บทที่ 1 ถูกทำโทษ

สิ้นเดือนสำหรับคนอื่น สถานะชั้นกลางอาจจะใช้คำว่าเหมือนจะสิ้นใจ แต่สถานะระดับผู้บริหารอย่างคุณคอป หนึ่งในหุ้นส่วนของตระกูลใหญ่จรัญทิพย์ วันนี้คือวันเครียดและยุ่งเหยิงที่สุดเท่าที่เขาเจอะเจอมา

“ แล้วยังไง มันไม่ยอมออกอย่างนั้นหรือ...”

ร่างใหญ่ยืนเท้าสะเอวตระหง่านอยู่หน้าบานกระจกซึ่งกั้นตรงกลางระหว่างภายในห้องกับระเบียงนอกสายตาทอดยาวไปไกลลิบ ในสมองคิดหาทางออก ถึงบุคลากรคนหนึ่งซึ่งมีพฤติกรรมแย่มาโดยตลอด ทั้งแหกกฎวินัยของบริษัท ทั้งสร้างความเดือดร้อนแก่เพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ ไม่ว่างเว้น  ก่อนหน้านี้เขาได้สั่งฝ่ายบุคคลให้รายงานเขา และสังเกตอยู่ตลอด แต่ช่วงนั้นมันอยู่ในช่วงกลางเดือนของเดือนที่แล้ว เลยได้แต่แจ้งใบเตือน จนกระทั่งวันนี้ ถึงเวลาแจ้งใบไล่ออกตามกฎของบริษัทสักที ทว่า เจ้าตัวกลับไม่ยินยอม แถมโวยวายอาละวาดจนได้เรื่อง

(ครับบอส ทำลายข้าวของในออฟฟิศ และชกหน้าเพื่อนร่วมงานปากแตกไปอีกสองคน)

“ บ้าชิบ! ไอ้หมอนี่มันชักจะเหิมเกริมกับกูมากไปแล้ว.. ตอนนี้มันอยู่ไหน?"

ข่มเสียงต่ำ ประโยคหลังขมวดคิ้วถาม รอฟังเลขาพูดไปด้วย สวมนาฬิกาข้อมือไปด้วย

(อาละวาดใส่ตำรวจที่ผมแจ้งมาข้างนอกครับ แถมตอนนี้นักข่าวเริ่มจะแห่กันมาแล้วด้วย)

“ ให้ตายสิ! นายแม่รู้เรื่องนี้แล้วหรือยัง “

(เอ่อ..ผมกำลังแจ้ง)

“ ไม่ต้อง! ผมกำลังไป!! “

จบประโยคคำสั่ง สายถูกตัดเพราะมือคอปทันที เขาหยิบกุญแจรถขึ้นมาเป็นขั้นตอนสุดท้าย ก่อนพรวดพราดออกไป ทั้งๆที่ใส่เสื้อผ้ายังไม่เรียบร้อย

คอนโดหรู ย่านใจกลางเมือง ข้างผับใกล้วัด!

ยังมีหญิงสาวร่างบางคนหนึ่ง เพิ่งกลับมาจากวัดจริงๆ หล่อนพักอยู่ในที่แห่งนี้ เดินก้มหน้างุดเสมือนปกปิดอะไรสักอย่างในเครื่องหน้านั่นไม่ให้ใครเห็น รีบเดินดุ่มๆ ไม่สนใจสิ่งแวดล้อมรอบๆ พลันมาจอดฝีเท้าก็ตอนจะต้องกดลิฟต์ ยืนรออยู่อึดใจนึงเนื่องจากลิฟต์กำลังลงมาจากชั้นบน ที่เป็นชั้นเดียวกันกับที่ตัวเองกำลังจะขึ้นไป และเมื่อมาถึง บานประตูลิฟต์เปิดออก

ติ๊ง...! พลั่ก!!!

“ โอ๊ย!! “

ร่างบางถอยหลังล้มไม่เป็นท่า นั่นเพราะถูกใครบางคนในนั้นชนเข้าอย่างจัง และแทนที่เขาจะหยุดมาพยุงหล่อน เปล่าเลย ไม่ผันแล... แถมรีบเร่งฝีเท้าอีกด้วย

“ โทษที ผมรีบ! “

ปล่อยหล่อนลุกเองตามอัธยาศัยซะงั้น!

“ รีบไปไหนกันนะ คนทั้งคนไม่เห็นรึไง...”

เสียงเล็กบ่นอุบ ส่ายหน้าเอือมระอากับสังคมสมัยนี้ เธอแทบจะยอมแพ้แล้ว ถ้าไม่ติดว่ายังมีน้องชายอีกสองคนที่ต้องดูแล ในขณะที่คนเล็กเป็นเจ้าชายนิทรา ส่วนอีกคนหนึ่ง...

ติ๊ดๆๆ

“ ฮัลโหล ...”

(บลูแกอยู่ไหนน่ะ)

“ อยู่ห้อง..”

(อีกชั่วโมงนึงไปเจอฉันที่โรงพักนะ)

“ ห๊ะ ทำไม...”

(บอลก่อเรื่องอีกแล้ว..)

เสียงปลายสายทำขาเล็กที่เดินใกล้จะถึงห้องแทบทรุด พลันคิดวันนี้มันเป็นวันซวยอะไรของเธอ ทำไมถึงได้มีแต่ปัญหาไม่จบไม่สิ้น ตั้งแต่ลืมตาขึ้นมา เธอยังไม่ได้กินข้าวเลย

“ โอเค... อย่าเพิ่งโทรไปบอกแม่นะลี ฉันยังไม่อยากหูชาตอนนี้...”

