4 - ไม่มีความหมาย 2

        ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

        “หนูรักให้ฉันเข้าไปได้ไหมจ๊ะ” ปรางทิพย์เคาะประตูพร้อมบอกเจ้าของห้อง

        เงียบ...

        “ไม่มีเสียงตอบโต้ตะโกนออกมานางจึงรัวมือเคาะประตูห้องอีกครั้งและดังกว่าเดิม

        ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

        “หนูรักไม่สบายรึเปล่าลูก”

นางร้องถามเจ้าของห้องดังกว่าเดิม และด้านในเจ้าของห้องเมื่อได้ยินเสียงก็ขยับตัวไล่ความปวดเมื่อยของตัวเอง ก่อนจะลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง หล่อนปวดหัวและกินยาไปเมื่อตอนที่พี่ส้มขึ้นมาตามไปทานข้าวจึงทำให้เพลียและง่วงมากตอนนี้

        “หนูรักลูก”

        “คะคุณท่าน” เธอตะโกนตอบกลับเมื่อได้ยินเสียงเรียกอีกครั้ง

        “ให้ฉันเข้าไปได้ไหมจ๊ะ”

        “คือหนูไม่ค่อยสบายนิดหน่อยค่ะคุณท่าน และตอนนี้กินยาแล้วเลยง่วงค่ะ” เธอบอกท่านตามตรง

        “เหรอลูก เป็นอะไรมากไหม ให้ฉันเข้าไป...”

        “ไม่เป็นไรค่ะ หนูกินยาได้นอนพักผ่อนคงจะหาย และถ้าหนูหิว หนูจะลงไปหาอะไรกินเองค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ”

        “เอางั้นเหรอลูก งั้นก็ได้จ้ะ” นางยอมถอยไปง่ายๆ เมื่อร้อยรักต้องการแบบนี้ นางก็ไม่ตื๊ออีกต่อไป

        “ขอบคุณนะคะคุณท่าน”

        “พักผ่อนนะลูก งั้นฉันไปพักผ่อนก่อน นี่ฝนก็ทำท่าจะตกหนักอีกแล้วคืนนี้”

จากนั้นปรางทิพย์ก็เดินออกจากหน้าห้องของร้อยรักไปยังห้องของตัวเอง และทางไปห้องของนางก็ต้องเดินผ่านห้องลูกชายที่คั่นกลางระหว่างห้องนางกับห้องของร้อยรัก พอจะผ่านหน้าห้องของติณณ์ เขาก็เปิดประตูห้องออกมาพร้อมกับเจ้าของห้องแต่งตัวหล่อ ฉีดน้ำหอมฟุ้งกระจายมาเตะจมูกนาง และไม่ต้องเดาเลยว่าพ่อตัวดีจะไปไหน

        “แม่ปราง”

        “ใช่...แม่เองลูก” นางตอบลูกชายแล้วก็จะเดินต่อ แต่ก็ถูกคว้าเข้าไปกอด

        “อืม...รักนะครับแม่ปราง ลูกกลับเช้านะครับ”

        “จ้ะ แม่รู้ ลูกไปข้างนอกไม่เคยกลับก่อนเที่ยงคืนหรอกนอกจากเช้า และนี่คงไปนอนกกยัยจูลี่ที่คอนโดสินะ”

        “รู้ทันที่สุด...จุ๊บ!” แล้วก็หอมแก้มผู้เป็นแม่แรงๆ ก่อนจะปล่อยท่านออกจากอ้อมแขน

        “แม่อยากรู้จริงๆ เที่ยวขนาดนี้ป้องกันดีๆ ด้วยล่ะ อย่าติดโรคมาให้แม่ดูแลล่ะ แม่ไม่รับเลี้ยงแน่”

        “แม่ปรางไม่ต้องห่วงครับ ลูกคนนี้ป้องกันทุกครั้ง ตรวจสุขภาพและเลือดทุกๆ สามเดือน” เขายักคิ้วเจ้าเล่ห์ให้แม่ก่อนจะเดินจากไป

        “เจ้าชู้ได้ใครก็ไม่รู้ลูกคนนี้ คุณภพก็ไม่เจ้าชู้ แต่ทำไมลูกคนนี้ถึงเจ้าชู้ขนาดนี้นะ” ปรางทิพย์นึกถึงสามีที่จากไป ก่อนจะเดินกลับไปยังห้องนอนของตัวเอง

        กลับมาจากผับที่ไปเที่ยวประจำกับจูลี่ เขาก็มาค้างกับเธอเหมือนทุกครั้ง และตอนนี้เขาก็นอนแช่ในอ่างน้ำอุ่นที่หล่อนเตรียมไว้ให้ ส่วนจูลี่ก็เปลือยอยู่ตรงหน้าเขากำลังจะเข้ามาในอ่างอาบน้ำที่เขานอนเหยียดขายาวอยู่ เขายิ้มให้หล่อนเล็กน้อยเมื่อหล่อนก้าวขาหนึ่งข้างมาในอ่างและตามมาอีกหนึ่งข้าง

