บทที่10 คนเขลาเยี่ยงข้า

“มั่นใจเหลือเกินนะ”

หานชินบีบท่อนแขนสามีเป็นจังหวะ เพื่อให้เขาผ่อนคลายความตึงเครียดในตอนนี้ สองสามีภรรยากำลังประเมินคู่ต่อสู้ที่มีจำนวนมากกว่า ในขณะที่หญิงสาวกำลังต่อคำเพื่อถ่วงเวลาของอีกฝ่าย

“อย่าเสียเวลามายอกย้อนอยู่อีกเลย มอบลมหายใจของพวกท่านแก่พวกข้าจะดีกว่า”

เอ่ยจบชายสวมชุดดำ ได้พุ่งเข้าหาทั้งคู่ในทันที แม่ทัพหนุ่มผลักร่างภรรยาให้พ้นจากคมอาวุธ ก่อนที่เขาชักกระบี่ออกจากฝักเข้ารับมือคู่ต่อสู้ หนึ่งในคนร้ายพุ่งเป้าไปที่องค์หญิงหานชิน

หญิงสาวขยับถอยหลังเล็กน้อย พร้อมเบี่ยงตัวหลลบการโจมตีได้อย่างรวดเร็ว ชายชุดดำพุ่งตามไปมิห่างเช่นกัน หานชินมองไปยังสามีที่กำลังตกอยู่ในวงล้อมของศัตรู

นางอยากที่จะแสดงตัวตนที่แท้จริงออกมาเหลือเกิน แต่หากทำเช่นนั้นทุกอย่างจะต้องพังลงก่อนถึงที่หมายอย่างแน่นอน หญิงสาวล้วงเอาปี่ในอกเสื้อออกมาเป่า พร้อมขยับหลบหลีการโจมตีไปด้วย

เคร้ง! ก่อนที่ดาบใหญ่จะถึงตัวของหานชิน ได้ถูกขัดขวางเอาไว้ได้ทัน ซึ่งเป็นหนึ่งในบุรุษรูปงาม ผู้ติดตามของหญิงสาวนั่นเอง ชายหนุ่มปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าของคนร้าย

ใบหน้าหล่อเหลาไร้ซึ่งรอยยิ้ม ดวงตาที่จ้องมองไปยังคนที่หมายชีวิตของผู้เป็นนายนั้น มิต่างอะไรจากปีศาจร้ายที่พร้อมกลืนกินผู้ที่ขัดขวางให้สิ้น กลิ่นอายแห่งการฆ่าพวยพุ่งออกมา จนผู้ที่อยู่รอบบริเวณรับรู้ได้

“ผู้ใดอนุญาตให้เจ้าแตะต้ององค์หญิง”

สิ้นคำของชายหนุ่มลมหายใจของอีกฝ่ายได้ดับลงเช่นกัน ร่างสูงหันกลับไปค้อมหัวให้แก่ผู้เป็นนาย ก่อนจะพุ่งเข้าช่วยเหลือแม่ทัพหนุ่มอย่างรวดเร็ว

หานชินมองการต่อสู้พร้อมกับสังเกตรอบกายไปพราง หมู่บ้านแห่งนี้คือหนึ่งในหมู่บ้านของกบฏ สิ่งที่นางต้องค้นหาคือกองทัพของศัตรูหลบซ่อนอยู่ให้พบ

ภารกิจของนางมิใช่แค่ติดตามสามี แต่ต้องปกป้องผู้เป็นบิดาไปพร้อม ๆ กัน นางไม่เคยน้อยเนื้อต่ำใจเลย กับการเป็นองค์หญิงที่ต้องแยกวัง ซ้ำต้องแต่งแก่คนที่มิได้มีใจ แต่มันคือทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับนางและน้องชาย เพื่อลมหายใจของหานไฉ่ นางยินดีสละได้ทุกสิ่ง

เมื่อนึกถึงองค์ชายน้อย ที่ต้องเพียรพยายามรักษาลมหายใจเอา รอวันเติบโต ใจของพี่สาวเช่นนางหวนนึกถึงเพียงรอยยิ้มและเสียงหัวเราะอันไร้เดียวสา พระบิดาเลือกปกป้องพวกนางด้วยการให้แยกกันอยู่

หากนางไม่แข็งแกร่งพอ น้องชายก็มิอาจเติบโตและก้าวสู่ตำแหน่งอันเหมาะสมได้อย่างที่ผู้เป็นพ่อต้องการ ใจของนางนั้นขอเพียงหานไฉ่เติบโตและมีชีวิตที่เรียบง่าย แค่นั้นก็มากพอแล้ว

และนางจะต้องทำมันให้สำเร็จ หากจบเรื่องกบฏลงได้ สิ่งที่นางเคยทูลขอต่อบิดา ย่อมต้องสำเร็จเช่นเดียวกัน

‘รอพี่สักหน่อยนะหานไฉ่ เจ้าจะต้องได้ออกจากวังสีเลือดแห่งนั้นเช่นเดียวกันกับพี่’

ปึก! หานชินล้มลง เมื่อถูกกระแทกจากฝ่ามือของศัตรู หญิงสาวจงใจให้เป็นเช่นนั้น ด้วยมิอยากให้สามีจับได้ ว่าแท้จริงแล้วนางมิได้ไร้ฝีมืออย่างที่คิด รวมถึงการตบตาศัตรูที่อาจแอบซุ่มอยู่ก็เป็นได้

