LOGINShare
บทที่ 450
Related chapters
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 451
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หนังสือ ได้อธิบายแนวคิดเชิงอุดมการณ์ทั้งหมดของถานไถจิ้งจือ ซึ่งครั้งหนึ่งเคยได้รับการยกย่องว่าเป็นผลงานชิ้นเอกโดยจ้าวเสวียนจีในวัยหนุ่ม จากหนังสือเล่มนี้เองที่ถานไถจิ้งจือกลายเป็นที่ปรึกษาของจ้าวเสวียนจีมาครึ่งชีวิตแม้แต่จ้าวเสวียนจีก็เป็นเช่นนี้ และแม้แต่ทั้งสำนักราชเลขาก็เป็นเช่นนี้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงอิทธิพลของถานไถจิ้งจือที่มีต่อนักวิชาการทั่วใต้หล้าเลย “จริงหรือ?”คำถามนี้ถูกถามโดยฟู่อวี้จือเขาชื่นชม ของถานไถจิ้งจือมากที่สุด เขายังเก็บเล่มหนึ่งไว้บนโต๊ะ อีกเล่มไว้ข้างเตียง โดยไม่มีการเปลี่ยนแปลงมานานหลายทศวรรษ แม้แต่แนวคิดการบริหารจัดการหลายอย่างของเขาก็มีพื้นฐานมาจาก ซึ่งส่วนใหญ่พูดถึงการเรียนรู้เรื่องกิจของรัฐและการดำรงชีวิตของประชาชน จ้าวเสวียนจีพยักหน้าและพูดอย่างช้าๆ ว่า “เรื่องยืนยันแล้ว”“ถานไถจิ้งจือมีสถาบันอยู่สามแห่ง ปัจจุบันเขาอยู่ที่เวยไห่เว่ย และองค์รัชทายาทได้ไปที่เวยไห่เว่ย เป็นการส่วนตัว ตอนนี้เขาได้เดินทางกลับเมืองหลวงแล้ว เมื่อเขากลับมา ข่าวนี้จะถูกประกาศให้ใต้หล้าได้รับรู้อย่างแน่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 452
ฟู่อวี้จือโน้มตัวไปทางจ้าวเสวียนจี และพูดเบาๆ ว่า “ท่านราชเลขาคิดว่า หากถานไถจิ้งจือรับราชการ เขาจะดำรงตำแหน่งอะไร?” จ้าวเสวียนจีพูดอย่างสงบ “ด้วยชื่อเสียงของเขา แม้จะขอให้ข้ามอบตำแหน่งของตัวเองให้เขาก็ไม่ใช่ปัญหา” หวังเถิงฮ่วนพูดทันทีว่า “เป็นไปไม่ได้ ตำแหน่งนี้แค่ชื่อเสียงก็ไม่พอ...”หลังจากที่พูดจบ หวังเถิงฮ่วนก็สังเกตเห็นว่าคนอื่นๆ ต่างมองเขาราวกับว่าเขาเป็นคนโง่ ใบหน้าของเขามืดลง หวังเถิงฮ่วนกล่าวว่า “มองข้าทำไม ที่ข้าพูดเป็นความจริง”ฟู่อวี้จือพูดเบาๆ ว่า “ถ้าตำหนักบูรพาไม่ต้องการฉีกราชสำนักออกเป็นชิ้นๆ ในตอนนี้ และต่อสู้ชี้ขาดกับพวกเรา มิฉะนั้นก็เป็นไปไม่ได้เลยที่จะย้ายท่านราชเลขาออกจากตำแหน่ง เขาย้ายไม่ได้หรอก”“มันก็เหมือนกับที่เราเรียกร้องให้ปลดองค์รัชทายาทออก เหมือนคนปัญญาอ่อนเพ้อฝัน” ใบหน้าของหวังเถิงฮ่วนมืดลง และกล่าวว่า “ตำหนักบูรพามีแนวโน้มแข็งแกร่งตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” “เป็นมานานแล้ว”จ้าวเสวียนจีกล่าวอย่างใจเย็น “ข้าคิดว่า หากถานไถจิ้งจือรับราชการ เขาจะไม่ได้รับพลังที่แท้จริงใดๆ อย่างแน่นอน เขาเป็นเพียงสัญลักษณ์ ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ที่ตำหนักบูรพาต้องการ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 453
จ้าวเสวียนจีฟังคำพูดของฟู่อวี้จือ ก็พยักหน้าช้าๆ อย่างเห็นด้วยฟู่อวี้จือคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วพูดว่า “เมื่อมองจากจุดยืนของเรา แม้ว่าถานไถจิ้งจือจะรับราชการ สำหรับพวกเราแล้วแม้จะเป็นเรื่องที่ทันตั้งตัว แต่ก็ไม่ได้เลวร้ายไปเสียทีเดียว อย่างน้อยก็มีสิ่งที่เราสามารถทำให้ยุ่งยากได้”ฟู่อวี้จือยิ่งคิดก็ยิ่งหัวเราะเบาๆ และกล่าวว่า “ตอนนี้ตำหนักบูรพามีทรัพยากรทางการเมืองจำนวนเท่าใดกัน? อันที่จริงมีไม่มาก ครึ่งหนึ่งจากกรมครัวเรือน ครึ่งหนึ่งจากกรมโยธาธิการ แม้จะบวกกรมยุติธรรมไปด้วย แต่คนอื่นๆ ยังไม่อยู่ภายใต้การควบคุมของเขา แต่ปัญหาคือเขามีนายพลสองคน คนหนึ่งมาจากตระกูลซู และอีกคนคือถานไถจิ้งจือ คนหนึ่งเป็นตัวแทนของกองทัพ ส่วนอีกคนเป็นตัวแทนของนักวิชาการ”“การมีอำนาจทั้งบุ๋นและบู๊ย่อมเป็นสิ่งที่ดีอย่างแน่นอน แต่ทรัพยากรมีมากพอจะแจกจ่ายหรือไม่?”“เมื่อการกระจายไม่เท่ากัน จะเกิดการเผชิญหน้ากันระหว่างซูเจิ้นถิงและถานไถจิ้งจือโดยที่เราไม่ต้องทำอะไรเลย”“เมื่อมองดูองค์รัชทายาทของเรา เขาก็เชี่ยวชาญด้านการทหารเช่นกัน ดูได้จากการบังคับส่งกองทัพไปยังเสียนเฉา เราจะเห็นได้ว่าเขาชอบบู๊มากกว่า ดังน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 454
จางปี้อู่ไม่ได้พูดอะไร และมองไปที่หวังเถิงฮ่วนกับจ้าวเสวียนจีในกลุ่มเล็กๆ นี้ การตัดสินใจใดๆ ก็ตามจำเป็นต้องได้รับการพยักหน้าจากจ้าวเสวียนจีในท้ายที่สุดมันเป็นเช่นนี้มาโดยตลอด และในวันนี้ก็ไม่มีข้อยกเว้นคิ้วของจ้าวเสวียนจีขมวดลึก และยากที่จะบอกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ฟู่อวี้จือกล่าวเสียงเบาว่า “ท่านราชเลขา ความเมตตากรุณาของสตรีน่ะ มีแต่จะทำให้เรื่องมันแย่ลง”จ้าวเสวียนจีมองฟู่อวี้จือแวบหนึ่ง เขายืนขึ้นแล้วพูดว่า “ทำตามความคิดของพี่ฟู่เถอะ”คนที่เหลืออีกสามคนมองหน้ากัน ยืนขึ้นแล้วพูดว่า “รับคำสั่งท่านราชเลขา”……ขณะเดียวกัน ณ ที่ประทับของรัฐทายาทเหวินอ๋อง รัฐทายาทเขียนจดหมายฉบับหนึ่งแล้วมอบให้กับคนข้างกาย พลางกล่าวว่า “จดหมายฉบับนี้มีความสำคัญอย่างยิ่ง เจ้าควรเก็บไว้ใกล้ตัวและส่งไปให้ท่านพ่อข้าทันที จากนั้นก็นำคำสั่งของท่านพ่อกลับมา จำไว้ว่า คนอยู่ศรัทธาอยู่ คนตาย แต่ศรัทธาของเจ้าจะไม่สูญสิ้น”ชายคนนั้นรับจดหมายอย่างเคร่งขรึม และซ่อนมันไว้ในกระเป๋าด้านใน โค้งคำนับรัฐทายาทเหวินอ๋อง แล้วหันหลังเดินจากไปที่จวนจ้าวอ๋อง หลี่อิ๋นหู่ก็ได้รับข่าวเช่นกันปฏิกิริยาแรกของเขาคือไม่เชื่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 455
