เมื่อถึงโรงพยายาบาล หลังจากที่ตรวจเบื้องต้นแล้ว น้ำหวานก็ถูกส่งไปยังห้องผ่าตัดโดยด่วนเนื่องจากไส้ติ่งแตก น้ำตาลและภูริทัตรออยู่หน้าห้อง เวลาผ่านไปประมาณชั่วโมงคุณหมอก็เดินออกมา น้ำตาลจึงรีบเดินเข้าไปหา
“เป็นยังไงบ้างคะหมอ”
“ทุกอย่างเรียบร้อยดีครับไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง โชคดีที่นำตัวคนไข้มาส่งโรงพยาบาลทัน ให้คนไข้พักดูอาการสักสองสามวันก็กลับบ้านได้แล้วครับ”
“ขอบคุณค่ะ”
“เดี๋ยวพยาบาลจะรับหน้าที่ต่อจากนี้นะครับ หมอขอตัวก่อน”
หมอหนุ่มยิ้มให้แล้วเดินกลับไป
ภูริทัตเดินเข้ามายืนด้านข้าง “ไม่เป็นไรแล้วนะตาล”
“อืม” น้ำตาลพยักหน้ารับ รู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก แต่ว่ายังมีอีกเรื่องหนึ่งที่เธอหนักใจไม่น้อย
“ทัต พี่ภูไม่ได้ทำงานที่นี่ใช่มั้ย” ที่เธอถามเพราะภูริทัตเป็นคนพามาโรงพยาบาลนี้
เพื่อนหนุ่มส่ายหน้า “ไม่ เธอไม่ต้องกังวล”
“อืม” น้ำตาลกัดริมฝีปากและพยักหน้า
จากนั้นพยาบาลก็เดินออกมาหาญาติคนไข้ บอกกล่าวเรื่องการนำตัวคนไข้ไปยังห้องพักฟื้นและเรื่องขั้นตอนการรักษาต่าง ๆ
“เดี๋ยวฉันจัดการให้ เธอไม่ต้องห่วง” ภูริทัตอาสา
“ขอบใจนะทัต”
น้ำตาลนั่งมองหน้าน้องสาวที่ขณะนี้กำลังหลับเพราะฤทธิ์ยา การอยู่เงียบ ๆ แบบนี้ทำให้หัวเธอพลางคิดเรื่องราวต่าง ๆ ไปด้วย
สักพักน้ำหวานเหมือนจะเริ่มรู้สึกตัว หูเธอแว่วเสียงคนคุยกันใกล้ ๆ ก่อนที่จะได้ยินชัดเจนขึ้น พี่สาวเธอกำลังคุยกับภูริทัตอยู่ ตอนแรกตั้งใจจะส่งเสียงเรียกให้รู้ว่าเธอรู้สึกตัวแล้ว แต่สุดท้ายตัดสินใจนอนฟังเงียบ ๆ
“ทัตนายไม่ต้องอยู่รอหรอก หวานปลอดภัยดีแล้ว ฉันขอบใจนายมาก” น้ำตาลบอกเพื่อนเพราะเกรงใจ
เขาหันมาจ้องหน้าเธอ “พูดแบบนี้ได้ไงตาล ฉันจะไม่แค่อยู่รอที่นี่ แต่จะอยู่เป็นเพื่อนเธอจนทุกอย่างเรียบร้อย ตอนนี้เธอพักอยู่ที่ไหน จะไปพักกับฉันที่บ้านมั้ย”
“งั้นเหรอ” น้ำตาลแค่นหัวเราะเมื่อเขาชวนเธอไปบ้าน
“ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำอะไรให้เธอเกลียดจนไม่อยากเจอหน้ากันขนาดนี้” เขาส่ายหัว รู้สึกผิดหวังและน้อยใจ
น้ำตาลเบือนหน้าหนีไปทางอื่น “ฉันไม่ได้เกลียดนาย”
“ถ้างั้น ทำไมเธอถึงต้องหนี ไม่ติดต่อกลับมาเลย ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้อยากเกี่ยวข้องกับพี่ภูอีก แต่เธอรู้มั้ย ตั้งแต่ที่เธอไม่อยู่พี่ภูก็ไม่เหมือนเดิม ฉันรู้ว่าเขาต้องอยู่กับความเจ็บปวด” ภูริทัตเอ่ยท่ามกลางความเงียบ
น้ำตาลหันหน้ากลับมา “จริงเหรอ เขาสังเกตด้วยเหรอว่าฉันไม่อยู่”
ภูริทัตถอนหายใจ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ตาล ฉันไม่รู้หรอกนะว่าระหว่างเธอกับพี่ภูมีเรื่องอะไรกัน แต่ฉันรู้ว่าพี่ภูเป็นเจ็บปวดมากหลังจากที่เธอจากไป ฉันแค่อยากบอกว่าเธอควรจะคุยกับเขา เพราะเขายังคงเป็นสามีเธออยู่ไม่ว่าเธอจะยอมรับความจริงข้อนี้ได้หรือไม่”
เขายังคงเป็นสามีเธออยู่
ประโยคนี้ของเพื่อนสะท้อนก้องในหัวของน้ำตาล สามปีมานี้เธอพยายามที่จะไม่เอ่ยหรือคิดถึงเรื่องนี้มาตลอด เธอเหมือนจะรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนโสดไร้พันธะแต่ที่จริงแล้วรู้อยู่เต็มอกว่าไม่ใช่ เพราะเธอเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว และที่สำคัญ ยังไม่ได้หย่า เธอรู้ว่าเพื่อนพูดถูก เธอต้องยอมรับว่าเธอเป็นภรรยาของภูริวัฒน์ พี่ชายของเขา ไม่ว่าเธอจะยอมรับหรือไม่ก็ตาม
“พ่อเพิ่งเสียไปเมื่อสามเดือนก่อน” ภูริทัตเอ่ยหลังจากที่ทั้งคู่เงียบไปสักพัก
ได้ยินดังนั้นก็รู้สึกใจหาย น้ำตาลวางมือลงบนบ่าเพื่อน “ฉันเสียใจด้วย”
ภูริทัตมองหญิงสาว ยิ้มเศร้า ๆ ให้ “พ่อหัวใจวายเฉียบพลัน ตลกเนอะ พ่อเป็นหมอแต่ก็มาตายด้วยโรคหัวใจ” เขาส่ายหัวด้วยท่าทางที่ยังไม่อาจยอมรับความจริงได้
“เอ่อ…แล้วพี่ภูเป็นไงบ้าง” ถามเสียงเบา
เพื่อนหนุ่มเลิกคิ้วมอง “พี่ภูพยายามทำทุกอย่างให้ดีที่สุดแล้ว ตอนนี้เขารับช่วงต่อโรงพยาบาลจากพ่อ แล้วก็ทำงานหนักเป็นบ้าเป็นหลัง ฉันแทบไม่เคยเจอหน้าเลยถึงจะอยู่บ้านเดียวกัน”
“สมเป็นพี่ภู” น้ำตาลถอนใจยาว
“เธอควรไปเจอเขานะตาล อย่างน้อยถ้าไม่อยากเจอก็โทรหาให้เขารู้ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ก็ยังดี เราเคยคิดว่าเธอ…อาจตายไปแล้ว” ภูริทัตพยายามตะล่อม แน่นอนว่าเขาหวังผล เขาเป็นคนกลาง ไม่อยากให้ทั้งสองคนลงเอยเช่นนี้
น้ำตาลกัดริมฝีปากด้วยความรู้สึกผิดเป็นครั้งแรกหลังจากปล่อยให้เวลาผ่านไปนาน “ฉันขอโทษ”“ตาล เธอไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรให้ฉันฟัง และฉันจะไม่ถามอะไรทั้งนั้น” เขายกแขนขึ้นมาโอบไหล่เพื่อนสาวเมื่อเห็นว่าเธอรู้สึกกดดัน “แต่ฉันแค่คิดถึงเธอจริง ๆ”น้ำตาลยิ้ม นึกถึงช่วงเวลาที่เจอกับภูริทัตสมัยเรียน “ฉันก็คิดถึงนาย” น้ำตาลทิ้งช่วงสักระยะแล้วค่อยพูดต่อ “ฉันว่าฉันจะกลับโรงแรมไปเก็บของมาเฝ้าไข้ยัยหวาน แล้วยังต้องยกเลิกตั๋วกลับด้วย”“จะไปเช่าโรงแรมอยู่ให้เปลืองทำไมกันตาล ไปพักที่บ้านฉันสิ”“ฉันไม่อยากกลับไปที่บ้านหลังนั้นอีก” น้ำตาลสวนกลับทันควัน“เพราะแม่ใช่มั้ย”“ฉันไม่อยากตอบเรื่องนี้ด้วยเหมือนกัน”ชายหนุ่มพยักหน้าเข้าใจ “ก็ได้ แต่ไหน ๆ เธอยังต้องอยู่ที่นี่ต่ออีกสักพัก สัญญากับฉันได้มั้ยว่าเธอจะไปเจอพี่ภู ถือว่าฉันขอร้อง”“ทัต…”“ฉันรักษาสัญญากับเธอนะตาล ถึงฉันจะอยากบอกพี่ภูแทบตายว่าเจอเธอแล้ว แต่ฉันไม่คิดจะหักหลังความเชื่อใจเธอ ตาลตอนนี้พี่ภูไม่ค่อยดีเท่าไหร่หรอก แต่ฉันมั่นใจว่าถ้าได้เจอเธอจะทำให้เขาดีขึ้น” ภูริทัตล้วงเอากระเป๋าสตางค์ออกมาเปิด หยิบนามบัตรยื่นส่งให้ “อะ นี่ที่อยู่โรงพยาบาล เผื่อเ
สองวันถัดมาหมออนุญาตให้น้ำหวานกลับบ้านได้ น้ำตาลตัดสินใจเช่าโรงแรมใหม่ที่ค่าห้องถูกกว่าเพื่อประหยัดงบแต่ยังมีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครันซึ่งยังอยู่ในละแวกเดิมเพราะแถวนี้มีที่พักราคาถูกให้เลือกมากมาย เพื่อนหนุ่มอย่างภูริทัตอาสาแกมบังคับทำหน้าที่รับส่ง ซึ่งเธอยอมรับน้ำใจ แต่เมื่อเขาชวนเธอไปพักที่บ้านตน เธอรีบยืนกรานปฏิเสธหนักแน่นเช้านี้น้ำตาลจ้องนามบัตรในมือเป็นรอบที่ร้อยแล้วเห็นจะได้ แล้วได้แต่ถามตัวเองว่าเธอจะกล้าไปหาเขาเหรอ เธอยังมีหน้าไปหาเขาอีกเหรอ แต่หากจะบอกว่าเธอไม่อยากเจอเขาอีกครั้งต้องยอมรับว่าโกหกประตูห้องน้ำถูกเปิดออก น้ำหวานเดินออกมาหลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จ“พี่อาบน้ำเสร็จแล้วจะออกไปซื้ออะไรมาให้กิน” น้ำตาลลุกขึ้นยืน“หวานอยากกลับบ้านแล้วอะ” น้องสาวครวญ“แหม ก่อนหน้าบอกอยากอยู่ต่อ” พี่สาวแกล้งว่า“พี่ตาลอะ อยู่แต่ในห้องน่าเบื่อจะตาย” บ่นพร้อมหยิบรีโมททีวีมาเปิด“ทนหน่อย ยังเจ็บแผลอยู่ไม่ใช่เหรอ รอดูอาการอีกสองสามวัน ถ้าโอเคแล้วเรากลับบ้านกัน พี่จะดูว่าจะกลับเครื่องหรือรถทัวร์ อันไหนจะกระเทือนน้อยกว่า”“หวานรู้ค่ะ พี่ตาลต้องลำบากลางานเพราะหวานอีก”“ไม่เป็นไร นี่มันเรื่องสุด
ชายหนุ่มตรงหน้าดูสูงขึ้น เขาสวมสูทสีเทาและเสื้อเชิ้ตสีขาว รองเท้าหนังสีดำขัดเงา ผมสีดำตัดรองทรงสูง แต่ที่เด่นที่สุดเห็นจะเป็นรอยคล้ำใต้ตาที่ทำให้เขาดูอ่อนล้าและแก่กว่าอายุจริง ทว่าถึงอย่างนั้นก็ยังคงดูหล่อเหลา เขาเปลี่ยนไปจากตอนที่เธอเจอเขาสมัยเรียนมหาลัยวิทยาลัยมากไม่ใช่น้ำตาลคนเดียวที่ยืนตัวแข็งค้าง ผู้มาเยือนเองก็เช่นกัน เขากวาดตามองหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาว่าจะเป็นเธอที่กำลังยืนอยู่ต่อหน้าเขา เธอที่เป็นภรรยาเขาตัวเป็น ๆน้ำตาลรู้สึกขมฝาดในคอ ไม่คาดคิดเลยว่าจะได้พบกับเขาอีก ทว่ายังแอบชื่นชมความหล่อเหลาของชายหนุ่มตรงหน้า ซ้ำยังเตือนให้นึกถึงหนึ่งในหลายเหตุผลที่ตกหลุมรักเขา แต่ขณะเดียวกันเธอก็ระลึกถึงความทรงจำเมื่อสามปีก่อนว่าทำไมถึงตัดสินใจหนีเขามา เธอรู้สึกว่าหัวใจตัวเองกำลังกระหน่ำเต้นแรง ตกใจ ตื่นเต้น หวั่นเกรง ความรู้สึกเธอตีกันยุ่งสับสนไปหมด“พี่ภู”เสียงเรียกเบาราวกระซิบหลุดรอดจากริมฝีปากเสมือนว่ากำลังตกอยู่ในภวังค์แห่งความฝันทิ้งให้เกิดความเงียบชั่วขณะ พอตั้งสติได้แล้วเธอจึงถามเขาต่อ“ทำไมพี่ถึงมาที่นี่ได้ ทัตบอกพี่เหรอว่าตาลอยู่ที่นี่” เสียงเธอดังขึ้นเมื่อรู้ส
“ตาลหายไปไหนมา ทำไมถึงต้องทิ้งพี่ไป”น้ำเสียงเต็มไปด้วยความกรุ่นโกรธปนน้อยใจที่ทำให้น้ำตาลวางเฉยไม่ได้ แต่เธอไม่พร้อมตอบคำถามนี้เลย เธอสามารถหลีกเลี่ยงที่จะตอบได้ตอนที่ภูริทัตถาม แต่กับคนตรงหน้า มันต่างออกไป“พี่ภู คือว่า…ตาลไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้อีก” เธอขอร้องสันกรามแกร่งบดเข้าหากันด้วยความอดกลั้นสุดขีด จะด้วยความโกรธหรือน้อยจะอะไรก็แล้วแต่“ตาลบอกทัตว่าตาลอยู่ที่นี่แต่กลับไม่บอกพี่”น้ำตาลเงยหน้ามอง อย่างน้อยก็ไม่อยากให้เขาเข้าใจผิดในเรื่องนี้“ตาลไม่ได้บอกทัตแต่ว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ ตาลเจอทัตที่ห้าง แล้วหวานเกิดปวดท้องไส้ติ่งกะทันหัน”ภูริวัฒน์ส่ายหน้าอย่างผิดหวัง “ทัตไม่ได้บอกพี่เรื่องนี้”“ตาลให้ทัตสัญญาว่าจะไม่บอกพี่ว่าตาลอยู่ที่ไหน”“ทำไม” เขาจ้องหน้าเธอ “พี่เป็นสามีตาลนะ หรือว่าลืมไปแล้ว”
ภูริวัฒน์เดินนำหญิงสาวไปยังรถที่จอดอยู่หน้าโรงแรมแต่เธอหยุดเดิน เขาจึงหยุดแล้วหันกลับมามองเพราะสงสัย“เราเดินไปได้มั้ยคะ”น้ำตาลไม่อยากนั่งอยู่ในที่แคบ ๆ ในรถกับเขาสองต่อสอง เพราะให้ความรู้สึกใกล้ชิดกันเกินไป แล้วจะทำให้เธอคิดอะไรไม่ออก“ได้สิ ไปหาร้านกาแฟนั่งคุยกัน พี่เห็นมีอยู่ร้านนึงตรงหัวมุมดูน่านั่งดี”“ค่ะ ตาลว่าน่าจะร้านเดียวกับที่ตาลเห็น ตรงหัวมุมโน้น” เธอหันหน้าชี้นิ้วไปยังทางที่ตั้งร้านเมื่อตกลงกันได้ทั้งสองคนออกเดินอีกครั้ง ต่างคนต่างไม่มีใครพูดอะไรกันจนกระทั่งถึงร้านกาแฟ ไปสั่งเครื่องดื่มที่เคาน์เตอร์ แล้วเลือกนั่งที่โต๊ะริมหน้าต่าง“ตาลตัดผมเหรอ” ภูริวัฒน์ทักขึ้นหลังจากนั่งเงียบมาสักพักน้ำตาลฝืนยิ้มให้เพราะเขาทักเหมือนกับที่น้องชายทักเมื่อเจอกันครั้งแรก เธอยกมือขึ้นลูบผมหน้าม้า “ค่ะ ตาลอยากเปลี่ยนบ้าง”“ยังไงตาลก็สว
ภูริวัฒน์ยกมือขึ้นเสยผม หัวเสียกับตัวเองเมื่อได้ยินสิ่งที่เธอเพิ่งพูดออกมา มันยังสะท้อนก้องอยู่ในหัวเขา มันไม่ใช่สิ่งที่เขาคิดไว้เลย เธอบอกว่าไม่มีความสุขกับเขา มันจุก แน่นในอกไปหมด“พี่ขอโทษ” ในที่สุดเขาก็สามารถพูดอะไรออกมาได้ “พี่ขอโทษที่ทำให้ตาลไม่มีความสุข” ใบหน้าที่เคยหยิ่งทะนงเปลี่ยนเป็นเศร้าหมองลง“ไม่ค่ะพี่ภู” น้ำตาลรีบห้าม ไม่ชอบเห็นเขาแบบนี้เลย “เป็นตาลเองที่เห็นแก่ตัว ตอนที่เราแต่งงานกัน พี่ต้องเรียนต่อเฉพาะทางและกำลังก้าวหน้าในอาชีพ พี่เลยไม่ได้กลับบ้าน ไม่ได้อยู่กับตาล ตาลเห็นแก่ตัวที่อยากให้พี่อยู่ด้วยแต่มันเป็นไปไม่ได้” เธอยกกาแฟขึ้นจิบเพื่อที่ให้มือไม่ว่างความเงียบก่อตัวขึ้นอีกครั้ง ภูริวัฒน์เหมือนกำลังจมหายไปกับความคิดตัวเอง ในขณะที่น้ำตาลกำลังรออย่างใจจดใจจ่อ อยากรู้ว่าสมองอันปราศเปรื่องของเขาจะว่ายังไง เขาเป็นอัจฉริยะเสมอ และเป็นหมอที่เก่งมาก เธอเองนั่นแหละที่ไม่เหมาะสมคู่ควรกับเขาเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ภูริวัฒน์หยิบมันออกมาด
“แต่หวานต้องไปโรงเรียนนะคะ”คราวนี้ชายหนุ่มยิ้ม “การที่พี่เป็นหมอเด็กทำให้รู้เรื่องเกี่ยวกับสิ่งที่คนเป็นพ่อแม่ต้องรู้เยอะเลย เช่น ช่วงไหนโรงเรียนปิดหรือเปิด”น้ำตาลกัดริมฝีปากตัวเอง เธอหาข้ออ้างอื่นที่มีน้ำหนักไม่ออกเลยลืมนึกถึงเรื่องนี้ไป“แต่ตาลยังต้องกลับไปทำงาน นี่ก็ลาหยุดมาหลายวันแล้ว” เธอบอกแต่น้ำเสียงไม่หนักแน่นเอาซะเลย“ตาลได้โปรด พี่ขอร้อง พี่จะทำตามที่ตาลบอกทุกอย่าง แค่อยู่ที่นี่ต่อกับพี่อีกสักระยะ พี่…ยังไม่พร้อมที่จะเห็นตาลจากไปอีก”“ตาลไม่รู้” เธอเบือนหน้าหนี ไม่อาจทนมองสายตาวิงวอนระคนเจ็บปวดของคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีได้“ตาลไปพักที่บ้านพี่ก็ได้”คราวนี้น้ำตาลแค่นเสียงหัวเราะ “แม่พี่คงจะต้อนรับตาลหรอกค่ะ”“แม่ไปเที่ยวฮ่องกงกับกลุ่มเพื่อน จะไม่กลับบ้านจนกว่าจะอาทิตย์หน้า” เขาบอกแล้วขอร้องเธอต่อ “ขอเวลาให้พี่สักนิด
น้ำตาลนึกถึงช่วงที่แต่งงานกับภูริวัฒน์ ทั้งคู่ไม่ได้ย้ายออกไปอยู่ต่างหาก แต่อยู่ร่วมบ้านกับแม่และน้องชายเขา บ้านหลังนั้นเป็นของพ่อแม่เขาซึ่งพ่อเขาที่เป็นหมอก็ไม่ค่อยได้กลับบ้านเช่นกัน ส่วนใหญ่จะพักที่โรงพยาบาลซึ่งอยู่ไกลจากบ้านมาก ถ้าหากให้เธอเลือก เธอย่อมอยากแยกออกไปอยู่ต่างหากกับเขาสองคนมากกกว่า แต่เธอหาโอกาสคุยเรื่องนี้กับเขาจริง ๆ จัง ๆ ไม่ได้เลย เนื่องจากชายหนุ่มยุ่งอยู่ตลอดเวลา ถ้าไม่ใช่เตรียมตัวสอบ ก็เรื่องคนไข้ เวลาคุยกันก็ชอบเล่าเรื่องเคสต่าง ๆ ให้เธอฟัง แต่ความรักและมุ่งมั่นในอาชีพของเขานี้เองเป็นหนึ่งในหลายข้อที่ทำให้เธอชอบและหลงรักเขาถึงแม้ว่ามันยากที่จะหาเวลาว่างเพื่ออยู่ด้วยกันเธอไม่อยากเพิ่มภาระให้คนเป็นสามีจึงได้แต่ยิ้มรับและยอมอยู่ร่วมกับแม่และน้องชายเขา แต่มันไม่ง่ายเลย เพราะว่าแม่เขาเกลียดเธอ หล่อนพูดเสมอว่าเธอไม่คู่ควรกับลูกชายหล่อน จนกระทั่งก่อนที่เธอจะจากมา เธอเริ่มจะเห็นด้วยว่าเธอไม่เหมาะสมกับภูริวัฒน์จริง ๆ เธอคิดว่าถ้าไม่มีภูริทัตอยู่ร่วมบ้านด้วย เธอคงจะตัดสินใจจากมาเร็วกว่านี้ แล้วภูริวัฒน์ก็ไม่ค่อยมีเว
หลังออกจากร้านอาหารที่นัดกับแม่สามีไว้ น้ำตาลเดินมาตามถนนเรื่อย ๆ เธอไม่ได้รู้สึกหิวมากแม้ว่าจะใกล้เที่ยงแล้วเพราะเธอกินแซนด์วิชมาแล้วขณะอยู่บนเครื่องบิน เธอเดินผ่านร้านก๋วยเตี๋ยวเลยตัดสินใจแวะ ตลอดทางยังคิดถึงบทสนทนาระหว่างเธอกับแม่สามีที่หล่อนบอกว่าลูกชายหล่อนต้องเลือกหล่อนอยู่แล้ว ทั้งยังบอกว่าคนที่เหมาะสมกับภูริวัฒน์คือธรรมิกา ยังคงเป็นเช่นเดิมอยู่อย่างนั้นสินะ ถึงจะบอกว่าไม่ใส่ใจ แต่มันก็ยากที่จะไม่ให้คำพูดหล่อนทำร้ายเธอ เมื่อก่อนเธอพยายามขบคิดว่าเธอไปทำอะไรไว้หล่อนถึงเกลียดเธอได้ขนาดนี้ แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าไม่ใช่เป็นเพราะเธอ แต่เป็นเพราะฝ่ายนั้นต่างหากขณะที่กำลังกินมื้อกลางวันอยู่ น้ำตาลก็คิดจะโทรหาภูริวัฒน์เพื่อบอกว่าเธออยู่ไหน ประมาณว่าเธอจะเซอร์ไพรส์เขา แต่ก็อีกนั่นแหละ เธอกับเขาไม่ได้พูดกันมาเป็นอาทิตย์แล้ว บางทีมันอาจไม่ใช่เซอร์ไพรส์ก็ได้ แล้วเรื่องเซอร์ไพรส์หนหลังของทั้งคู่ก็จบลงไม่ค่อยดีเท่าไหร่ และคนที่ผิดเต็ม ๆ เลยคือเธอที่โมโหใส่เขาน้ำตาลถอนใจ หยิบโทรศัพท์มือถือ เปิดรายชื่อผู้ติดต่
อีกฝ่ายไม่เอ่ยอะไรน้ำตาลเลยพูดต่อ“ตาลว่าถึงเวลาแล้วค่ะที่เราสองคนจะต้องคุยกันจริงจังซะที จะได้เคลียร์กันให้จบ ๆ ตาลรู้ว่าคุณเกลียดตาล แต่ไม่รู้ว่าทำไม”“แล้วการที่เธอทิ้งลูกชายฉันไปโดยไม่บอกกล่าวเป็นเหตุผลได้มั้ยล่ะ”น้ำตาลยิ้มหยัน “คุณเกลียดตาลก่อนหน้านั้นอีก ตั้งแต่แรกเลย ตาลไม่โง่นะคะ อย่ามาดูถูกตาล”หล่อนจ้องน้ำตาลเขม็ง “เธอเกิดนึกสนใจอะไรขึ้นมา ทำไมจู่ ๆ ถึงได้มาถามเรื่องนี้”“ตาลแค่คิดอะไรบางอย่างได้ก็แค่นั้น”“อ้อเหรอ อะไรล่ะ”“คุณกับตาลยังไงก็อยู่ร่วมกันไม่ได้ มันเป็นความต้องการของพี่ภูที่อยากให้แม่กับเมียอยู่ร่วมกัน แต่เขาไม่เข้าใจว่ามันเป็นไปไม่ได้”“แล้วไง เธอเลยมาขอร้องฉันเพราะรู้ว่าจะเสียภูไปงั้นสิ” แม่สามีกระหยิ่มใจ แต่น้ำตาลยิ่งเห็นแล้วยิ่งรังเกียจน้ำตาลยิ้มให้ เป็นยิ้มการค้าที่ไม่ได้อ
น้ำตาลมาถึงกรุงเทพฯ ในตอนสายของวันรุ่งขึ้น เธอตั้งใจมาแค่วันเดียวจึงจองตั๋วกลับไว้ตอนกลางคืน การมาครั้งนี้ของเธอก็เพื่อที่จะแก้ไขปัญหาสำคัญ ซึ่งแน่นอนว่าคือแม่ของเขา แผนการของเธอนั้นง่าย ๆ ไม่มีอะไรมาก คือการพูดคุยกับหล่อนอย่างตรงไปตรงมา และมันต้องใช้ความอดทนเป็นอย่างมาก แต่เธอต้องทำ ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย เพื่อลูกของเธอเธอนัดเจอแม่เขาที่ร้านอาหาร ซึ่งภูริทัตเป็นคนจัดการเรื่องนี้ให้ เพราะรู้ว่าหล่อนจะระมัดระวังตัวและรักษาภาพลักษณ์เวลาอยู่นอกบ้าน อย่างน้อยเธอจะได้ใช้จุดนี้ควบคุมหล่อนได้เมื่อมาถึงร้านอาหารที่นัดไว้ น้ำตาลเดินเข้าไป มองไปรอบ ๆ แล้วก็เห็นเป้าหมายนั่งอยู่ที่โต๊ะทางด้านขวามือ เธอเดินตรงเข้าไปโดยไม่รอช้า แม่ของภูริวัฒน์ไม่ได้สังเกตเห็นเธอตั้งแต่แรก จนกระทั่งเธอไปหยุดยืนข้างโต๊ะนั่นแหละถึงหันหน้ามา สีหน้าเต็มไปด้วยความตกใจ ผู้หญิงตรงหน้าในวัยหกสิบต้น ๆ แต่ยังแต่งตัวกระชากวัยด้วยชุดกระโปรงสีดำ ทับด้วยเสื้อแขนระบายสีเหลือง เธอไม่เห็นว่าหล่อนใส่รองเท้าอะไร แต่กล้าพนันได้เลยว่าต้องเป็นรองเท
คืนนี้เป็นคืนงามพรอมสำหรับนักเรียนที่กำลังจะจบชั้นม.6 น้ำหวานในชุดเดรสสายเดี่ยวสีแดงดูสวยและเจิดจรัสมาก แค่เห็นน้ำตาลก็อยากร้องไห้ ในที่สุดน้องน้อยของเธอก็โตเป็นผู้ใหญ่ เธออยากให้แม่ยังอยู่กับพวกเธอตอนนี้จริง ๆ แม่จะต้องดีใจและภูมิใจมาก เธอพยายามไม่นึกถึงว่าหลังจากนี้น้องสาวกำลังจะไปเรียนต่อที่ออสเตรเลียในอีกไม่กี่เดือน เธอดีใจที่น้องได้ทุน แต่ตัวเธอเองยังไม่ได้เตรียมใจ“พี่ตาลร้องให้ทำไม” น้ำหวานถามแล้วหยิบกระดาษทิชชู่ยื่นให้“พี่ขอโทษ” น้ำตาลรับกระดาษทิชชู่มาซับน้ำตา พยายามกลั้นสะอื้นไปด้วย “พี่แค่…น้องสาวพี่โตแล้ว”คนเป็นน้องหัวเราะแล้วแกล้งพูด “พี่ตาลเพิ่งรู้เหรอ”น้ำตาลยิ้ม ยังมีหยดน้ำตาที่หางตา “พี่อยากให้แม่ยังอยู่กับพวกเราจัง แม่จะต้องดีใจและภูมิใจในตัวหวานมาก”“โธ่พี่ตาล…พอได้แล้วค่ะ อย่างเพิ่งทำซึ้ง เดี๋ยวหวานก็ร้องไห้ตามหรอก”“ก็ได้ ๆ ไม่ร้องแล้ว”
ภูริทัตเคาะประตูหน้าห้อง สักพักประตูก็เปิดออก สภาพของภูริวัฒน์ที่เดินมาเปิดประตูดูแทบไม่ได้ เขาสวมกางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดสีขาว ขอบใต้ตาคล้ำเป็นวง ผมเผ้ายุ่งเหยิง“ทัต นายมาได้ไง แล้วรู้ได้ไงว่าพี่อยู่ที่นี่” ภูริวัฒน์ตะลึงไปพักหนึ่งเมื่อเห็นน้องชายภูริทัตไม่สนใจที่จะตอบ“แม่เป็นห่วงพี่มากจนเกือบจะไปแจ้งความคนหายแล้วพี่รู้มั้ย” เขาไม่ได้โกหกไปซะทั้งหมด เมื่อเช้าก่อนออกจากบ้านแม่ดูเป็นห่วงและแกล้งทำท่าจะแจ้งความจริง แต่เขาดูออกว่าอย่างหลังเป็นการเล่นละครโอเวอร์ตามประสาแม่“พี่อยากอยู่คนเดียว”ภูริวัฒน์บอกแล้วจะปิดประตูใส่ แต่น้องชายไวกว่า ยันมือไว้ทัน แล้วรีบแทรกตัวเข้าไปในห้อง เมื่อเห็นว่าเปล่าประโยชน์ ภูริวัฒน์จึงปิดประตู เดินไปเปิดตู้เย็น หยิบเบียร์มาหนึ่งกระป๋อง แล้วค่อยไปนั่งที่โซฟาภูริทัตไปหยิบเบียร์มาให้ตัวเองบ้าง แล้วกลับมานั่งสำรวจพี่ชาย เขาเห็นภูริวัฒน์อยู่ในสภาพนี้ครั้งสุดท้าย
ภูริทัตเดินเข้ามาในโรงพยาบาลที่ปกติไม่ค่อยได้มาเท่าไหร่ เพราะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขา แต่วันนี้ไม่ใช่ วันนี้เขามีภารกิจที่สำคัญมาก คือหาตัวพี่ชายให้พบ แล้วจับมาเขกกะโหลกสักทีภายในห้องรอมีบรรดาพ่อแม่กับเด็ก ๆ ที่บ้างกำลังส่งเสียงร้องจ้า บ้างกำลังเล่นของเล่น เขาไม่สนใจ เดินตรงไปยังพนักงานต้อนรับ แล้วแจ้งความประสงค์ทันที“สวัสดีครับ ผมมาพบหมอภู”“ขอโทษค่ะ ตอนนี้คุณหมอไม่อยู่ค่ะ ไม่ทราบว่าคุณได้นัดไว้ก่อนรึเปล่าคะ”“ผมชื่อภูริทัต เป็นน้องชายเขา ผมต้องการเจอเขา วันนี้เขาได้เข้ามารึยังครับ”“วันนี้คุณหมอยังไม่เข้ามาเลยค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ”“ทัต”ภูริทัตหันหลังกลับไปมองตามเสียงเรียก ธรรมมิกากำลังเดินตรงมาหาเขา“สวัสดีมิกา”คุณหมอสาวยิ้มให้เขา “มีอะไรให้ช่วยรึเปล่า”“ผมกำลังหาพี่ภูอ
