บทสนทนามาถึงตรงนี้ ดูเหมือนจะถึงจุดสิ้นสุดแล้วเย่ลู่กู่จ้านฉีมองหลี่เฉินด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ก่อนเอ่ยว่า “รัชทายาทต้าฉินช่างมีความทะเยอทะยานยิ่งนัก แต่ขอให้คำพูดของท่านไม่ใช่เพียงวาทศิลป์ที่ไร้ซึ่งการกระทำ”“การจะยึดคืนแผ่นดินในสนามรบ? ฟังดูดี แต่ก็เป็นเรื่องที่ต้องพึ่งพาทหารในสนามรบ และทหารต้าฉินของพวกท่าน ฮึๆ…”พูดถึงตรงนี้ เย่ลู่กู่จ้านฉีเผยสีหน้าดูถูกอย่างเปิดเผย ริมฝีปากโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มเย้ยหยัน เขายกมือทำความเคารพอย่างไม่ใส่ใจและกล่าวว่า “ในเมื่อต้าฉินไม่ยอมรับความร่วมมือจากแคว้นเหลียว เช่นนั้น ข้าขอลาก่อน!”ก่อนจะเดินจากไป เขามองหลี่เฉินอย่างลึกซึ้งแล้วกล่าวว่า “พบกันในสนามรบ!”หลังจากพูดจบ เย่ลู่กู่จ้านฉีหมุนตัวเตรียมเดินจากไปแต่ก่อนที่เขาจะก้าวออกไป ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของกองทัพจำนวนมากกำลังเคลื่อนตัวเข้ามาอย่างรวดเร็วจากนอกตำหนักบูรพาด้วยประสบการณ์ในสนามรบกว่า 20 ปี เย่ลู่กู่จ้านฉีคุ้นเคยกับเสียงกองทัพและเสียงม้าดีเยี่ยม เพียงฟังเสียงก็สามารถประเมินได้ทันทีว่า กองทัพนี้มีประมาณ 1,000 ถึง 1,200 นาย โดยประมาณ 70 เปอร์เซ็นต์ เป็นม้าที่สำคัญที่สุดคือ แม้เสียงฝีเท้าจะเร
การมาถึงของซูผิงเป่ยทำให้หลี่เฉินอารมณ์ดีอย่างเห็นได้ชัดไม่มีเหตุผลอื่นใด นอกจากว่าเขามาได้ถูกจังหวะที่สุดหากมาเร็วหรือมาช้าไปสักนิด คงไม่ลงตัวเช่นนี้ มีเพียงเท่านี้ถึงจะเหมาะสมที่สุด"ยอดเยี่ยม!"ด้วยอารมณ์ที่เบิกบาน หลี่เฉินตอบรับด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ก้าวเดินลงจากบันไดอย่างรวดเร็ว มุ่งหน้าไปยังทัพทหารที่ยืนรออยู่เมื่อเดินผ่านเย่ลู่กู่จ้านฉีที่ยืนลังเลอยู่ข้าง ๆ หลี่เฉินก็หยุดก้าวเท้าอย่างกะทันหัน“ท่านอ๋องเก้า สนใจมาชมบรรดาทหารกล้าของต้าฉินร่วมกับข้าหรือไม่?”แววตาของเย่ลู่กู่จ้านฉีสั่นไหว ไม่แน่ใจว่าหลี่เฉินมีจุดประสงค์อะไรเมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่มีคำตอบ หลี่เฉินจึงหันไปกล่าวกับกองทัพว่า“วันนี้ช่างบังเอิญที่แคว้นเหลียว ท่านอ๋องเก้า เย่ลู่กู่จ้านฉี มายังตำหนักบูรพาของเรา พวกเจ้า จงแสดงให้แขกจากแคว้นเหลียวได้เห็นว่า ทหารต้าฉินของเราเป็นอย่างไร!”ไม่มีใครไม่เข้าใจว่า นี่คือช่วงเวลาที่ต้องแสดงความภาคภูมิใจของรัชทายาทให้ปรากฏซูผิงเป่ยลุกขึ้นยืน หันหน้าไปยังพี่น้องร่วมรบของเขา ก่อนจะตะโกนเสียงดังว่า “ต้าฉินผู้กล้าหาญ!”เมื่อซูผิงเป่ยนำกล่าว ทหารทั้งพันกว่าคนก็ตะโกนประสานเสียงต
