บทที่ 285

แต่สมาธิของคนเรามีจำกัด

เมื่ออยู่ในสภาวะตึงเครียดเช่นนี้จนถึงช่วงบ่าย วั่นเจียวเจียวซึ่งตื่นตัวตลอดทั้งวัน จึงรู้สึกเหนื่อยมากจนแทบจะยืนไม่ไหว

ส่วนหลี่เฉินในตอนนี้กำลังตอบกลับสาส์นกราบทูลหลายฉบับที่รายงานว่าจ้าวเหอซานกำลังฆ่าคนอย่างสนุกสนาน หรือทำตัวกำเริบเสิบสาน เขายกมือขึ้นเพื่อหยิบถ้วยชา แต่กลับพบว่าถ้วยชานั้นว่างเปล่า

หลี่เฉินขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจแล้วหันหน้าไปมอง ก่อนจะเห็นวั่นเจียวเจียวกำลังยืนแตกสลายอยู่ข้างๆ

พูดกันตามตรง เห็นสาวงามถูกทรมานจนเป็นเช่นนี้ หลี่เฉินก็รู้สึกเก้อเขินอยู่ไม่น้อย

“ต้องให้ข้าเตือนเจ้า เรื่องการรินชาอยู่หรือเปล่า?”

รู้สึกอายมันก็อายอยู่หรอก แต่หลี่เฉินจะไม่ทำให้ตัวเองต้องรู้สึกแย่

วั่นเจียวเจียวรู้สึกตื่นตัวไปทั้งร่าง รีบเร่งรุดเข้ามารินชาให้หลี่เฉิน

หลังจากจิบชาไปสักพัก หลี่เฉินก็เหลือบมองวั่นเจียวเจียวซึ่งมีสีหน้าที่ตึงเครียดและวิตกกังวล ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งแล้วก็พูดว่า “ให้ใครสักคนนำชุดโต๊ะและเก้าอี้เข้ามาสิ เจ้านั่งทางขวามือ หากไม่มีสิ่งใดทำ ก็สามารถอ่านหนังสือบนชั้นหนังสือด้านหลังได้ ส่วนใหญ่เป็นหนังสือประวัติศาสตร์และบทกวี ในเมื่อเจ้า