LOGINShare
บทที่ 454
Related chapters
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 455
“ไม่ได้!”หลี่อิ๋นหู่เกือบจะกระโดด เขาปฏิเสธโดยไม่ต้องคิดด้วยซ้ำ“ฆ่าฮองเฮาเหรอ? ความคิดเช่นนี้ก็ยังคิดออกมาได้ สมองของสำนักบัวขาวอย่างพวกเจ้าคิดอะไรอยู่? ทำไมไม่ไปลอบสังหารเสด็จพ่อข้าเสียเลยล่ะ?”หลังจากที่หลี่อิ๋นหู่พูดจบ เขาก็ตระหนักว่าตัวเองทำผิดพลาดสีหน้าของเขาดูเขียวเทา และไม่พูดอะไรอีกแต่สตรีศักดิ์สิทธิ์ไม่สนใจสิ่งที่เขาคิดและพูดอย่างเย็นชา “การลอบสังหารจักรพรรดินั้นเสี่ยงเกินไป และไม่เป็นประโยชน์ต่อสำนักในปัจจุบัน จักรพรรดิที่หมดสตินั้นมีประโยชน์มากกว่าจักรพรรดิที่สิ้นพระชนม์ ตราบใดที่เขายังมีลมหายใจ สถานการณ์ก็จะยังคงเสถียรภาพ และป้องกันไม่ให้พังทลายลงอย่างสมบูรณ์ ดังนั้นเขาไม่สามารถตายได้ อย่างน้อยก็ตอนนี้”หลี่อิ๋นหู่ยิ้มเยาะและพูดว่า “พูดได้ดี ราวกับว่าชีวิตของเสด็จพ่อข้าอยู่ในมือของพวกเจ้า แค่การลอบสังหารองค์รัชทายาทก็ยังล้มเหลว เจ้าไปเอาความมั่นใจมาจากไหนว่าจะสามารถชี้แนะใต้หล้าได้?”ประโยคนี้แลกกับการจ้องมองที่เย็นชาของสตรีศักดิ์สิทธิ์สายตาที่ไร้ความรู้สึก จ้องมองหลี่อิ๋นหู่ด้วยสายตาที่ไม่ต่างอะไรกับการมองก้อนหินริมทางหลี่อิ๋นหู่ตัวแข็งทื่อ สีหน้าของเขายิ่งด
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 456
หลี่อิ๋นหู่รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติร้ายแรงกับสมองของสตรีศักดิ์สิทธิ์แผนการนี้ชุ่ยมาก จนเห็นว่าตัวเขาเองเป็นคนโง่อัตราความสำเร็จในการฆ่านี้สูงจริงๆ และอาจกล่าวได้ว่าแทบจะสมบูรณ์แบบ แต่ปัญหาอยู่ที่ผลที่ตามมาเขาร่วมมือกับสำนักบัวขาวในการทำเช่นนี้ เพราะตั้งใจที่จะทำให้สำนักราชเลขาและตำหนักบูรพากัดกันเหมือนสุนัข ส่วนตัวเองก็หวังจะจับปลาในน้ำขุ่น หากจัดการได้ดี คนที่หัวเราะเป็นคนสุดท้ายก็คือเขา อย่างน้อยสถานการณ์ก็จะไม่เลวร้ายไปกว่าตอนนี้แต่ทันทีที่สตรีศักดิ์สิทธิ์กล่าวแผนการออกมา ก็เห็นได้ชัดว่าตัวเองถูกปฏิบัติแบบเบี้ยที่ใช้แล้วทิ้งถ้าหลี่อิ๋นหู่เห็นด้วยก็แปลกแล้ว“เจ้ายืมสถานะของข้าเข้าไปในวัง ลอบปลงพระชนม์ฮองเฮาแล้วหนีไป ถึงตอนนั้นจะให้ข้าหนีไปที่ไหน? แผนนี้จะไม่มีวันได้ผล”“ข้าจะซัดท่านหนึ่งฝ่ามือ”เมื่อเผชิญกับความสงสัยและการปฏิเสธของหลี่อิ๋นหู่ สตรีศักดิ์สิทธิ์ก็ดูเหมือนจะเตรียมพร้อมสำหรับเรื่องนี้แล้วนางพูดอย่างใจเย็นว่า “ตราบใดที่จ้าวอ๋องก็เกือบตายไปด้วย ก็จะไม่มีใครสงสัยว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับจ้าวอ๋อง แม้กระทั่งคิดว่าจ้าวอ๋องก็เป็นผู้บริสุทธิ์เช่นกัน”ในที่สุดห
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 457
