เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 445
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-04 18:00:01บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 446
หลังจากเรื่องที่สนับสนุนสวีฉังชิงเริ่มเป็นที่รู้จักของผู้คนมากขึ้น ตอนนี้หลี่เฉินก็มีความมั่นใจมากพอที่จะกล่าวคำพูดดังกล่าวนี่ไม่ใช่แค่อำนาจเท่านั้น แต่ยังช่วยให้ทุกคนเห็นว่าองค์รัชทายาทแห่งตำหนักบูรพาลงมือปฏิบัติจริงเพื่อสนับสนุนคนสนิทของเขา แทนที่จะพิจารณาทิ้งรถทันทีเพื่อประหยัดเงิน เมื่อมีบางอย่างเกิดขึ้นกับคนข้างล่างความประทับใจนี้จะช่วยยกระดับสถานะของหลี่เฉินอย่างมากในสายตาของขุนนางในราชสำนักท้ายที่สุดแล้ว ไม่มีใครอยากติดตามผู้นำที่จะละทิ้งตัวเองไปได้ทุกเมื่อ ซูจิ่นพ่าได้ยินดังนั้นก็หยุดพูดท้ายที่สุดแล้วก็เป็นแค่ผู้ว่าการเมืองหลวงเท่านั้น อนาคตจะเป็นอย่างไร ก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของเจิ้งเป่าหรงแต่อย่างน้อยตอนนี้ เขาก็เป็นแค่เบี้ยตัวเล็กๆ เท่านั้น ซึ่งไม่ส่งผลกระทบต่อสถานการณ์ใดๆ ได้ “จริงสิ ฝ่าบาท พวกเรามีข่าวดีแล้วนะ!”จู่ๆ ซูจิ่นพ่าก็พูดด้วยความตื่นเต้นว่า “มันเทศที่พวกเราปลูกได้ออกผลชุดแรกแล้ว!”หลี่เฉินรู้สึกประหลาดใจเมื่อได้ยินเรื่องนี้ “เร็วขนาดนี้เชียวหรือ? ข้าคิดว่าคงต้องใช้เวลาอย่างน้อยเดือนกุมภาพันธ์ถึงจะออกผล? แล้วผลผลิตเป็นอย่างไรบ้าง?”ซูจิ่นพ่าฉีก
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-04รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 447
ชายชราพูดอย่างตื่นเต้น “ข้าอายุ 67 ปีแล้ว”ในจักรวรรดิต้าฉินคนส่วนใหญ่อายุขัยโดยเฉลี่ยเพียงห้าสิบห้าปีเท่านั้น อายุ 67 ปีถือว่าอายุยืนขั้นสุดจริงๆ ความจริงแล้ว ราชสำนักยังให้สิทธิพิเศษแก่ผู้สูงอายุเหล่านี้ด้วย เช่น หากอายุเกินหกสิบปี ไม่จำเป็นต้องคุกเข่าคำนับเมื่อเห็นขุนนางที่ต่ำกว่าขั้นที่สามหากอายุเกินเจ็ดสิบปี สำนักงานปกครองส่วนท้องถิ่นจะต้องส่งของขวัญแสดงความห่วงใยทุกปีหากอายุเกินแปดสิบปี ไม่จำเป็นต้องแสดงความเคารพเมื่อพบจักรพรรดิ เหล่าอ๋ององค์ชายและชนชั้นสูง หากพบเห็นจะต้องลงจากรถม้า “จักรวรรดิปกครองใต้หล้าด้วยความเมตตากรุณาและความกตัญญู เป็นเรื่องที่น่าละอายใจจริงๆ ที่ให้ผู้อาวุโสมาคำนับรุ่นเยาว์เช่นนี้”หลี่เฉินกล่าวอย่างอบอุ่น “แม้ว่าปัญหาเรื่องการเก็บภาษีจะได้รับการสอบสวนแล้ว และภาษีเบ็ดเตล็ดสำหรับประชาชนทั่วไปได้ถูกยกเลิกแล้ว แต่นี่คือสิ่งที่ราชสำนักควรทำ ดังนั้นไม่จำเป็นต้องขอบคุณ”ชายชราพูดทั้งน้ำตาว่า “ท่านไม่รู้ว่าคนรากหญ้าอย่างพวกเรามีชีวิตที่ลำเข็ญเพียงใด ด้วยการลดภาษีนี้ ทุกคนจึงมีทางรอด นี่คือพระคุณช่วยชีวิต”หลี่เฉินโบกมือและกำลังจะพูด แต่เห็นชายชราถามอย
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-05รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 448
“ดังนั้นพวกเราจึงต้องเกรงใจราชสำนักด้วย”คำพูดที่สมเหตุสมผลของซูจิ่นพ่า กลับได้มากับการถลึงตาใส่ของชายชรา เขาพูดว่า “เจ้าเป็นสตรี เกิดมารูปโฉมงดงาม แต่ไฉนถึงพูดจาไร้เหตุผลแบบนี้?” “การห้ามเดินทะเลนั้นผิดตั้งแต่แรก ราชสำนักควรจะให้ออกทะเลตั้งนานแล้ว พวกเราโตมากับทะเลมาหลายชั่วอายุคน และอาศัยทะเลเพื่อความอยู่รอด ราชสำนักสั่งห้ามออกทะเล แล้วจะให้พวกเรากินอะไร?”“ในที่สุดเราก็มีขุนนางที่สร้างแนวป้องกันทางชายฝั่งให้เรา จนสามารถจับปลาได้อย่างสงบสุขมาหลายปีแล้ว แต่กลับถูกปลดออกจากตำแหน่ง ราชสำนักทำเช่นนี้ได้อย่างไร?” ซูจิ่นพ่ากล่าวด้วยความโมโหว่า “แต่คนที่ฟ้องร้องเจิ้งเป่าหรงว่าเก็บภาษีสูงเกินไปก็คือพวกเจ้า พอเรื่องได้รับการจัดการแล้ว คนที่บ่นไม่เลิกก็คือพวกเจ้า พวกเจ้าอยากจะได้ของถูกแล้วยังอยากจะอวดฉลาด!” “เด็กสาวคนนี้ทำไมถึงพูดจาเช่นนี้!”ชายชราบูดบึ้งและพูดเสียงดังว่า “เจ้าเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งจะไปรู้อะไร ข้าแก่กว่าเจ้า หรือเจ้าจะบอกว่าสิ่งข้าคิดมันผิด?” หลี่เฉินกล่าวยิ้มๆ ว่า “ใช่ๆ จากมุมมองของเจ้า มันถูกต้องจริงๆ” “คนเราต้องกินต้องใช้ ใครที่ห้ามพวกเราไม่ให้กินไ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-05รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 449
“ขั้นแรกให้ทดสอบปฏิกิริยาของผู้คนผ่านทางตระกูลหลิว ไม่ว่าจะโดยการบังคับหรือการชักจูงก็ตาม แต่ต้องให้ปลูกพืชชนิดนี้ก่อน”“ข้าไม่ได้คาดหวังว่าทุกคนจะยอมรับมันเทศตั้งแต่แรก มันจะต้องใช้เวลา แต่ถ้าผู้คนเห็นผลผลิตของมันเทศ พวกเขาจะเริ่มปลูกมันเทศอย่างบ้าคลั่ง โดยที่ราชสำนักไม่ต้องทำอะไรเลย”จู่ๆ ซูจิ่นพ่าก็พูดว่า “ตอนแรกคือการขนส่งเกลือ และตอนนี้ก็เป็นมันเทศ สองสิ่งนี้เกี่ยวข้องกับรากฐานของผู้คนในใต้หล้า เจ้าสามารถฝากพวกมันทั้งหมดไว้กับผู้หญิงคนนั้น หลิวซือฉุน เจ้าไว้ใจนางหรือ?”หลี่เฉินกล่าวโดยไม่ต้องคิด “แน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะไว้ใจพวกเขาอย่างสมบูรณ์ พ่อค้าให้ความสำคัญกับผลกำไร นี่คือจุดอ่อนของมนุษย์ที่สามารถใช้ประโยชน์ได้ แต่ก็เป็นข้อบกพร่องเช่นกัน แต่สำหรับตอนนี้ พวกเขายังมีประโยชน์อยู่ แต่เจ้าก็เตือนข้าว่าควรใช้การตรวจสอบและถ่วงดุลตั้งแต่เนิ่นๆ”หลังจากที่หลี่เฉินพูดจบ เขาก็ตระหนักว่าซูจิ่นพ่าไม่ได้พูดถึงตระกูลหลิว แต่พูดถึงหลิวซือฉุน เขาหันไปมองซูจิ่นพ่า และกล่าวอย่างยิ้มๆ ว่า “"มีความแตกต่างระหว่างหลิวซือฉุนกับตระกูลหลิวหรือไม่?”ซูจิ่นพ่าหันศีรษะอย่างไม่เป็นธรรมชาติ และพู
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-05รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 450
ชายคนนั้นก้มศีรษะลง และอดทนต่อความสับสนวุ่นวายในใจ ในฐานะคนสนิทของท่านราชเลขา และเป็นผู้ให้ข้อมูลมากมายแก่จ้าวเสวียนจีในช่วงสิบปีที่ผ่านมา แม้แต่ตอนที่จักรพรรดิทรงหมดสติ ท่านราชเลขาก็ไม่เคยสูญเสียความสงบเช่นนี้หลายปีที่ผ่านมา เขาและคนของเขาคุ้นเคยกับความจริงที่ว่า แม้ท้องฟ้าจะถล่มลงมาต่อหน้าท่านราชเลขา แต่เขาก็ยังคงสงบนิ่ง แต่ตอนนี้ข่าวที่เกิดขึ้นห่างออกไปหลายร้อยลี้ และตาแก่คนหนึ่งที่อายุมากกว่าท่านราชเลขาเข้ารับราชการ กลับทำให้ท่านราชเลขาสูญเสียความสงบเช่นนี้ได้ หลังจากกลืนน้ำลายลงไปแล้ว ชายคนนั้นก็พูดเบาๆ แต่หนักแน่น “แม่นยำขอรับ!” จ้าวเสวียนจีนิ่งเงียบไปนาน คำตอบนี้ไม่น่าแปลกใจนักคนของเขาล้วนเป็นทหารเดนตายผู้ภักดีซึ่งได้รับการฝึกฝนเป็นอย่างดีมาหลายปี และไม่เคยทำงานผิดพลาด ในเมื่อข่าวนี้มาถึงหูเขาได้ มันจะต้องเป็นความจริงอย่างแน่นอน จ้าวเสวียนจีไม่พูดอะไรเลยและชายคนนั้นก็ไม่กล้าพูด มีเพียงเสียงลมหายใจทื่อๆ ดังอยู่ในห้องครู่หนึ่งหลังจากนั้นไม่นาน จ้าวเสวียนจีก็เปิดปากพูดว่า “ไปเชิญใต้เท้าหวังเถิงฮ่วน ใต้เท้าจางปี้อู่ และใต้เท้าฟู่อวี้จือมาที่จวน ยิ่งเร็วเท่า
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-05รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 451
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หนังสือ ได้อธิบายแนวคิดเชิงอุดมการณ์ทั้งหมดของถานไถจิ้งจือ ซึ่งครั้งหนึ่งเคยได้รับการยกย่องว่าเป็นผลงานชิ้นเอกโดยจ้าวเสวียนจีในวัยหนุ่ม จากหนังสือเล่มนี้เองที่ถานไถจิ้งจือกลายเป็นที่ปรึกษาของจ้าวเสวียนจีมาครึ่งชีวิตแม้แต่จ้าวเสวียนจีก็เป็นเช่นนี้ และแม้แต่ทั้งสำนักราชเลขาก็เป็นเช่นนี้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงอิทธิพลของถานไถจิ้งจือที่มีต่อนักวิชาการทั่วใต้หล้าเลย “จริงหรือ?”คำถามนี้ถูกถามโดยฟู่อวี้จือเขาชื่นชม ของถานไถจิ้งจือมากที่สุด เขายังเก็บเล่มหนึ่งไว้บนโต๊ะ อีกเล่มไว้ข้างเตียง โดยไม่มีการเปลี่ยนแปลงมานานหลายทศวรรษ แม้แต่แนวคิดการบริหารจัดการหลายอย่างของเขาก็มีพื้นฐานมาจาก ซึ่งส่วนใหญ่พูดถึงการเรียนรู้เรื่องกิจของรัฐและการดำรงชีวิตของประชาชน จ้าวเสวียนจีพยักหน้าและพูดอย่างช้าๆ ว่า “เรื่องยืนยันแล้ว”“ถานไถจิ้งจือมีสถาบันอยู่สามแห่ง ปัจจุบันเขาอยู่ที่เวยไห่เว่ย และองค์รัชทายาทได้ไปที่เวยไห่เว่ย เป็นการส่วนตัว ตอนนี้เขาได้เดินทางกลับเมืองหลวงแล้ว เมื่อเขากลับมา ข่าวนี้จะถูกประกาศให้ใต้หล้าได้รับรู้อย่างแน่
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-06รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 452
ฟู่อวี้จือโน้มตัวไปทางจ้าวเสวียนจี และพูดเบาๆ ว่า “ท่านราชเลขาคิดว่า หากถานไถจิ้งจือรับราชการ เขาจะดำรงตำแหน่งอะไร?” จ้าวเสวียนจีพูดอย่างสงบ “ด้วยชื่อเสียงของเขา แม้จะขอให้ข้ามอบตำแหน่งของตัวเองให้เขาก็ไม่ใช่ปัญหา” หวังเถิงฮ่วนพูดทันทีว่า “เป็นไปไม่ได้ ตำแหน่งนี้แค่ชื่อเสียงก็ไม่พอ...”หลังจากที่พูดจบ หวังเถิงฮ่วนก็สังเกตเห็นว่าคนอื่นๆ ต่างมองเขาราวกับว่าเขาเป็นคนโง่ ใบหน้าของเขามืดลง หวังเถิงฮ่วนกล่าวว่า “มองข้าทำไม ที่ข้าพูดเป็นความจริง”ฟู่อวี้จือพูดเบาๆ ว่า “ถ้าตำหนักบูรพาไม่ต้องการฉีกราชสำนักออกเป็นชิ้นๆ ในตอนนี้ และต่อสู้ชี้ขาดกับพวกเรา มิฉะนั้นก็เป็นไปไม่ได้เลยที่จะย้ายท่านราชเลขาออกจากตำแหน่ง เขาย้ายไม่ได้หรอก”“มันก็เหมือนกับที่เราเรียกร้องให้ปลดองค์รัชทายาทออก เหมือนคนปัญญาอ่อนเพ้อฝัน” ใบหน้าของหวังเถิงฮ่วนมืดลง และกล่าวว่า “ตำหนักบูรพามีแนวโน้มแข็งแกร่งตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” “เป็นมานานแล้ว”จ้าวเสวียนจีกล่าวอย่างใจเย็น “ข้าคิดว่า หากถานไถจิ้งจือรับราชการ เขาจะไม่ได้รับพลังที่แท้จริงใดๆ อย่างแน่นอน เขาเป็นเพียงสัญลักษณ์ ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ที่ตำหนักบูรพาต้องการ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-06รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 453
จ้าวเสวียนจีฟังคำพูดของฟู่อวี้จือ ก็พยักหน้าช้าๆ อย่างเห็นด้วยฟู่อวี้จือคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วพูดว่า “เมื่อมองจากจุดยืนของเรา แม้ว่าถานไถจิ้งจือจะรับราชการ สำหรับพวกเราแล้วแม้จะเป็นเรื่องที่ทันตั้งตัว แต่ก็ไม่ได้เลวร้ายไปเสียทีเดียว อย่างน้อยก็มีสิ่งที่เราสามารถทำให้ยุ่งยากได้”ฟู่อวี้จือยิ่งคิดก็ยิ่งหัวเราะเบาๆ และกล่าวว่า “ตอนนี้ตำหนักบูรพามีทรัพยากรทางการเมืองจำนวนเท่าใดกัน? อันที่จริงมีไม่มาก ครึ่งหนึ่งจากกรมครัวเรือน ครึ่งหนึ่งจากกรมโยธาธิการ แม้จะบวกกรมยุติธรรมไปด้วย แต่คนอื่นๆ ยังไม่อยู่ภายใต้การควบคุมของเขา แต่ปัญหาคือเขามีนายพลสองคน คนหนึ่งมาจากตระกูลซู และอีกคนคือถานไถจิ้งจือ คนหนึ่งเป็นตัวแทนของกองทัพ ส่วนอีกคนเป็นตัวแทนของนักวิชาการ”“การมีอำนาจทั้งบุ๋นและบู๊ย่อมเป็นสิ่งที่ดีอย่างแน่นอน แต่ทรัพยากรมีมากพอจะแจกจ่ายหรือไม่?”“เมื่อการกระจายไม่เท่ากัน จะเกิดการเผชิญหน้ากันระหว่างซูเจิ้นถิงและถานไถจิ้งจือโดยที่เราไม่ต้องทำอะไรเลย”“เมื่อมองดูองค์รัชทายาทของเรา เขาก็เชี่ยวชาญด้านการทหารเช่นกัน ดูได้จากการบังคับส่งกองทัพไปยังเสียนเฉา เราจะเห็นได้ว่าเขาชอบบู๊มากกว่า ดังน
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-06
บทล่าสุด
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 686
หลี่จวิ้นเจ๋อในตอนนี้ ใบหน้าบวมเป่งจนเหมือนหัวสุกร เลือด น้ำตา และน้ำมูกไหลปะปนกันจนเลอะเทอะไม่น่าดูยิ่งไปกว่านั้น สภาพสติเลือนลางยังพร่ำร้องขอความเมตตาอย่างน่าสงสาร ชวนให้ผู้เห็นต้องสะเทือนใจเมื่อเปรียบเทียบกับหลี่เฉินที่ยืนอยู่ข้างกันในฉลองพระองค์มังกรสีแดงสด ใบหน้าคมคายดั่งหยก ดวงตาประกายดั่งดวงดาว แสดงออกถึงพลังอำนาจที่พุ่งทะยานราวกับมังกรกำลังทะยานฟ้า ความแตกต่างช่างเด่นชัดราวกับคนหนึ่งจมปลักอยู่ในโคลนตม ส่วนอีกคนยืนอยู่บนเก้าแดนสวรรค์แม้แต่ผู้ที่ภักดีตาบอดและโง่เขลาที่สุด ก็ไม่อาจกล่าวคำใดที่เปรียบหลี่จวิ้นเจ๋อให้เทียบเท่าหลี่เฉินได้เมื่อถูกหลี่เฉินยกตัวขึ้นและบีบคาง หลี่จวิ้นเจ๋อดูเหมือนจะเริ่มได้สติกลับมาบ้างแสงแดดอันเจิดจ้าที่สาดลงบนใบหน้าของเขา ช่วยให้เขามีสติแจ่มชัดขึ้นเล็กน้อยเขาพยายามลืมตาที่บวมช้ำอย่างยากลำบาก มองไปยังกลุ่มคนที่บิดาของเขาส่งมาช่วยเหลือ พร้อมกับอ้าปากพูดอย่างลำบากว่า “ชะ...ช่วย...ช่วยข้าด้วย”เสียงร้องขอความช่วยเหลือของหลี่จวิ้นเจ๋อ ทำให้บางคนเริ่มได้สติกลับคืนมาในที่สุดพวกเขาพลันตระหนักได้ว่า ตนมาถึงจุดนี้แล้ว สังหารหลี่เฉินก็ตาย ไม่สังหารก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 685
"พอแล้ว...ข้าขอร้องล่ะ อย่าตบข้าเลย..."หลี่จวิ้นเจ๋อที่สมองมึนงง สายตาพร่ามัวเห็นเป็นดวงดาวสีทองระยิบระยับ สลับกับความมืดมัวที่ค่อยๆ เข้าครอบงำ รู้สึกว่าตนกำลังจะหมดสติลงศักดิ์ศรีหรือเล่ห์เหลี่ยมที่เคยมี บัดนี้เขาไม่สนใจอีกต่อไป มีเพียงอย่างเดียวที่เขาต้องการ คือขอให้หลี่เฉินหยุดตบเขาเสียทีเหล่าลูกน้องผู้มีอาวุธครบมือกว่าร้อยคน กลับไม่มีใครกล้าก้าวออกมาขัดขวาง พวกเขาทำได้เพียงมองดูหลี่เฉินฟาดรัฐทายาทของพวกเขาดุจหลานชายทีละฝ่ามือจนมาถึงตรงหน้าพวกเขาองค์…องค์รัชทายาทผู้นี้ ไม่กลัวตายจริงๆ!?ไม่เพียงแต่คนกว่าร้อยคนนั้น แม้แต่ขุนนางฝ่ายบุ๋นและฝ่ายบู๊ที่อยู่ที่นั่นต่างก็หวาดกลัวต่อความโหดเหี้ยมของหลี่เฉินจนตัวสั่นไม่มีใครคาดคิดว่าองค์รัชทายาทจะกล้าหาญและดุดันถึงเพียงนี้หลี่จวิ้นเจ๋อที่ไม่อาจทานทนได้อีกต่อไป รู้สึกว่าหากเขาถูกตีต่อไป เขาคงตายคามือหลี่เฉินแน่นอนเขาทรุดตัวลงคุกเข่ากับพื้นกะทันหัน กอดขาหลี่เฉินไว้พลางร้องไห้โฮ "องค์รัชทายาท ได้โปรด อย่าตีข้าอีกเลย ข้าจะตายอยู่แล้ว!"หลี่เฉินลูบฝ่ามือที่ชาดิกของตน ก่อนจะก้มตัวลงเช็ดเลือดที่เปื้อนบนมือกับหัวของหลี่จวิ้นเจ๋ออย่างไม
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 684
รัฐทายาทเหวินอ๋องหลี่จวิ้นเจ๋อ ผู้ซึ่งปกติมักวางตัวเรียบง่าย สุภาพอ่อนโยนในสายตาผู้คน บัดนี้กลับถูกหลี่เฉินทรมานจนเกือบเสียสติ เหล่าผู้ที่เฝ้าดูเหตุการณ์ต่างพากันสะท้านสะเทือนใจอย่างยิ่งเสียงกรีดร้องที่แหลมคมดั่งจะทะลุเมฆาทำให้แก้วหูของผู้คนเจ็บปวดเหล่าขุนนางราชวงศ์ที่อยู่ที่นั่น ต่างรู้สึกเย็นวาบที่ต้นคอโดยไม่รู้ตัว สายตาหันไปมองหญิงสาวผู้มากับแสงแห่งคมดาบหญิงสาวในชุดขาวบริสุทธิ์ พริ้วไหวดุจดอกบัวหิมะบนยอดเขาเทียนซาน