เจย์จ้องมาริลินด้วยแววตามืดครึ้มเต็มไปด้วยความเกลียดชังมาริลินกอดไทเกอร์ร้องไห้น้ำตาไหลพรากอยู่เงียบ ๆ เพราะไม่กล้าที่จะสบสายตาลึกล้ำคมดุจเหยี่ยวของเขาทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูมาริลินชำเลืองมองเจย์ก่อนเดินออกไปเปิดประตูคนที่ยืนรออยู่นั้นเป็นพนักงานส่งของใส่ชุดหมีสีฟ้าพร้อมหมวกเบสบอล มีกล่องพัสดุขนาดมหึมาวางอยู่ตรงหน้า เขาพูดเสียงแหบว่า “นี่พัสดุคุณครับ ช่วยเซ็นรับด้วย”มาริลินถามอย่างสงสัย “พัสดุของฉันเหรอคะ?”ช่วงนี้เธอไม่ได้ซื้อของออนไลน์อะไรเลยนี่นาคนส่งของอธิบาย “น่าจะเป็นพวกตู้เย็นหรือเครื่องใช้ไฟฟ้าอะไรน่ะครับ”มาริลินหันหลังไปชำเลืองมองเจย์ คิดว่าอาจจะเป็นเครื่องใช้ไฟฟ้าที่เขาซื้อมาก็เป็นได้ ดังนั้นเธอจึงบอกคนส่งของ “ช่วยเอาเข้ามาด้านในแล้วกัน”คนส่งของดัดกล่องพัสดุเข้ามาในห้องนั่งเล่นด้วยรถเข็น และเหลือบมองเจย์และไทเกอร์ที่ยืนอยู่อีกฟากของห้องด้วยดวงตาดำขลับ“คุณอยากให้ช่วยแกะไหมครับ?” คนส่งของถามอย่างใส่ใจมาริลินพยักหน้า “ขอบคุณค่ะ”คนส่งของดึงมีดคมกริบออกมาก่อนตัดเทปกาวที่ห่อพัสดุไว้ และบอกมาริลิน “คุณเปิดได้แล้วครับตอนนี้”มาริลินเดินไปที่ห่อพัสดุและเปิด
”นังจิ้งจอก! ตั้งแต่ฉันได้เจอแก ก็ถูกส่งไปติดคุกแถมตอนนี้ยังเกือบโดนฆ่าตายอีก ฉันนี่มันซวยจริง ๆ”“หวังว่าไม่ต้องได้พบได้เจอกันอีกแล้วนะ ชาติหน้าก็ไม่ต้องมาเจอกัน!”มาริลินนิ่งเงียบเมื่อเจอเคนด่าสาดเสียเทเสียทั้งเธอและเคนต่างก็มีบุญคุณและความเกลียดให้กันเจย์มองเคนด้วยสายตาทะมึนและจริงจัง ก่อนถาม “ใครทำแบบนี้กับนาย?”เคนตอบอย่างหงุดหงิด “ฉันบอกไม่ได้”เขาโดนเกรย์สันข่มขู่มาว่า ถ้าหากกล้าแพร่งพรายให้เบ็นรู้แม้สักน้อย เขาก็จะถูกถลกหนังทั้งเป็นและเสียบประจานใบหน้ามาริลินซีดเผือดไร้สีเลือด เธอหวาดกลัวจนวิญญาณแทบหลุดจากร่างเมื่อได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับเคนไทเกอร์วิ่งเขามาหาเธอด้วยขาสั้นป้อม “แม่จ๋า”มาริลินอุ้มไทเกอร์ขึ้นมาและเอามือปิดตาเขาไว้ พร้อมขอร้องเจย์ “ช่วยส่งเขาไปให้พ้นทีเบ็น อย่าให้เขาทำลูกเราตกใจ”เจย์มองมาริลินด้วยสายตาเย็นเยียบและมาดร้าย เขารู้สึกขัดใจกับสิ่งที่เธอพูดแม้ว่าจะเป็นแบบนั้น เขาเองก็ไม่อยากให้เด็กน้อยที่บริสุทธิ์ต้องโดนกระทบจากความขัดแย้งของพวกเขา เจย์จึงบอกกับคนส่งของว่า “ส่งเขากลับไปที่ที่เขาถูกส่งมา”คนส่งของปิดฝาและห่อเคนกลับโดยไม่ชักช้าลังเล ก่อ
