บทที่ 1104

หมอตอบ “ถ้าเราพูดถึงเรื่องอาการบาดเจ็บก็ไม่มีปัญหาอะไรเลยครับ แต่เรื่องที่เรากังวลก็คืออวัยวะที่หายไปของคนไข้”

“อะไรนะ?” แองเจลีนงงมาก

เซย์นก้มหน้า ท่าทางสำนึกผิด

แองเจลีนถามเสียงเย็น “มีอะไรหายไป?”

“ไตเธอครับ”

แองเจลีนมองเซย์นด้วยสายตาว่างเปล่า เมื่อเธอเห็นเขาน้ำตาคลอ แองเจลีนก็รู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น

เธอโบกมือให้หมอออกไป “ฉันเข้าใจแล้ว คุณไปได้”

หมอถอยไปอย่างสงบเสงี่ยม

แองเจลีนถามเซย์น “ไตของพี่ใหญ่หายไปไหน เซย์น?”

น้ำตาเซย์นไหลพรากใบหน้าขณะที่เขาชี้เอวตนเอง “อยู่ที่ฉัน”

แองเจลีนมองเขาอย่างไม่อยากเชื่อ เธอเคยสงสัยว่าต้องมีบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับร่างกายของเซย์น แต่ก็ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องร้ายแรงแบบนี้

“แล้วไตของนายล่ะ?” แองเจลีนถามเสียงสะอื้น

เซย์นมองแองเจลีนด้วยสายตาเว้าวอน “เลิกถามเถอะ ฉันขอร้อง”

แองเจลีนเริ่มร้องไห้ “อยู่ที่โจเซฟินใช่ไหม?”

ดวงตาเซย์นเบิกกว้างด้วยความตระหนก “เธอ… เธอรู้ได้ยังไง?”

แองเจลีนตอบ “โจเซฟินบอกฉันว่าเธออาการโคม่าหลังจากที่โดนรังแก แล้วเมื่อเธอตื่นขึ้นมามันก็ผ่านไป 20 วันแล้ว นายเคยบอกว่านายเสี่ยงชีวิตตัวเองเพื่อช่วยโจเซฟินกลับมา หวังว่าเธอจะม