แองเจลีนหลุดยิ้ม ก่อนที่จะท่องกลอนรักออกมา พร้อมทอดจังหวะเสียงสูงต่ำ“คุณคือพระจันทร์บนนภา ชลาลัยในปฐพีนั้นคือฉัน เฝ้ารอวันจะได้พบพักตร์ ได้โปรดเผยโฉมให้ได้ยล”…เจย์เลิกคิ้วและแค่นเสียง “ขอโทษนะ แต่ผมเป็นโรคกลัวเชื้อโรค ผมว่าคงจะลงมาเกลือกกลั้วดินสกปรกของคุณไม่ไหวหรอก คุณน่าจะไปเฝ้ารอคนอื่นดีกว่า”แองเจลีน “...”เธอพองแก้มอย่างขัดเคืองและมองเขาด้วยแววตาขื่นขม “นายไม่รู้หรือว่าการขัดจังหวะคนอื่นตอนที่ท่องกลอนรักอยู่มันหยาบคายมากน่ะ?”เจย์ผงกหัว “เชิญต่อครับ”เขาเปิดคอมและเริ่มเล่นเกมอาณาจักรแฮกเกอร์แองเจลีนเริ่มตะโกนเสียงดังสุดปอด “เบ็น ฉันรักคุณดั่งใต้ท้องมหาสมุทร สูงสุดยิ่งกว่าภูผา…”เสียงเธอดังมากเหลือเชื่อ ดังก้องไปทั่วทุกแผนกในแกรนด์เอเซีย ตอนนั้นเองพนักงานแกรนด์เอเซียต่างก็ส่งเสียงอื้ออึงเจย์กระโดดโหยงจากเก้าอี้และรีบเอามือมาปิดปากเธอไว้ “เงียบเลย”แองเจลีนยังพูดต่อด้วยเสียงอู้อี้ “ฉันรักคุณเหมือนเหาที่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีผม…”ในที่สุดแองเจลีนก็เลิกกวนประสาทเขาเพราะเจย์รู้สึกขยะแขยงกลอนของเธอจนเขาเกือบจะอาเจียนอยู่แล้ว“ฉันขอโทษ เบ็น ฉันผิดเอง” เธอตบหลังเขาเก้ ๆ กัง
มือเจย์วางอยู่บนคีย์บอร์ดค้างชั่วครู่ ความรู้สึกรักใคร่ท่วมท้นขึ้นมาในดวงตาเขา และในที่สุดก็แปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มอบอุ่นที่คงค้างอยู่บนใบหน้า‘จับมืออยู่ด้วยกันไปจนแก่เฒ่าเหรอ?’ นั่นแหละคือสิ่งที่เขาปรารถนาเขารู้สึกหวั่นไหวไปกับคำสารภาพของแองเจลีนมากเสียจนอยากจะลืมทุกอย่างไปเสียแล้วรับรักจากเธออยู่รอมร่อแต่แรงใจที่แข็งกล้าก็ยังคงยั้งความปรารถนาของเขาไว้ได้เพราะว่าอาการความจำเสื่อมทำให้ชีวิตของเขาไม่สมบูรณ์ เขาไม่รู้ว่าก่อนที่จะเสียความทรงจำไปนั้นตัวเขาเป็นใคร แล้วหากว่า เขามีภรรยาและลูกอยู่แล้วเล่า เขาจะรับความรักจากแองเจลีนมาง่าย ๆ ได้อย่างไร?เมื่อเห็นว่าเจย์ไม่ตอบอะไรเธอกลับ เซย์นก็บอกแองเจลีนพร้อมแววตาเหยียดหยาม “พี่บอกเธอแล้ว ถึงเรื่องที่เธออ่านมาจากหนังสือมันจะฟังดูดีแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะใช้ได้ผลเสมอไปนะ”แองเจลีนเดินคอตกอย่างผิดหวังและจากไปเมื่อเธอกลับไปที่ห้องประธาน มีมี่ก็โผล่หัวเข้ามาพร้อมสีหน้าอยากรู้อยากเห็น “ท่านประธานเซเวียร์ ยามข้างล่างโทรมาหาดิฉันค่ะ บอกว่ามาริลินมาอุ้มเด็กยืนอยู่ข้างล่างแล้วร้องขอจะพบคุณ เราควรปล่อยให้เธอเข้ามาไหมคะ?”แองเจลีนหรี่ดวงตาสวยกระจ่างข
”มีมี่ พาเด็กออกไปข้างนอกก่อน ฉันมีเรื่องจะคุยกับมาริลินเพียงลำพัง” แองเจลีนพูด เสียงของเธอเย็นเยียบราวปกคลุมด้วยน้ำแข็งมีมี่เดินเข้าไปหามาริลินและยื่นมือไปรับไทเกอร์มา จากนั้นก็เดินออกไปนอกห้องโดยไม่สนใจเสียงร้องไห้เสียดหูของไทเกอร์แต่อย่างใดเมื่อมาริลินรู้ตัวว่าได้เข้ามาในถ้ำเสือแล้ว เธอก็จ้องแองเจลีนอย่างขลาดกลัวแองเจลีนจ้องเซย์น “ออกไปแล้วปลอบเด็กด้วย”เซย์นพยักหน้า แต่เขายังกังวลจึงเตือนเธออีกครั้ง “ใจเย็น ๆ ตกลงไหม? ใจเย็น ๆ”เมื่อเหลือเพียงแองเจลีนและมาริลินในห้องตามลำพัง แองเจลีนก็กระดิกนิ้วเรียกมาริลิน “เข้ามานี่”มาริลินเดินเข้ามาหาอย่างหวาดกลัว “ท่านประธานเซเวียร์ คุณจะพาไทเกอร์ไปไหนคะ?”แองเจลีนพยายามข่มขวัญเธอ “พาไปโรงพยาบาล ให้ตรวจ DNA เทียบความเป็นพ่อลูกของไทเกอร์และเบ็น”มาริลินตกใจจนซวนเซและพุ่งตัวออกไปด้านนอก“นั่นลูกฉันนะ คุณพาเขาไปไม่ได้”เมื่อมาริลินตระหนักว่าประตูห้องทำงานปิดสนิทแน่นและเธอไม่สามารถเปิดออกไปได้ เธอก็หันกลับมาต่อว่าแองเจลีนอย่างรุนแรง “คุณเป็นแค่หัวหน้าของเบ็น มีสิทธิ์อะไรมายุ่มย่ามกับเรื่องในครอบครัวคนอื่น?”แองเจลีนเดินเยื้องย่างในรอ
สีหน้าเปี่ยมโทสะของแองเจลีนแปรเปลี่ยนเป็นความเศร้า “เธอรู้ไหมมาริลิน ว่าฉันเป็นใคร?”มาริลินมองเธออย่างแปลกใจ “คุณเป็นประธานของแกรนด์เอเซียไม่ใช่เหรอ?”แองเจลีนตอบ “ไม่ใช่ ฉันคือภรรยาของเบ็น”มาริลินรู้สึกโง่งม ข้อแก้ตัวข้ออ้างต่าง ๆ ที่คิดไว้พังไม่เป็นท่า เธอส่ายหน้าอย่างแรงไม่ยอมรับความจริง “ไม่จริงหรอก ไม่มีทางเป็นเรื่องจริง”จากนั้นเธอก็มองแองเจลีน “ฉันรู้ว่าคุณชอบเบ็น คุณก็เลยโกหกเพื่อให้ได้ครองเขา”แองเจลีนแค่นเสียง “เธอคิดว่าฉันเหมือนเธอเหรอ? มาริลิน ออเบิร์จ ฉันให้ทางเลือกเธอสองทางนะ ทางแรกยอมมอบตัวซะ ในข้อหาที่หลอกให้เบ็นแต่งงานด้วยและกักขังหน่วงเหนี่ยวเขาไว้สามปี นี่ไม่ใช่ข้อหาเบา ๆ หรอกนะ”มาริลินหน้าซีดด้วยความกลัว “ไม่นะ ไม่ ฉันไม่ได้หลอกให้เขามาแต่งงานด้วย ฉันช่วยเขาด้วยความเมตตาสงสาร ฉันทำไปด้วยความบริสุทธิ์ใจ”แองเจลีนเล่นเครื่องบันทึกเสียงโทรศัพท์และมีเสียงมาริลินดังขึ้น“ฉันไม่ได้หลอกให้เขามาแต่งงานนะ เขาเต็มใจจะอยู่เคียงข้างเป็นสามีฉันและมีลูกด้วยกัน”แองเจลีนพูด “ฉันบันทึกทุกอย่างที่เธอพูดเมื่อกี้เอาไว้หมดแล้ว ถ้าหากว่าอยากแก้ตัวก็ทำต่อหน้าศาลแล้วกัน ฉันไม่