“ไม่ได้!”หลี่อิ๋นหู่เกือบจะกระโดด เขาปฏิเสธโดยไม่ต้องคิดด้วยซ้ำ“ฆ่าฮองเฮาเหรอ? ความคิดเช่นนี้ก็ยังคิดออกมาได้ สมองของสำนักบัวขาวอย่างพวกเจ้าคิดอะไรอยู่? ทำไมไม่ไปลอบสังหารเสด็จพ่อข้าเสียเลยล่ะ?”หลังจากที่หลี่อิ๋นหู่พูดจบ เขาก็ตระหนักว่าตัวเองทำผิดพลาดสีหน้าของเขาดูเขียวเทา และไม่พูดอะไรอีกแต่สตรีศักดิ์สิทธิ์ไม่สนใจสิ่งที่เขาคิดและพูดอย่างเย็นชา “การลอบสังหารจักรพรรดินั้นเสี่ยงเกินไป และไม่เป็นประโยชน์ต่อสำนักในปัจจุบัน จักรพรรดิที่หมดสตินั้นมีประโยชน์มากกว่าจักรพรรดิที่สิ้นพระชนม์ ตราบใดที่เขายังมีลมหายใจ สถานการณ์ก็จะยังคงเสถียรภาพ และป้องกันไม่ให้พังทลายลงอย่างสมบูรณ์ ดังนั้นเขาไม่สามารถตายได้ อย่างน้อยก็ตอนนี้”หลี่อิ๋นหู่ยิ้มเยาะและพูดว่า “พูดได้ดี ราวกับว่าชีวิตของเสด็จพ่อข้าอยู่ในมือของพวกเจ้า แค่การลอบสังหารองค์รัชทายาทก็ยังล้มเหลว เจ้าไปเอาความมั่นใจมาจากไหนว่าจะสามารถชี้แนะใต้หล้าได้?”ประโยคนี้แลกกับการจ้องมองที่เย็นชาของสตรีศักดิ์สิทธิ์สายตาที่ไร้ความรู้สึก จ้องมองหลี่อิ๋นหู่ด้วยสายตาที่ไม่ต่างอะไรกับการมองก้อนหินริมทางหลี่อิ๋นหู่ตัวแข็งทื่อ สีหน้าของเขายิ่งด
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 456
หลี่อิ๋นหู่รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติร้ายแรงกับสมองของสตรีศักดิ์สิทธิ์แผนการนี้ชุ่ยมาก จนเห็นว่าตัวเขาเองเป็นคนโง่อัตราความสำเร็จในการฆ่านี้สูงจริงๆ และอาจกล่าวได้ว่าแทบจะสมบูรณ์แบบ แต่ปัญหาอยู่ที่ผลที่ตามมาเขาร่วมมือกับสำนักบัวขาวในการทำเช่นนี้ เพราะตั้งใจที่จะทำให้สำนักราชเลขาและตำหนักบูรพากัดกันเหมือนสุนัข ส่วนตัวเองก็หวังจะจับปลาในน้ำขุ่น หากจัดการได้ดี คนที่หัวเราะเป็นคนสุดท้ายก็คือเขา อย่างน้อยสถานการณ์ก็จะไม่เลวร้ายไปกว่าตอนนี้แต่ทันทีที่สตรีศักดิ์สิทธิ์กล่าวแผนการออกมา ก็เห็นได้ชัดว่าตัวเองถูกปฏิบัติแบบเบี้ยที่ใช้แล้วทิ้งถ้าหลี่อิ๋นหู่เห็นด้วยก็แปลกแล้ว“เจ้ายืมสถานะของข้าเข้าไปในวัง ลอบปลงพระชนม์ฮองเฮาแล้วหนีไป ถึงตอนนั้นจะให้ข้าหนีไปที่ไหน? แผนนี้จะไม่มีวันได้ผล”“ข้าจะซัดท่านหนึ่งฝ่ามือ”เมื่อเผชิญกับความสงสัยและการปฏิเสธของหลี่อิ๋นหู่ สตรีศักดิ์สิทธิ์ก็ดูเหมือนจะเตรียมพร้อมสำหรับเรื่องนี้แล้วนางพูดอย่างใจเย็นว่า “ตราบใดที่จ้าวอ๋องก็เกือบตายไปด้วย ก็จะไม่มีใครสงสัยว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับจ้าวอ๋อง แม้กระทั่งคิดว่าจ้าวอ๋องก็เป็นผู้บริสุทธิ์เช่นกัน”ในที่สุดห
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 457
หลังจากฟังคำอธิบายของหลี่อิ๋นหู่แล้ว สตรีศักดิ์สิทธิ์ก็ไม่รั้นอีกต่อไปไม่ว่าต้องการพยายามเร็วแค่ไหน ก็ไม่สามารถทำมันต่อหน้าผู้คนมากมายในวังหลังได้ จุดนี้ สตรีศักดิ์สิทธิ์ยังสามารถควบคุมความเหมาะสมได้“เช่นนั้นวันมะรืน ข้าจะมาหาจ้าวอ๋องอีกครั้ง หวังว่าจ้าวอ๋องจะเตรียมพร้อมในตอนนั้น”พูดจบ สตรีศักดิ์สิทธิ์ก็หันหลังจะเดินจากไป“สตรีศักดิ์สิทธิ์หยุดก่อน!”หลี่อิ๋นหู่เรียกสตรีศักดิ์สิทธิ์“จ้าวอ๋องยังมีธุระอื่นหรือไม่?”สตรีศักดิ์สิทธิ์ถาม“ข้าอยากจะรู้ว่า แผนการนี้เป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์หรือว่าสำนักของเจ้าเป็นคนคิดขึ้นมา?” หลี่อิ๋นหู่ถามสตรีศักดิ์สิทธิ์ตอบอย่างใจเย็น “ทั้งสอง”“การลอบสังหารครั้งล่าสุดล้มเหลว และสำนักก็สูญเสียปรมาจารย์ไปหลายคน เมื่อเผชิญหน้ากับการตอบโต้ของหน่วยบูรพา สำนักของเราก็ได้รับความสูญเสียอย่างหนัก ดังนั้นทางสำนักจึงตัดสินใจใช้มาตรการตอบโต้อย่างรุนแรง และการลอบสังหารองค์รัชทายาทโดยตรงเป็นครั้งที่สอง ก็เป็นทางเลือกสุดท้าย แต่ว่าแผนการนี้ มีอัตราความสำเร็จสูงและสามารถทำให้ตำหนักบูรพาจมสู่ทะลไฟได้”“เพื่อทำความดีลบล้างความผิด ข้าจึงคิดแผนนี้ขึ้นมา และดำเนินการ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 458
“ทูลฝ่าบาท วันนี้กระหม่อมได้คัดแยกม้วนเอกสารของกรมยุติธรรมในรอบสิบปีที่ผ่านมา พบว่าแม้กรมยุติธรรมจะมีปัญหามากมาย แต่การทำงานและหน้าที่พื้นฐานยังคงมีอยู่ ถึงแม้ว่าจะมีช่องโหว่มากมายในคดี แต่สถานการณ์ไม่ได้ร้ายแรงจนเกินไป กระหม่อมจึงมาขอคำแนะนำจากฝ่าบาท โปรดอนุญาตให้กระหม่อมดำเนินการคัดเลือกการพลิกคดีด้วยพ่ะย่ะค่ะ”เมื่อโจวผิงอันได้รับอนุญาตให้เข้าไปในพระที่นั่งสีเจิ้ง ประโยคแรกที่เขาพูดทำให้หลี่เฉินเงยหน้าขึ้น เลื่อนสายตาจากสาส์นกราบทูลไปที่โจวผิงอัน“ไม่มีปัญหา ไม่เข้าวัด ข้ากำลังพูดถึงเจ้าโจวผิงอัน”หลี่เฉินกล่าวยิ้มๆ “พลิกคดีก็พลิกคดี แต่การคัดเลือกการพลิกคดีมันหมายความว่าอย่างไร?”โจวผิงอันตอบอย่างใจเย็นว่า “บางคดีสามารถพลิกคดีได้ บางคดีจะพลิกก็ได้ และบางคดีก็พลิกคดีไม่ได้ และสิ่งที่กระหม่อมต้องการพลิกคดีก็คือประเภทที่สี่ คดีที่จำเป็นต้องพลิก”“คดีที่พลิกได้ส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับขุนนางที่มีอำนาจหรือถูกโอนย้ายหรือเกษียณไปแล้ว เมื่อคนเหล่านี้เข้ารับตำแหน่งก็เล่นพรรคเล่นพวก ฝ่าฝืนกฎหมาย บรรเทาความผิดหรือเพิ่มความผิดเพื่อความสัมพันธ์ส่วนตัว แม้กระทั่งคดีฆาตกรรม แม้จะไม่ได้ใหญ่โตนัก
Latest chapter
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 842
ถ้าเป็นไปได้ ตอนนี้สวีฉังชิงอยากชักดาบออกมาฆ่าหลานชายของตัวเองทันที จากนั้นก็ฆ่าตัวตายต่อหน้าองค์รัชทายาทแม้ว่าชีวิตของเขาและหลานชายจะต้องจบลง แต่ตระกูลสวียังอาจมีโอกาสรอดพ้นจากการถูกทำลายล้างคำพูดประโยคแรกของสวีจวินโหลวหมายความว่าอย่างไร!?เข้าใจง่ายมากนั่นก็คือ มนุษย์ล้วนต้องตาย และแคว้นย่อมมีวันล่มสลาย เหมือนกับการเปลี่ยนแปลงของกลางวันกลางคืน และการผลัดเปลี่ยนฤดูกาล ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นกฎธรรมชาติที่ไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้!คำพูดนี้ ไม่ว่ากษัตริย์พระองค์ใดได้ยิน ย่อมถือเป็นการดูหมิ่นอย่างร้ายแรงไม่ใช่แค่ตัดหัวแต่ถึงขั้นล้างโคตรตระกูล!หากเจอกษัตริย์ที่มีอารมณ์ร้อน อาจถึงขั้นสังหารเก้าชั่วโคตรโดยไม่มีใครกล้าเรียกร้องความเป็นธรรมนี่มันการดูหมิ่นที่ร้ายแรงที่สุด!แม้เข่าของสวีฉังชิงจะอ่อนจนแทบทรุดลงไปกับพื้น แต่เขาก็พยายามอดทนไม่คุกเข่าต่อหน้าองค์รัชทายาทเขาแอบเหลือบมองสีหน้าของหลี่เฉิน แต่กลับเห็นว่าองค์รัชทายาทไม่ได้แสดงความโกรธใดๆ แถมยังมีท่าทีสนุกสนาน หยิบลิ้นจี่ที่นางกำนัลยื่นให้เข้าปากด้วยความผ่อนคลายในมุมมองของหลี่เฉิน ประโยคเปิดเรื่องนี้แม้จะดูเหมือนเป็นการดูหมิ่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 841
เวลาสอบทั้งหมดกำหนดไว้หนึ่งชั่วยาม หรือราวๆ สองชั่วโมงในหน่วยเวลาสมัยใหม่แต่โจทย์ที่ยากลำบากขนาดนี้ กลับมีคนส่งกระดาษคำตอบตั้งแต่ยังไม่ถึงครึ่งชั่วยามคนแรกที่ส่งกระดาษคำตอบ ย่อมดึงดูดความสนใจจากทุกคนในทันทีองครักษ์รีบรับกระดาษคำตอบของเขา นำส่งให้เสนาบดีกรมขุนนาง หูพี่ ก่อนที่หูพี่จะหมุนตัวและนำเสนอด้วยความเคารพต่อหลี่เฉินหลี่เฉินหยุดการเขียนนิยายของตน ช้อนตามองนักศึกษาร่างเล็กหน้าตาเรียบๆ คนหนึ่งที่ยืนเก็บของเตรียมตัวออกจากสนามสอบ ก่อนจะรับกระดาษคำตอบมาเมื่อเห็นตัวอักษรบนกระดาษคำตอบเป็นครั้งแรก หลี่เฉินเอ่ยชมออกมาเบาๆ ว่า "ลายมือช่างงดงามยิ่งนัก"ไม่ว่าจะเป็นการสอบจอหงวนในยุคโบราณหรือการสอบระดับชาติในยุคปัจจุบัน การที่มีคะแนนจากความเรียบร้อยของกระดาษคำตอบย่อมมีส่วนสำคัญ และลายมือที่สวยงามย่อมทำให้ผู้ตรวจรู้สึกชื่นชมเพราะอย่างน้อยก็ไม่เหนื่อยเวลาอ่านในยุคโบราณยิ่งเป็นเช่นนั้นนักศึกษาจะใช้เวลาเป็นสิบๆ ปีฝึกฝนลายมือ ถ้าหากพวกเขาไม่มีลายมือที่สวยงาม ก็ย่อมไม่มีทางก้าวมาถึงการสอบจอหงวนรอบสุดท้าย"นักศึกษาจากแคว้นเจียงเจ๋อ ฟู่หมิ่นชิง ตอบคำถามในหัวข้อ 'ปรัชญาแห่งชาติ' ต่อเบ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 840
มีขุนนางที่กล้ากล่าวความจริงและตักเตือนอย่างตรงไปตรงมา สามารถช่วยกษัตริย์มองเห็นปัญหาที่เกิดขึ้นทั้งในตัวเองและนโยบายและยังมีขุนนางที่มีความสามารถเฉพาะด้านสูงมาก งานในส่วนที่เกี่ยวข้อง เมื่อมอบหมายให้พวกเขาแล้วแทบไม่ต้องกังวลนอกจากนี้ ยังมีขุนนางประเภทที่สามารถช่วยกษัตริย์จัดการเรื่องที่กษัตริย์ไม่สะดวกจะลงมือเอง แม้ว่าคนเหล่านี้อาจมีความสามารถระดับปานกลาง หรือแม้แต่มีข้อเสียหลายประการ พวกเขาก็ยังนับเป็นคนสำคัญ เช่น เหอคุนจักรวรรดิที่กว้างใหญ่เกินไป ย่อมต้องการผู้คนที่หลากหลายมาช่วยหลี่เฉินบริหารจัดการ ไม่เช่นนั้น ต่อให้เขาเป็นเทพเซียนก็คงไม่สามารถขับเคลื่อนจักรวรรดิได้ด้วยตัวเองสำหรับสถานการณ์ที่ต้าฉินกำลังเผชิญ หลี่เฉินต้องการคนที่มีสายตากว้างไกลและความสามารถเชิงกลยุทธ์ระดับสูงบุคคลประเภทนี้ โจวผิงอันถือว่าเป็นตัวอย่างหนึ่ง แต่คนอื่นๆ อย่างสวีฉังชิงและกวนจือเหวยเป็นเพียงผู้เชี่ยวชาญเฉพาะด้านเท่านั้นคนเหล่านี้ หากใช้อย่างเหมาะสม จะกลายเป็นอาวุธสำคัญ แต่หากใช้ผิดวิธีก็อาจกลายเป็นหายนะ ดูได้จากตัวอย่างของจ้าวเสวียนจีแม้ว่าหลี่เฉินอยากให้จ้าวเสวียนจีตายไปเสียเดี๋ยวนี้ แต่เข
