เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 293
บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 294
ณ.ตำหนักบูรพา ด้านนอกพระที่นั่งสีเจิ้ง จัตุรัสหน้าพระที่นั่งถูกปกคลุมไปด้วยหิมะ เฉินทงนั่งคุกเข่าอยู่หน้าพระที่นั่งสีเจิ้ง ร่างกายของเขาถูกปกคลุมไปด้วยหิมะหนาทึบ ทำให้เขาดูเหมือนตุ๊กตาหิมะ ไม่ไกลกันนัก ก็มีทหารองค์รักษ์ยืนเฝ้าด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ในบางครั้งสายตาของพวกเขาก็เหลือบมองไปที่เฉินทง ชายผู้โด่งดังซึ่งอยู่ภายใต้ความโปรดปรานของฝ่าบาทเมื่อไม่กี่วันก่อนไม่รู้ว่าคุกเข่ามานานแค่ไหนแล้ว แต่ตอนที่เฉินทงรู้สึกว่าร่างกายของเขาใกล้จะแข็งเต็มที ก็มีหญิงสาวที่งามสง่าในชุดนางกำนัลคนหนึ่ง เดินมาที่ตรงหน้าเขา เฉินทงเงยหน้าขึ้นอย่างแข็งทื่อ ริมฝีปากที่แตกระแหงพลันคลี่ยิ้มออกมา “เป็นแม่นางวั่น”วั่นเจียวเจียวมองไปที่เฉินทงซึ่งมีน้ำแข็งเกาะอยู่บนขนตาแล้วพูดว่า “ฝ่าบาททรงมีรับสั่งให้ท่านเข้าไป” เฉินทงพยักหน้าเมื่อได้ยินสิ่งนี้ เขาพยายามลุกขึ้นและพูดว่า “ขอบคุณแม่นางวั่นมาก”ทันทีที่ลุกขึ้นยืน เขาก็เกือบจะล้มลงกับพื้น เพราะร่างกายแข็งทื่อจากการคุกเข่าอยู่บนพื้นมาเป็นเวลานานหลังจากนั้นไม่นาน เฉินทงก็กัดฟัน ค่อยๆ กลับมาเคลื่อนไหวได้อีกครั้ง และติดตามวั่นเจียวเจียวเข้าไปในพระที่นั่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 295
สองวันต่อมา สถานการณ์ในเมืองหลวงมีความเสถียรภาพชั่วคราวทางราชสำนักกำลังมีภารกิจหลักอยู่หนึ่งอย่าง นั่นก็คือการเตรียมความพร้อมสำหรับการเดินทางของซูผิงเป่ยอำนาจของต้าฉินกำลังอ่อนแอ ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ภายใต้นโยบายสันติภาพแบบจำยอมของจักรพรรดิองค์ปัจจุบัน อำนาจทางการทหารจึงค่อนข้างเคลื่อนไหวได้น้อยมาก ไม่ใช่ว่าจักรพรรดิขี้ขลาดแต่อย่างใด แต่เป็นเพราะประเทศชาติไม่สามารถทนความลำบากได้ไหวแต่ความคิดของหลี่เฉินแตกต่างออกไป ยิ่งยากจนเท่าไหร่ ก็ยิ่งต้องต่อสู้มากขึ้นเท่านั้น แม้ต้องรัดเข็มขัดให้แน่นขึ้น แต่ขอแค่ชนะสงครามได้ก็พอ เพราะความมั่งคั่งจากสงครามหนหนึ่ง เหนือกว่ายุคสมัยที่สงบสุขหรือพัฒนาหลายเท่าหรือหลายสิบเท่า มองดูประเทศในประวัติศาสตร์ที่ทรงอำนาจและร่ำรวยในชั่วข้ามคืนสิ เกือบทั้งหมดล้วนมีพื้นฐานมาจากการปล้นสะดม ถึงแม้ว่าการต่อสู้ในครั้งนี้คือการช่วยเสียนเฉาต่อสู้กับตงอิ๋ง แต่ก็เป็นการต่อสู้ที่สำคัญที่จะพิสูจน์ความแข็งแกร่งของต้าฉินดังนั้นไม่ว่าเจตนาจะเป็นอย่างไร แต่ราชสำนักทั้งบนและล่างก็ไม่มีใครกล้ากระทำการโดยประมาท อย่างน้อยก็ภายใต้สายตาของหลี่เฉินในขณะที่ราชสำนัก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 296