เมื่อซูผิงเป่ยแนะนำเสร็จ หลี่เฉินหันไปมองกลุ่มนักโทษทั้งแปดคนที่เปื้อนเลือด เสื้อผ้าขาดวิ่น ผมเผ้ารุงรังสิ่งที่โดดเด่นที่สุดเกี่ยวกับพวกเขาคือร่างกายที่เล็กแกร็นในยุคนี้ ผู้ชายต้าฉินโดยเฉลี่ยสูงประมาณ 170 เซนติเมตร และผู้หญิงอยู่ที่ราว 160 เซนติเมตร ซึ่งถือว่าไม่สูงนักเมื่อเทียบกับยุคปัจจุบันที่หลี่เฉินจากมา และยิ่งต่ำกว่ามาตรฐานของแคว้นเหลียวที่ราษฎรเฉลี่ยสูงถึง 180 เซนติเมตรแต่สำหรับชาวตงอิ๋งกลุ่มนี้ แม้จะเป็นขุนนางระดับสูงที่ควรมีอาหารการกินเพียงพอ แต่ทั้งแปดคนกลับดูเหมือนลิงผอมแห้งคนที่สูงที่สุดในกลุ่มคือคุโซะจิกิโยทาโร่ ผู้นำของกลุ่ม แต่หลี่เฉินประมาณด้วยสายตาว่า เขาสูงไม่เกิน 158 เซนติเมตรรูปร่างเล็กและหน้าตาที่ไม่สง่างาม ทำให้พวกเขาดูไม่น่าเกรงขาม ทั้งยังผ่านการถูกทรมานมาอย่างหนักจนแทบไม่เหลือสภาพคนตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมา ไม่มีความจำเป็นต้องเอ่ยถึงการถูกทรมานอย่างหนักของพวกเขา เมื่อทั้งแปดคนถูกนำตัวมาอยู่ต่อหน้าหลี่เฉิน สภาพของพวกเขาแทบจะไม่เหลือเค้าเดิมของความเป็นมนุษย์อีกแล้วในกรงนักโทษที่เต็มไปด้วยคราบสกปรกและคราบเลือด มีคนหนึ่งที่เหมือนจะรับรู้ถึงสายตาของหลี่เฉิน
วัฒนธรรมและระบบมารยาทของชาวฮั่นเป็นแบบอย่างที่ชนเผ่าทั่วหล้าพยายามเลียนแบบ แต่สิ่งที่แท้จริงและเป็นเอกลักษณ์ของชาวฮั่นก็คือการสวมเสื้อผ้าป้ายขวา ในขณะที่ชนเผ่าอื่น ๆ ทั้งหมดใช้ป้ายซ้ายเหตุผลนั้นง่ายดาย เพราะในยุคที่จงหยวนรุ่งเรืองที่สุด ชาวฮั่นมองว่าชนเผ่าอื่นต่ำต้อยเกินกว่าจะยอมรับให้เลียนแบบทุกอย่างของตน ใครที่กล้าเป็นชนเผ่าอื่นแล้วสวมเสื้อผ้าป้ายขวา จะต้องถูกลงโทษถึงตายหลี่เฉินพูดเรื่องนี้อย่างชัดเจนหนักแน่น คำพูดของเขาทำให้ชาวฮั่นที่อยู่ในที่นั้นต่างยืดอกด้วยความภาคภูมิใจในวัฒนธรรมบรรพบุรุษของตนไม่มีทางปฏิเสธได้ว่า เมื่อพูดถึงประวัติศาสตร์ของฮั่น ช่วงเวลาที่รุ่งเรืองนั้นมีพลังเกินกว่าจะเปรียบเทียบได้กับชนชาติหรืออาณาจักรใดในโลกหลี่เฉินหันไปมอง คุโซะจิกิโยทาโร่ ที่อยู่ในกรงนักโทษ ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “แล้วใครกันที่ให้ความกล้ากับเจ้า? ให้เจ้ามากล่าวหาข้าว่าเป็นสุนัขต้าฉิน? หรือเป็นจักรพรรดิของพวกเจ้า?”เสียงตะโกนดังก้องเหมือนสายฟ้าผ่ากลางวันแสกๆ“วันนี้ ทหารของข้าสามารถลากเจ้าออกมาจากแผ่นดินเยี่ยนเชาได้ พรุ่งนี้ พวกเขาก็สามารถลากจักรพรรดิของพวกเจ้ามาเหมือนสุนัขตาย และค
