เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 445
บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 446
หลังจากเรื่องที่สนับสนุนสวีฉังชิงเริ่มเป็นที่รู้จักของผู้คนมากขึ้น ตอนนี้หลี่เฉินก็มีความมั่นใจมากพอที่จะกล่าวคำพูดดังกล่าวนี่ไม่ใช่แค่อำนาจเท่านั้น แต่ยังช่วยให้ทุกคนเห็นว่าองค์รัชทายาทแห่งตำหนักบูรพาลงมือปฏิบัติจริงเพื่อสนับสนุนคนสนิทของเขา แทนที่จะพิจารณาทิ้งรถทันทีเพื่อประหยัดเงิน เมื่อมีบางอย่างเกิดขึ้นกับคนข้างล่างความประทับใจนี้จะช่วยยกระดับสถานะของหลี่เฉินอย่างมากในสายตาของขุนนางในราชสำนักท้ายที่สุดแล้ว ไม่มีใครอยากติดตามผู้นำที่จะละทิ้งตัวเองไปได้ทุกเมื่อ ซูจิ่นพ่าได้ยินดังนั้นก็หยุดพูดท้ายที่สุดแล้วก็เป็นแค่ผู้ว่าการเมืองหลวงเท่านั้น อนาคตจะเป็นอย่างไร ก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของเจิ้งเป่าหรงแต่อย่างน้อยตอนนี้ เขาก็เป็นแค่เบี้ยตัวเล็กๆ เท่านั้น ซึ่งไม่ส่งผลกระทบต่อสถานการณ์ใดๆ ได้ “จริงสิ ฝ่าบาท พวกเรามีข่าวดีแล้วนะ!”จู่ๆ ซูจิ่นพ่าก็พูดด้วยความตื่นเต้นว่า “มันเทศที่พวกเราปลูกได้ออกผลชุดแรกแล้ว!”หลี่เฉินรู้สึกประหลาดใจเมื่อได้ยินเรื่องนี้ “เร็วขนาดนี้เชียวหรือ? ข้าคิดว่าคงต้องใช้เวลาอย่างน้อยเดือนกุมภาพันธ์ถึงจะออกผล? แล้วผลผลิตเป็นอย่างไรบ้าง?”ซูจิ่นพ่าฉีก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 447
ชายชราพูดอย่างตื่นเต้น “ข้าอายุ 67 ปีแล้ว”ในจักรวรรดิต้าฉินคนส่วนใหญ่อายุขัยโดยเฉลี่ยเพียงห้าสิบห้าปีเท่านั้น อายุ 67 ปีถือว่าอายุยืนขั้นสุดจริงๆ ความจริงแล้ว ราชสำนักยังให้สิทธิพิเศษแก่ผู้สูงอายุเหล่านี้ด้วย เช่น หากอายุเกินหกสิบปี ไม่จำเป็นต้องคุกเข่าคำนับเมื่อเห็นขุนนางที่ต่ำกว่าขั้นที่สามหากอายุเกินเจ็ดสิบปี สำนักงานปกครองส่วนท้องถิ่นจะต้องส่งของขวัญแสดงความห่วงใยทุกปีหากอายุเกินแปดสิบปี ไม่จำเป็นต้องแสดงความเคารพเมื่อพบจักรพรรดิ เหล่าอ๋ององค์ชายและชนชั้นสูง หากพบเห็นจะต้องลงจากรถม้า “จักรวรรดิปกครองใต้หล้าด้วยความเมตตากรุณาและความกตัญญู เป็นเรื่องที่น่าละอายใจจริงๆ ที่ให้ผู้อาวุโสมาคำนับรุ่นเยาว์เช่นนี้”หลี่เฉินกล่าวอย่างอบอุ่น “แม้ว่าปัญหาเรื่องการเก็บภาษีจะได้รับการสอบสวนแล้ว และภาษีเบ็ดเตล็ดสำหรับประชาชนทั่วไปได้ถูกยกเลิกแล้ว แต่นี่คือสิ่งที่ราชสำนักควรทำ ดังนั้นไม่จำเป็นต้องขอบคุณ”ชายชราพูดทั้งน้ำตาว่า “ท่านไม่รู้ว่าคนรากหญ้าอย่างพวกเรามีชีวิตที่ลำเข็ญเพียงใด ด้วยการลดภาษีนี้ ทุกคนจึงมีทางรอด นี่คือพระคุณช่วยชีวิต”หลี่เฉินโบกมือและกำลังจะพูด แต่เห็นชายชราถามอย
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 448
“ดังนั้นพวกเราจึงต้องเกรงใจราชสำนักด้วย”คำพูดที่สมเหตุสมผลของซูจิ่นพ่า กลับได้มากับการถลึงตาใส่ของชายชรา เขาพูดว่า “เจ้าเป็นสตรี เกิดมารูปโฉมงดงาม แต่ไฉนถึงพูดจาไร้เหตุผลแบบนี้?” “การห้ามเดินทะเลนั้นผิดตั้งแต่แรก ราชสำนักควรจะให้ออกทะเลตั้งนานแล้ว พวกเราโตมากับทะเลมาหลายชั่วอายุคน และอาศัยทะเลเพื่อความอยู่รอด ราชสำนักสั่งห้ามออกทะเล แล้วจะให้พวกเรากินอะไร?”“ในที่สุดเราก็มีขุนนางที่สร้างแนวป้องกันทางชายฝั่งให้เรา จนสามารถจับปลาได้อย่างสงบสุขมาหลายปีแล้ว แต่กลับถูกปลดออกจากตำแหน่ง ราชสำนักทำเช่นนี้ได้อย่างไร?” ซูจิ่นพ่ากล่าวด้วยความโมโหว่า “แต่คนที่ฟ้องร้องเจิ้งเป่าหรงว่าเก็บภาษีสูงเกินไปก็คือพวกเจ้า พอเรื่องได้รับการจัดการแล้ว คนที่บ่นไม่เลิกก็คือพวกเจ้า พวกเจ้าอยากจะได้ของถูกแล้วยังอยากจะอวดฉลาด!” “เด็กสาวคนนี้ทำไมถึงพูดจาเช่นนี้!”ชายชราบูดบึ้งและพูดเสียงดังว่า “เจ้าเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งจะไปรู้อะไร ข้าแก่กว่าเจ้า หรือเจ้าจะบอกว่าสิ่งข้าคิดมันผิด?” หลี่เฉินกล่าวยิ้มๆ ว่า “ใช่ๆ จากมุมมองของเจ้า มันถูกต้องจริงๆ” “คนเราต้องกินต้องใช้ ใครที่ห้ามพวกเราไม่ให้กินไ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 449
“ขั้นแรกให้ทดสอบปฏิกิริยาของผู้คนผ่านทางตระกูลหลิว ไม่ว่าจะโดยการบังคับหรือการชักจูงก็ตาม แต่ต้องให้ปลูกพืชชนิดนี้ก่อน”“ข้าไม่ได้คาดหวังว่าทุกคนจะยอมรับมันเทศตั้งแต่แรก มันจะต้องใช้เวลา แต่ถ้าผู้คนเห็นผลผลิตของมันเทศ พวกเขาจะเริ่มปลูกมันเทศอย่างบ้าคลั่ง โดยที่ราชสำนักไม่ต้องทำอะไรเลย”จู่ๆ ซูจิ่นพ่าก็พูดว่า “ตอนแรกคือการขนส่งเกลือ และตอนนี้ก็เป็นมันเทศ สองสิ่งนี้เกี่ยวข้องกับรากฐานของผู้คนในใต้หล้า เจ้าสามารถฝากพวกมันทั้งหมดไว้กับผู้หญิงคนนั้น หลิวซือฉุน เจ้าไว้ใจนางหรือ?”หลี่เฉินกล่าวโดยไม่ต้องคิด “แน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะไว้ใจพวกเขาอย่างสมบูรณ์ พ่อค้าให้ความสำคัญกับผลกำไร นี่คือจุดอ่อนของมนุษย์ที่สามารถใช้ประโยชน์ได้ แต่ก็เป็นข้อบกพร่องเช่นกัน แต่สำหรับตอนนี้ พวกเขายังมีประโยชน์อยู่ แต่เจ้าก็เตือนข้าว่าควรใช้การตรวจสอบและถ่วงดุลตั้งแต่เนิ่นๆ”หลังจากที่หลี่เฉินพูดจบ เขาก็ตระหนักว่าซูจิ่นพ่าไม่ได้พูดถึงตระกูลหลิว แต่พูดถึงหลิวซือฉุน เขาหันไปมองซูจิ่นพ่า และกล่าวอย่างยิ้มๆ ว่า “"มีความแตกต่างระหว่างหลิวซือฉุนกับตระกูลหลิวหรือไม่?”ซูจิ่นพ่าหันศีรษะอย่างไม่เป็นธรรมชาติ และพู
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 450
ชายคนนั้นก้มศีรษะลง และอดทนต่อความสับสนวุ่นวายในใจ ในฐานะคนสนิทของท่านราชเลขา และเป็นผู้ให้ข้อมูลมากมายแก่จ้าวเสวียนจีในช่วงสิบปีที่ผ่านมา แม้แต่ตอนที่จักรพรรดิทรงหมดสติ ท่านราชเลขาก็ไม่เคยสูญเสียความสงบเช่นนี้หลายปีที่ผ่านมา เขาและคนของเขาคุ้นเคยกับความจริงที่ว่า แม้ท้องฟ้าจะถล่มลงมาต่อหน้าท่านราชเลขา แต่เขาก็ยังคงสงบนิ่ง แต่ตอนนี้ข่าวที่เกิดขึ้นห่างออกไปหลายร้อยลี้ และตาแก่คนหนึ่งที่อายุมากกว่าท่านราชเลขาเข้ารับราชการ กลับทำให้ท่านราชเลขาสูญเสียความสงบเช่นนี้ได้ หลังจากกลืนน้ำลายลงไปแล้ว ชายคนนั้นก็พูดเบาๆ แต่หนักแน่น “แม่นยำขอรับ!” จ้าวเสวียนจีนิ่งเงียบไปนาน คำตอบนี้ไม่น่าแปลกใจนักคนของเขาล้วนเป็นทหารเดนตายผู้ภักดีซึ่งได้รับการฝึกฝนเป็นอย่างดีมาหลายปี และไม่เคยทำงานผิดพลาด ในเมื่อข่าวนี้มาถึงหูเขาได้ มันจะต้องเป็นความจริงอย่างแน่นอน จ้าวเสวียนจีไม่พูดอะไรเลยและชายคนนั้นก็ไม่กล้าพูด มีเพียงเสียงลมหายใจทื่อๆ ดังอยู่ในห้องครู่หนึ่งหลังจากนั้นไม่นาน จ้าวเสวียนจีก็เปิดปากพูดว่า “ไปเชิญใต้เท้าหวังเถิงฮ่วน ใต้เท้าจางปี้อู่ และใต้เท้าฟู่อวี้จือมาที่จวน ยิ่งเร็วเท่า
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 451
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หนังสือ ได้อธิบายแนวคิดเชิงอุดมการณ์ทั้งหมดของถานไถจิ้งจือ ซึ่งครั้งหนึ่งเคยได้รับการยกย่องว่าเป็นผลงานชิ้นเอกโดยจ้าวเสวียนจีในวัยหนุ่ม จากหนังสือเล่มนี้เองที่ถานไถจิ้งจือกลายเป็นที่ปรึกษาของจ้าวเสวียนจีมาครึ่งชีวิตแม้แต่จ้าวเสวียนจีก็เป็นเช่นนี้ และแม้แต่ทั้งสำนักราชเลขาก็เป็นเช่นนี้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงอิทธิพลของถานไถจิ้งจือที่มีต่อนักวิชาการทั่วใต้หล้าเลย “จริงหรือ?”คำถามนี้ถูกถามโดยฟู่อวี้จือเขาชื่นชม ของถานไถจิ้งจือมากที่สุด เขายังเก็บเล่มหนึ่งไว้บนโต๊ะ อีกเล่มไว้ข้างเตียง โดยไม่มีการเปลี่ยนแปลงมานานหลายทศวรรษ แม้แต่แนวคิดการบริหารจัดการหลายอย่างของเขาก็มีพื้นฐานมาจาก ซึ่งส่วนใหญ่พูดถึงการเรียนรู้เรื่องกิจของรัฐและการดำรงชีวิตของประชาชน จ้าวเสวียนจีพยักหน้าและพูดอย่างช้าๆ ว่า “เรื่องยืนยันแล้ว”“ถานไถจิ้งจือมีสถาบันอยู่สามแห่ง ปัจจุบันเขาอยู่ที่เวยไห่เว่ย และองค์รัชทายาทได้ไปที่เวยไห่เว่ย เป็นการส่วนตัว ตอนนี้เขาได้เดินทางกลับเมืองหลวงแล้ว เมื่อเขากลับมา ข่าวนี้จะถูกประกาศให้ใต้หล้าได้รับรู้อย่างแน่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 452
