บทที่9 ผิดคาด

ร่างสูงก้าวตรงไปยังโต๊ะอาหารที่ถูกจัดไว้ยังใต้ต้นท้อ สิ่งที่เขาเห็นทำให้เขารู้สึกแปลกใจอีกครั้ง องค์หญิงหานชินที่ผู้คนกล่าวขานว่าเหย่อหยิ่ง ไยที่เขาเห็นอยู่ในตอนนี้มันมิเป็นเช่นนั้น

นางดูเป็นกันเองกับทุกคน ไม่ถือยศศักดิ์กับชาวบ้าน นางกลับสำราญใจในการกินอาหารตรงหน้า ที่มิได้เลิศรสเท่าใดนัก เสียงหัวเราะที่ไร้จริต ทำให้เขาไม่รู้จะเอ่ยคำว่าแปลกใจอีกสักกี่หนดี

“ท่านแม่ทัพมาแล้วหรือ มาเร็วกินข้าวกัน”

หานชินกวักมือเรียกสามี โดยมืออีกข้างยังคงถือไก่เอาไว้ชิ้นโต แววตาสดใสของนาง ทำให้เขารู้สึกขุ่นเคืองอยู่เล็กน้อย เพราะเมื่อคืนเขาและนางเพิ่งร่วมเตียงกันมาแท้ ๆ

‘มิรู้จักเขินอายข้างบ้างเลยรึอย่างไรกัน’

ชายหนุ่มเดินหน้าตึงไปนั่งลงข้างภรรยา ก่อนจะมองดูถ้วยข้าวของตนเอง ที่นางเพิ่งคีบไก่มาวางให้เมื่อครู่ แม่ทัพหนุ่มชำเลืองมองภรรยา ที่เอาแต่คุยจ้อกับชาวบ้าน

อะ...แฮ่ม! แม่ทัพหนุ่มกระแอมเสียงค่อนข้างดัง เพื่อดึงความสนใจของภรรยา

“ข้าวติดคอหรือ อ่ะนี่น้ำ”

หานชินยื่นถ้วยชาให้แก่สามี ดวงตากลมโตที่มองมาทำให้ใบหน้าของชายหนุ่มร้อนผ่าวโดยไม่รู้ตัว ผิดกับวงหน้างามที่ประดับด้วยร้อยยิ้มกว้าง

“น้องหญิง เจ้าควรเรียกสามีว่าอย่างไร หรือต้องให้พี่แสดงให้ดูอีกสักหน ว่าเด็กดื้อต้องรับโทษเช่นไร”

แม่ทัพหนุ่มโน้มใบหน้ากระซิบข้างหูภรรยา ก่อนจะรำลึกความหลังของค่ำคืนที่ผ่านมาให้นางได้คิดสักหน่อย ก่อนจะรับถ้วยชามาถือไว้ในมือ คราวนี้เป็นเขาที่กำชัยบ้างแล้ว

เพราะในตอนนี้วงหน้างามเริ่มเปลี่ยนสีไปทีละน้อย จนลามไปถึงลำคอ ดวงตาสุกใสเสมองไปทางอื่น เพื่อกลบเกลื่อนความเขินอายที่ถูกสามีคุกคามด้วยสายตา

แต่ก็เพียงชั่วครู่เท่านั้น เพราะหญิงสาวยังคงสร้างเสียงหัวเราะ และพูดจ้ออยู่กับชาวบ้านอย่างอารมณ์ดีเช่นเดิม จึงทำให้อาหารมื้อเช้าของวันนี้ ดูมีสีสันมากกว่าที่หลายคนจะคาดคิด โดยเฉพาะสายตาและรอยยิ้มของท่านแม่ทัพหวังลู่ฉง ที่ยากจะได้เห็น แต่วันนี้กลับปรากฏชัดต่อสายตาของทุกคน เพียงเพราะมีองค์หญิงหานชินั่งเคียงข้างกายเขา

“ท่านแม่ทัพ ข้าน้อยและชาวบ้าน อยากขอให้ท่านแม่ทัพพักที่หมู่บ้านของข้าน้อยอีกสักคืนจะได้ไหมขอรับ”

หัวหน้าหมู่บ้านเอ่ยขึ้นเมื่อมื้ออาหารสิ้นสุดลง แววตาร้องขอนั้นมิได้เป็นผลอันใดเลยต่อแม่ทัพหนุ่ม ทว่ากลับเป็นแววตาของภรรยาตัวดีนั้นต่างหาก ที่ทำให้เขาจำต้องพยักหน้ารับคำ

“ถ้าเช่นนั้นวันนี้ เราออกไปเดินเล่นรอบหมู่บ้านกันดีไหมเจ้าคะ ข้าเบื่อนั่งรถม้าแล้ว”

หานชินส่งสายตาเว้าวอนให้แก่สามี แม่ทัพหนุ่มได้แต่ถอนหายใจหนัก ๆ ด้วยไม่เข้าใจอารมณ์ของภรรยา ซึ่งประเดี๋ยวออดอ้อนสักพักเฉยเมยต่อเขา