(โอเค แล้วเจอกัน)

หลังจากอาจารย์ประจำชั้นนักเรียนช่างกลของสถาบันหนึ่งซึ่งเป็นเพื่อนสมัยเรียนกับหล่อนวางสาย

วินาทีแรกที่หล่อนทำ ก็คือการถอนหายใจ เธอนั่งลงหลังเข้ามาถึงห้อง ฟุบหน้าลงกับโต๊ะ แล้วถึงจะร้องไห้

ปัญหาคาราคาซัง ยุ่งเหยิงเบอร์นี้ จะจบลงได้ก็ต่อเมื่อมีผู้พิทักษ์สันติราษฎร์เข้ามาเกี่ยวข้อง คุณคอปถึงขั้นกุมขมับ ปวดกบาลตั้งแต่ตอนเริ่มจนถึงตอนท้าย กว่าจะไกล่เกลี่ยกินเวลาเขาไปครึ่งค่อนวัน

" กูไม่เข้าบริษัทแล้วนะ มึงไปเคลียร์แทนละกัน "

พ่นคำหยาบออกมาอย่างนี้ อย่าได้เรียกว่าเลขาเลย ยกระดับขึ้นแท่นเพื่อนสนิทสหายรับใช้นายน่าจะดีกว่า

" ครับบอส " กวินพยักหน้า " ว่าแต่บอสกลับยังไง "

" ทิ้งรถไว้ให้กู ส่วนมึงขึ้นแท็กซี่ไป "

" ห๊า! "

' อ่าวบอส ตอนมา มาด้วยกัน ตอนกลับไหงทำงี้ล่ะครับ '

สายตากวินที่มองนายคงคิดแบบนี้อยู่ ทว่า...

" มีปัญหาเรอะ! "

" เปล่าครับได้ ได้ครับ ได้เสมอ "

ปากกลับไม่ตรงกับใจ กวินหุนหันเดินคอตกออกไปทางฝั่งถนนใหญ่ เพื่อไปโบกแท็กซี่อย่างคุณคอปบอกจริงๆ ขณะเจ้าตัวตอนนี้ยืนพ่นควันบุหรี่ตุ้ยๆ เสมือนอดยากมานานแรมปี ไม่เกรงกลัวใครจะเอ็ดเนื่องจากทำถูกกฎมายืนดูดตรงที่ให้ดูดแล้ว ในสมองครุ่นคิด จะทำยังไงกับนักข่าวที่เก็บภาพเขาตอนชกหน้าไอ้หมอนั่นไปได้ ยอมรับว่าอารมณ์ ก็คนมันโมโหนี่หว่า แต่สำหรับนายแม่ มีรึจะยอมฟังใคร

" ระยำ"

กัดฟันสบถ หลังพ่นควันเทาครั้งสุดท้าย ทุ่มมันลงพื้นแล้วขยี้อย่างคนเสียนิสัย เสยผมปรกหน้าขึ้นด้วยอารมณ์หงุดหงิด ทว่า ต้องชะงักเพราะภาพนี้

" อะไรวะนั่น"

ผู้หญิงร่างบางถูกผลักจนล้มก้นคะมำ ด้วยนักเรียนชายชุดช่างกลสีกรมเข้ม ในขณะผู้หญิงนั่งร้องไห้ ส่วนคนทำวิ่งหนีไปแล้ว ร่างสูงขมวดคิ้วตั้งแต่ต้นจนจบ พลันทำได้เพียงส่ายหน้าหน่ายเท่านั้น นึกไม่ถึง หน้าโรงพักขนาดนี้ ยังไม่ว่างเว้น

" เฮอะ เป็นคู่ผัวเมียวัยรุ่นที่ถ่อยจริงๆ "

บ่นอุบ ก่อนเดินตรงไปยังรถของตัวเอง

18.00 น.

..คฤหาสน์จรัญทิพย์..

พลั่ก!

หนังสือพิมพ์ทั้งดุ้นแหวกอากาศพุ่งเข้ากลางกบาลคุณคอปเต็มๆ ด้วยความแรงของมือคุณนายอารีย์ ความไม่พึงพอใจที่มีถึงขั้นฉีกเนื้อคนเป็นชิ้นๆ ได้ในตอนนี้ ทำเขาต้องยืนนิ่ง ก้มหน้างุนรับชะตากรรม

" แผนกตัวเองแท้ๆ ฮึ.. ทำให้เรื่องเล็กๆ กลายเป็นเรื่องใหญ่จนได้ "

" ....."

" แกรู้ไหม พรุ่งนี้หนังสือพิมพ์จะพาดหัวข่าวว่าอะไร "

"....."

" คงหนีไม่พ้น ผู้ว่าจ้างทำร้ายพนักงาน แกชกมันไปขนาดนั้น แถมฟาดเงินให้ตำรวจ มันหนักขนาดไหน ทำไมชอบใช้กำลังมากกว่าสมอง "

" ผมขอโทษครับนายแม่ "

" อารมณ์ร้อนแบบนี้ จะฝากบริษัทไว้กับแกได้ยังไง พรุ่งนี้เตรียมแถลงข่าวด้วย "

" ครับ.. "

" ไป ไปได้ "

จบประโยคเสียดสี คุณคอปเดินคอตกออกมาแทบไม่ทัน อารมณ์ร้อนที่คุณนายอารีย์เพิ่งว่า ตอนนี้ถ่าโถมเข้ามาไม่หยุดหย่อน พลุกพล่านล้นใจชายร่างสูง เสี้ยมให้เครื่องหน้าหล่อเหลาในตอนนี้บูดบึ้งห่างไกลโครงสร้างเดิม ก่อนจะรุดหน้าออกไปยังลานจอดรถ มุ่งสู่คอนโดตัวเอง

..และเพราะความโกรธปนน้อยใจ คงทำให้เขาต้องนอนที่นั่นในคืนนี้เช่นเคย