“หม่อมฉัน ถวายบังคมองค์รัชทายาท ทรงพระเจริญพันปี”เมื่อเห็นหลี่เฉิน หลิวซือฉุนและคนอื่นๆ ก็รีบวางสิ่งที่พวกเขากำลังทำในทันที และเข้ามาแสดงความเคารพ เมื่อมองดูชายหนุ่มที่อยู่ด้านหลังหลิวซือฉุนซึ่งมีท่าทางเคารพและตื่นเต้น ซึ่งชายคนนั้นรีบก้มหน้าลงไม่กล้าสบตากับตัวเอง หลี่เฉินจึงพูดว่า “ไม่ต้องพิธีการ”“ฝ่าบาท นี่คือพี่รองของหม่อมฉัน การเดินทางไปเจ้อเจียงและฝูเจี้ยนเพื่อซื้อต้นกล้ามันเทศในครั้งนี้ ต้องขอบคุณการทำงานหนักของเขา”ด้วยการแนะนำของหลิวซือฉุน หลิวซือต๋าจึงเดินมาหาหลี่เฉิน โค้งคำนับด้วยความเคารพ และกล่าวอย่างตื่นเต้นว่า “กระหม่อมหลิวซือต๋า ถวายบังคมองค์รัชทายาท องค์รัชทายาททรงพระเจริญพันปี พันๆ ปี”“ไม่ต้องมากพิธี” หลี่เฉินเหลือบมองหลิวซือฉุนอย่างครุ่นคิดแล้วก็พูดว่า “คราวนี้ซื้อต้นกล้ากลับมากี่ต้น?”หลิวซือต๋ารีบตอบว่า “มีต้นกล้าทั้งหมด 400 กว่าต้น หากไม่รวมต้นที่สูญหายระหว่างทาง ต้นที่ยังรอดอยู่ตอนนี้ มีทั้งหมด 380 ต้น นอกจากนี้ กระหม่อมยังได้เชิญชาวนาที่มีประสบการณ์ในการเพาะปลูกจากท้องถิ่น มาหว่านเมล็ดพืชด้วยตัวเอง” หลี่เฉินพยักหน้าด้วยความพอใจและกล่าวว่า “ไม่เลว
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 297
เมื่อฟังการแนะนำของหลี่เฉิน ดวงตาของซูจิ่นพ่าก็เบิกกว้าง ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความตกใจและความไม่เชื่อที่ไม่อาจระงับได้ จากการแนะนำของหลี่เฉิน นางจับใจความได้สองอย่าง ข้อแรกคือพืชชนิดนี้เรียกว่ามันเทศ ซึ่งสามารถใช้เป็นอาหารหลักได้ อีกข้อคือมันให้ผลผลิตมากกว่าธัญพืชธรรมดาถึงสิบถึงยี่สิบเท่า แนวคิดนี้คืออะไร?หากเป็นความจริง อาจกล่าวได้ว่ามันช่วยบรรเทาปัญหาที่รบกวนหัวเซี่ยมานานนับพันปีได้อย่างมาก นั่นก็คือ : ความอดอยาก! ตั้งแต่สมัยโบราณ อาหารถือเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับผู้คน ผู้คนจะก่อกบฏหากพวกเขามีอาหารไม่เพียงพอ แต่ถ้าหากทุกคนมีอาหารให้กินและมีเสื้อผ้าให้สวม แล้วใครจะยอมเสี่ยงเสียหัวเพื่อก่อกบฏ? หากผู้ใดสามารถแก้ปัญหาเรื่องอาหารได้ ผู้นั้นย่อมเป็นนักปราชญ์ที่ลงมาจุติบนโลกมนุษย์ และถ้าหากบุคคลนี้คือองค์รัชทายาท ด้วยการสนับสนุนจากอำนาจของจักรพรรดิและความตั้งใจของประชาชน ใต้หล้านี้จะมีใครต่อต้านเขาได้? ใครจะกล้าต่อต้านเขา!?ในช่วงเวลาสั้นๆ ซูจิ่นพ่าก็คิดถึงหลายสิ่งหลายอย่างถึงแม้ว่านางจะมีนิสัยถือดีและเย็นชา แต่เวลานี้ก็อดหายใจไม่ออก“ฝ่าบาท ทรงจริงจังหรือไม
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 298
หลังจากที่พูดจบ ก่อนที่ซูจิ่นพ่าจะทันได้โต้ตอบ หลี่เฉินก็หันไปหาหลิวซือฉุนซึ่งนิ่งเงียบมาโดยตลอด แล้วพูดว่า “เรื่องนี้ ตระกูลหลิวของเจ้ากับเจ้าก็สามารถจดจำว่ามีผลงานได้”หลิวซือฉุนรีบตอบกลับไปว่า “ทุกอย่างเป็นไปตามคำแนะนำของฝ่าบาท ตระกูลหลิวและหม่อมฉันเพียงแค่วิ่งเต้นทำงานเล็กๆ น้อยๆ ให้ ทำสิ่งที่ทุกคนก็สามารถทำได้” หลี่เฉินกล่าวยิ้มๆ ว่า “ตอนนี้ไม่จำเป็นต้องเจียมเนื้อเจียมตัว ภารกิจในครั้งนี้จัดการได้ดีมาก เจ้าต้องการสิ่งใดเป็นรางวัล?”หากต้องการให้คนเบื้องล่างทำงานถวายชีวิตให้ ประการแรกต้องมีรางวัลและการลงโทษที่ชัดเจน เพื่อให้พวกเขาเข้าใจว่าถ้าทำดีก็จะได้รับรางวัล แต่ถ้าทำงานไม่ดีก็จะถูกลงโทษ ด้วยวิธีนี้จึงจะสามารถสร้างบารมีของคนเป็นผู้นำขึ้นมาได้ ยิ่งไปกว่านั้นหลิวซือฉุนก็ไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดา นางมีประโยชน์มากกว่าผู้หญิงคนไหนที่หลี่เฉินเคยพบมา หลี่เฉินซึ่งรู้ว่าหลิวซือฉุนมีความทะเยอทะยานมากเพียงใด ก็เตรียมที่จะให้ของหวานแก่นาง แต่กลับไม่คิดว่า หลังจากหลิวซือฉุนครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง นางจะกล่าวว่า “ฝ่าบาท ฝ่าบาททรงประทานผลประโยชน์ที่ตระกูลหลิวสมควรได้รับมาทั้งหมดแล้ว เมื่อมั
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 299
“มีหลายคนอยากเป็นนกในกรงแต่ไม่ได้เป็น เจ้าโวยวายเกินเหตุไปแล้ว”หลี่เฉินกล่าวอย่างทนไม่ไหว “เจ้าลองออกไปข้างนอกแล้วดูว่า โลกแห่งความเป็นจริงและปากท้องของประชาชนภายนอกเป็นเช่นไร คนหนุ่มสาวในยุทธภพมีแต่ความสุขและเอาแต่แก้แค้นกัน? นั่นเป็นเพียงเรื่องเล่าที่นักเล่าเรื่องใช้ในการหาเลี้ยงชีพ” “โลกแห่งความเป็นจริงก็คือ โลกที่ผู้คนยังคงอดอยาก และราษฎรก็ยังหาเลี้ยงชีพไม่ได้ หากเจ้าไม่มีครอบครัวที่ดี เจ้าจะได้เรียนหนังสือรู้ตัวหนังสือไหม ยังจะมีอุดมคติมากมายเช่นนี้ได้อย่างไร?”“ในบ้านของคนธรรมดา หากมีแต่ลูกชายก็ช่างเถอะ แต่ถ้าเป็นลูกสาว คนที่หน้าตาดีหน่อยจะถูกขายให้กับครอบครัวที่ร่ำรวยเพื่อเป็นอนุ ส่วนคนที่หน้าตาธรรมดาจะถูกขายไปเป็นสาวใช้ มีวิธีขายเสมอ แต่ถ้าไม่ได้ผล ก็ให้แต่งกับครอบครัวที่มีฐานะดีในหมู่บ้าน ข้าวสารหนึ่งกำมือในถังข้าวก็สามารถแลกภรรยากลับบ้านได้ นี่คือชะตากรรมของผู้หญิงธรรมดา” “ลองคิดดีๆ เจ้ามีความสุขมากกว่าพวกนางแค่ไหน?” ซูจิ่นพ่ากัดริมฝีปากแล้วพูดว่า “นั่นไม่ใช่ความผิดของเจ้าเหรอ ที่ผู้คนมีชีวิตแบบนี้?” ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกมา ภายในเกี้ยวที่สั่นไหวก็เงียบไป
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 300
