เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 303
บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 304
อย่างไรก็ตาม ถึงแม้จะเป็นเรื่องจริง แต่จะหาเงินมาจากไหน?หลี่เฉินขมวดคิ้ว และเกิดความอยากที่จะมีปัญหากับขุนนางคนสำคัญบางคนในราชสำนัก แล้วยึดทรัพย์สักสองสามหลัง แต่ก็ปัดความคิดทิ้งไปในชั่วพริบตา การบุกบ้านยึดทรัพย์เป็นเรื่องสนุก แต่ก็ต้องมีขีดจำกัดนับตั้งแต่เป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ในปีนี้ เขาก็ได้สังหารขุนนางระดับสูงไปเป็นจำนวนมาก และยึดทรัพย์ของคนเหล่านั้น ถ้าหากเขายังสังหารไม่เลิก ก็อาจจะเป็นการบีบให้ขุนนางในราชสำนักคนอื่นๆ ไปอยู่ฝ่ายจ้าวเสวียนจี สิ่งนี้ไม่เป็นประโยชน์ต่อเวทีการเมืองของหลี่เฉิน “วันนี้วันที่เท่าไหร่?” หลี่เฉินถาม “วันที่ 20 ของเดือนจันทรคติที่ 12 แล้ว” สวีฉังชิงตอบ “งั้นเหลือเวลาอีกแค่ห้าวัน?”หลี่เฉินตะคอกอย่างเย็นชา “เหลือเวลาแค่ห้าวัน เจ้าจะขอให้ข้าเสกเงินให้เจ้าเจ็ดแปดแสนตำลึงอย่างไร?”สวีฉังชิงหยิบสาส์นกราบทูลออกมาจากอ้อมแขนของเขาด้วยท่าทางมีเลศนัย จากนั้นก็พูดว่า “ฝ่าบาท นี่คืองบประมาณในการก่อสร้างจวนจ้าวอ๋อง โปรดทรงทอดพระเนตร”หลี่เฉินอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะโบกมือให้วั่นเจียวเจียวไปรับสาส์นกราบทูลมาหลังจากได้รับสาส์นกราบทูลแล้ว
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 305
เพล้ง ถ้วยเซรามิกอันประณีตถูกเขวี้ยงลงบนพื้นจนแตกเป็นชิ้นๆ จ้าวไท่ไหลกระโดดลุกขึ้นยืนและสาปแช่ง “รังแกกันเกินไปแล้ว รังแกคนเกินไปแล้ว!”“เงินทั้งหมดที่ข้าทำงานอย่างหนักเพื่อหามา ถูกองค์รัชทายาทปล้นเอาไปจนหมด!? เขาอนุมัติแค่ 300,000 ตำลึง เงิน 300,000 ตำลึงจะทำอะไรได้!?” ภายในห้อง นอกจากจ้าวไท่ไหลที่โกรธแค้นแล้ว ยังมีหลี่อิ๋นหู่ที่นั่งทำหน้าไร้ความรู้สึกอยู่ด้วยทั้งสองมีอายุใกล้เคียงกัน ต้องขอบคุณการกระทำโดยเจตนาของหลี่อิ๋นหู่ ความสัมพันธ์ของทั้งคู่จึงเติบโตขึ้นอย่างก้าวกระโดดในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา อย่างน้อย จ้าวไท่ไหลก็ถือว่าองค์ชายแปดหลี่อิ๋นหู่ซึ่งได้รับการแต่งตั้งเป็นท่านอ๋องคนแรกของรัชสมัยนี้ เป็นสหายที่ดีที่สุดของเขา “อดทนและอย่าใจร้อน”หลี่อิ๋นหู่กล่าว “ข้าไม่ร้อนใจ แล้วทำไมเจ้าถึงร้อนใจล่ะ ด้วยเงิน 300,000 ตำลึง ถ้าสร้างตามข้อกำหนดโดยมีงบประมาณ 300,000 ตำลึง มันก็ไม่โทรมมากนัก” จ้าวไท่ไหลพูดด้วยความโกรธ “จ้าวอ๋อง...”“ด้วยความสัมพันธ์ของข้าและเจ้า ยังจะเรียกจ้าวอ๋องอะไรอีก”หลี่อิ๋นหู่พูดด้วยรอยยิ้ม “เรียกข้าว่าพี่ใหญ่ก็ได้”จ้าวไท่ไหลได้ยินดังนั้น เ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 306
