บทที่17 รนหาที่

แม่ทัพหนุ่มมองไปยังต้นเหตุ ที่เขาคิดว่าต้องใช่อย่างแน่นอน เพราะในตอนนี้หลิวอี้ชิวคอยชวนเขาคุย ทั้งยังคอยตักอาหารให้แก่เขาจนแทบจะล้นแล้วนั่นเอง

“น้องหญิง กุ้งของโปรดเจ้า”

“วันนี้ข้าแพ้กุ้งเจ้าค่ะ”

“องค์หญิงนี่ปูนึ่งที่ท่านชอบ”

ต้วนถงคีบเนื้อปูนึ่งที่แกะแล้ววางในถ้วยของหานชิน หญิงสาวยิ้มเล็กน้อยก่อนจะคีบเข้าปาก โดยชำเลืองมองสามีเล็กน้อย ก่อนจะสะบัดใบหน้างามไปอีกทาง เมื่อสามีมองมาที่นาง

“พี่ลู่ฉง ไก่อบที่ท่านชอบ”

“ดึกมากแล้ว มื้อค่ำควรที่จะจบลงดีหรือไม่ทุกท่าน”

ทุกคนที่นั่งร่วมกินมื้อค่ำ ถึงกับอ้าปากค้างกับการยุติมื้ออาหารของแม่ทัพหนุ่ม หานชินที่กำลังเคี้ยวอาหารอยู่ถึงกับสำลักจนหน้าแดง นางไม่คิดว่าหวังลู่ฉงจะเป็นคนเช่นนี้

“นั่นอย่างไรเล่า น้องหญิงวันนี้เจ้าก็แพ้ปูอีกสินะ ไปเถอะพี่จะพาเจ้าไปกินยา”

ไม่พูดเปล่าแม่ทัพหนุ่มลุกขึ้นช้อนอุ้มร่างภรรยา แล้วเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้แขกทั้งสองที่ยังอยู่ในอาการตกใจมองตามด้วยความงุนงง

ต้วนถงจำต้องวางตะเกียบลง ก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงบอกกล่าวว่าเขาจะกลับแล้วให้กับญาติผู้น้องของตนเอง หลิวอี้ชิวที่ยังคงมึนงงกับสิ่งที่แม่ทัพหนุ่มกระทำ ได้แต่ลุกเ