ตอนที่ 8 ต่อหน้าทุกคน 2

ฟงชินหยางที่บัดนี้ได้พาภรรยามายืนอยู่ตรงหน้าทุกคนในครอบครัวแล้วจึงยืนนิ่งๆ สู้สายตาทุกผู้คนด้วยมาดเรียบเฉยสายตาคมกริบซ่อนแววหวาดหวั่นผิดกับหลิงเวยที่เริ่มสั่นสะพรึงขึ้นมา

หญิงสาวหันหน้ามากระซิบกระซาบกับคนตัวโตข้างกายด้วยน้ำเสียงสั่นเทาเบาหวิว “ข้ายังไม่รู้นามของทุกคนเลย”

“ซือหลาง ซินหรู จินหมิง ลี่หลิน ตามลำดับอาวุโส”

“...”

ฟงชินหยางกระซิบตอบรัวเร็วประหนึ่งว่าเอ่ยสั่งการทหารด้วยรหัสลับในสนามรบยามข้าศึกเข้าประชิดกระนั้น

หลิงเวยได้ฟังคำจึงรีบคิดตามประหนึ่งว่าเป็นลูกน้องทหารของเขาได้อย่างไม่น่าเชื่อ นางจึงพยักหน้าน้อยๆ เข้าใจ

“ข้าชื่อหลิงเวย” หญิงสาวคิดได้ว่ายังไม่รู้จักนามของสามีเพราะในพิธีแต่งงานเมื่อวานนางหูอื้อตาลายไม่ได้ยินสิ่งใดทั้งนั้น นางจึงกระซิบแนะนำชื่อของตนอย่างรู้งาน

“ข้าชินหยาง” ชายหนุ่มรู้งานยิ่งกว่ากระซิบกระซาบแนะนำตัวกลับไป

“จะยืนกระซิบพร่ำคำรักกันอีกนานหรือไม่” เสียงหวานใสของฟงลี่หลินพลันดังมาจากกลางห้องโถงไกลออกไป “อะไรจะหวานกันปานนั้นเจ้าคะ” จบคำก็หัวเราะคิกคักชอบใจทำเอาบิดามารดาถึงกับต้องกระแอมไออยู่ในลำคอ

ฟงชินหยางจึงเริ่มปฏิบัติการหลอกข้าศึกให้ตายใจโดยการเอื้อมฝ่ามือกรุ่นร้อนจับประคองไหล่บอบบางของหลิงเวยเอาไว้ ทำทีเดินเข้ามากลางห้องโถงอย่างทะนุถนอมภรรยาเหลือเกินทำเอาหญิงสาวถึงกับตัวเกร็งแข็งทื่อคล้ายกับถูกผีสิง

“เดินดีๆ” เขากระซิบดุดันภายใต้รอยยิ้มเสแสร้ง

หลิงเวยจึงรีบคลี่ยิ้มงดงามมุมปากกระตุกเล็กน้อยพลางปล่อยลำตัวที่เกร็งขึงเมื่อครู่ให้คลายลงแล้วเดินตามการประคับประคองของสามีมาตามทาง   

ทั้งสองพากันเดินมาอย่างพยายามให้รักใคร่แนบเนียนกระทั่งถึงยังตำแหน่งประมุขของจวนแล้วหย่อนกายลงนั่งคุกเข่าก่อนจะช่วยกันรินน้ำชาลงถ้วยสองใบอย่างตั้งอกตั้งใจ

เมื่อรินน้ำชาเรียบร้อยก็ช่วยกันประคองถาดรองถ้วยน้ำชาแล้วพากันคลานเข่าเข้ามายื่นให้สองผู้เฒ่าอย่างนอบน้อมพร้อมส่งรอยยิ้มละไมสบตากันและกันไปมารักใคร่กันเหลือเกิน

บิดามารดาของฟงชินหยางหยิบถ้วยน้ำชาในถาดมาจิบคนละนิดตามประเพณีแล้ววางถ้วยกลับลงมาในถาดในขณะที่สายตาของสองผู้เฒ่ายังคงจ้องมองเจ้าบ่าวเจ้าสาวหมาดๆ อย่างไม่วางตาพาเอาสองสามีภรรยายิ่งต้องนั่งแนบชิดจนไหล่บดเบียดเสียดสีชนกันนึกหวาดหวั่นขึ้นมา  

“เจ้ามิใช่บุรุษตัวคนเดียวอีกแล้วนะหยางเอ๋อร์” ฟงซือ หลางเอ่ยเสียงใหญ่ทุ้มต่ำทรงอำนาจดังออกมา “คิดการทำสิ่งใดไม่ว่าการเล็กหรือการใหญ่ควรตระหนักให้มาก หากพลาดพลั้งมาย่อมมิใช่ผลดี” นั่นคือคำอวยพรของผู้นำตระกูลฟงตามแบบฉบับอดีตท่านแม่ทัพใหญ่แห่งแคว้นผู้ทระนงองอาจอย่างเขา  

ฟงชินหยางก้มหน้าคมเข้มลงเล็กน้อยรับคำด้วยมาดเฉกเช่นบิดาไม่มีผิดเพี้ยนทำเอาคนตัวเล็กข้างกายถึงกับมองตาปริบๆ นางกำลังคิดว่าสามีของนางน่ากลัวแล้วพ่อสามีกลับน่ากลัวยิ่งกว่ามากนัก

“ครอบครัวเราไม่นิยมสามีหลายภรรยาเช่นนั้นแล้วเจ้ากับภรรยาจักต้องอยู่ร่วมเรือนกันไปจนวันตาย จะดีจะร้ายก็ต้องอดทน” ฟงฮูหยินผู้เป็นมารดาเอ่ยขึ้นบ้างด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่ฉายแววเข้มข้นเจ้าระเบียบตามแบบฉบับสตรีชั้นสูงในรั้วในวังเมื่อกาลก่อน ทำเอาฟงชินหยางต้องลอบขบกรามเล็กน้อย เขากำลังรู้สึกคล้ายกับถูกโซ่ตรวนเส้นใหญ่ผูกติดและขึงตรึงเอาไว้อย่างโหดร้าย การได้สตรีมาโดยไม่ตั้งใจทำให้เขาอึดอัดยิ่งนัก