Share

บทที่ 445

Author: ไห่ตงชิง
เจิ้งเป่าหรงไม่รู้เกี่ยวกับเกมการเมืองระดับสูง และอาจจะมองภาพรวมของใต้หล้าไม่ออก แต่เขารู้สิ่งหนึ่ง เมื่อข่าวการแต่งตั้งของท่านจิ้งจือแพร่กระจายออกไป มันจะสร้างความฮือฮาไปทั่วทั้งประเทศอย่างแน่นอน

และบังเอิญเขาได้เป็นพยานในเหตุการณ์นี้

หัวใจของเขาเต้นเร็ว สัญชาตญาณบอกเจิ้งเป่าหรงว่าเขาจะต้องไม่ปล่อยให้โอกาสนี้หลุดลอยไป

ท่านจิ้งจือพยักหน้าและกล่าวว่า “พระมหากรุณาธิคุณของฝ่าบาทช่างยากที่จะปฏิเสธ เวลานี้ประเทศกำลังอยู่ในความสับสนวุ่นวาย แม้ว่าข้าจะแก่แล้ว แต่ก็ไม่กล้าซุกอยู่ในมุมอย่างเงียบๆ”

สิ่งที่ทำให้เจิ้งเปาหรงสงสัยก็คือ ในอดีตทั้งจักรพรรดิและอ๋องข้าราชบริพารต่างก็ใช้วิธีการต่างๆ ในการเชิญท่านจิ้งจือมารับใช้ แต่กลับล้มเหลวโดยไม่มีข้อยกเว้น แต่องค์รัชทายาทกลับทรงโน้มน้าวได้สำเร็จแล้ว มิรู้ว่าองค์รัชทายาททรงมอบผลประโยชน์มากมายเพียงใดให้กับท่านจิ้งจือ?

ท่านจิ้งจือสามารถเห็นความคิดของเจิ้งเป่าหรงได้ทันที แต่โดยปกติแล้วเขาจะไม่บอกอะไรล่วงหน้า เขาเพียงพูดว่า “ใต้เท้าเจิ้งกำลังจะไปเมืองหลวงเพื่อรับตำแหน่ง ยังไม่รีบกลับไปเตรียมตัวเร็วๆ หรือ?”

เมื่อเห็นว่าท่านจิ้งจือกำลังไล่แขกอ้อมๆ เจ
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Related chapters

  • รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์   บทที่ 446

    หลังจากเรื่องที่สนับสนุนสวีฉังชิงเริ่มเป็นที่รู้จักของผู้คนมากขึ้น ตอนนี้หลี่เฉินก็มีความมั่นใจมากพอที่จะกล่าวคำพูดดังกล่าวนี่ไม่ใช่แค่อำนาจเท่านั้น แต่ยังช่วยให้ทุกคนเห็นว่าองค์รัชทายาทแห่งตำหนักบูรพาลงมือปฏิบัติจริงเพื่อสนับสนุนคนสนิทของเขา แทนที่จะพิจารณาทิ้งรถทันทีเพื่อประหยัดเงิน เมื่อมีบางอย่างเกิดขึ้นกับคนข้างล่างความประทับใจนี้จะช่วยยกระดับสถานะของหลี่เฉินอย่างมากในสายตาของขุนนางในราชสำนักท้ายที่สุดแล้ว ไม่มีใครอยากติดตามผู้นำที่จะละทิ้งตัวเองไปได้ทุกเมื่อ ซูจิ่นพ่าได้ยินดังนั้นก็หยุดพูดท้ายที่สุดแล้วก็เป็นแค่ผู้ว่าการเมืองหลวงเท่านั้น อนาคตจะเป็นอย่างไร ก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของเจิ้งเป่าหรงแต่อย่างน้อยตอนนี้ เขาก็เป็นแค่เบี้ยตัวเล็กๆ เท่านั้น ซึ่งไม่ส่งผลกระทบต่อสถานการณ์ใดๆ ได้ “จริงสิ ฝ่าบาท พวกเรามีข่าวดีแล้วนะ!”จู่ๆ ซูจิ่นพ่าก็พูดด้วยความตื่นเต้นว่า “มันเทศที่พวกเราปลูกได้ออกผลชุดแรกแล้ว!”หลี่เฉินรู้สึกประหลาดใจเมื่อได้ยินเรื่องนี้ “เร็วขนาดนี้เชียวหรือ? ข้าคิดว่าคงต้องใช้เวลาอย่างน้อยเดือนกุมภาพันธ์ถึงจะออกผล? แล้วผลผลิตเป็นอย่างไรบ้าง?”ซูจิ่นพ่าฉีก

  • รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์   บทที่ 447

    ชายชราพูดอย่างตื่นเต้น “ข้าอายุ 67 ปีแล้ว”ในจักรวรรดิต้าฉินคนส่วนใหญ่อายุขัยโดยเฉลี่ยเพียงห้าสิบห้าปีเท่านั้น อายุ 67 ปีถือว่าอายุยืนขั้นสุดจริงๆ ความจริงแล้ว ราชสำนักยังให้สิทธิพิเศษแก่ผู้สูงอายุเหล่านี้ด้วย เช่น หากอายุเกินหกสิบปี ไม่จำเป็นต้องคุกเข่าคำนับเมื่อเห็นขุนนางที่ต่ำกว่าขั้นที่สามหากอายุเกินเจ็ดสิบปี สำนักงานปกครองส่วนท้องถิ่นจะต้องส่งของขวัญแสดงความห่วงใยทุกปีหากอายุเกินแปดสิบปี ไม่จำเป็นต้องแสดงความเคารพเมื่อพบจักรพรรดิ เหล่าอ๋ององค์ชายและชนชั้นสูง หากพบเห็นจะต้องลงจากรถม้า “จักรวรรดิปกครองใต้หล้าด้วยความเมตตากรุณาและความกตัญญู เป็นเรื่องที่น่าละอายใจจริงๆ ที่ให้ผู้อาวุโสมาคำนับรุ่นเยาว์เช่นนี้”หลี่เฉินกล่าวอย่างอบอุ่น “แม้ว่าปัญหาเรื่องการเก็บภาษีจะได้รับการสอบสวนแล้ว และภาษีเบ็ดเตล็ดสำหรับประชาชนทั่วไปได้ถูกยกเลิกแล้ว แต่นี่คือสิ่งที่ราชสำนักควรทำ ดังนั้นไม่จำเป็นต้องขอบคุณ”ชายชราพูดทั้งน้ำตาว่า “ท่านไม่รู้ว่าคนรากหญ้าอย่างพวกเรามีชีวิตที่ลำเข็ญเพียงใด ด้วยการลดภาษีนี้ ทุกคนจึงมีทางรอด นี่คือพระคุณช่วยชีวิต”หลี่เฉินโบกมือและกำลังจะพูด แต่เห็นชายชราถามอย

  • รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์   บทที่ 448

    “ดังนั้นพวกเราจึงต้องเกรงใจราชสำนักด้วย”คำพูดที่สมเหตุสมผลของซูจิ่นพ่า กลับได้มากับการถลึงตาใส่ของชายชรา เขาพูดว่า “เจ้าเป็นสตรี เกิดมารูปโฉมงดงาม แต่ไฉนถึงพูดจาไร้เหตุผลแบบนี้?” “การห้ามเดินทะเลนั้นผิดตั้งแต่แรก ราชสำนักควรจะให้ออกทะเลตั้งนานแล้ว พวกเราโตมากับทะเลมาหลายชั่วอายุคน และอาศัยทะเลเพื่อความอยู่รอด ราชสำนักสั่งห้ามออกทะเล แล้วจะให้พวกเรากินอะไร?”“ในที่สุดเราก็มีขุนนางที่สร้างแนวป้องกันทางชายฝั่งให้เรา จนสามารถจับปลาได้อย่างสงบสุขมาหลายปีแล้ว แต่กลับถูกปลดออกจากตำแหน่ง ราชสำนักทำเช่นนี้ได้อย่างไร?” ซูจิ่นพ่ากล่าวด้วยความโมโหว่า “แต่คนที่ฟ้องร้องเจิ้งเป่าหรงว่าเก็บภาษีสูงเกินไปก็คือพวกเจ้า พอเรื่องได้รับการจัดการแล้ว คนที่บ่นไม่เลิกก็คือพวกเจ้า พวกเจ้าอยากจะได้ของถูกแล้วยังอยากจะอวดฉลาด!” “เด็กสาวคนนี้ทำไมถึงพูดจาเช่นนี้!”ชายชราบูดบึ้งและพูดเสียงดังว่า “เจ้าเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งจะไปรู้อะไร ข้าแก่กว่าเจ้า หรือเจ้าจะบอกว่าสิ่งข้าคิดมันผิด?” หลี่เฉินกล่าวยิ้มๆ ว่า “ใช่ๆ จากมุมมองของเจ้า มันถูกต้องจริงๆ” “คนเราต้องกินต้องใช้ ใครที่ห้ามพวกเราไม่ให้กินไ

  • รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์   บทที่ 449

    “ขั้นแรกให้ทดสอบปฏิกิริยาของผู้คนผ่านทางตระกูลหลิว ไม่ว่าจะโดยการบังคับหรือการชักจูงก็ตาม แต่ต้องให้ปลูกพืชชนิดนี้ก่อน”“ข้าไม่ได้คาดหวังว่าทุกคนจะยอมรับมันเทศตั้งแต่แรก มันจะต้องใช้เวลา แต่ถ้าผู้คนเห็นผลผลิตของมันเทศ พวกเขาจะเริ่มปลูกมันเทศอย่างบ้าคลั่ง โดยที่ราชสำนักไม่ต้องทำอะไรเลย”จู่ๆ ซูจิ่นพ่าก็พูดว่า “ตอนแรกคือการขนส่งเกลือ และตอนนี้ก็เป็นมันเทศ สองสิ่งนี้เกี่ยวข้องกับรากฐานของผู้คนในใต้หล้า เจ้าสามารถฝากพวกมันทั้งหมดไว้กับผู้หญิงคนนั้น หลิวซือฉุน เจ้าไว้ใจนางหรือ?”หลี่เฉินกล่าวโดยไม่ต้องคิด “แน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะไว้ใจพวกเขาอย่างสมบูรณ์ พ่อค้าให้ความสำคัญกับผลกำไร นี่คือจุดอ่อนของมนุษย์ที่สามารถใช้ประโยชน์ได้ แต่ก็เป็นข้อบกพร่องเช่นกัน แต่สำหรับตอนนี้ พวกเขายังมีประโยชน์อยู่ แต่เจ้าก็เตือนข้าว่าควรใช้การตรวจสอบและถ่วงดุลตั้งแต่เนิ่นๆ”หลังจากที่หลี่เฉินพูดจบ เขาก็ตระหนักว่าซูจิ่นพ่าไม่ได้พูดถึงตระกูลหลิว แต่พูดถึงหลิวซือฉุน เขาหันไปมองซูจิ่นพ่า และกล่าวอย่างยิ้มๆ ว่า “"มีความแตกต่างระหว่างหลิวซือฉุนกับตระกูลหลิวหรือไม่?”ซูจิ่นพ่าหันศีรษะอย่างไม่เป็นธรรมชาติ และพู

  • รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์   บทที่ 450

    ชายคนนั้นก้มศีรษะลง และอดทนต่อความสับสนวุ่นวายในใจ ในฐานะคนสนิทของท่านราชเลขา และเป็นผู้ให้ข้อมูลมากมายแก่จ้าวเสวียนจีในช่วงสิบปีที่ผ่านมา แม้แต่ตอนที่จักรพรรดิทรงหมดสติ ท่านราชเลขาก็ไม่เคยสูญเสียความสงบเช่นนี้หลายปีที่ผ่านมา เขาและคนของเขาคุ้นเคยกับความจริงที่ว่า แม้ท้องฟ้าจะถล่มลงมาต่อหน้าท่านราชเลขา แต่เขาก็ยังคงสงบนิ่ง แต่ตอนนี้ข่าวที่เกิดขึ้นห่างออกไปหลายร้อยลี้ และตาแก่คนหนึ่งที่อายุมากกว่าท่านราชเลขาเข้ารับราชการ กลับทำให้ท่านราชเลขาสูญเสียความสงบเช่นนี้ได้ หลังจากกลืนน้ำลายลงไปแล้ว ชายคนนั้นก็พูดเบาๆ แต่หนักแน่น “แม่นยำขอรับ!” จ้าวเสวียนจีนิ่งเงียบไปนาน คำตอบนี้ไม่น่าแปลกใจนักคนของเขาล้วนเป็นทหารเดนตายผู้ภักดีซึ่งได้รับการฝึกฝนเป็นอย่างดีมาหลายปี และไม่เคยทำงานผิดพลาด ในเมื่อข่าวนี้มาถึงหูเขาได้ มันจะต้องเป็นความจริงอย่างแน่นอน จ้าวเสวียนจีไม่พูดอะไรเลยและชายคนนั้นก็ไม่กล้าพูด มีเพียงเสียงลมหายใจทื่อๆ ดังอยู่ในห้องครู่หนึ่งหลังจากนั้นไม่นาน จ้าวเสวียนจีก็เปิดปากพูดว่า “ไปเชิญใต้เท้าหวังเถิงฮ่วน ใต้เท้าจางปี้อู่ และใต้เท้าฟู่อวี้จือมาที่จวน ยิ่งเร็วเท่า

  • รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์   บทที่ 451

    โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หนังสือ ได้อธิบายแนวคิดเชิงอุดมการณ์ทั้งหมดของถานไถจิ้งจือ ซึ่งครั้งหนึ่งเคยได้รับการยกย่องว่าเป็นผลงานชิ้นเอกโดยจ้าวเสวียนจีในวัยหนุ่ม จากหนังสือเล่มนี้เองที่ถานไถจิ้งจือกลายเป็นที่ปรึกษาของจ้าวเสวียนจีมาครึ่งชีวิตแม้แต่จ้าวเสวียนจีก็เป็นเช่นนี้ และแม้แต่ทั้งสำนักราชเลขาก็เป็นเช่นนี้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงอิทธิพลของถานไถจิ้งจือที่มีต่อนักวิชาการทั่วใต้หล้าเลย “จริงหรือ?”คำถามนี้ถูกถามโดยฟู่อวี้จือเขาชื่นชม ของถานไถจิ้งจือมากที่สุด เขายังเก็บเล่มหนึ่งไว้บนโต๊ะ อีกเล่มไว้ข้างเตียง โดยไม่มีการเปลี่ยนแปลงมานานหลายทศวรรษ แม้แต่แนวคิดการบริหารจัดการหลายอย่างของเขาก็มีพื้นฐานมาจาก ซึ่งส่วนใหญ่พูดถึงการเรียนรู้เรื่องกิจของรัฐและการดำรงชีวิตของประชาชน จ้าวเสวียนจีพยักหน้าและพูดอย่างช้าๆ ว่า “เรื่องยืนยันแล้ว”“ถานไถจิ้งจือมีสถาบันอยู่สามแห่ง ปัจจุบันเขาอยู่ที่เวยไห่เว่ย และองค์รัชทายาทได้ไปที่เวยไห่เว่ย เป็นการส่วนตัว ตอนนี้เขาได้เดินทางกลับเมืองหลวงแล้ว เมื่อเขากลับมา ข่าวนี้จะถูกประกาศให้ใต้หล้าได้รับรู้อย่างแน่

  • รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์   บทที่ 452

    ฟู่อวี้จือโน้มตัวไปทางจ้าวเสวียนจี และพูดเบาๆ ว่า “ท่านราชเลขาคิดว่า หากถานไถจิ้งจือรับราชการ เขาจะดำรงตำแหน่งอะไร?”  จ้าวเสวียนจีพูดอย่างสงบ “ด้วยชื่อเสียงของเขา แม้จะขอให้ข้ามอบตำแหน่งของตัวเองให้เขาก็ไม่ใช่ปัญหา” หวังเถิงฮ่วนพูดทันทีว่า “เป็นไปไม่ได้ ตำแหน่งนี้แค่ชื่อเสียงก็ไม่พอ...”หลังจากที่พูดจบ หวังเถิงฮ่วนก็สังเกตเห็นว่าคนอื่นๆ ต่างมองเขาราวกับว่าเขาเป็นคนโง่ ใบหน้าของเขามืดลง หวังเถิงฮ่วนกล่าวว่า “มองข้าทำไม ที่ข้าพูดเป็นความจริง”ฟู่อวี้จือพูดเบาๆ ว่า “ถ้าตำหนักบูรพาไม่ต้องการฉีกราชสำนักออกเป็นชิ้นๆ ในตอนนี้ และต่อสู้ชี้ขาดกับพวกเรา มิฉะนั้นก็เป็นไปไม่ได้เลยที่จะย้ายท่านราชเลขาออกจากตำแหน่ง เขาย้ายไม่ได้หรอก”“มันก็เหมือนกับที่เราเรียกร้องให้ปลดองค์รัชทายาทออก เหมือนคนปัญญาอ่อนเพ้อฝัน” ใบหน้าของหวังเถิงฮ่วนมืดลง และกล่าวว่า “ตำหนักบูรพามีแนวโน้มแข็งแกร่งตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” “เป็นมานานแล้ว”จ้าวเสวียนจีกล่าวอย่างใจเย็น “ข้าคิดว่า หากถานไถจิ้งจือรับราชการ เขาจะไม่ได้รับพลังที่แท้จริงใดๆ อย่างแน่นอน เขาเป็นเพียงสัญลักษณ์ ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ที่ตำหนักบูรพาต้องการ

  • รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์   บทที่ 453

    จ้าวเสวียนจีฟังคำพูดของฟู่อวี้จือ ก็พยักหน้าช้าๆ อย่างเห็นด้วยฟู่อวี้จือคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วพูดว่า “เมื่อมองจากจุดยืนของเรา แม้ว่าถานไถจิ้งจือจะรับราชการ สำหรับพวกเราแล้วแม้จะเป็นเรื่องที่ทันตั้งตัว แต่ก็ไม่ได้เลวร้ายไปเสียทีเดียว อย่างน้อยก็มีสิ่งที่เราสามารถทำให้ยุ่งยากได้”ฟู่อวี้จือยิ่งคิดก็ยิ่งหัวเราะเบาๆ และกล่าวว่า “ตอนนี้ตำหนักบูรพามีทรัพยากรทางการเมืองจำนวนเท่าใดกัน? อันที่จริงมีไม่มาก ครึ่งหนึ่งจากกรมครัวเรือน ครึ่งหนึ่งจากกรมโยธาธิการ แม้จะบวกกรมยุติธรรมไปด้วย แต่คนอื่นๆ ยังไม่อยู่ภายใต้การควบคุมของเขา แต่ปัญหาคือเขามีนายพลสองคน คนหนึ่งมาจากตระกูลซู และอีกคนคือถานไถจิ้งจือ คนหนึ่งเป็นตัวแทนของกองทัพ ส่วนอีกคนเป็นตัวแทนของนักวิชาการ”“การมีอำนาจทั้งบุ๋นและบู๊ย่อมเป็นสิ่งที่ดีอย่างแน่นอน แต่ทรัพยากรมีมากพอจะแจกจ่ายหรือไม่?”“เมื่อการกระจายไม่เท่ากัน จะเกิดการเผชิญหน้ากันระหว่างซูเจิ้นถิงและถานไถจิ้งจือโดยที่เราไม่ต้องทำอะไรเลย”“เมื่อมองดูองค์รัชทายาทของเรา เขาก็เชี่ยวชาญด้านการทหารเช่นกัน ดูได้จากการบังคับส่งกองทัพไปยังเสียนเฉา เราจะเห็นได้ว่าเขาชอบบู๊มากกว่า ดังน

Latest chapter

  • รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์   บทที่ 978

    หวงจี๋เทียนจากไปด้วยความพึงพอใจ หลังจากนั้น หลี่เฉินก็สะสางภาระงานของวันนี้จนเสร็จเรียบร้อย แต่กลับไม่ได้ไปพักผ่อนเหมือนเช่นเคยวั่นเจียวเจียวเดินเข้ามารินน้ำชาให้หลี่เฉิน พลางกล่าวเสียงเบา "องค์ชาย ควรจะพักผ่อนแล้วเพคะ"หลี่เฉินที่กำลังก้มหน้าดูตำราอยู่ ตอบกลับไปโดยไม่เงยหน้า "วันนี้ต้องอยู่ดึกหน่อย ข้ารอคนคนหนึ่ง""รอคน? องค์ชายต้องการพบท่านใด ให้เขามาพบก็สิ้นเรื่อง ไฉนต้องเป็นองค์ชายที่ต้องรอ?" วั่นเจียวเจียวกล่าวด้วยความไม่พอใจหลี่เฉินหัวเราะเบา "คนผู้นี้ ข้าเองก็ไม่รู้ว่าเขาจะมาเมื่อใด แต่ที่แน่ๆ เขาต้องมา และเมื่อมาถึง เขาจะต้องนำข่าวคราวของหลี่อิ๋นหู่มาให้ข้าอย่างแน่นอน"วั่นเจียวเจียวกระพริบตา ไม่เข้าใจนักแต่ก็ไม่ได้ถามต่อหลี่เฉินกวาดตามองไปรอบๆ พระที่นั่งสีเจิ้ง ก่อนจะเอ่ยถาม "ช่วงนี้ไม่เห็นกงฮุยอวี่เลย หายไปไหน?"วั่นเจียวเจียวเบ้ปาก "องค์ชายเองยังไม่รู้ บ่าวจะรู้ได้อย่างไรเพคะ? ช่วงนี้นางทำตัวลึกลับเหลือเกิน ไม่เห็นหน้าเลยสักวัน บางทีอาจจะหนีไปแล้วก็ได้"หลี่เฉินวางตำรา ก่อนจะใช้หนังสือตีลงบนศีรษะของวั่นเจียวเจียวเบาๆ แล้วกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ "เลิกเล่นแง่ได้แล้ว

  • รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์   บทที่ 977

    หลี่เฉินเชี่ยวชาญในเรื่องการใช้ช่องว่างของข้อมูล เพื่อสร้างผลประโยชน์ที่สุดหวงจี๋เทียนไม่มีทางรู้ถึงสถานการณ์ที่พลิกผันภายในต้าฉินในขณะนี้ และยิ่งไม่รู้ว่าหลี่เฉินได้ดำเนินการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เพียงแค่รอให้วันพรุ่งนี้ประกาศพระราชโองการ เพื่อลบล้างตำแหน่งและอำนาจทั้งหมดของหลี่อิ๋นหู่ พร้อมกับขับไล่ออกจากทำเนียบราชวงศ์ดังนั้น บุญคุณตามน้ำนี้ หลี่เฉินจึงยินดีมอบให้โดยไม่ลังเลถึงแม้ว่าภายหลังหวงจี๋เทียนจะรู้ความจริง แต่มันก็สายไปเสียแล้วหวงจี๋เทียนตกตะลึงทันทีไฟไหม้จุดพักแรม ลอบสังหารองค์ชายต่างแคว้น ไม่ว่าอยู่ที่ใดก็ถือเป็นเรื่องใหญ่โต แต่ก็ไม่น่าถึงขั้นทำให้ท่านอ๋องของแคว้นตนเองถูกปลดจากทุกตำแหน่ง หากลองคิดในมุมของตนเอง หากวันใดวันหนึ่งเขาถูกริบตำแหน่งและลดเป็นสามัญชน นั่นอาจจะเป็นความทุกข์ทรมานยิ่งกว่าความตายเสียอีกสิ่งที่ทำให้หวงจี๋เทียนประหลาดใจกว่านั้นก็คือ ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วเกินไป ตนเองเพิ่งถูกเพลิงไหม้เล่นงานไปไม่ถึงหนึ่งชั่วยาม ฝ่ายตำหนักบูรพากลับสามารถจับตัวคนร้ายได้ แถมยังมีมาตรการจัดการออกมาเสร็จสรรพแล้วเรื่องนี้ทำให้หวงจี๋เทียนอดคิดไม่ได้ว่า หรือว่

  • รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์   บทที่ 976

    "องค์รัชทายาทต้าฉิน ครั้งนี้โปรดให้ข้าได้รับคำอธิบายที่สมเหตุสมผลด้วย!"หวงจี๋เทียนก้าวเข้ามาด้วยท่าทีเกรี้ยวกราด น้ำเสียงเต็มไปด้วยความไม่พอใจแต่เพียงแค่คำพูดของเขาสิ้นสุดลง ก็มีถ้วยชาลอยหวืดลงมาตกกระทบพื้นข้างเท้าของเขาดังเพล้งเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันทำให้หวงจี๋เทียนสะดุ้งโหยงเขาเงยหน้ามองหลี่เฉินด้วยความตกตะลึง พลางคิดว่า หรือว่าหลี่เฉินจะโกรธจนขาดสติแล้วฆ่าตนเสียที่นี่?ทั้งที่ตนเองเป็นฝ่ายถูกกระทำแท้ๆหวงจี๋เทียนรู้สึกอัดอั้นเพียงเห็นใบหน้าของหลี่เฉินที่มืดครึ้ม ราวกับกำลังระงับโทสะอย่างเต็มที่ เขาฝืนยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนกล่าว "อาเกอสิบสามอย่าเข้าใจผิด ข้าโกรธที่มีคนกล้าหาญชาญชัยถึงขั้นวางเพลิงที่จุดพักแรม ตั้งใจจะลอบสังหารอาเกอสิบสาม แล้วโยนความผิดมาให้ข้า""เรื่องนี้ ข้าได้สืบหาข้อมูลแล้ว และพบว่ามีเงื่อนงำบางอย่าง ตอนนี้จับตัวผู้ต้องสงสัยได้แล้ว เพียงแต่ทำให้อาเกอสิบสามต้องตกใจ ข้ารู้สึกผิดจริงๆ"ความโกรธที่อัดแน่นอยู่ในใจของหวงจี๋เทียนพลันถูกความประหลาดใจแทนที่ เขาเอ่ยถาม "เหตุการณ์เพิ่งเกิดขึ้นไม่นาน องค์ชายรู้ตัวคนร้ายแล้วหรือ?"หลี่เฉินถอนหายใจ ก่อนเผ

  • รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์   บทที่ 975

    คำพูดถูกส่งออกไป ความหมายชัดเจนแจ่มแจ้งหลี่ชางหลานรู้สึกว่าลมหายใจของตนเริ่มร้อนระอุจักรวรรดิต้าฉินมีกฎเกณฑ์ควบคุมเชื้อพระวงศ์อย่างเข้มงวด ฮ่องเต้แต่ละพระองค์ล้วนยึดมั่นในแนวคิดของปฐมจักรพรรดิอย่างเคร่งครัด นั่นคือ ราชสำนักสามารถมอบเงินทองให้เชื้อพระวงศ์ได้ใช้ชีวิตสุขสบาย มีเกียรติและศักดิ์ศรี แต่ไม่อาจมีอำนาจทางการเมืองตลอดสามร้อยกว่าปีของราชวงศ์ต้าฉิน เชื้อพระวงศ์สามารถเข้ารับราชการได้ แต่ตำแหน่งจะไม่เกินระดับสี่ นี่เป็นกฎเหล็ก ส่วนตำแหน่งทางทหาร อย่าได้หวัง แม้แต่จะสมัครเข้ารับราชการก็ยังเป็นไปไม่ได้“เชื้อสายราชวงศ์หลี่ทั้งปวง จะต้องยกย่องพระราชอำนาจเป็นสูงสุด สมควรได้รับความมั่งคั่งรุ่งเรือง แต่สิทธิ์ทางการเมืองต้องชัดเจน ฮ่องเต้มิอาจลำเอียงเพราะสายสัมพันธ์ส่วนตัวจนทำให้บ้านเมืองปั่นป่วน”ประโยคที่ปฐมจักรพรรดิทรงทิ้งไว้ ได้ตัดโอกาสของเชื้อพระวงศ์หลี่ในการก้าวเข้าสู่ราชสำนัก ไม่ต้องพูดถึงเรื่องแทรกแซงการปกครองเลยด้วยซ้ำ และเพราะเหตุนี้เอง การที่หลี่เฉินเสนอที่นั่งในราชวิทยาลัย จึงถือเป็นโอกาสอันล้ำค่าสำหรับหลี่ชางหลาน รวมถึงเชื้อพระวงศ์อื่นๆ ที่อาจได้รับส่วนแบ่งจากโอก

  • รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์   บทที่ 974

    หลี่เฉินต้องการถอดถอนอำนาจและตำแหน่งทั้งหมดของหลี่อิ๋นหู่ จำเป็นต้องผ่านสำนักคุมประพฤติเว้นแต่ว่าเขาจะเป็นฮ่องเต้ที่สามารถใช้อำนาจแห่งราชบัลลังก์บังคับบัญชาได้โดยตรง มิฉะนั้น ต่อให้เป็นองค์รัชทายาทผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ก็ยังต้องคำนึงถึงท่าทีของสำนักคุมประพฤติเรื่องของสำนักคุมประพฤติจะว่าง่ายก็ง่าย จะว่ายากก็ยากง่ายตรงที่หากหาคนที่มีอำนาจตัดสินใจถูกต้อง และมอบผลประโยชน์ที่อีกฝ่ายต้องการ เรื่องนี้ก็สามารถจัดการได้ทันที ยากตรงที่หากสำนักคุมประพฤติยืนกรานขัดขวาง หลี่เฉินก็แทบไม่มีหนทางจัดการกับพวกผู้เฒ่าที่สูงศักดิ์แต่หัวโบราณเหล่านั้น โชคดีที่ครั้งนี้หลี่เฉินเลือกถูกคน หลี่ชางหลานคือกุญแจสำคัญ และผลประโยชน์ที่เสนอให้ก็เป็นสิ่งที่อีกฝ่ายปฏิเสธไม่ได้ดังนั้นโอกาสที่จะได้รับการจัดการเรื่องนี้จึงสูงมากในช่วงเย็นของวัน สำนักคุมประพฤติส่งข่าวมาว่าพวกเขายอมรับบทลงโทษทั้งหมดที่ตำหนักบูรพากำหนดแก่หลี่อิ๋นหู่"องค์ชาย ได้ยินว่าครั้งนี้จงเหรินลิ่งต้องจ่ายไม่น้อย สำนักคุมประพฤติยังมีผู้อาวุโสบางคนที่เห็นว่าการกระทำขององค์ชายเป็นการทำร้ายสายเลือดเดียวกัน เกรงว่าฝ่าบาทอาจไม่พอพระทัย"

  • รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์   บทที่ 973

    หลี่เฉินไม่ได้ยืนยันเรียกเขาว่าเสด็จปู่ใหญ่ และก็ไม่ได้เรียกตำแหน่งของเขา แต่เลือกใช้คำว่าผู้อาวุโสหลี่เมื่อปัญหาเรื่องสรรพนามถูกแก้ไขอย่างลงตัว หลี่ชางหลานจึงรับถ้วยชาด้วยสองมือ แล้วยกขึ้นจิบเบาๆหลังจากวางถ้วยชาลง เขากล่าวว่า “ชาดีจริงๆ”หลี่เฉินยิ้มพลางกล่าว “หากผู้อาวุโสหลี่ชอบ ข้าจะให้คนเตรียมไว้ให้ท่านนำกลับไป”หลี่ชางหลานโบกมือ “สุภาพชนไม่แย่งของรักของผู้อื่น ชาดีที่องค์ชายสะสมไว้ ข้าไม่ควรนำไป”“ก็ไม่ได้มีค่าอะไรมาก ก่อนหน้านี้ตอนข้าพระราชทานตำแหน่งท่านอ๋องให้หลี่อิ๋นหู่ เขามอบชานี้มาเป็นของขวัญขอบคุณ”เพียงประโยคเดียว ทำให้มือของหลี่ชางหลานที่กำลังจะยกถ้วยชาขึ้นดื่มค้างอยู่กลางอากาศเมืองหลวงไม่มีความลับ โดยเฉพาะเหตุการณ์วันนี้ที่หลี่อิ๋นหู่ขึ้นไปเดินบนภูเขาจิ่งซานเพื่อขอพร แต่กลับเป็นต้นเหตุทำให้ราษฎรหลายพันคนต้องเสียชีวิตเรื่องนี้ทำให้ทั้งเมืองหลวงปั่นป่วนไปหมดแม้ว่าหลี่ชางหลานจะถูกเรียกตัวมาอย่างเร่งรีบ แต่เขาก็รับรู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างองค์รัชทายาทและจ้าวอ๋องได้ขาดสะบั้นลงโดยสิ้นเชิงบัดนี้เมื่อได้ยินชื่อของหลี่อิ๋นหู่จากปากของหลี่เฉิน เขารู้สึกเหมือนมีดเห

  • รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์   บทที่ 972

    "เมื่อครั้งกระหม่อมกวาดล้างหมู่บ้านเหมียว ก็เป็นเพียงฐานที่มั่นหลักของตระกูลโจวเท่านั้น ตลอดหลายปีที่ผ่านมา มีหญิงสาวจากตระกูลโจวแต่งงานออกไปมากมายจนยากจะนับได้ บุตรหลานของพวกนางหลายคนต่างก็มีอำนาจในมือ หากโจวสิงเจี่ยเปล่งวาจาเรียกหา พวกมันสามารถรวมกำลังคนจำนวนมากได้ในเวลาอันสั้น อย่างน้อยก็สามารถฟื้นฟูหมู่บ้านตระกูลโจวขึ้นมาใหม่ได้อย่างแน่นอน"ซานเป่าอธิบายอย่างละเอียด แต่สีหน้าของหลี่เฉินกลับไร้ความรู้สึกผ่านไปครู่หนึ่ง หลี่เฉินกล่าวว่า "ปัญหาของเหมียวเจียงเป็นเรื่องใหญ่ ไม่อาจลงมือโดยพลการได้ในตอนนี้ แต่โจวสิงเจี่ยและหลี่อิ๋นหู่ร่วมมือกันสังหารราษฎรไปนับพัน รวมถึงหลี่อิ๋นหู่ยังฆ่าองค์ชายเก้า เรื่องเหล่านี้ไม่มีทางปล่อยผ่านไปได้"น้ำเสียงของหลี่เฉินเรียบเฉย "ถ่ายทอดคำสั่งลงไป ประกาศจับตัวหลี่อิ๋นหู่และโจวสิงเจี่ย หน่วยบูรพาต้องไล่ล่าพวกมันอย่างเต็มกำลัง ผู้ใดพบร่องรอยและรายงานเข้ามาจะได้รับรางวัลใหญ่"ซานเป่าได้ยินดังนั้นก็เอ่ยถาม "แต่ว่าตำแหน่งของจ้าวอ๋อง"การที่ราชสำนักประกาศจับท่านอ๋อง เป็นเรื่องใหญ่ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนและถือเป็นเรื่องอื้อฉาวของราชวงศ์หลี่เฉินกล่าวเรี

  • รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์   บทที่ 971

    ซานเป่ากัดฟันแน่น จำต้องล้มเลิกการไล่ตามหลี่อิ๋นหู่และโจวสิงเจี่ยเขากวาดตามองไปรอบๆ พบว่าฝูงแมลงที่หนาแน่นจนมองแทบไม่เห็นพื้นกำลังเริ่มถอยกลับ ทิ้งไว้เพียงซากศพจำนวนมากนับพันในคลื่นแมลงครั้งนี้ มีเพียงส่วนน้อยเท่านั้นที่โชคดีหรือมีฝีมือพอจะรอดพ้นจากหายนะได้ ส่วนที่เหลือซึ่งเป็นคนส่วนใหญ่ รวมถึงต้าหลี่ซื่อชิง หวังฟู่ย่ง ต่างก็กลายเป็นวิญญาณใต้ฝูงแมลงไปทั้งหมดเมื่อฝูงแมลงสลายไป สิ่งที่เผยออกมาก็คือซากศพที่กระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น ซากศพเหล่านี้ไม่มีเลือดไหลออกมา แต่เนื้อหนังทั้งหมดถูกแมลงกัดแทะจนขาดวิ่นแทบไม่เหลือชิ้นดีที่โชคร้ายที่สุดคงเป็นหวังฟู่ย่ง ศพของเขาตอนนี้เหลือเพียงโครงกระดูกเท่านั้น แม้แต่เศษเนื้อขนาดฝ่ามือก็ไม่เหลือกลิ่นคาวเลือดและกลิ่นเหม็นของแมลงลอยคลุ้งไปทั่วอากาศ ผสานกับภาพของซากศพที่เกลื่อนกลาดอยู่รอบตัว เป็นภาพที่สร้างแรงกระแทกให้จิตใจอย่างรุนแรง ใบหน้าของซานเป่าดำทะมึนจนแทบจะบีบหยดน้ำออกมาได้เขารู้ดีว่าตัวเองกำลังเผชิญกับปัญหาใหญ่แล้ว…พระที่นั่งสีเจิ้งหลี่เฉินมองดูซากศพของแมลงสีดำที่วางอยู่ตรงหน้า กับซานเป่าที่คุกเข่าอยู่บนพื้นมานานกว่าครึ่งชั่วยาม ใบห

  • รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์   บทที่ 970

    ผู้ที่ซุ่มโจมตีมีความชำนาญอย่างยิ่ง ขณะที่เขาจู่โจมออกมาอย่างกะทันหัน ซานเป่าทำได้เพียงบิดร่างหลบเลี่ยงจุดสำคัญ แต่ก็ยังไม่อาจหนีจากฝ่ามือที่พุ่งเข้ากระแทกไหล่ของเขาเสียงกระแทกหนักหน่วงดังขึ้น ท่ามกลางเสียงอุทานของซานเป่า ร่างทั้งสองแยกออกจากกัน ซานเป่าถูกกระแทกจนลอยกระเด็นไปไกลกว่าสิบก้าว เมื่อตกลงสู่พื้นยังต้องถอยหลังอีกสามก้าว แต่ละก้าวหนักแน่นราวขุนเขาถล่ม พื้นดินที่เหยียบย่ำแตกร้าวสะเทือนทันทีที่ซานเป่าตั้งหลักได้ ฝูงแมลงสีดำรอบตัวก็คล้ายได้รับคำสั่ง พวกมันพุ่งโจมตีเข้าใส่เขาอย่างบ้าคลั่งซานเป่าครางเสียงต่ำ พลังภายในพลุ่งพล่านออกจากร่าง ส่งแรงสั่นสะเทือนกระจายออกไป แมลงที่ไต่ขึ้นบนตัวเขาถูกสังหารจนหมดสิ้น ร่วงหล่นลงบนพื้นแต่ก่อนที่เขาจะทันได้หายใจ โลหิตของแมลงที่ถูกฆ่าล่อให้แมลงจำนวนมากยิ่งกว่าถาโถมเข้ามาอีกครั้ง ซานเป่ารู้ว่าสถานการณ์นี้ไม่อาจปล่อยให้ยืดเยื้อ เขากลืนลมหายใจลงคอ พลังลมปราณรวมศูนย์ในปาก ก่อนจะเปล่งเสียงร้องกึกก้องเสียงคำรามแหลมสูงดั่งระเบิดเสียง สร้างคลื่นพลังที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า คลื่นพลังกระจายออกไปทุกทิศทาง แมลงทุกตัวที่อยู่ในรัศมีของคลื่นพลังสั่นสะ

Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status