เจย์เดินจากไปอย่างมั่นคงไม่หวั่นไหวมาริลินทรุดลงกองกับพื้นอย่างหมดหนทาง น้ำตาไหลนอง เธอพยายามเค้นสมองหาทางออกให้กับอนาคตที่ดูปั่นป่วน สิ้นหวังเบื้องหน้าเธอจำคำที่เคนบอกได้ ‘เธอรู้ไหมว่าจริง ๆ แล้วเบ็นเป็นใครมาริลิน? เธอคว้าตัวบ่อเงินบ่อทองมาได้แล้ว! ฟังนะ เขาคือเจย์ อาเรส ประธานคนก่อนของแกรนด์ เอเซียที่มีมูลค่าเป็นหมื่น ๆ ล้าน เธอต้องเกาะขาทองคำคู่นี้เอาไว้ให้แน่นเลยเพราะว่าถ้าวันไหนเขาได้กลับคืนตำแหน่ง แค่สมบัติเศษเสี้ยวของเขาเธอกับไทเกอร์ก็จะอยู่อย่างสุขสบายไปทั้งชาติแล้ว'มาริลินกัดฟันกรอด “ฉันจะไม่มีทางยอมปล่อยคุณง่าย ๆ หรอกเบ็น”ตึกสำนักงานแกรนด์ เอเซียแองเจลีนยืนกอดอกอยู่ด้านหน้าหน้าต่างกระจกโค้งบนชั้นเก้า มองลงมาที่ทางเข้าหลักของแกรนด์ เอเซียเธอยกมือขึ้นมองนาฬิกาเป็นระยะ ตอนนี้ผ่านเวลาทำงานมา 15 นาทีแล้วแต่เจย์ก็ยังไม่มา เธอเริ่มที่จะกระวนกระวายใจแม้ว่าเขาและมาริลินจะไม่ได้แต่งงานกัน แต่พวกเขาก็อยู่บ้านเดียวกันมาตั้งหลายปี เขาอาจจะมองเห็นความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งคู่ต่างออกไปจากที่เธอคิดก็ได้แต่ไม่ต้องสงสัยว่า อารมณ์เขาต้องไม่ปกติแน่หลังจากที่เขารู้ว่า มาริลินนั้นได
แองเจลีนหลุดยิ้ม ก่อนที่จะท่องกลอนรักออกมา พร้อมทอดจังหวะเสียงสูงต่ำ“คุณคือพระจันทร์บนนภา ชลาลัยในปฐพีนั้นคือฉัน เฝ้ารอวันจะได้พบพักตร์ ได้โปรดเผยโฉมให้ได้ยล”…เจย์เลิกคิ้วและแค่นเสียง “ขอโทษนะ แต่ผมเป็นโรคกลัวเชื้อโรค ผมว่าคงจะลงมาเกลือกกลั้วดินสกปรกของคุณไม่ไหวหรอก คุณน่าจะไปเฝ้ารอคนอื่นดีกว่า”แองเจลีน “...”เธอพองแก้มอย่างขัดเคืองและมองเขาด้วยแววตาขื่นขม “นายไม่รู้หรือว่าการขัดจังหวะคนอื่นตอนที่ท่องกลอนรักอยู่มันหยาบคายมากน่ะ?”เจย์ผงกหัว “เชิญต่อครับ”เขาเปิดคอมและเริ่มเล่นเกมอาณาจักรแฮกเกอร์แองเจลีนเริ่มตะโกนเสียงดังสุดปอด “เบ็น ฉันรักคุณดั่งใต้ท้องมหาสมุทร สูงสุดยิ่งกว่าภูผา…”เสียงเธอดังมากเหลือเชื่อ ดังก้องไปทั่วทุกแผนกในแกรนด์เอเซีย ตอนนั้นเองพนักงานแกรนด์เอเซียต่างก็ส่งเสียงอื้ออึงเจย์กระโดดโหยงจากเก้าอี้และรีบเอามือมาปิดปากเธอไว้ “เงียบเลย”แองเจลีนยังพูดต่อด้วยเสียงอู้อี้ “ฉันรักคุณเหมือนเหาที่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีผม…”ในที่สุดแองเจลีนก็เลิกกวนประสาทเขาเพราะเจย์รู้สึกขยะแขยงกลอนของเธอจนเขาเกือบจะอาเจียนอยู่แล้ว“ฉันขอโทษ เบ็น ฉันผิดเอง” เธอตบหลังเขาเก้ ๆ กัง
