เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 311
บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 312
เมื่อจ้าวเสวียนจีเห็นว่าการยุแยงตะแคงรั่วล้มเหลว จึงยิ้มเล็กน้อยและไม่สนใจ การยุแยงตะแคงรั่วไม่ได้ขึ้นอยู่กับคำพูดสองสามประโยค หรือเหตุการณ์สองสามอย่างก็สำเร็จ ส่วนใหญ่จะสะสมไปเรื่อยๆ ตามกาลเวลาเหมือนน้ำมาคลองก็เกิดสถานะของหลี่เฉินนั้นถูกกำหนดให้ป้องกันคนเบื้องล่างของตัวเองทุกคน ไม่ว่าพวกเขาจะภักดีหรือไม่ก็ตาม เพราะจักรพรรดิถูกกำหนดมาให้โดดเดี่ยว มีหรือจะไว้วางใจผู้ใต้บังคับบัญชาได้อย่างแท้จริง? ยิ่งไปกว่านั้น ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาก็ยังเป็นตระกูลซู ตระกูลที่กุมอำนาจทางทหารไว้ในมือ ตราบใดที่ยังหลงเหลือความเคลือบแคลงอยู่ เมื่อเวลาผ่านไป จ้าวเสวียนจีก็สามารถสร้างรอยร้าวระหว่างหลี่เฉินและซูเจิ้นถิงได้อย่างแน่นอนหลี่เฉินเหลือบมองจ้าวเสวียนจีแวบหนึ่ง แววตาอันชั่วร้ายก็แวบขึ้นมาในดวงตา ก่อนจะหายไปในทันที “การรบครั้งนี้จำเป็นต้องมีทหารม้าประมาณ 30,000 นาย ในจำนวนนี้ สำนักบัญชาการทหารสูงสุดได้จัดสรรทหารจากเมืองหลวง 3,000 นายให้กับจอมพล นอกจากนี้ กองทหารรักษาการณ์เหลียวตงจะจัดสรรกำลังคนอีก 15,000 นาย แต่สิ่งที่ยากที่สุดคือ การให้เหลียวตงส่งทหารม้าออกมา 12,000 นาย”หลี่เฉินข
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 313
“แน่นอนว่าในสงครามจะต้องมีคนตาย! บางทีพวกเจ้าบางคนอาจจะไม่กลับมาจากการเดินทางนี้เลย เจ้าจะได้รับบาดเจ็บ พิการ หรือยิ่งไปกว่านั้นก็คือตายในต่างแดน พวกเจ้าบอกข้าสิ กลัวรึไม่!”เสียงของหลี่เฉินดังกึกก้องราวกับฟ้าร้อง ปกคลุมไปทั่วลานกว้างที่มีคนมากกว่า 3,000 คน ทำให้ทุกคนที่อยู่ที่นั่น ต่างได้ยินอย่างชัดเจนเพื่อตอบสนองต่อคำพูดของเขา มีเสียงตะโกนอย่างห้าวหาญจากทหารสามพันคนว่า “ไม่กลัว!” “ดี!”หลี่เฉินหัวเราะแล้วพูดว่า “ข้าไม่มีเจตนาจะพูดถ้อยคำปลุกขวัญกำลังใจ เพราะคำพูดเหล่านั้นเป็นเพียงถ้อยคำที่ผิวเผิน และไม่มีความเป็นจริงเลย ทหารไม่ต้องการวาทศิลป์เช่นนั้น แต่ข้าจะให้ถ้อยคำที่สามารถใช้งานได้จริง!”“ข้าขอสัญญาว่า พวกเจ้าทั้งสามพันคนที่ออกไปต่อสู้ในครั้งนี้ คือทหารชั้นยอดที่เก่งที่สุดในต้าฉิน และการรบในครั้งนี้ ตราบใดที่ทหารออกไปต่อสู้ ครอบครัวของพวกเจ้าจะได้รับการยกเว้นภาษีสามปี นอกเหนือจากค่าจ้างทหารแล้ว แต่ละคนจะได้รับเงินอุดหนุนเพิ่มอีกสามสิบตำลึง”“ผู้บาดเจ็บจะได้รับเงินอุดหนุนห้าสิบตำลึง สำหรับคนพิการจะได้รับเงินอุดหนุนหนึ่งร้อยตำลึง และผู้ที่เสียชีวิตจะได้รับเงินอุดหนุนสองร
