รอยยิ้มของแจ็คเริ่มเย็นลง “ตอนนี้นายดูค่อนข้างเป็นมืออาชีพแล้ว ใช่ไหม แฮมิลตัน?”ผู้ดูแลระบบยิ้มอย่างตั้งใจ “ผมรู้ว่าคุณรักลูกชายของคุณ อย่ากังวลไปเลย ท่านประธานดูเข้มแข็ง บาดแผลเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นนี้แทบจะไม่ได้ทำความเสียหายกับเขาได้แจ็คโน้มตัวไปข้างหน้าและทิ้งน้ำหนักลงไปบนโต๊ะของผู้ดูแลระบบด้วยมือทั้งสองข้าง “ถ้าฉันสงสัยว่ามีการปฏิบัติอย่างทารุณจากโรงพยาบาลล่ะ? นายมีอำนาจที่จะหยุดฉันไม่ให้ผู้ป่วยออกมาได้หรือเปล่า?”“ผม…”แจ็คหันหลังเดินออกไปห้องไอซียู เกรย์สันพร้อมทั้งสมาชิกของภูติผีและทีมรักษาความปลอดภัยของแกรนด์ เอเซียได้รวมตัวอยู่รอบ ๆ พื้นที่ที่สำคัญที่สุดของแผนกการแพทย์มีทีมบอร์ดี้การ์ดประจำการอยู่ไม่ไกลเช่นกันบอดี้การ์ดสิบคนยืนอยู่บริเวณข้าง ๆเมื่อเข้าไปในห้องไอซียู แจ็คยิ้มอย่างมืดมนกับท่าทีที่ได้รับ “เกรย์สัน โอ้ เกรย์สัน นี่ทำเกินไปหน่อยไหม? นายควรให้บอดี้การ์ดถอยออกไปนะ เราอยู่ในสังคมที่ชอบด้วยกฎหมาย แล้วจะมีใครคิดทำร้ายกันในโรงพยาบาลได้ล่ะ?”เกรย์สันจ้องมองเขาด้วยดวงตาสีแดง “เป็นการดีกว่าที่จะเตรียมตัวสำหรับสิ่งที่เลวร้ายที่สุดและหวังว่าจะดีที่สุดแล้วครับ คุณท่
แจ็คถามว่า “นายอยากจะทำผิดกฎหมายงั้นเหรอ?”เกรย์สันจ้องเขาด้วยดวงตาแดงก่ำและตะโกนอย่างไม่พอใจ “ทั้งหมดที่ผมต้องการคือปกป้องเจ้านายของผมเพื่อที่เขาจะได้ไม่ถูกทำร้ายโดยไอ้พวกตีสองหน้าอย่างคุณ”แจ็คมองชายสองคนที่ยืนอยู่ข้างประตูห้อง สตอร์มกับเทมเพส เขาจ้องมองสำรวจอย่างรวดเร็ว ทั้งสองคนที่ดูผอมแห้งและบอบบาง ประกอบกับคุณสมบัติที่งดงามบนผิวเนียนขาวสะอาด พวกเขาดูไม่เหมือนนักสู้เลยสักนิดเขาวางแผนที่จะเข้าไปจับเจย์เป็นตัวประกันเพื่อจำกัดการเคลื่อนไหวของบอดี้การ์ด เขาสั่งว่า “พวกนาย ฉันต้องการให้เขาออกไปจากตรงนั้น”เขาเรียกผู้ชายประมาณสิบกว่าคนวิ่งไปที่ประตูห้อง ด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย สตอร์มและเทมเพสยังคงยืนเหมือนต้นไผ่สองต้น ด้วยร่างที่นิ่งอย่างมั่นคงและแข็งแกร่งเพื่อปกป้องท่านประธานของพวกเขาซึ่งอยู่หลังประตูนั่นด้วยความโกรธ ทั้งสตอร์มและเทมเพสยืนรั้งตัวเองไว้ระหว่างการต่อสู้ การหมุนตัวเตะของสตอร์มทำให้คนของแจ็คกระเด็นนอนลงอย่างไร้ความสามารถอยู่บนพื้น ในขณะที่บางคนถูกมือของเทมเพสบีบคอจนเริ่มมีเลือดออกจากปากทั้งเจ็ดคนของกลุ่มพวกเขาแจ็คจ้องไปที่สตอร์มและเทมเพสอย่างงุนงง เขาคิดไม่ถึงว่าชาย