มือเจย์วางอยู่บนคีย์บอร์ดค้างชั่วครู่ ความรู้สึกรักใคร่ท่วมท้นขึ้นมาในดวงตาเขา และในที่สุดก็แปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มอบอุ่นที่คงค้างอยู่บนใบหน้า‘จับมืออยู่ด้วยกันไปจนแก่เฒ่าเหรอ?’ นั่นแหละคือสิ่งที่เขาปรารถนาเขารู้สึกหวั่นไหวไปกับคำสารภาพของแองเจลีนมากเสียจนอยากจะลืมทุกอย่างไปเสียแล้วรับรักจากเธออยู่รอมร่อแต่แรงใจที่แข็งกล้าก็ยังคงยั้งความปรารถนาของเขาไว้ได้เพราะว่าอาการความจำเสื่อมทำให้ชีวิตของเขาไม่สมบูรณ์ เขาไม่รู้ว่าก่อนที่จะเสียความทรงจำไปนั้นตัวเขาเป็นใคร แล้วหากว่า เขามีภรรยาและลูกอยู่แล้วเล่า เขาจะรับความรักจากแองเจลีนมาง่าย ๆ ได้อย่างไร?เมื่อเห็นว่าเจย์ไม่ตอบอะไรเธอกลับ เซย์นก็บอกแองเจลีนพร้อมแววตาเหยียดหยาม “พี่บอกเธอแล้ว ถึงเรื่องที่เธออ่านมาจากหนังสือมันจะฟังดูดีแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะใช้ได้ผลเสมอไปนะ”แองเจลีนเดินคอตกอย่างผิดหวังและจากไปเมื่อเธอกลับไปที่ห้องประธาน มีมี่ก็โผล่หัวเข้ามาพร้อมสีหน้าอยากรู้อยากเห็น “ท่านประธานเซเวียร์ ยามข้างล่างโทรมาหาดิฉันค่ะ บอกว่ามาริลินมาอุ้มเด็กยืนอยู่ข้างล่างแล้วร้องขอจะพบคุณ เราควรปล่อยให้เธอเข้ามาไหมคะ?”แองเจลีนหรี่ดวงตาสวยกระจ่างข
”มีมี่ พาเด็กออกไปข้างนอกก่อน ฉันมีเรื่องจะคุยกับมาริลินเพียงลำพัง” แองเจลีนพูด เสียงของเธอเย็นเยียบราวปกคลุมด้วยน้ำแข็งมีมี่เดินเข้าไปหามาริลินและยื่นมือไปรับไทเกอร์มา จากนั้นก็เดินออกไปนอกห้องโดยไม่สนใจเสียงร้องไห้เสียดหูของไทเกอร์แต่อย่างใดเมื่อมาริลินรู้ตัวว่าได้เข้ามาในถ้ำเสือแล้ว เธอก็จ้องแองเจลีนอย่างขลาดกลัวแองเจลีนจ้องเซย์น “ออกไปแล้วปลอบเด็กด้วย”เซย์นพยักหน้า แต่เขายังกังวลจึงเตือนเธออีกครั้ง “ใจเย็น ๆ ตกลงไหม? ใจเย็น ๆ”เมื่อเหลือเพียงแองเจลีนและมาริลินในห้องตามลำพัง แองเจลีนก็กระดิกนิ้วเรียกมาริลิน “เข้ามานี่”มาริลินเดินเข้ามาหาอย่างหวาดกลัว “ท่านประธานเซเวียร์ คุณจะพาไทเกอร์ไปไหนคะ?”แองเจลีนพยายามข่มขวัญเธอ “พาไปโรงพยาบาล ให้ตรวจ DNA เทียบความเป็นพ่อลูกของไทเกอร์และเบ็น”มาริลินตกใจจนซวนเซและพุ่งตัวออกไปด้านนอก“นั่นลูกฉันนะ คุณพาเขาไปไม่ได้”เมื่อมาริลินตระหนักว่าประตูห้องทำงานปิดสนิทแน่นและเธอไม่สามารถเปิดออกไปได้ เธอก็หันกลับมาต่อว่าแองเจลีนอย่างรุนแรง “คุณเป็นแค่หัวหน้าของเบ็น มีสิทธิ์อะไรมายุ่มย่ามกับเรื่องในครอบครัวคนอื่น?”แองเจลีนเดินเยื้องย่างในรอ