เมื่อไม่มีอะไรที่ต้องสนทนากับหัวหน้าหมู่บ้านแล้ว สองสามีภรรยาได้ลุกออกไปเดินเล่นอย่างที่คุยกันเอาไว้ ตลอดการเดินนั้นสายตาของทั้งคู่ได้สบกันเป็นระยะ

ส่วนการสนทนานั้นหานชินเป็นผู้ผูกขาด แต่มิได้ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกรำคาญเลยสักนิด ทว่าเขากลับหวนนึกถึงแต่คำคืนที่ผ่านมากกว่า

“แดดร้อนมากอย่างนั้นรึเจ้าคะ ไยหน้าท่านแม่ทัพ…เอ่อ ท่านพี่ ถึงได้แดงก่ำเช่นนี้เล่าเจ้าคะ”

หานชินหรี่ตามองสามี ที่ใบหน้าแดงก่ำลามจนถึงลำคอ หญิงสาวมองดูอากาศโดยรอบก็ออกจะร่มรื่น ลมก็พัดผ่านจนรู้สึกเย็นสบาย แล้วเหตุใดสามีของนาง จึงได้เหมือนคนกำลังควบม้ากลางแดดเช่นนี้เล่า

“คงจะอย่างนั้น...หือ ระวัง!”

เคร้ง! ยังไม่ทันที่จะเอ่ยสิ่งใดต่อ แม่ทัพหนุ่มยกกระบี่ในมือปัดลูกธนู ที่พุ่งมาจากชายป่า มืออีกข้างคว้าร่างของภรรยาเอาไว้แนบอก ดวงตาเหยี่ยวหรี่เล็ก เมื่อรับรู้ถึงความเคลื่อนไหวที่ใกล้เข้ามา

“เจ้าเป็นไรหรือไม่”

น้ำเสียงอ่อนโยนของสามี ทำให้หานชินนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ ก่อนจะสลัดความนั้นทิ้งไปเสียก่อนในตอนนี้

“ไม่เจ้าค่ะ ท่านพี่ระวังด้วยนะเจ้าคะ”

แม่ทัพหนุ่มยกยิ้มน้อย ๆ เมื่อคนที่ยืนอยู่แนบกาย เรียกเขาเช่นที่สามีภรรยาทั่วไปเรียกขานกัน สิ่งที่เขาค้นพบเมื่อคืนนั้น ทำให้เขาอิ่มเอมใจยิ่งนัก แต่กระนั้นจะเหมารวมว่าเขารักใคร่ในตัวนาง ก็คงจะเกินจริงไปเสียหน่อย

ชายหนุ่มดันร่างงามให้อยู่ด้านหลัง ก่อนจะมองไปยังที่มาของอาวุธ นี่เป็นเพียงการหยั่งเชิง แต่อีกสักครู่คงเป็นการลงมือจริง ๆ

“เราคงกลับไปในหมู่บ้านไม่ทันแน่ เจ้าต้องหาที่หลบให้ดี ๆ เข้าใจหรือไม่ พี่เกรงจะเกิดอันตรายต่อเจ้า”

“อย่าได้ห่วงข้าเลยเจ้าค่ะ ข้าจะปลอดภัย”

“ฮ่า ๆ ไม่อยากจะเชื่อสายตาเลยจริง ๆ ที่วันนี้ได้เห็นบทรักของท่านแม่ทัพหวังผู้เกรียงไกร กับองค์หญิงคาวโลกีย์ พร่ำพลอดกันกลางป่าเช่นนี้”

เสียงหัวเราะดังมาจากชายป่า ก่อนที่ชายชุดดำได้ก้าวออกมาจากชายป่า โดยมีผู้ติดตามอีกหลายคน

“วาจาที่เอ่ยช่างไร้การอบรมยิ่งนัก แต่ก็อย่างว่านักฆ่าเช่นพวกเจ้า ย่อมไร้มารดาคอยสั่งสอน จึงได้จาบจ้วงผู้อื่นเช่นนี้ เหมือนสุนัขจรจัดที่ไล่กัดผู้คนไปทั่ว”

เสียงหวานเอ่ยขึ้น พร้อมกับยกยิ้มมุมปากอย่างถือดี ทำให้เสียงหัวเราะของอีกฝ่ายหยุดลงในทันที

“ปากดีไปเถอะ วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายขององค์หญิงเช่นท่านกำพร้าแล้วนะพ่ะย่ะค่ะ”

ชายหนุ่มขบกรามแน่นด้วยความขุ่นเคือง แต่จะแสดงโทสะให้อีกฝ่ายเห็นมากก็มิได้ ด้วยฝีมือเช่นหวังลู่ฉงนั้น อยากที่พวกเขาจะคาดเดาได้ แม่ทัพผู้นี้จัดว่าเป็นเรื่องหนักมือพวกเขาอยู่ไม่น้อย

แต่ถึงจะเก่งแค่ไหนก็ย่อมต้องมีจุดอ่อน ตอนนี้เห็นจะเป็นองค์หญิงหานชิน ที่เป็นจุดอ่อนนั้นของแม่ทัพหนุ่ม พวกเขาจึงเลือกลงมือในตอนที่ทั้งคู่อยู่กันเพียงลำพัง