บทที่ 2

เสียงนี้คุ้นเคยเหลือเกิน นั่นคือเสียงของสวี่หลานจือ รักครั้งเก่าที่งดงามที่เสิ่นหวยเอวี่ยนไม่มีวันลืม

นับตั้งแต่ที่สวี่หลานจือกลับมาจากต่างประเทศ เสิ่นหวยเอวี่ยนก็เปลี่ยนไปเหมือนเป็นคนละคน

เสียงโทรศัพท์ของเขาดังไม่เว้นทั้งกลางวันและกลางคืน

ไม่ว่าเวลาจะดึกแค่ไหน ถ้าเป็นสายจากสวี่หลานจือ เสิ่นหวยเอวี่ยนจะรีบออกไปทันที

ทุกครั้งที่ฉันทะเลาะกับเขาเรื่องนี้ เขาจะตวาดฉันด้วยความหงุดหงิดอย่างมาก "หลานจือไม่มีใครในประเทศนี้ ผมแค่ช่วยเธอ ทำไมต้องหาเรื่องไม่เข้าท่าด้วย"

จากนั้นพวกเราก็ไม่คุยกัน เขาใช้ข้ออ้างนี้ในการไม่กลับบ้าน

ในช่วงที่เขาไม่อยู่ ฉันพยายามหาหลักฐานการทรยศของเสิ่นหวยเอวี่ยน

แต่สิ่งที่พบคือ เขาแค่ช่วยเหลือเท่านั้น ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กหรือใหญ่ เขาช่วยเธอตลอดเวลา

ต่อมา เขาก็เริ่มโมโหร้ายและหมดความอดทนกับฉันมากขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อก่อน ต่อให้เขายุ่งแค่ไหน เขาก็ยังโทรมาบอกฉันเกี่ยวกับตารางงานของเขา ถ้ามีเรื่องด่วนก็ส่งข้อความมา

แต่ตอนนี้ เขาไม่โทรมาหาฉันเลยเป็นสัปดาห์ หรือบางทีอาจจะทั้งเดือน ฉันโทรไปก็เจอว่าเขายุ่ง หรือต้องวางสาย หรือบางครั้งก็ปิดเครื่องไปเลย

ทว่า การที่เขาวางสายในครั้งนี้ไม่ได้เพียงแค่ตัดสายโทรศัพท์ของฉัน แต่กลับทำลายความหวังในชีวิตของฉัน

ฉันจ้องมองร่างที่กระจัดกระจายของตัวเองบนพื้น คิดอย่างขมขื่นว่า ถ้าเสิ่นหวยเอวี่ยนรู้ว่า เป็นเพราะเขาช่วยสวี่หลานจือจากบาดแผลเล็กๆ ที่แขน จนทำให้ฉันต้องตาย เขาจะรู้สึกผิดบ้างไหม จะเสียใจบ้างหรือเปล่า...

ฉันส่ายหัวอย่างเย้ยหยัน เขาคงไม่เสียใจหรอก การที่ฉันตายอาจเป็นเรื่องดีสำหรับเขา เพราะเขาจะได้อยู่กับสวี่หลานจืออย่างที่ต้องการ

แต่ทว่า...

ฉันก้มมองหน้าท้องของตัวเองที่กำลังปกป้องไว้ หัวใจเจ็บปวดอย่างรุนแรง ถ้าเขารู้ว่าเขาทำให้ลูกที่เขารอคอยมาแสนนานต้องตาย เขาอาจจะรู้สึกเสียใจก็ได้...

ฉันสะอื้นพร้อมกับพยายามลุกขึ้นยืน แต่ร่างกายกลับลอยขึ้นมาโดยไม่ตั้งใจ

ฉันไม่รู้ว่าลอยมาไกลแค่ไหน แต่สุดท้ายก็มาอยู่ข้างๆ เสิ่นหวยเอวี่ยน

เสิ่นหวยเอวี่ยนกำลังอุ้มสวี่หลานจือรีบวิ่งไปที่ห้องฉุกเฉิน "หลีกทางหน่อย หลบหน่อย..."

ผู้ป่วยที่รออยู่ด้านนอกมองเสิ่นหวยเอวี่ยนด้วยสายตาเย็นชา "รีบร้อนอะไร เธอมีอาการบาดเจ็บเล็กน้อยแค่นั้นรออีกนิดก็ไม่ตายหรอก คนข้างหน้ามีเลือดท่วมตัวไม่เห็นหรืออย่างไร?"

เสิ่นหวยเอวี่ยนขมวดคิ้วเถียงกลับ "เธอบาดเจ็บในป่า อาจจะติดเชื้อบาดทะยัก คุณไม่รู้ก็อย่าพูดสุ่มสี่สุ่มห้า"

ผู้ป่วยคนนั้นไม่คาดคิดว่าเสิ่นหวยเอวี่ยนจะกล้าเถียง จึงเบิกตากว้างตะโกนเสียงดังขึ้นมา "บาดแผลตื้นๆ แบบนั้นมาถึงก็จะหายแล้ว พวกคุณอย่ามาใช้ทรัพยากรสาธารณะสิ้นเปลืองได้ไหม?"

สีหน้าเสิ่นหวยเอวี่ยนเปลี่ยนไปเล็กน้อย อาจเพราะคำพูดที่เขาเคยพูดกับฉัน มันสะท้อนกลับมาเขาอย่างไม่สบายใจ เขาจึงหยุดเถียงและยืนเข้าคิวอย่างเรียบร้อย

สวี่หลานจือเอนศีรษะพิงไหล่ของเขาอย่างอ่อนโยน มือทั้งสองข้างโอบคอเสิ่นหวยเอวี่ยนไว้แน่น "ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวกลับไปพี่ช่วยฉันทำแผลก็ได้"

"แต่ที่บ้านฉันไม่มีอุปกรณ์ทำแผล ไม่รู้ว่าจะไปที่บ้านพี่ได้ไหม"

เสิ่นหวยเอวี่ยนตัวแข็งทื่อ แก้มแดงเรื่อ "ได้สิ"

"ถ้าอย่างนั้นเวินหร่านจะว่าอะไรไหม?"

เมื่อได้ยินชื่อของฉัน เสิ่นหวยเอวี่ยนตอบกลับด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว "