ไม่คิดว่าหลังจากลับเหลี่ยมคมมาหลายปี แองเจลีนที่ตอนนี้อยู่ในตำแหน่งที่ครองอำนาจและอิทธิพลมานานจะสามารถดูดุดันเฉียบคมได้ขนาดนี้“คิดจะขโมยผู้สมัครของฉันเหรอไงคะ คุณเซเวียร์? ต้องขอโทษด้วยที่คุณมาช้าไปก้าวหนึ่ง” ยูมิหัวเราะเธอไม่เคยคิดว่าแองเจลีนเป็นน้องสะใภ้ของเธอเลยแม้ว่ายูมิจะเป็นพี่สะใภ้ของแองเจลีนแต่เธอก็ไม่คิดจะยอมถอยแองเจลีนกล่าวอย่างมีอำนาจว่า “การฉีกสัญญาหลังจากเซ็นไปแล้วมันก็สามารถทำได้นี่!”ยูมิมองเจย์ “ดูรายละเอียดของสัญญาให้ถี่ถ้วนก่อนนะ ว่าจะมีผลตามมายังไงถ้าฉีกสัญญา ก่อนที่คุณจะตัดสินใจว่าจะทำหรือไม่ทำ”เจย์ไม่สนใจผลใด ๆ ของการฉีกสัญญาแต่เขาก็ไม่ชอบที่แองเจลีนทำตัวเผด็จการใส่“คุณคิดจะทำอะไรกันแน่?” เขาถามเธออย่างโมโหเมื่อแองเจลีนหันมามองเขา ความเย็นชาบนดวงหน้าเธอก็หายไป เธอพูดด้วยรอยยิ้ม “บริษัทเล็ก ๆ ของเธอไม่คู่ควรกับความสามารถของคุณหรอกค่ะ มาที่แกรนด์เอเซียดีกว่า คุณเขียนรายการมาได้เลยว่าต้องการอะไรบ้าง”เจย์ตอบ “ไม่ล่ะครับ ขอบคุณ”เมื่อเห็นเธอจ้องมองเขาด้วยสายตาเหมือนโรคจิตแถมยังใช้คำพูดหรูหราเหมือนเย้าเขา เขาก็ตัวสั่นขึ้นมาอย่างคุมไม่ได้เมื่อยูมิเห็นว
เจย์หันกลับมากัดฟันกรอดพร้อมถามเสียงต่ำ “คุณต้องการอะไร?”แองเจลีนตอบ “มาที่แกรนด์ เอเซีย เลือกตำแหน่งงานไหนก็ได้ที่คุณต้องการ เขียนรายได้ต่อปีที่คุณต้องการมา แล้วก็รับทุกอย่างไปไม่ว่าจะเป็นรถหรูหรือบ้านหลังโต”เจย์หน้าทะมึน “ผมไม่ได้มีคุณค่าอะไรขนาดนั้น”แองเจลีนแลบลิ้น เธอคงเล่นใหญ่ไปหน่อยหมอนี่ยังไม่ตระหนักว่าความสามารถที่ตนมีนั้นมีค่ามากแค่ไหนแองเจลีนหยุดคิดครู่หนึ่งก่อนหันไปบอกเกรย์สัน “เกรย์สัน ปลดเซย์นออกซะ พรุ่งนี้เป็นต้นไปเขาจะมาเป็นผู้ช่วยส่วนตัวของฉันแทน”เกรย์สันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา 'นี่คุณเซเวียร์อยากเก็บเขาไว้ใกล้ตัวเพราะจะได้เอาเปรียบเขาหรือเปล่าเนี่ย?'เห็นชัด ๆ ว่านายท่านอาเรสเหมาะจะอยู่แผนกความปลอดภัยทางไซเบอร์มากกว่าเจย์มองเธออย่างพูดไม่ออก ดูไม่เต็มใจอย่างมาก “พรุ่งนี้ผมจะไปทำงาน”แองเจลีนพยักหน้าพร้อมยิ้มและสั่งเกรย์สัน “ไปส่งเขากลับบ้านด้วย”เกรย์สันแอบรู้สึกยินดี “ได้ครับ” เขาตอบเสียงดังเมื่อเจย์จากไป แองเจลีนก็กลับไปมีท่าทีเย็นชาเหมือนราชินีน้ำแข็งอีกหน เมื่อเธอเดินเข้าไปหายูมิตอนนี้สายตาเธอคมราวกับมีดแถมเสียงพูดก็ทำให้เย็นเยียบถึงกระดูก “เ
เจย์ปฏิเสธทันที “ย้ายบ้านมันยุ่งยากน่ะครับ”เกรย์สัน “...” ใช่เลย นี่แหละวิธีที่เขารับมือกับสิ่งต่าง ๆ “พ่อครับ” ทันใดนั้นเสียงของเด็กก็ดังขัดจังหวะการสนทนาของพวกเขามาริลินจูงไทเกอร์อยู่ พวกเขาเพิ่งกลับมาจากตลาดขายผัก ผักในตะกร้าดูเหี่ยวเฉา บางส่วนนั้นก็ดูเหลืองแล้วดวงตาดุจเหยี่ยวของเกรย์สันหรี่ลงทันใด ผู้หญิงคนนี้เลือกผักแบบนี้มาทำอาหาร?เอามาให้พวกตาสีตาสากินกันเหรอไง?เกรย์สันรู้สึกใจขุ่นมัวขึ้นมาด้วยเหตุผลบางอย่างมาริลินมักจะเป็นคนที่สนใจเรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ ดังนั้นเมื่อเธอเห็นว่าเกรย์สันขับรถหรูเธอจึงอยากจะประจบประแจงเขา“คุณคนนี้คือใครคะที่รัก?”“เพื่อนร่วมงานน่ะ” เจย์ตอบมาริลินยิ้มอย่างประจบ “ถ้าเขาเป็นเพื่อนร่วมงาน ก็เชิญเขาเข้ามานั่งในบ้านก่อนสิคะ ให้ยืนอยู่อย่างนี้ไม่สุภาพเลย”เจย์ดูลังเลแต่ถึงอย่างนั้นเกรย์สันก็พยักหน้าตอบทันใด “ถ้าปฏิเสธก็คงเป็นการเสียมารยาทนะครับ”เมื่อเห็นสีหน้าเย็นชาของนายท่านอาเรส เกรย์สันก็อดรู้สึกผิดไม่ได้ถ้าเป็นในอดีต เกรย์สันไม่มีทางจะทำอะไรขัดความต้องการของเขาแต่การได้เห็นผักเหี่ยว ๆ ในตะกร้าของมาริลินวันนี้ทำให้เขาไม่สบายใจ เข
เกรย์สันเปิดน้ำและสาดน้ำเย็นใส่หน้าตัวเอง เขามองกระจกพยายามจะปั้นหน้าให้ดีเพื่อกลบซ่อนความรุนแรงและโทสะที่แสดงออกบนใบหน้าจากนั้นเขาก็ฝืนยิ้มให้กับกระจก แต่รอยยิ้มนั้นกลับดูน่าเกลียดยิ่งกว่าหน้าตอนร้องไห้เสียอีกสุดท้าย เขาก็ล้มเลิกความตั้งใจที่จะฝืนปั้นหน้าขณะที่น้ำตาเขาก็ไหลออกมาเป็นสายเมื่อสามปีก่อน ฉากที่เจย์เผชิญหน้ากับอันตรายเพียงลำพังเพื่อช่วยพวกเขาไว้ฉายซ้ำในหัวเหมือนกับภาพยนตร์เจย์คือทุกอย่างของพวกเขาเพราะเขาเสียสละตัวเองเพื่อช่วยทุกคนเกรย์สันเกือบร้องไห้โฮออกมา เขาเชิดหน้าขึ้น ดึงทิชชูที่อยู่ด้านข้างขึ้นมาและเช็ดน้ำตาที่เอ่อคลออย่างแรงก่อนที่จะขยำทิชชูที่เปียกโชกด้วยน้ำตาเป็นก้อนแล้วโยนทิ้งลงถังขยะเกรย์สันเกือบล้มเมื่อเขาเห็นซองถุงยางถูกทิ้งอยู่ในถังขยะนายท่านอาเรสกับผู้หญิงคนนั้น…ถ้ามิสเซเวียร์รู้เข้า จะเสียใจสักแค่ไหนกันนะ?โทสะของเกรย์สันมลายหายไปเพราะความช็อกของเขาเมื่อตั้งสติได้เขาก็ออกมาจากห้องน้ำ ตาแดงก่ำของเขาทำให้เจย์สงสัย“ผมคิดว่าคุณตกส้วมไปซะแล้ว” เจย์เยาะเกรย์สันฝืนยิ้มมาริลินยกจานผักสีเขียวหลายจานออกมาจากครัว เมื่อเกรย์สันเห็นพริกสีแดงนิด