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 839
"เมื่อข้าอ่านโจทย์การสอบจบแล้ว นักศึกษาทุกคนจึงจะเริ่มเขียนคำตอบได้ เวลาที่กำหนดคือหนึ่งชั่วยาม เมื่อครบเวลา ทุกคนต้องหยุดเขียนและส่งกระดาษคำตอบ อนุญาตให้ส่งก่อนเวลาได้ แต่ห้ามส่งช้ากว่าเวลาที่กำหนด""ต่อไป ข้าจะอ่านโจทย์การสอบ"เมื่อคำกล่าวของหูพี่จบลง ไม่เพียงแต่นักศึกษาทุกคนจะเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ แม้แต่ขุนนางฝ่ายบุ๋นและบู๊ทั้งหมดก็ยังรู้สึกอยากรู้อยากเห็นในอดีต การสอบจอหงวนรอบสุดท้าย โจทย์จะถูกจัดเตรียมโดยสำนักราชเลขา ซึ่งมักเสนอโจทย์หลายชุดให้ฮ่องเต้เลือกหนึ่งชุดเป็นโจทย์สอบแต่ปีนี้ไม่เหมือนปีก่อนสำหรับการสอบครั้งนี้ โจทย์ทั้งหมดถูกตัดสินโดยองค์รัชทายาท โดยไม่มีการเกี่ยวข้องจากสำนักราชเลขาเลยดังนั้น แม้แต่ขุนนางในราชสำนักหรือสำนักราชเลขาก็ยังไม่รู้ว่าโจทย์จะเป็นเช่นไรกระทั่งหูพี่เองก็ไม่ทราบเนื้อหาโจทย์จนกระทั่งซานเป่ามอบซองปิดผนึกให้แก่เขาหลังจากเปิดซองออก หูพี่ก็กลายเป็นบุคคลที่สองรองจากหลี่เฉินที่รู้เนื้อหาโจทย์เมื่อเห็นเนื้อหาโจทย์ เขาก็ชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นมองไปที่กลุ่มนักศึกษาด้วยสีหน้าประหลาดใจปนความเห็นใจเขาเข้าใจทันทีว่าทำไมองค์รัชทายาทจึงเลือกให้เขาเ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 838
"พวกเจ้าทุกคนล้วนเป็นยอดคนที่ถูกคัดเลือกจากนับร้อยในพัน หากมองทั่วแผ่นดินที่มีประชากรนับสิบล้าน พวกเจ้าย่อมเป็นหนึ่งในแสน!"คำกล่าวของหลี่เฉินทำให้เลือดลมของเหล่านักศึกษาเดือดพล่านทุกคนล้วนตระหนักดีว่าหนทางที่ผ่านมานั้นไม่ง่ายเลย บางคนถึงกับต้องขายสมบัติทั้งครอบครัวเพื่อให้สามารถเดินทางมาถึงจุดนี้หากการสอบจอหงวนล้มเหลว พวกเขาส่วนใหญ่อาจต้องจบชีวิตไปพร้อมกับความยากจนและไร้หนทางดังนั้น แม้ว่าการสอบจอหงวนจะไม่ใช่สมรภูมิที่มีคมดาบ แต่ความโหดร้ายของมันก็แทบไม่แตกต่างจากสนามรบเมื่อย้อนระลึกถึงความยากลำบากที่ผ่านมา นักศึกษาทั้งหมดล้วนแสดงสีหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกส่วนเหล่าขุนนางที่อยู่ในบริเวณนั้น ต่างก็รู้สึกสะเทือนใจเช่นกันเพราะในอดีต พวกเขาส่วนใหญ่ก็ล้วนเดินมาบนเส้นทางการสอบจอหงวนเช่นเดียวกันแต่โชคชะตาของพวกเขาดีกว่าคนรุ่นเดียวกันอย่างมาก เพราะในวันนี้ พวกเขาสามารถยืนอยู่หน้าพระที่นั่งไท่เหอ และเข้าร่วมราชสำนักได้เมื่อมองย้อนกลับไป ผู้คนที่ร่วมเดินทางมาด้วยกันในรุ่นเดียวกันนั้น บัดนี้เหลืออยู่ข้างกายน้อยมาก"การสอบจอหงวนเป็นเส้นทางที่ราชสำนักใช้ในการคัดเลือกบุคคลที่มีค