เย่ลู่กู่จ้านฉีจับด้ามดาบในมือแน่น รู้สึกถึงน้ำหนักอันหนักหน่วงของดาบเล่มนี้ ราวกับมันหนักเกินกว่าดาบธรรมดาหลี่เฉินมองเย่ลู่กู่จ้านฉีด้วยสีหน้าสงบนิ่งก่อนเอ่ยขึ้นว่า "ในโลกนี้ ไม่ว่าที่ใด ก็ต้องเคารพกฎของที่นั่น ท่านอ๋องอยากจากไปอย่างปลอดภัยใช่หรือไม่? ง่ายมาก ข้าไม่คิดจะรั้งท่านไว้ เพียงแค่ฆ่าคนในกรงนี้ให้หมด เท่านั้นเอง""นี่คือกฎของที่นี่"หลี่เฉินเอียงศีรษะเล็กน้อย มองเย่ลู่กู่จ้านฉีด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ "ทั้งหมดขึ้นอยู่กับว่าท่านอ๋องจะเลือกอย่างไร"“ถ้าข้าไม่ฆ่า เช่นนั้นข้าก็ออกไปไม่ได้หรือ?” เย่ลู่กู่จ้านฉีถามด้วยฟันที่ขบแน่นเสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้นก่อนที่ใบหน้าของหลี่เฉินจะเปลี่ยนเป็นเย็นชาในทันทีเขาจ้องเย่ลู่กู่จ้านฉีเหมือนหมาป่าดุร้าย "กฎของข้า ไม่มีใครกล้าฝ่าฝืน เจ้าคือท่านอ๋องในแคว้นเหลียว แต่ที่นี่ เจ้าเป็นเพียงปลาเนื้ออ่อนบนเขียงของข้าเท่านั้น"มือของเย่ลู่กู่จ้านฉีที่จับดาบสั่นเล็กน้อยไม่ใช่เพราะความกลัว แต่เพราะความโกรธเย่ลู่กู่จ้านฉีจ้องหลี่เฉินด้วยความโกรธแค้น ชายหนุ่มคนนี้ที่มอบความอัปยศอดสูที่เขาไม่เคยเผชิญมาก่อนในชีวิต เหมือนปีศาจในคราบมนุษย์ที่โหดร้ายยิ่
“รัชทายาทต้าฉิน!”เย่ลู่กู่จ้านฉีที่อดทนต่อไปไม่ไหว ตะโกนด้วยความโกรธ “เจ้าพูดเองว่า หากข้าฆ่าพวกนั้นแล้ว เจ้าจะปล่อยข้าไป แต่เจ้ากลับคืนคำได้อย่างไร ทั้งที่เจ้าเป็นถึงรัชทายาทต้าฉิน!”หลี่เฉินโบกมืออย่างเกียจคร้าน พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ข้าก็พูดแล้วเช่นกัน ว่าที่นี่มีกฎ และกฎนั้นข้าเป็นคนกำหนด ท่านอ๋องลืมไปแล้วหรือ?”“เจ้าต้องการอะไรกันแน่!”เย่ลู่กู่จ้านฉีโกรธจนแทบจะระเบิด แต่กลับทำอะไรไม่ได้“การเดินทางข้างนอกไม่ค่อยปลอดภัยนัก ข้าคิดว่าท่านอ๋องควรอยู่ที่เมืองหลวงในฐานะแขกสักสองสามวัน ข้าจะให้คนส่งข่าวไปยังแคว้นเหลียว เพื่อให้พวกเขาส่งคนมารับตัวท่านกลับไป นี่ก็เพื่อความปลอดภัยของท่านอ๋องเอง หากเกิดอะไรขึ้นกลางทางแล้วท่านเสียชีวิตในเขตแดนต้าฉิน เช่นนั้น ข้าคงกลายเป็นคนร้ายไปโดยไม่ตั้งใจ”เย่ลู่กู่จ้านฉีหัวเราะเยาะ “ข้าไม่ต้องการความหวังดีจากเจ้า ข้ามีองครักษ์ที่สามารถปกป้องข้าได้!”หลี่เฉินเลิกคิ้วเล็กน้อย “หรือ?”หลี่เฉินหันไปหาซูผิงเป่ยและพูดอย่างเรียบๆ “ซูผิงเป่ย การเดินทางออกจากชายแดนปลอดภัยหรือไม่?”ซูผิงเป่ยเข้าใจในทันที เขาหันไปมองเย่ลู่กู่จ้านฉีแล้วหัวเราะเย็น ๆ“เส
“หน้าตา?”“หรือท่านอ๋องกำลังจะบอกข้าว่า การให้เกียรติโจรที่บุกเข้ามาในบ้านอย่างสุภาพเรียบร้อยแล้วส่งมันกลับไป คือการรักษาหน้าตา?”หลี่เฉินหัวเราะเยาะเบา ๆ ก่อนที่รอยยิ้มบนใบหน้าจะหายไปทันที เปลี่ยนเป็นน้ำเสียงเย็นชา “ข้ารู้ว่าแคว้นเหลียวไม่ได้ร่ำรวย เงินตำลึงก็น้อยนัก เช่นนั้นเอาแค่ แปดแสนตำลึงเงิน และม้าพันธุ์ดีหนึ่งหมื่นห้าพันตัวก็พอ”เมื่อเห็นเย่ลู่กู่จ้านฉีทำท่าจะพูดอะไรอีก หลี่เฉินก็ยกมือขึ้นขัดจังหวะทันที “อย่ามาต่อรองอีกเลย ท่านอ๋องผู้สูงศักดิ์อย่างท่าน ค่าใช้จ่ายแค่นี้ยังไม่คุ้มหรือ? หากแคว้นเหลียวแม้แต่เรื่องนี้ยังยอมไม่ได้ เช่นนั้นท่านอ๋องก็อยู่ที่ต้าฉินต่อเถอะ ข้ารับรองว่าจะดูแลท่านอย่างดี”เย่ลู่กู่จ้านฉีกำหมัดแน่นจนได้ยินเสียงกระดูกลั่นแต่ในขณะเดียวกัน เขารู้สึกถึงพลังที่ซ่อนอยู่ขององครักษ์สองคนที่คอยคุ้มกันเขาในเงามืด พร้อมจะปรากฏตัวทันทีหากเขาออกคำสั่งเพียงแต่เขาสัมผัสได้ว่าในกำแพงด้านหลังตำหนักของหลี่เฉินก็มีพลังที่ไม่ธรรมดาซ่อนอยู่เช่นกันพลังทั้งสองนั้น ก็คือชายหญิงที่ปรากฏตัวตอนตัดศรีษะเย่ลู่ฉีหมิงวันนี้นี่เองเมื่อมองกลับไปยังทหารกว่าพันนายที่จัดแถวอย่างเป
หลายปีที่ผ่านมา ต้าฉินมักเป็นฝ่ายจ่ายเงินชดเชยให้ต่างชาติในทุกความขัดแย้ง แม้จะไม่ถึงขั้นต้องเสียแผ่นดิน แต่หากมีปัญหาใดเกิดขึ้นกับต่างชาติเมื่อใด ต้าฉินก็ต้องจ่ายเงินเพื่อยุติเรื่องเสมอแม้ในกรณีที่อีกฝ่ายเป็นผู้เริ่มต้น และชาวต้าฉินผู้บริสุทธิ์ต้องล้มตายแต่ครั้งนี้ หลี่เฉินกลับสามารถเค้นเงินเกือบ แปดล้านตำลึง และม้าพันธุ์ดีถึง หมื่นห้าพันตัว จากปากแคว้นเหลียวมาได้ ซึ่งถือเป็นปาฏิหาริย์ที่ไม่น่าเชื่อหากเรื่องนี้ถูกเผยแพร่ออกไป และแคว้นเหลียวส่งของตามที่ตกลงมาให้จริง เสียงชื่นชมที่มีต่อรัชทายาทแห่งตำหนักบูรพาจะถึงจุดสูงสุดแม้ในราชสำนัก จ้าวเสวียนจีอาจใช้อิทธิพลของเขากดดันไม่ให้ตำหนักบูรพาเติบโตมากขึ้น แต่ในหมู่ประชาชน เสียงยกย่องของหลี่เฉินจะไม่อาจหยุดยั้งได้ท้ายที่สุดแล้ว การปกครองแผ่นดินย่อมขึ้นอยู่กับ ใจของประชาชนหากสถานการณ์นี้ลุกลามไปจนถึงขั้นสุด แม้แต่จ้าวเสวียนจีที่อยากเดิมพันทุกอย่างก็ยากที่จะเปลี่ยนกระแสที่สำคัญคือ หลี่เฉินไม่ได้มีแผนจะสังหารเย่ลู่กู่จ้านฉีเพื่อปิดปาก แต่กลับเลือกใช้เขาเพื่อแลกเปลี่ยนผลประโยชน์เมื่อเย่ลู่กู่จ้านฉีกลับถึงแคว้นเหลียว เรื่องทุกอย่า
"องค์ชาย ต้องการให้จับตัวหรือไม่?"ซานเป่ากล่าวขึ้นโดยสมัครใจ "หากองค์ชายไม่ต้องการให้เป็นที่สนใจมากนัก บ่าวสามารถไปด้วยตัวเอง ข้ามั่นใจว่าจะสามารถนำตัวหลี่อิ๋นหู่ออกจากจวนจ้าวได้""ไม่ต้อง"หลี่เฉินส่ายศีรษะ ปฏิเสธข้อเสนอของซานเป่า"จ้าวเสวียนจีกล้ารับตัวเขาเข้าไป หลี่อิ๋นหู่กล้าไป ก็แปลว่าพวกเขาได้เตรียมการอย่างรอบคอบแล้ว และเจ้าก็ต้องอยู่ในแผนของพวกเขาด้วย หากเข้าไป คงมีแต่จะกลับมามือเปล่า ซ้ำยังทำให้พวกเราดูเหมือนเป็นฝ่ายเสียเปรียบ"หลี่เฉินหรี่ตาลงเล็กน้อย ก่อนกล่าวว่า "ต่อจากนี้ เตรียมรับมือกับกบฏของจ้าวเสวียนจีได้แล้ว"ซานเป่าหน้านิ่งลงทันที ก้มศีรษะรับคำสั่งอย่างนอบน้อม ภายในใจพลันเกิดคลื่นลมพัดกระหน่ำโดยไม่มีคำพูดใดเพิ่มเติม ก่อนจะหมุนตัวออกจากพระที่นั่งสีเจิ้งความขัดแย้งระหว่างตำหนักบูรพากับสำนักราชเลขา หรือก็คือความขัดแย้งระหว่างหลี่เฉิน กับจ้าวเสวียนจีและหลี่อิ๋นหู่ ได้มาถึงจุดที่ไม่มีทางหวนกลับ มีเพียงการใช้กำลังเท่านั้นที่จะเป็นทางออกและในเรื่องนี้ จ้าวเสวียนจีกับหลี่อิ๋นหู่เตรียมพร้อมแล้ว หลี่เฉินเองก็เตรียมพร้อมแล้วเช่นกันเช้าวันรุ่งขึ้น พระราชโองการที่ประทั
"ผู้อาวุโสมาถึงแล้วหรือ"หลงไหวอวี้ยิ้มให้จ้าวเสวียนจี ก่อนกล่าวต่อ "ข้าก็เพิ่งกลับมาจากจวนจ้าวอ๋องเช่นกัน""เรียกให้เต็มยศเถอะ พอถึงพรุ่งนี้เช้า ตำแหน่งจ้าวอ๋องของเขาก็ไม่มีอีกแล้ว"จ้าวเสวียนจีเดินเข้ามายืนข้างรูปปั้นเทพเฉิงหวง ก่อนจุดธูปหนึ่งดอก แล้วกล่าวขึ้นอย่างราบเรียบหลงไหวอวี้ฉุกคิด ก่อนถามขึ้น "ตำหนักบูรพาดำเนินการเร็วถึงเพียงนี้เชียวหรือ?""สำนักคุมประพฤติส่งข่าวมาว่า หลายชั่วยามก่อน พวกเขาตกลงยอมรับคำสั่งของตำหนักบูรพา ที่จะลบล้างตำแหน่งของจ้าวอ๋อง และลดเขาเป็นสามัญชน คำสั่งนี้จะถูกประกาศอย่างเป็นทางการในเช้าวันพรุ่งนี้ และส่งไปทั่วแผ่นดิน"หลงไหวอวี้ยิ้มบาง "ต่อให้เป็นพระราชโองการ แต่ก็ต้องมีคนยอมรับและปฏิบัติตาม มิเช่นนั้น ก็เป็นเพียงเศษกระดาษที่ดูสวยงามเท่านั้น"จ้าวเสวียนจีตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา "แต่ในเชิงหลักการ หลี่อิ๋นหู่ได้แพ้ราบคาบแล้ว"หลงไหวอวี้มองจ้าวเสวียนจี แล้วกล่าว "ผู้อาวุโสกับเหวินอ๋องตกลงร่วมกัน ให้พวกเราทอดทิ้งหลี่อิ๋นหู่ บีบให้เขาต้องมาพึ่งพาผู้อาวุโสแต่เพียงผู้เดียว เช่นนั้น ต่อไปภาระทั้งหมดก็ตกอยู่ที่ท่านแล้ว""เหวินอ๋องตั้งใจจะเป็นผู้ฉวยผลประ
หลี่อิ๋นหู่หอบหายใจแรงด้วยความโกรธจัด แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ลงมือกระทำสิ่งใดที่บ้าคลั่งกว่านั้นหลงไหวอวี้ยกมือขึ้นแกะนิ้วของหลี่อิ๋นหู่ออกจากคอเสื้อตนเอง แล้วจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ ก่อนจะกล่าว "ท่านอ๋อง หากท่านเป็นเหวินอ๋อง ในสถานการณ์เช่นนี้ท่านก็คงจะเลือกที่จะถอยออกมาก่อนเช่นกัน อย่างน้อยในตอนนี้ พวกเราก็มองไม่เห็นโอกาสที่ท่านอ๋องจะสามารถพลิกสถานการณ์ได้ หากเห็นได้ พวกเราก็คงไม่ทิ้งการลงทุนที่ลงไปมากมายเช่นนี้”“หากในอนาคตเกิดปาฏิหาริย์ขึ้นจริง พวกเราไม่ขัดข้องที่จะกลับมาร่วมมืออีกครั้ง"หลี่อิ๋นหู่แค่นเสียงเย็น "ในเวลาที่ข้าลำบาก พวกเจ้ากลับถีบข้าทิ้ง แล้วพอข้าฟื้นตัวขึ้นมา พวกเจ้าหมายจะกลับมา? ฝันไปเถอะ!""