หลังเกรย์สันกลับไป มาริลินก็เริ่มบ่นไม่หยุด “ฉันรู้ว่าคุณเป็นคนยึดถือคุณธรรมศักดิ์ศรีคุณก็เลยไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากคนอื่น แต่ว่าคุณไม่เห็นเหรอ ว่าเราอยู่กันยังไง? ตอนนี้เราไม่มีเงินสักแดง ผักที่เรากินกันวันนี้ก็เป็นของเหลือจากตลาดเกษตรกร เราต้องอยู่อย่างงี้กันได้ยังไง?”มีแววของโทสะฉายแวบในแววตาของเจย์ “แล้วคุณก็เอาผักแบบนั้นมารับแขกเนี่ยนะ?”น้ำเสียงเยียบเย็นของเขาทำให้มาริลินตัวสั่นด้วยความกลัว เธอร้องไห้ออกมาพร้อมบอก “ไม่มีแม่บ้านคนไหนจะทำอาหารดี ๆ ได้หรอกถ้าไม่มีวัตถุดิบหรือผัก แล้วคุณจะให้ฉันทำยังไง?”เจย์คำราม “แค่ขนมปังก็พอจะกินอิ่มได้แล้ว”เมื่อพูดจบเขาก็หันหลังแล้วผลุนผลันจากไปเขาขังตัวเองอยู่ในห้องและปรายตามองกองหนังสืออาณาจักรแฮกเกอร์บนโต๊ะข้างเตียงโดยไม่ตั้งใจเสียงใสแว่วเข้ามาในหัวเขา ‘คุณเบ็น พวกนี้เป็นหนังสือโปรดของแม่หนูเลย!’พวกเขาเป็นคนแปลกหน้าที่ไม่เคยพบกันมาก่อน แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยกหนังสือโปรดของเธอให้เขา ผู้หญิงที่เหมือนภาพฝันและความโด่งดังเช่นนั้นคือคนที่เขาชื่นชมอย่างแท้จริงเขาหยิบหนังสืออาณาจักรแฮกเกอร์ขึ้นมาเล่มหนึ่งแล้วเปิดผ่านอย่างช้า ๆมาริลิ
หลังจากเกรย์สันกลับมาถึงบริษัท เขาก็คิดทบทวนซ้ำแล้วซ้ำอีก ก่อนตัดสินใจรายงานเรื่องสภาพความเป็นอยู่ของเจย์ให้แองเจลีนได้รับรู้เกรย์สันพูดด้วยเสียงกลั้นสะอื้น “ท่านประธานเซเวียร์ เขากินอยู่ไม่ดีเลยครับ ผักที่บ้านพวกเขาก็เหี่ยวเหลืองแล้ว แถมยังปรุงรสเผ็ดด้วย ไม่มีอะไรที่ดีต่อสุขภาพท้องไส้ของนายท่านเลย”แองเจลีนอึ้งไปนานเมื่อได้ยินสิ่งที่เขารายงาน“ฉันเพิ่งให้เงินเขาไปไม่ใช่เหรอ?”“มาริลินบังเอิญทำบัตรหายแล้วเงินก็โดนขโมยไปหมดเลยครับ”มีประกายความโทสะแวบในตาของแองเจลีน “ฉันอยากให้นายไปตรวจสอบดูว่าใครมันขโมยบัตรไป พอหาตัวไอ้โจรนั่นเจอฉันอยากให้นายลงโทษมันให้หนัก”เกรย์สันกำหมัดแน่น “แน่นอนครับ”“งั้นไปได้”เมื่อเกรย์สันจากไป เขาก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้เมื่อเดินไปถึงประตู เขาหยุดชะงักก่อนหันมามองแองเจลีนแองเจลีนกำลังก้มหน้าอ่านเอกสารอยู่เกรย์สันรู้สึกแย่มากหลายปีที่ผ่านมาท่านประธานเซเวียร์ใช่บ่าที่แสนบอบบางของเธอแบกรับภาระของแกรนด์เอเซียแทนนายท่านอาเรสและเป็นหัวหอกหลักของบริษัท เธอยังคงมุ่งมั่นและทุ่มเทแม้จะมีมีความหวังเพียงริบหรี่ที่นายท่านอาเรสจะกลับมาถ้าความหวังอันน้อยนิดนั