ในอีกด้านหนึ่ง หลังจากที่หลี่อิ๋นหู่จากไปแล้ว จ้าวไท่ไหลซึ่งยังคงรู้สึกโกรธอยู่ ก็ยิ่งโมโหมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขารีบกลับบ้านและตรงไปหาบิดาที่ห้องหนังสือทันที ซึ่งก็คือจ้าวเสวียนจี ท่านราชเลขาแห่งสำนักราชเลขา “ท่านพ่อ ท่านทราบเรื่องในวันนี้หรือไม่?”จ้าวไท่ไหลนั่งลงตรงข้ามจ้าวเสวียนจีแล้วถาม จ้าวเสวียนจีก้มหน้าเขียนตัวอักษร โดยมุ่งความสนใจไปที่ปลายพู่กันที่ไม่สั่นคลอน พลังพู่กันนั่นแทบจะทะลุไปหลังกระดาษ ขณะตอบกลับจ้าวไท่ไหล “เรื่องอะไร?” “เรื่องอะไร!?”ดวงตาของจ้าวไท่ไหลเบิกกว้าง และพูดอย่างไม่พอใจว่า “ตำหนักบูรพาส่งลายพระหัตถ์ลงมา เพื่อเปลี่ยนค่าใช้จ่ายในการก่อสร้างจวนจ้าวอ๋อง จาก 1.1 ล้านตำลึงเป็น 300,000 ตำลึง! สามแสน! สามแสนเพื่อสร้างจวนจ้าวอ๋อง! เขาต้องการเอาเงินทั้งหมดไป เห็นได้ชัดว่าต้องกลืนเงินที่ข้าหามาได้อย่างยากลำบาก?”“หายไปแปดแสนตำลึง นี่ก็ใกล้จะปีใหม่แล้วสินะ ทางราชสำนักกำลังมอบของขวัญปีใหม่ให้กับขุนนางหลายร้อยคน เงินนั่นคงพอดีกับช่องว่างนี้สินะ ไม่น่าแปลกใจเลย”จ้าวเสวียนจีพูดอย่างใจเย็น “สามแสนตำลึงก็ดี 1.1ล้านก็ดี ทั้งหมดก็แค่เรื่องเล็กน้อย
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 307
จ้าวเสวียนจีไม่ได้แสดงท่าทีใดๆ ออกมาเมื่อจ้าวไท่ไหลเห็นสิ่งนี้ เขาก็กล้าหาญมากขึ้นและรู้สึกตื่นเต้นมากขึ้น“วินาทีแรกที่ข้าสบตากับจิ่นพ่า ข้าก็สาบานแล้วว่าจะไม่แต่งงานกับใครนอกจากนาง!” “หลี่เฉินคือองค์รัชทายาท ข้าไม่กล้าแข่งกับเขา เพราะสู้เขาไม่ได้ แต่ข้าจิ่นพ่าต้องการ!”จ้าวเสวียนจียังคงสงบ เขาถึงกับนั่งลงแล้วพูดอย่างใจเย็นว่า “พูดมา เจ้าต้องการจะพูดอะไรกับข้ากันแน่”จ้าวไท่ไหลตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อยๆ เขากล่าวว่า “นิสัยของจิ่นพ่าเป็นเช่นไรข้ารู้ดี นางหยิ่งในศักดิ์ศรีและเย็นชา ไม่มีชายคนใดในใต้กล้าที่สามารถดึงดูดสายตาของนางได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงองค์รัชทายาท นอกจากสถานะที่สูงส่งแล้วเขามีอะไรดีอีกล่ะ? อีกอย่าง สิ่งที่จิ่นพ่าไม่ชอบที่สุดก็คือการใช้สถานะมากดดันคนอื่น ดังนั้นการแต่งงานนี้ จิ่นพ่าไม่เห็นด้วยอย่างแน่นอน” จ้าวไท่ไหลปราดเข้ามาหาจ้าวเสวียนจีด้วยความตื่นเต้น เขาพูดอย่างจริงใจ “ท่านพ่อได้โปรดช่วยข้าด้วย ข้าอยากแต่งงานกับจิ่นพ่า!” จ้าวเสวียนจีมองจ้าวไท่ไหลอย่างจริงจังและพูดว่า “เจ้ากลัวข้ามาตั้งแต่เด็ก และไม่ค่อยขออะไรจากข้า นี่เป็นครั้งแรกที่เจ้าขอร้องข้า”จ้าวไท่ไหลตา