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 314
หลี่เฉินจ้องมองซูผิงเป่ยด้วยดวงตาเรืองรอง เขาหันหลังไปหยิบตราพยัคฆ์ทองแดงบนถาดที่ขันทีประคองสองมือชูให้ แล้วยื่นให้ซูผิงเป่ย จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำว่า “รับตราพยัคฆ์นี้ไป แล้วเจ้าจะควบคุมทหารนับหมื่นมุ่งหน้าสู่เหลียวตง สงครามในครั้งนี้ จะต้องชนะไม่อนุญาตให้พ่ายแพ้!”ซูผิงเป่ยเงยหน้าขึ้น เปลวไฟในดวงตาพลันลุกโชน เขาใช้สองมือรับตราพยัคฆ์ จากนั้นก็หมุนตัวไปเผชิญหน้ากับทหารทั้งสามพันนาย ชูตราพยัคฆ์ในมือขึ้น พลางตะโกนว่า “สงครามในครั้งนี้ จะต้องได้รับชัยชนะ! ชัยชนะอันยิ่งใหญ่!”บนลานกว้าง ทหารสามพันนายได้ชูอาวุธพร้อมกันและตะโกนว่า “ชัยชนะ! ชัยชนะอันยิ่งใหญ่!” “ชัยชนะ! ชัยชนะอันยิ่งใหญ่!”ถัดมา หลังจากที่รับตราพยัคฆ์แล้ว ซูผิงเป่ยซึ่งกลายเป็นจอมพลตามกฎหมายก็เริ่มออกคำสั่งทันที ถึงจะบอกว่าออกคำสั่ง แต่จริงๆ แล้วเป็นเพียงพิธีการเท่านั้น กองทหารปีกไหนควรเดินทัพก่อนหลัง หรือใครควรใช้ในตำแหน่งใด ซูเจิ้นถิงและคนอื่นๆ ได้เตรียมการให้ซูผิงเป่ยไว้หมดแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น ในฐานะทายาทสายตรงของซูผิงเป่ย ทหารทั้งสามพันนายของเมืองหลวงเหล่านี้ จะถูกจัดให้อยู่ในจุดเชื่อมต่อที่สำคัญที่ส
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 315
คำพูดของหลี่เฉินทำให้จินเสวี่ยยวนตัวสั่น นางพูดออกไปโดยไม่รู้ตัวว่า “ระหว่างเสวี่ยยวนกับฝ่าบาท ไม่มีเรื่องส่วนตัวที่ต้องคุยกัน” “ไม่มี?” หลี่เฉินย้อนถาม จากนั้นไม่รอให้จินเสวี่ยยวนตอบ เขาเชยคางจินเสวี่ยยวนขึ้นมาเพื่อให้นางเงยหน้าขึ้น “มองข้าสิ” จินเสวี่ยยวนไม่มีทางเลือก นอกจากต้องมองไปที่หลี่เฉินในดวงตาที่สดใสของจินเสวี่ยยวน สิ่งที่หลี่เฉินเห็นก็คือความคับข้องใจและความซับซ้อน “เหตุใดฝ่าบาทถึงทำเช่นนี้กับข้า?”จินเสวี่ยยวนสะบัดหน้าหนีจากมือของหลี่เฉินด้วยความเคืองโกรธ และพูดด้วยความโมโห “ข้าไม่ทะนุถนอมเจ้าตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” แม้หลี่เฉินจะพูดเช่นนี้ แต่มือและเท้าของเขาก็ไม่สะอาด เขาคว้าข้อมือของจินเสวี่ยยวนแล้วดึงนางเข้ามาในอ้อมแขนของเขา โดยไม่ทันระวังตัว จินเสวี่ยยวนที่ไม่ได้เตรียมแรงต่อต้านใดๆ ก็ถูกโอบกอดไว้ในอ้อมแขนของหลี่เฉินอย่างแน่นหนานางพยายามต่อสู้กับหลี่เฉินตามสัญชาตญาณ แต่ก็พบว่าตัวเองนั้นไม่มีพละกำลังที่จะต่อต้านหลี่เฉินเลย จินเสวี่ยยวนจึงพูดด้วยความโกรธว่า “นี่คือการทะนุถนอมเช่นนั้นหรือ?” “ก่อนหน้านี้ข้าได้ทำผิดพลาดมาแล้วหลายครั้ง ข้าจะทำผิดพล
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 316
