ในอีกด้านหนึ่ง เจย์แอบรู้สึกพอใจอย่างมากที่เขาสามารถดัดนิสัยของโรส แต่ในอีกด้านหนึ่งนั้น เขาได้รับสายจากครูของเจนสันที่ทำให้เขารู้สึกวุ่นวายใจในสาย ครูของเจนสันกล่าว "ในสองวันมานี้ การปฏิบัติตัวของเจนสันนั้นแปลกมาก เขามีความย้อนแย้งทางอารมณ์อย่างรุนแรง วันก่อน เขายังดูสดใสและเป็นเด็กร่าเริงน่ารัก แต่มาวันนี้ เขากลายเป็นเด็กน้อยผู้เงียบขรึม"เจย์เงียบลงหลังจากวางสาย ความย้อนแย้งในอารมณ์ของเจนสันนั้นชัดเจนมาก หากใครที่สนิทกับเขามาก่อนจะสัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ที่ชัดเจนมาก นี่มันเป็นผลสะท้อนจากความรุนแรงของโรคจิตเภชที่เจนสันเป็นรึเปล่า?ความสุขแบบเด็ก ๆ ของเจย์นั้นหายไปทันทีในคืนนั้น เป็นคืนนี้เงียบสงบแสงนีออนของเมืองสว่างหลากสีสัน แต่มันก็ไม่สามารถทำให้หัวใจที่ดำมืดทะมึนของเจย์สว่างได้เลย เขาขับ Rolls-Royce อย่างโดดเดี่ยวไปบนถนนหลากสี คิดถึงความรู้สึกในครั้งแรกที่เขาได้รับรู้ความเปลี่ยวเหงาและหมดหนทางในตอนนั้น เขาต้องการคนรักอยู่นิดหน่อยเขามาถึง แกรนด์ เอเซีย และรับยาของเจนสันตามใบสั่งยาที่ได้รับมาจากหมอก่อนจะกลับไปที่คฤหาสน์เจนสันนั่งอยู่ที่บันไดรอเขาอยู่ เมื่อ
เจย์คิดว่าความใจดีของเขานั้นเหมือนดาบสองคม แม้ว่าความใจดีของเขาจะปกป้องมโนภาพของแม่ในใจของเจนสัน แต่โรสใช้ความใจดีของเขาในการทำให้เจนสับสนเพื่อที่จะทำให้เขาเป็นของเธอ'ไร้ยางอาย!'เที่ยงคืนครึ่ง ในที่สุดโรสก็สามารถเจาะรหัสของแฮ็คเกอร์และทำให้เว็บของกิเลนทำงานได้ดังเดิมหัลงจากที่โรสปิดคอมพิวเตอร์ ปิดทั้งหน้าต่างและประตู ทุกอย่างพร้อมให้เธอกลับบ้านได้แล้ว เธอก็หยิบกระเป๋าของเธอบนโต๊ะคอมพิวเตอร์ขึ้น เตรียมจะกลับทันใดนั้น ประตูของห้องทำงานก็ถูกถีบเปิดออกจากด้านนอก กลางประตู แสงจากทางเดินส่องให้เห็นร่างสูงใหญ่ทันใดนั้น มือของร่างสูงก็กดเปิดไฟที่เคยมืดให้สว่างอีกครั้ง"ท่านอาเรส? คุณมาทำอะไรที่นี่?" โรสมองไปที่เจย์ เขาดูเย็นยะเยือกและสามารถทำให้ทุกคนที่เห็นเขากลัวได้เลย แม้ว่าเขาจะเป็นคนเย็นชาอยู่แล้ว แต่วันนี้เขากลับเย็นเป็นพิเศษ เย็นจนทำให้ทุกคนขนลุกได้เลยเข้าก้าวเข้ามาหาโรส ก้าวต่อก้าวด้วยขายาวของเขา ดวงตาของเขาแดงก่ำ หัวใจของโรสพลันเต้นระรัว ร่างกายของเธอถอยหลังไปอย่างไม่รู้ตัว"ท่านอาเรส!"หมัดของเจย์เหวี่ยงไปหาเธอ โรสกลัวมาก เธอปิดตาของเธอแน่น เธอไม่กล้ามองความรุนแรงของเขา
โรสทรุดลงกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรงเธอลากร่างที่อ่อนล้าของเธอด้วยหัวใจที่เจ็บปวดกลับไปที่ชุมชนเจิดจรัสเด็กทั้งสองนั้นนอนหลับ และโรสก็นั่งกอดเข่าอยู่บนโซฟา เธอก้มหน้ากับเข่าแล้วร้องไห้อย่างเศร้าโศกเธอกังวลเกี่ยวกับเจนสัน!และเธอก็เห็นใจเจย์ด้วยเธอรู้สึกเหมือนเธอทำอะไรให้พวกเขาไม่ได้เลย และนั่นยิ่งทำให้เธอเศร้าและหมดหวังยิ่งกว่าเดิมร็อบบี้น้อยตื่นขึ้นหลังจากได้ยินเสียงสะอื้นเป็นระยะที่ดังออกมาจากห้องนั่งเล่น เขาสวมรองเท้าแตะแล้วเดินไปที่ห้องนั่งเล่น มือเล็กจิ๋วของเขากอดแม่ไว้อย่างอ่อนโยน "คุณแม่ เป็นอะไรไปครับ?"โรสมองขึ้นมา และร็อบบี้น้อยก็เห็นดวงตาของคุณแม่เขาที่แดง น้ำตานอง และบวม ทันทีที่เห็น หัวใจของเขาก็แหลกสลาย "คุณแม่ เจ้านายคุณแม่รังแกเหรอ?"ความโกรธผุดในดวงตาของร็อบบี้น้อย เขารู้ว่าการทำให้คุณแม่ไปทำงานบริษัทคุณพ่อ จะจบลงที่คุณพ่อรังแกคุณแม่ เขาเริ่มคิดแล้วว่าเขากับเจนสันไม่ควรทำให้คุณพ่อกับคุณแม่อยู่ด้วยกันโรสกอดร็อบบี้น้อย เธอกล่าวด้วยความเศร้าอย่างสุดแสน "ร็อบบี้น้อย คุณแม่เพิ่งเสียงานไป เจ้านายไล่แม่ออก"ร็อบบี้น้อยกล่าวด้วยความโกรธ "ไม่เป็นไรหรอกครับคุณแม่ ถ้
หัวใจของเจย์ที่แทบจะหลุดออกมาจากปากกลับเข้าไปที่เดิม "เธอรู้ว่าเจนสันอยู่ไหน?"โจเซฟินรู้สึกเหนือ เธออวด "ฉันรู้มาตลอดมาเด็กน้อยของนายมีความต้องการแอบแฝง นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันแอบจับตาดูเขาตอนเช้า เจ้าเด็กนี่แอบออกจากบ้านตอน 6 โมงเช้าตามที่ฉันคาดไว้ เขาเอากระเป๋าไปด้วย และขึ้นรถบัสสาย 989 มุ่งหน้าไป นอร์ทซิตี้เจย์รู้สึกกลัว ในสายตาเขา เจนสันเป็นเด็กน้อยที่จะไม่ออกไปไหนไกลหากไม่มีผู้ใหญ่ แล้วเขาไปไกลขนาดนั้นด้วยตัวเองได้อย่างไร?"เจย์ นั่นคือทั้งหมดที่ฉันจะบอก ฉันกำลังขับรถ ตามรถบัสไป ฉันจะโทรหาอีกครั้งหลัวจากเจออะไรเกี่ยวกับเขาอีก" โจเซฟินพูดจบก็วางสายลงก่อนที่เจย์จะได้ถามเธอว่าเจนสันอยู่ที่ไหน เขาปามือถือด้วยความหงุดหงิด สิ่งที่เขาทำได้ตอนนี้มีแค่รอให้โจเซฟินโทรมาเมื่อรถบัสสาย 989 ที่เจนสันนั่งมาใกล้ชุมชนเจิดจรัส เจนสันก็ลงจากรถโจเซฟินฉลาดขึ้นในครั้งนี้ เธอขับ BMW แบบออฟโรดมาแทน เธอจดอมันไว้ใกล้ที่จอดรถ และรีบตามเจนสันไปเจนสันก้มหัวและเดินไปข้างหน้า ไม่ได้สังเกตเลยว่ามีหมาป่าตัวใหญ่ตามเขาอยู่โจเซฟินคิดกับตัวเอง "เด็กนี่กำลังไปไหน?'เจย์กังวลเกี่ยวเจนสัน เขาจึงโทรหาโจเซฟิน
เธอรีบวิ่งเข้าไปในบ้านเพราะเธอไม่แน่ใจว่าร็อบบี้น้อยอยู่ที่บ้านรึเปล่านั่นเป็นเพราะบางครั้งร็อบบี้น้อยก็ออกไปเล่นนอกบ้านด้วยตัวเขาเอง เธอคิดว่ามันเป็นเพราะเธอคิดถึงเจนสันมากเกินไป เธอจึงจำร็อบบี้น้อยสลับกับเจนสันเมื่อเจนสันเห็นแม่ของเขาวิ่งไปหลังจากเห็นเขา น้ำตาที่หางตาของเขาก็ไหลออกมาอย่างไรก็ตาม โรสวิ่งออกมาอีกครั้ง และเธอก็กอดเขาแน่นในอ้อมแขนแทบจะในทันที"เจนส์ เป็นเธอจริง ๆ" เธอดีใจมากและตื่นเต้นด้วยเช่นกัน เธออุ้มเจนสันด้วยแขนข้างเดียวแล้วล็อคประตูด้วยมืออีกข้างพร้อมตะโกนบอกเด็กขี้เซาสองคนในห้อง"ร็อบบี้น้อย เซ็ตตี้ ออกมาเร็ว มาดูสิมาใครมา"ร็อบบี้น้อยและเซ็ตตี้รีบวิ่งออกมาพร้อมชุดนอน เมื่อเซ็ตตี้เห็นเจนสัน ดวงตาของเธอก็เบิกกว้าง "เขาดูเหมือนร็อบบี้น้อยเปี๊ยบเลย!"ร็อบบี้น้อยมองที่เจนสันแล้วยิ้มออกมาโรสนั้นตื่นเต้นยิ่งกว่าเด็ก ๆ ด้วยซ้ำ เธอกล่าวอย่างไม่ค่อยเป็นธรรมชาติ "เดี๋ยว ขอแม่ตั้งสติก่อน! แม่กำลังคิดว่าจะแนะนำเขากับพวกลูกยังไงดี!"ร็อบบี้น้อยยิ้ม "คุณแม่ เขาคือเจนสัน แต่พวกเราไม่รู้ว่าเขาเป็นพี่หรือเป็นน้อง"โรสตกใจ "ลูกรู้ได้อย่างไร?"ร็อบบี้น้อยเดินไปหาเจนสันแ
หลังจากที่เจย์รู้ว่าโจเซฟินล้มเหลวในการติดตามเจนสัน เขาก็ต้องโทรไปหาโรส ลอยล์ อย่างไม่เต็มใจ ด้วยความกังวลต่อความปลอดภัยของเด็กชายโรสตกใจเมื่อเห็นชื่อที่โทรเข้ามา เธอเผลอทำมือถือหลุดมือจนมันตกลงไปที่พื้นมือถือตกลงที่พื้นเสียงดัง ด้านหลังของมือถือหลุดออกจากตัวเครื่องจนมันดับลง เสียงเรียกเข้าเงียบไปทันทีเจย์ อาเรส ที่รอฝั่งตรงข้ามรับสาย จนกระทั่งเสียงเหมือนหุ่นยนต์รายงานว่ามือถือปลายสายปิดเครื่อง ใบหน้าหล่อเหลาของเขามืดลงทันที'กล้าดียังไงปิดเครื่องใส่ฉัน?'เจย์ตัดสินใจที่จะไปยังชุมชนเจิดจรัสด้วยตัวเอง ในขณะที่เขาขับ Rolls Royce ออกจากโรงจอดรถ เขาก็ได้รับสายจากโรสเจย์แปลกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นสายโทรเข้า จากนั้นเขาก็จำได้ว่าเธอต้องยอมเขาเพราะชีวิตแม่ของเธออยู่ในมือเขา ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ใจดีโทรกลับมาแน่"ท่านอาเรส เมื่อครู่มีอุบัติเหตุนิดหน่อย ฉันไม่ได้ตั้งใจจะวางสายคุณนะคะ" โรส ลอยล์อธิบายอย่างระมัดระวังว่าทำไมมือถือถึงดับไปรอยยิ้มแสยะบนใบหน้าของเจย์ เขากล่าวอย่างเย็นชา "ฉันคิดว่าเธอสำนึกผิดเพราะทำอะไรผิดไปมากกว่า!"โรสเหงื่อแตก 'เป็นการเดาที่แม่นชะมัด!'"เจนสันอยู่กับเธอรึเ