        “คุณทำให้ผมไม่ง่วงรู้ไหมจูลี่” เขาบอกหล่อนเสียงพร่าพร้อมกับไล่สายตามองร่างเปลือยเปล่าของจูลี่ที่กำลังย่อตัวนั่งลง

        “จูลี่ก็ไม่ง่วงค่ะ อยากให้ติณณ์เอายันเช้า”

        “ขาถ่างอย่าโทษกันนะ”

เขาบอกพร้อมกับขยับตัวนั่งตรงแล้วยกมือขึ้นมาจับสองเต้าโตของหล่อนที่ผ่ามีดหมอมา พอได้จับสองเต้าที่เคยจับเคล้นคลึงประจำก็นึกถึงอีกสองเต้าล้นมือ มันช่างให้ความรู้สึกต่างกัน ร้อยรักหน้าอกแม่ให้มา แต่ของจูลี่ไม่ใช่ มันใหญ่เพราะมีดหมอ

        “ติณณ์คะ ดูดสิคะ” หล่อนบอกเขาพร้อมกับตวัดเกี่ยวลำคอหนาของอีกฝ่ายรัดดึงรั้งเข้ามาซุกซบหน้าอกของตน

        “อ่า...คุณเนี่ยใจร้อนจริงๆ” ตอนนี้ในหัวของติณณ์มีแต่ภาพเรือนร่างเปลือยเปล่าของร้อยรักที่บิดเร่าอยู่บนเตียงของตนเอง กลิ่นกายหอมๆ ที่จูลี่ไม่มี แต่ร้อยรักมี เขาผละหน้าออกจากอกอวบอูมของจูลี่แล้วชักมือออกเช่นกัน

        “เป็นอะไรคะติณณ์”

        “ผมว่าวันนี้ผมกลับดีกว่าจูลี่”

        “ทำไมคะติณณ์ คุณ...”

        “ผมจะกลับ” เขาย้ำคำเดิมแล้วลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว

        “แต่พรุ่งนี้วันหยุดนะคะติณณ์ คุณน่าจะค้างกับจูลี่” เธอลุกขึ้นแล้วสวมกอดชายหนุ่มพร้อมกับเบียดอกอวบอูมของตนเองแนบถูไถไปมากับหน้าอกของเขาเพื่อปลุกเร้าอารมณ์หวามของอีกฝ่าย แต่หล่อนกลับได้พบเพียงความผิดหวังเมื่อเขาผลักเธอออกห่างพร้อมบอกย้ำอีก

        “ผมจะกลับจูลี่”

        “ค่ะ กลับก็กลับ” แล้วเธอก็เดินออกจากห้องน้ำไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาให้เขาและเตรียมชุดมาให้เขาใส่ ที่คอนโดของหล่อนมีเสื้อผ้าของติณณ์สำรองไว้หลายชุด

        “ขอบคุณ” น้ำเสียงห้วนที่ส่งมาทำให้จูลี่รู้ทันทีว่าเธอกำลังทำให้เขาไม่พอใจ

        “ให้จูลี่ลงไปส่งไหมคะ”

        “ไม่ต้อง ผมไปเองได้”

แล้วเขาก็รีบแต่งตัวให้เสร็จและหยิบกุญแจรถเดินออกจากห้องของเธอไปทันที พอเสียงประตูห้องปิดสนิท หล่อนก็แช่น้ำอุ่นในอ่างอาบน้ำเหมือนเดิมพร้อมกับความสงสัย เพราะปกติติณณ์ไม่เคยเป็นแบบนี้กับหล่อน จะว่าเขามีคนใหม่ก็ไม่ใช่ เพราะตอนนี้มีแค่หล่อนคนเดียวที่เขาควงไปไหนมาไหน แต่ก็ไม่ใช่แฟน หล่อนเป็นได้แค่นางบำเรอผูกสัญญาจ้างเท่านั้น และอีกแค่สามเดือนเธอก็จะหมดสัญญากับชายหนุ่มแล้ว ก็อาชีพนางแบบปลายแถวของเธอคงไม่มีเงินมาซื้อคอนโดและรถหรูราคาแพงๆ ได้หรอก ถ้าไม่ขายตัวด้วย

