เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 456
บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 457
หลังจากฟังคำอธิบายของหลี่อิ๋นหู่แล้ว สตรีศักดิ์สิทธิ์ก็ไม่รั้นอีกต่อไปไม่ว่าต้องการพยายามเร็วแค่ไหน ก็ไม่สามารถทำมันต่อหน้าผู้คนมากมายในวังหลังได้ จุดนี้ สตรีศักดิ์สิทธิ์ยังสามารถควบคุมความเหมาะสมได้“เช่นนั้นวันมะรืน ข้าจะมาหาจ้าวอ๋องอีกครั้ง หวังว่าจ้าวอ๋องจะเตรียมพร้อมในตอนนั้น”พูดจบ สตรีศักดิ์สิทธิ์ก็หันหลังจะเดินจากไป“สตรีศักดิ์สิทธิ์หยุดก่อน!”หลี่อิ๋นหู่เรียกสตรีศักดิ์สิทธิ์“จ้าวอ๋องยังมีธุระอื่นหรือไม่?”สตรีศักดิ์สิทธิ์ถาม“ข้าอยากจะรู้ว่า แผนการนี้เป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์หรือว่าสำนักของเจ้าเป็นคนคิดขึ้นมา?” หลี่อิ๋นหู่ถามสตรีศักดิ์สิทธิ์ตอบอย่างใจเย็น “ทั้งสอง”“การลอบสังหารครั้งล่าสุดล้มเหลว และสำนักก็สูญเสียปรมาจารย์ไปหลายคน เมื่อเผชิญหน้ากับการตอบโต้ของหน่วยบูรพา สำนักของเราก็ได้รับความสูญเสียอย่างหนัก ดังนั้นทางสำนักจึงตัดสินใจใช้มาตรการตอบโต้อย่างรุนแรง และการลอบสังหารองค์รัชทายาทโดยตรงเป็นครั้งที่สอง ก็เป็นทางเลือกสุดท้าย แต่ว่าแผนการนี้ มีอัตราความสำเร็จสูงและสามารถทำให้ตำหนักบูรพาจมสู่ทะลไฟได้”“เพื่อทำความดีลบล้างความผิด ข้าจึงคิดแผนนี้ขึ้นมา และดำเนินการ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 458
“ทูลฝ่าบาท วันนี้กระหม่อมได้คัดแยกม้วนเอกสารของกรมยุติธรรมในรอบสิบปีที่ผ่านมา พบว่าแม้กรมยุติธรรมจะมีปัญหามากมาย แต่การทำงานและหน้าที่พื้นฐานยังคงมีอยู่ ถึงแม้ว่าจะมีช่องโหว่มากมายในคดี แต่สถานการณ์ไม่ได้ร้ายแรงจนเกินไป กระหม่อมจึงมาขอคำแนะนำจากฝ่าบาท โปรดอนุญาตให้กระหม่อมดำเนินการคัดเลือกการพลิกคดีด้วยพ่ะย่ะค่ะ”เมื่อโจวผิงอันได้รับอนุญาตให้เข้าไปในพระที่นั่งสีเจิ้ง ประโยคแรกที่เขาพูดทำให้หลี่เฉินเงยหน้าขึ้น เลื่อนสายตาจากสาส์นกราบทูลไปที่โจวผิงอัน“ไม่มีปัญหา ไม่เข้าวัด ข้ากำลังพูดถึงเจ้าโจวผิงอัน”หลี่เฉินกล่าวยิ้มๆ “พลิกคดีก็พลิกคดี แต่การคัดเลือกการพลิกคดีมันหมายความว่าอย่างไร?”โจวผิงอันตอบอย่างใจเย็นว่า “บางคดีสามารถพลิกคดีได้ บางคดีจะพลิกก็ได้ และบางคดีก็พลิกคดีไม่ได้ และสิ่งที่กระหม่อมต้องการพลิกคดีก็คือประเภทที่สี่ คดีที่จำเป็นต้องพลิก”“คดีที่พลิกได้ส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับขุนนางที่มีอำนาจหรือถูกโอนย้ายหรือเกษียณไปแล้ว เมื่อคนเหล่านี้เข้ารับตำแหน่งก็เล่นพรรคเล่นพวก ฝ่าฝืนกฎหมาย บรรเทาความผิดหรือเพิ่มความผิดเพื่อความสัมพันธ์ส่วนตัว แม้กระทั่งคดีฆาตกรรม แม้จะไม่ได้ใหญ่โตนัก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 459
ในวันที่สอง วันลาหยุดก็สิ้นสุดแล้ว หน่วยงานราชการต่างๆ และร้านค้าทั่วประเทศกลับมาทำงานตามปกติในวันนี้ และเริ่มทำงานตามขั้นตอนที่กำหนดพ่อค้ามาแต่เช้า เพราะพ่อค้าไม่มีแนวคิดเรื่องการพักผ่อน หากพวกเขาทำเงินได้ ก็สามารถทำธุรกิจได้แม้แต่ในวันส่งท้ายปีเก่าแต่ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ไม่เพียงแต่เสมียนเท่านั้น แต่ยังรวมถึงเจ้าหน้าที่ทหารในศาลด้วย ห้ามใช้วันหยุดปีใหม่เป็นข้ออ้างในการไม่ทำงาน ใครฝ่าฝืนสามารถฟ้องเจ้าหน้าที่ได้ในวันนี้หลี่เฉินสวมเครื่องแบบทางการขององค์รัชทายาท แขวนหยกที่ข้างเอว และเริ่มเปิดประชุมราชการเช้าในเช้าวันแรกของปีขาลในตอนเช้าของวันนี้ สายตานับไม่ถ้วนกำลังจ้องมองไปที่พระที่นั่งไท่เหอปีที่ผ่านมามีเรื่องเกิดขึ้นมากมายเกินไป แต่เรื่องเหล่านั้นก็ได้ข้อสรุปไปแล้ว และปีใหม่นี้คือการเริ่มจังหวะใหม่ ซึ่งทุกคนต่างก็คาดหวังว่าการประชุมราชการเช้านี้จะมีคำตอบในอีกแง่หนึ่งก็คือวัดทิศทางลมหลังจากทำตามขั้นตอนมารยาทครบถ้วนแล้ว หลี่เฉินก็ยืนอยู่ข้างเก้าอี้มังกร มองไปที่ขุนนางบุ๋นบู๊ด้านล่าง จากนั้นก็กล่าวเปิดงาน“วันนี้เป็นประชุมราชการเช้าครั้งแรกของปีขาล ขุนนางทุกท่าน วันส
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 460
ในระบบของจักรวรรดิต้าฉิน นับตั้งแต่ที่ไท่จูยกเลิกระบบอัครมหาเสนาบดี อำนาจของจักรพรรดิก็แข็งแกร่งขึ้นอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน แต่สิ่งที่ตามมาก็คือกิจของรัฐที่ยุ่งวุ่นวายอย่างมาก หากไม่มีอัครมหาเสนาบดี กิจของรัฐทั้งหมดก็ค้างอยู่บนบ่าของจักรพรรดิ และไม่ใช่จักรพรรดิทุกพระองค์ที่จะขยันขันแข็งเหมือนไท่จู หลังจากยึดครองประเทศได้ก็พักผ่อนเพียงสามหรือสี่ชั่วโมงต่อวันเท่านั้น และเวลาที่เหลือก็ถูกใช้ไปกับการจัดการกิจของรัฐจักรพรรดิก็เป็นมนุษย์เช่นกันและต้องการการพักผ่อน เป็นไปไม่ได้ที่จักรพรรดิจะจัดการเรื่องหนักๆ ของรัฐบาลเพียงลำพังดังนั้นจึงมีสำนักราชเลขาขึ้นมา ในสำนักราชเลขาจะมีมหาอำมาตย์ทั้งหมด 5 คน ราชเลขาหนึ่งคนและผู้ช่วยรองอีกสี่คน แต่ไม่มีกฎตายตัวว่าท่านราชเลขาจะเป็นผู้ช่วยหลักเท่านั้น มันขึ้นอยู่กับทักษะของแต่ละคนและความชอบของจักรพรรดิโดยทั่วไปแล้วผู้ที่มีบารมีสูงสุดก็จะเป็นราชเลขาดังนั้นในรัชกาลนี้ จ้าวเสวียนจีที่เป็นราชเลขามาหลายปี จึงควบคุมอำนาจของสำนักราชเลขามาโดยตลอด แม้กระทั่งเคยแข่งกับอำนาจของจักรพรรดิด้วยซ้ำ อย่างไรก็ตาม เมื่อหลี่เฉินเชิญถานไถจิ้งจือออกมาแล้ว ปั
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 461
และตอนนี้เอง หลี่เฉินเหลือบมองผู้คนด้านล่างแล้วพูดว่า “นอกจากนี้ ข้าอยากจะสร้างสถาบันการศึกษาในเขตชานเมืองทางตะวันตกของเมืองหลวง”“จุดประสงค์ของสถาบันการศึกษาแห่งนี้คือ จัดหาสถานที่สำหรับพักอาศัย ศึกษาเล่าเรียนและใช้ชีวิตให้กับนักศึกษาจากทั่วทุกมุมโลก โดยไม่เสียค่าใช้จ่าย”“เราจะรับสมัครนักศึกษาชุดแรกจำนวน 1,000 คน ไม่มีกฎเกณฑ์ในการรับเข้าเรียน นักเรียนทุกคนมีอายุเกิน 13 ปี และอ่านออกเขียนได้” “นอกจากนี้ยังมีที่ว่างอีก 500 ที่ โดยมีเงื่อนไขว่าจะต้องเป็นช่างฝีมือที่ยอดเยี่ยม ทุกคนที่มีทักษะฝีมือล้วนยินดีต้อนรับ” เมื่อเทียบกับข่าวที่ถานไถจิ้งจือเข้ารับราชการ เรื่องนี้ดูเหมือนจะเป็นเรื่องเล็กน้อยแต่บางคนยังคงได้กลิ่นบางอย่างผิดปกติในราชสำนักนั้นทุกประโยคและทุกคำพูดจะต้องได้รับการพิจารณาอย่างรอบคอบ หากพลาดรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ความหมายที่ได้รับอาจจะแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงทันใดนั้น ขุนนางที่สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติก็กล่าวออกมาว่า “ฝ่าบาท ตามที่พระองค์ทรงตรัส สถาบันแห่งนี้ก่อตั้งโดยราชสำนักซึ่งจะรับนักเรียนทั้งหมด 1,500 คน เช่นนั้นแล้วย่อมต้องการพื้นที่ไม่น้อย มิหนำซ้ำค่าใช้จ่ายทั
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 462
คำพูดของหลี่เฉิน ทำให้ซูเจิ้นถิงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งซูเจิ้นถิงเป็นคนซื่อสัตย์มาทั้งชีวิต และครั้งเดียวที่เขาเปิดประตูหลังก็คือ ตอนที่เขาทนไม่ได้ที่ญาติห่างๆ อย่างเจิ้งเป่าหรงคุกเข่าขอร้องทั้งคืน จึงเขียนจดหมายแนะนำให้เจิ้งเป่าหรงนำไปซื้อตำแหน่งขุนนางด้วยเหตุนี้ ซูเจิ้นถิงจึงไม่เข้าใจความหมายเบื้องหลังเสียงหัวเราะขององค์รัชทายาทจริงๆเมื่อเห็นว่าซูเจิ้นถิงไม่เข้าใจความนัยของตัวเอง หลี่เฉินจึงยกมือโอบไหล่ของเขา ทำให้ฝ่ายหลังรู้สึกประหลาดใจ หลี่เฉินหัวเราะเบาๆ แล้วกล่าวว่า “ประชาชนทั่วไปแต่งงานก็ได้รับของขวัญอวยพร ข้าอภิเษกสมรสทั้งที และยังอภิเษกสมรสกับบุตรสาวของแม่ทัพใหญ่ซู ทายาทของเทพสงคราม นี่คือพระชายาองค์รัชทายาทแห่งตำหนักบูรพา!”“บรรดาขุนนางฝ่ายพลเรือนและฝ่ายทหารของราชวงศ์ หากพวกเขาไม่มอบของขวัญอวยพรที่ล้ำค่าให้กับข้า พวกเขาไม่กลัวว่าข้าจะไม่รังแกพวกเขาหรือ?”ซูเจิ้นถิงเบิกตากว้าง มองหลี่เฉินด้วยความไม่อยากจะเชื่อ เขาไม่คิดเลยว่า องค์รัชทายาทจะมุ่งเป้าไปที่ขุนนางพลเรือนและทหาร และ...และดูเหมือนว่าจะไม่มีใครสามารถรอดพ้นจากมีดเล่มนี้ได้ซูเจิ้นถิงผู้ไม่เคยคาดหวังว่าหลี่เฉินจะใ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 463
