เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 459
บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 460
ในระบบของจักรวรรดิต้าฉิน นับตั้งแต่ที่ไท่จูยกเลิกระบบอัครมหาเสนาบดี อำนาจของจักรพรรดิก็แข็งแกร่งขึ้นอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน แต่สิ่งที่ตามมาก็คือกิจของรัฐที่ยุ่งวุ่นวายอย่างมาก หากไม่มีอัครมหาเสนาบดี กิจของรัฐทั้งหมดก็ค้างอยู่บนบ่าของจักรพรรดิ และไม่ใช่จักรพรรดิทุกพระองค์ที่จะขยันขันแข็งเหมือนไท่จู หลังจากยึดครองประเทศได้ก็พักผ่อนเพียงสามหรือสี่ชั่วโมงต่อวันเท่านั้น และเวลาที่เหลือก็ถูกใช้ไปกับการจัดการกิจของรัฐจักรพรรดิก็เป็นมนุษย์เช่นกันและต้องการการพักผ่อน เป็นไปไม่ได้ที่จักรพรรดิจะจัดการเรื่องหนักๆ ของรัฐบาลเพียงลำพังดังนั้นจึงมีสำนักราชเลขาขึ้นมา ในสำนักราชเลขาจะมีมหาอำมาตย์ทั้งหมด 5 คน ราชเลขาหนึ่งคนและผู้ช่วยรองอีกสี่คน แต่ไม่มีกฎตายตัวว่าท่านราชเลขาจะเป็นผู้ช่วยหลักเท่านั้น มันขึ้นอยู่กับทักษะของแต่ละคนและความชอบของจักรพรรดิโดยทั่วไปแล้วผู้ที่มีบารมีสูงสุดก็จะเป็นราชเลขาดังนั้นในรัชกาลนี้ จ้าวเสวียนจีที่เป็นราชเลขามาหลายปี จึงควบคุมอำนาจของสำนักราชเลขามาโดยตลอด แม้กระทั่งเคยแข่งกับอำนาจของจักรพรรดิด้วยซ้ำ อย่างไรก็ตาม เมื่อหลี่เฉินเชิญถานไถจิ้งจือออกมาแล้ว ปั
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 461
และตอนนี้เอง หลี่เฉินเหลือบมองผู้คนด้านล่างแล้วพูดว่า “นอกจากนี้ ข้าอยากจะสร้างสถาบันการศึกษาในเขตชานเมืองทางตะวันตกของเมืองหลวง”“จุดประสงค์ของสถาบันการศึกษาแห่งนี้คือ จัดหาสถานที่สำหรับพักอาศัย ศึกษาเล่าเรียนและใช้ชีวิตให้กับนักศึกษาจากทั่วทุกมุมโลก โดยไม่เสียค่าใช้จ่าย”“เราจะรับสมัครนักศึกษาชุดแรกจำนวน 1,000 คน ไม่มีกฎเกณฑ์ในการรับเข้าเรียน นักเรียนทุกคนมีอายุเกิน 13 ปี และอ่านออกเขียนได้” “นอกจากนี้ยังมีที่ว่างอีก 500 ที่ โดยมีเงื่อนไขว่าจะต้องเป็นช่างฝีมือที่ยอดเยี่ยม ทุกคนที่มีทักษะฝีมือล้วนยินดีต้อนรับ” เมื่อเทียบกับข่าวที่ถานไถจิ้งจือเข้ารับราชการ เรื่องนี้ดูเหมือนจะเป็นเรื่องเล็กน้อยแต่บางคนยังคงได้กลิ่นบางอย่างผิดปกติในราชสำนักนั้นทุกประโยคและทุกคำพูดจะต้องได้รับการพิจารณาอย่างรอบคอบ หากพลาดรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ความหมายที่ได้รับอาจจะแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงทันใดนั้น ขุนนางที่สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติก็กล่าวออกมาว่า “ฝ่าบาท ตามที่พระองค์ทรงตรัส สถาบันแห่งนี้ก่อตั้งโดยราชสำนักซึ่งจะรับนักเรียนทั้งหมด 1,500 คน เช่นนั้นแล้วย่อมต้องการพื้นที่ไม่น้อย มิหนำซ้ำค่าใช้จ่ายทั
