LOGINShare
บทที่ 635
Related chapters
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 636
วัฒนธรรมและระบบมารยาทของชาวฮั่นเป็นแบบอย่างที่ชนเผ่าทั่วหล้าพยายามเลียนแบบ แต่สิ่งที่แท้จริงและเป็นเอกลักษณ์ของชาวฮั่นก็คือการสวมเสื้อผ้าป้ายขวา ในขณะที่ชนเผ่าอื่น ๆ ทั้งหมดใช้ป้ายซ้ายเหตุผลนั้นง่ายดาย เพราะในยุคที่จงหยวนรุ่งเรืองที่สุด ชาวฮั่นมองว่าชนเผ่าอื่นต่ำต้อยเกินกว่าจะยอมรับให้เลียนแบบทุกอย่างของตน ใครที่กล้าเป็นชนเผ่าอื่นแล้วสวมเสื้อผ้าป้ายขวา จะต้องถูกลงโทษถึงตายหลี่เฉินพูดเรื่องนี้อย่างชัดเจนหนักแน่น คำพูดของเขาทำให้ชาวฮั่นที่อยู่ในที่นั้นต่างยืดอกด้วยความภาคภูมิใจในวัฒนธรรมบรรพบุรุษของตนไม่มีทางปฏิเสธได้ว่า เมื่อพูดถึงประวัติศาสตร์ของฮั่น ช่วงเวลาที่รุ่งเรืองนั้นมีพลังเกินกว่าจะเปรียบเทียบได้กับชนชาติหรืออาณาจักรใดในโลกหลี่เฉินหันไปมอง คุโซะจิกิโยทาโร่ ที่อยู่ในกรงนักโทษ ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “แล้วใครกันที่ให้ความกล้ากับเจ้า? ให้เจ้ามากล่าวหาข้าว่าเป็นสุนัขต้าฉิน? หรือเป็นจักรพรรดิของพวกเจ้า?”เสียงตะโกนดังก้องเหมือนสายฟ้าผ่ากลางวันแสกๆ“วันนี้ ทหารของข้าสามารถลากเจ้าออกมาจากแผ่นดินเยี่ยนเชาได้ พรุ่งนี้ พวกเขาก็สามารถลากจักรพรรดิของพวกเจ้ามาเหมือนสุนัขตาย และค
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 637
เย่ลู่กู่จ้านฉีจับด้ามดาบในมือแน่น รู้สึกถึงน้ำหนักอันหนักหน่วงของดาบเล่มนี้ ราวกับมันหนักเกินกว่าดาบธรรมดาหลี่เฉินมองเย่ลู่กู่จ้านฉีด้วยสีหน้าสงบนิ่งก่อนเอ่ยขึ้นว่า "ในโลกนี้ ไม่ว่าที่ใด ก็ต้องเคารพกฎของที่นั่น ท่านอ๋องอยากจากไปอย่างปลอดภัยใช่หรือไม่? ง่ายมาก ข้าไม่คิดจะรั้งท่านไว้ เพียงแค่ฆ่าคนในกรงนี้ให้หมด เท่านั้นเอง""นี่คือกฎของที่นี่"หลี่เฉินเอียงศีรษะเล็กน้อย มองเย่ลู่กู่จ้านฉีด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ "ทั้งหมดขึ้นอยู่กับว่าท่านอ๋องจะเลือกอย่างไร"“ถ้าข้าไม่ฆ่า เช่นนั้นข้าก็ออกไปไม่ได้หรือ?” เย่ลู่กู่จ้านฉีถามด้วยฟันที่ขบแน่นเสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้นก่อนที่ใบหน้าของหลี่เฉินจะเปลี่ยนเป็นเย็นชาในทันทีเขาจ้องเย่ลู่กู่จ้านฉีเหมือนหมาป่าดุร้าย "กฎของข้า ไม่มีใครกล้าฝ่าฝืน เจ้าคือท่านอ๋องในแคว้นเหลียว แต่ที่นี่ เจ้าเป็นเพียงปลาเนื้ออ่อนบนเขียงของข้าเท่านั้น"มือของเย่ลู่กู่จ้านฉีที่จับดาบสั่นเล็กน้อยไม่ใช่เพราะความกลัว แต่เพราะความโกรธเย่ลู่กู่จ้านฉีจ้องหลี่เฉินด้วยความโกรธแค้น ชายหนุ่มคนนี้ที่มอบความอัปยศอดสูที่เขาไม่เคยเผชิญมาก่อนในชีวิต เหมือนปีศาจในคราบมนุษย์ที่โหดร้ายยิ่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 638