เจย์จ้องแองเจลีนอย่างกวนโทสะ “นี่คุณขู่ผมเหรอ?”มีแววความรู้สึกผิดฉายผ่านดวงตาของแองเจลีนแต่เมื่อคิดว่าเขาต้องบริการรับใช้มาริลินที่บ้าน คลื่นความหึงหวงก็โถมใส่เธอเขาต้องบริการมาริลินตอนกลางคืนแล้วมาบริการเธอตอนกลางวันสิ!แบบนี้ถึงจะเท่าเทียม!“ก็ถ้าขู่แล้วจะทำไม?” แองเจลีนกล่าวดวงตาเจย์ดำทะมึน “ผมยอมให้เทมเพสตายโดยที่ยังเหลือศักดิ์ศรีอยู่ ดีกว่าจะต้องอยู่แบบอับอาย”แองเจลีน “...”เสียงเธออ่อนลงและความตึงเครียดบนสีหน้าก็จางลง เธอใช้น้ำเสียงประนีประนอม “แล้วคุณอยากทำอะไร?”“ผมจะไปทำที่แผนกรักษาความปลอดภัยทางไซเบอร์”แองเจลีนมองเขาอย่างฉุนเฉียวห้องประธานอยู่ที่ชั้นเก้าแต่ห้องแผนกรักษาความปลอดภัยทางไซเบอร์อยู่ที่ชั้นหกพวกเขาอยู่ห่างกันตั้งสามชั้นนี่หมายความว่า ถ้าเธอต้องการจะพบเขา เธอต้องลงไปใช่ไหม?เมื่อแองเจลีนเห็นใบหน้าดื้อดึงของเจย์ เธอก็รู้สึกใจอ่อนยวบ แม้จะไม่เต็มใจแต่เธอก็เรียกเกรย์สันมาแล้วสั่ง “พาเบ็นไปที่แผนกรักษาความปลอดภัยทางไซเบอร์”เจย์ยังไม่จากไปในทันทีแต่ยังยืนอยู่เหมือนมีบางอย่างที่อยากพูดแองเจลีนมองเขาอย่างขมขื่น “มีอะไรอีกไหม?”“ผมอยากได้บ้านที
เกรย์สันกวาดตาคมดุจเหยี่ยวไปรอบ ๆ ฝูงชน ก่อนเตือนเสียงเด็ดขาดว่า “นี่คือเพื่อนร่วมงานคนใหม่ คุณเบ็น ถ้าต่อไปเขาต้องการความช่วยเหลืออะไร ทุกคนต้องพยายามช่วยเขาอย่างเต็มที่”“เราช่วยแน่นอนครับ” ทุกคนต่างพยักหน้าและตอบรับแต่ละคนต่างก็มีความคิดของตนเอง ‘เราจะไปช่วยอะไรได้ ก็ท่านประธานแสนเก่งกาจ เฉลียวฉลาดจนไม่มีใครเทียบขนาดนั้น’เจย์หน้านิ่งเฉยและดูห่างเหินขณะที่เขาเดินตรงไปที่ที่ว่างข้างหน้าต่าง เขานั่งลงและเปิดคอมพิวเตอร์แสงไฟกะพริบบนหน้าจอก่อนที่จะเริ่มทำงานและเปิดหน้าเอกสารขึ้นมามันคือข้อความต้อนรับอันอบอุ่นจาก ท่านประธานเซเวียร์‘ถึง คุณเบ็น'‘ขอต้อนรับสู้แกรนด์ เอเซีย หวังว่าคุณจะมีวันที่ผ่อนคลายไร้เครียดตลอดทั้ง 365 วันที่แกรนด์ เอเซีย’…เจย์คว้าเมาส์มากดปิดข้อความอบอุ่นใจที่แองเจลีนเตรียมไว้ให้เขาจากนั้นเขาก็เปิดไฟร์วอลล์ของแกรนด์ เอเซียขึ้นมาศึกษาแน่นอนว่าพนักงานคนอื่นในแผนกรักษาความปลอดภัยทางไซเบอร์ต่างก็ได้รับข้อความเหมือนกันแต่ว่าไม่ใช่ข้อความอบอุ่นจากท่านประธาน แต่กลับเป็นคำขู่ที่เหี้ยมโหดไร้เมตตา ‘ใครที่กล้าทำให้เขาโมโหจะต้องเก็บของแล้วออกจากบริษัทไป มีผลใน