เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 284
บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 285
แต่สมาธิของคนเรามีจำกัดเมื่ออยู่ในสภาวะตึงเครียดเช่นนี้จนถึงช่วงบ่าย วั่นเจียวเจียวซึ่งตื่นตัวตลอดทั้งวัน จึงรู้สึกเหนื่อยมากจนแทบจะยืนไม่ไหวส่วนหลี่เฉินในตอนนี้กำลังตอบกลับสาส์นกราบทูลหลายฉบับที่รายงานว่าจ้าวเหอซานกำลังฆ่าคนอย่างสนุกสนาน หรือทำตัวกำเริบเสิบสาน เขายกมือขึ้นเพื่อหยิบถ้วยชา แต่กลับพบว่าถ้วยชานั้นว่างเปล่าหลี่เฉินขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจแล้วหันหน้าไปมอง ก่อนจะเห็นวั่นเจียวเจียวกำลังยืนแตกสลายอยู่ข้างๆพูดกันตามตรง เห็นสาวงามถูกทรมานจนเป็นเช่นนี้ หลี่เฉินก็รู้สึกเก้อเขินอยู่ไม่น้อย “ต้องให้ข้าเตือนเจ้า เรื่องการรินชาอยู่หรือเปล่า?” รู้สึกอายมันก็อายอยู่หรอก แต่หลี่เฉินจะไม่ทำให้ตัวเองต้องรู้สึกแย่ วั่นเจียวเจียวรู้สึกตื่นตัวไปทั้งร่าง รีบเร่งรุดเข้ามารินชาให้หลี่เฉินหลังจากจิบชาไปสักพัก หลี่เฉินก็เหลือบมองวั่นเจียวเจียวซึ่งมีสีหน้าที่ตึงเครียดและวิตกกังวล ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งแล้วก็พูดว่า “ให้ใครสักคนนำชุดโต๊ะและเก้าอี้เข้ามาสิ เจ้านั่งทางขวามือ หากไม่มีสิ่งใดทำ ก็สามารถอ่านหนังสือบนชั้นหนังสือด้านหลังได้ ส่วนใหญ่เป็นหนังสือประวัติศาสตร์และบทกวี ในเมื่อเจ้า
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 286
“นวดไหล่สิ”หลี่เฉินพูดอย่างเกียจคร้านวั่นเจียวเจียวเห็นหลี่เฉินหลับตา นางก็เดินอย่างระมัดระวังไปที่ด้านหลังของหลี่เฉิน ยกนิ้วเรียวงามขึ้นมา และเริ่มบีบไหล่ของหลี่เฉินเห็นได้ชัดว่าซานเป่าค่อนข้างจะโปรดปรานลูกสาวบุญธรรมคนนี้มาก เพราะทักษะการนวดของนางไม่ค่อยดีนัก แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีเลย “เมื่อเจ้ากลับบ้านไป ก็อย่าลืมบอกซานเป่าว่าข้าให้เจ้านวดไหล่ให้” หลี่เฉินพูดโพล่งออกมาโดยไม่มีสัญญาณเตือนล่วงหน้า ทำให้วั่นเจียวเจียวสับสนเล็กน้อย นางไม่เข้าใจว่าเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เช่นนี้มันสำคัญอย่างไรเมื่อเห็นวั่นเจียวเจียวไม่เข้าใจ หลี่เฉินจึงอธิบายเพิ่มเติมเล็กน้อย “ในกรณีนี้ เขาจะไม่กล้าให้เจ้านวดเขาอีกต่อไป อันที่จริงจะพูดหรือไม่มันก็เหมือนกัน เจ้าอยู่ข้างกายข้า และซานเป่าก็เป็นคนฉลาด เขาจะไม่สั่งให้เจ้าทำอีกอย่างแน่นอน” วั่นเจียวเจียวก็เข้าใจขึ้นมาในฉับพลันนางพูดเสียงเบาว่า “บ่าวเข้าใจแล้วเพคะ” ตอนนี้เองก็มีประกาศดังมาจากด้านนอก เป็นเฉินทงที่มาเมื่อได้รับคำอนุญาตจากหลี่เฉิน เฉินทงก็ก้าวเข้ามาในพระที่นั่งสีเจิ้ง เขาเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นวั่นเจียวเจียวกำลังนวดไหล่หลี่เ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 287
ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม คำพูดของเฉินทงก็ยังคงทำให้หลี่เฉินพอใจ“เมื่อวานข้าได้ยินจากซานเป่าบอกว่า เจ้าไปที่มณฑลซีซานเพื่อคุ้มกันจ้าวเหอซานด้วยตัวเอง?” เฉินทงรีบตอบ “ใช่พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมเพิ่งกลับมาที่เมืองหลวงเมื่อเช้านี้” “สถานการณ์ในมณฑลซีซานซับซ้อนกว่าที่พวกเราจินตนาการเอาไว้มาก อาจกล่าวได้ว่าสำนักงานปกครองส่วนท้องถิ่นสูญเสียบทบาทไปแล้ว และผู้ที่เป็นขุนนางก็ถูกใช้โดยผู้ที่มีอำนาจในท้องถิ่น ส่วนคนที่ตกเป็นเหยื่อก็คือประชาชน”“นอกจากนี้ขุนนางและพวกผู้มีอำนาจได้จัดตั้งกองกำลังขนาดใหญ่ขึ้น พวกเขาเลี้ยงดูข้ารับใช้ มิหนำซ้ำอาวุธชุดเกราะของข้ารับใช้ก็ไม่ได้อ่อนแอไปกว่ากองทัพเลย” “หลังจากที่ใต้เท้าจ้าวมาถึงมณฑลซีซาน ก็ใช้มาตรการสูงเพื่อกดดัน ทำให้เกิดการตอบโต้หลายครั้งจากพวกผู้ดีและขุนนางในท้องถิ่น”“ในตอนแรกพวกผู้ดีกับขุนนางเหล่านั้นก็อดทน และพยายามจะติดสินบนใต้เท้าจ้าวให้เข้าร่วมด้วย แต่หลังจากที่ใต้เท้าจ้าวปฏิเสธสิ่งจูงใจทั้งหมด ทั้งยังสังหารขุนนางหลายคนที่มาติดสินบนเขา จากนั้นพวกผู้ดีและขุนนางในท้องถิ่นก็เริ่มตั้งกลุ่มกันขึ้นมา เพื่อต่อต้านใต้เท้าจ้าว" เห็นได้ชัดว่าในครั้งนี้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 288
ภายในพระที่นั่งสีเจิ้ง ราวกับอำนาจมังกรที่อธิบายปลุกคลุมร่างกายของหลี่เฉิน ดังนั้นเมื่อเขายืนอยู่ที่นั่น ก็เหมือนกับเทียนตี้เสด็จประพาส ยามพิโรธขึ้นมาแม้แต่ท้องฟ้าก็ต้องเปลี่ยนสี เฉินทงเหมือนจะได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นแรงอยู่ในอกของเขา เสียงดังตึกตักๆ นั่น ทำให้เขารู้สึกชาไปทั่วร่าง ใบหน้าพลันตึงเครียด เฉินทงคุกเข่าลงกลางห้องเสียงดังปึก “ฝ่าบาท จริงๆ แล้วมีคนมาขอให้กระหม่อมส่งข้อความถึงฝ่าบาท”“พูดมา ใคร” น้ำเสียงของหลี่เฉินเริ่มเรียบเฉยมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ดูไม่ออกว่ามีความสุขหรือว่าโกรธเคือง แต่กลับให้ความรู้สึกที่น่ากลัวซึ่งทำให้เฉินทงรู้สึกเหมือนกับว่ามีหนามแหลมทิ่มแทงที่หลัง ราวกับว่าในวินาทีถัดมา อาจจะมีหายนะหล่นใส่หัว “ตระกูลหลง เป็นตระกูลหลงแห่งซีซาน”น้ำเสียงของเฉินทงสั่นเทาและตื่นตระหนกโดยไม่รู้ตัว เขาก้มศีรษะลงแล้วพูดว่า “ตระกูลหลงในมณฑลซีซานมีประวัติย้อนกลับไปถึงการก่อตั้งราชวงศ์นี้ บรรพบุรุษของพวกเขาเป็นแม่ทัพที่มีความสามารถคนหนึ่งในการบัญชาของไท่จู ต่อมา เมื่อประเทศนี้ถูกก่อตั้ง บรรพบุรุษคนนั้นจึงได้รับการแต่งตั้งให้เป็นเฉิงหยางโหว มีศักดินาอย