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 462
คำพูดของหลี่เฉิน ทำให้ซูเจิ้นถิงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งซูเจิ้นถิงเป็นคนซื่อสัตย์มาทั้งชีวิต และครั้งเดียวที่เขาเปิดประตูหลังก็คือ ตอนที่เขาทนไม่ได้ที่ญาติห่างๆ อย่างเจิ้งเป่าหรงคุกเข่าขอร้องทั้งคืน จึงเขียนจดหมายแนะนำให้เจิ้งเป่าหรงนำไปซื้อตำแหน่งขุนนางด้วยเหตุนี้ ซูเจิ้นถิงจึงไม่เข้าใจความหมายเบื้องหลังเสียงหัวเราะขององค์รัชทายาทจริงๆเมื่อเห็นว่าซูเจิ้นถิงไม่เข้าใจความนัยของตัวเอง หลี่เฉินจึงยกมือโอบไหล่ของเขา ทำให้ฝ่ายหลังรู้สึกประหลาดใจ หลี่เฉินหัวเราะเบาๆ แล้วกล่าวว่า “ประชาชนทั่วไปแต่งงานก็ได้รับของขวัญอวยพร ข้าอภิเษกสมรสทั้งที และยังอภิเษกสมรสกับบุตรสาวของแม่ทัพใหญ่ซู ทายาทของเทพสงคราม นี่คือพระชายาองค์รัชทายาทแห่งตำหนักบูรพา!”“บรรดาขุนนางฝ่ายพลเรือนและฝ่ายทหารของราชวงศ์ หากพวกเขาไม่มอบของขวัญอวยพรที่ล้ำค่าให้กับข้า พวกเขาไม่กลัวว่าข้าจะไม่รังแกพวกเขาหรือ?”ซูเจิ้นถิงเบิกตากว้าง มองหลี่เฉินด้วยความไม่อยากจะเชื่อ เขาไม่คิดเลยว่า องค์รัชทายาทจะมุ่งเป้าไปที่ขุนนางพลเรือนและทหาร และ...และดูเหมือนว่าจะไม่มีใครสามารถรอดพ้นจากมีดเล่มนี้ได้ซูเจิ้นถิงผู้ไม่เคยคาดหวังว่าหลี่เฉินจะใ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 463
แม้จะรู้ว่าตัวเองถูกหลี่เฉินวางกับดักใส่ แต่ซูเจิ้นถิงไม่เพียงไม่รู้สึกแย่ ในทางกลับกันเขารู้สึกยินดีมากกว่าหลี่เฉินเสียอีก ตอนนี้ไม่เพียงแต่ตัวเขาเองเท่านั้น แต่ความรุ่งโรจน์ของตระกูลซูทั้งหมดต่างเดิมพันไว้ที่ตำหนักบูรพา ยิ่งหลี่เฉินมีอำนาจและเจ้าเล่ห์มากเท่าไหร่ ยิ่งพิสูจน์ได้ว่าการลงทุนของเขาถูกต้องมากขึ้นเท่านั้นเพียงเสี้ยววินาที ความคิดมากมายได้พรั่งพรูอยู่ในหัวของซูเจิ้นถิงไม่หยุด หลังจากอยู่ตำหนักบูรพาได้ระยะหนึ่ง เขาก็ขอตัวลา เพื่อคิดหาวิธีช่วยหลี่เฉินโกงเงินคน ทันทีที่ซูเจิ้นถิงจากไป หลี่เฉินก็มีเวลาว่างเล็กน้อยเขาเรียกไห่ตงชิงมา และลูบเหยี่ยวซึ่งบาดเจ็บจากการช่วยชีวิตเขาเบาๆ จากนั้นก็หันไปหาวั่นเจียวเจียวผู้มีพระคุณอีกคนแล้วพูดว่า “อาการบาดเจ็บหายดีแล้วหรือยัง?”วั่นเจียวเจียวกล่าวยิ้มๆ ว่า “ทูลฝ่าบาท หายดีแล้วเพคะ”“ครั้งนี้เจ้าช่วยชีวิตข้าเอาไว้ พูดมา เจ้าต้องการรางวัลอะไร?”หลี่เฉินเหลือบมองวั่นเจียวเจียวแล้วพูดว่า “อย่าปฏิเสธอย่างสุภาพ เจ้าก็รู้ ข้าขี้เหนียวที่จะให้โอกาสผู้คน หากเจ้าสุภาพ ข้าจะไม่ให้รางวัลเจ้าจริงๆ”วั่นเจียวเจียวหน้าแดง และกระซิบเสียงเบาว่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 464
เจิ้งเป่าหรงไม่เคยคาดหวังว่า องค์รัชทายาทจะเสด็จออกจากตำหนักเพื่อมาต้อนรับด้วยตัวเองแต่แล้วเจิ้งเป่าหรงก็ตระหนักได้ว่าไม่ว่าจะคิดจากมุมไหน ตัวเองก็ดูเหมือนจะไม่มีคุณสมบัติเช่นนั้น ดังนั้น องค์รัชทายาทคงจะมีพระประสงค์อื่น“ลุกขึ้นเถอะ” หลี่เฉินให้เจิ้งเป่าหรงลุกขึ้นแล้วพูดว่า “เจ้ามาถึงเร็วมาก”เจิ้งเป่าหรงรีบตอบกลับทันทีว่า “กระหม่อมไม่กล้าชักช้า หลังจากกลับไปอธิบายและจัดข้าวของนิดหน่อย ก็ตรงมาที่เมืองหลวงก่อน ส่วนครอบครัวและญาติๆ จะตามมาทีหลัง”“อืม ไม่เลว อย่างน้อยทัศนคติก็ถูกต้อง” หลี่เฉินพยักหน้าและพูดว่า “ไปกันเถอะ ตามข้าออกไปสักรอบ”จิตใจของเจิ้งเป่าหรงเต็มไปด้วยความสงสัย ไม่รู้ว่าองค์รัชทายาทจะพาเขาไปที่ไหนแต่ในเมื่อหลี่เฉินไม่ได้พูดอะไร และเขาก็ไม่กล้าถาม จึงทำได้เพียงหุบปากให้สนิทแล้วเดินตามหลังหลี่เฉินอย่างระมัดระวังหลี่เฉินขึ้นรถม้า ส่วนเจิ้งเป่าหรงนั้นไม่มีคุณสมบัติที่จะนั่งรถม้าคันเดียวกับเขา ดังนั้นจึงมีการเตรียมรถม้าอีกคันให้กับเขาครึ่งชั่วยามต่อมา รถม้าก็หยุดที่ทางเข้าลานล่าสัตว์ราชวงศ์ หลี่เฉินลงจากรถ และเรียกเจิ้งเป่าหรงให้ติดตามตัวเองมา ในขณะที
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 465
ไม่ว่าหลี่เคอโส่วจะจงใจแสดงให้หลี่เฉินเห็น หรือว่าหลี่เคอโส่วเฝ้านาทดลองมันเทศทั้งวันทั้งคืนจริงๆ แต่ขอเพียงการทดลองปลูกมันเทศประสบความสำเร็จ หลี่เฉินก็จะพอใจกับการแสดงของหลี่เคอโส่ว “ลุกขึ้นเถอะ ไม่ต้องมากพิธี”หลี่เฉินพาหลี่เคอโส่วที่ระวังตัวเกินเหตุ และเจิ้งเป่าหรงซึ่งยังคงเต็มไปด้วยความสงสัยแต่รู้สึกอย่างคลุมเครือว่ามีเรื่องสำคัญกำลังจะเกิดขึ้น เข้าไปในเรือนกระจกที่เรียบง่าย ด้านใน มีชาวนาหลายสิบคนกำลังดูแลมันเทศอย่างระมัดระวังเมื่อเทียบกับรูปลักษณ์ที่เปราะบางและน่าสงสารในตอนปลูกครั้งแรก ตอนนี้เรือนกระจกก็เขียวชอุ่ม บนพื้นเต็มไปด้วยใบมันเทศสีเขียวหลี่เฉินดีใจมากเมื่อเห็นสิ่งนี้ไม่ผิดแน่ สิ่งนี้เหมือนกับมันเทศที่เขาเคยเห็นในทุ่งนาที่ชนบทเมื่อชาติก่อนทุกประการ“ฝ่าบาท มันเทศเหล่านี้สุกแล้ว”หลี่เคอโส่วกล่าวอย่างตื่นเต้น “หลังจากที่พวกเราวัดแล้ว มันเทศเหล่านี้ออกผลอย่างต่ำ 4-5 ผล มากสุดก็ 8-9 ผล หรือมากกว่าสิบผล แต่ละลูกก็ใหญ่เท่ากับกำปั้นของผู้ใหญ่ ผลผลิตนี้ช่างน่าทึ่งมากฝ่าบาท!” หลี่เฉินรู้สึกยินดีมากขึ้นเมื่อได้ยินสิ่งนี้ เขานั่งยองๆ และดึงมันเทศออกจากหลุมโดยตรง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 466