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 308
จ้าวไท่ไหลยกมือกุมหน้า เช็ดน้ำตา ขณะเดินออกจากห้องหนังสือระหว่างที่เดินไปยังเรือนตัวเองนั้น เขายิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกโกรธโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาคิดว่าผู้หญิงที่เขาคิดถึงทั้งกลางวันและกลางคืนจะถูกองค์รัชทายาทพาตัวไปในไม่ช้า หรือแม้กระทั่งคิดถึงฉากที่เทพธิดาของเขาถูกองค์รัชทายาททำให้แปดเปื้อนในคืนวันแต่งงาน จ้าวไท่ไหลก็รู้สึกราวกับว่า หัวใจของเขากำลังถูกแผดเผาด้วยเปลวไฟ เจ็บเจียนคลั่ง“ไม่ ข้าจะให้เรื่องนี้เกิดขึ้นไม่ได้!” จ้าวไท่ไหลสีหน้าบิดเบี้ยว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเคียดแค้น “จิ่นพ่าเป็นของข้า!!!” ……“จะไม่เลือกของขวัญเพิ่มหรือ?”ด้านนอกประตูตำหนักบูรพา หลี่เฉินขมวดคิ้ว เมื่อเห็นว่าจ้าวหรุ่ยนำของขวัญง่ายๆ ไปเพียงไม่กี่ชิ้นเท่านั้นจ้าวหรุ่ยยิ้มอย่างมีเสน่ห์และพูดเบาๆ ว่า “ไม่จำเป็นหรอกเพคะ หม่อมฉันกลับไปหาท่านพ่อท่านแม่ ไม่ใช่ไปทำเรื่องอื่นใด ของขวัญเหล่านี้อาจไม่เข้าพระเนตรของฝ่าบาท แต่ท่านพ่อท่านแม่ก็ไม่คิดเล็กคิดน้อยหรอกเพคะ”หลี่เฉินหัวเราะเบาๆ และกล่าวว่า “เนื่องจากเจ้าคำนึงถึงความว่างเปล่าของราชสำนัก และความจำเป็นในการใช้เงินทุกที่ จึงช่วยข้าประหยัด เช่นนั้นข
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 309
ด้วยการพับขากางเกงขึ้น เท้าที่ขาวอมชมพูจึงเปื้อนไปด้วยโคลนสีดำ ซูจิ่นพ่าเดินออกมาจากทุ่งนา แล้วยืนตรงหน้าหลี่เฉินเพื่อพูดว่า “องค์รัชทายาทเสด็จมาที่นี่เพียงเพื่อกลั่นแกล้งสาวน้อยหรือ?” หลี่เฉินก้มศีรษะลงและมองดูน่องที่ขาวและอ่อนโยนของซูจิ่นพ่าซึ่งเต็มไปด้วยพลังและความยืดหยุ่นของสตรี แม้ว่าเท้าจะเต็มไปด้วยโคลน แต่ก็ยังมองเห็นนิ้วเท้าที่กลมและน่ารัก เขากล่าวชมว่า “สวยมาก ถ้ายิ่งล้างโคลนออกจะยิ่งน่ารัก” ตั้งแต่เด็กจนโต ผู้ชายในวัยเดียวกันปฏิบัติต่อนางเหมือนเป็นองค์หญิง ต่างให้เกียรติและเคารพนาง ไหนเลยจะมีใครพูดจาอุกอาจเช่นนี้ใส่นาง ยิ่งไปกว่านั้น การป้องกันระหว่างชายหญิงของสมัยโบราณ เท้าของสตรีห้ามมิให้ชายที่ไม่ใช่สามีเห็นโดยเด็ดขาด เมื่อโตขึ้น แม้แต่บิดาก็ไม่สามารถมองได้ถึงแม้ว่าซูจิ่นพ่าจะไม่ชอบข้อจำกัดและมารยาทเหล่านั้น แต่ท้ายที่สุดแล้วก็เติบโตขึ้นมาในสภาพแวดล้อมของยุคนี้ ดังนั้นนางจึงรู้สึกเขินอายขึ้นมานางรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าจากมือของสาวใช้มาคลุมน่องและเท้าของนาง จากนั้นก็พูดด้วยความโกรธว่า “ฝ่าบาท พระองค์ทราบหรือไม่ว่าสิ่งใดควรมองสิ่งใดไม่ควรมอง?” “ในเมื่อเจ้ากล้าที่จะเ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 310
