บทที่ 691

เจย์ขึ้นลิฟต์จากชั้นใต้ดินไปยังชั้น 9

เขาอยู่ข้างหน้าต่างที่มีความสูงจากพื้นไปจนถึงเพดาน เขาจ้องมองลงไปที่ทางเข้าของแกรนด์ เอเซีย มีคนกลุ่มหนึ่งที่ยังคงอยู่ตรงนั้น ซึ่งหมายความว่าแองเจลีนก็ยังอยู่เช่นกัน

เจย์ขมวดคิ้ว คำพูดของพวกเขาเหล่านั้นดูรุนแรงและไม่ได้ยินชัดเจนมากนัก เขาหวังว่าแองเจลีนจะรีบเดินจากไปก่อนที่ความมั่นใจในตัวเธอเองจะถูกวิพากษ์วิจารณ์จากพวกเขาไปมากกว่านี้

แองเจลีนยืนอยู่ที่ทางเข้าของแกรนด์ เอเซียราวกับตุ๊กตาที่ถูกทอดทิ้งไว้ เธอยืนนิ่ง ไร้วิญญาณและสงบ

หลังจากนั้นไม่นาน... กลุ่มคนก็แยกตัวกันออกไปในที่สุด และแองเจลีนก็ออกจากแกรนด์ เอเซียไปพร้อมกับท่าทางที่รู้สึกท้อแท้

เจย์ดึงเนคไทที่ผูกติดกับคอเขาไว้อย่างแน่นหนาออก จนในที่สุด เขาก็รู้สึกหายใจสะดวกยิ่งขึ้น

เขานั่งเปิดเอกสารไปมา แต่มีเพียงอย่างเดียวที่เขารู้สึกว่าในจิตใจของเขาตอนนี้ยังคงเต็มไปด้วยการแสดงออกที่ไม่พอใจของแองเจลีน เขาไม่สามารถมีสมาธิทำงานได้เลย เขาจึงปิดแฟ้มวางไว้ใกล้ ๆ ตัว และเอนตัวพิงเบาะหลังของรถเข็นพร้อมกับตะโกนอย่างหงุดหงิดว่า “เกรย์สัน”

เกรย์สันเข้ามาในห้องด้วยความตื่นตระหนก “มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