เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 301
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-09-24 18:59:19บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 302
คำแนะนำของหลงไหวอวี้ทำให้หลงเทียนเต๋อขมวดคิ้ว ใบหน้าของเขาแสดงความเคร่งขรึมและครุ่นคิด หลงไหวอวี้กล่าวเสียงนุ่มนวล “ท่านพ่อ จริงๆ แล้วพวกเราประเมินองค์รัชทายาทองค์นี้ต่ำเกินไป”หลงเทียนเต๋อเหลือบมองหลงไหวอวี้แล้วกล่าวว่า “เจ้าหมายความว่าอย่างไร?” หลงไหวอวี้ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า “องค์รัชทายาทคนนี้มีแผนการและมีความสามารถอยู่บ้าง”“ดูจากสิ่งที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ ถ้าหากเขาพบกับเหวินซานและคนอื่นๆ โดยตรง มันจะพิสูจน์ได้ว่าเขามีกลยุทธ์ แต่ไร้ซึ่งความกล้าหาญ และทำให้เรามีจุดยืนในการเจรจากับเขาอย่างเท่าเทียม แต่ถ้าหากเขาฆ่าพวกเหวินซานทุกคน เขาจะเป็นพวกที่มีแต่ความกล้าหาญ แต่ไร้ซึ่งกลยุทธ์ เป็นพวกโง่เขลาโดยสิ้นเชิง เพราะว่านี่จะบีบให้พวกเราไปเข้าข้างฝ่ายศัตรู ซึ่งนี่ไม่เป็นผลประโยชน์สำหรับเขา”“ในการแก้ปัญหาเดียวกัน เมื่อยืนอยู่ในความสูงที่ต่างกันก็จะมีความคิดและวิธีการที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง แม้กระทั่งผลลัพธ์”หลงไหวอวี้เม้มริมฝีปากแล้วพูดต่อ “สำหรับพวกเรา นี่เป็นเพียงเรื่องรากฐานของครอบครัว อนาคตหรือแม้แต่ความอยู่รอดของกลุ่มผู้มีอำนาจในมณฑลซีซาน แต่จากมุมมองขององค์รัชทายาท วิธีจัดก
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-24รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 303
“โหดเหี้ยมเช่นนี้ ไม่กลัวที่จะเกิดการโต้กลับหรือความโกรธเคืองของสาธารณชนเลยหรือ?”หลงเทียนเต๋อพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มหลงไหวอวี้ยิ้มและกล่าวว่า “คนเช่นนี้ เมื่อขึ้นครองบัลลังก์ปกครองใต้หล้า เขาอาจจะเป็นจักรพรรดิที่เลื่องชื่อนานนับพันปี หรือจะเป็นเผด็จการครองอำนาจได้ทั้งนั้น” หลงไหวอวี้ประสานมือคำนับหลงเทียนเต๋อแล้วกล่าวว่า “ดังนั้นการเดินทางครั้งนี้ พวกเราควรเดินทางไปด้วยกัน”“การที่เขาฆ่าคนแล้วให้คนมาแจ้งข่าว ความหมายก็คือเขายังไม่มีแผนที่จะใช้ทางเลือกที่สอง อย่างน้อยก็ยังมีช่องว่างให้ประนีประนอมได้ เช่นนั้นพวกเราก็ไปเยือนเมืองหลวงสักรอบหนึ่ง ไปเที่ยวตำหนักบูรพาสักรอบหนึ่ง ให้หน้าเขาสักหน่อยจะเป็นไรไป? ผลประโยชน์ที่แท้จริงก็คือ ชัยชนะของพวกเรา”หลงเทียนเต๋อขมวดคิ้ว “แต่ถ้าไป แล้วเขาไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ล่ะ เราจะปล่อยให้เขาฆ่าตามใจชอบงั้นเหรอ?”หลงไหวอวี้กล่าวอย่างเชื่อมั่นว่า “ท่านพ่อวางใจเถอะ มีลูกอยู่ด้วย แม้จะเป็นองค์รัชทายาท ก็อย่าคิดที่จะบีบพวกเราได้ง่ายๆ” “ในเมื่อข้าเข้าใจจิตใจของเขาอย่างทะลุปรุโปร่งแล้ว เช่นนั้นเขาก็ไม่มีอำนาจเหนือพวกเรานักหรอก ลูกมีวิธีจัดการกับเขา”หลง