หลังจากฟังคำอธิบายของหลี่อิ๋นหู่แล้ว สตรีศักดิ์สิทธิ์ก็ไม่รั้นอีกต่อไปไม่ว่าต้องการพยายามเร็วแค่ไหน ก็ไม่สามารถทำมันต่อหน้าผู้คนมากมายในวังหลังได้ จุดนี้ สตรีศักดิ์สิทธิ์ยังสามารถควบคุมความเหมาะสมได้“เช่นนั้นวันมะรืน ข้าจะมาหาจ้าวอ๋องอีกครั้ง หวังว่าจ้าวอ๋องจะเตรียมพร้อมในตอนนั้น”พูดจบ สตรีศักดิ์สิทธิ์ก็หันหลังจะเดินจากไป“สตรีศักดิ์สิทธิ์หยุดก่อน!”หลี่อิ๋นหู่เรียกสตรีศักดิ์สิทธิ์“จ้าวอ๋องยังมีธุระอื่นหรือไม่?”สตรีศักดิ์สิทธิ์ถาม“ข้าอยากจะรู้ว่า แผนการนี้เป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์หรือว่าสำนักของเจ้าเป็นคนคิดขึ้นมา?” หลี่อิ๋นหู่ถามสตรีศักดิ์สิทธิ์ตอบอย่างใจเย็น “ทั้งสอง”“การลอบสังหารครั้งล่าสุดล้มเหลว และสำนักก็สูญเสียปรมาจารย์ไปหลายคน เมื่อเผชิญหน้ากับการตอบโต้ของหน่วยบูรพา สำนักของเราก็ได้รับความสูญเสียอย่างหนัก ดังนั้นทางสำนักจึงตัดสินใจใช้มาตรการตอบโต้อย่างรุนแรง และการลอบสังหารองค์รัชทายาทโดยตรงเป็นครั้งที่สอง ก็เป็นทางเลือกสุดท้าย แต่ว่าแผนการนี้ มีอัตราความสำเร็จสูงและสามารถทำให้ตำหนักบูรพาจมสู่ทะลไฟได้”“เพื่อทำความดีลบล้างความผิด ข้าจึงคิดแผนนี้ขึ้นมา และดำเนินการ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 458
“ทูลฝ่าบาท วันนี้กระหม่อมได้คัดแยกม้วนเอกสารของกรมยุติธรรมในรอบสิบปีที่ผ่านมา พบว่าแม้กรมยุติธรรมจะมีปัญหามากมาย แต่การทำงานและหน้าที่พื้นฐานยังคงมีอยู่ ถึงแม้ว่าจะมีช่องโหว่มากมายในคดี แต่สถานการณ์ไม่ได้ร้ายแรงจนเกินไป กระหม่อมจึงมาขอคำแนะนำจากฝ่าบาท โปรดอนุญาตให้กระหม่อมดำเนินการคัดเลือกการพลิกคดีด้วยพ่ะย่ะค่ะ”เมื่อโจวผิงอันได้รับอนุญาตให้เข้าไปในพระที่นั่งสีเจิ้ง ประโยคแรกที่เขาพูดทำให้หลี่เฉินเงยหน้าขึ้น เลื่อนสายตาจากสาส์นกราบทูลไปที่โจวผิงอัน“ไม่มีปัญหา ไม่เข้าวัด ข้ากำลังพูดถึงเจ้าโจวผิงอัน”หลี่เฉินกล่าวยิ้มๆ “พลิกคดีก็พลิกคดี แต่การคัดเลือกการพลิกคดีมันหมายความว่าอย่างไร?”โจวผิงอันตอบอย่างใจเย็นว่า “บางคดีสามารถพลิกคดีได้ บางคดีจะพลิกก็ได้ และบางคดีก็พลิกคดีไม่ได้ และสิ่งที่กระหม่อมต้องการพลิกคดีก็คือประเภทที่สี่ คดีที่จำเป็นต้องพลิก”“คดีที่พลิกได้ส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับขุนนางที่มีอำนาจหรือถูกโอนย้ายหรือเกษียณไปแล้ว เมื่อคนเหล่านี้เข้ารับตำแหน่งก็เล่นพรรคเล่นพวก ฝ่าฝืนกฎหมาย บรรเทาความผิดหรือเพิ่มความผิดเพื่อความสัมพันธ์ส่วนตัว แม้กระทั่งคดีฆาตกรรม แม้จะไม่ได้ใหญ่โตนัก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 459