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 289
หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน เฉินทงก็ตระหนักได้ว่าปัญหานี้ไม่ใช่สิ่งที่ตัวเองจะแก้ไขได้ แต่ตัวเขากลับมีส่วนเกี่ยวข้องแล้ว หากยังไม่เข้าใจ เขาก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงปัญหาได้ เฉินทงจึงกัดฟันลุกขึ้น และกลับไปที่หน่วยบูรพา หลังจากนั้นไม่นาน ซานเป่าก็ได้พบกับเฉินทงในห้องหนังสือ“ผู้บัญชาการเฉินเพิ่งกลับมาจากมณฑลซีซาน พอออกจากตำหนักบูรพามา ก็มาพบข้ากวางกงในทันที มิรู้ว่าฝ่าบาทได้สั่งให้ผู้บัญชาการเฉินถ่ายทอดสิ่งใดให้กับข้า?” ซานเป่าประสานมือกล่าวอย่างสุภาพ ทั้งท่าทางและคำพูด ไม่มีจุดไหนที่แสดงถึงความเย่อหยิ่งของผู้บัญชาที่มีต่อผู้ใต้บังคับบัญชา สีหน้าของเฉินทงเปลี่ยนเป็นสีแดงอยู่พักหนึ่ง เขาเดินไปตรงหน้าซานเป่า ก่อนจะยกมือขึ้นและโค้งคำนับอย่างจริงใจ “ท่านกวางกงโปรดช่วยข้าด้วย”เมื่อซานเป่าเห็นสิ่งนี้ก็รู้สึกแปลกใจ เขารีบช่วยประคองเฉินทงแล้วถามว่า “ผู้บัญชาการเฉินมีปัญหาอะไรหรือ? ท่านไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้ ผู้บัญชาการเฉินแค่พูดออกมา ถ้าหากข้ากวางกงสามารถช่วยได้ก็จะช่วย” เฉินทงกัดฟันแล้วพูดว่า “ท่านกวางกง เมื่อไม่นานมานี้ ข้าหลงระเริงไปเล็กน้อย โปรดยกโทษให้กับข้าด้วย”ซานเป่าโบกมือด้วยร
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 290
“สิ่งที่เจ้าควรจะทำก็คือเมื่อได้รับคำขอร้องของหลงเทียนเต๋อ เจ้าต้องแจ้งเรื่องนี้ให้ฝ่าบาททรงทราบในทันทีโดยไม่ปิดบัง จากนั้นก็อย่าคิด อย่าถาม และอย่าสอดมากเกินไป หากฝ่าบาททรงมีรับสั่งอย่างไรก็ทำไปตามนั้น” “แต่เจ้ากลับไม่พูดถึงหลงเทียนเต๋อก่อนรายงาน” เฉินทงหน้าแดง และพูดด้วยความอับอายว่า “จริงๆ แล้ว ข้ารู้สึกว่าคำพูดของหลงเทียนเต๋อค่อนข้างสมเหตุสมผล จึงอยากแสดงหน้าตัวเองกับฝ่าบาท...”“ดังนั้นมันจึงโง่”ซานเป่าส่ายหน้าและกล่าวว่า “ตัวเจ้ามีความสามารถแค่ไหน มีหรือฝ่าบาทจะไม่รู้? ยังจะพูดถึงจุดจบสองอย่างของมณฑลซีซานอะไรกัน เรื่องเช่นนี้ผู้บัญชาการองครักษ์เสื้อแพรคนหนึ่งสามารถพูดได้เหรอ? เจ้าลองบอกสวีฉังชิง แล้วดูสิว่าเขาจะกล้าพูดไหม? กวนจือเหวยล่ะ เขากล้าพูดไหม?” “คนที่ล้ำเส้นก็คือเจ้า พูดในสิ่งที่ไม่ควรพูด” เฉินทงยิ่งได้ฟังก็ยิ่งอับอาย เขาพูดอย่างใจร้อนว่า “ท่านกวางกง ข้าทราบความผิดแล้ว ตอนนี้ข้าควรจะจัดการเช่นไร?” “ทูตจากตระกูลหลงอยู่ที่นี่กี่คน?” ซานเป่าถาม“ไม่มาก แค่สามคน เมื่อรวมผู้คุ้มกันด้วย ก็มีแค่ห้าคนเท่านั้น” เฉินทงตอบ “ดี” ซานเป่าพยักหน้าแล้วกล่าวคำพูดท