ฟู่อวี้จือโน้มตัวไปทางจ้าวเสวียนจี และพูดเบาๆ ว่า “ท่านราชเลขาคิดว่า หากถานไถจิ้งจือรับราชการ เขาจะดำรงตำแหน่งอะไร?” จ้าวเสวียนจีพูดอย่างสงบ “ด้วยชื่อเสียงของเขา แม้จะขอให้ข้ามอบตำแหน่งของตัวเองให้เขาก็ไม่ใช่ปัญหา” หวังเถิงฮ่วนพูดทันทีว่า “เป็นไปไม่ได้ ตำแหน่งนี้แค่ชื่อเสียงก็ไม่พอ...”หลังจากที่พูดจบ หวังเถิงฮ่วนก็สังเกตเห็นว่าคนอื่นๆ ต่างมองเขาราวกับว่าเขาเป็นคนโง่ ใบหน้าของเขามืดลง หวังเถิงฮ่วนกล่าวว่า “มองข้าทำไม ที่ข้าพูดเป็นความจริง”ฟู่อวี้จือพูดเบาๆ ว่า “ถ้าตำหนักบูรพาไม่ต้องการฉีกราชสำนักออกเป็นชิ้นๆ ในตอนนี้ และต่อสู้ชี้ขาดกับพวกเรา มิฉะนั้นก็เป็นไปไม่ได้เลยที่จะย้ายท่านราชเลขาออกจากตำแหน่ง เขาย้ายไม่ได้หรอก”“มันก็เหมือนกับที่เราเรียกร้องให้ปลดองค์รัชทายาทออก เหมือนคนปัญญาอ่อนเพ้อฝัน” ใบหน้าของหวังเถิงฮ่วนมืดลง และกล่าวว่า “ตำหนักบูรพามีแนวโน้มแข็งแกร่งตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” “เป็นมานานแล้ว”จ้าวเสวียนจีกล่าวอย่างใจเย็น “ข้าคิดว่า หากถานไถจิ้งจือรับราชการ เขาจะไม่ได้รับพลังที่แท้จริงใดๆ อย่างแน่นอน เขาเป็นเพียงสัญลักษณ์ ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ที่ตำหนักบูรพาต้องการ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 453
จ้าวเสวียนจีฟังคำพูดของฟู่อวี้จือ ก็พยักหน้าช้าๆ อย่างเห็นด้วยฟู่อวี้จือคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วพูดว่า “เมื่อมองจากจุดยืนของเรา แม้ว่าถานไถจิ้งจือจะรับราชการ สำหรับพวกเราแล้วแม้จะเป็นเรื่องที่ทันตั้งตัว แต่ก็ไม่ได้เลวร้ายไปเสียทีเดียว อย่างน้อยก็มีสิ่งที่เราสามารถทำให้ยุ่งยากได้”ฟู่อวี้จือยิ่งคิดก็ยิ่งหัวเราะเบาๆ และกล่าวว่า “ตอนนี้ตำหนักบูรพามีทรัพยากรทางการเมืองจำนวนเท่าใดกัน? อันที่จริงมีไม่มาก ครึ่งหนึ่งจากกรมครัวเรือน ครึ่งหนึ่งจากกรมโยธาธิการ แม้จะบวกกรมยุติธรรมไปด้วย แต่คนอื่นๆ ยังไม่อยู่ภายใต้การควบคุมของเขา แต่ปัญหาคือเขามีนายพลสองคน คนหนึ่งมาจากตระกูลซู และอีกคนคือถานไถจิ้งจือ คนหนึ่งเป็นตัวแทนของกองทัพ ส่วนอีกคนเป็นตัวแทนของนักวิชาการ”“การมีอำนาจทั้งบุ๋นและบู๊ย่อมเป็นสิ่งที่ดีอย่างแน่นอน แต่ทรัพยากรมีมากพอจะแจกจ่ายหรือไม่?”“เมื่อการกระจายไม่เท่ากัน จะเกิดการเผชิญหน้ากันระหว่างซูเจิ้นถิงและถานไถจิ้งจือโดยที่เราไม่ต้องทำอะไรเลย”“เมื่อมองดูองค์รัชทายาทของเรา เขาก็เชี่ยวชาญด้านการทหารเช่นกัน ดูได้จากการบังคับส่งกองทัพไปยังเสียนเฉา เราจะเห็นได้ว่าเขาชอบบู๊มากกว่า ดังน
บทล่าสุด
