หลังจากไทเกอร์ออกจากโรงพยาบาล เกรย์สันก็เรียกรวมบรรดาพนักงาน VIP ของบริษัทให้ไปเยี่ยมไทเกอร์ที่ลูมิโน การ์เด้นส่วนแองเจลีนเกิดใจไม่กล้าขึ้นมาในช่วงนาทีสุดท้ายแค่คิดถึงท่าทีเย็นชาห่างเหินของเจย์ที่มีต่อเธอ แองเจลีนก็หมดความกล้าที่จะเข้าหาเขาและกลัวว่าสุดท้ายจะเป็นเหมือนว่า เธอกระโดดเข้ากองไฟเองก่อนที่จะออกไป เกรย์สันหันมาถามแองเจลีนซ้ำแล้วซ้ำอีกเพื่อความแน่ใจ “ท่านประธานไม่ไปด้วยกันแน่นะครับ?”แองเจลีนตอบหนักแน่น “ไม่ล่ะ”เมื่อเกรย์สันจากไป แองเจลีนก็รู้สึกวูบโหวงเมื่อเห็นว่าแองเจลีนอารมณ์ไม่ดี เซย์นก็ถอนหายใจหนักหน่วงก่อนปลอบ “เธอยังโกรธเขาอยู่สินะ?”แองเจลีนไม่ตอบ มันก็เหมือนกับเป็นการยอมรับกลาย ๆเซย์นพูดต่อ “ถึงวันนั้นเขาจะดูหยาบคายไปหน่อย แต่มันก็มีเหตุผลนะ เธอก็รู้ว่าเขาไม่สนใจเหตุผลกฎเกณฑ์อะไรเลยถ้าเพื่อต้องปกป้องครอบครัวของตัวเองใช่ไหม? เขาดูแลไทเกอร์เหมือนเป็นลูกของตัวเอง เพราะงั้นเมื่อมีเรื่องเกิดกับไทเกอร์ เขาเองก็ใจสลายเหมือนกัน ถ้าเขาไม่เอาอารมณ์มาระบายกับประธานซึ่งก็คือเธอ แล้วเขาจะไประบายใส่ใครได้?”แองเจลีนมองเซย์นอึ้งงัน “ทำไมนายพูดถึงเขาดีได้ล่ะ?”เซย์นถอ
”ประธานจะฆ่าพวกคุณเหรอ?” เจย์นิ่วหน้าเกรย์สันอธิบาย “ท่านประธานจะบังคับให้เราไปนัดบอด พวกเราทุกคนยังโสดเพราะงั้นการแต่งงานสำหรับเรามันน่ากลัวยิ่งกว่าการตัดหัวอีก”เจย์ถึงกับมึนหลังผ่านไปครู่ใหญ่ เขาก็เยาะ “ดูท่าทางประธานคงจะว่างมากสินะ?”เมื่อเกรย์สันและคนอื่น ๆ ต่างยืนกรานที่จะอยู่ต่อ เจย์ก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหันไปบอกมาริลิน “ออกไปซื้อไวน์ดี ๆ และก็อาหารมารับแขกหน่อย”มาริลินตอบ “ได้ค่ะ”มาริลินหยิบของและกำลังจะออกไปเมื่อเธอเจอกับแองเจลีนและเซย์นที่เพิ่งมาถึงมาริลินก้าวถอยหลังมาสองสามก้าวด้วยความตกใจ “ที่รักคะ?”เมื่อเจย์ได้ยินเสียงตื่นตระหนกและหวาดกลัวของมาริลิน เขาก็หันไปมองทางเธอเมื่อเห็นแองเจลีนในชุดสูทพอดีตัวและผมสีดำยาวสยายถึงเอว ดวงตาเขาก็เป็นประกายระยับด้วยความดีใจขณะที่เจย์เดินมาที่ประตู แองเจลีนก็มองมาริลินนิ่งไร้อารมณ์ “มาริลิน พวกเรามาเยี่ยมไทเกอร์”มาริลินมองแองเจลีนด้วยความเคารพนอบน้อม เมื่อได้ยินว่าแองเจลีนมาเพื่อเยี่ยมไทเกอร์ เธอก็รีบตะโกนเรียกเขา “ออกมานี่เร็ว ไทเกอร์”ขาสั้น ๆ ของไทเกอร์วิ่งตุบตับมา แองเจลีนก็ก้มตัวลงไปหาเขา และนี่เป็นครั้งแรกที่