แหวนหางสุนัขบนนิ้วของนางดูน่าเกลียดมากสำหรับซูจิ่นพ่าโดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่หลี่เฉินบอกว่ามันยังมีความหมายพิเศษในประเทศทางตะวันตก ซูจิ่นพ่าก็อยากจะถอดมันออกไปแต่เมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของหลี่เฉิน และดวงตาที่ดูเหมือนจะข่มขู่ ซูจิ่นพ่าจึงได้แต่บ่นงึมงำ แต่ไม่กล้าถอดแหวนวงนี้ออกต่อหน้าหลี่เฉิน“วันนี้เจ้ามาทำอะไรที่นี่?” ซูจิ่นพ่าถาม“มาพบเจ้า” เมื่อเห็นว่าซูจิ่นพ่ายอมแพ้ความคิดเรื่องการถอดแหวน หลี่เฉินจึงเดินไปข้างหน้าโดยเอามือไพล่หลังด้วยความพึงพอใจ “ข้าไปหาเจ้าที่บ้าน แต่ข้ารับใช้ในจวนบอกว่าเจ้ามาที่ฐานล่าสัตว์ของราชวงศ์ ดังนั้นข้าจึงตามมาที่นี่”ซูจิ่นพ่าเอียงคอแล้วถามว่า “เจ้าไม่ยุ่งเหรอ? อีกสองวันก็จะถึงวันพิธีถวายสัตย์ปฏิญาณ ท่านพ่อและท่านพี่ยุ่งมาก จนแทบไม่เห็นหน้าตลอดทั้งวัน”“พี่ชายของเจ้าเป็นผู้บัญชาการทหารในการรบครั้งนี้ เขาจำเป็นต้องจัดเตรียมสิ่งต่างๆ ด้วยตัวเอง ยิ่งไปกว่านั้น นี่เป็นครั้งแรก ดังนั้นเขาจะยุ่งเป็นธรรมดา ส่วนบิดาของเจ้า เขาไม่อยากให้ศักดิ์ศรีของตระกูลซูถูกทำลายโดยพี่ชายของเจ้า ยิ่งไปกว่านั้น สนามรบไม่ใช่สนามเด็กเล่น หากการต่อสู้ครั้งนี้พ่ายแพ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 311
จากคำพูดของหลี่เฉิน ซูจินผามองเห็นการวางหมากและแผนการบางอย่างของหลี่เฉินนางพยักหน้าแล้วกล่าวว่า “ดูเหมือนว่าตอนนี้ นี่จะเป็นวิธีที่ดีที่สุดจริงๆ...แต่ถ้าเราแพ้ล่ะ?”หลี่เฉินกล่าวอย่างมั่นใจว่า “ข้าจะไม่แพ้!” ……สองวันต่อมา สถานการณ์ในเมืองหลวงก็ค่อยๆ สงบลง ดูเหมือนว่าทุกฝ่ายจะหยุดก่อเรื่องลงแล้ว ไม่ว่าจะเป็นสำนักราชเลขาหรือตำหนักบูรพา แม้กระทั่งสายลับหรือคนจากกองกำลังอื่นๆ เช่น สำนักบัวขาวกับอ๋องข้าราชบริพารที่แฝงตัวอยู่ในเมืองหลวง ก็ยังทำตัวสงบเสงี่ยม สายตาของทุกคนล้วนจับจ้องไปที่เหตุการณ์หนึ่ง ซึ่งก็คือพิธีถวายสัตย์ปฏิญาณที่กำลังจะเริ่มขึ้น ครั้งนี้ นับเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่ราชสำนักริเริ่มส่งทหารไปยังต่างแดนและจอมพลในครั้งนี้ก็คือผู้สืบทอดรุ่นที่สามของเทพสงครามซึ่งอายุน้อยและไม่มีประสบการณ์ ซูผิงเป่ยกองทหารที่ส่งออกไปในครั้งนี้ได้รับการสนับสนุนจากตำหนักบูรพาอย่างแข็งขัน ซึ่งความสำเร็จหรือว่าความล้มเหลวของมัน จะเป็นตัวกำหนดขวัญกำลังใจและสถานะของราชสำนักโดยตรง และยังเป็นตัวกำหนดด้วยว่าพวกหมาป่าจอมทะเยอทะยานเหล่านั้นจะสามารถมองทะลุแก่นแท้ที่อ่อนแอของราชสำนัก และ
บทล่าสุด