บางทีในวันนั้น ท่านอ๋องอาจจะเปลี่ยนใจเองก็ได้ เพราะในโลกนี้ ไม่มีศัตรูถาวร และไม่มีมิตรแท้ ตราบใดที่แต่ละฝ่ายได้รับผลประโยชน์ที่ต้องการ เรื่องที่ผ่านมา ใครจะใส่ใจเล่า?"หลังจากพูดจบ หลงไหวอวี้ก็โค้งคำนับให้หลี่อิ๋นหู่เล็กน้อย กล่าวว่า "สิ่งที่ข้าต้องพูด ข้าก็พูดหมดแล้ว ท่านอ๋องโปรดพักผ่อนให้เพียงพอ"เมื่อกล่าวจบ หลงไหวอวี้ก็เดินออกจากเรือนพักอย่างไม่รีบร้อนดวงตาของหลี่อิ๋นหู่
"ให้เขามา"หลี่อิ๋นหู่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวเสียงหนักแน่น "ข้าอยากรู้เหมือนกันว่าเขามีเรื่องอะไรจะพูดกับข้า"สวีเว่ยขานรับด้วยความเคารพ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปหลังจากที่สวีเว่ยจากไป หลี่อิ๋นหู่หันไปถามโจวสิงเจี่ย "ผู้อาวุโสโจว ท่านคิดว่าหลงไหวอวี้ยืนกรานจะพบข้าในครั้งนี้เพื่ออะไร?""ไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน" โจวสิงเจี่ยกล่าวเรียบๆเมื่อได้ยินคำตอบนี้ หลี่อิ๋นหู่ไม่ได้กล่าวอะไรต่อ แต่สีหน้าของเขากลับยิ่งดูขุ่นเคืองผ่านไปเพียงครึ่งชั่วยาม สวีเว่ยก็นำหลงไหวอวี้เข้ามาหลังจากพาหลงไหวอวี้เข้าห้องแล้ว สวีเว่ยไม่ได้เข้ามาด้วย แต่เลือกที่จะยืนรออยู่หน้าประตูเมื่อเห็นภาพนี้ โจวสิงเจี่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย เดิมทีเขาตั้งใจจะให้สวีเว่ยออกไปเพื่อไม่ให้ล่วงรู้บทสนทนาต่อจากนี้ระหว่างหลี่อิ๋นหู่กับหลงไหวอวี้ แต่เมื่อเขาเห็นสีหน้าที่เย็นชาของหลี่อิ๋นหู่ซึ่งกำลังจ้องมองหลงไหวอวี้ เขาก็ได้แต่ถอนหายใจ และเลือกที่จะไม่พูดอะไรเขารู้ดีว่าตอนนี้หลี่อิ๋นหู่เหมือนถังดินปืนที่พร้อมจะระเบิดได้ทุกเมื่อ ไม่มีประโยชน์ที่จะไปกระตุ้นเขา"จ้าวอ๋อง ห่างกันเพียงไม่กี่วัน แต่สถานการณ์กลับพลิกผันจนไม่เหลือเ
หวงจี๋เทียนจากไปด้วยความพึงพอใจ หลังจากนั้น หลี่เฉินก็สะสางภาระงานของวันนี้จนเสร็จเรียบร้อย แต่กลับไม่ได้ไปพักผ่อนเหมือนเช่นเคยวั่นเจียวเจียวเดินเข้ามารินน้ำชาให้หลี่เฉิน พลางกล่าวเสียงเบา "องค์ชาย ควรจะพักผ่อนแล้วเพคะ"หลี่เฉินที่กำลังก้มหน้าดูตำราอยู่ ตอบกลับไปโดยไม่เงยหน้า "วันนี้ต้องอยู่ดึกหน่อย ข้ารอคนคนหนึ่ง""รอคน? องค์ชายต้องการพบท่านใด ให้เขามาพบก็สิ้นเรื่อง ไฉนต้องเป็นองค์ชายที่ต้องรอ?" วั่นเจียวเจียวกล่าวด้วยความไม่พอใจหลี่เฉินหัวเราะเบา "คนผู้นี้ ข้าเองก็ไม่รู้ว่าเขาจะมาเมื่อใด แต่ที่แน่ๆ เขาต้องมา และเมื่อมาถึง เขาจะต้องนำข่าวคราวของหลี่อิ๋นหู่มาให้ข้าอย่างแน่นอน"วั่นเจียวเจียวกระพริบตา ไม่เข้าใจนักแต่ก็ไม่ได้ถามต่อหลี่เฉินกวาดตามองไปรอบๆ พระที่นั่งสีเจิ้ง ก่อนจะเอ่ยถาม "ช่วงนี้ไม่เห็นกงฮุยอวี่เลย หายไปไหน?"วั่นเจียวเจียวเบ้ปาก "องค์ชายเองยังไม่รู้ บ่าวจะรู้ได้อย่างไรเพคะ? ช่วงนี้นางทำตัวลึกลับเหลือเกิน ไม่เห็นหน้าเลยสักวัน บางทีอาจจะหนีไปแล้วก็ได้"หลี่เฉินวางตำรา ก่อนจะใช้หนังสือตีลงบนศีรษะของวั่นเจียวเจียวเบาๆ แล้วกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ "เลิกเล่นแง่ได้แล้ว