“รัชทายาทต้าฉิน!”เย่ลู่กู่จ้านฉีที่อดทนต่อไปไม่ไหว ตะโกนด้วยความโกรธ “เจ้าพูดเองว่า หากข้าฆ่าพวกนั้นแล้ว เจ้าจะปล่อยข้าไป แต่เจ้ากลับคืนคำได้อย่างไร ทั้งที่เจ้าเป็นถึงรัชทายาทต้าฉิน!”หลี่เฉินโบกมืออย่างเกียจคร้าน พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ข้าก็พูดแล้วเช่นกัน ว่าที่นี่มีกฎ และกฎนั้นข้าเป็นคนกำหนด ท่านอ๋องลืมไปแล้วหรือ?”“เจ้าต้องการอะไรกันแน่!”เย่ลู่กู่จ้านฉีโกรธจนแทบจะระเบิด แต่กลับทำอะไรไม่ได้“การเดินทางข้างนอกไม่ค่อยปลอดภัยนัก ข้าคิดว่าท่านอ๋องควรอยู่ที่เมืองหลวงในฐานะแขกสักสองสามวัน ข้าจะให้คนส่งข่าวไปยังแคว้นเหลียว เพื่อให้พวกเขาส่งคนมารับตัวท่านกลับไป นี่ก็เพื่อความปลอดภัยของท่านอ๋องเอง หากเกิดอะไรขึ้นกลางทางแล้วท่านเสียชีวิตในเขตแดนต้าฉิน เช่นนั้น ข้าคงกลายเป็นคนร้ายไปโดยไม่ตั้งใจ”เย่ลู่กู่จ้านฉีหัวเราะเยาะ “ข้าไม่ต้องการความหวังดีจากเจ้า ข้ามีองครักษ์ที่สามารถปกป้องข้าได้!”หลี่เฉินเลิกคิ้วเล็กน้อย “หรือ?”หลี่เฉินหันไปหาซูผิงเป่ยและพูดอย่างเรียบๆ “ซูผิงเป่ย การเดินทางออกจากชายแดนปลอดภัยหรือไม่?”ซูผิงเป่ยเข้าใจในทันที เขาหันไปมองเย่ลู่กู่จ้านฉีแล้วหัวเราะเย็น ๆ“เส
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 639
“หน้าตา?”“หรือท่านอ๋องกำลังจะบอกข้าว่า การให้เกียรติโจรที่บุกเข้ามาในบ้านอย่างสุภาพเรียบร้อยแล้วส่งมันกลับไป คือการรักษาหน้าตา?”หลี่เฉินหัวเราะเยาะเบา ๆ ก่อนที่รอยยิ้มบนใบหน้าจะหายไปทันที เปลี่ยนเป็นน้ำเสียงเย็นชา “ข้ารู้ว่าแคว้นเหลียวไม่ได้ร่ำรวย เงินตำลึงก็น้อยนัก เช่นนั้นเอาแค่ แปดแสนตำลึงเงิน และม้าพันธุ์ดีหนึ่งหมื่นห้าพันตัวก็พอ”เมื่อเห็นเย่ลู่กู่จ้านฉีทำท่าจะพูดอะไรอีก หลี่เฉินก็ยกมือขึ้นขัดจังหวะทันที “อย่ามาต่อรองอีกเลย ท่านอ๋องผู้สูงศักดิ์อย่างท่าน ค่าใช้จ่ายแค่นี้ยังไม่คุ้มหรือ? หากแคว้นเหลียวแม้แต่เรื่องนี้ยังยอมไม่ได้ เช่นนั้นท่านอ๋องก็อยู่ที่ต้าฉินต่อเถอะ ข้ารับรองว่าจะดูแลท่านอย่างดี”เย่ลู่กู่จ้านฉีกำหมัดแน่นจนได้ยินเสียงกระดูกลั่นแต่ในขณะเดียวกัน เขารู้สึกถึงพลังที่ซ่อนอยู่ขององครักษ์สองคนที่คอยคุ้มกันเขาในเงามืด พร้อมจะปรากฏตัวทันทีหากเขาออกคำสั่งเพียงแต่เขาสัมผัสได้ว่าในกำแพงด้านหลังตำหนักของหลี่เฉินก็มีพลังที่ไม่ธรรมดาซ่อนอยู่เช่นกันพลังทั้งสองนั้น ก็คือชายหญิงที่ปรากฏตัวตอนตัดศรีษะเย่ลู่ฉีหมิงวันนี้นี่เองเมื่อมองกลับไปยังทหารกว่าพันนายที่จัดแถวอย่างเป
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 640