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-24รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 304
อย่างไรก็ตาม ถึงแม้จะเป็นเรื่องจริง แต่จะหาเงินมาจากไหน?หลี่เฉินขมวดคิ้ว และเกิดความอยากที่จะมีปัญหากับขุนนางคนสำคัญบางคนในราชสำนัก แล้วยึดทรัพย์สักสองสามหลัง แต่ก็ปัดความคิดทิ้งไปในชั่วพริบตา การบุกบ้านยึดทรัพย์เป็นเรื่องสนุก แต่ก็ต้องมีขีดจำกัดนับตั้งแต่เป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ในปีนี้ เขาก็ได้สังหารขุนนางระดับสูงไปเป็นจำนวนมาก และยึดทรัพย์ของคนเหล่านั้น ถ้าหากเขายังสังหารไม่เลิก ก็อาจจะเป็นการบีบให้ขุนนางในราชสำนักคนอื่นๆ ไปอยู่ฝ่ายจ้าวเสวียนจี สิ่งนี้ไม่เป็นประโยชน์ต่อเวทีการเมืองของหลี่เฉิน “วันนี้วันที่เท่าไหร่?” หลี่เฉินถาม “วันที่ 20 ของเดือนจันทรคติที่ 12 แล้ว” สวีฉังชิงตอบ “งั้นเหลือเวลาอีกแค่ห้าวัน?”หลี่เฉินตะคอกอย่างเย็นชา “เหลือเวลาแค่ห้าวัน เจ้าจะขอให้ข้าเสกเงินให้เจ้าเจ็ดแปดแสนตำลึงอย่างไร?”สวีฉังชิงหยิบสาส์นกราบทูลออกมาจากอ้อมแขนของเขาด้วยท่าทางมีเลศนัย จากนั้นก็พูดว่า “ฝ่าบาท นี่คืองบประมาณในการก่อสร้างจวนจ้าวอ๋อง โปรดทรงทอดพระเนตร”หลี่เฉินอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะโบกมือให้วั่นเจียวเจียวไปรับสาส์นกราบทูลมาหลังจากได้รับสาส์นกราบทูลแล้ว
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-25รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 305
เพล้ง ถ้วยเซรามิกอันประณีตถูกเขวี้ยงลงบนพื้นจนแตกเป็นชิ้นๆ จ้าวไท่ไหลกระโดดลุกขึ้นยืนและสาปแช่ง “รังแกกันเกินไปแล้ว รังแกคนเกินไปแล้ว!”“เงินทั้งหมดที่ข้าทำงานอย่างหนักเพื่อหามา ถูกองค์รัชทายาทปล้นเอาไปจนหมด!? เขาอนุมัติแค่ 300,000 ตำลึง เงิน 300,000 ตำลึงจะทำอะไรได้!?” ภายในห้อง นอกจากจ้าวไท่ไหลที่โกรธแค้นแล้ว ยังมีหลี่อิ๋นหู่ที่นั่งทำหน้าไร้ความรู้สึกอยู่ด้วยทั้งสองมีอายุใกล้เคียงกัน ต้องขอบคุณการกระทำโดยเจตนาของหลี่อิ๋นหู่ ความสัมพันธ์ของทั้งคู่จึงเติบโตขึ้นอย่างก้าวกระโดดในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา อย่างน้อย จ้าวไท่ไหลก็ถือว่าองค์ชายแปดหลี่อิ๋นหู่ซึ่งได้รับการแต่งตั้งเป็นท่านอ๋องคนแรกของรัชสมัยนี้ เป็นสหายที่ดีที่สุดของเขา “อดทนและอย่าใจร้อน”หลี่อิ๋นหู่กล่าว “ข้าไม่ร้อนใจ แล้วทำไมเจ้าถึงร้อนใจล่ะ ด้วยเงิน 300,000 ตำลึง ถ้าสร้างตามข้อกำหนดโดยมีงบประมาณ 300,000 ตำลึง มันก็ไม่โทรมมากนัก” จ้าวไท่ไหลพูดด้วยความโกรธ “จ้าวอ๋อง...”“ด้วยความสัมพันธ์ของข้าและเจ้า ยังจะเรียกจ้าวอ๋องอะไรอีก”หลี่อิ๋นหู่พูดด้วยรอยยิ้ม “เรียกข้าว่าพี่ใหญ่ก็ได้”จ้าวไท่ไหลได้ยินดังนั้น เ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-26รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 306