เซย์นมองดวงตาแต่งจนเข้มดำของน้องสาวก่อนพูดแซะ “ถ้าเธอหน้าตายังเป็นแบบนี้ ชาติหน้าเขาก็ไม่รักเธอหรอก ไม่ต้องพูดถึงชาตินี้เลย ถ้าเธอลบเครื่องสำอางออก ฉันขอบอกได้เลยว่า ถ้าเขาเห็นหน้าเธอ เขาจะไม่มีทางยอมห่างเธอสักก้าว”“จริงเหรอ?” แองเจลีนถามและดูดีใจ“อืม” เซย์นพยักหน้าแผนกรักษาความปลอดภัยทางไซเบอร์เกรย์สันจัดเรียงกองเอกสารบนโต๊ะของเจย์แบ่งให้กับพนักงานคนอื่น ไม่นานเอกสารก็ทำเสร็จเรียบร้อย เจย์จึงเดินไปที่ห้องประธานชั้น 9 พร้อมกองเอกสารในอ้อมแขนเมื่อเขาเดินมาถึงลิฟต์ ก็มองเห็นมาริลินกำลังอุ้มเด็กอยู่ สองแม่ลูกเดินผ่านสายตาเขาไปผ่านทางประตูกระจกแววตาเจย์มีความสับสนมาริลินมาทำอะไรที่แกรนด์เอเซียกัน?เมื่อเขามาถึงห้องประธานและโยนเอกสารลงตรงหน้าแองเจลีน ดวงตาจริงจังลึกล้ำของเขาก็มองค้างที่รอยยิ้มงดงามบนใบหน้าของแองเจลีน“ทำเสร็จหมดแล้วเหรอ?” แองเจลีนแปลกใจเล็กน้อย แม้ชายคนนี้จะทำงานได้มีประสิทธิภาพเหลือเชื่อแต่ไม่มีทางที่จะทำงานมากขนาดนี้ซึ่งคนธรรมดาต้องทำถึงสามวันเสร็จเร็วขนาดนี้แน่เจย์ตอบ “ผมมีคนช่วย”แองเจลีนคำรามอย่างโมโห “ใครอนุญาตให้พวกเขาเข้ามายุ่มย่ามกัน?”เธอเจตนาส
แองเจลีนตอบ “นายไม่มีสิทธิ์มาตัดสินใจว่าอะไรคุ้มหรือไม่คุ้ม ฉันเท่านั้นที่มีสิทธิ์ตัดสินใจ”เจย์พยักหน้า “ทำอย่างที่คุณต้องการแล้วกัน”จากนั้นเขาก็หันหลังเดินจากไปอย่างรวดเร็วแองเจลีนนั่งมึนไปเลย…“ทำอย่างที่คุณต้องการแล้วกันเหรอ? นี่มันหมายความว่ายังไงกันแน่?”หรือ… เขาบอกใบ้ว่า เธอตามรุกจีบเขาได้แล้วอย่างนั้นเหรอ?“เย้!” แองเจลีนโห่ร้องดีใจเมื่อเจย์กลับมาบ้านหลังเลิกงาน มาริลินก็นั่งเงียบ ๆ อยู่ที่โซฟา เมื่อเธอมองเห็นเจย์ดวงตาของเธอก็มีอารมณ์หลากหลายทั้งความคาดหวัง ความลังเลและความไม่ยินยอม“คุณยังอยู่ที่นี่อีกเหรอ?”มาริลินรู้สึกเหมือนโดนฟ้าผ่า“ประธานเซเวียร์บอกคุณหมดแล้วเหรอ?” เธอถามเสียงสั่นเจย์พยักหน้าเขาเมินเธอและเดินตรงเข้าห้องไปมาริลินแอบกัดริมฝีปาก แองเจลีนพูดถูก เขาดูเกลียดเธอมากจริง ๆแต่เธอไม่อยากเชื่อว่านี่คือเบ็นคนเดียวกับที่เคยอ่อนโยน นุ่มนวลกับเธอสมัยที่อยู่ที่หมู่บ้านชาวประมงเธอลุกจากโซฟาและตรงไปหาเจย์“ฉันจะไปแล้วค่ะเบ็น คุณมีอะไรจะพูดกับฉันไหม?”เจย์ชะงักไปเล็กน้อยก่อนนี้เขาตั้งใจจะบอกมาริลินว่า เขาจะตอบแทนเรื่องที่เธอเคยช่วยเขาไว้แต่แองเ
