เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 442
บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 443
“และสถาบันแห่งนี้มีวัตถุประสงค์หลักสองประการ ประการแรกคือ เพื่อปลูกฝังผู้มีความสามารถในการสอบขุนนางสำหรับราชสำนัก”“ประการที่สองคือ การเตรียมทรัพยากรบุคคลสำหรับการขยายการศึกษาทั่วประเทศในอนาคต และรับสมัครผู้มีความรู้จากทั่วทุกมุมโลก ราชวงศ์สามารถจัดสรรงบประมาณพิเศษ เพื่อสนับสนุนนักศึกษาเหล่านี้ได้” แต่ความตั้งใจที่แท้จริงของหลี่เฉินไม่ได้ถูกเปิดเผย เขาต้องการเลือกความสามารถทางวิทยาศาสตร์ในหมู่นักศึกษาเหล่านี้!ความสามารถทางวิทยาศาสตร์ที่สามารถนำไปใช้ได้!แน่นอนว่าหลี่เฉินไม่ได้สับสนกับการใช้เทคโนโลยีในสมัยนี้ แต่อุปกรณ์ป้องกันเมือง เครื่องมือทางทหาร และเครื่องมือการเกษตรบางอย่าง สามารถพัฒนาได้ด้วยระดับเทคโนโลยีในปัจจุบันด้วยความรู้ในโลกอนาคตที่ติดตัวเขามา เขาเชื่อว่าตราบใดที่เขามีความสามารถเพียงพอ เขาก็สามารถเพิ่มระดับเทคโนโลยีของจักรวรรดิต้าฉิน ให้อยู่ในระดับที่สูงกว่าค่าเฉลี่ยของโลกอย่างน้อยสามสิบปีในช่วงสั้นๆ เคล็ดลับวิทยาศาสตร์แค่ข้อเดียว ก็เกือบจะทำลายการพัฒนาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีในยุคศักดินาทั้งหมดได้ตอนนี้หลี่เฉินต้องการจะฉีกหลุม หลี่เฉินมีแผนนี้ตั้งแต่ที่เขาพ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 444
“เอาล่ะ”หลี่เฉินโบกมือกล่าวว่า “ครั้งนี้เป็นเพราะการทำงานหนักของเจ้าตลอดหลายปีที่ผ่านมา แต่ปัญหาด้านภาษียังอยู่ในบัญชี อย่าคิดว่าข้าจะไม่สนใจมันอีกต่อไป” “เมืองหลวงแตกต่างจากเวยไห่เว่ย ใช้นิ้วเท้าคิดก็น่าจะมองออกว่าเมืองหลวงนั้นซับซ้อนกว่าเวยไห่เว่ยหลายเท่า การให้โอกาสนี้แก่เจ้านั้นเป็นทั้งของขวัญและเป็นหายนะ แต่สิ่งนี้ขึ้นอยู่กับความสามารถของเจ้า”“หากคุณธรรมของเจ้าไม่คู่ควร เจ้าจะต้องรับผลที่ตามมาด้วยตัวเอง”เจิ้งเป่าหรงยังคงดื่มด่ำกับความยินดีที่ได้รับการเลื่อนตำแหน่ง เขาไม่ได้ยินสิ่งใดเลยในขณะนี้ เขาเอาแต่พูดว่า “ฝ่าบาททรงวางพระทัย กระหม่อมจะบุกน้ำลุยไฟ และยอมตายเพื่อฝ่าบาท” “หวังว่าอย่างนั้น”หลังจากที่หลี่เฉินพูดจบ เขาก็ลุกขึ้นและพูดกับท่านจิ้งจือว่า “เรื่องที่เวยไห่เว่ยทำให้เราล่าช้าไปนาน ถึงเวลาที่ข้าต้องกลับไปแล้ว” ท่านจิ้งจือประสานมือแล้วพูดว่า “ข้า...กระหม่อม ตามส่งเสด็จฝ่าบาท”“ไม่จำเป็น” หลี่เฉินพอใจกับคำแทนตัวของท่านจิ้งจือมาก เขายิ้มแล้วกล่าวว่า “ข้าไม่ชอบพิธีหยุมหยิมพวกนี้ ขอมีอิสระมากกว่านี้จะดีกว่า หลังจากที่ข้ากลับไปแล้ว ข้าจะออกพระราชโองการทันที เม
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 445
เจิ้งเป่าหรงไม่รู้เกี่ยวกับเกมการเมืองระดับสูง และอาจจะมองภาพรวมของใต้หล้าไม่ออก แต่เขารู้สิ่งหนึ่ง เมื่อข่าวการแต่งตั้งของท่านจิ้งจือแพร่กระจายออกไป มันจะสร้างความฮือฮาไปทั่วทั้งประเทศอย่างแน่นอน และบังเอิญเขาได้เป็นพยานในเหตุการณ์นี้หัวใจของเขาเต้นเร็ว สัญชาตญาณบอกเจิ้งเป่าหรงว่าเขาจะต้องไม่ปล่อยให้โอกาสนี้หลุดลอยไปท่านจิ้งจือพยักหน้าและกล่าวว่า “พระมหากรุณาธิคุณของฝ่าบาทช่างยากที่จะปฏิเสธ เวลานี้ประเทศกำลังอยู่ในความสับสนวุ่นวาย แม้ว่าข้าจะแก่แล้ว แต่ก็ไม่กล้าซุกอยู่ในมุมอย่างเงียบๆ”สิ่งที่ทำให้เจิ้งเปาหรงสงสัยก็คือ ในอดีตทั้งจักรพรรดิและอ๋องข้าราชบริพารต่างก็ใช้วิธีการต่างๆ ในการเชิญท่านจิ้งจือมารับใช้ แต่กลับล้มเหลวโดยไม่มีข้อยกเว้น แต่องค์รัชทายาทกลับทรงโน้มน้าวได้สำเร็จแล้ว มิรู้ว่าองค์รัชทายาททรงมอบผลประโยชน์มากมายเพียงใดให้กับท่านจิ้งจือ?ท่านจิ้งจือสามารถเห็นความคิดของเจิ้งเป่าหรงได้ทันที แต่โดยปกติแล้วเขาจะไม่บอกอะไรล่วงหน้า เขาเพียงพูดว่า “ใต้เท้าเจิ้งกำลังจะไปเมืองหลวงเพื่อรับตำแหน่ง ยังไม่รีบกลับไปเตรียมตัวเร็วๆ หรือ?”เมื่อเห็นว่าท่านจิ้งจือกำลังไล่แขกอ้อมๆ เจ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 446
หลังจากเรื่องที่สนับสนุนสวีฉังชิงเริ่มเป็นที่รู้จักของผู้คนมากขึ้น ตอนนี้หลี่เฉินก็มีความมั่นใจมากพอที่จะกล่าวคำพูดดังกล่าวนี่ไม่ใช่แค่อำนาจเท่านั้น แต่ยังช่วยให้ทุกคนเห็นว่าองค์รัชทายาทแห่งตำหนักบูรพาลงมือปฏิบัติจริงเพื่อสนับสนุนคนสนิทของเขา แทนที่จะพิจารณาทิ้งรถทันทีเพื่อประหยัดเงิน เมื่อมีบางอย่างเกิดขึ้นกับคนข้างล่างความประทับใจนี้จะช่วยยกระดับสถานะของหลี่เฉินอย่างมากในสายตาของขุนนางในราชสำนักท้ายที่สุดแล้ว ไม่มีใครอยากติดตามผู้นำที่จะละทิ้งตัวเองไปได้ทุกเมื่อ ซูจิ่นพ่าได้ยินดังนั้นก็หยุดพูดท้ายที่สุดแล้วก็เป็นแค่ผู้ว่าการเมืองหลวงเท่านั้น อนาคตจะเป็นอย่างไร ก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของเจิ้งเป่าหรงแต่อย่างน้อยตอนนี้ เขาก็เป็นแค่เบี้ยตัวเล็กๆ เท่านั้น ซึ่งไม่ส่งผลกระทบต่อสถานการณ์ใดๆ ได้ “จริงสิ ฝ่าบาท พวกเรามีข่าวดีแล้วนะ!”จู่ๆ ซูจิ่นพ่าก็พูดด้วยความตื่นเต้นว่า “มันเทศที่พวกเราปลูกได้ออกผลชุดแรกแล้ว!”หลี่เฉินรู้สึกประหลาดใจเมื่อได้ยินเรื่องนี้ “เร็วขนาดนี้เชียวหรือ? ข้าคิดว่าคงต้องใช้เวลาอย่างน้อยเดือนกุมภาพันธ์ถึงจะออกผล? แล้วผลผลิตเป็นอย่างไรบ้าง?”ซูจิ่นพ่าฉีก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 447
ชายชราพูดอย่างตื่นเต้น “ข้าอายุ 67 ปีแล้ว”ในจักรวรรดิต้าฉินคนส่วนใหญ่อายุขัยโดยเฉลี่ยเพียงห้าสิบห้าปีเท่านั้น อายุ 67 ปีถือว่าอายุยืนขั้นสุดจริงๆ ความจริงแล้ว ราชสำนักยังให้สิทธิพิเศษแก่ผู้สูงอายุเหล่านี้ด้วย เช่น หากอายุเกินหกสิบปี ไม่จำเป็นต้องคุกเข่าคำนับเมื่อเห็นขุนนางที่ต่ำกว่าขั้นที่สามหากอายุเกินเจ็ดสิบปี สำนักงานปกครองส่วนท้องถิ่นจะต้องส่งของขวัญแสดงความห่วงใยทุกปีหากอายุเกินแปดสิบปี ไม่จำเป็นต้องแสดงความเคารพเมื่อพบจักรพรรดิ เหล่าอ๋ององค์ชายและชนชั้นสูง หากพบเห็นจะต้องลงจากรถม้า “จักรวรรดิปกครองใต้หล้าด้วยความเมตตากรุณาและความกตัญญู เป็นเรื่องที่น่าละอายใจจริงๆ ที่ให้ผู้อาวุโสมาคำนับรุ่นเยาว์เช่นนี้”หลี่เฉินกล่าวอย่างอบอุ่น “แม้ว่าปัญหาเรื่องการเก็บภาษีจะได้รับการสอบสวนแล้ว และภาษีเบ็ดเตล็ดสำหรับประชาชนทั่วไปได้ถูกยกเลิกแล้ว แต่นี่คือสิ่งที่ราชสำนักควรทำ ดังนั้นไม่จำเป็นต้องขอบคุณ”ชายชราพูดทั้งน้ำตาว่า “ท่านไม่รู้ว่าคนรากหญ้าอย่างพวกเรามีชีวิตที่ลำเข็ญเพียงใด ด้วยการลดภาษีนี้ ทุกคนจึงมีทางรอด นี่คือพระคุณช่วยชีวิต”หลี่เฉินโบกมือและกำลังจะพูด แต่เห็นชายชราถามอย
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 448
“ดังนั้นพวกเราจึงต้องเกรงใจราชสำนักด้วย”คำพูดที่สมเหตุสมผลของซูจิ่นพ่า กลับได้มากับการถลึงตาใส่ของชายชรา เขาพูดว่า “เจ้าเป็นสตรี เกิดมารูปโฉมงดงาม แต่ไฉนถึงพูดจาไร้เหตุผลแบบนี้?” “การห้ามเดินทะเลนั้นผิดตั้งแต่แรก ราชสำนักควรจะให้ออกทะเลตั้งนานแล้ว พวกเราโตมากับทะเลมาหลายชั่วอายุคน และอาศัยทะเลเพื่อความอยู่รอด ราชสำนักสั่งห้ามออกทะเล แล้วจะให้พวกเรากินอะไร?”“ในที่สุดเราก็มีขุนนางที่สร้างแนวป้องกันทางชายฝั่งให้เรา จนสามารถจับปลาได้อย่างสงบสุขมาหลายปีแล้ว แต่กลับถูกปลดออกจากตำแหน่ง ราชสำนักทำเช่นนี้ได้อย่างไร?” ซูจิ่นพ่ากล่าวด้วยความโมโหว่า “แต่คนที่ฟ้องร้องเจิ้งเป่าหรงว่าเก็บภาษีสูงเกินไปก็คือพวกเจ้า พอเรื่องได้รับการจัดการแล้ว คนที่บ่นไม่เลิกก็คือพวกเจ้า พวกเจ้าอยากจะได้ของถูกแล้วยังอยากจะอวดฉลาด!” “เด็กสาวคนนี้ทำไมถึงพูดจาเช่นนี้!”ชายชราบูดบึ้งและพูดเสียงดังว่า “เจ้าเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งจะไปรู้อะไร ข้าแก่กว่าเจ้า หรือเจ้าจะบอกว่าสิ่งข้าคิดมันผิด?” หลี่เฉินกล่าวยิ้มๆ ว่า “ใช่ๆ จากมุมมองของเจ้า มันถูกต้องจริงๆ” “คนเราต้องกินต้องใช้ ใครที่ห้ามพวกเราไม่ให้กินไ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 449
“ขั้นแรกให้ทดสอบปฏิกิริยาของผู้คนผ่านทางตระกูลหลิว ไม่ว่าจะโดยการบังคับหรือการชักจูงก็ตาม แต่ต้องให้ปลูกพืชชนิดนี้ก่อน”“ข้าไม่ได้คาดหวังว่าทุกคนจะยอมรับมันเทศตั้งแต่แรก มันจะต้องใช้เวลา แต่ถ้าผู้คนเห็นผลผลิตของมันเทศ พวกเขาจะเริ่มปลูกมันเทศอย่างบ้าคลั่ง โดยที่ราชสำนักไม่ต้องทำอะไรเลย”จู่ๆ ซูจิ่นพ่าก็พูดว่า “ตอนแรกคือการขนส่งเกลือ และตอนนี้ก็เป็นมันเทศ สองสิ่งนี้เกี่ยวข้องกับรากฐานของผู้คนในใต้หล้า เจ้าสามารถฝากพวกมันทั้งหมดไว้กับผู้หญิงคนนั้น หลิวซือฉุน เจ้าไว้ใจนางหรือ?”หลี่เฉินกล่าวโดยไม่ต้องคิด “แน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะไว้ใจพวกเขาอย่างสมบูรณ์ พ่อค้าให้ความสำคัญกับผลกำไร นี่คือจุดอ่อนของมนุษย์ที่สามารถใช้ประโยชน์ได้ แต่ก็เป็นข้อบกพร่องเช่นกัน แต่สำหรับตอนนี้ พวกเขายังมีประโยชน์อยู่ แต่เจ้าก็เตือนข้าว่าควรใช้การตรวจสอบและถ่วงดุลตั้งแต่เนิ่นๆ”หลังจากที่หลี่เฉินพูดจบ เขาก็ตระหนักว่าซูจิ่นพ่าไม่ได้พูดถึงตระกูลหลิว แต่พูดถึงหลิวซือฉุน เขาหันไปมองซูจิ่นพ่า และกล่าวอย่างยิ้มๆ ว่า “"มีความแตกต่างระหว่างหลิวซือฉุนกับตระกูลหลิวหรือไม่?”ซูจิ่นพ่าหันศีรษะอย่างไม่เป็นธรรมชาติ และพู
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 450
ชายคนนั้นก้มศีรษะลง และอดทนต่อความสับสนวุ่นวายในใจ ในฐานะคนสนิทของท่านราชเลขา และเป็นผู้ให้ข้อมูลมากมายแก่จ้าวเสวียนจีในช่วงสิบปีที่ผ่านมา แม้แต่ตอนที่จักรพรรดิทรงหมดสติ ท่านราชเลขาก็ไม่เคยสูญเสียความสงบเช่นนี้หลายปีที่ผ่านมา เขาและคนของเขาคุ้นเคยกับความจริงที่ว่า แม้ท้องฟ้าจะถล่มลงมาต่อหน้าท่านราชเลขา แต่เขาก็ยังคงสงบนิ่ง แต่ตอนนี้ข่าวที่เกิดขึ้นห่างออกไปหลายร้อยลี้ และตาแก่คนหนึ่งที่อายุมากกว่าท่านราชเลขาเข้ารับราชการ กลับทำให้ท่านราชเลขาสูญเสียความสงบเช่นนี้ได้ หลังจากกลืนน้ำลายลงไปแล้ว ชายคนนั้นก็พูดเบาๆ แต่หนักแน่น “แม่นยำขอรับ!” จ้าวเสวียนจีนิ่งเงียบไปนาน คำตอบนี้ไม่น่าแปลกใจนักคนของเขาล้วนเป็นทหารเดนตายผู้ภักดีซึ่งได้รับการฝึกฝนเป็นอย่างดีมาหลายปี และไม่เคยทำงานผิดพลาด ในเมื่อข่าวนี้มาถึงหูเขาได้ มันจะต้องเป็นความจริงอย่างแน่นอน จ้าวเสวียนจีไม่พูดอะไรเลยและชายคนนั้นก็ไม่กล้าพูด มีเพียงเสียงลมหายใจทื่อๆ ดังอยู่ในห้องครู่หนึ่งหลังจากนั้นไม่นาน จ้าวเสวียนจีก็เปิดปากพูดว่า “ไปเชิญใต้เท้าหวังเถิงฮ่วน ใต้เท้าจางปี้อู่ และใต้เท้าฟู่อวี้จือมาที่จวน ยิ่งเร็วเท่า
บทล่าสุด