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 837
เสียงเขาสัตว์อันแสนเศร้าสร้อยดังก้องไปทั่วบริเวณเหล่านักศึกษาค่อยๆ เดินเข้าสู่พื้นที่อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยภายใต้การนำของเจ้าหน้าที่จากสำนักฮั่นหลิน พวกเขาถูกจัดให้อยู่ในลำดับอย่างเหมาะสมและมายืนประจำตำแหน่งในจัตุรัสสะพานจินสุ่ยในเวลานั้น ราชสำนักช่วงเช้าทั้งหมดได้ถูกย้ายออกจากพระที่นั่งไท่เหอ มาจัดขึ้นภายนอกแทน หลี่เฉินนั่งอยู่ที่ประตูใหญ่ของพระที่นั่งบริเวณนี้เองคือสถานที่ที่เขาเคยใช้ปืนจ่อยิงฮาเล่ย์ต้าลี่จนเสียชีวิตในวันนั้นเมื่อทุกคนประจำตำแหน่งแล้ว จ้าวเสวียนจีและถานไถจิ้งจือในฐานะผู้นำฝ่ายบุ๋น ซูเจิ้นถิงในฐานะผู้นำฝ่ายบู๊ ทั้งสามคนโค้งคำนับพร้อมเปล่งเสียงดังว่า"ขอถวายบังคมองค์รัชทายาท ขอพระองค์ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่นหมื่นปี"เมื่อฮ่องเต้ไม่อยู่ องค์รัชทายาทในฐานะผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ ย่อมเป็นผู้แทนของฮ่องเต้ในสถานการณ์อันเป็นทางการเช่นนี้หลังจากนั้น บรรดาขุนนางฝ่ายบุ๋นและบู๊ทั้งหมด รวมถึงนักศึกษาที่เข้าสอบจอหงวนต่างก็กล่าวถวายบังคมไม่มีผู้ใดกล้าละเลย"ขอถวายบังคมองค์รัชทายาท ขอพระองค์ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่นหมื่นปี"ที่จัตุรัสสะพานจินส
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 836
กงฮุยอวี่ที่แสดงท่าทางออกมานั้น หลี่เฉินมองเห็นทุกสิ่งในสายตา แต่เขาเลือกที่จะไม่เอ่ยถึงให้กระจ่าง ในใจนั้นกลับเข้าใจอย่างแจ่มชัด ทว่ากลับไม่คิดสนใจนางต่อไปกงฮุยอวี่มองหลี่เฉินที่หันหลังกลับไปจัดการงานราชการในทันที ดวงตาที่เย็นเยียบของนางปรากฏความไม่พอใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้เอ่ยสิ่งใดออกมาส่วนวั่นเจียวเจียวนั้น... นางรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้ชนะในชีวิต ไม่มีสิ่งใดที่จะทำให้นางมีความสุขมากกว่านี้อีกแล้วในการรับมือกับสตรี โดยเฉพาะอย่างยิ่งสตรีเช่นกงฮุยอวี่ การเร่งร้อนย่อมไม่เป็นผลดีไม่เช่นนั้น ความพยายามทั้งหมดอาจสิ้นเปลืองจนกลายเป็นแรงเกินไป ทำให้ทุกอย่างย้อนกลับและต้องเริ่มต้นใหม่อีกครั้งอย่างน่าอึดอัดหลี่เฉินในตอนนี้ได้ก้าวไปอีกหนึ่งก้าว สำเร็จในการก่อกวนจิตใจของกงฮุยอวี่ ดังนั้นต่อไปจึงควรปล่อยให้อารมณ์คลี่คลายไปก่อน ทิ้งให้นางได้ครุ่นคิด จะได้ไม่เร่งร้อนเกินไปในมุมมองของหลี่เฉิน ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับกงฮุยอวี่ตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับนักล่าและเหยื่อนักล่าต้องการจับเหยื่อ แต่เหยื่อกลับระแวดระวังสูงมาก หากผิดพลาดเพียงนิด ไม่เพียงแค่เหยื่อจะหนีไป แต่อาจจะหันกลับมาเล่นงานนักล่าเ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 835
แต่ยิ่งเป็นเช่นนี้ ความคิดของหลี่เฉินที่จะเอาชนะใจของกงฮุยอวี่ก็ยิ่งรุนแรงขึ้นในชีวิตของผู้ชาย ย่อมต้องการผู้หญิงหลากหลายแบบอ่อนโยนและมีเสน่ห์อย่างจ้าวหรุ่ย เด็ดเดี่ยวและมั่นคงอย่างซูจิ่นพ่า และดื้อรั้นไม่ยอมคนอย่างกงฮุยอวี่ที่อยู่ตรงหน้า"นิยายเล่มนั้น สนุกไหม?" หลี่เฉินถามเหมือนไม่มีอะไรจะพูดกงฮุยอวี่ตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ก็ดี"หลี่เฉินยิ้มเมื่อได้ยินคำตอบนั้น ก่อนจะบอกให้วั่นเจียวเจียวไปหยิบสมุดเล่มหนึ่งมา แล้วส่งให้กงฮุยอวี่ "ลองดูนี่สิ"กงฮุยอวี่มองสมุดที่เห็นได้ชัดว่าเป็นงานเขียนด้วยมือ แล้วมองหน้าหลี่เฉิน แต่ไม่ได้ยื่นมือไปรับ"ข้าเขียนเอง"คำพูดนั้นทำให้ทุกคนในห้องตกใจวั่นเจียวเจียวที่ยืนอยู่ข้างๆ ถึงกับตาโตนางรู้ดีว่าหลี่เฉินยุ่งแค่ไหน งานราชกิจในพระที่นั่งสีเจิ้งแทบจะทำให้เขาไม่มีเวลาหายใจ แล้วเขายังมีเวลามาเขียนนิยายได้ด้วยหรือ?และยิ่งไปกว่านั้น … องค์รัชทายาทยังเขียนนิยายเป็น!วั่นเจียวเจียวมองหลี่เฉินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจและชื่นชม รู้สึกว่าองค์รัชทายาทที่ดูเหมือนจะไร้ที่ติ ตอนนี้ดูเหมือนจะไร้ข้อบกพร่องอย่างแท้จริงรูปงาม สถานะสูงส่ง มีความ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 834
ซูผิงเป่ยยังคงไม่เข้าใจในสิ่งที่บิดากล่าว และเพียงเปิดปากจะถามอะไรบางอย่าง แต่ซูเจิ้นถิงก็ยกมือขึ้นห้ามและกล่าวว่า "เรื่องพวกนี้ เจ้าเดินตามข้ากับองค์ชายไปเรื่อยๆ ก็จะค่อยๆ ซึมซับและเข้าใจเอง ตอนนี้เจ้าคิดไม่ออก ต่อให้ข้าอธิบายมากเท่าใด เจ้าก็ยังคงไม่เข้าใจอยู่ดี""การเมืองนั้นแตกต่างจากการรบ มันต้องใช้ความเข้าใจลึกซึ้ง และที่สำคัญที่สุดคือ ต้องใช้เวลาบ่มเพาะอย่างช้าๆ""ในตอนนี้ สิ่งที่เจ้าควรทำคือ ฟังให้มาก ดูให้มาก พูดให้น้อย และถามให้น้อยเข้าไว้""เอาล่ะ ในช่วงนี้ หากเจ้าไม่มีเรื่องจำเป็น ก็อย่ากลับบ้าน จงไปอยู่ในค่ายทหาร เข้าไปใกล้ชิดกับเหล่าทหารให้มากขึ้น การเมืองถึงที่สุดแล้วก็ต้องพึ่งกำลังทหาร""รู้ไหมว่าทำไมองค์ชายถึงฝากคนหนึ่งพันนายที่เจ้าพามาไว้กับหน่วยบูรพา? นั่นเพราะเพื่อเป็นแผนสำรองในกรณีฉุกเฉิน เจ้าต้องรับรองได้ว่า ในยามจำเป็น คนหนึ่งพันนายนี้ต้องยอมตายเพื่อองค์ชายโดยไม่ลังเล"ซูผิงเป่ยกลืนคำถามทั้งหมดกลับไป และรับคำอย่างนอบน้อม…เมื่อหลี่เฉินกลับถึง พระที่นั่งสีเจิ้ง วั่นเจียวเจียวกำลังสั่งการให้เหล่าขันทีนำก้อนน้ำแข็งมาวางทั่วทั้งท้องพระโรงในยุคโบราณ การผลิตน้