“พี่ภูอย่าเป็นแบบนี้สิคะ”“พี่เป็นอะไร”“นนท์เขาไปประชุมที่กรุงเทพฯ เพิ่งจะกลับมาเมื่อวาน ตาลไม่ได้เจอเขาเลยจนกระทั่งวันนี้ ตาลกำลังจะบอกเขาเรื่องของเรา แต่พี่ดันโผล่มาซะก่อน” เธอพยายามอธิบายภูริวัฒน์ส่ายหน้าผิดหวัง “ตาลยังทำแบบนี้อยู่อีกเหรอ”“ตาลทำอะไรคะ”“ปิดบังพี่”“ตาลขอโทษ ตาลไม่รู้นี่ว่าต้องรายงานพี่ทุกเรื่องที่ตาลทำ”“ตาลรู้ว่าพี่ไม่ได้ความแบบนั้น ตาลต้องคิดได้สิ ถ้าตาลบอกให้พี่รู้ เรื่องแบบนี้ก็จะไม่เกิดขึ้น”“ถ้าพี่บอกว่าพี่จะมาเรื่องนี้ก็จะไม่เกิดขึ้นเหมือนกัน“พี่แค่อยากทำตัวโรแมนติกแบบคนอื่นเขาบ้าง อยากมาเซอร์ไพรส์ตาล แต่…” เขาส่ายหน้าด้วยความผิดหวัง “กลายเป็นว่าพี่เป็นฝ่ายผิดซะเอง”น้ำตาลสะอึก รู้ว่าตัวเองทำกับเขาไม่ถูก มันไม่แฟร์กับเขาที่ไปกล่าวโทษเขาทั้งหมด
หายนะ! บอกได้คำเดียวว่านี่มันหายนะชัด ๆ !น้ำตาลได้แต่ยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูก ภูริวัฒน์เหมือนสวมวิญญาณผีบ้า ประเคนหมัดใส่ชายหนุ่มอีกคนหลุน ๆ ทางด้านชานนท์แม้จะเพลี่ยงพล้ำในตอนแรก แต่พอตั้งตัวได้ก็ซัดกลับไปไม่ยิ่งหย่อนไม่กว่ากัน“พี่ภู!”เมื่อได้สติน้ำตาลรีบพาตัวเองเข้าไปแทรกกลาง เธอกางแขนออกหันหน้าไปทางสามี“หยุดได้แล้วค่ะ!” เธอสั่ง มองหน้าภูริวัฒน์ที่โมโหจนเลือดขึ้นหน้า และรู้สึกว่าเขาไม่ได้โมโหแค่ชานนท์คนเดียว เธอไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อน เขาสุภาพอ่อนโยนเสมอ ไม่เคยมีเรื่องชกต่อยกับใคร“พี่ภูเข้าไปรอตาลในบ้านก่อนนะคะ” เธอส่งสายตาขอร้อง“ตาล” เขาทำท่าไม่ยอม“ตาลขอร้อง” เธอบอกอีกครั้งสามีหนุ่มลังเล จ้องผู้ชายอีกคนราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ แล้วจึงเดินเข้าไปในบ้าน แต่ก็ไม่วายส่งสายตาอาฆาตใส่ชานนท์ที่จ้องเขากลับเช่นกัน
หนึ่งสัปดาห์ในการรอคอยเหมือนกับว่านานเป็นเดือนเป็นปี น้ำตาลกำลังใจจดใจจ่อรอการกลับมาของชานนท์เพื่อที่จะได้คุยกับเขาให้รู้เรื่อง ยิ่งได้ยินสิ่งที่แหวนบอกเธอยิ่งกังวล อยากเคลียร์ทุกอย่างให้เร็วที่สุด คิดว่าเรื่องนี้ควรจะคุยกับเขาที่ไหนดี สุดท้ายคิดว่าที่บ้านตัวเองน่าจะดีสุดเพราะมีความเป็นส่วนตัว ถ้าไปในที่สาธารณะ ไม่รู้ว่าเขาจะเสียหน้ารึเปล่า และในที่สุดเขาก็กลับมา และเธอนัดกับเขาในวันนี้“พี่อยากให้หวานอยู่ด้วยมั้ย หวานจะอยู่ในห้อง ไม่ออกมาเสนอหน้าเด็ดขาด” น้องสาวเสนอตัว“ไม่เป็นไร หวานไปบ้านเพื่อนก่อนน่ะดีแล้ว”“ตามใจ” บอกแล้วมองอาหารที่ถูกเตรียม “พี่เข้าครัวเองแบบนี้หวานว่ามีแต่จะทำให้เขาหลงพี่หัวปักหัวปำมากกว่า พี่สาวหวานช่างโหดร้าย”แม้น้องสาวจะพูดเล่นแต่น้ำตาลกลับสะอึก เธอหยุดมือที่กำลังคนแกงอยู่ชั่วขณะ ก่อนจะค่อยคนต่อ“พี่แค่อยากทำอะไรให้มันดีหน่อย แบบไม่อยากพูดโพล่งออกไปเลย”“พี่บอ