หลี่เฉินเชี่ยวชาญในเรื่องการใช้ช่องว่างของข้อมูล เพื่อสร้างผลประโยชน์ที่สุดหวงจี๋เทียนไม่มีทางรู้ถึงสถานการณ์ที่พลิกผันภายในต้าฉินในขณะนี้ และยิ่งไม่รู้ว่าหลี่เฉินได้ดำเนินการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เพียงแค่รอให้วันพรุ่งนี้ประกาศพระราชโองการ เพื่อลบล้างตำแหน่งและอำนาจทั้งหมดของหลี่อิ๋นหู่ พร้อมกับขับไล่ออกจากทำเนียบราชวงศ์ดังนั้น บุญคุณตามน้ำนี้ หลี่เฉินจึงยินดีมอบให้โดยไม่ลังเลถึงแม้ว่าภายหลังหวงจี๋เทียนจะรู้ความจริง แต่มันก็สายไปเสียแล้วหวงจี๋เทียนตกตะลึงทันทีไฟไหม้จุดพักแรม ลอบสังหารองค์ชายต่างแคว้น ไม่ว่าอยู่ที่ใดก็ถือเป็นเรื่องใหญ่โต แต่ก็ไม่น่าถึงขั้นทำให้ท่านอ๋องของแคว้นตนเองถูกปลดจากทุกตำแหน่ง หากลองคิดในมุมของตนเอง หากวันใดวันหนึ่งเขาถูกริบตำแหน่งและลดเป็นสามัญชน นั่นอาจจะเป็นความทุกข์ทรมานยิ่งกว่าความตายเสียอีกสิ่งที่ทำให้หวงจี๋เทียนประหลาดใจกว่านั้นก็คือ ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วเกินไป ตนเองเพิ่งถูกเพลิงไหม้เล่นงานไปไม่ถึงหนึ่งชั่วยาม ฝ่ายตำหนักบูรพากลับสามารถจับตัวคนร้ายได้ แถมยังมีมาตรการจัดการออกมาเสร็จสรรพแล้วเรื่องนี้ทำให้หวงจี๋เทียนอดคิดไม่ได้ว่า หรือว่
"องค์รัชทายาทต้าฉิน ครั้งนี้โปรดให้ข้าได้รับคำอธิบายที่สมเหตุสมผลด้วย!"หวงจี๋เทียนก้าวเข้ามาด้วยท่าทีเกรี้ยวกราด น้ำเสียงเต็มไปด้วยความไม่พอใจแต่เพียงแค่คำพูดของเขาสิ้นสุดลง ก็มีถ้วยชาลอยหวืดลงมาตกกระทบพื้นข้างเท้าของเขาดังเพล้งเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันทำให้หวงจี๋เทียนสะดุ้งโหยงเขาเงยหน้ามองหลี่เฉินด้วยความตกตะลึง พลางคิดว่า หรือว่าหลี่เฉินจะโกรธจนขาดสติแล้วฆ่าตนเสียที่นี่?ทั้งที่ตนเองเป็นฝ่ายถูกกระทำแท้ๆหวงจี๋เทียนรู้สึกอัดอั้นเพียงเห็นใบหน้าของหลี่เฉินที่มืดครึ้ม ราวกับกำลังระงับโทสะอย่างเต็มที่ เขาฝืนยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนกล่าว "อาเกอสิบสามอย่าเข้าใจผิด ข้าโกรธที่มีคนกล้าหาญชาญชัยถึงขั้นวางเพลิงที่จุดพักแรม ตั้งใจจะลอบสังหารอาเกอสิบสาม แล้วโยนความผิดมาให้ข้า""เรื่องนี้ ข้าได้สืบหาข้อมูลแล้ว และพบว่ามีเงื่อนงำบางอย่าง ตอนนี้จับตัวผู้ต้องสงสัยได้แล้ว เพียงแต่ทำให้อาเกอสิบสามต้องตกใจ ข้ารู้สึกผิดจริงๆ"ความโกรธที่อัดแน่นอยู่ในใจของหวงจี๋เทียนพลันถูกความประหลาดใจแทนที่ เขาเอ่ยถาม "เหตุการณ์เพิ่งเกิดขึ้นไม่นาน องค์ชายรู้ตัวคนร้ายแล้วหรือ?"หลี่เฉินถอนหายใจ ก่อนเผ