แม้แต่หลี่เฉินยังตกตะลึงเล็กน้อยกับฉากนี้เมื่อเห็นความประหลาดใจในสายตาของผู้คนโดยรอบ เจิ้งเป่าหรงจึงรู้สึกตัวว่าได้สูญเสียกริยาไปแล้วใบหน้าที่มันเยิ้มเต็มไปด้วยความเขินอาย เขารีบคุกเข่าลงแล้วพูดว่า “ฝ่าบาท โปรดประทานอภัยแก่กระหม่อมด้วย กระหม่อมตื่นเต้นมาก จนทำตัวไม่เหมาะสมต่อหน้าฝ่าบาท” “ไม่เป็นไร”แน่นอนว่าหลี่เฉินไม่สนใจเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ เขาพูดอย่างจริงจังว่า “เจ้าแตกต่างจากขุนนางระดับสูงในเมืองหลวงพวกนั้น ตรงที่เจ้าไม่กินอาหารบนโลกมนุษย์[footnoteRef:1] เจ้าทำงานคลุกคลีกับคนรากหญ้า ยิ่งใกล้ชิดกับประชาชนมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งยากจะเป็นขุนนางได้” [1: กินอาหารบนโลกมนุษย์ อุปมาถึง การแสวงหาชื่อเสียง โชคลาภ ความมั่งคั่งทางวัตถุของผู้คน] “เจ้าก็เห็นผลผลิตของพืชชนิดนี้แล้ว พูดตรงๆ หากส่งเสริมสำเร็จ เจ้าก็จะมีชื่อเสียงนานนับพันปี แต่ปัญหาคือเจ้าต้องหาทางทำให้ประชาชนในเขตอำนาจของเจ้ายอมรับ ”หลี่เฉินเห็นเจิ้งเป่าหรงครุ่นคิดก็กล่าวว่า “แผ่นดินใหญ่แตกต่างจากพื้นที่ชายฝั่ง แต่ความหลงใหลในที่ดินและการเกษตรของประชาชนล้วนเหมือนกัน ตลอดหลายร้อยหลายพันปีมานี้ ไม่มีใครเคยลองให้พวกเขาปลูกมั
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 467
“อย่างที่บอกไป ข้าไม่ตระหนี่ในการให้อำนาจแก่คนเบื้องล่าง ไม่ว่าจะมีความสามารถมากแค่ไหน แต่เจ้าก็ต้องมีอำนาจมากตามไปด้วย ไม่จำเป็นต้องกังวลว่าจะเป็นไปตามกฎเกณฑ์หรือไม่ เพราะกฎนี้ข้าเป็นผู้กำหนดเอง ในเมื่อข้าพยักหน้า ก็ไม่มีใครสามารถปฏิเสธได้”หลี่เฉินมองไปที่เจิ้งเป่าหรง และพูดเสียงเรียบว่า “ในเมื่อข้าให้สิ่งที่เจ้าต้องการไปแล้ว เช่นนั้นสิ่งที่ข้าต้องการ เจ้าก็ต้องทำให้ได้”ก่อนที่เจิ้งเป่าหรงจะพูดอะไรบางอย่างที่แสดงถึงความภักดี หลี่เฉินก็หันไปหาหลี่เคอโส่วและพูดว่า “ต่อจากนี้ไป ลานล่าสัตว์จะให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่กับผู้ว่าการเมืองหลวง เพื่อดำเนินการส่งเสริมมันเทศเบื้องต้น พวกเจ้าควรจะรวบรวมข้อควรระวังในการดูแลมันเทศให้เร็วที่สุด ทำเป็นคู่มือเพาะปลูกที่ประชาชนทั่วไปสามารถอ่านเข้าใจได้ง่าย”“เหลือเวลาอีกไม่กี่วันก่อนการเพาะปลูกในฤดูใบไม้ผลิจะมาถึง ภารกิจของพวกเจ้าจึงไม่เบาเลย” หลี่เคอโส่วกล่าวด้วยความเคารพทันที “กระหม่อมจะปฏิบัติตามพระราชดำรัสสั่งของฝ่าบาท”หลี่เฉินพยักหน้าและพูดอย่างพอใจว่า “พวกเจ้าทุกคนทำงานหนักในช่วงนี้ และตอนนี้ก็มีผลงานแล้ว สมควรได้รับรางวัล”“เดิมทีเจ้าม
บทล่าสุด