ความรักอบอวลในอากาศบรรดาพนักงานต่างอึ้งมองเจย์และแองเจลีนอย่างโง่งมเมื่อเจย์รู้ตัวว่าพลาดเผยความรู้สึกออกไป ก็รีบปั้นหน้าเย็นชาเป็นน้ำแข็งเหมือนเดิมก่อนเดินไปเล่นเลโก้กับไทเกอร์แองเจลีนจำที่เซย์นบอกเธอก่อนหน้านี้ได้ว่า หากเธอรุกเขามากไป มีแต่จะทำให้เขายิ่งหนี แต่หากเธอไม่ทำอะไรเลยเธอก็คงไม่มีโอกาสสักนิดเธอยกมือเกาหัวอย่างวุ่นวายใจ ก่อนจะรวบรวมความกล้าเดินเข้าไปหาเขาเจย์กำลังสอนให้ไทเกอร์ต่อเลโก้เป็นชั้น ๆ อยู่ แต่ไม่ว่าเขาจะต่อขึ้นสูงไปแค่ไหน ไทเกอร์ก็จะผลักมันล้มลงอย่างเริงร่าตอนนี้เจย์เริ่มจะหงุดหงิดแล้ว “พ่อกำลังสอนให้ลูกต่อเลโก้เป็นชั้น ๆ อยู่ ทำไมต้องป่วนด้วย”เดิมไทเกอร์ก็ไม่ได้สนิทสนมกับเจย์อยู่แล้ว เมื่อเจอแบบนั้นเด็กน้อยจึงร้องไห้จ้าพร้อมร้องหาแม่เจย์เสยผมอย่างขัดเคืองใจเขาอยู่เป็นเพื่อนไทเกอร์ในโรงพยาบาลมาหลายวัน แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามมากแค่ไหนก็เหมือนไม่สามารถสื่อความอ่อนโยนออกไปได้ ไทเกอร์ยังคงต่อต้านเขาอย่างมากแองเจลีนอุ้มไทเกอร์ขึ้นมา “อย่าร้องสิจ๊ะไทเกอร์ ไปเล่นเครื่องเป่าลูกโป่งดีกว่า”พอหันเหความสนใจเขาไปที่ของเล่นใหม่ได้ ไทเกอร์ก็หยุดร้องไห้ทันใดแต
ฉับพลันเขาก็รู้สึกราวตนจมดิ่งอยู่ในความทุกข์ ครอบครัวที่แม้ไม่สมบูรณ์ของเขาสลายหายไปราวกับฟองสบู่ตอนนี้เขาเจอกับสิ่งที่เลวร้ายยิ่งกว่าความยากไร้และความไม่สมบูรณ์แบบเสียอีก… นั่นคือการไม่เหลืออะไรเลยตอนนี้เขาไม่เหลืออะไรแล้วจริง ๆ ทั้งในแง่วัตถุและในทางจิตใจจู่ ๆ เขาก็รู้สึกวิงเวียนหน้ามืดขณะที่กำลังรอลิฟต์ มาริลินก็ไล่ตามเจย์มาทันก่อนคว้ามือเขาไว้อย่างหน้าด้าน ๆ พร้อมร้องอ้อนวอน “อย่าเมินฉันสิคะ ที่รักได้โปรดเถอะ ฉันรักคุณจริง ๆ นะคะ”เจย์แค่นเสียง “ถ้าคุณรักผม แล้วคุณไปมีอะไรกับผู้ชายคนอื่นทำไมกัน?”มาริลินโอดครวญทั้งน้ำตา “เขาบังคับฉันนะ ฉันไม่ได้ต้องการจะทำแบบนั้นแลย”เจย์ตาแดงก่ำด้วยโทสะ “คุณคิดว่าผมโง่มากนักเหรอ?”เมื่อเห็นความเกรี้ยวกราดดุร้ายของเขา มาริลินก็หวาดกลัวจนไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรพอประตูลิฟต์เปิดออก เจย์และมาริลินก็เดินตามกันออกมาตอนที่พวกเขามาถึงบ้าน แองเจลีนหน้าซีดเผือดด้วยความหวาดหวั่นเมื่อเธอเห็นเส้นเลือดเจย์กระตุก เธอรีบเข้าไปหาเขาและถามด้วยความเป็นห่วง “นายโอเคไหม เบ็น?”ถ้าไม่มีเรื่องใหญ่โตเกิดขึ้น ก็เป็นการยากที่จะเห็นคนเย็นชาไร้อารมณ์อย่างเจย์ดู