คำพูดถูกส่งออกไป ความหมายชัดเจนแจ่มแจ้งหลี่ชางหลานรู้สึกว่าลมหายใจของตนเริ่มร้อนระอุจักรวรรดิต้าฉินมีกฎเกณฑ์ควบคุมเชื้อพระวงศ์อย่างเข้มงวด ฮ่องเต้แต่ละพระองค์ล้วนยึดมั่นในแนวคิดของปฐมจักรพรรดิอย่างเคร่งครัด นั่นคือ ราชสำนักสามารถมอบเงินทองให้เชื้อพระวงศ์ได้ใช้ชีวิตสุขสบาย มีเกียรติและศักดิ์ศรี แต่ไม่อาจมีอำนาจทางการเมืองตลอดสามร้อยกว่าปีของราชวงศ์ต้าฉิน เชื้อพระวงศ์สามารถเข้ารับราชการได้ แต่ตำแหน่งจะไม่เกินระดับสี่ นี่เป็นกฎเหล็ก ส่วนตำแหน่งทางทหาร อย่าได้หวัง แม้แต่จะสมัครเข้ารับราชการก็ยังเป็นไปไม่ได้“เชื้อสายราชวงศ์หลี่ทั้งปวง จะต้องยกย่องพระราชอำนาจเป็นสูงสุด สมควรได้รับความมั่งคั่งรุ่งเรือง แต่สิทธิ์ทางการเมืองต้องชัดเจน ฮ่องเต้มิอาจลำเอียงเพราะสายสัมพันธ์ส่วนตัวจนทำให้บ้านเมืองปั่นป่วน”ประโยคที่ปฐมจักรพรรดิทรงทิ้งไว้ ได้ตัดโอกาสของเชื้อพระวงศ์หลี่ในการก้าวเข้าสู่ราชสำนัก ไม่ต้องพูดถึงเรื่องแทรกแซงการปกครองเลยด้วยซ้ำ และเพราะเหตุนี้เอง การที่หลี่เฉินเสนอที่นั่งในราชวิทยาลัย จึงถือเป็นโอกาสอันล้ำค่าสำหรับหลี่ชางหลาน รวมถึงเชื้อพระวงศ์อื่นๆ ที่อาจได้รับส่วนแบ่งจากโอก
หลี่เฉินต้องการถอดถอนอำนาจและตำแหน่งทั้งหมดของหลี่อิ๋นหู่ จำเป็นต้องผ่านสำนักคุมประพฤติเว้นแต่ว่าเขาจะเป็นฮ่องเต้ที่สามารถใช้อำนาจแห่งราชบัลลังก์บังคับบัญชาได้โดยตรง มิฉะนั้น ต่อให้เป็นองค์รัชทายาทผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ก็ยังต้องคำนึงถึงท่าทีของสำนักคุมประพฤติเรื่องของสำนักคุมประพฤติจะว่าง่ายก็ง่าย จะว่ายากก็ยากง่ายตรงที่หากหาคนที่มีอำนาจตัดสินใจถูกต้อง และมอบผลประโยชน์ที่อีกฝ่ายต้องการ เรื่องนี้ก็สามารถจัดการได้ทันที ยากตรงที่หากสำนักคุมประพฤติยืนกรานขัดขวาง หลี่เฉินก็แทบไม่มีหนทางจัดการกับพวกผู้เฒ่าที่สูงศักดิ์แต่หัวโบราณเหล่านั้น โชคดีที่ครั้งนี้หลี่เฉินเลือกถูกคน หลี่ชางหลานคือกุญแจสำคัญ และผลประโยชน์ที่เสนอให้ก็เป็นสิ่งที่อีกฝ่ายปฏิเสธไม่ได้ดังนั้นโอกาสที่จะได้รับการจัดการเรื่องนี้จึงสูงมากในช่วงเย็นของวัน สำนักคุมประพฤติส่งข่าวมาว่าพวกเขายอมรับบทลงโทษทั้งหมดที่ตำหนักบูรพากำหนดแก่หลี่อิ๋นหู่"องค์ชาย ได้ยินว่าครั้งนี้จงเหรินลิ่งต้องจ่ายไม่น้อย สำนักคุมประพฤติยังมีผู้อาวุโสบางคนที่เห็นว่าการกระทำขององค์ชายเป็นการทำร้ายสายเลือดเดียวกัน เกรงว่าฝ่าบาทอาจไม่พอพระทัย"