จินเสวี่ยยวนยืนอยู่กับที่ จ้องมองเงาร่างของหลี่เฉินที่ค่อยๆ ห่างออกไป ทันใดนั้นความคิดของนางก็ดูเหมือนจะพลิกตลบกลับไปกลับมา และเต็มไปด้วยความรู้สึกซับซ้อน “องค์หญิง”ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน แต่เสียงเรียกเบาๆ ของสาวใช้ข้างกาย ก็ทำให้จินเสวี่ยยวนกลับมามีสติอีกครั้ง “พวกเราควรไปได้แล้ว” จินเสวี่ยยวนกัดริมฝีปากแล้วพยักหน้า นางหันหลังและเดินไปได้สองก้าวก่อนจะหยุด จากนั้นก็หันกลับไปยังทิศทางที่หลี่เฉินจากไป “เจ้าว่า ในอนาคตพวกเราจะมีโอกาสมาที่เมืองหลวงอีกครั้งหรือไม่?”สาวใช้เป็นคนเรียบง่าย นางยิ้มแล้วพูดว่า “รอจนกว่ากองทัพต้าฉินไปถึงประเทศของพวกเรา และทุบตีพวกตงอิ๋งจนแตกกระเจิง เมื่อสันติภาพในเสียนเฉากลับคืนมา เราจะมาขอบคุณอย่างแน่นอน ถึงตอนนั้น องค์หญิงจะไม่สามารถมาที่เมืองหลวงได้อีกหรือ?”ฟันที่ขาวราวกับหิมะของจินเสวี่ยยวนขบเม้มริมฝีปากเบาๆ ก่อนจะพูดว่า “จริงหรือ...ข้าหวัง ข้าหวังว่าจะเป็นเช่นนั้น”สาวใช้รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับองค์หญิงในวันนี้ นางเอียงคอแล้วถามว่า “องค์หญิง พระองค์ทรงอารมณ์ไม่ดีอยู่หรือเปล่า? หรือกำลังกังวลเกี่ยวกับสถานการณ์ภายในประเทศ?”“องค์หญิง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 317
เขาเลือกถนนสายหลักอย่างไม่ลังเลเขารู้ดีว่าการประหยัดเวลาไปกว่าครึ่งนั้น มันช่วยประหยัดเวลาไปได้แค่ครึ่งเค่อเท่านั้น เมื่อเทียบกับเวลาครึ่งเค่อนี้ การส่งข้อมูลไปยังหน่วยบูรพาอย่างปลอดภัยนั้นสำคัญกว่า เมื่อได้เดินท่ามกลางฝูงชน เสียงจอแจของผู้คนรอบตัวเขาก็ทำให้เขารู้สึกปลอดภัยมากขึ้นเล็กน้อย แต่ยังคงมีความรู้สึกว่าถูกจับตามองที่ด้านหลัง ตอนนี้เอง ก็มีมือข้างหนึ่งตบบนไหล่ของเขาโดยไม่มีบอกกล่าวล่วงหน้า เขาตกใจมากเพราะท้ายที่สุดแล้วตัวเขาเองก็ถือว่าเป็นปรมาจารย์คนหนึ่ง แต่การที่มีคนเข้ามาหาเขาโดยที่เขาไม่รู้ตัวนั้น ก็เห็นได้ชัดว่า อีกฝ่ายเก่งกว่าเขามาก “เจ้าเป็นใคร!”หน่วยลับคนนั้นแม้ภายนอกจะดูเข้มแข็ง แต่ภายในกลับขี้ขลาดตาขาว เขาจ้องมองไปที่ชายสองคนที่อยู่ตรงหน้าเขา คนหนึ่งสูง คนหนึ่งคนเตี้ย แล้วตะคอกเสียงดัง จากนั้นชายร่างสูงผอมก็กล่าวยิ้มๆ ว่า “พี่ชาย ข้าแค่มีบางอย่างจะถาม ไม่ต้องกังวลขนาดนี้ไปหรอก”ถึงแม้ว่าชายร่างสูงผอมที่อยู่ตรงหน้าเขาจะยิ้มอย่างร่าเริง แต่ความรู้สึกอันเย็นชาที่เหมือนกับว่าตกเป็นเป้าหมายของสัตว์ร้ายนั้นไม่ได้หายไป มิหนำซ้ำ ยังทวีความรู้สึกที่รุน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 318