ฉึก! ก่อนที่กระบี่ยาวจะทันถึงตัว ร่างของคนร้ายได้ชะงักค้าง ก่อนจะล้มลงไปอีกด้านจากแรงฝ่าเท้าของแม่ทัพหนุ่ม หวังลู่ฉงมองดูภรรยาที่นั่งตัวสั่นอยู่กับพื้นดิน

แม่ทัพหนุ่มตวัดสายตาไปยังร่างไร้วิญญาณ ด้วยโทสะที่เกิดขึ้นโดยมิรู้ตัว เมื่อเห็นภรรยากำลังหวาดกลัว แม่ทัพหนุ่มไม่คิดที่จะให้ทุกอย่างยืดเยื้ออีกต่อไป การต่อสู้ที่ไม่คาดหวังจะเก็บคนร้ายเอาไว้สอบสวน จึงดำเนินไปอย่างดุเดือดและรวดเร็ว

ใช้เวลาเพียงไม่นานทุกอย่างได้จบลง โดยที่ชายหนุ่มทั้งสองบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

“องค์หญิงปลอดภัยดีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ  ฮั่วอันบกพร่องดูแลองค์หญิงไม่ดี ขอทรงลงทัณฑ์พ่ะย่ะค่ะ”

ชายหนุ่มคุกเข่าหมอบลงกับพื้น เพื่อรอให้ผู้เป็นนายลงทัณฑ์ ชายหนุ่มยังนิ่งมิขยับไหวเมื่อผู้เป็นนายยังคงเงียบอยู่

“เจ้าไม่ผิด ลุกขึ้นเถอะ เราควรรีบกลับไปในหมู่บ้านกันก่อนจะดีกว่า เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง”

“ฮั่วอันขอบพระทัยองค์หญิงที่ทรงเมตตา”

“อะ...แฮม! เจ้าเดินไหวหรือไม่น้องหญิง”

หวังลู่ฉงไม่ถามเปล่า ร่างสูงย่อกายลงช้อนอุ้มร่างภรรยาขึ้นสู่อ้อมแขน โดยไม่คิดจะสนใจกับอาการแตกตื่นของคนที่ซบอยู่แนบอก เขาไม่ชื่นชอบการถูกมองข้ามโดยเฉพาะจากนาง

ฮั่วอันทำเพียงก้าวตามเจ้านายทั้งสองไปห่าง ๆ เขาเป็นบุรุษย่อมมองออก ว่าท่านแม่ทัพหวังกำลังไม่พอใจเขาเท่าใดนัก เพียงแต่ไม่คิดที่จะเอ่ยกับเขาหรือผู้เป็นนายออกมาตรง ๆ เท่านั้นเอง

เห็นทีการแต่งงานครั้งนี้ขององค์หญิง คงมิใช่การฝืนใจทั้งคู่แล้วกระมัง ยังไม่ถึงสามเดือน ท่านแม่ทัพหวังผู้ขึ้นชื่อว่าหนักแน่นดั่งหินผา กำลังสั่นคลอนกับคนในอ้อมแขนเสียแล้ว

หลังจากกลับถึงหมู่บ้าน หานชินถูกสามีสั่งให้อยู่แต่ภายในห้อง ห้ามออกไปที่ไหนจนกว่าเขาจะเป็นคนพาไปด้วยตนเอง ไม่มีข้อยกเว้นต่อให้มีผู้ติดตามมากฝีมือเพียงใดก็ตามแต่

หญิงสาวนั่งรอฟังข่าวอย่างใจเย็น ยังดีที่นางไหวตัวทันมิเช่นนั้นคงเหนื่อยหาข้อแก้ตัวอีกมากมาย จากการรายงานของฮั่วอัน หัวหน้าหมู่บ้านคือหนึ่งในหัวหน้าสาขาของกลุ่มกบฏ นางไม่แปลกใจเลยที่เขาคิดจะทดสอบนางและหวังลู่ฉง

“ฉลาดไม่เบา ขนาดข้าเป็นเพียงคนขลาดเขลาในสายตาทุกคน เขายังลงมือทดสอบ สมแล้วที่เป็นคนของเจี่ยฉิน”

“องค์หญิงไม่ควรเอ่ยชื่อ...เอ่อ...องค์ชายรองเช่นนั้นนะเพคะ”

ชุ่ยอิงรีบขยับเข้าใกล้ผู้เป็นนายพร้อมเอ่ยเบา ๆ แม้ว่ารอบที่พักจะมีเพียงคนขององค์หญิง แต่ก็ไม่อาจประมาทศัตรูได้

“กลัวไปไย เพราะยังไงหัวหน้าสาขาแห่งนี้ ก็ต้องไร้ลมหายใจไปแจ้งข่าวอยู่แล้ว”

ชุ่ยอิงขมวดคิ้วเป็นปม นางไม่เข้าใจในสิ่งที่ผู้เป็นนายพูด เพราะถึงอย่างไรก็ไร้หลักฐาน ที่จะกล่าวหาหัวหน้าหมู่บ้านถึงเรื่องที่เกิดขึ้นกับท่านแม่ทัพและผู้เป็นนายได้อยู่ดี