แจ็คได้ออกจากแกรนด์ เอเซีย เขากลับมายังซีคามอร์ แอนเน็กซ์ด้วยอารมณ์ขุ่นเคืองเซร่า เซเวียร์ เมื่อเห็นเขาก็ได้ลุกขึ้นยืนจากโซฟาและเดินเตาะแตะไปทางแจ็ค เธอถามด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลว่า “เกิดอะไรขึ้นคะ คุณท่าน?”เมื่อได้ยินแบบนี้แจ็คส่งสายตาไปที่คนรับใช้ทั้งสองและพวกเธอก็รีบขอตัวออกไปแจ็คดึงตัวเซร่าเข้ามาไว้ในอ้อมแขนของเขา เขายิ้ม “แค่เป็นห่วงลูกน่ะ ฉันสัญญาว่าทั้งเธอและลูกชายของเราจะใช้ชีวิตอย่างดีที่สุดในไม่ช้านี้”นิ้วของเซร่าสัมผัสไปที่ริมฝีปากของแจ็คขณะที่เธอส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เขา “เจย์ยังไม่ตาย ใช่ไหมคะ คุณท่าน?”แจ็คพึมพำอย่างเย็นชา “แกรนด์ เอเซียกำลังรักษาเจย์ไว้อย่างดี ฉันเดาว่าเขามีเวลาเหลือไม่มากแล้วล่ะ แกรนด์เอเซียเลยทำทุกอย่างเพื่อป้องกันไม่ให้ข้อมูลรั่วไหลสำหรับอาการของเขา เผื่อว่ามันจะส่งผลทำให้ตลาดหุ้นพัง”ความผิดหวังปรากฏขึ้นในดวงตาของเซร่า “คุณยังไม่ควรแน่ใจกับอะไรหากคุณยังไม่ได้เห็นกับตาของคุณเอง ลูกคุณคนนี้ฉลาด ฉันไม่ต้องการให้เขาเรียนรู้สิ่งเลวร้ายจากคุณอีก”การแสดงออกของเขาดูอับอายเมื่อแจ็คจ้องมองไปที่ท้องของเซร่า “เธอพูดถูก ฉันต้องหาวิธีตรวจสอบเรื่องของเขา”
ทุกคนเบิกตากว้างถามอย่างคาดไม่ถึง “ใครกัน?”เกรย์สันตอบว่า “นายน้อยของเราไง ซึ่งเขามีไหวพริบเทียบเท่ากับท่านประธานเลยนะ”สตอร์มปฏิเสธความคิดนี้ทันที “ไม่มีทาง ฉันสัญญากับท่านประธานว่าฉันจะดูแลนายน้อยและคุณหนูให้ปลอดภัย การปล่อยให้นายน้อยเจนสันช่วยเรา อาจเสี่ยงต่อการเปิดเผยที่อยู่ของเขาที่จะเป็นอันตรายต่อเด็ก ๆ ได้”เกรย์สันตบไหล่สตอร์มและให้ความมั่นใจโดยพูดว่า “นายกังวลมากเกินไป มีแต่พวกคนที่วอนอยากจะตายเท่านั้นที่จะพยายามยั่วยุปีศาจตัวน้อยทั้งสามได้”มีความลังเลใจในดวงตาของสตอร์ม เกรย์สันถาม “เว้นแต่ว่านายอยากเห็นการทำงานหนักที่ผ่านมาของท่านประธานได้สูญเปล่าไปดี?”สตอร์มพยักหน้าอย่างเคร่งขรึมในเมืองอิมพีเรียล สมบัติของตระกูลในส่วนที่ดีที่สุดของพื้นที่ตั้งของบ้านพักซึ่งมีกลุ่มภูติผีของพวกเขาเฝ้าอยู่เมื่อเขาพาเกรย์สันไปที่คฤหาสน์ สตอร์มพบว่าร็อบบี้น้อยกำลังนอนอยู่บนพื้นอาบแดดขณะที่เอาถุงบรรจุเม็ดถั่วที่ใช้เพื่อเป็นของละเล่นไล่เหยียบมามัดเท้าเขาไว้เจนสันนอนอยู่ตรงหน้าร็อบบี้ซึ่งมีหนังสือชื่อ 'การจัดการธุรกิจ' วางคลุมใบหน้าของเขาในส่วนของเซ็ตตี้น้อยใช้ชีวิตอย่างมีความสุขที่
หลังจากนั้นไม่นาน สตอร์มและเกรย์สันก็เริ่มฉุกคิดว่าเด็กชายทั้งสองไม่ต้องการเรียนหนังสือ“นายสองคนไม่ชอบวิชาการเหรอ?” เกรย์สันรู้สึกว่าสถานการณ์กำลังคลี่คลายลงเล็กน้อยเจนสันเป็นเด็กเงียบ ๆ ชอบอยู่เฉย ๆ มากกว่าขยับตัวไปมา เขาจะเลื่อนมาเป็นเรียนศิลปะการต่อสู้ได้ยังไง?ตามที่คาดไว้ ร็อบบี้น้อยกระดิกนิ้วไปมาใส่พวกเขา “นั่นไม่จริงครับ เราไม่ต้องการที่จะเป็นคนธรรมดาที่มีพลังมากกว่าสมอง แต่เราแค่อยากมุ่งมั่นที่จะเป็นผู้ที่เก่งในรอบด้านและได้รับการพัฒนามาอย่างดี”การแสดงออกของสตอร์มและเกรย์สันมืดลงสตอร์มกลืนน้ำลาย แล้วพูดว่า “ปีศาจน้อยสองคนต้องการพูดภาษาอังกฤษงั้นเหรอ? พวกนายพยายามจะพูดถึงอะไร?”เซ็ตตี้น้อยยิ้มอย่างสนุกสนาน “คุณไม่สามารถตำหนิคนอื่นที่เรียกคุณว่าโง่ได้จริง ๆ คำพูดของพี่ใหญ่ตรงไปตรงมา ดังนั้นคุณจะยังไม่เข้าใจสิ่งที่พวกเขาพยายามจะพูดอยู่อีกงั้นเหรอ? เฮ้อ”สตอร์มถึงกับพูดไม่ออก “...”สตอร์มมองไปที่เกรย์สัน “แล้วนายเข้าใจไหม?”เกรย์สันส่ายหัวพร้อมกับยักไหล่เจนสันโพล่งออกมาว่า “เราต้องการเปลี่ยนครู”เกรย์สันตอบว่า “ผมจะบอกให้ว่า ไม่มีทางเกิดขึ้นได้ สตอร์มคนนี้จบการศึกษา
ประกายแห่งความสงสัยแวบวาบในดวงตาของเจนสันทันที “แล้วคุณพ่อของเราล่ะ?”เกรย์สันรู้สึกว่าหัวใจของเขามีเลือดออกในขณะที่ใบหน้าของเขามีรอยยิ้มอันขมขื่น “ไม่ได้สิ เราไม่อยากรบกวนเขาสำหรับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นนี้ คุณก็รู้อยู่แล้วหนิว่าพ่อของคุณเป็นยังไง เขายุ่งกับตารางงานที่แน่นเอี้ยดมากพออยู่แล้ว”สายตาที่เฉียบคมของเจนสันจับจ้องไปที่เกรย์สัน “ยุ่งมากจนไม่มีเวลาให้เราเลยเหรอ? เขาไม่กลัวว่าจะไม่มีใครมาเยี่ยมหลุมฝังศพของเขาเมื่อเขาตายด้วยวัยชราบ้างเหรอ?”เปลวไฟแห่งความสงสารแวบวาบในดวงตาของเกรย์สันถ้าเพียงท่านประธานจะตายก็ต้องด้วยวัยชรา!ดวงตาของเจนสันหดเกร็งเมื่อหัวใจของเขาบีบรัดด้วยความกลัวเหตุผลเดียวที่พ่อไม่ได้มาเยี่ยมพวกเขานานแบบนี้ก็คือเขาถูกกีดกันด้วยสิ่งกีดขวางที่ทำให้ขยับตัวไม่ได้อย่างแน่นอนตอนนี้แม้แต่แกรนด์เอเซียก็ยังอยู่ในภาวะวิกฤต บางทีสถานการณ์อาจเลวร้ายกว่าที่เขาคาดไว้มาก“เอาแล็ปท็อปคมาให้ผมสิ” เจนสันร้องขอเกรย์สันรีบวางแล็ปท็อปของเขาไว้ในมือของเจนสันทันทีเจนสันกอดแล็ปท็อปนั้นไว้ในอ้อมแขนขณะที่เขาวิ่งไปที่ห้องอ่านหนังสือ เขานั่งอยู่ด้านหน้าแล็ปท็อปและรีบเปิดมันอ
สายตาที่ลึกล้ำของเจนสันจับจ้องไปที่ใบหน้าของเกรย์สัน “ผมรับได้ บอกผมมาเถอะ”สตอร์มยังคงต้องการปกปิดเรื่องโศกนาฏกรรมนั้นไว้ “อย่าเชื่อสิ่งที่นายเห็นทางออนไลน์เลย เจนส์ พวกเขาแสดงแค่ข่าวลือ”เกรย์สันโบกมือให้สตอร์ม “ไม่เป็นไร ๆ เราสามารถบอกเขาได้ เด็กคนนี้จะโกหกเขาไม่ได้ง่าย ๆ”เกรย์สันกระแอมในลำคอ เมื่อเห็นเหตุการณ์เท็จนี้แล้ว เขาพบว่าไม่จำเป็นต้องปิดบังอารมณ์ของเขาไว้ เขาเริ่มเล่า อย่างทุกข์ทรมาน “มีบางอย่างเกิดขึ้นกับพ่อของคุณจริง ๆ เขาเกือบเสียชีวิตจากการซุ่มโจมตีเพื่อช่วยปู่ย่าในสายเลือดของคุณ ณ ตอนนี้ เขายังอยู่ระหว่างการรักษาที่ห้องผู้ป่วยอาการหนักของแกรนด์ เอเซีย”ดวงตาของร็อบบี้น้อยเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจ ราวกับว่าร่างกายของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ หมัดที่กำซ่อนอยู่ใต้แขนเสื้อของเขากำไว้แน่นมากการแสดงออกของเจนสันสงบลงอย่างน่ากลัว “ใครเป็นคนทำ?”เกรย์สันตอบว่า “เรายังไม่รู้ แต่แจ็ค อาเรส คุณปู่อีกคนของคุณดูทำตัวยุ่งวุ่นวายมากช่วงนี้ เขาพยายามอยากจะย้ายพ่อของคุณออกจากแผนกการแพทย์ไปยังอีกแผนกหนึ่งในนามสิทธิ์ของผู้เป็นพ่อ ผมอยากจะบอกว่าเขานั่นแหละที่มีส่วนร่วมในแผนการของสิ่งต่
แจ็คตกใจมาก “ว่าไงนะ?”ข่าวดังกล่าวทำให้เขาตกใจ เขาเริ่มปล่อยจิตวิญญาณที่สดใสก่อนหน้านี้ของเขาทิ้งไปและทำให้เขาดูเหมือนว่าเขาถูกปีศาจดูดวิญญาณออกมาแทน เขาดูหมดแรงและสิ้นหวังเกินกว่าจะเข้าใจ“มันจะเป็นไปได้ยังไง?” แจ็คพึมพำกับตัวเองอย่างไม่เชื่อแจ็คตั้งใจตั้งทีมแฮ็กเกอร์ที่เก่งที่สุดเพื่อเจาะระบบเครือข่ายของแกรนด์ เอเซีย พวกเขาใช้เวลาทุกวันในการตรวจสอบและค้นหาข้อผิดพลาดในระบบไม่ต้องพูดถึงความสามารถของแฮ็กเกอร์ของเขาที่เจาะเครือข่ายของแกรนด์เอเซียเลย เมื่อหลายปีก่อน เหตุผลเดียวที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นจากการแฮ็กในตอนนั้น ก็เพราะว่าแกรนด์ เอเซียกำลังเฟื่องฟูอยู่และเขากลัวว่าเจย์จะสงสัยถ้าหากทำมันลงไปเมื่อถึงตอนนี้เขาคิดว่ามันน่าจะเป็นช่วงเวลาสำคัญที่จะเริ่มโจมตีแกรนด์ เอเซีย ตอนนี้เจย์ได้รับบาดเจ็บสาหัสอยู่ในโรงพยาบาล เขาคิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะสามารถซ่อมเครือข่ายที่ซบเซาได้ภายในเวลาไม่ถึงสามชั่วโมงเมื่อรู้ว่ามีผู้เชี่ยวชาญที่มีทักษะคอยดูแลแกรนด์เอเซียอยู่ ระดับความยากในการทำลายแกรนด์เอเซียก็เพิ่มขึ้นอย่างมาก ใครจะนึกภาพออกว่าแจ็คจะต้องมารู้สึกผิดหวังในขณะนั้นด้วยความสิ้นหวัง แจ็คจึงกล