LOGINShare
บทที่ 307
Related chapters
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 308
จ้าวไท่ไหลยกมือกุมหน้า เช็ดน้ำตา ขณะเดินออกจากห้องหนังสือระหว่างที่เดินไปยังเรือนตัวเองนั้น เขายิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกโกรธโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาคิดว่าผู้หญิงที่เขาคิดถึงทั้งกลางวันและกลางคืนจะถูกองค์รัชทายาทพาตัวไปในไม่ช้า หรือแม้กระทั่งคิดถึงฉากที่เทพธิดาของเขาถูกองค์รัชทายาททำให้แปดเปื้อนในคืนวันแต่งงาน จ้าวไท่ไหลก็รู้สึกราวกับว่า หัวใจของเขากำลังถูกแผดเผาด้วยเปลวไฟ เจ็บเจียนคลั่ง“ไม่ ข้าจะให้เรื่องนี้เกิดขึ้นไม่ได้!” จ้าวไท่ไหลสีหน้าบิดเบี้ยว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเคียดแค้น “จิ่นพ่าเป็นของข้า!!!” ……“จะไม่เลือกของขวัญเพิ่มหรือ?”ด้านนอกประตูตำหนักบูรพา หลี่เฉินขมวดคิ้ว เมื่อเห็นว่าจ้าวหรุ่ยนำของขวัญง่ายๆ ไปเพียงไม่กี่ชิ้นเท่านั้นจ้าวหรุ่ยยิ้มอย่างมีเสน่ห์และพูดเบาๆ ว่า “ไม่จำเป็นหรอกเพคะ หม่อมฉันกลับไปหาท่านพ่อท่านแม่ ไม่ใช่ไปทำเรื่องอื่นใด ของขวัญเหล่านี้อาจไม่เข้าพระเนตรของฝ่าบาท แต่ท่านพ่อท่านแม่ก็ไม่คิดเล็กคิดน้อยหรอกเพคะ”หลี่เฉินหัวเราะเบาๆ และกล่าวว่า “เนื่องจากเจ้าคำนึงถึงความว่างเปล่าของราชสำนัก และความจำเป็นในการใช้เงินทุกที่ จึงช่วยข้าประหยัด เช่นนั้นข
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 309
ด้วยการพับขากางเกงขึ้น เท้าที่ขาวอมชมพูจึงเปื้อนไปด้วยโคลนสีดำ ซูจิ่นพ่าเดินออกมาจากทุ่งนา แล้วยืนตรงหน้าหลี่เฉินเพื่อพูดว่า “องค์รัชทายาทเสด็จมาที่นี่เพียงเพื่อกลั่นแกล้งสาวน้อยหรือ?” หลี่เฉินก้มศีรษะลงและมองดูน่องที่ขาวและอ่อนโยนของซูจิ่นพ่าซึ่งเต็มไปด้วยพลังและความยืดหยุ่นของสตรี แม้ว่าเท้าจะเต็มไปด้วยโคลน แต่ก็ยังมองเห็นนิ้วเท้าที่กลมและน่ารัก เขากล่าวชมว่า “สวยมาก ถ้ายิ่งล้างโคลนออกจะยิ่งน่ารัก” ตั้งแต่เด็กจนโต ผู้ชายในวัยเดียวกันปฏิบัติต่อนางเหมือนเป็นองค์หญิง ต่างให้เกียรติและเคารพนาง ไหนเลยจะมีใครพูดจาอุกอาจเช่นนี้ใส่นาง ยิ่งไปกว่านั้น การป้องกันระหว่างชายหญิงของสมัยโบราณ เท้าของสตรีห้ามมิให้ชายที่ไม่ใช่สามีเห็นโดยเด็ดขาด เมื่อโตขึ้น แม้แต่บิดาก็ไม่สามารถมองได้ถึงแม้ว่าซูจิ่นพ่าจะไม่ชอบข้อจำกัดและมารยาทเหล่านั้น แต่ท้ายที่สุดแล้วก็เติบโตขึ้นมาในสภาพแวดล้อมของยุคนี้ ดังนั้นนางจึงรู้สึกเขินอายขึ้นมานางรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าจากมือของสาวใช้มาคลุมน่องและเท้าของนาง จากนั้นก็พูดด้วยความโกรธว่า “ฝ่าบาท พระองค์ทราบหรือไม่ว่าสิ่งใดควรมองสิ่งใดไม่ควรมอง?” “ในเมื่อเจ้ากล้าที่จะเ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 310