"ไม่ยอมพูดอย่างนั้นเหรอ? หมดข้อแก้ตัวอย่างนั้นสิ?" เจย์ อาเรส กล่าวเย็นชาน้ำเสียงต่อต้านของโรส ลอยล์ นั้นบางลงมาก "ฉันว่าฉันมีสิ่งที่ต้องคิดว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านี้"เจย์โดนวางสายกะทันหันโรส ลอยล์ คำรามใส่ร็อบบี้น้อยในที่เล่น "มาหาแม่เดี๋ยวนี้ โรเบิร์ต ลอยล์"ร็อบบี้น้อยพุ่งเข้ามาหาแม่ของเขาอย่างเร็วที่สถุดและยืนเหมือนทหารตรงหน้าโรส "โรเบิร์ต ลอยล์ รายงาน มีคำสั่งอะไรเหรอครับผู้บัญชาการ?"โรส ลอยล์ถามพร้อมใช้มือเท้าสะเอว "บอกแม่มาตามตรงเลยนะ ลูกไปทำอะไรกับเจนสัน อาเรส มา?""ผมผิดไปแล้วครับคุณแม่" ร็อบบี้น้อยก้มหัวของเขาอย่างขอโทษเมื่อเห็นว่าแม่ของเขากำลังโกรธ"หยุดนอกเรื่อง แม่จริงจังนะ บอกแม่มาให้หมด"ร็อบบี้น้อยไม่กล้าซ่อนความจริงจากแม่ของเขาเมื่อเธอบอกว่าเป็นเรื่องจริงจัง "อย่าโกรธผมเลยครับคุณแม่ ผมจะบอกทุกอย่าง ไม่กี่วันก่อน ผมสลับตัวตนกับเจนสัน ผมไปที่โรงเรียนเขาแล้วสอนบทเรียนให้พวกเด็กเกเร ผมไปที่บ้านเขา เจอพ่อของเขา และใช้ชีวิตอยู่กับเขาสองวัน พ่อของเขาเป็นคนดี เขาทำอาหารเป็นและมีเงินมาก และเขายังหล่อมากด้วย..."ร็อบบี้น้อยสังเกตเห็นความมืดดำในดวงตาของแม่เขา เขารีบเ
เมื่อเจย์ อาเรส มาถึงบล็อกที่ 9 ของชุมชนเจิดจรัส โจเซฟิน อาเรส ก็ปรากฏตัวออกมาจากหลังหินประดับ "ฉันรอนานมากแล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นเจนสันออกมาเลย" เธอกล่าวอย่างหดหู่เจย์มองไปที่ประตูที่ปิดสนิทของอพาร์ทเมนท์อย่างบึ้งตึง เขาหันหลังไปพูดกับเกรย์สันที่มากับเขา "ไปที่ห้องการจัดการ แล้วหามาว่าห้องของโรส ลอยล์ หมายเลขอะไร"ในตอนที่เกรย์สันกำลังจะไป ประตูของอพาร์ทเมนท์ก็เปิดออกพอดี โรส ลอยล์ปรากฏตัวพร้อมกับ "เจนสัน อาเรส" ในอ้อมแขน ดวงตาเธอแดง เป็นหลักฐานของการร้องไห้"พี่สะใภ้?" โจเซฟินยิ้มเมื่อเห็นโรสเธอได้รับสายตาพิฆาตจากเจย์ "หยุดเห่าเลย เธอไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกับตระกูลอาเรส"โจเซฟินเกรงสายตาข่มขู่ของพี่ชายเธอ "นายหมายความว่าไง? เธอเป็นแม่ของเจนสันนะ" เธอเถียงเจย์มองโจเซฟินเหมือนจะกินเธอเข้าไปได้ โจเซฟินจึงตีแก้มของตัวเองเบา ๆ แล้วยอมรับความพ่ายแพ้ "ก็ได้ ก็ได้ ฉันจะหุบปากไว้ พอใจรึยัง?"โรส ลอยล์ อุ้ม 'เจนสัน อาเรส' ไว้และมองเขาอยู่นาน เจย์ อาเรส ไม่ได้พูดอะไร เขาแย่งเด็กน้อยมาไว้ในอ้อมแขน"ไปกันเถอะ เจนสัน"เขาไม่ได้พูดอะไรสักคำแล้วเดินออกไปเลยโรสยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น จ้องมองร