        ติณณ์มาถึงบ้านก็เที่ยงคืนกว่าเกือบตีหนึ่ง ไฟในบ้านของเขาปิดหมดแล้ว ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าทุกคนนอนหลับกันแล้ว เขาจึงเดินไปหยุดที่หน้าห้องของร้อยรัก ไม่รู้ทำไมและเพราะอะไร เขาถึงร้อนรุ่มเมื่อคิดถึงร่างเปลือยของหล่อน ทั้งๆ ก่อนหน้านี้มีคนที่พร้อมเสนอให้ เขากลับไม่ตื่นตัว แต่กลับนิ่งเฉย ทั้งๆ ที่ได้เห็นได้จับสองเต้าของจูลี่แล้ว ทั้งที่ปกติเขาจะชอบสองเต้าใหญ่ๆ ของเธอมาก

        “ยัยกาฝาก” เขาเดินมาร้องเรียกเจ้าของห้องไม่ดังเท่าไหร่นัก ด้วยกลัวว่าจะมีคนอื่นมาได้ยิน และคนอื่นที่ว่านั้นคือแม่เขาเอง น่ากลัวกว่าใครเลยแหละ

        ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

        เขาเคาะพอให้คนข้างในห้องได้ยิน แต่ก็ยังเงียบอยู่ ติณณ์จึงเรียกเธออีกครั้ง แต่ว่าก็ยังเงียบเหมือนเดิม

        “เปิดห้องให้ฉันหน่อยรัก” จากเรียกกาฝากก็เปลี่ยนมาเรียกชื่อเล่นของเธอเฉยๆ แต่ก็ยังเงียบ เขาจึงลองบิดลูกบิดประตูห้องดู และก็ต้องยิ้มพร่าเมื่อได้ยินเสียงดังก๊อก นั่นหมายความว่าห้องไม่ได้ล็อก เพราะช่วงสามทุ่มกว่าร้อยรักลงไปดื่มน้ำ พอกลับขึ้นมาเลยลืมล็อกห้อง เมื่อห้องไม่ได้ล็อก เขาจึงผลักเปิดแทรกตัวเข้าไปอย่างรวดเร็วและปิดประตูไว้เหมือนเดิม แต่ครั้งนี้เขาล็อกด้วย

        “ทำไมเธอไม่ไปเปิดประตูห้องให้ฉัน”

เขาพูดกับคนที่นอนบนเตียง แม้ว่าห้องจะมืด แต่ก็มีแสงไฟจากโคมไฟข้างหัวเตียงที่เธอเปิดทิ้งไว้อยู่จึงทำให้เขารู้ว่าร้อยรักนอนหันหลังให้ประตูห้อง ติณณ์ก้าวเดินยาวๆ ไปหาเจ้าของห้องที่ยังนอนนิ่งอยู่บนเตียง พอไปถึงเตียงก็ขึ้นไปบนเตียงแล้วกระชากไหล่เล็กของคนนอนตะแคงขดตัวในผ้าห่มให้ตื่นทันที

พอกระชากมาแล้วแทนที่ร้อยรักจะตื่น แต่เธอทำแค่เพียงกระชับผ้าห่มที่กอดแน่นไว้พร้อมกับครางพึมพำออกมา

“อือ...หนาว นะ...หนาว”

“ว่าไงนะยัยเฉิ่ม” เขาโน้มหน้าไปฟังใกล้

“นะ...หนาว...หนูหนาวค่ะ อือ...”

“ยัยกาฝาก เธอไม่สบายเหรอ” เขาเอื้อมมือไปเปิดไฟหัวเตียงของเธอพร้อมกับใช้มืออังแตะหน้าผากของร้อยรัก แล้วก็ต้องรีบชักกลับทันที เมื่อสัมผัสโดนความร้อนจากผิวกายสาว

“ไม่สบาย แล้วฉันจะทำยังไงเนี่ย” เขาพึมพำกับตัวเอง ถ้าออกไปบอกคนรับใช้ เรื่องคงถึงหูของแม่ และแม่ของเขาก็ต้องตื่นมากลางดึกแน่ แล้วท่านก็จะรู้ว่าเขาเคลมเด็กของท่านไปแล้ว

“ไม่ได้ๆ ฉันพาเธอไปหาหมอและปลุกคนอื่นไม่ได้ ต้องเช็ดตัว และยา...ยา ใช่...ฉันต้องไปหายามาให้เธอกิน”

ติณณ์ลนไปหมด ไม่รู้เลยว่าตอนนี้จะทำอะไรก่อนดี ถ้าทำเสียงดังก็กลัวว่าทุกคนในบ้านจะตื่นและรู้เรื่องเขา เขาจึงเลือกเดินออกไปจากห้องเพื่อไปหายาลดไข้และน้ำขึ้นมา พร้อมกับกะละมังใบเล็กขึ้นมาด้วย เพื่อจะเช็ดตัวลดไข้ให้หล่อน และเหมือนว่าฟ้าฝนจะเป็นใจเหลือเกิน พอเขากลับมาฝนก็ตก ฟ้าก็ร้องดังสนั่นกึกก้องไปทั่วผืนฟ้า

เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง!