บทที่ 605

“ท่าน ท่านว่าอะไรนะ?! ทำให้พวกเรากินก้อนเกลือขาวได้? ข้าไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม?!”

เมื่อชาวบ้านทุกคนได้ยินก็แสดงสีหน้าเหลือเชื่อออกมาในพริบตา ครั้นมองก้อนเกลือขาวหลายลำรถนั่น ทันใดนั้นพวกเขาตระหนักถึงบางอย่าง มิเช่นนั้นจู่ ๆ เจ้าเมืองจะพูดถึงจอหงวนแดงในเวลานี้ทำไม?

“พวกเจ้ารู้สึกเหลือเชื่อมากใช่หรือไม่?”

หลิวเป้ยหัวเราะเล็กน้อยแล้วพูด

“สวรรค์ เจ้าเหมืองหลิว ท่านไม่ได้ล้อเล่นกับพวกเรานะ? ถึงเกลือหลวงสีขาวจะไม่ใช่ของดีเลิศอะไร แต่การจะทำให้บริสุทธิ์ได้มันจำกัดมาก ปริมาณการผลิตก็เช่นกัน ในสภาพการณ์ปกติ ไม่มีทางตกมาถึงชาวบ้านอย่างพวกเราได้หรอก”

“นั่นสิ ก้อนเกลือสีขาวล้ำค่าสำหรับเราเกินไป ขนาดคิดยังไม่กล้าคิดเลย สามารถกินก้อนเกลือสีเหลืองได้ก็ดีมากแล้ว ไหนเลยจะกล้าหวังสูง”

“ถ้าขายก้อนเกลือสีขายให้พวกเราถูก ๆ ได้เหมือนกับจอหงวนแดง จะต้องมีเกลือหลวงที่ดีกว่าออกมาจึงจะสามารถทำได้ มิเช่นนั้น ไม่มีทางที่เราจะหวังก้อนเกลือสีขาวได้”

......

เห็นท่าทางตื่นเต้นดีใจแต่ก็กังวลของชาวบ้าน หลิวเป้ยรู้สึกเหมือนพวกเขาเหมือนกัน ก่อนจะรู้จักฉินอวิ๋นฟาน เขาก็เป็นแค่คนต่ำต้อยคนหนึ่ง สามารถเลี้ยงปากเลี้ยงท้อ