หลายปีที่ผ่านมา ต้าฉินมักเป็นฝ่ายจ่ายเงินชดเชยให้ต่างชาติในทุกความขัดแย้ง แม้จะไม่ถึงขั้นต้องเสียแผ่นดิน แต่หากมีปัญหาใดเกิดขึ้นกับต่างชาติเมื่อใด ต้าฉินก็ต้องจ่ายเงินเพื่อยุติเรื่องเสมอแม้ในกรณีที่อีกฝ่ายเป็นผู้เริ่มต้น และชาวต้าฉินผู้บริสุทธิ์ต้องล้มตายแต่ครั้งนี้ หลี่เฉินกลับสามารถเค้นเงินเกือบ แปดล้านตำลึง และม้าพันธุ์ดีถึง หมื่นห้าพันตัว จากปากแคว้นเหลียวมาได้ ซึ่งถือเป็นปาฏิหาริย์ที่ไม่น่าเชื่อหากเรื่องนี้ถูกเผยแพร่ออกไป และแคว้นเหลียวส่งของตามที่ตกลงมาให้จริง เสียงชื่นชมที่มีต่อรัชทายาทแห่งตำหนักบูรพาจะถึงจุดสูงสุดแม้ในราชสำนัก จ้าวเสวียนจีอาจใช้อิทธิพลของเขากดดันไม่ให้ตำหนักบูรพาเติบโตมากขึ้น แต่ในหมู่ประชาชน เสียงยกย่องของหลี่เฉินจะไม่อาจหยุดยั้งได้ท้ายที่สุดแล้ว การปกครองแผ่นดินย่อมขึ้นอยู่กับ ใจของประชาชนหากสถานการณ์นี้ลุกลามไปจนถึงขั้นสุด แม้แต่จ้าวเสวียนจีที่อยากเดิมพันทุกอย่างก็ยากที่จะเปลี่ยนกระแสที่สำคัญคือ หลี่เฉินไม่ได้มีแผนจะสังหารเย่ลู่กู่จ้านฉีเพื่อปิดปาก แต่กลับเลือกใช้เขาเพื่อแลกเปลี่ยนผลประโยชน์เมื่อเย่ลู่กู่จ้านฉีกลับถึงแคว้นเหลียว เรื่องทุกอย่า
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 641
หลี่เฉินหัวเราะเบาๆ กล่าวขึ้นว่า “ดังนั้น ตอนนี้ เย่ลู่กู่จ้านฉีจะมีอันใดมิได้เด็ดขาด ชีวิตของเขาไม่เพียงแต่มีค่าถึงแปดล้านตำลึงเงินและม้าพันธุ์ดีอีกสองหมื่นตัว แต่ยังแลกกับชีวิตของขุนนางอาวุโสแห่งราชสำนักต้าฉินได้อีกด้วย”ซูเจิ้นถิงดวงตาเปล่งประกาย กล่าวอย่างจริงใจว่า “องค์ชายช่างรอบคอบและจัดการได้อย่างยอดเยี่ยมจริงๆ หนึ่งศรยิงได้นกหลายตัว ข้าน้อยขอนับถือ”“องค์รัชทายาทจะสังหารขุนนางอาวุโสหรือ!?”จ้าวชิงหลานยกฉลองพระองค์ขึ้นเล็กน้อย ดวงตาดุจหงส์แฝงความเดือดดาล เร่งฝีเท้าก้าวเข้ามาใกล้ พร้อมถามเสียงดังอย่างเกรี้ยวกราดเกือบลืมไปเลยว่าฮองเฮาก็อยู่ด้วยหลี่เฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ฝ่ายในมิควรก้าวก่ายเรื่องการเมือง เรื่องนี้...”“เขาเป็นทั้งขุนนางอาวุโสและเป็นบิดาของข้า ในเมื่อเป็นบิดา เช่นนั้นก็ถือว่าเป็นเรื่องภายในบ้าน ข้าจะถามมิได้หรือ?”จ้าวชิงหลานราวกับรู้แต่แรกว่าหลี่เฉินจะพยายามหลบเลี่ยงตนเช่นนี้ จึงกล่าวขึ้นทันทีหลี่เฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย มองจ้าวชิงหลานก่อนกล่าวว่า “ท่านคิดว่าข้ายังมีทางเลือกอื่นอีกหรือ?”จ้าวชิงหลานเม้มริมฝีปาก กล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ข้าขอเตือนเ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 642
"มิอาจไม่ระวัง"หลี่เฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงสงบ “จ้าวเสวียนจีดูแลราชสำนักมานานหลายปี สิ่งที่เราเห็นตอนนี้คืออิทธิพลของเขาในราชสำนัก แต่ในกองทัพล่ะ?”“แม้แต่ต้วนจิ่นเจียงที่เคยควบคุมกรมยุทธนาการอย่างแน่นหนา ยังมิอาจกันเขาได้ทั้งหมด คนเช่นจ้าวเสวียนจี เป็นไปได้หรือที่จะไม่ทิ้งไพ่ลับไว้?”