ในอีกด้านหนึ่ง หลังจากที่หลี่อิ๋นหู่จากไปแล้ว จ้าวไท่ไหลซึ่งยังคงรู้สึกโกรธอยู่ ก็ยิ่งโมโหมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขารีบกลับบ้านและตรงไปหาบิดาที่ห้องหนังสือทันที ซึ่งก็คือจ้าวเสวียนจี ท่านราชเลขาแห่งสำนักราชเลขา “ท่านพ่อ ท่านทราบเรื่องในวันนี้หรือไม่?”จ้าวไท่ไหลนั่งลงตรงข้ามจ้าวเสวียนจีแล้วถาม จ้าวเสวียนจีก้มหน้าเขียนตัวอักษร โดยมุ่งความสนใจไปที่ปลายพู่กันที่ไม่สั่นคลอน พลังพู่กันนั่นแทบจะทะลุไปหลังกระดาษ ขณะตอบกลับจ้าวไท่ไหล “เรื่องอะไร?” “เรื่องอะไร!?”ดวงตาของจ้าวไท่ไหลเบิกกว้าง และพูดอย่างไม่พอใจว่า “ตำหนักบูรพาส่งลายพระหัตถ์ลงมา เพื่อเปลี่ยนค่าใช้จ่ายในการก่อสร้างจวนจ้าวอ๋อง จาก 1.1 ล้านตำลึงเป็น 300,000 ตำลึง! สามแสน! สามแสนเพื่อสร้างจวนจ้าวอ๋อง! เขาต้องการเอาเงินทั้งหมดไป เห็นได้ชัดว่าต้องกลืนเงินที่ข้าหามาได้อย่างยากลำบาก?”“หายไปแปดแสนตำลึง นี่ก็ใกล้จะปีใหม่แล้วสินะ ทางราชสำนักกำลังมอบของขวัญปีใหม่ให้กับขุนนางหลายร้อยคน เงินนั่นคงพอดีกับช่องว่างนี้สินะ ไม่น่าแปลกใจเลย”จ้าวเสวียนจีพูดอย่างใจเย็น “สามแสนตำลึงก็ดี 1.1ล้านก็ดี ทั้งหมดก็แค่เรื่องเล็กน้อย
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-27รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 307
จ้าวเสวียนจีไม่ได้แสดงท่าทีใดๆ ออกมาเมื่อจ้าวไท่ไหลเห็นสิ่งนี้ เขาก็กล้าหาญมากขึ้นและรู้สึกตื่นเต้นมากขึ้น“วินาทีแรกที่ข้าสบตากับจิ่นพ่า ข้าก็สาบานแล้วว่าจะไม่แต่งงานกับใครนอกจากนาง!” “หลี่เฉินคือองค์รัชทายาท ข้าไม่กล้าแข่งกับเขา เพราะสู้เขาไม่ได้ แต่ข้าจิ่นพ่าต้องการ!”จ้าวเสวียนจียังคงสงบ เขาถึงกับนั่งลงแล้วพูดอย่างใจเย็นว่า “พูดมา เจ้าต้องการจะพูดอะไรกับข้ากันแน่”จ้าวไท่ไหลตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อยๆ เขากล่าวว่า “นิสัยของจิ่นพ่าเป็นเช่นไรข้ารู้ดี นางหยิ่งในศักดิ์ศรีและเย็นชา ไม่มีชายคนใดในใต้กล้าที่สามารถดึงดูดสายตาของนางได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงองค์รัชทายาท นอกจากสถานะที่สูงส่งแล้วเขามีอะไรดีอีกล่ะ? อีกอย่าง สิ่งที่จิ่นพ่าไม่ชอบที่สุดก็คือการใช้สถานะมากดดันคนอื่น ดังนั้นการแต่งงานนี้ จิ่นพ่าไม่เห็นด้วยอย่างแน่นอน” จ้าวไท่ไหลปราดเข้ามาหาจ้าวเสวียนจีด้วยความตื่นเต้น เขาพูดอย่างจริงใจ “ท่านพ่อได้โปรดช่วยข้าด้วย ข้าอยากแต่งงานกับจิ่นพ่า!” จ้าวเสวียนจีมองจ้าวไท่ไหลอย่างจริงจังและพูดว่า “เจ้ากลัวข้ามาตั้งแต่เด็ก และไม่ค่อยขออะไรจากข้า นี่เป็นครั้งแรกที่เจ้าขอร้องข้า”จ้าวไท่ไหลตา
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-28รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 308