ในวันที่สอง วันลาหยุดก็สิ้นสุดแล้ว หน่วยงานราชการต่างๆ และร้านค้าทั่วประเทศกลับมาทำงานตามปกติในวันนี้ และเริ่มทำงานตามขั้นตอนที่กำหนดพ่อค้ามาแต่เช้า เพราะพ่อค้าไม่มีแนวคิดเรื่องการพักผ่อน หากพวกเขาทำเงินได้ ก็สามารถทำธุรกิจได้แม้แต่ในวันส่งท้ายปีเก่าแต่ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ไม่เพียงแต่เสมียนเท่านั้น แต่ยังรวมถึงเจ้าหน้าที่ทหารในศาลด้วย ห้ามใช้วันหยุดปีใหม่เป็นข้ออ้างในการไม่ทำงาน ใครฝ่าฝืนสามารถฟ้องเจ้าหน้าที่ได้ในวันนี้หลี่เฉินสวมเครื่องแบบทางการขององค์รัชทายาท แขวนหยกที่ข้างเอว และเริ่มเปิดประชุมราชการเช้าในเช้าวันแรกของปีขาลในตอนเช้าของวันนี้ สายตานับไม่ถ้วนกำลังจ้องมองไปที่พระที่นั่งไท่เหอปีที่ผ่านมามีเรื่องเกิดขึ้นมากมายเกินไป แต่เรื่องเหล่านั้นก็ได้ข้อสรุปไปแล้ว และปีใหม่นี้คือการเริ่มจังหวะใหม่ ซึ่งทุกคนต่างก็คาดหวังว่าการประชุมราชการเช้านี้จะมีคำตอบในอีกแง่หนึ่งก็คือวัดทิศทางลมหลังจากทำตามขั้นตอนมารยาทครบถ้วนแล้ว หลี่เฉินก็ยืนอยู่ข้างเก้าอี้มังกร มองไปที่ขุนนางบุ๋นบู๊ด้านล่าง จากนั้นก็กล่าวเปิดงาน“วันนี้เป็นประชุมราชการเช้าครั้งแรกของปีขาล ขุนนางทุกท่าน วันส
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 460
ในระบบของจักรวรรดิต้าฉิน นับตั้งแต่ที่ไท่จูยกเลิกระบบอัครมหาเสนาบดี อำนาจของจักรพรรดิก็แข็งแกร่งขึ้นอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน แต่สิ่งที่ตามมาก็คือกิจของรัฐที่ยุ่งวุ่นวายอย่างมาก หากไม่มีอัครมหาเสนาบดี กิจของรัฐทั้งหมดก็ค้างอยู่บนบ่าของจักรพรรดิ และไม่ใช่จักรพรรดิทุกพระองค์ที่จะขยันขันแข็งเหมือนไท่จู หลังจากยึดครองประเทศได้ก็พักผ่อนเพียงสามหรือสี่ชั่วโมงต่อวันเท่านั้น และเวลาที่เหลือก็ถูกใช้ไปกับการจัดการกิจของรัฐจักรพรรดิก็เป็นมนุษย์เช่นกันและต้องการการพักผ่อน เป็นไปไม่ได้ที่จักรพรรดิจะจัดการเรื่องหนักๆ ของรัฐบาลเพียงลำพังดังนั้นจึงมีสำนักราชเลขาขึ้นมา ในสำนักราชเลขาจะมีมหาอำมาตย์ทั้งหมด 5 คน ราชเลขาหนึ่งคนและผู้ช่วยรองอีกสี่คน แต่ไม่มีกฎตายตัวว่าท่านราชเลขาจะเป็นผู้ช่วยหลักเท่านั้น มันขึ้นอยู่กับทักษะของแต่ละคนและความชอบของจักรพรรดิโดยทั่วไปแล้วผู้ที่มีบารมีสูงสุดก็จะเป็นราชเลขาดังนั้นในรัชกาลนี้ จ้าวเสวียนจีที่เป็นราชเลขามาหลายปี จึงควบคุมอำนาจของสำนักราชเลขามาโดยตลอด แม้กระทั่งเคยแข่งกับอำนาจของจักรพรรดิด้วยซ้ำ อย่างไรก็ตาม เมื่อหลี่เฉินเชิญถานไถจิ้งจือออกมาแล้ว ปั
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 461
และตอนนี้เอง หลี่เฉินเหลือบมองผู้คนด้านล่างแล้วพูดว่า “นอกจากนี้ ข้าอยากจะสร้างสถาบันการศึกษาในเขตชานเมืองทางตะวันตกของเมืองหลวง”“จุดประสงค์ของสถาบันการศึกษาแห่งนี้คือ จัดหาสถานที่สำหรับพักอาศัย ศึกษาเล่าเรียนและใช้ชีวิตให้กับนักศึกษาจากทั่วทุกมุมโลก โดยไม่เสียค่าใช้จ่าย”“เราจะรับสมัครนักศึกษาชุดแรกจำนวน 1,000 คน ไม่มีกฎเกณฑ์ในการรับเข้าเรียน นักเรียนทุกคนมีอายุเกิน 13 ปี และอ่านออกเขียนได้” “นอกจากนี้ยังมีที่ว่างอีก 500 ที่ โดยมีเงื่อนไขว่าจะต้องเป็นช่างฝีมือที่ยอดเยี่ยม ทุกคนที่มีทักษะฝีมือล้วนยินดีต้อนรับ” เมื่อเทียบกับข่าวที่ถานไถจิ้งจือเข้ารับราชการ เรื่องนี้ดูเหมือนจะเป็นเรื่องเล็กน้อยแต่บางคนยังคงได้กลิ่นบางอย่างผิดปกติในราชสำนักนั้นทุกประโยคและทุกคำพูดจะต้องได้รับการพิจารณาอย่างรอบคอบ หากพลาดรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ความหมายที่ได้รับอาจจะแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงทันใดนั้น ขุนนางที่สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติก็กล่าวออกมาว่า “ฝ่าบาท ตามที่พระองค์ทรงตรัส สถาบันแห่งนี้ก่อตั้งโดยราชสำนักซึ่งจะรับนักเรียนทั้งหมด 1,500 คน เช่นนั้นแล้วย่อมต้องการพื้นที่ไม่น้อย มิหนำซ้ำค่าใช้จ่ายทั
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 462
คำพูดของหลี่เฉิน ทำให้ซูเจิ้นถิงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งซูเจิ้นถิงเป็นคนซื่อสัตย์มาทั้งชีวิต และครั้งเดียวที่เขาเปิดประตูหลังก็คือ ตอนที่เขาทนไม่ได้ที่ญาติห่างๆ อย่างเจิ้งเป่าหรงคุกเข่าขอร้องทั้งคืน จึงเขียนจดหมายแนะนำให้เจิ้งเป่าหรงนำไปซื้อตำแหน่งขุนนางด้วยเหตุนี้ ซูเจิ้นถิงจึงไม่เข้าใจความหมายเบื้องหลังเสียงหัวเราะขององค์รัชทายาทจริงๆเมื่อเห็นว่าซูเจิ้นถิงไม่เข้าใจความนัยของตัวเอง หลี่เฉินจึงยกมือโอบไหล่ของเขา ทำให้ฝ่ายหลังรู้สึกประหลาดใจ หลี่เฉินหัวเราะเบาๆ แล้วกล่าวว่า “ประชาชนทั่วไปแต่งงานก็ได้รับของขวัญอวยพร ข้าอภิเษกสมรสทั้งที และยังอภิเษกสมรสกับบุตรสาวของแม่ทัพใหญ่ซู ทายาทของเทพสงคราม นี่คือพระชายาองค์รัชทายาทแห่งตำหนักบูรพา!”“บรรดาขุนนางฝ่ายพลเรือนและฝ่ายทหารของราชวงศ์ หากพวกเขาไม่มอบของขวัญอวยพรที่ล้ำค่าให้กับข้า พวกเขาไม่กลัวว่าข้าจะไม่รังแกพวกเขาหรือ?”ซูเจิ้นถิงเบิกตากว้าง มองหลี่เฉินด้วยความไม่อยากจะเชื่อ เขาไม่คิดเลยว่า องค์รัชทายาทจะมุ่งเป้าไปที่ขุนนางพลเรือนและทหาร และ...และดูเหมือนว่าจะไม่มีใครสามารถรอดพ้นจากมีดเล่มนี้ได้ซูเจิ้นถิงผู้ไม่เคยคาดหวังว่าหลี่เฉินจะใ
Latest chapter
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 978
หวงจี๋เทียนจากไปด้วยความพึงพอใจ หลังจากนั้น หลี่เฉินก็สะสางภาระงานของวันนี้จนเสร็จเรียบร้อย แต่กลับไม่ได้ไปพักผ่อนเหมือนเช่นเคยวั่นเจียวเจียวเดินเข้ามารินน้ำชาให้หลี่เฉิน พลางกล่าวเสียงเบา "องค์ชาย ควรจะพักผ่อนแล้วเพคะ"หลี่เฉินที่กำลังก้มหน้าดูตำราอยู่ ตอบกลับไปโดยไม่เงยหน้า "วันนี้ต้องอยู่ดึกหน่อย ข้ารอคนคนหนึ่ง""รอคน? องค์ชายต้องการพบท่านใด ให้เขามาพบก็สิ้นเรื่อง ไฉนต้องเป็นองค์ชายที่ต้องรอ?" วั่นเจียวเจียวกล่าวด้วยความไม่พอใจหลี่เฉินหัวเราะเบา "คนผู้นี้ ข้าเองก็ไม่รู้ว่าเขาจะมาเมื่อใด แต่ที่แน่ๆ เขาต้องมา และเมื่อมาถึง เขาจะต้องนำข่าวคราวของหลี่อิ๋นหู่มาให้ข้าอย่างแน่นอน"วั่นเจียวเจียวกระพริบตา ไม่เข้าใจนักแต่ก็ไม่ได้ถามต่อหลี่เฉินกวาดตามองไปรอบๆ พระที่นั่งสีเจิ้ง ก่อนจะเอ่ยถาม "ช่วงนี้ไม่เห็นกงฮุยอวี่เลย หายไปไหน?"วั่นเจียวเจียวเบ้ปาก "องค์ชายเองยังไม่รู้ บ่าวจะรู้ได้อย่างไรเพคะ? ช่วงนี้นางทำตัวลึกลับเหลือเกิน ไม่เห็นหน้าเลยสักวัน บางทีอาจจะหนีไปแล้วก็ได้"หลี่เฉินวางตำรา ก่อนจะใช้หนังสือตีลงบนศีรษะของวั่นเจียวเจียวเบาๆ แล้วกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ "เลิกเล่นแง่ได้แล้ว
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 977
หลี่เฉินเชี่ยวชาญในเรื่องการใช้ช่องว่างของข้อมูล เพื่อสร้างผลประโยชน์ที่สุดหวงจี๋เทียนไม่มีทางรู้ถึงสถานการณ์ที่พลิกผันภายในต้าฉินในขณะนี้ และยิ่งไม่รู้ว่าหลี่เฉินได้ดำเนินการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เพียงแค่รอให้วันพรุ่งนี้ประกาศพระราชโองการ เพื่อลบล้างตำแหน่งและอำนาจทั้งหมดของหลี่อิ๋นหู่ พร้อมกับขับไล่ออกจากทำเนียบราชวงศ์ดังนั้น บุญคุณตามน้ำนี้ หลี่เฉินจึงยินดีมอบให้โดยไม่ลังเลถึงแม้ว่าภายหลังหวงจี๋เทียนจะรู้ความจริง แต่มันก็สายไปเสียแล้วหวงจี๋เทียนตกตะลึงทันทีไฟไหม้จุดพักแรม ลอบสังหารองค์ชายต่างแคว้น ไม่ว่าอยู่ที่ใดก็ถือเป็นเรื่องใหญ่โต แต่ก็ไม่น่าถึงขั้นทำให้ท่านอ๋องของแคว้นตนเองถูกปลดจากทุกตำแหน่ง หากลองคิดในมุมของตนเอง หากวันใดวันหนึ่งเขาถูกริบตำแหน่งและลดเป็นสามัญชน นั่นอาจจะเป็นความทุกข์ทรมานยิ่งกว่าความตายเสียอีกสิ่งที่ทำให้หวงจี๋เทียนประหลาดใจกว่านั้นก็คือ ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วเกินไป ตนเองเพิ่งถูกเพลิงไหม้เล่นงานไปไม่ถึงหนึ่งชั่วยาม ฝ่ายตำหนักบูรพากลับสามารถจับตัวคนร้ายได้ แถมยังมีมาตรการจัดการออกมาเสร็จสรรพแล้วเรื่องนี้ทำให้หวงจี๋เทียนอดคิดไม่ได้ว่า หรือว่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 976
"องค์รัชทายาทต้าฉิน ครั้งนี้โปรดให้ข้าได้รับคำอธิบายที่สมเหตุสมผลด้วย!"หวงจี๋เทียนก้าวเข้ามาด้วยท่าทีเกรี้ยวกราด น้ำเสียงเต็มไปด้วยความไม่พอใจแต่เพียงแค่คำพูดของเขาสิ้นสุดลง ก็มีถ้วยชาลอยหวืดลงมาตกกระทบพื้นข้างเท้าของเขาดังเพล้งเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันทำให้หวงจี๋เทียนสะดุ้งโหยงเขาเงยหน้ามองหลี่เฉินด้วยความตกตะลึง พลางคิดว่า หรือว่าหลี่เฉินจะโกรธจนขาดสติแล้วฆ่าตนเสียที่นี่?ทั้งที่ตนเองเป็นฝ่ายถูกกระทำแท้ๆหวงจี๋เทียนรู้สึกอัดอั้นเพียงเห็นใบหน้าของหลี่เฉินที่มืดครึ้ม ราวกับกำลังระงับโทสะอย่างเต็มที่ เขาฝืนยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนกล่าว "อาเกอสิบสามอย่าเข้าใจผิด ข้าโกรธที่มีคนกล้าหาญชาญชัยถึงขั้นวางเพลิงที่จุดพักแรม ตั้งใจจะลอบสังหารอาเกอสิบสาม แล้วโยนความผิดมาให้ข้า""เรื่องนี้ ข้าได้สืบหาข้อมูลแล้ว และพบว่ามีเงื่อนงำบางอย่าง ตอนนี้จับตัวผู้ต้องสงสัยได้แล้ว เพียงแต่ทำให้อาเกอสิบสามต้องตกใจ ข้ารู้สึกผิดจริงๆ"ความโกรธที่อัดแน่นอยู่ในใจของหวงจี๋เทียนพลันถูกความประหลาดใจแทนที่ เขาเอ่ยถาม "เหตุการณ์เพิ่งเกิดขึ้นไม่นาน องค์ชายรู้ตัวคนร้ายแล้วหรือ?"หลี่เฉินถอนหายใจ ก่อนเผ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 975
คำพูดถูกส่งออกไป ความหมายชัดเจนแจ่มแจ้งหลี่ชางหลานรู้สึกว่าลมหายใจของตนเริ่มร้อนระอุจักรวรรดิต้าฉินมีกฎเกณฑ์ควบคุมเชื้อพระวงศ์อย่างเข้มงวด ฮ่องเต้แต่ละพระองค์ล้วนยึดมั่นในแนวคิดของปฐมจักรพรรดิอย่างเคร่งครัด นั่นคือ ราชสำนักสามารถมอบเงินทองให้เชื้อพระวงศ์ได้ใช้ชีวิตสุขสบาย มีเกียรติและศักดิ์ศรี แต่ไม่อาจมีอำนาจทางการเมืองตลอดสามร้อยกว่าปีของราชวงศ์ต้าฉิน เชื้อพระวงศ์สามารถเข้ารับราชการได้ แต่ตำแหน่งจะไม่เกินระดับสี่ นี่เป็นกฎเหล็ก ส่วนตำแหน่งทางทหาร อย่าได้หวัง แม้แต่จะสมัครเข้ารับราชการก็ยังเป็นไปไม่ได้“เชื้อสายราชวงศ์หลี่ทั้งปวง จะต้องยกย่องพระราชอำนาจเป็นสูงสุด สมควรได้รับความมั่งคั่งรุ่งเรือง แต่สิทธิ์ทางการเมืองต้องชัดเจน ฮ่องเต้มิอาจลำเอียงเพราะสายสัมพันธ์ส่วนตัวจนทำให้บ้านเมืองปั่นป่วน”ประโยคที่ปฐมจักรพรรดิทรงทิ้งไว้ ได้ตัดโอกาสของเชื้อพระวงศ์หลี่ในการก้าวเข้าสู่ราชสำนัก ไม่ต้องพูดถึงเรื่องแทรกแซงการปกครองเลยด้วยซ้ำ และเพราะเหตุนี้เอง การที่หลี่เฉินเสนอที่นั่งในราชวิทยาลัย จึงถือเป็นโอกาสอันล้ำค่าสำหรับหลี่ชางหลาน รวมถึงเชื้อพระวงศ์อื่นๆ ที่อาจได้รับส่วนแบ่งจากโอก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 974
หลี่เฉินต้องการถอดถอนอำนาจและตำแหน่งทั้งหมดของหลี่อิ๋นหู่ จำเป็นต้องผ่านสำนักคุมประพฤติเว้นแต่ว่าเขาจะเป็นฮ่องเต้ที่สามารถใช้อำนาจแห่งราชบัลลังก์บังคับบัญชาได้โดยตรง มิฉะนั้น ต่อให้เป็นองค์รัชทายาทผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ก็ยังต้องคำนึงถึงท่าทีของสำนักคุมประพฤติเรื่องของสำนักคุมประพฤติจะว่าง่ายก็ง่าย จะว่ายากก็ยากง่ายตรงที่หากหาคนที่มีอำนาจตัดสินใจถูกต้อง และมอบผลประโยชน์ที่อีกฝ่ายต้องการ เรื่องนี้ก็สามารถจัดการได้ทันที ยากตรงที่หากสำนักคุมประพฤติยืนกรานขัดขวาง หลี่เฉินก็แทบไม่มีหนทางจัดการกับพวกผู้เฒ่าที่สูงศักดิ์แต่หัวโบราณเหล่านั้น โชคดีที่ครั้งนี้หลี่เฉินเลือกถูกคน หลี่ชางหลานคือกุญแจสำคัญ และผลประโยชน์ที่เสนอให้ก็เป็นสิ่งที่อีกฝ่ายปฏิเสธไม่ได้ดังนั้นโอกาสที่จะได้รับการจัดการเรื่องนี้จึงสูงมากในช่วงเย็นของวัน สำนักคุมประพฤติส่งข่าวมาว่าพวกเขายอมรับบทลงโทษทั้งหมดที่ตำหนักบูรพากำหนดแก่หลี่อิ๋นหู่"องค์ชาย ได้ยินว่าครั้งนี้จงเหรินลิ่งต้องจ่ายไม่น้อย สำนักคุมประพฤติยังมีผู้อาวุโสบางคนที่เห็นว่าการกระทำขององค์ชายเป็นการทำร้ายสายเลือดเดียวกัน เกรงว่าฝ่าบาทอาจไม่พอพระทัย"
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 973
หลี่เฉินไม่ได้ยืนยันเรียกเขาว่าเสด็จปู่ใหญ่ และก็ไม่ได้เรียกตำแหน่งของเขา แต่เลือกใช้คำว่าผู้อาวุโสหลี่เมื่อปัญหาเรื่องสรรพนามถูกแก้ไขอย่างลงตัว หลี่ชางหลานจึงรับถ้วยชาด้วยสองมือ แล้วยกขึ้นจิบเบาๆหลังจากวางถ้วยชาลง เขากล่าวว่า “ชาดีจริงๆ”หลี่เฉินยิ้มพลางกล่าว “หากผู้อาวุโสหลี่ชอบ ข้าจะให้คนเตรียมไว้ให้ท่านนำกลับไป”หลี่ชางหลานโบกมือ “สุภาพชนไม่แย่งของรักของผู้อื่น ชาดีที่องค์ชายสะสมไว้ ข้าไม่ควรนำไป”“ก็ไม่ได้มีค่าอะไรมาก ก่อนหน้านี้ตอนข้าพระราชทานตำแหน่งท่านอ๋องให้หลี่อิ๋นหู่ เขามอบชานี้มาเป็นของขวัญขอบคุณ”เพียงประโยคเดียว ทำให้มือของหลี่ชางหลานที่กำลังจะยกถ้วยชาขึ้นดื่มค้างอยู่กลางอากาศเมืองหลวงไม่มีความลับ โดยเฉพาะเหตุการณ์วันนี้ที่หลี่อิ๋นหู่ขึ้นไปเดินบนภูเขาจิ่งซานเพื่อขอพร แต่กลับเป็นต้นเหตุทำให้ราษฎรหลายพันคนต้องเสียชีวิตเรื่องนี้ทำให้ทั้งเมืองหลวงปั่นป่วนไปหมดแม้ว่าหลี่ชางหลานจะถูกเรียกตัวมาอย่างเร่งรีบ แต่เขาก็รับรู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างองค์รัชทายาทและจ้าวอ๋องได้ขาดสะบั้นลงโดยสิ้นเชิงบัดนี้เมื่อได้ยินชื่อของหลี่อิ๋นหู่จากปากของหลี่เฉิน เขารู้สึกเหมือนมีดเห
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 972
"เมื่อครั้งกระหม่อมกวาดล้างหมู่บ้านเหมียว ก็เป็นเพียงฐานที่มั่นหลักของตระกูลโจวเท่านั้น ตลอดหลายปีที่ผ่านมา มีหญิงสาวจากตระกูลโจวแต่งงานออกไปมากมายจนยากจะนับได้ บุตรหลานของพวกนางหลายคนต่างก็มีอำนาจในมือ หากโจวสิงเจี่ยเปล่งวาจาเรียกหา พวกมันสามารถรวมกำลังคนจำนวนมากได้ในเวลาอันสั้น อย่างน้อยก็สามารถฟื้นฟูหมู่บ้านตระกูลโจวขึ้นมาใหม่ได้อย่างแน่นอน"ซานเป่าอธิบายอย่างละเอียด แต่สีหน้าของหลี่เฉินกลับไร้ความรู้สึกผ่านไปครู่หนึ่ง หลี่เฉินกล่าวว่า "ปัญหาของเหมียวเจียงเป็นเรื่องใหญ่ ไม่อาจลงมือโดยพลการได้ในตอนนี้ แต่โจวสิงเจี่ยและหลี่อิ๋นหู่ร่วมมือกันสังหารราษฎรไปนับพัน รวมถึงหลี่อิ๋นหู่ยังฆ่าองค์ชายเก้า เรื่องเหล่านี้ไม่มีทางปล่อยผ่านไปได้"น้ำเสียงของหลี่เฉินเรียบเฉย "ถ่ายทอดคำสั่งลงไป ประกาศจับตัวหลี่อิ๋นหู่และโจวสิงเจี่ย หน่วยบูรพาต้องไล่ล่าพวกมันอย่างเต็มกำลัง ผู้ใดพบร่องรอยและรายงานเข้ามาจะได้รับรางวัลใหญ่"ซานเป่าได้ยินดังนั้นก็เอ่ยถาม "แต่ว่าตำแหน่งของจ้าวอ๋อง"การที่ราชสำนักประกาศจับท่านอ๋อง เป็นเรื่องใหญ่ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนและถือเป็นเรื่องอื้อฉาวของราชวงศ์หลี่เฉินกล่าวเรี
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 971
ซานเป่ากัดฟันแน่น จำต้องล้มเลิกการไล่ตามหลี่อิ๋นหู่และโจวสิงเจี่ยเขากวาดตามองไปรอบๆ พบว่าฝูงแมลงที่หนาแน่นจนมองแทบไม่เห็นพื้นกำลังเริ่มถอยกลับ ทิ้งไว้เพียงซากศพจำนวนมากนับพันในคลื่นแมลงครั้งนี้ มีเพียงส่วนน้อยเท่านั้นที่โชคดีหรือมีฝีมือพอจะรอดพ้นจากหายนะได้ ส่วนที่เหลือซึ่งเป็นคนส่วนใหญ่ รวมถึงต้าหลี่ซื่อชิง หวังฟู่ย่ง ต่างก็กลายเป็นวิญญาณใต้ฝูงแมลงไปทั้งหมดเมื่อฝูงแมลงสลายไป สิ่งที่เผยออกมาก็คือซากศพที่กระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น ซากศพเหล่านี้ไม่มีเลือดไหลออกมา แต่เนื้อหนังทั้งหมดถูกแมลงกัดแทะจนขาดวิ่นแทบไม่เหลือชิ้นดีที่โชคร้ายที่สุดคงเป็นหวังฟู่ย่ง ศพของเขาตอนนี้เหลือเพียงโครงกระดูกเท่านั้น แม้แต่เศษเนื้อขนาดฝ่ามือก็ไม่เหลือกลิ่นคาวเลือดและกลิ่นเหม็นของแมลงลอยคลุ้งไปทั่วอากาศ ผสานกับภาพของซากศพที่เกลื่อนกลาดอยู่รอบตัว เป็นภาพที่สร้างแรงกระแทกให้จิตใจอย่างรุนแรง ใบหน้าของซานเป่าดำทะมึนจนแทบจะบีบหยดน้ำออกมาได้เขารู้ดีว่าตัวเองกำลังเผชิญกับปัญหาใหญ่แล้ว…พระที่นั่งสีเจิ้งหลี่เฉินมองดูซากศพของแมลงสีดำที่วางอยู่ตรงหน้า กับซานเป่าที่คุกเข่าอยู่บนพื้นมานานกว่าครึ่งชั่วยาม ใบห
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 970
ผู้ที่ซุ่มโจมตีมีความชำนาญอย่างยิ่ง ขณะที่เขาจู่โจมออกมาอย่างกะทันหัน ซานเป่าทำได้เพียงบิดร่างหลบเลี่ยงจุดสำคัญ แต่ก็ยังไม่อาจหนีจากฝ่ามือที่พุ่งเข้ากระแทกไหล่ของเขาเสียงกระแทกหนักหน่วงดังขึ้น ท่ามกลางเสียงอุทานของซานเป่า ร่างทั้งสองแยกออกจากกัน ซานเป่าถูกกระแทกจนลอยกระเด็นไปไกลกว่าสิบก้าว เมื่อตกลงสู่พื้นยังต้องถอยหลังอีกสามก้าว แต่ละก้าวหนักแน่นราวขุนเขาถล่ม พื้นดินที่เหยียบย่ำแตกร้าวสะเทือนทันทีที่ซานเป่าตั้งหลักได้ ฝูงแมลงสีดำรอบตัวก็คล้ายได้รับคำสั่ง พวกมันพุ่งโจมตีเข้าใส่เขาอย่างบ้าคลั่งซานเป่าครางเสียงต่ำ พลังภายในพลุ่งพล่านออกจากร่าง ส่งแรงสั่นสะเทือนกระจายออกไป แมลงที่ไต่ขึ้นบนตัวเขาถูกสังหารจนหมดสิ้น ร่วงหล่นลงบนพื้นแต่ก่อนที่เขาจะทันได้หายใจ โลหิตของแมลงที่ถูกฆ่าล่อให้แมลงจำนวนมากยิ่งกว่าถาโถมเข้ามาอีกครั้ง ซานเป่ารู้ว่าสถานการณ์นี้ไม่อาจปล่อยให้ยืดเยื้อ เขากลืนลมหายใจลงคอ พลังลมปราณรวมศูนย์ในปาก ก่อนจะเปล่งเสียงร้องกึกก้องเสียงคำรามแหลมสูงดั่งระเบิดเสียง สร้างคลื่นพลังที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า คลื่นพลังกระจายออกไปทุกทิศทาง แมลงทุกตัวที่อยู่ในรัศมีของคลื่นพลังสั่นสะ
