บทที่ 188

“เจ้า...”

หัวปิ่งถูกคำพูดหนึ่งของฉินอวิ๋นฟานตอกหน้าจนหน้าเขียวปัด ตอนนี้เอง ฉินอวิ๋นเซินลุกขึ้นมาและพูดอย่างดูแคลน “พี่เจ็ดก็ยังมีนิสัยเน่า ๆ เหมือนเดิม บางเรื่องมีหนึ่งมีสองไม่มีสาม ไม่มีใครตามใจนิสัยแย่ ๆ นี้ของท่านตลอดหรอก บางเรื่องท่านพูดแล้วแต่ไม่นับ”

“ก็นั่นนะสิ! บางคนน่าจะคิดสักหน่อยว่าจะเดินออกจากตระกูลเซี่ยงยังไง ไม่ใช่มาข่มขู่คนอื่น!”

ตอนนี้เอง เซี่ยงเทียนเวิ่นหน้าขมึงทึงเดินมา สายตาที่มองฉินอวิ๋นฟานเต็มไปด้วยความอึมครึม หัวปิ่งช่วยให้ปู่ของเขาฟื้น เขาก็คือผู้มีพระคุณใหญ่หลวงของตระกูลเซี่ยง

ถ้าผู้มีพระคุณถูกข่มขู่ซึ่งหน้าที่ตระกูลเซี่ยง และเขาซึ่งเป็นคนตระกูลเซี่ยงกลับนิ่งดูดาย นั่นมิใช่พวกลืมบุญคุณผิดต่อคุณธรรมหรือ?

ฉินอวิ๋นฟานในเวลานี้ย่อมตกเป็นศัตรูร้ายของตระกูลเซี่ยง เซี่ยงเทียนเวิ่นลุกขึ้นยืนอยู่ข้างหลังหัวปิ่งอย่างไม่ลังเลสักนิด ให้ท้ายหัวปิ่งเต็มกำลัง แม้ว่าที่เขาเผชิญหน้าอยู่คือรัชทายาทแห่งต้าเฉียนฉินอวิ๋นฟานก็ตาม

อู่จ้านเห็นดังนั้นจึงรีบมาบังอยู่ด้านหน้าฉินอวิ๋นฟานทันที

“ท่านผู้เฒ่าเซี่ยงแค่ฟื้นขึ้นมา ไม่ได้รักษาหายสักหน่อย เจ้าตื่นเต้นอะไร?”

ฉินอวิ๋นฟานกล่าว