“หากถึงจุดที่มิอาจรักษาสถานการณ์ได้ เขาอาจกล้าก่อกบฏก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้”กล่าวถึงตรงนี้ สีหน้าหลี่เฉินฉายแววเหี้ยมเกรียม กล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “สำหรับข้าหรือจ้าวเสวียนจี ต่างก็เหมือนกันทั้งนั้น เรื่องใหญ่นี้เกี่ยวพันถึงรากฐานของแผ่นดินราชวงศ์ ไม่มีโอกาสแก้ตัว หากพลิกโต๊ะเมื่อใดก็มีเพียงโอกาสเดียวเท่านั้น ย่อมไม่มีคำว่าเสียใจ ดังนั้นเราต้องมั่นใจว่า ในสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด จะสามารถใช้กำลังทหารปกป้องอำนาจจักรพรรดิได้!”อำนาจจักรพรรดิและอำนาจทหาร แม้จะคล้ายกัน แต่ซูเจิ้นถิงก็เข้าใจทันทีถึงความหมายที่แท้จริงของหลี่เฉินเขาพยักหน้าและกล่าวว่า “กระหม่อมทราบแล้ว เรื่องนี้กระหม่อมจะถือเป็นเรื่องสำคัญอันดับแรกเมื่อกลับไป”หลี่เฉินพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนหันไปมองซูผิงเป่ยที่ยืนอยู่ข้างๆ แต่ไม่มี
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 643
"องค์ชาย บ่าวจะนวดจุดไท่หยางให้นะเพคะ"วั่นเจียวเจียวเดินเบาๆ เข้ามาข้างกายหลี่เฉิน พลางพูดและยื่นนิ้วเรียวยาวดุจหยกขึ้นไปกดเบาๆ ที่ขมับทั้งสองข้างของหลี่เฉินและเริ่มนวดอย่างนุ่มนวลหลี่เฉินรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาก เขาปิดตารับสัมผัสนั้นและกล่าวชมว่า “ฝีมือเจ้าชำนาญขึ้นเรื่อยๆ แล้ว”วั่นเจียวเจียวเผยรอยยิ้มบาง กล่าวด้วยเสียงอ่อนหวานว่า “องค์ชายทรงพอพระทัย บ่าวก็ดีใจแล้วเพคะ”ในขณะที่หลี่เฉินปิดตา วั่นเจียวเจียวใช้ดวงตามองสำรวจใบหน้าของเขาอย่างละเอียด ราวกับต้องการจารึกทุกอณูของบุรุษตรงหน้าไว้ในส่วนลึกของจิตใจ“เมื่อช่วงเช้า มีคนชื่อเหอคุนมาส่งของกำนัลเพคะ”คำพูดของวั่นเจียวเจียวทำให้หลี่เฉินลืมตาขึ้น“ของกำนัล?”วั่นเจียวเจียวพยักหน้า “ใช่เพคะ องค์ชายมิใช่กำลังจะอภิเษกสมรสหรอกหรือ ก่อนหน้านี้พระองค์ตรัสว่าด้วยเหตุที่ฝ่าบาททรงประชวร และสถานการณ์ยังไม่สงบ พิธีอภิเษกจึงต้องเลื่อนออกไป แต่เมื่อกำหนดวันเรียบร้อยแล้ว ก็สามารถเปิดรับของกำนัลและเงินช่วยงานได้ก่อนเพคะ”“เมื่อเช้านี้ ขุนนางที่ชื่อเหอคุนผู้นั้นบอกว่ามาเข้าเฝ้ากรมครัวเรือนตามหน้าที่ แต่ตามระเบียบ อีกสองวันก็ต้องกลับไปประจำที่
Latest chapter
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 978
หวงจี๋เทียนจากไปด้วยความพึงพอใจ หลังจากนั้น หลี่เฉินก็สะสางภาระงานของวันนี้จนเสร็จเรียบร้อย แต่กลับไม่ได้ไปพักผ่อนเหมือนเช่นเคยวั่นเจียวเจียวเดินเข้ามารินน้ำชาให้หลี่เฉิน พลางกล่าวเสียงเบา "องค์ชาย ควรจะพักผ่อนแล้วเพคะ"หลี่เฉินที่กำลังก้มหน้าดูตำราอยู่ ตอบกลับไปโดยไม่เงยหน้า "วันนี้ต้องอยู่ดึกหน่อย ข้ารอคนคนหนึ่ง""รอคน? องค์ชายต้องการพบท่านใด ให้เขามาพบก็สิ้นเรื่อง ไฉนต้องเป็นองค์ชายที่ต้องรอ?" วั่นเจียวเจียวกล่าวด้วยความไม่พอใจหลี่เฉินหัวเราะเบา "คนผู้นี้ ข้าเองก็ไม่รู้ว่าเขาจะมาเมื่อใด แต่ที่แน่ๆ เขาต้องมา และเมื่อมาถึง เขาจะต้องนำข่าวคราวของหลี่อิ๋นหู่มาให้ข้าอย่างแน่นอน"วั่นเจียวเจียวกระพริบตา ไม่เข้าใจนักแต่ก็ไม่ได้ถามต่อหลี่เฉินกวาดตามองไปรอบๆ พระที่นั่งสีเจิ้ง ก่อนจะเอ่ยถาม "ช่วงนี้ไม่เห็นกงฮุยอวี่เลย หายไปไหน?"