เธอดึงประตูระบบนิรภัยเปิดออกก่อนเดินจากมาด้วยความเสียใจสุดซึ้งตอนนั้นเองที่เสียงเปียโนไพเราะรื่นหู ดังแว่วออกมาจากในบ้านเจย์กำลังเล่นเพลงชื่อ ‘Mountain High River Deep’แม้คำพูดของเขาจะเย็นชาไม่ถนอมน้ำใจ แต่เสียงเปียโนที่เขาเล่นก็ยังแสดงให้เห็นว่าเขานั้นยังรู้สึกขอบคุณมาริลินอยู่บ้าง เขาไม่ใช่พระอิฐพระปูน เขาจะไม่รู้สึกอะไรเลยได้อย่างไรกัน?มาริลินช่วยชีวิตเขาไว้ ตลอดระยะเวลาสามปีที่ผ่านมาเขาก็มีความรู้สึกขอบคุณเธอ แม้ว่าเธอจะทำผิดแต่ก็เถียงไม่ได้ว่าเธอเป็นคนมอบชีวิตใหม่ให้เขาในที่สุดประตูที่แง้มอยู่ก็ปิดสนิทบานประตูที่ไม่หนานักนั้นเป็นเหมือนตัวกั้นระหว่างเบ็นและมาริลินที่อยู่ในโลกสองใบที่ต่างกันโดยสิ้นเชิงเจย์เล่นเพลง ‘Mountain High River Deep' ด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับว่าเขากำลังเอ่ยอำลาให้กับอดีตที่แสนใสซื่อและโง่เขลาของตัวเองสุดท้ายเขาก็ลุกขึ้นยืนข้างหน้าบานหน้าต่างกระจกโค้งอย่างหงุดหงิดใจและเปิดม่านออกแสงอาทิตย์ยามเย็นสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างกระทบขาตั้งไม้สีขาวดวงตาเหยี่ยวของเจย์หรี่ลงเล็กน้อย เขาดึงผ้าสีขาวที่คลุมขาตั้งไว้ด้วยมือสั่นเทาภาพใบห
”คุณแม่หนูไปไหนล่ะ?” เจย์ถามอย่างสงสัย“คุณแม่ไม่อยู่บ้านค่ะ” เซ็ตตี้น้อยตอบด้วยท่าทางน่าสงสาร“มาสิ ฉันจะทำอะไรให้หนูกินเอง” เจย์จับมือเซ็ตตี้และเดินลงมาชั้นล่างแต่ว่า…เจย์หยุดเดินเมื่อเขาผ่านห้องกระจกบริเวณระเบียงสวนด้วยดวงตาคมดุจเหยี่ยวของเขา เขามองทะลุเข้าไปในห้องกระจกและเห็นกล้องดูดาววางอยู่โดยหันไปทางบ้านของเขา“นั่นอะไรน่ะ?” เขาถามอย่างสงสัยโชคยังดีที่เขาคิดว่าแม่ของเซ็ตตี้น้อยนั้นตาบอด ไม่อย่างงั้นเขาคงจะคิดอะไรไปเลยเถิดใหญ่โตเซ็ตตี้น้อยอธิบายอาย ๆ “นั่นกล้องของป้าหนูเองค่ะ”พ่อจะรู้ไม่ได้ว่ากล้องนั้นเป็นของแม่ เขาต้องฉุนขาดแน่นอนถ้ารู้ว่าแม่คอยเฝ้าสอดส่องเขาอยู่แบบนั้นเส้นประสาทที่ผ่อนคลายไปแล้วของเจย์ตึงเขม็งขึ้นมาทันที “แองเจลีน เซเวียร์เหรอ?”เซ็ตตี้หัวเราะอย่างไม่เป็นธรรมชาติ “ค่ะ”ใบหน้าหล่อเหลาของเจย์มืดครึ้ม ในที่สุดเขาก็รู้ว่าทำไมแองเจลีนถึงได้พูดว่าเขาเอาแต่สนใจเรื่องอย่างว่าแถมเธอยังกังวลว่า เขาจะติดโรคไวรัสตับมาอีกนี่เธอคอยแอบดูเขาอย่างนั้นเหรอ?แต่เพราะว่าการมาสติแตกต่อหน้าเด็กเป็นเรื่องที่ไม่เหมาะสมเท่าไรนัก เจย์จึงได้แต่กดข่มโทสะไว้แล้วพูดเบา