งดงามบริสุทธิ์อย่างถึงที่สุด จนแทบไม่เหมือนมนุษย์นางคล้ายดั่งเซียนที่ถูกเนรเทศจากสวรรค์ลงมาจุติยังปฐพีแต่เซียนผู้นั้น กลับถือดาบยาวเย็นเฉียบที่ยังมีเลือดหยดลงมาไว้ในมือสตรีผู้เลอโฉมเช่นนี้ควรคู่กับบทกวี สุรา และภาพวาดอันงดงาม แต่ดาบอันแฝงด้วยความอำมหิตและคราบโลหิตในมือนาง กลับแต่งแต้มความงดงามให้กลายเป็นสีแดงแห่งความสยดสยองในสายตาทุกคนเสียงดังปึงคือ เสียงร่างของชายกำยำที่ไร้ศีรษะล้มลงกระแทกพื้นเลือดสดไหลรินรวมกันเป็นแอ่งโลหิต ก่อนจะแผ่ซ่านไปตามพื้นที่ลาดเอียง แม้ว่าลานกว้างเบื้องหน้าพระที่นั่งไท่เหอจะกว้างขวางและมีอากาศถ่ายเทเพียงใด แต่กลิ่นคาวเลือดยังคงเล
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 683
ชายกำยำสูดลมหายใจลึก ก่อนกัดฟันกล่าวว่า "พวกเราเพียงต้องการปกป้องรัฐทายาท"แม้จะกล่าวเช่นนั้น แต่ความดุดันของทหารกว่าร้อยนายกลับถูกคำถามเพียงสองข้อของหลี่เฉินกดดันจนแทบหมดสิ้นฉากนี้ ทำให้จ้าวเสวียนจีที่ยืนสังเกตการณ์อยู่เบื้องหลังเงียบๆ ขมวดคิ้ว สีหน้าของเขาเคร่งขรึมเขาไม่คาดคิดว่าหลี่เฉินจะกล้าเช่นนี้ และทหารที่เหวินอ๋องส่งมาซึ่งถูกขนานนามว่าเป็นนักรบผู้ไม่กลัวตาย กลับแสดงท่าทีหวาดหวั่นอย่างเห็นได้ชัด ส่วนหลี่จวิ้นเจ๋อนั้น ไม่มีค่าให้พูดถึงการปรากฏตัวของเขาราวกับมีเพียงเพื่อให้ถูกหลี่เฉินเหยียบไว้ใต้เท้าเท่านั้น"เจ้ารู้หรือไม่ว่าที่นี่คือที่ใด?"คำถามที่สองของหลี่เฉินยังคงเปี่ยมด้วยความเย็นชาชายกำยำเหงื่อแตกพลั่กที่หน้าผาก มองไปยังรัฐทายาทที่อยู่ในสภาพเละเทะ ถูกซูเจิ้นถิงจับไว้ขยับตัวไม่ได้ ก่อนจะกัดฟันตอบ "ที่นี่คือพระที่นั่งไท่เหอ""ดีมาก"หลี่เฉินเอ่ยถามคำถามที่สาม "การนำกำลังทหารบุกเข้าพระที่นั่งไท่เหอ เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีโทษสถานใด?"ชายกำยำเริ่มตระหนักถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเขาเงยหน้าขึ้นจ้องหลี่เฉินตาขวาง ก่อนกล่าวด้วยน้ำเสียงกร้าวว่า "อย่ามาเล่นคำหน่อยเลย จงปล่อยรัฐท
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 682
เมื่อหลี่จวิ้นเจ๋อเกือบจะถูกหลี่เฉินทรมานจนตาย ทหารภายนอกก็ทนไม่ไหวอีกต่อไปพวกเขาเริ่มบุกโจมตีประตูสะพานจินสุ่ยประตูวังมีเพียงทหารรักษาการณ์ธรรมดาไม่กี่คน ซึ่งป้องกันไม่ได้มากนักโดยปกติแล้ว ไม่มีใครกล้าบุกโจมตีประตูวังของพระที่นั่งไท่เหอ เพราะการกระทำเช่นนี้ไม่ต่างจากการกบฏดังนั้น กำลังป้องกันที่นี่จึงมีไว้เพียงเพื่อเป็นสัญลักษณ์มากกว่าการใช้งานจริงเมื่อกองกำลังหลายร้อยนายที่เหวินอ๋องจัดเตรียมไว้อย่างดีพุ่งเข้ามา ประตูวังก็แตกในเวลาเพียงชั่วครู่ทหารที่ถูกเหวินอ๋องจัดมาให้ติดตามหลี่จวิ้นเจ๋อได้นั้น ย่อมเป็นทหารชั้นยอดในชั้นยอดอยู่แล้วคนกว่าร้อยชีวิตเหล่านี้เดินขบวนด้วยท่วงท่าสง่างาม เต็มไปด้วยความน่าเกรงขาม ทุกย่างก้าวเป็นระเบียบราวกับมีรูปแบบยุทธวิธีแฝงอยู่ในนั้น!"