วั่นเจียวเจียวเบ้ปาก "องค์ชายเองยังไม่รู้ บ่าวจะรู้ได้อย่างไรเพคะ? ช่วงนี้นางทำตัวลึกลับเหลือเกิน ไม่เห็นหน้าเลยสักวัน บางทีอาจจะหนีไปแล้วก็ได้"หลี่เฉินวางตำรา ก่อนจะใช้หนังสือตีลงบนศีรษะของวั่นเจียวเจียวเบาๆ แล้วกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ "เลิกเล่นแง่ได้แล้ว
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 977
หลี่เฉินเชี่ยวชาญในเรื่องการใช้ช่องว่างของข้อมูล เพื่อสร้างผลประโยชน์ที่สุดหวงจี๋เทียนไม่มีทางรู้ถึงสถานการณ์ที่พลิกผันภายในต้าฉินในขณะนี้ และยิ่งไม่รู้ว่าหลี่เฉินได้ดำเนินการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เพียงแค่รอให้วันพรุ่งนี้ประกาศพระราชโองการ เพื่อลบล้างตำแหน่งและอำนาจทั้งหมดของหลี่อิ๋นหู่ พร้อมกับขับไล่ออกจากทำเนียบราชวงศ์ดังนั้น บุญคุณตามน้ำนี้ หลี่เฉินจึงยินดีมอบให้โดยไม่ลังเลถึงแม้ว่าภายหลังหวงจี๋เทียนจะรู้ความจริง แต่มันก็สายไปเสียแล้วหวงจี๋เทียนตกตะลึงทันทีไฟไหม้จุดพักแรม ลอบสังหารองค์ชายต่างแคว้น ไม่ว่าอยู่ที่ใดก็ถือเป็นเรื่องใหญ่โต แต่ก็ไม่น่าถึงขั้นทำให้ท่านอ๋องของแคว้นตนเองถูกปลดจากทุกตำแหน่ง หากลองคิดในมุมของตนเอง หากวันใดวันหนึ่งเขาถูกริบตำแหน่งและลดเป็นสามัญชน นั่นอาจจะเป็นความทุกข์ทรมานยิ่งกว่าความตายเสียอีกสิ่งที่ทำให้หวงจี๋เทียนประหลาดใจกว่านั้นก็คือ ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วเกินไป ตนเองเพิ่งถูกเพลิงไหม้เล่นงานไปไม่ถึงหนึ่งชั่วยาม ฝ่ายตำหนักบูรพากลับสามารถจับตัวคนร้ายได้ แถมยังมีมาตรการจัดการออกมาเสร็จสรรพแล้วเรื่องนี้ทำให้หวงจี๋เทียนอดคิดไม่ได้ว่า หรือว่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 976
"องค์รัชทายาทต้าฉิน ครั้งนี้โปรดให้ข้าได้รับคำอธิบายที่สมเหตุสมผลด้วย!"หวงจี๋เทียนก้าวเข้ามาด้วยท่าทีเกรี้ยวกราด น้ำเสียงเต็มไปด้วยความไม่พอใจแต่เพียงแค่คำพูดของเขาสิ้นสุดลง ก็มีถ้วยชาลอยหวืดลงมาตกกระทบพื้นข้างเท้าของเขาดังเพล้งเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันทำให้หวงจี๋เทียนสะดุ้งโหยงเขาเงยหน้ามองหลี่เฉินด้วยความตกตะลึง พลางคิดว่า หรือว่าหลี่เฉินจะโกรธจนขาดสติแล้วฆ่าตนเสียที่นี่?ทั้งที่ตนเองเป็นฝ่ายถูกกระทำแท้ๆหวงจี๋เทียนรู้สึกอัดอั้นเพียงเห็นใบหน้าของหลี่เฉินที่มืดครึ้ม ราวกับกำลังระงับโทสะอย่างเต็มที่ เขาฝืนยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนกล่าว "อาเกอสิบสามอย่าเข้าใจผิด ข้าโกรธที่มีคนกล้าหาญชาญชัยถึงขั้นวางเพลิงที่จุดพักแรม ตั้งใจจะลอบสังหารอาเกอสิบสาม แล้วโยนความผิดมาให้ข้า""เรื่องนี้ ข้าได้สืบหาข้อมูลแล้ว และพบว่ามีเงื่อนงำบางอย่าง ตอนนี้จับตัวผู้ต้องสงสัยได้แล้ว เพียงแต่ทำให้อาเกอสิบสามต้องตกใจ ข้ารู้สึกผิดจริงๆ"ความโกรธที่อัดแน่นอยู่ในใจของหวงจี๋เทียนพลันถูกความประหลาดใจแทนที่ เขาเอ่ยถาม "เหตุการณ์เพิ่งเกิดขึ้นไม่นาน องค์ชายรู้ตัวคนร้ายแล้วหรือ?"หลี่เฉินถอนหายใจ ก่อนเผ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 975
คำพูดถูกส่งออกไป ความหมายชัดเจนแจ่มแจ้งหลี่ชางหลานรู้สึกว่าลมหายใจของตนเริ่มร้อนระอุจักรวรรดิต้าฉินมีกฎเกณฑ์ควบคุมเชื้อพระวงศ์อย่างเข้มงวด ฮ่องเต้แต่ละพระองค์ล้วนยึดมั่นในแนวคิดของปฐมจักรพรรดิอย่างเคร่งครัด นั่นคือ ราชสำนักสามารถมอบเงินทองให้เชื้อพระวงศ์ได้ใช้ชีวิตสุขสบาย มีเกียรติและศักดิ์ศรี แต่ไม่อาจมีอำนาจทางการเมืองตลอดสามร้อยกว่าปีของราชวงศ์ต้าฉิน เชื้อพระวงศ์สามารถเข้ารับราชการได้ แต่ตำแหน่งจะไม่เกินระดับสี่ นี่เป็นกฎเหล็ก ส่วนตำแหน่งทางทหาร อย่าได้หวัง แม้แต่จะสมัครเข้ารับราชการก็ยังเป็นไปไม่ได้“เชื้อสายราชวงศ์หลี่ทั้งปวง จะต้องยกย่องพระราชอำนาจเป็นสูงสุด สมควรได้รับความมั่งคั่งรุ่งเรือง แต่สิทธิ์ทางการเมืองต้องชัดเจน ฮ่องเต้มิอาจลำเอียงเพราะสายสัมพันธ์ส่วนตัวจนทำให้บ้านเมืองปั่นป่วน”ประโยคที่ปฐมจักรพรรดิทรงทิ้งไว้ ได้ตัดโอกาสของเชื้อพระวงศ์หลี่ในการก้าวเข้าสู่ราชสำนัก ไม่ต้องพูดถึงเรื่องแทรกแซงการปกครองเลยด้วยซ้ำ และเพราะเหตุนี้เอง การที่หลี่เฉินเสนอที่นั่งในราชวิทยาลัย จึงถือเป็นโอกาสอันล้ำค่าสำหรับหลี่ชางหลาน รวมถึงเชื้อพระวงศ์อื่นๆ ที่อาจได้รับส่วนแบ่งจากโอก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 974
หลี่เฉินต้องการถอดถอนอำนาจและตำแหน่งทั้งหมดของหลี่อิ๋นหู่ จำเป็นต้องผ่านสำนักคุมประพฤติเว้นแต่ว่าเขาจะเป็นฮ่องเต้ที่สามารถใช้อำนาจแห่งราชบัลลังก์บังคับบัญชาได้โดยตรง มิฉะนั้น ต่อให้เป็นองค์รัชทายาทผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ก็ยังต้องคำนึงถึงท่าทีของสำนักคุมประพฤติเรื่องของสำนักคุมประพฤติจะว่าง่ายก็ง่าย จะว่ายากก็ยากง่ายตรงที่หากหาคนที่มีอำนาจตัดสินใจถูกต้อง และมอบผลประโยชน์ที่อีกฝ่ายต้องการ เรื่องนี้ก็สามารถจัดการได้ทันที ยากตรงที่หากสำนักคุมประพฤติยืนกรานขัดขวาง หลี่เฉินก็แทบไม่มีหนทางจัดการกับพวกผู้เฒ่าที่สูงศักดิ์แต่หัวโบราณเหล่านั้น โชคดีที่ครั้งนี้หลี่เฉินเลือกถูกคน หลี่ชางหลานคือกุญแจสำคัญ และผลประโยชน์ที่เสนอให้ก็เป็นสิ่งที่อีกฝ่ายปฏิเสธไม่ได้ดังนั้นโอกาสที่จะได้รับการจัดการเรื่องนี้จึงสูงมากในช่วงเย็นของวัน สำนักคุมประพฤติส่งข่าวมาว่าพวกเขายอมรับบทลงโทษทั้งหมดที่ตำหนักบูรพากำหนดแก่หลี่อิ๋นหู่"องค์ชาย ได้ยินว่าครั้งนี้จงเหรินลิ่งต้องจ่ายไม่น้อย สำนักคุมประพฤติยังมีผู้อาวุโสบางคนที่เห็นว่าการกระทำขององค์ชายเป็นการทำร้ายสายเลือดเดียวกัน เกรงว่าฝ่าบาทอาจไม่พอพระทัย"
