เจอกันอีกครั้ง 1

สองวันถัดมาหมออนุญาตให้น้ำหวานกลับบ้านได้ น้ำตาลตัดสินใจเช่าโรงแรมใหม่ที่ค่าห้องถูกกว่าเพื่อประหยัดงบแต่ยังมีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครันซึ่งยังอยู่ในละแวกเดิมเพราะแถวนี้มีที่พักราคาถูกให้เลือกมากมาย เพื่อนหนุ่มอย่างภูริทัตอาสาแกมบังคับทำหน้าที่รับส่ง ซึ่งเธอยอมรับน้ำใจ แต่เมื่อเขาชวนเธอไปพักที่บ้านตน เธอรีบยืนกรานปฏิเสธหนักแน่น

เช้านี้น้ำตาลจ้องนามบัตรในมือเป็นรอบที่ร้อยแล้วเห็นจะได้ แล้วได้แต่ถามตัวเองว่าเธอจะกล้าไปหาเขาเหรอ เธอยังมีหน้าไปหาเขาอีกเหรอ แต่หากจะบอกว่าเธอไม่อยากเจอเขาอีกครั้งต้องยอมรับว่าโกหก

ประตูห้องน้ำถูกเปิดออก น้ำหวานเดินออกมาหลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จ

“พี่อาบน้ำเสร็จแล้วจะออกไปซื้ออะไรมาให้กิน” น้ำตาลลุกขึ้นยืน

“หวานอยากกลับบ้านแล้วอะ” น้องสาวครวญ

“แหม ก่อนหน้าบอกอยากอยู่ต่อ” พี่สาวแกล้งว่า

“พี่ตาลอะ อยู่แต่ในห้องน่าเบื่อจะตาย” บ่นพร้อมหยิบรีโมททีวีมาเปิด

“ทนหน่อย ยังเจ็บแผลอยู่ไม่ใช่เหรอ รอดูอาการอีกสองสามวัน ถ้าโอเคแล้วเรากลับบ้านกัน พี่จะดูว่าจะกลับเครื่องหรือรถทัวร์ อันไหนจะกระเทือนน้อยกว่า”

“หวานรู้ค่ะ พี่ตาลต้องลำบากลางานเพราะหวานอีก”

“ไม่เป็นไร นี่มันเรื่องสุดวิสัย แล้วหวานก็เป็นน้องพี่ เรามีกันอยู่แค่นี้นี่เนอะ”

“โห…ซึ้งอะ ถ้าไม่เจ็บแผลหวานกระโดดกอดพี่ตาลไปแล้ว”

น้ำตาลหัวเราะเอ็นดู น้องสาวเป็นคนสดใส มองโลกในแง่ดี ซึ่งมีส่วนช่วยเธอได้อย่างมากในเรื่องนั้น

“เอาละ พี่ไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวต้องส่งผ้าไปซักรีดด้วย เสื้อผ้าเราหมดแล้ว”

เธอบอกแล้วเดินเข้าห้องน้ำ ใช้เวลาไม่นานก็ออกมาแล้วมานั่งแยกผ้าที่จะไปส่งซัก

“พี่ตาล” น้ำหวานเรียกจากบนเตียง

“มีอะไรหวาน” เธอหันหน้าไปมอง

“ทำไมพี่ต้องโกหกเรื่องพี่ภูด้วย พี่บอกว่าหย่ากับเขาแล้ว”

น้ำตาลนิ่งค้างก่อนที่จะหาเสียงตัวเองเจอ “มันก็ไม่ต่างกันหรอก”

คนเป็นน้องส่ายหน้า “ไม่ค่ะ พี่ยังเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของพี่ภูอยู่ หวานเข้าใจถูกมั้ย”

น้ำตาลสูดหายใจเข้าลึกแล้วผ่อนออกยาว ๆ เพื่อสงบสติอารมณ์ “หวานพี่ไม่…”

“ไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้อีก” น้องสาวต่อประโยคให้ “พี่ตาล หวานไม่ใช่เด็กไม่รู้เรื่องรู้ราวแบบแต่ก่อนแล้ว”

“พี่รู้ แต่เรื่องมันก็ผ่านไปนานแล้ว เขาเป็นอดีตไปแล้ว และอีกไม่กี่วันเราก็จะกลับบ้านแล้ว พี่คงจะไม่ได้เจอเขาอีก”

น้ำตาลเก็บเสื้อผ้าใส่ถุงเรียบร้อยพอดี

“พี่จะเอาผ้าไปส่งซักแล้วก็จะซื้อข้าวมาให้ หวานอยากกินอะไร” เธอใช้โอกาสนี้เปลี่ยนเรื่องทันที

“อะไรก็ได้ค่ะ” น้องสาวตอบ ใจนึกเป็นห่วงพี่สาว แต่ในเมื่อไม่อยากพูดเธอก็จะไม่คะยั้นคะยอถามต่อ ได้แต่สงสัยว่าระหว่างพี่สาวกับพี่เขยเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ แต่ที่เห็นชัดคือแม้ว่าพี่สาวจะพยายามเก็บซ่อนมากแค่ไหนหลังจากกลับมาอยู่ที่บ้าน แต่ดูยังไงก็รู้ว่าไม่มีความสุข

“โอเค งั้นพี่ไปนะ”

ตอนที่น้ำตาลแต่งงานน้ำหวานอายุสิบสี่แล้ว แน่นอนว่าต้องจำคนเป็นพี่เขยตัวเองได้ และตอนที่เธอหนีกลับมาอยู่บ้าน เธอบอกน้องไปว่าเธอหย่ากับเขาแล้ว เพื่อตัดปัญหาไม่ให้ถูกซักถาม แม้จะไม่ใช่ความจริงแต่มันก็ไม่ต่างกัน เธอกับเขาไม่ได้อยู่ด้วยกัน และเธอไม่คิดที่จะกลับไปหาเขาอีก สิ่งเดียวที่ยังผูกทั้งสองไว้ด้วยกันคือทะเบียนสมรสเท่านั้น

น้ำตาลใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงกลับมาที่ห้อง เธอซื้อข้าวตามสั่งมากินกับน้องในห้อง ทั้งสองกินไปดูหนังไปด้วย กินเสร็จแล้วไม่มีอะไรทำก็ดูหนังกันต่อจนกว่าจะง่วง จนกระทั่งเสียงเคาะประตูด้านนอกดังขึ้น น้ำตาลมองหน้าน้องสาว ซึ่งทำหน้าไม่รู้เรื่องส่งให้

“สงสัยทัตมามั้ง พี่ไปเปิดเอง”

น้ำตาลลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู แล้วก็ชะงักงันเมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า ไม่ใช่ภูริทัต