บทที่ 3

เสิ่นหวยเอวี่ยนขมวดคิ้ว มือทั้งสองข้างยกขึ้นสูง น้ำเสียงแหบพร่า "บาดแผลของเธอต้องทำความสะอาดทันที ไม่อย่างนั้นจะติดเชื้อได้"

"ฉันจะไปเอากล่องยามาให้เธอเดี๋ยวนี้"

เสิ่นหวยเอวี่ยนผลักสวี่หลานจือออกเบาๆ แต่สวี่หลานจือกลับคว้าเอวเขาไว้ เสียงเธอหวานหยดย้อยชวนให้รู้สึกได้ถึงนัยแฝงชัดเจน "ฉันไม่ต้องการทำแผล พี่ไม่เข้าใจจริงๆ เหรอว่าฉันคิดยังไงกับพี่?"

"นานขนาดนี้พี่ไม่เคยรู้สึกหวั่นไหวกับฉันบ้างเลยเหรอ?"

"พี่ดูสิเวินหร่านก็ไม่อยู่ด้วย ฉันจะไม่บอกใครแน่นอน เรื่องนี้จะเป็นความลับของเราแค่สองคนดีไหม..."

ขณะพูดสวี่หลานจือก็เขย่งปลายเท้าเข้าใกล้ริมฝีปากของเสิ่นหวยเอวี่ยน

เสิ่นหวยเอวี่ยนเบี่ยงหน้าหลบ จากนั้นแกะมือเธอออกขณะที่จะเริ่มอธิบาย แต่จู่ๆ โทรศัพท์ของเขาดังขึ้น

เขารับสายทันที ยังไม่ทันได้พูดอะไร เสียงด่วนจากปลายสายก็ส่งมา "หัวหน้าครับ พบร่างสองศพที่ถูกสัตว์ป่ากัดกินที่ภูเขาตะวันตก รีบมาให้ความช่วยเหลือด่วน"

เสิ่นหวยเอวี่ยนสีหน้าเคร่งเครียด รีบจัดเสื้อผ้าอย่างรวดเร็วและเดินออกไป สวี่หลานจือกลับคว้าแขนเสื้อเขาไว้ "พาฉันไปด้วย"

เขาสะบัดแขนเสื้อออก "อย่ามาทำตัววุ่นวาย!"

สวี่หลานจือไม่พอใจ รีบวิ่งไปที่หน้าต่าง "ถ้าพี่ไม่พาฉันไปด้วย ฉันจะกระโดดลงไปจากหน้าต่างเดี๋ยวนี้"

เธอจ้องมองเสิ่นหวยเอวี่ยน เมื่อเห็นว่าเขาไม่ขยับ เธอจึงเริ่มปีนขึ้นไปบนหน้าต่าง

เธอปีนไปพลางหันกลับมามองเสิ่นหวยเอวี่ยนไปพลาง "พี่ใจร้ายขนาดนี้เลยเหรอ ยอมดูฉันกระโดดลงไปแต่ไม่พาฉันไป?"

เสิ่นหวยเอวี่ยนขมวดคิ้วมองสวี่หลานจืออยู่พักใหญ่ ลังเลอยู่นานจึงฝืนพยักหน้า

สวี่หลานจือปีนลงจากหน้าต่างอย่างพอใจ เสิ่นหวยเอวี่ยนทำหน้าเคร่งขรึมและบอกสวี่หลานจือถึงข้อควรระวังในการปฏิบัติหน้าที่ช่วยเหลือ เมื่อเห็นทั้งสองพูดคุยกันอย่างใกล้ชิด หัวใจของฉันเจ็บปวดจนแทบจะทนไม่ไหว

ที่แท้คนที่ร้องไห้ก็มักจะได้ในสิ่งที่ต้องการ

ฉันจำได้ว่าตอนที่เราพึ่งแต่งงานกันใหม่ๆ ฉันเคยอ้อนวอนให้เสิ่นหวยเอวี่ยนพาฉันไปดูสถานที่ช่วยเหลือเหมือนกัน แต่เขากลับทำหน้าขรึมและปฏิเสธโดยไม่มีข้อแม้ ไม่อนุญาตให้ฉันไป

เราแต่งงานกันมาหลายปีขนาดนี้ ฉันเคยขอไปอีกครั้งหนึ่ง แต่เขากลับหงุดหงิดและบอกว่าตัวเองเป็นหัวหน้าทีม ต้องเป็นแบบอย่างที่ดี ไม่ให้ฉันล้ำเส้นท้าทายขีดความอดทนของเขา

แม้สวี่หลานจือจะใช้อุบายกดดัน แต่คนทั่วไปก็มองออกว่าเธอไม่มีทางจะทำร้ายตัวเองจริงๆ แต่เสิ่นหวยเอวี่ยนกลับยอมละทิ้งทุกหลักการของตัวเอง เพียงเพราะไม่กล้าเสี่ยง

ถ้าฉันทำแบบสวี่หลานจือ ขู่ว่าจะกระโดดตึกบ้าง เขาคงจะบอกว่าฉันบ้าแน่นอน

รักกับไม่รักมันช่างแตกต่างกันจริงๆ

ขณะที่เสิ่นหวยเอวี่ยนและสวี่หลานจือรีบมาถึงสถานที่เกิดเหตุ ชิ้นส่วนศพของจ้าวเจ๋อได้ประกอบกันแล้ว

แต่เห็นได้ชัดว่าทีมกู้ภัยพยายามที่จะประกอบร่างของจ้าวเจ๋อให้ครบถ้วน แต่ด้วยส่วนที่ขาดหายไปมากมาย ทำให้ไม่มีทางจะสมบูรณ์ได้

แค่จ้าวเจ๋อที่ถูกเสือกัดกินก็ยังเละเทะขนาดนี้ แล้วตัวฉันที่ถูกฝูงหมาป่าจู่โจมจะน่ากลัวเพียงใด

"อ้วกกก..."

เจ้าหน้าที่กู้ภัยคนหนึ่งวิ่งออกมาพร้อมปิดปากตัวเอง ก่อนจะอาเจียนอยู่ข้างนอกนานพอสมควร เขาหันไปมองเสิ่นหวยเอวี่ยน "หัวหน้าครับ สภาพร่างเละมาก คุณต้องเข้ามาประกอบด้วยตัวเอง"

สีหน้าเสิ่นหวยเอวี่ยนหม่นลง เขาสวมชุดป้องกันและเดินเข้าไปในถ้ำ

เมื่อเห็นสภาพภายในถ้ำ ร่างกายของเขาแข็งทื่อ ขาทั้งสองข้างก้าวไปข้างหน้าอย่างยากลำบาก จนกระทั่งเขาเห็นโทรศัพท์ที่ตกอยู่บนพื้น ตอนนั้นเองที่เห็นได้ชัดว่าเขาตกใจ

เขารีบหยิบโทรศัพท์ของฉันขึ้นมา และเมื่อเห็นภาพหน้าจอการ์ตูนบนโทรศัพท์ ร่างกายของเขาก็สั่นไหว จนเกือบจะล้มลงกับพื้น