แองเจลีนพูดไม่ออก “...”เธอเอนตัวลงบนไหล่ของโจซี่และสะอื้นไห้โจซี่หันไปหาเซ็ตตี้และร็อบบี้แล้วตำหนิอย่างรุนแรง “พวกหนูทั้งสองคนคิดว่าพวกหนูกำลังพูดอะไรอยู่ เจ้าเด็กอันธพาลตัวน้อย? เธอเป็น—ของพวกหนู”“โจเซฟิน อาเรส” เป็นเสียงเรียกขู่ดังมาจากด้านหลังรถโรลส์-รอยซ์สีดำสุดคลาสสิกหยุดอยู่ข้าง ๆ โจเซฟินและแองเจลีนแองเจลีนรู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นแรงในอกขึ้นมาทันทีจากการได้ยินเสียงที่คุ้นเคยนี้ เมื่อหันไป เธอจ้องเขม็งไปที่ชายที่ดูสง่างามนั่งอยู่ที่ฝั่งผู้โดยสาร ซึ่งมีเหงื่อเย็นเฉียบไหลผ่านออกมาจากช่องว่างระหว่างคิ้วของเขา“เจย์บี้…” น้ำตาคลอของแองเจลีน พร้อมน้ำเสียงของเธอบีบคั้นหัวใจเจย์เงยหน้าขึ้นมองเธอ ดวงตาของเขาเย็นชาและไม่แยแสสตอร์มลงมาจากที่นั่งฝั่งคนขับและรีบเดินเข้าไปฝั่งผู้โดยสาร เมื่อวางทางลาดลงไว้เรียบร้อย เจย์ก็ค่อย ๆ เลื่อนตัวลงนั่งบนรถเข็นเตรียมออกจากรถอย่างช้า ๆโดยไม่สนใจแองเจลีน เขาติดตั้งทางลัดเพื่อเข้าผ่านด้านหน้าประตูแกะสลัก โดยใช้ระบบจำใบหน้าของเขาไว้และประตูก็เปิดออกเจย์เข้ามาในบ้านหลังจากที่เขาทำตัวไม่สนใจ แองเจลีนก็ยืนนิ่งอย่างว่างเปล่า เธอควรจากไปหรือค
แองเจลีนพยายามอย่างหนักเพียงเพื่อจะโผเข้าหาเขาอีกครั้งอย่างดื้อรั้น คล้ายกับปลาหมึกในตอนนี้ เธอจับเขาไว้แน่นขึ้น ร้องไห้ออกมาไม่หยุด เธอทำให้เขานึกถึงเด็กน้อย“ได้โปรดเถอะนะ ฉันขอร้อง ได้โปรดอย่าทิ้งฉันไปเลย”เจย์รู้สึกหายใจไม่ออกในขณะที่เธอเกาะไว้แน่นและรัดตัวเขาไว้แน่นเขายกแขนขึ้นเพื่อจะกอดเธอกลับ ถึงอย่างนั้น เขากลับหยุดการกระทำลงเมื่อภาพของท่านปู่เซเวียร์ปรากฏขึ้นอย่างไม่คาดคิดในจิตใจของเขา“ครอบครัวอาเรสทำผิดพลาดอย่างร้ายแรง เจย์ สิ่งหนึ่งที่จะเป็นอันตรายต่อครอบครัวของนายอย่างไม่ต้องสงสัยหากมีความลับดังกล่าวปรากฏขึ้น ฉันเกรงว่าแม้แต่สมาชิกในครอบครัวที่ไม่สำคัญที่สุดของนายก็ยังจะพ้นจากการนองเลือดที่กำลังจะเกิดขึ้นภายในอสังหาริมทรัพย์ ทัวร์มาลีนได้ไง “ได้โปรดเถอะ ฉันขอร้อง ปล่อยแองเจลีนไป”เจย์รู้สึกว่าการจำกัดความคิดของเขาได้ทิ้งเขาไว้ ในขณะเดียวกันเขากลับผลักแองเจลีนออกไปอย่างแรงและตะคอกว่า “เธอมีศักดิ์ศรีอยู่บ้างไหม แองเจลีน เซเวียร์?”แองเจลีนจ้องมาที่เขาที่มีใบหน้าซีดและตกตะลึงอย่างมาก“ฉันขอร้องล่ะ ได้โปรด ปล่อยฉันไป” เสียงของเจย์พูดเลียนแบบเสียงของท่านปู่เซเวียร์ที่
เด็ก ๆ ร้องไห้ออกมาเขาไม่สามารถทำอะไรได้มากไปกว่านี้ สตอร์มทำได้เพียงบังคับตัวเองให้ดึงเด็ก ๆ ไว้ในอ้อมแขนของเขาและจับพวกเขาไว้ให้แน่นโจเซฟินรู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงเมื่อเห็นร่างของแองเจลีนที่ได้เดินจากไป เธอหันกลับมาและเข้าไปในห้องโถงใหญ่“ทำไมนายต้องบังคับให้เธอไปเดินบนเส้นทางที่ไม่มีวันหวนคืนด้วยล่ะ เจย์?” โจเซฟินยืนอยู่ตรงหน้าเจย์ น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างที่เธอมีความปรารถนาอยู่ตอนนี้คือเธอเห็นใจแองเจลีนเจย์ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น เมื่อเห็นความเจ็บปวดในดวงตาของเขา โจเซฟินก็ตกตะลึง“ฉันทำร้ายเธอมากเกินไป โจเซฟิน ดูแลเธอแทนฉันหน่อยนะ” เจย์พูดเบา ๆ“ฉันคิดว่านายรักพี่แองเจลีนมาตลอด เจย์ ฉันปฏิเสธที่จะเชื่อได้ว่านายไม่รักเธออีกแล้ว บอกฉันหน่อยได้ไหมว่ามีอะไรเกิดขึ้นนายถึงกับพูดออกมาไม่ได้?”“ไม่มี”เจย์รู้ดีว่าหากโจเซฟินรู้ว่ามีอะไรผิดปกติกับเขา เขาจะไม่มีวันกำจัดปัญหานี้ออกไปได้เพราะเธอและแองเจลีนเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดที่เล่าทุกเรื่องให้กันและกันฟังอยู่เสมอโจเซฟินผิดหวังกับเจย์มาก “พวกผู้ชายล้วนแต่เป็นคนไร้หัวใจ” จากนั้น เธอก็รีบออกไปด้วยความโกรธสตอร์มพาเด็ก ๆ ทั้งสามคนเข้ามาในห้อง ข
ชายผู้นี้ตกตะลึงกับความงามอันบริสุทธิ์ที่แผ่กระจายไปทั่ว ทั้ง ๆ ที่ผู้หญิงคนนี้มีอาการบาดเจ็บครอบครัวของเขาไม่มีผู้ชายที่หล่อเหลาและผู้หญิงที่น่าดึงดูดใจ มีเสน่ห์ ความสง่างามและความน่าทึ่งที่ล้วนรวมอยู่ในคนคนเดียวกันอย่างคนตรงหน้านี้มาก่อนเขาเชื่อเสมอว่าเขาจะใช้ชีวิตอย่างไม่หวั่นไหวด้วยรูปลักษณ์ที่น่าดึงดูดใจของเขา เพราะเขาไม่เคยคิดว่าจะได้พบใบหน้าอย่างแองเจลีน เซเวียร์มาก่อน คนที่ดูอ่อนแอแต่มีความดื้อรั้นมาก ไร้เดียงสาแต่มีเสน่ห์ อ่อนโยนแต่มุ่งมั่นและแข็งแกร่ง เป็นลักษณะเฉพาะของผู้หญิงตรงหน้าเขาพร้อมดวงตาที่ส่องเป็นประกายของเธอ เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าหัวใจของเขาพลันเต้นแรงเพราะเธอ“โชคดีของคุณเลยนะ คนที่คุณพบคือผม” เขาแตะคางของเขา ขมวดคิ้วเล็กน้อย ขณะจ้องมองไปที่แขนของเธอที่มีเลือดออกเขาเป็นโรคกลัวเลือด แต่ตอนนี้เขากลับไม่พบว่าตัวเองมีปฏิกิริยารุนแรงเหมือนทุกครั้งเมื่อเห็นเลือดของเธอไม่ต้องพูดถึงความหลงใหลในความสะอาด มันไม่ได้ทำให้เกิดอาการคลื่นไส้เมื่อเห็นเลือดสกปรก ๆ ตรงหน้าเลยเขาอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขน เขาพาเธอไปที่รถของเขาและหยิบอุปกรณ์ปฐมพยาบาลออกมา เมื่อหยิบหายาลับที่คร
เขาใช้อำนาจทั้งหมดที่มีอยู่ในเมืองอิมพีเรียลเพื่อตามหาเธอ แต่ผลลัพธ์ที่ได้ยังคงทำให้เขาเย็นชาเข้าถึงกระดูกราวกับว่า แองเจลีน เซเวียร์ได้หายตัวไปในอากาศและหายตัวไปจากเมืองอิมพีเรียลแล้วเจย์รู้สึกสำนึกผิดอย่างสุดซึ้งสำหรับผลที่ตามมาเมื่อมันจบลงแบบนี้ ในที่สุด เขาก็เข้าใจความรู้สึกเสียใจกับบางสิ่ง“แองเจลีน ฉันขอโทษ“ได้โปรดกลับมาเถอะนะ ฉันจะยอมทำทุกอย่างที่เธอต้องการเลย“ถึงจะเป็นเรื่องการฆ่าตัวตายก็ตาม ตราบใดที่เธอเต็มใจจะไปกับฉัน ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอเสมอ ถ้าเธออยู่ ฉันก็จะอยู่ ถ้าเธอตาย ฉันก็จะตาย”ในคืนที่เหน็บหนาวและอ้างว้าง น้ำตายังคงไหลไม่หยุดจากดวงตาของเจย์ผู้ชายก็ร้องไห้ง่ายเหมือนกัน คุณแค่ต้องรู้ว่าอะไรที่ทำร้ายพวกเขาสามวันต่อมา เกรย์สันที่ออกไปตามหาข้างนอก กลับมารายงานเจย์“ท่านอาเรส เราได้ตรวจสอบทางออกทั้งหมดในเมืองอิมพีเรียลแล้ว และไม่พบรถที่น่าสงสัยคันไหนเลย ตามทฤษฎีแล้ว นายหญิงเซเวียร์ควรจะยังอยู่ในเมืองอิมพีเรียลอย่างแน่นอน อย่างไรก็ตาม คนของเราได้สำรวจโรงแรมและห้องเช่าทั้งหมดแล้ว แต่ไม่ได้รับข้อมูลเกี่ยวกับเธอเลย”เจย์รู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว ดวงตาที่แดงก่ำข
พ่อบ้านเริ่มแสดงอาการหงุดหงิด “นายท่านเจย์ครับ ท่านปู่กำลังพักผ่อนอยู่ตอนนี้ ทำไมไม่รอเขาที่นี่”ก่อนที่พ่อบ้านจะพูดจบ สตอร์มก็เข็นรถเจย์ไปที่ห้องของดีแลนแล้วกำลังเข้าไป เตรียมผลักประตูให้เปิดออก“นายท่านเจย์?” พ่อบ้านกระทืบเท้าด้วยความหงุดหงิดบอดี้การ์ดแปดคนประจำการอยู่นอกห้องของดีแลน เมื่อพวกเขาเห็นเจย์เดินเข้ามาด้วยท่าทางเคร่งขรึม พวกเขารู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ปกติและเคลื่อนตัวยืนเรียงตัวกันใหม่เป็นสองแถว เพื่อมายืนขวางทางเจย์ที่กำลังมุ่งหน้าไปที่ประตูรถเข็นของเจย์หยุดตรงพวกเขา ทว่า เจย์ไม่ได้คิดจะมีความเมตตาต่อพวกเขาอยู่แล้ว นาทีที่เขายกมือส่งสัญญาณขึ้น สตอร์มและเทมเพสก็เข้าใจในทันทีว่าเขาต้องการอะไรมีเสียงแตกหักของร่างกายเมื่อยืนอยู่ตรงกลางของการต่อสู้ทั้ง 2 ฝ่าย สตอร์มและเทมเพสทำการต่อสู้ได้อย่างรวดเร็วและมีประสิทธิภาพมาก ภายในเวลาไม่นาน บอดี้การ์ดทั้งแปดคนก็นอนเป็นอัมพาตอยู่บนพื้นทันทีประตูห้องนอนเปิดจากด้านในและผู้ช่วยส่วนตัวของท่านปู่อาเรสปรากฏตัวขึ้น ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความตกใจ ในขณะที่เขากวาดสายตาผ่าน ๆ ไปที่สตอร์มและเทมเพสในขณะที่เขาเห็นบอร์ดี้การ์ดทั้งแปดคนนอน