”ตอนที่ฉันหนีมา ฉันก็กลายเป็นเหมือนเหยื่อล่อตาพวกผู้ชาย ตอนที่มีผู้ชายคนหนึ่งข่มเหงฉัน เคนก็ไล่ตามฉันมาแล้วก็ฆ่าชายคนนั้นตาย แม้ว่าจะเป็นการป้องกันตัวแต่เคนก็โดนข้อหาว่าทำรุนแรงเกินกว่าเหตุ เขาก็เลยต้องติดคุก”มาริลินสะอื้น “ฉันรู้ค่ะ ว่าฉันไม่คู่ควรกับคุณเพราะว่าอดีตที่เลวร้ายของฉัน แต่ฉันก็เป็นเหมือนแมลงที่จมอยู่ในขุมนรก ฉันพยายามดื้นรนและหนีให้พ้นจากนรกที่แสนเลวร้ายนั่น แต่ไม่มีใครยอมช่วยฉันเลย”เจย์หลับตาลง สกัดดั้นความสงสารเห็นใจที่มีให้เธอซ่อนไว้ในดวงตา แม้ว่าเธอจะน่าเวทนาแค่ไหนแต่เขาก็รู้สึกรังเกียจเธออยู่เช่นกันมาริลินพึมพำ “พอในที่สุดฉันก็ได้เจอคุณ ฉันคิดว่าในที่สุดโชคก็เข้าข้างฉันแล้วหลังจากที่ต้องฝ่าฟันความลำบากยากเข็ญมา แต่ใครจะไปคิดกัน? ตอนนี้เคนออกมาจากคุกแล้ว เขายังบังคับให้ฉันกลับไปกับเขา…”พูดถึงตอนนี้มาริลินก็คุมตัวเองไม่ได้ น้ำตาเธอไหลพราก “คุณคิดว่าฉันไม่อยากหนีให้พ้นจากเขาเหรอหลังจากเจอเรื่องพวกนั้นมา? คุณดูแผลเป็นบนตัวฉันสิ เบ็น พวกนี้เป็นแผลที่เขาทิ้งไว้ทั้งนั้น”มาริลินถกกระโปรงขึ้น แผลเป็นน่ากลัวบนต้นขาของเธอ รวมถึงรอยแผลไหม้มากมายทำให้เจย์นิ่วหน้ามาริล
เมื่อคิดถึงว่ามาริลินปั่นหัวแล้วบงการชีวิตเขาด้วยจิตใจที่ชั่วร้ายแบบนั้นไปอย่างไรบ้าง เจย์ก็รู้สึกได้ถึงโทสะที่พลุ่งพล่านในตัว ท่วมท้นไปทั้งร่างจนไม่มีที่ปะทุออกทันใดนั้นก็มีเสียงดนตรีแว่วมากลางดึกที่เงียบงัน เสียงเปียโนนั้นนุ่มนวลอ่อนโยนเหมือนสายลมแผ่วเบาที่ปลอบประโลมหัวใจเขา บรรเทาความทุกข์และพลุ่งพล่านทั้งหลายเขาค่อย ๆ รู้สึกสงบลงทันใดนั้น เขาก็จำได้ว่ายังไม่ได้รับข้อความตอบหลังจากที่เขาบอกแม่ของเซ็ตตี้น้อยเรื่องขอลาออกเขาสงสัยว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับเธอหรือเปล่าด้วยเสียงดนตรีที่กล่อมผ่อนคลาย เขาเริ่มรู้สึกง่วงงุนและหลับไปเมื่อก้าวขึ้นเตียงวันต่อมาแองเจลีนมาถึงห้องเก็บขยะใต้ดินของแกรนด์เอเซียตั้งแต่เช้าตรู่ เกรย์สันและสมาชิกคนอื่นของโกสต์ต่างก็รออยู่ด้านนอกแล้ว เมื่อพวกเขาแองเจลีนก็ทักทายเธอด้วยความเคารพ “ท่านประธานเซเวียร์”แองเจลีนถอดเสื้อโค้ตสีขาวออกและส่งให้เกรย์สันก่อนถาม “เขายังไม่สารภาพเหรอ?”เกรย์สันตอบ “ชายคนนี้จิตใจแข็งแกร่งมากครับ เขาไม่ยอมหลุดปากอะไรออกมาเลยไม่ว่าเราจะคาดคั้นและทรมานเขาแค่ไหน”ริมฝีปากสีแดงสดของแองเจลีนเม้มยิ้มเยาะ “พาฉันเข้าไปซิ”เกรย์สันพ