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 973
หลี่เฉินไม่ได้ยืนยันเรียกเขาว่าเสด็จปู่ใหญ่ และก็ไม่ได้เรียกตำแหน่งของเขา แต่เลือกใช้คำว่าผู้อาวุโสหลี่เมื่อปัญหาเรื่องสรรพนามถูกแก้ไขอย่างลงตัว หลี่ชางหลานจึงรับถ้วยชาด้วยสองมือ แล้วยกขึ้นจิบเบาๆหลังจากวางถ้วยชาลง เขากล่าวว่า “ชาดีจริงๆ”หลี่เฉินยิ้มพลางกล่าว “หากผู้อาวุโสหลี่ชอบ ข้าจะให้คนเตรียมไว้ให้ท่านนำกลับไป”หลี่ชางหลานโบกมือ “สุภาพชนไม่แย่งของรักของผู้อื่น ชาดีที่องค์ชายสะสมไว้ ข้าไม่ควรนำไป”“ก็ไม่ได้มีค่าอะไรมาก ก่อนหน้านี้ตอนข้าพระราชทานตำแหน่งท่านอ๋องให้หลี่อิ๋นหู่ เขามอบชานี้มาเป็นของขวัญขอบคุณ”เพียงประโยคเดียว ทำให้มือของหลี่ชางหลานที่กำลังจะยกถ้วยชาขึ้นดื่มค้างอยู่กลางอากาศเมืองหลวงไม่มีความลับ โดยเฉพาะเหตุการณ์วันนี้ที่หลี่อิ๋นหู่ขึ้นไปเดินบนภูเขาจิ่งซานเพื่อขอพร แต่กลับเป็นต้นเหตุทำให้ราษฎรหลายพันคนต้องเสียชีวิตเรื่องนี้ทำให้ทั้งเมืองหลวงปั่นป่วนไปหมดแม้ว่าหลี่ชางหลานจะถูกเรียกตัวมาอย่างเร่งรีบ แต่เขาก็รับรู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างองค์รัชทายาทและจ้าวอ๋องได้ขาดสะบั้นลงโดยสิ้นเชิงบัดนี้เมื่อได้ยินชื่อของหลี่อิ๋นหู่จากปากของหลี่เฉิน เขารู้สึกเหมือนมีดเห
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 972
"เมื่อครั้งกระหม่อมกวาดล้างหมู่บ้านเหมียว ก็เป็นเพียงฐานที่มั่นหลักของตระกูลโจวเท่านั้น ตลอดหลายปีที่ผ่านมา มีหญิงสาวจากตระกูลโจวแต่งงานออกไปมากมายจนยากจะนับได้ บุตรหลานของพวกนางหลายคนต่างก็มีอำนาจในมือ หากโจวสิงเจี่ยเปล่งวาจาเรียกหา พวกมันสามารถรวมกำลังคนจำนวนมากได้ในเวลาอันสั้น อย่างน้อยก็สามารถฟื้นฟูหมู่บ้านตระกูลโจวขึ้นมาใหม่ได้อย่างแน่นอน"ซานเป่าอธิบายอย่างละเอียด แต่สีหน้าของหลี่เฉินกลับไร้ความรู้สึกผ่านไปครู่หนึ่ง หลี่เฉินกล่าวว่า "ปัญหาของเหมียวเจียงเป็นเรื่องใหญ่ ไม่อาจลงมือโดยพลการได้ในตอนนี้ แต่โจวสิงเจี่ยและหลี่อิ๋นหู่ร่วมมือกันสังหารราษฎรไปนับพัน รวมถึงหลี่อิ๋นหู่ยังฆ่าองค์ชายเก้า เรื่องเหล่านี้ไม่มีทางปล่อยผ่านไปได้"น้ำเสียงของหลี่เฉินเรียบเฉย "ถ่ายทอดคำสั่งลงไป ประกาศจับตัวหลี่อิ๋นหู่และโจวสิงเจี่ย หน่วยบูรพาต้องไล่ล่าพวกมันอย่างเต็มกำลัง ผู้ใดพบร่องรอยและรายงานเข้ามาจะได้รับรางวัลใหญ่"ซานเป่าได้ยินดังนั้นก็เอ่ยถาม "แต่ว่าตำแหน่งของจ้าวอ๋อง"การที่ราชสำนักประกาศจับท่านอ๋อง เป็นเรื่องใหญ่ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนและถือเป็นเรื่องอื้อฉาวของราชวงศ์หลี่เฉินกล่าวเรี