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 291
ภายในห้องชุดเทียนจื้อเฮาที่สูงที่สุดในโรงเตี๊ยมที่ดีที่สุด มีคนสี่ห้าคนกำลังพูดคุยสนทนากัน คนที่พูดคำพูดเหล่านี้ คือชายวัยกลางคนที่แต่งตัวเหมือนบัณฑิตคนหนึ่ง ขณะที่เขาพูด สีหน้าของคนอื่นๆ ในห้องก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย “พี่เหวินซาน ระวังสิ่งที่ท่านพูดด้วย”ชายอีกคนที่สวมเสื้อผ้าจิ่นต่วนขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนเหลือบมองไปที่ประตูที่ปิดสนิทโดยสัญชาตญาณ แล้วพูดว่า “ที่นี่คือเมืองหลวง อยู่ใต้เท้าโอรสสวรรค์ ไม่ใช่ซีซาน จะพูดจะจาอะไรก็ระวังกำแพงมีหูบ้าง”แต่เหวินซานกลับพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “เมืองหลวงแล้วอย่างไร สถานการณ์ในตอนนี้ องค์รัชทายาทก็ดี ราชเลขาก็ช่าง คนพวกนั้นล้วนต้องการตัวพวกเรา” “ทัศนคติของพวกเรา คือตัวแทนทัศนคติของผู้มีอำนาจในมณฑลซีซาน หากทำให้พวกเราไม่มีความสุข พวกเราก็จะหันไปหาอีกด้าน ใครจะกล้ารุกรานพวกเรา?”ชายผู้เริ่มเตือนก็พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึกว่า “ก่อนจะมา ไม่ว่าจะนายท่านหรือท่านโหวน้อย ต่างก็เตือนพวกเราไม่ให้ล่วงเกินคนในเมืองหลวง ท่านลืมคำพูดของนายท่านกับท่านโหวน้อยไปแล้วหรือ?” เหวินซานกลับพูดอย่างเหน็บแนมว่า “ข้าแค่พูดสองสามคำเพื่อตระกูลของพวกเรา”พูดจบ เพื่อคล
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 292
“เพราะเจ้ามันพูดมาก ปากใหญ่”“ดังนั้นข้าจึงไว้ชีวิตสุนัขอย่างเจ้า เพื่อให้กลับไปบอกตระกูลหลงและคุณชายของพวกเจ้าว่า ฝ่าบาททรงตรัสว่า หากอยากพบฝ่าบาท ก็ให้คนแซ่หลงไสหัวมาด้วยตัวเอง มาที่นอกประตูตำหนักบูรพาและมอบเทียบเชิญตามขั้นตอนอย่างตรงไปตรงมา ส่วนจะได้เข้าเฝ้าหรือไม่นั้น ก็ขึ้นอยู่กับอารมณ์ของพระองค์”“แต่ถ้าจะมาวางมาด โดยหวังว่าพระวรกายที่มีค่าดุจทองพันชั่งของฝ่าบาทจะเสด็จมาพบพวกเจ้าด้วยตัวเอง เช่นนั้นก็กล่าวได้คำเดียวว่า : ไสหัวไป!” พูดจบ รอยยิ้มบนใบหน้าของเฉินทงก็พลันหายไป และแทนที่ด้วยจิตสังหารอันน่ากลัว เขาบีบคางของเหวินซานแล้วกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ได้ยินชัดหรือไม่!?”เหวินซานตัวสั่นแล้วกล่าวว่า “ดะ ได้ยิน” “ได้ยินชัดแล้วก็ดี อย่าลืมเชียวล่ะ” เฉินทงแสยะยิ้มอย่างเย็นชา ลุกขึ้นยืนแล้วตบฝุ่นที่ไม่มีอยู่จริงตามตัว ก่อนจะหันหลังเดินจากไปเมื่อไปถึงหน้าประตู เขาก็เหมือนจะจำอะไรบางอย่างได้ จึงหันกลับมาพูดกับเหวินซานว่า “อ้อ จริงสิ ยังมีอีกอย่างที่จะพูด ฝ่าบาททรงตรัสว่า ตระกูลหลงอยู่ในมณฑลซีซานมาสามร้อยปีแล้วอย่างไร นั่นเป็นร่มเงาที่บรรพบุรุษของพวกเจ้าทิ้งไว้ให้ ราชวงศ์หลี
บทล่าสุด