”ทำไมแกเห็นชีวิตคนไม่มีค่าแบบนี้?” เคนว่า “ฉันไม่รู้ว่ามาริลินเป็นใคร”“แกไม่รู้ว่ามาริลินเป็นใครเหรอ? งั้นไทเกอร์คงเกิดมาจากก้อนหินสินะ?” แองเจลีนจับผมหยิกหยอยของเคนไว้แล้วกระชากอย่างแรงจนผมหลุดติดมือมาเป็นกระจุกเธอส่งผมพวกนั้นให้เกรย์สัน “เอาไปแล้วส่งไปตรวจ DNA หาความเป็นพ่อระหว่างเขากับไทเกรอ์ นี่น่าจะเป็นหลักฐานได้ว่าเขาสมคบคิดกับมาริลิน”ข้อแก้ตัวต่าง ๆ นา ๆ ที่เคนคิดไว้พังไม่เป็นท่า เขาไม่รู้เลยว่าผู้หญิงคนนี้มีอำนาจมากขนาดนั้นแองเจลีนให้โอกาสเขาเป็นครั้งสุดท้าย “ถ้าแกโดนข้อหากักขังหน่วงเหนี่ยวประธานคนก่อนของแกรนด์ เอเซีย ถึงกฎหมายจะเอาผิดแกถึงตายไม่ได้ แต่ฉันกลัวว่าคนที่จงรักภักดีกับเขาคงไม่ปล่อยแกไว้แน่ ตอนนี้แกมีสองทางเลือกว่าจะติดคุกตลอดชีวิตหรือตาย”“แกเป็นใครกันแน่?” เคนมองแองเจลีนอย่างตื่นกลัวแองเจลีนตอบ “ประธานของแกรนด์เอเซีย”เคนทรุดลงไปกอง“ก็ได้ ฉันจะบอก”เคนยอมจำนน “มาริลินกับฉันเคยเป็นผัวเมียกัน เมื่อสี่ปีก่อนมาริลินโดนชายคนหนึ่งในหมู่บ้านข่มขืน ทำให้ฉันเลือดขึ้นหน้าแล้วฆ่าไอ้หมอนั่น สุดท้ายก็ต้องไปติดคุกข้อหาป้องกันตัวเกินกว่าเหตุ”“และเพราะว่าฉันทำตัวด
”อ๊ากกกก!” เสียงเคนกรีดร้องด้วยความทุกข์ทรมานดังมาเข้าหูเธอแองเจลีนเดินออกมาจากห้องใต้ดิน ความโศกเศร้าเสียใจของเธอก็ถูกแสงแดดสว่างจ้าภายนอกพัดหายทลายไปอารมณ์เธอดีขึ้นเล็กน้อยอย่างน้อยเบื้องหลังเรื่องราวที่แสนน่าเจ็บปวดใจนี้ก็ไม่ได้มีเรื่องให้น่าผิดหวังไปเสียทั้งหมดอย่างน้อยเธอก็ได้รู้ว่าเจย์บี้และมาริลินไม่ได้รักกันไม่นานเจย์บี้อาจจะได้กลับมาอยู่ข้างกายเธอผ่านไปครู่ใหญ่ เกรย์สันก็เดินออกมาจากห้องใต้ดิน เสื้อสีขาวของเขาเปรอะไปด้วยเลือดแองเจลีนชะงักไปเล็กน้อย เกรย์สันคงระบายความแค้นลงไปกับเคนสินะ?เพราะอย่างไรเจย์ก็เหมือนเป็นพ่อและครูของเกรย์สัน สิ่งที่เคนทำก็เหมือนการกระชากผมของเจย์ ดังนั้นเมื่อเขามาอยู่ในเงื้อมมือเกรย์สันก็ต้องจบลงที่ความเจ็บปวดทุกข์ทรมานอย่างอธิบายไม่ได้“เกรย์สัน หาโอกาสส่งเคนกลับไปให้มาริลินด้วย” แองเจลีนสั่งเกรย์สันแค่นเสียงโหดร้ายออกมา “เป็นความคิดที่ดีมากเลยครับ ท่านประธานเซเวียร์”วิธีการตีวัวกระทบคราดของแองเจลีนเป็นการลงโทษที่เหมาะสมที่สุดสำหรับมาริลินถึงแม้มาริลินจะชั่วร้ายน่ารังเกียจที่หลอกลวงเจย์ แต่ความจริงที่ว่าเธอเป็นคนช่วยชีวิตเจย์ไว