แม้จะรู้ว่าตัวเองถูกหลี่เฉินวางกับดักใส่ แต่ซูเจิ้นถิงไม่เพียงไม่รู้สึกแย่ ในทางกลับกันเขารู้สึกยินดีมากกว่าหลี่เฉินเสียอีก ตอนนี้ไม่เพียงแต่ตัวเขาเองเท่านั้น แต่ความรุ่งโรจน์ของตระกูลซูทั้งหมดต่างเดิมพันไว้ที่ตำหนักบูรพา ยิ่งหลี่เฉินมีอำนาจและเจ้าเล่ห์มากเท่าไหร่ ยิ่งพิสูจน์ได้ว่าการลงทุนของเขาถูกต้องมากขึ้นเท่านั้นเพียงเสี้ยววินาที ความคิดมากมายได้พรั่งพรูอยู่ในหัวของซูเจิ้นถิงไม่หยุด หลังจากอยู่ตำหนักบูรพาได้ระยะหนึ่ง เขาก็ขอตัวลา เพื่อคิดหาวิธีช่วยหลี่เฉินโกงเงินคน ทันทีที่ซูเจิ้นถิงจากไป หลี่เฉินก็มีเวลาว่างเล็กน้อยเขาเรียกไห่ตงชิงมา และลูบเหยี่ยวซึ่งบาดเจ็บจากการช่วยชีวิตเขาเบาๆ จากนั้นก็หันไปหาวั่นเจียวเจียวผู้มีพระคุณอีกคนแล้วพูดว่า “อาการบาดเจ็บหายดีแล้วหรือยัง?”วั่นเจียวเจียวกล่าวยิ้มๆ ว่า “ทูลฝ่าบาท หายดีแล้วเพคะ”“ครั้งนี้เจ้าช่วยชีวิตข้าเอาไว้ พูดมา เจ้าต้องการรางวัลอะไร?”หลี่เฉินเหลือบมองวั่นเจียวเจียวแล้วพูดว่า “อย่าปฏิเสธอย่างสุภาพ เจ้าก็รู้ ข้าขี้เหนียวที่จะให้โอกาสผู้คน หากเจ้าสุภาพ ข้าจะไม่ให้รางวัลเจ้าจริงๆ”วั่นเจียวเจียวหน้าแดง และกระซิบเสียงเบาว่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 464
เจิ้งเป่าหรงไม่เคยคาดหวังว่า องค์รัชทายาทจะเสด็จออกจากตำหนักเพื่อมาต้อนรับด้วยตัวเองแต่แล้วเจิ้งเป่าหรงก็ตระหนักได้ว่าไม่ว่าจะคิดจากมุมไหน ตัวเองก็ดูเหมือนจะไม่มีคุณสมบัติเช่นนั้น ดังนั้น องค์รัชทายาทคงจะมีพระประสงค์อื่น“ลุกขึ้นเถอะ” หลี่เฉินให้เจิ้งเป่าหรงลุกขึ้นแล้วพูดว่า “เจ้ามาถึงเร็วมาก”เจิ้งเป่าหรงรีบตอบกลับทันทีว่า “กระหม่อมไม่กล้าชักช้า หลังจากกลับไปอธิบายและจัดข้าวของนิดหน่อย ก็ตรงมาที่เมืองหลวงก่อน ส่วนครอบครัวและญาติๆ จะตามมาทีหลัง”“อืม ไม่เลว อย่างน้อยทัศนคติก็ถูกต้อง” หลี่เฉินพยักหน้าและพูดว่า “ไปกันเถอะ ตามข้าออกไปสักรอบ”จิตใจของเจิ้งเป่าหรงเต็มไปด้วยความสงสัย ไม่รู้ว่าองค์รัชทายาทจะพาเขาไปที่ไหนแต่ในเมื่อหลี่เฉินไม่ได้พูดอะไร และเขาก็ไม่กล้าถาม จึงทำได้เพียงหุบปากให้สนิทแล้วเดินตามหลังหลี่เฉินอย่างระมัดระวังหลี่เฉินขึ้นรถม้า ส่วนเจิ้งเป่าหรงนั้นไม่มีคุณสมบัติที่จะนั่งรถม้าคันเดียวกับเขา ดังนั้นจึงมีการเตรียมรถม้าอีกคันให้กับเขาครึ่งชั่วยามต่อมา รถม้าก็หยุดที่ทางเข้าลานล่าสัตว์ราชวงศ์ หลี่เฉินลงจากรถ และเรียกเจิ้งเป่าหรงให้ติดตามตัวเองมา ในขณะที
บทล่าสุด