“สิ่งที่ท่านอ๋องกับหม่อมฉันกำลังวางแผนไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย ด้วยเหตุนี้เราจึงต้องเชื่อใจกัน พระปรีชาญาณของท่านอ๋องนั้นไม่ธรรมดา หม่อมฉันไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมาก ท่านอ๋องย่อมเข้าใจเป็นธรรมดา”สตรีศักดิ์สิทธิ์กล่าวเสียงราบเรียบ “ตามที่เราได้ตกลงกันไว้ก่อนหน้านี้ หม่อมฉันรับหน้าที่ในการลอบสังหาร ส่วนท่านอ๋องรับหน้าที่ในการหาโอกาสและวางแผน”“พวกเรารออยู่ในเมืองหลวงมาสักระยะแล้ว วันนี้ฝ่าบาทได้เชิญหม่อมออกมา นอกจากการทดสอบแล้ว พระองค์ทรงมีแผนอะไรบ้างไหม?” หลี่อิ๋นหู่ตอบว่า “มีแผนแน่นอน”“อีกไม่นาน หลังจากเริ่มต้นปีใหม่ จะเป็นวันที่ทางตำหนักบูรพามอบสินสอดทองหมั้นให้กับซูจิ่นพ่า บุตรสาวของท่านแม่ทัพใหญ่ ตำหนักบูรพากับจวนแม่ทัพใหญ่กำลังจะเกี่ยวดองกัน องค์รัชทายาทต้องการอภิเษกสมรสซูจิ่นพ่า บุตรสาวของแม่ทัพใหญ่ซูเจิ้นถิงเป็นพระชายา และตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นนี้ไป องค์รัชทายาทก็จะออกจากตำหนักบ่อยขึ้น เพื่อเสด็จไปพบกับซูจิ่นพ่า ข้าวางแผนที่จะล่อองค์รัชทายาทออกจากพระตำหนักแล้วลอบสังหารเขา”“เวลานี้เป็นเทศกาลตรุษจีน การป้องกันของทุกฝ่ายก็ผ่อนคลายลงพร้อมๆ กัน นี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุดของปี หากพลาด ก็
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 319
“สูงส่งมากนักเหรอ!”หลี่อิ๋นหู่กัดฟันพูดประโยคหนึ่ง จากนั้นรูปลักษณ์และรูปร่างที่ไม่มีใครเทียบได้ของสตรีศักดิ์สิทธิ์ก็ผุดขึ้นมาในหัวของเขา ดวงตาที่เย็นชาก็ปรากฏเปลวเพลิงลุกโชนขึ้นมา หลายปีที่ผ่านมา สิ่งเดียวที่อยู่ในใจของเขาก็คืออำนาจเดิมทีเขาคิดว่าตัวเองคงไม่สนใจผู้หญิง และจะไม่ถูกผู้หญิงล่อลวงโดยเด็ดขาดแต่หลังจากพบกับสตรีศักดิ์สิทธิ์แล้ว หลี่อิ๋นหู่ก็ค้นพบว่านอกจากอำนาจแล้ว ยังมีบางสิ่งที่สามารถทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงได้ถ้าวันหนึ่งข้าสามารถมีสตรีเช่นนี้อยู่ใต้ร่างได้ จะรู้สึกอย่างไรกันนะ...ลมหายใจของหลี่อิ๋นหู่พลันถี่รัว เขายกจอกเหล้าขึ้นมาแล้วเงยหน้าเพื่อดื่ม แต่อย่างไรก็ตาม สุราฤทธิ์ร้อนแรงก็ไม่อาจดับไฟในกายของเขาได้ กลับกัน ยังทำให้เปลวไฟลุกโชนมากยิ่งขึ้น “มานี่” หลี่อิ๋นหู่หายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก ข้างหลังเขามีชายชราคนหนึ่งเดินออกมาราวกับภูติผีชายชราผู้นี้ คือชายชราที่ซ่อนตัวอยู่ในห้องลับภายในจวนของหลี่อิ๋นหู่วันนั้น“ท่านอ๋อง” ชายชรายืนอยู่ข้างหลังหลี่อิ๋นหู่ และพูดด้วยความเคารพ “สตรีศักดิ์สิทธิ์ของสำนักบัวขาว เจ้าได้สังเกตนางอย่างละเอี
บทล่าสุด