จ้าวไท่ไหลยกมือกุมหน้า เช็ดน้ำตา ขณะเดินออกจากห้องหนังสือระหว่างที่เดินไปยังเรือนตัวเองนั้น เขายิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกโกรธโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาคิดว่าผู้หญิงที่เขาคิดถึงทั้งกลางวันและกลางคืนจะถูกองค์รัชทายาทพาตัวไปในไม่ช้า หรือแม้กระทั่งคิดถึงฉากที่เทพธิดาของเขาถูกองค์รัชทายาททำให้แปดเปื้อนในคืนวันแต่งงาน จ้าวไท่ไหลก็รู้สึกราวกับว่า หัวใจของเขากำลังถูกแผดเผาด้วยเปลวไฟ เจ็บเจียนคลั่ง“ไม่ ข้าจะให้เรื่องนี้เกิดขึ้นไม่ได้!” จ้าวไท่ไหลสีหน้าบิดเบี้ยว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเคียดแค้น “จิ่นพ่าเป็นของข้า!!!” ……“จะไม่เลือกของขวัญเพิ่มหรือ?”ด้านนอกประตูตำหนักบูรพา หลี่เฉินขมวดคิ้ว เมื่อเห็นว่าจ้าวหรุ่ยนำของขวัญง่ายๆ ไปเพียงไม่กี่ชิ้นเท่านั้นจ้าวหรุ่ยยิ้มอย่างมีเสน่ห์และพูดเบาๆ ว่า “ไม่จำเป็นหรอกเพคะ หม่อมฉันกลับไปหาท่านพ่อท่านแม่ ไม่ใช่ไปทำเรื่องอื่นใด ของขวัญเหล่านี้อาจไม่เข้าพระเนตรของฝ่าบาท แต่ท่านพ่อท่านแม่ก็ไม่คิดเล็กคิดน้อยหรอกเพคะ”หลี่เฉินหัวเราะเบาๆ และกล่าวว่า “เนื่องจากเจ้าคำนึงถึงความว่างเปล่าของราชสำนัก และความจำเป็นในการใช้เงินทุกที่ จึงช่วยข้าประหยัด เช่นนั้นข
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-29รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 309
ด้วยการพับขากางเกงขึ้น เท้าที่ขาวอมชมพูจึงเปื้อนไปด้วยโคลนสีดำ ซูจิ่นพ่าเดินออกมาจากทุ่งนา แล้วยืนตรงหน้าหลี่เฉินเพื่อพูดว่า “องค์รัชทายาทเสด็จมาที่นี่เพียงเพื่อกลั่นแกล้งสาวน้อยหรือ?” หลี่เฉินก้มศีรษะลงและมองดูน่องที่ขาวและอ่อนโยนของซูจิ่นพ่าซึ่งเต็มไปด้วยพลังและความยืดหยุ่นของสตรี แม้ว่าเท้าจะเต็มไปด้วยโคลน แต่ก็ยังมองเห็นนิ้วเท้าที่กลมและน่ารัก เขากล่าวชมว่า “สวยมาก ถ้ายิ่งล้างโคลนออกจะยิ่งน่ารัก” ตั้งแต่เด็กจนโต ผู้ชายในวัยเดียวกันปฏิบัติต่อนางเหมือนเป็นองค์หญิง ต่างให้เกียรติและเคารพนาง ไหนเลยจะมีใครพูดจาอุกอาจเช่นนี้ใส่นาง ยิ่งไปกว่านั้น การป้องกันระหว่างชายหญิงของสมัยโบราณ เท้าของสตรีห้ามมิให้ชายที่ไม่ใช่สามีเห็นโดยเด็ดขาด เมื่อโตขึ้น แม้แต่บิดาก็ไม่สามารถมองได้ถึงแม้ว่าซูจิ่นพ่าจะไม่ชอบข้อจำกัดและมารยาทเหล่านั้น แต่ท้ายที่สุดแล้วก็เติบโตขึ้นมาในสภาพแวดล้อมของยุคนี้ ดังนั้นนางจึงรู้สึกเขินอายขึ้นมานางรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าจากมือของสาวใช้มาคลุมน่องและเท้าของนาง จากนั้นก็พูดด้วยความโกรธว่า “ฝ่าบาท พระองค์ทราบหรือไม่ว่าสิ่งใดควรมองสิ่งใดไม่ควรมอง?” “ในเมื่อเจ้ากล้าที่จะเ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-30
บทล่าสุด
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 734