สีหน้าเปี่ยมโทสะของแองเจลีนแปรเปลี่ยนเป็นความเศร้า “เธอรู้ไหมมาริลิน ว่าฉันเป็นใคร?”มาริลินมองเธออย่างแปลกใจ “คุณเป็นประธานของแกรนด์เอเซียไม่ใช่เหรอ?”แองเจลีนตอบ “ไม่ใช่ ฉันคือภรรยาของเบ็น”มาริลินรู้สึกโง่งม ข้อแก้ตัวข้ออ้างต่าง ๆ ที่คิดไว้พังไม่เป็นท่า เธอส่ายหน้าอย่างแรงไม่ยอมรับความจริง “ไม่จริงหรอก ไม่มีทางเป็นเรื่องจริง”จากนั้นเธอก็มองแองเจลีน “ฉันรู้ว่าคุณชอบเบ็น คุณก็เลยโกหกเพื่อให้ได้ครองเขา”แองเจลีนแค่นเสียง “เธอคิดว่าฉันเหมือนเธอเหรอ? มาริลิน ออเบิร์จ ฉันให้ทางเลือกเธอสองทางนะ ทางแรกยอมมอบตัวซะ ในข้อหาที่หลอกให้เบ็นแต่งงานด้วยและกักขังหน่วงเหนี่ยวเขาไว้สามปี นี่ไม่ใช่ข้อหาเบา ๆ หรอกนะ”มาริลินหน้าซีดด้วยความกลัว “ไม่นะ ไม่ ฉันไม่ได้หลอกให้เขามาแต่งงานด้วย ฉันช่วยเขาด้วยความเมตตาสงสาร ฉันทำไปด้วยความบริสุทธิ์ใจ”แองเจลีนเล่นเครื่องบันทึกเสียงโทรศัพท์และมีเสียงมาริลินดังขึ้น“ฉันไม่ได้หลอกให้เขามาแต่งงานนะ เขาเต็มใจจะอยู่เคียงข้างเป็นสามีฉันและมีลูกด้วยกัน”แองเจลีนพูด “ฉันบันทึกทุกอย่างที่เธอพูดเมื่อกี้เอาไว้หมดแล้ว ถ้าหากว่าอยากแก้ตัวก็ทำต่อหน้าศาลแล้วกัน ฉันไม่
เซย์นมองดวงตาแต่งจนเข้มดำของน้องสาวก่อนพูดแซะ “ถ้าเธอหน้าตายังเป็นแบบนี้ ชาติหน้าเขาก็ไม่รักเธอหรอก ไม่ต้องพูดถึงชาตินี้เลย ถ้าเธอลบเครื่องสำอางออก ฉันขอบอกได้เลยว่า ถ้าเขาเห็นหน้าเธอ เขาจะไม่มีทางยอมห่างเธอสักก้าว”“จริงเหรอ?” แองเจลีนถามและดูดีใจ“อืม” เซย์นพยักหน้าแผนกรักษาความปลอดภัยทางไซเบอร์เกรย์สันจัดเรียงกองเอกสารบนโต๊ะของเจย์แบ่งให้กับพนักงานคนอื่น ไม่นานเอกสารก็ทำเสร็จเรียบร้อย เจย์จึงเดินไปที่ห้องประธานชั้น 9 พร้อมกองเอกสารในอ้อมแขนเมื่อเขาเดินมาถึงลิฟต์ ก็มองเห็นมาริลินกำลังอุ้มเด็กอยู่ สองแม่ลูกเดินผ่านสายตาเขาไปผ่านทางประตูกระจกแววตาเจย์มีความสับสนมาริลินมาทำอะไรที่แกรนด์เอเซียกัน?เมื่อเขามาถึงห้องประธานและโยนเอกสารลงตรงหน้าแองเจลีน ดวงตาจริงจังลึกล้ำของเขาก็มองค้างที่รอยยิ้มงดงามบนใบหน้าของแองเจลีน“ทำเสร็จหมดแล้วเหรอ?” แองเจลีนแปลกใจเล็กน้อย แม้ชายคนนี้จะทำงานได้มีประสิทธิภาพเหลือเชื่อแต่ไม่มีทางที่จะทำงานมากขนาดนี้ซึ่งคนธรรมดาต้องทำถึงสามวันเสร็จเร็วขนาดนี้แน่เจย์ตอบ “ผมมีคนช่วย”แองเจลีนคำรามอย่างโมโห “ใครอนุญาตให้พวกเขาเข้ามายุ่มย่ามกัน?”เธอเจตนาส