แหวนหางสุนัขบนนิ้วของนางดูน่าเกลียดมากสำหรับซูจิ่นพ่าโดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่หลี่เฉินบอกว่ามันยังมีความหมายพิเศษในประเทศทางตะวันตก ซูจิ่นพ่าก็อยากจะถอดมันออกไปแต่เมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของหลี่เฉิน และดวงตาที่ดูเหมือนจะข่มขู่ ซูจิ่นพ่าจึงได้แต่บ่นงึมงำ แต่ไม่กล้าถอดแหวนวงนี้ออกต่อหน้าหลี่เฉิน“วันนี้เจ้ามาทำอะไรที่นี่?” ซูจิ่นพ่าถาม“มาพบเจ้า” เมื่อเห็นว่าซูจิ่นพ่ายอมแพ้ความคิดเรื่องการถอดแหวน หลี่เฉินจึงเดินไปข้างหน้าโดยเอามือไพล่หลังด้วยความพึงพอใจ “ข้าไปหาเจ้าที่บ้าน แต่ข้ารับใช้ในจวนบอกว่าเจ้ามาที่ฐานล่าสัตว์ของราชวงศ์ ดังนั้นข้าจึงตามมาที่นี่”ซูจิ่นพ่าเอียงคอแล้วถามว่า “เจ้าไม่ยุ่งเหรอ? อีกสองวันก็จะถึงวันพิธีถวายสัตย์ปฏิญาณ ท่านพ่อและท่านพี่ยุ่งมาก จนแทบไม่เห็นหน้าตลอดทั้งวัน”“พี่ชายของเจ้าเป็นผู้บัญชาการทหารในการรบครั้งนี้ เขาจำเป็นต้องจัดเตรียมสิ่งต่างๆ ด้วยตัวเอง ยิ่งไปกว่านั้น นี่เป็นครั้งแรก ดังนั้นเขาจะยุ่งเป็นธรรมดา ส่วนบิดาของเจ้า เขาไม่อยากให้ศักดิ์ศรีของตระกูลซูถูกทำลายโดยพี่ชายของเจ้า ยิ่งไปกว่านั้น สนามรบไม่ใช่สนามเด็กเล่น หากการต่อสู้ครั้งนี้พ่ายแพ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 311
จากคำพูดของหลี่เฉิน ซูจินผามองเห็นการวางหมากและแผนการบางอย่างของหลี่เฉินนางพยักหน้าแล้วกล่าวว่า “ดูเหมือนว่าตอนนี้ นี่จะเป็นวิธีที่ดีที่สุดจริงๆ...แต่ถ้าเราแพ้ล่ะ?”หลี่เฉินกล่าวอย่างมั่นใจว่า “ข้าจะไม่แพ้!” ……สองวันต่อมา สถานการณ์ในเมืองหลวงก็ค่อยๆ สงบลง ดูเหมือนว่าทุกฝ่ายจะหยุดก่อเรื่องลงแล้ว ไม่ว่าจะเป็นสำนักราชเลขาหรือตำหนักบูรพา แม้กระทั่งสายลับหรือคนจากกองกำลังอื่นๆ เช่น สำนักบัวขาวกับอ๋องข้าราชบริพารที่แฝงตัวอยู่ในเมืองหลวง ก็ยังทำตัวสงบเสงี่ยม สายตาของทุกคนล้วนจับจ้องไปที่เหตุการณ์หนึ่ง ซึ่งก็คือพิธีถวายสัตย์ปฏิญาณที่กำลังจะเริ่มขึ้น ครั้งนี้ นับเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่ราชสำนักริเริ่มส่งทหารไปยังต่างแดนและจอมพลในครั้งนี้ก็คือผู้สืบทอดรุ่นที่สามของเทพสงครามซึ่งอายุน้อยและไม่มีประสบการณ์ ซูผิงเป่ยกองทหารที่ส่งออกไปในครั้งนี้ได้รับการสนับสนุนจากตำหนักบูรพาอย่างแข็งขัน ซึ่งความสำเร็จหรือว่าความล้มเหลวของมัน จะเป็นตัวกำหนดขวัญกำลังใจและสถานะของราชสำนักโดยตรง และยังเป็นตัวกำหนดด้วยว่าพวกหมาป่าจอมทะเยอทะยานเหล่านั้นจะสามารถมองทะลุแก่นแท้ที่อ่อนแอของราชสำนัก และ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 312
เมื่อจ้าวเสวียนจีเห็นว่าการยุแยงตะแคงรั่วล้มเหลว จึงยิ้มเล็กน้อยและไม่สนใจ การยุแยงตะแคงรั่วไม่ได้ขึ้นอยู่กับคำพูดสองสามประโยค หรือเหตุการณ์สองสามอย่างก็สำเร็จ ส่วนใหญ่จะสะสมไปเรื่อยๆ ตามกาลเวลาเหมือนน้ำมาคลองก็เกิดสถานะของหลี่เฉินนั้นถูกกำหนดให้ป้องกันคนเบื้องล่างของตัวเองทุกคน ไม่ว่าพวกเขาจะภักดีหรือไม่ก็ตาม เพราะจักรพรรดิถูกกำหนดมาให้โดดเดี่ยว มีหรือจะไว้วางใจผู้ใต้บังคับบัญชาได้อย่างแท้จริง? ยิ่งไปกว่านั้น ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาก็ยังเป็นตระกูลซู ตระกูลที่กุมอำนาจทางทหารไว้ในมือ ตราบใดที่ยังหลงเหลือความเคลือบแคลงอยู่ เมื่อเวลาผ่านไป จ้าวเสวียนจีก็สามารถสร้างรอยร้าวระหว่างหลี่เฉินและซูเจิ้นถิงได้อย่างแน่นอนหลี่เฉินเหลือบมองจ้าวเสวียนจีแวบหนึ่ง แววตาอันชั่วร้ายก็แวบขึ้นมาในดวงตา ก่อนจะหายไปในทันที “การรบครั้งนี้จำเป็นต้องมีทหารม้าประมาณ 30,000 นาย ในจำนวนนี้ สำนักบัญชาการทหารสูงสุดได้จัดสรรทหารจากเมืองหลวง 3,000 นายให้กับจอมพล นอกจากนี้ กองทหารรักษาการณ์เหลียวตงจะจัดสรรกำลังคนอีก 15,000 นาย แต่สิ่งที่ยากที่สุดคือ การให้เหลียวตงส่งทหารม้าออกมา 12,000 นาย”หลี่เฉินข
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 313
“แน่นอนว่าในสงครามจะต้องมีคนตาย! บางทีพวกเจ้าบางคนอาจจะไม่กลับมาจากการเดินทางนี้เลย เจ้าจะได้รับบาดเจ็บ พิการ หรือยิ่งไปกว่านั้นก็คือตายในต่างแดน พวกเจ้าบอกข้าสิ กลัวรึไม่!”เสียงของหลี่เฉินดังกึกก้องราวกับฟ้าร้อง ปกคลุมไปทั่วลานกว้างที่มีคนมากกว่า 3,000 คน ทำให้ทุกคนที่อยู่ที่นั่น ต่างได้ยินอย่างชัดเจนเพื่อตอบสนองต่อคำพูดของเขา มีเสียงตะโกนอย่างห้าวหาญจากทหารสามพันคนว่า “ไม่กลัว!” “ดี!”หลี่เฉินหัวเราะแล้วพูดว่า “ข้าไม่มีเจตนาจะพูดถ้อยคำปลุกขวัญกำลังใจ เพราะคำพูดเหล่านั้นเป็นเพียงถ้อยคำที่ผิวเผิน และไม่มีความเป็นจริงเลย ทหารไม่ต้องการวาทศิลป์เช่นนั้น แต่ข้าจะให้ถ้อยคำที่สามารถใช้งานได้จริง!”“ข้าขอสัญญาว่า พวกเจ้าทั้งสามพันคนที่ออกไปต่อสู้ในครั้งนี้ คือทหารชั้นยอดที่เก่งที่สุดในต้าฉิน และการรบในครั้งนี้ ตราบใดที่ทหารออกไปต่อสู้ ครอบครัวของพวกเจ้าจะได้รับการยกเว้นภาษีสามปี นอกเหนือจากค่าจ้างทหารแล้ว แต่ละคนจะได้รับเงินอุดหนุนเพิ่มอีกสามสิบตำลึง”“ผู้บาดเจ็บจะได้รับเงินอุดหนุนห้าสิบตำลึง สำหรับคนพิการจะได้รับเงินอุดหนุนหนึ่งร้อยตำลึง และผู้ที่เสียชีวิตจะได้รับเงินอุดหนุนสองร