ที่เย่ลู่กู่จ้านฉีดูเหมือนไร้ศักดิ์ศรีนั้น ไม่ใช่เพราะเขาขี้ขลาด แต่ลองให้ใครก็ตามถูกบังคับให้กินซาลาเปาเพียงสองลูกติดต่อกันสิบกว่าวัน พอเห็นเนื้อก็คงแทบคลั่งเหมือนกันในขณะนั้นเอง ขันทีน้อยคนหนึ่งเดินถือผิงกั่วเข้ามาตรงหน้าเย่ลู่กู่จ้านฉีเย่ลู่กู่จ้านฉีขมวดคิ้วแน่นหมายความว่าอะไร?ผลไม้ก่อนมื้ออาหารหรืออย่างไร?“ท่านอ๋อง ข้าคิดว่า ก่อนกินข้าว เรามาเล่นอะไรสนุก ๆ สักหน่อยดีกว่า ขอความกรุณาท่านอ๋องช่วยเอาผิงกั่ววางไว้บนศีรษะด้วย”คำพูดของหลี่เฉินทำให้เย่ลู่กู่จ้านฉีโกรธจัด“เจ้าคิดจะทำอะไรก็พูดมาตรง ๆ เถอะ ไยต้องใช้วิธีน่าขายหน้าแบบนี้เพื่อดูถูกข้า?”เย่ลู่กู่จ้านฉีรู้สึกว่าหลี่เฉินจงใจทำให้เขาอับอายประหนึ่งลิงในงานแสดงความภาคภูมิใจในฐานะอ๋องเก้าแห่งแคว้นเหลียวทำให้เขาไม่อาจทนรับการดูหมิ่นเช่นนี้ได้แต่ความเป็นจริงที่เขายังคงเป็นนักโทษ ทำให้เขาต้องยอมจำนนแม้จะกัดฟันพูดจาข่มขู่ หลายคำ แต่สุดท้าย เย่ลู่กู่จ้านฉีก็ต้องยกผิงกั่ววางบนศีรษะอย่างว่าง่ายขณะทำตามคำสั่ง เขาก็ปลอบใจตัวเองในใจหึ...ในประวัติศาสตร์ของพวกเจ้า ข้าเคยได้ยินเรื่องนักรบผู้กล้าหาญที่ยอมอดทนต่อความอัปยศเพ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 733
ในเมื่อจะทดลองปืนเป้า ก็ต้องหาเป้าที่เหมาะสมคราวก่อนหลี่เฉินรู้ตัวดีว่า ปืนที่ใช้ก็แค่ไม้สำหรับก่อไฟ ดังนั้นเขาจึงหาต้นไม้ต้นหนึ่งมายิงเล่นไปตามเรื่อง แต่ครั้งนี้ หลี่เฉินต้องการอะไรที่เร้าใจกว่านั้นและไม่มีอะไรจะเป็นเป้าที่เร้าใจได้มากไปกว่าเย่ลู่กู่จ้านฉี อ๋องเก้าแห่งแคว้นเหลียวแล้วเมื่อเย่ลู่กู่จ้านฉี ซึ่งถูกขังอยู่ในเรือนแคบ ๆ มานานเกือบครึ่งเดือน ถูกลากตัวออกมา ใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความงุนงง“พวกเจ้าคิดจะทำอะไรกัน?”เมื่อเห็นหลี่เฉินถือสิ่งของประหลาดอยู่ในมือ เย่ลู่กู่จ้านฉีก็รู้สึกขนลุกเกรียวทันทีโดยไม่รู้สาเหตุหลี่เฉินไม่ได้ตอบคำถามนั้น แต่กลับยิ้มบาง ๆ แล้วพูดขึ้นว่า “ข้ามีข่าวดีจะบอกท่าน แคว้นเหลียวได้รับจดหมายของท่านแล้ว และยอมรับเงื่อนไขที่ตกลงกันไว้ ตอนนี้พวกเขากำลังนำสิ่งของมาแลกเปลี่ยน และอีกไม่เกินสิบวันครึ่งเดือน ท่านก็จะได้กลับไปเป็นอิสระ”เมื่อได้ยินเช่นนี้ เย่ลู่กู่จ้านฉีกำหมัดแน่นด้วยความตื่นเต้น ดวงตาที่มองหลี่เฉินเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจอีกสิบวันครึ่งเดือนเท่านั้น ข้าก็จะได้กลับไปยังแคว้นเหลียว กลับสู่ฐานะอ๋องเก้าแห่งแคว้นเหลียว เมื่อถึงตอนนั้น ข้าจะ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 732