คนพวกนี้กล้าบุกโจมตีพระที่นั่งไท่เหอ เท่ากับเป็นกบฏ!"ซูเจิ้นถิงเอ่ยเสียงดังก้อง "แม่ทัพทั้งหลายจะไม่ยอมให้การกบฏเช่นนี้เกิดขึ้น ขุนนางฝ่ายบู๊ทั้งหมด ตามข้ามา!"เมื่อกล่าวจบ ซูเจิ้นถิงก็เป็นคนแรกที่ก้าวออกมา และส่งสายตาให้ซูผิงเป่ยเพื่อบอกให้เขาหาโอกาสออกจากพระที่นั่งไท่เหอเพื่อเรียกกำลังเสริมในสถานการณ์
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 681
"อืม…อื้อ…อ๊าก!!!"ด้านหนึ่งคือความเจ็บปวดที่แทรกซึมลึกถึงกระดูก อีกด้านหนึ่งคือปากที่ถูกเหยียบจนแม้แต่จะร้องออกมาก็ทำไม่ได้!หลี่จวิ้นเจ๋อรู้สึกราวกับตัวเองเป็นเตาไฟที่กำลังจะระเบิด ความเจ็บปวดและความอับอายสะสมอยู่ในร่างจนแทบคลุ้มคลั่ง แต่กลับไม่มีทางระบายออกปกติแค่ปวดฟันยังทำให้คนแทบขาดใจได้ นับประสาอะไรกับตอนนี้ที่ฟันครึ่งซี่ถูกเหยียบจนหักจากรากอย่างโหดเหี้ยม!เมื่อเห็นหลี่จวิ้นเจ๋อที่กำลังชักกระตุกอยู่ใต้เท้าของหลี่เฉิน เลือดสีแดงสดไหลซึมออกมาจากช่องปากที่ถูกกดด้วยพื้นรองเท้า พร้อมเสียงคำรามต่ำดั่งสัตว์ป่าที่ดังออกมาจากลำคอ สายตาของทุกคนที่มองไปยังหลี่เฉินพลันเปลี่ยนเป็นความหวาดกลัวจับใจ!ไม่มีใครคาดคิดว่าสถานการณ์ที่ควรเป็นชัยชนะของหลี่จวิ้นเจ๋อ จะกลับกลายเป็นภาพที่เขาถูกเหยียบไว้กับพื้นเช่นนี้ต้องทราบเสียก่อนว่าภายนอกมีทหารของเหวินอ๋องหลายร้อยนายรออยู่หากพวกเขาบุกเข้ามา นั่นหมายถึงจักรวรรดิต้าฉินจะเข้าสู่ภาวะวิกฤตทันทีความขัดแย้งระหว่างเหวินอ๋องและองค์รัชทายาทจะกลายเป็นเรื่องเปิดเผยหากสถานการณ์บานปลาย อาจนำไปสู่ความวุ่นวายของอ๋องแห่งแคว้นได้ในขณะที่ฮ่องเต้ยังประชว
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 680
การปรากฏตัวของหลี่จวิ้นเจ๋อเหนือความคาดหมายของทุกคนใบหน้าของเหล่าขุนนางฝ่ายบุ๋นเต็มไปด้วยความยินดีปรีดาส่วนเหล่าขุนนางฝ่ายบู๊กลับแสดงออกถึงความหวาดวิตกไม่มีใครคาดคิดว่า จ้าวเสวียนจีจะสามารถติดต่อเหวินอ๋องได้ก่อนล่วงหน้าเมื่อมองไปยังเงาทหารนับร้อยที่เตรียมพร้อมอยู่ภายนอก สถานการณ์วันนี้อาจนำไปสู่เรื่องใหญ่โตการใช้กำลังบีบบังคับในราชสำนัก!?เพียงเอ่ยคำนี้ออกมา ก็ทำให้รู้สึกตื่นเต้นสายตาของซูเจิ้นถิงแสดงถึงความเคร่งเครียดถึงขีดสุดเขาหันมองบุตรชายซูผิงเป่ย ก่อนจะกล่าวด้วยเสียงเบา "เจ้ารอดูสถานการณ์ หากมีโอกาส ให้รีบออกไป…หากสถานการณ์ถึงจุดที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ให้รีบเรียกกำลังทหารของเจ้ามาที่วังหลวง"แม้แต่ซูเจิ้นถิงผู้มีประสบการณ์มากมาย ยังรู้สึกถึงความไม่แน่นอนเขาหยุดชั่วครู่ ก่อนจะกล่าวเพิ่มเติม "ถ้าไม่ถึงที่สุด อย่าเพิ่งลงมือ แต่หากจำต้องลงมือ จงใช้กำลังเด็ดขาดบดขยี้ทุกสิ่ง"ซูผิงเป่ยพยักหน้า รู้สึกว่าปากคอแห้งผาก เขากล่าวเสียงเบา "ทราบแล้ว"สายตาของเขาจับจ้องที่ใบหน้าของหลี่จวิ้นเจ๋อ ก่อนจะเผยรอยยิ้มหลี่เฉินยกมือขึ้น ขณะกล่าวพลางตบใบหน้าของหลี่จวิ้นเจ๋อ"ทน…ไม่…ได