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 314
หลี่เฉินจ้องมองซูผิงเป่ยด้วยดวงตาเรืองรอง เขาหันหลังไปหยิบตราพยัคฆ์ทองแดงบนถาดที่ขันทีประคองสองมือชูให้ แล้วยื่นให้ซูผิงเป่ย จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำว่า “รับตราพยัคฆ์นี้ไป แล้วเจ้าจะควบคุมทหารนับหมื่นมุ่งหน้าสู่เหลียวตง สงครามในครั้งนี้ จะต้องชนะไม่อนุญาตให้พ่ายแพ้!”ซูผิงเป่ยเงยหน้าขึ้น เปลวไฟในดวงตาพลันลุกโชน เขาใช้สองมือรับตราพยัคฆ์ จากนั้นก็หมุนตัวไปเผชิญหน้ากับทหารทั้งสามพันนาย ชูตราพยัคฆ์ในมือขึ้น พลางตะโกนว่า “สงครามในครั้งนี้ จะต้องได้รับชัยชนะ! ชัยชนะอันยิ่งใหญ่!”บนลานกว้าง ทหารสามพันนายได้ชูอาวุธพร้อมกันและตะโกนว่า “ชัยชนะ! ชัยชนะอันยิ่งใหญ่!” “ชัยชนะ! ชัยชนะอันยิ่งใหญ่!”ถัดมา หลังจากที่รับตราพยัคฆ์แล้ว ซูผิงเป่ยซึ่งกลายเป็นจอมพลตามกฎหมายก็เริ่มออกคำสั่งทันที ถึงจะบอกว่าออกคำสั่ง แต่จริงๆ แล้วเป็นเพียงพิธีการเท่านั้น กองทหารปีกไหนควรเดินทัพก่อนหลัง หรือใครควรใช้ในตำแหน่งใด ซูเจิ้นถิงและคนอื่นๆ ได้เตรียมการให้ซูผิงเป่ยไว้หมดแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น ในฐานะทายาทสายตรงของซูผิงเป่ย ทหารทั้งสามพันนายของเมืองหลวงเหล่านี้ จะถูกจัดให้อยู่ในจุดเชื่อมต่อที่สำคัญที่ส
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 315
คำพูดของหลี่เฉินทำให้จินเสวี่ยยวนตัวสั่น นางพูดออกไปโดยไม่รู้ตัวว่า “ระหว่างเสวี่ยยวนกับฝ่าบาท ไม่มีเรื่องส่วนตัวที่ต้องคุยกัน” “ไม่มี?” หลี่เฉินย้อนถาม จากนั้นไม่รอให้จินเสวี่ยยวนตอบ เขาเชยคางจินเสวี่ยยวนขึ้นมาเพื่อให้นางเงยหน้าขึ้น “มองข้าสิ” จินเสวี่ยยวนไม่มีทางเลือก นอกจากต้องมองไปที่หลี่เฉินในดวงตาที่สดใสของจินเสวี่ยยวน สิ่งที่หลี่เฉินเห็นก็คือความคับข้องใจและความซับซ้อน “เหตุใดฝ่าบาทถึงทำเช่นนี้กับข้า?”จินเสวี่ยยวนสะบัดหน้าหนีจากมือของหลี่เฉินด้วยความเคืองโกรธ และพูดด้วยความโมโห “ข้าไม่ทะนุถนอมเจ้าตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” แม้หลี่เฉินจะพูดเช่นนี้ แต่มือและเท้าของเขาก็ไม่สะอาด เขาคว้าข้อมือของจินเสวี่ยยวนแล้วดึงนางเข้ามาในอ้อมแขนของเขา โดยไม่ทันระวังตัว จินเสวี่ยยวนที่ไม่ได้เตรียมแรงต่อต้านใดๆ ก็ถูกโอบกอดไว้ในอ้อมแขนของหลี่เฉินอย่างแน่นหนานางพยายามต่อสู้กับหลี่เฉินตามสัญชาตญาณ แต่ก็พบว่าตัวเองนั้นไม่มีพละกำลังที่จะต่อต้านหลี่เฉินเลย จินเสวี่ยยวนจึงพูดด้วยความโกรธว่า “นี่คือการทะนุถนอมเช่นนั้นหรือ?” “ก่อนหน้านี้ข้าได้ทำผิดพลาดมาแล้วหลายครั้ง ข้าจะทำผิดพล
Latest chapter