หลี่เฉินไม่รู้ว่าซูจิ่นพ่ากำลังคิดอะไรอยู่เขาอย่างสงบว่า “ก่อนที่จะบรรลุปณิธาน สิ่งแรกที่ข้าต้องทำก็คือการเสริมสร้างอำนาจของข้า ตอนนี้ข้าคือผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ แต่บางสิ่งแม้ไม่พูดเจ้าก็คงจะรู้ อำนาจในราชสำนักของข้านั้นมีน้อย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่ามันถูกดูแลโดยสำนักราชเลขา ดูแลอาจจะเป็นคำพูดที่ฟังดูดี แต่กฤษฎีกาของข้า ถ้าหากจ้าวเสวียนจีไม่พยักหน้า ข้าก็ไม่อาจทำอะไรได้”ในดวงตาของหลี่เฉินฉายแววชั่วร้ายขึ้นมา ก่อนจะพูดว่า “ดังนั้นข้าต้องการอำนาจ ยิ่งมีอำนาจมากเท่าไหร่ก็ยิ่งดี อำนาจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในใต้หล้า มีเพียงวิธีนี้เท่านั้น ที่จะทำให้ข้าบรรลุปณิธาน”“ในการเมืองการเชื่อมต่อคือสิ่งสำคัญ ข้ากับบิดาของเจ้าเป็นพันธมิตรกัน แต่ความสัมพันธ์เชิงพันธมิตรนี้เปราะบางเกินไป บิดาของเจ้ายังกังวลว่าสักวันหนึ่งข้าอาจจะทำเรื่องเสร็จนาฆ่าโคถึก เสร็จศึกฆ่าขุนพล ดังนั้น การให้เจ้าแต่งเป็นพระชายาเข้ามาในตำหนักบูรพา จึงเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด”“ตระกูลซู สามารถเพลิดเพลินกับความรุ่งโรจน์และความมั่งคั่งไปตลอดชีวิต ในอนาคต เมื่อข้าขึ้นครองบัลลังก์ เจ้าก็จะกลายเป็นฮองเฮา บิดาของเจ้าก็จะกลายเป็นพระสัสส
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 301
“ไม่ ไม่ใช่กลุ่มกบฏหรือพวกโจร แต่เป็นเฉินทง เป็นองค์รัชทายาท! เขาฆ่าพวกเขา!” เหวินซานเล่าถึงกระบวนการทั้งหมดและสิ่งที่หลี่เฉินขอให้เขาพูดแบบคำต่อคำภายใต้การเล่าเรื่องของเหวินซาน สีหน้าของหลงเทียนเต๋อและหลงไหวอวี้ ก็ยิ่งตกตะลึงและเย็นชามากขึ้นหลังจากที่เหวินซานพูดจบ หลงเทียนเต๋อก็หายใจเข้าลึกๆ และพูดอย่างอบอุ่นกับเหวินซานว่า “เหวินซาน การเดินทางในครั้งนี้ลำบากเจ้าแล้ว เจ้าพักผ่อนก่อนเถอะ หลังจากที่เจ้าฟื้นตัวดีแล้ว ก็ค่อยวางแผนกันอีกที” หลังจากที่ปลอบเหวินซานแล้ว หลงเทียนเต๋อก็ลุกขึ้น และไปห้องหนังสือกับหลงไหวอวี้ รอจนหลงไหวอวี้ปิดประตู ใบหน้าของหลงเทียนเต๋อก็มืดมนโดยสิ้นเชิง เขาตบมือลงกับโต๊ะและตะโกนด้วยความโกรธว่า “องค์รัชทายาทหลี่เฉิน กล้าดีอย่างไรมาทำให้พวกเราอับอายเช่นนี้!” หลงไหวอวี้ปลอบใจเขา “ท่านพ่อ ใจเย็นๆ ก่อน ตอนนี้เราต้องพิจารณาว่าจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร”หลงเทียนเต๋อกล่าวเสียงเย็นชา “เราจะจัดการอย่างไร? ความหมายของหลี่เฉินก็ชัดเจนดีอยู่แล้ว เขาไม่ต้องการจะพูดคุยกับเรา ถึงแม้ว่าเราจะคุยเขา แต่เขาก็จะเป็นผู้นำ เพราะว่าเราไปขอร้องเขา ในเรื่องนี้ มณฑลซีซ
บทล่าสุด