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 679
"พวกเจ้ามิได้ยินคำของข้าหรือ!?"เมื่อเห็นเหล่าทหารองครักษ์หลวงลังเล จ้าวชิงหลานเอ่ยตวาดเสียงดังในขณะนั้น เหล่าทหารองครักษ์หลวงเพียงอยากจะใช้ดาบเชือดคอตัวเองให้พ้นจากสถานการณ์นี้ในความลำบากใจ พวกเขาหันมองจ้าวชิงหลาน สลับมองหลี่เฉิน ความสับสนลังเลในใจถึงขีดสุด"พวกเจ้าถอยออกไปให้หมด"หลี่เฉินโบกมือ ไล่เหล่าทหารองครักษ์หลวงออกไปในเวลาเช่นนี้ อำนาจที่แท้จริงก็เผยให้เห็นหลี่เฉินในฐานะองค์รัชทายาท ได้ควบคุมกำลังป้องกันของพระราชวังอย่างเบ็ดเสร็จแล้วเมื่อเขาออกคำสั่งให้เหล่าทหารองครักษ์หลวงออกไป พวกเขาก็รีบถอยออกจากพื้นที่ทันที โดยไม่ลังเลแม้แต่น้อยการหลีกหนีจากสนามรบเช่นนี้ เป็นสิ่งที่พวกเขาปรารถนาอย่างที่สุดเมื่อเห็นเหล่าทหารองครักษ์หลวงที่ไม่ฟังคำของตน กลับเชื่อฟังหลี่เฉินอย่างง่ายดาย สีหน้าของจ้าวชิงหลานก็ย่ำแย่นางกำหมัดแน่น เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ต้องรู้สึกถึงความอัปยศในที่สาธารณชนในฐานะฮองเฮาผู้ทรงเกียรติ นางกลับไม่สามารถควบคุมเหล่าทหารองครักษ์หลวงได้ แต่พวกเขากลับฟังคำสั่งหลี่เฉินนี่ทำให้เกียรติยศของฮองเฮาถูกลบหลู่โดยสิ้นเชิงแต่เหตุการณ์นี้ กลับอยู่ในความคาดการณ์
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 678
"เสด็จพ่อทรงแต่งตั้งข้าให้เป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์โดยตรง ท่านกล้าคิดแตะต้องอำนาจผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ของข้า พรุ่งนี้ ท่านคงคิดจะปลดข้าจากตำแหน่งองค์รัชทายาท มะรืนนี้ ท่านจะไม่คิดขึ้นนั่งบัลลังก์นั้นเองหรือ?"ขณะกล่าว หลี่เฉินชี้ไปยังพระแท่นบัลลังก์อันโอ่อ่าและงดงามตระการตา แต่กลับว่างเปล่าไร้ผู้ประทับนั่นคือบัลลังก์ที่แทนความเป็นจอมราชันย์ของแผ่นดินบัลลังก์นี้ มีเพียงฮ่องเต้เท่านั้นที่จะประทับได้คำกล่าวนี้แทบจะแทงทะลุหัวใจของจ้าวเสวียนจีโดยตรง"องค์รัชทายาท!"จ้าวชิงหลานกล่าวขึ้นด้วยใบหน้าเย็นชา "หยุดโต้เถียงเสียที หรือท่านคิดจะไม่ฟังคำของข้าอีกแล้ว? นี่ข้าเองก็ควบคุมท่านไม่ได้แล้วหรือ?"แคว้นต้าฉินยึดถือการสร้างชาติด้วยอาวุธ และการปกครองด้วยความกตัญญูดังนั้น ในสถานการณ์เช่นนี้ หลี่เฉินไม่สามารถตอบรับคำถามนี้อย่างตรงไปตรงมาได้เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ลูกย่อมเคารพเสด็จแม่ แต่ต้องดูว่าเรื่องใด หากเสด็จแม่สมคบกับญาติฝ่ายใน หวังทำลายราชวงศ์หลี่ที่สั่งสมมากว่าร้อยปี ลูกก็ขออภัยที่ไม่อาจนิ่งเฉยได้"สีหน้าของจ้าวชิงหลานซีดเผือด ดวงตาดุจหงส์เต็มไปด้วยความโกรธ นางตวาดว