”องค์ชายโปรดวางพระทัย ข้ามีความมั่นใจในกองทหารอยู่ แม่ทัพส่วนมากล้วนภักดีต่อองค์ชายพ่ะย่ะค่ะ”ซูเจิ้นถิงโบกมือหลี่เฉินส่ายศีรษะ กล่าวว่า "แม้ว่าแม่ทัพระดับสูงส่วนใหญ่จะอยู่ฝ่ายเรา แต่พวกแม่ทัพระดับกลางล่ะ?""จงจำไว้ว่าทั้งในกองทัพหรือกรมต่าง ๆ รวมถึงหน่วยงานท้องถิ่น คนที่ทำงานจริง ๆ คือตำแหน่งระดับกลาง พวกเขาคือสะพานเชื่อมระหว่างเบื้องบนกับเบื้องล่าง""หากแม่ทัพระดับกลางจำนวนมากทรยศไป จะทำให้แม่ทัพระดับสูงไม่มีอำนาจในกองทัพ และหากทหารชั้นล่างทั้งหมดตามแม่ทัพระดับกลางไป พวกแม่ทัพระดับสูงก็จะไร้ค่าในทันที""เพราะฉะนั้น เราต้องไม่ประมาท สิ่งที่ควรระวัง ก็ต้องระวัง"ซูเจิ้นถิงกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม "ข้าจะหาทางสับเปลี่ยนตำแหน่งแม่ทัพ พวกที่ไม่จงรักภักดีจะถูกโยกย้ายออกจากตำแหน่งเดิม""นั่นก็เป็นวิธีหนึ่ง"หลี่เฉินกล่าวเสริมว่า "จ้าวเสวียนจีฝังรากลึกในระบบราชการมานาน แม้ว่าเขาจะมีความขัดแย้งกับกองทัพมาโดยตลอด แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีคนของเขาแทรกซึมอยู่ในตำแหน่งสำคัญ ในการควบคุมเมืองหลวง จริง ๆ แล้วไม่ต้องใช้กำลังมากมาย ทหารเพียงหนึ่งหมื่นนายก็เพียงพอ หรือถ้าเป็นทหารฝีมือดีจริง ๆ แค่เจ็
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 731
เมื่อได้ฟังคำอธิบายของโจวผิงอัน หลี่เฉินไม่ได้แสดงความเห็นใด ๆ“ถอยออกไปเถอะ”หลี่เฉินมองดูโจวผิงอันที่ค่อย ๆ ถอยออกไปหลังจากคารวะอีกครั้ง ดวงตาของเขาเป็นประกายวูบไหวไม่หยุดผ่านคืนนี้ไป หลี่เฉินมั่นใจแล้วว่า หากโจวผิงอันมีใจคิดทรยศขึ้นมา เขาจะกลายเป็นคนที่จัดการได้ยากยิ่งกว่าจ้าวเสวียนจีเสียอีกแต่ตอนนี้ หลี่เฉินยังไม่อยากฆ่าโจวผิงอันโจวผิงอันผู้ชาญฉลาดประหนึ่งอสูร มีหรือจะไม่รู้ว่าหลี่เฉินหวาดระแวงเขา?แต่ถึงกระนั้น เขาก็ยังเข้ามาและอยู่ต่อเองหลี่เฉินเองก็ไม่มั่นใจว่า หากฆ่าโจวผิงอัน จะนำพาปัญหาที่ใหญ่กว่ามาหรือไม่ยิ่งไปกว่านั้น สำหรับผู้สูงส่งกว่าแล้ว การใช้ขุนนางซื่อสัตย์เป็นทักษะหนึ่ง แต่การใช้คนเจ้าเล่ห์ให้เกิดประโยชน์สูงสุด นับเป็นความสามารถที่ยิ่งใหญ่กว่าโจวผิงอันก็เหมือนดาบสองคมหากใช้ผิด อาจหันกลับมาทำร้ายตัวเองได้แต่ถ้าใช้ให้ดี เขาก็จะกลายเป็นอาวุธที่ทรงพลังหลังจากไตร่ตรองอยู่นาน หลี่เฉินก็ตัดสินใจที่จะอดทนไว้ก่อนด้วยความที่เขาคือผู้มีความรู้จากโลกอนาคตที่ล้ำหน้ากว่ายุคนี้นับพันปี หลี่เฉินเชื่อว่า หากเขาสามารถควบคุมอำนาจได้ทั้งหมด เขาจะสร้างจักรวรรดิที่แข
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 730
หลี่เฉินครุ่นคิดอยู่ชั่วขณะ ก่อนที่เขาจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “เรื่องการขึ้นครองบัลลังก์ ข้าตัดสินใจเองไม่ได้ เสด็จพ่อยังทรงพระชนม์อยู่ ข้าย่อมไม่อาจปลงพระชนม์ได้”สำหรับหลี่เฉิน นี่ถือเป็นคำพูดที่แสดงออกถึงความจริงใจโจวผิงอันยังคงแสดงสีหน้าสงบนิ่ง ไม่ได้แปลกใจกับคำปฏิเสธนั้น และตอบกลับทันทีว่า “ถ้าเช่นนั้น ก็ยังมีอีกวิธี”“บีบให้จ้าวเสวียนจีก่อกบฏ”น้ำเสียงของโจวผิงอันเยือกเย็น “ไม่ว่าจะเป็นการที่องค์ชายขึ้นครองบัลลังก์หรือวิธีอื่น