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 971
ซานเป่ากัดฟันแน่น จำต้องล้มเลิกการไล่ตามหลี่อิ๋นหู่และโจวสิงเจี่ยเขากวาดตามองไปรอบๆ พบว่าฝูงแมลงที่หนาแน่นจนมองแทบไม่เห็นพื้นกำลังเริ่มถอยกลับ ทิ้งไว้เพียงซากศพจำนวนมากนับพันในคลื่นแมลงครั้งนี้ มีเพียงส่วนน้อยเท่านั้นที่โชคดีหรือมีฝีมือพอจะรอดพ้นจากหายนะได้ ส่วนที่เหลือซึ่งเป็นคนส่วนใหญ่ รวมถึงต้าหลี่ซื่อชิง หวังฟู่ย่ง ต่างก็กลายเป็นวิญญาณใต้ฝูงแมลงไปทั้งหมดเมื่อฝูงแมลงสลายไป สิ่งที่เผยออกมาก็คือซากศพที่กระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น ซากศพเหล่านี้ไม่มีเลือดไหลออกมา แต่เนื้อหนังทั้งหมดถูกแมลงกัดแทะจนขาดวิ่นแทบไม่เหลือชิ้นดีที่โชคร้ายที่สุดคงเป็นหวังฟู่ย่ง ศพของเขาตอนนี้เหลือเพียงโครงกระดูกเท่านั้น แม้แต่เศษเนื้อขนาดฝ่ามือก็ไม่เหลือกลิ่นคาวเลือดและกลิ่นเหม็นของแมลงลอยคลุ้งไปทั่วอากาศ ผสานกับภาพของซากศพที่เกลื่อนกลาดอยู่รอบตัว เป็นภาพที่สร้างแรงกระแทกให้จิตใจอย่างรุนแรง ใบหน้าของซานเป่าดำทะมึนจนแทบจะบีบหยดน้ำออกมาได้เขารู้ดีว่าตัวเองกำลังเผชิญกับปัญหาใหญ่แล้ว…พระที่นั่งสีเจิ้งหลี่เฉินมองดูซากศพของแมลงสีดำที่วางอยู่ตรงหน้า กับซานเป่าที่คุกเข่าอยู่บนพื้นมานานกว่าครึ่งชั่วยาม ใบห
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 970
ผู้ที่ซุ่มโจมตีมีความชำนาญอย่างยิ่ง ขณะที่เขาจู่โจมออกมาอย่างกะทันหัน ซานเป่าทำได้เพียงบิดร่างหลบเลี่ยงจุดสำคัญ แต่ก็ยังไม่อาจหนีจากฝ่ามือที่พุ่งเข้ากระแทกไหล่ของเขาเสียงกระแทกหนักหน่วงดังขึ้น ท่ามกลางเสียงอุทานของซานเป่า ร่างทั้งสองแยกออกจากกัน ซานเป่าถูกกระแทกจนลอยกระเด็นไปไกลกว่าสิบก้าว เมื่อตกลงสู่พื้นยังต้องถอยหลังอีกสามก้าว แต่ละก้าวหนักแน่นราวขุนเขาถล่ม พื้นดินที่เหยียบย่ำแตกร้าวสะเทือนทันทีที่ซานเป่าตั้งหลักได้ ฝูงแมลงสีดำรอบตัวก็คล้ายได้รับคำสั่ง พวกมันพุ่งโจมตีเข้าใส่เขาอย่างบ้าคลั่งซานเป่าครางเสียงต่ำ พลังภายในพลุ่งพล่านออกจากร่าง ส่งแรงสั่นสะเทือนกระจายออกไป แมลงที่ไต่ขึ้นบนตัวเขาถูกสังหารจนหมดสิ้น ร่วงหล่นลงบนพื้นแต่ก่อนที่เขาจะทันได้หายใจ โลหิตของแมลงที่ถูกฆ่าล่อให้แมลงจำนวนมากยิ่งกว่าถาโถมเข้ามาอีกครั้ง ซานเป่ารู้ว่าสถานการณ์นี้ไม่อาจปล่อยให้ยืดเยื้อ เขากลืนลมหายใจลงคอ พลังลมปราณรวมศูนย์ในปาก ก่อนจะเปล่งเสียงร้องกึกก้องเสียงคำรามแหลมสูงดั่งระเบิดเสียง สร้างคลื่นพลังที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า คลื่นพลังกระจายออกไปทุกทิศทาง แมลงทุกตัวที่อยู่ในรัศมีของคลื่นพลังสั่นสะ