ท่านปู่อาเรสพูดติดขัดอยู่ตรงหน้าเจย์ ด้วยสีหน้าเจ็บปวดของเขา “โอ้ เจย์ นายเป็นคนระมัดระวังอยู่เสมอตั้งแต่ยังเด็ก นายไม่เคยทำผิดพลาด ทว่า วันนี้ นายกลายเป็นคนไร้เหตุผลเพราะ แองเจลีน เซเวียร์ ดูเหมือนว่าฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องปลุกความรู้สึกของนายให้กลับมา”เจย์ยืดหลังของเขา “ผมยินดีรับโทษครับ”ดวงตาของท่านปู่อาเรสเป็นประกาย แต่ก็สายเกินไป แส้ได้เคลื่อนลงมาแล้วและฟาดลงบนหลังของเจย์อย่างหนักคราบเลือดสีแดงสดปรากฏขึ้นบนเสื้อเชิ้ตสีขาวทันทีเกรย์สัน, สตอร์มและเทมเพส เปลี่ยนท่าทางโดยมีความรู้สึกน่าสยดสยองเมื่อพวกเขาเห็นแบบนั้นพวกเขาทั้งสามคุกเข่าต่อหน้าท่านปู่อาเรสและพูดพร้อมกันว่า “คุณท่านปู่อาเรส ผม เกรย์สัน, สตอร์ม, เทมเพส ยินดีจะชดใช้ด้วยชีวิตผมตราบที่ท่านปู่อาเรสให้อภัยท่านอาเรสครับ”เจย์ตำหนิพวกเขาว่า “ไปไกล ๆ ตีนเลย”ท่านปู่อาเรสดูเหมือนจะผิดหวังในตัวเจย์อย่างมาก ใบหน้าที่ชราเหี่ยวย่นของเขา ตอนนี้เต็มไปด้วยการมีชีวิตชีวาจากความโกรธของเขา เขาพูดด้วยความโกรธว่า “นายเป็นผู้ดูแลตระกูลอาเรส แต่ดูสิ่งที่นายทำเรื่องเมื่อกี้สิ! ทำตัวหันหลังให้กับพ่อบุญธรรม ฆ่าพ่อแม่แท้ ๆ และทำ
ดวงตาของเกรย์สันเป็นประกายอย่างโหดร้ายขณะที่เขาวิ่งพุ่งไปข้างหน้า เขารวดเร็วราวกับสายฟ้าในขณะที่เขาเข้ามาปรากฏตัวตรงหน้าสตอร์มหมัดของเขาดูน่ากลัวราวกับเสือโคร่ง ใครก็ตามที่เข้ามาใกล้เกรย์สันคงจะถูกเขาฉีกเป็นชิ้น ๆ ยิ่งไปกว่านั้น เขากำลังมุ่งเป้าไปที่คอ กระดูกไหปลาร้าหรือกระดูกต้นแขนของคนเหล่านั้น ได้ยินเพียงเสียงของกระดูกที่แตกเป็นเสี่ยง ๆ ก่อนที่พวกเขาทั้งหมดจะล้มลงแทบฝ่าเท้าของเกรย์สันเท้าของเขาน่าอัศจรรย์ใจยิ่งนัก ไม่ว่าเขาจะเตะพวกเขาออกจากเท้าหรือเหยียบคอก็ทำให้พวกเขาไม่มีโอกาสได้กลับคืนขึ้นมาได้อีก นอกจากนี้ เขาเหยียบไปที่เท้าของพวกเขาเหมือนทิ้งน้ำหนักไปทั้งตัวและเฝ้าดูคนเหล่านั้นจมลงเหมือนภูเขาที่ถูกทะเลกลืนกินท่านปู่อาเรสเดินโซเซออกมาจากห้อง ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นว่าเกรย์สันมีฝีมือขนาดไหน “ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมนายถึงได้เป็นคนของเจย์”ในที่สุด เกรย์สันก็มาถึงหน้าประตู มีชายร่างสูงมากมายในกลุ่มบอร์ดี้การ์ดที่เฝ้าประตูด้วยท่าทางที่บ่งบอกว่าเขาสามารถต้านทานคนพวกนั้นได้ถึง 10,000 คนเช่นเดียวกับหมาป่า เกรย์สันกระโดดลอยขึ้นไปบนอากาศและเหยียบไหล่ของเทมเพส ด้