เป้าหมายสำคัญที่สุดคือการทำให้จ้าวเสวียนจีไม่มีทางเลือก จนต้องก่อกบฏ เมื่อถึงตอนนั้น เขาจะถูกประณามจากทั่วหล้า และไม่ว่าองค์ชายจะปลดหรือประหารเขา ก็จะเป็นไปตามครรลองแห่งธรรม”“ขุนนางก่อกบฏ องค์ชายทรงสังหาร นั่นคือความชอบธรรมที่ไม่มีใครปฏิเสธได้”“เช่นนี้ จะช่วยให้ราษฎรสงบปากสงบคำ และยังป้องกันไม่ให้อ๋องแห่งแคว้นทั้งหลายใช้ข้ออ้างว่าราชสำนักสั่นคลอนเพื่อยกทัพมาปราบด้วย”คำพูดนี้กระแทกใจหลี่เฉินโดยตรงทำไมเขาไม่กำจัดจ้าวเสวียนจีตั้งแต่ต้น?เพราะหากใช้วิธีที่ไม่ถูกต้องในการกำจัดจ้าวเสวียนจี ราชสำนักจะเข้าสู่ภาวะอัมพาตทันทีแผ่นดินจะวุ่นวาย
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 729
คำพูดสั้นๆ ของโจวผิงอัน เปรียบได้กับพายุที่ทำแผ่นดินสั่นคลอนแม้แต่หลี่เฉินเองก็ยังต้องขมวดคิ้วคำพูดนี้ หากผู้ใดกล่าวออกไป ย่อมถูกนับเป็นกบฏและต้องโทษประหารชีวิต ไม่เพียงตัวเอง แต่ถึงขั้นล้างโคตรทั้งตระกูลแต่ในพระที่นั่งสีเจิ้งที่เงียบสงัดและเต็มไปด้วยบรรยากาศอันชวนอึดอัด กลับรู้สึกว่าเหมาะสมอย่างน่าประหลาดโจวผิงอันดูเหมือนไม่ใส่ใจกับความผิดร้ายแรงในคำพูดของตนเอง เขากล่าวต่อไปด้วยน้ำเสียงสงบ “ในตอนนี้ องค์ชายมีทั้งทำเลที่เหมาะสมและผู้คนที่สนับสนุน สิ่งที่ขาดไปคือโอกาสฟ้าประทาน ซึ่งโอกาสนั้นก็คือการที่ฝ่าบาทเสด็จสวรรคต เมื่อถึงตอนนั้น เส้นทางขึ้นครองบัลลังก์ขององค์ชายจะไร้อุปสรรค และเมื่อขึ้นครองราชย์ได้ จักรพรรดิองค์ใหม่ก็จะสามารถใช้โอกาสแห่งการผลัดเปลี่ยนแผ่นดินกวาดล้างจ้าวเสวียนจีได้อย่างเบ็ดเสร็จ”หลี่เฉินกล่าวเรียบๆ เพียงคำเดียว “กบฏ”โจวผิงอันโค้งตัวคำนับ “องค์ชายทรงพระปรีชา”“จ้าวเสวียนจีผู้นี้ เปรียบได้กับจอมคนในยุคปัจจุบัน ในประวัติศาสตร์สามก๊ก มีคำกล่าวเกี่ยวกับโจโฉว่า ‘เป็นขุนนางที่มีฝีมือในยุคแห่งความสงบ และจอมคนในยุคแห่งความปั่นป่วน’ จ้าวเสวียนจีก็คือโจโฉแห่งต้าฉิ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 728
คำพูดของหลี่เฉิน หากพูดให้ใครฟังก็คงทำให้คนฟังเปลี่ยนสีหน้าไปทันที แต่โจวผิงอันกลับไม่มีปฏิกิริยาเช่นนั้นเขาเพียงขมวดคิ้วเล็กน้อย แสดงให้เห็นว่าเขากำลังคิดอย่างจริงจังหลี่เฉินไม่ได้เร่งรัด ปล่อยให้โจวผิงอันใช้เวลาครุ่นคิดโจวผิงอันเป็นคนที่มาพร้อมกับความลึกลับ หน่วยบูรพาที่เก่งกาจยังสืบได้เพียงข้อมูลเกี่ยวกับความสัมพันธ์ลับระหว่างเขาและพี่น้องอีกสองคนเท่านั้น และข้อมูลนี้ก็เหมือนจะเป็นสิ่งที่พวกเขาจงใจเปิดเผยเองด้วยส่วนเรื่องที่พวกเขามาจากไหน มีเป้าหมายอะไร และเป็นศิษย์ของใคร กลับไม่มีใครรู้ในแผ่นดินต้าฉิน คนที่ทำให้หน่วยบูรพาทำอะไรไม่ได้มีน้อยมาก และพี่น้องตระกูลโจวก็เป็นหนึ่งในนั้นแต่ความลึกลับนี้ไม่ได้ขัดขวางความร่วมมือระหว่างหลี่เฉินกับโจวผิงอันโจวผิงอันเป็นผู้มีสติปัญญาและกลยุทธ์ที่ยอดเยี่ยม ซึ่งเป็นสิ่งที่หลี่เฉินต้องการสำหรับเป้าหมายและแผนการเบื้องหลังของโจวผิงอัน หลี่เฉินไม่ได้ใส่ใจมากนักเพราะถ้าไม่สามารถแก้ไขปัญหาที่อยู่ตรงหน้าได้ เรื่องในอนาคตก็ไม่มีความหมายหลังจากคิดอย่างถี่ถ้วน โจวผิงอันจึงเงยหน้าขึ้นพูดกับหลี่เฉินว่า “ทำได้ แต่ความเสี่ยงสูงมาก”หลี่เฉิน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 727
“อย่าทำตัวเหมือนผู้ชนะที่ได้ใจในสงครามต่อหน้าข้า บอกมาเถอะว่าท่านต้องการให้ข้าทำอะไร”คำพูดที่แข็งกร้าวของจ้าวชิงหลาน ทำให้รอยยิ้มอันภาคภูมิของหลี่เฉินหุบลง“อย่าทำหน้าบึ้งตึงไปเลย สิ่งที่ข้าต้องการให้ท่านทำนั้นง่ายมาก”เมื่อได้ยินดังนั้น จ้าวชิงหลานหัวเราะเยาะ ไม่เชื่อคำพูดนั้นแม้แต่น้อยหลี่เฉินจึงพูดต่อทันที“สิ่งที่ข้าต้องการ คือท่านไม่ต้องทำอะไรเลย”คำพูดนั้นทำให้สีหน้าของจ้าวชิงหลานหยุดนิ่งนางมองหลี่เฉินด้วยความตกตะลึง ดวงตาฉายแววไม่แน่ใจ“ชัดเจนหรือยัง? สิ่งที่ข้าต้องการจากท่านคือ…ไม่ต้องทำอะไรเลย”หลี่เฉินกล่าวเสริมอีกครั้งจ้าวชิงหลานมองเขาอย่างพินิจพิเคราะห์ ก่อนจะเข้าใจความหมายของเขา“ท่านต้องการให้ข้าไม่ให้ความร่วมมือใดๆ กับท่านพ่อของข้า ใช่หรือไม่?” จ้าวชิงหลานกัดฟันถามหลี่เฉินเพียงยิ้มโดยไม่ตอบ เพราะเขารู้ดีว่า จ้าวชิงหลานเข้าใจความหมายของเขาแล้ว“สำหรับจ้าวไท่ไหล ข้าจะจัดการเอง ตราบใดที่เขาว่านอนสอนง่าย ก็จะไม่มีใครทำอะไรเขาได้”พูดจบ หลี่เฉินก็ยืดเส้นยืดสายแล้วเดินออกจากตำหนัก“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ข้าจะขอตัวก่อน ช่วงนี้งานยุ่งมาก”จ้าวชิงหลานกัดริมฝีปาก ม
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 726
คำพูดของจ้าวไท่ไหลทำให้จ้าวชิงหลานถึงกับนิ่งอึ้งนางมองดูจ้าวไท่ไหลที่กำลังหมดหนทาง เบื้องหน้านางคือน้องชายที่ไร้ความหวัง จ้าวชิงหลานกัดฟันแน่นก่อนจะกล่าวว่า “เจ้าจะโทษใครได้? หากไม่ใช่เพราะเจ้าไม่เอาถ่าน ใช้ชีวิตก่อปัญหาไปวันๆ”“ถ้าเจ้าทำให้เขาเห็นความหวังบ้าง เขาจะทำเช่นนี้หรือ?”“มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย!”จ้าวไท่ไหลที่เต็มไปด้วยความกลัวและความกดดันมาทั้งวัน ทนฟังคำตำหนิของจ้าวชิงหลานไม่ไหว ความโกรธของเขาพุ่งพล่านเขาเอ่ยด้วยความโกรธ “ต่อให้ข้าไร้ค่าเพียงใด ข้าก็ยังเป็นลูกชายแท้ๆ ของเขา! ข้าเป็นสายเลือดตระกูลจ้าว เป็นคนสืบทอดวงศ์ตระกูลของเขา แล้วนี่เขาตอบแทนข้าด้วยการทำเช่นนี้หรือ?”“ที่ผ่านมา ต่อให้เขาตีข้าหรือด่าข้า ข้าก็ยังเคารพและชื่นชมเขาอยู่ในใจ แต่ตอนนี้เล่า? เขาคิดจะส่งข้าไปให้เหวินอ๋องระบายความโกรธ นี่เขาเสียสติไปแล้ว ท่านพี่มองไม่ออกหรือ?”“ตั้งแต่ตำหนักบูรพาเรืองอำนาจ องค์รัชทายาทแย่งอำนาจไปจากมือเขาแทบทั้งหมด เขาก็กลัวมาตลอด กลัวว่าตัวเองจะหมดสิ้นทุกสิ่ง เขาเคยเสวยสุขกับอำนาจมาทั้งชีวิต แต่ตอนนี้กลับคลุ้มคลั่งเพื่อปกป้องมัน!”“เขาส่งพี่ไปให้ฮ่องเต้ก่อน แต่แล้วฮ่อง
