บทที่ 1

"บรู๊ว...บรู๊ว..."

เสียงเห่าหอนของหมาป่าตัวนำดังกึกก้องออกมาอย่างต่อเนื่อง ทำให้ฝูงหมาป่าออกจากถ้ำอย่างไม่เต็มใจ

ฉันนั่งหดตัวสั่นอยู่ในมุมห้องไม่หยุด มองไปที่ตัวเองที่ถูกฉีกเป็นชิ้นๆ จนไม่สามารถมองเห็นรูปร่างของมนุษย์ได้ รู้สึกเหมือนยังคงรับรู้ถึงความเจ็บปวดในขณะที่ยังไม่ตาย

ฉันค่อยๆ ลุกขึ้น ค่อย ๆ คลานเข้าหาชิ้นส่วนที่กระจายอยู่ของตนเอง หวังจะประกอบชิ้นส่วนเหล่านั้นกลับเข้าด้วยกันอย่างไร้เดียงสา อยากจะให้แน่ใจว่าถ้าทีมช่วยเหลือมาถึง มองปราดเดียวก็ยืนยันได้ว่า คนที่ตายคือฉัน

หรือกล่าวอีกนัยหนึ่ง ในจิตใต้สำนึกของฉันนั้นไม่ต้องการให้สามีเห็นฉันอยู่ในสภาพน่าอับอายเช่นนี้

แต่เมื่อฉันเอื้อมมือออกไป ต้องการคว้าหยิบชิ้นส่วนที่อยู่ตรงหน้า กลับพบว่า มือของฉันนั้นคว้าความว่างเปล่า

ฉันจึงมองดูนิ้วมือที่โปร่งใสของตนเองด้วยความตกตะลึง พลันนั่งลงบนพื้นอย่างหมดหวัง

ที่แท้ คนที่ตายแล้วไม่สามารถจัดการศพของตนเองได้

สามวันก่อน ฉันและเพื่อนร่วมทีมได้รับมอบหมายภารกิจสำรวจในภูเขา

ก่อนหน้านั้นไม่นานฉันเพิ่งตรวจพบว่าตนเองตั้งครรภ์ และฉันอยากจะบอกเสิ่นหวยเอวี่ยนทันที แต่เขากลับติดภารกิจติดต่อกันเป็นเวลาหนึ่งเดือน

เดิมทีภารกิจสำรวจนี้ฉันวางแผนจะมอบหมายให้เพื่อนร่วมงานคนอื่น แต่โชคร้ายที่ในกลุ่มเหลือเพียงฉันกับเพื่อนร่วมทีมสองคนเท่านั้น

ตามกฎแล้ว การสำรวจในภูเขาต้องมีสมาชิกอย่างน้อยสองคน เพื่อไม่ให้กลุ่มต้องเดือดร้อน ฉันจึงจำใจจัดเก็บอุปกรณ์และเข้าไปในเขากับเพื่อนร่วมทีม

ก่อนเข้าไปในภูเขา ฉันโทรหาเสิ่นหวยเอวี่ยน เสียงของเขาทางโทรศัพท์เต็มไปด้วยความรีบร้อนและอารมณ์ไม่พอใจ แต่เขาก็ยังบอกตำแหน่งที่เขาอยู่ให้ฉันฟัง

เมื่อได้ยินว่าเขาอยู่ในจุดกู้ภัยที่ไม่ไกลจากจุดสำรวจของเรา หัวใจที่เต็มไปด้วยความวิตกกังวลของฉันในที่สุดก็เริ่มสงบลง

แต่พอเข้าไปในภูเขาฉันและเพื่อนร่วมทีมกลับประสบปัญหา เนื่องจากหลงทาง เพื่อนร่วมทีมของฉันพลัดตกจากหน้าผาสูง

ฉันรีบร้อนอยากจะไปช่วยเขา แต่กลับเห็นเสืออยู่ตรงหน้าเขา

ฉันตกใจจนตัวสั่น กลับฝืนให้ตัวเองสงบลงและโทรศัพท์หาเสิ่นหวยเอวี่ยน

ทันทีที่โทรติด เสียงที่โกรธเกรี้ยวของเสิ่นหวยเอวี่ยนก็ดังกึกก้องอยู่ในหูของฉัน "เวินหร่านคุณจะเช็คผมก็ต้องรู้จักเวลาบ้าง ตอนนี้ผมกำลังอยู่ในภารกิจช่วยเหลือ คุณพอใจแล้วใช่ไหม?"

ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดอะไร เสิ่นหวยเอวี่ยนก็กดวางสายไป

เมื่อเห็นเสือเข้ามาใกล้เพื่อนร่วมทีมมากขึ้น เขาเกร็งกล้ามเนื้อที่ขาของเขาที่มีเลือดไหลและหันหน้ามามองฉัน "เวินหร่าน รีบวิ่งไปที่ภูเขาอีกด้าน"

ฉันส่ายหัวอย่างแรง น้ำตาไหลพรั่งพรู มือกดโทรศัพท์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า โทรหาเสิ่นหวยเอวี่ยนอีกครั้ง

เสิ่นหวยเอวี่ยนเคยบอกฉันว่าเขาเป็นหัวหน้าทีมกู้ภัย หากฉันโทรหาเขา เขาจะมาถึงในทันทีไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน

เขาอยู่ไม่ไกลจากภูเขา เพียงแค่ฉันสื่อสารให้ชัดเจน เขาก็จะสามารถช่วยเพื่อนร่วมทีมของฉันได้

แต่ครั้งนี้ โทรศัพท์กลับถูกเขากดวางสายอีกครั้ง ครั้งแล้วครั้งเล่า จนกระทั่งเสียงกรีดร้องของเพื่อนร่วมทีมดังขึ้น ฉันถึงกลับมามีสติ

เมื่อเห็นท่าทางของเสือที่กำลังฉีกเพื่อนของฉันอย่างดุเดือด ฉันวิ่งหนีไปในทิศทางตรงกันข้ามอย่างบ้าคลั่ง ฉันปกป้องท้องของตนเองอย่างระมัดระวัง และอธิษฐานต่อสวรรค์ว่าฉันอยากมีชีวิตอยู่

แต่กลับพบฝูงหมาป่า

ฉันถูกฝูงหมาป่าบีบเข้ามาในถ้ำ ฉันพยายามบังคับตัวเองให้สงบ ใช้ไฟแช็กจากกระเป๋าเดินป่าจุดไฟในถ้ำที่มีหญ้าและกิ่งไม้ที่มีไม่มากนัก

เมื่อเห็นว่าฝูงหมาป่ากำลังเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ ฉันจึงฝากความหวังสุดท้ายไว้กับเสิ่นหวยเอวี่ยน

เพราะเมื่อเปรียบเทียบกับการช่วยเหลืออื่น ๆ เสิ่นหวยเอวี่ยนอยู่ใกล้ฉันที่สุด หากเขามาถึงทันเวลา ฉันก็จะมีโอกาสรอดชีวิตมากที่สุด

กว่าฉันจะโทรหาเขาติด เขากลับตำหนิฉันด้วยความหงุดหงิด "คุณช่วยเลิกเปลืองทรัพยากรสาธารณะได้ไหม ผมเป็นหัวหน้าทีมกู้ภัยก่อนที่จะเป็นสามีของคุณ"

เสียงโกรธเกรี้ยวของเขาถูกแทรกด้วยเสียงอ่อนหวานของหญิงสาว "พี่หวยเอวี่ยน แขนฉันบาดเจ็บ พี่ช่วยพาฉันไปส่งโรงพยาบาลได้ไหม?"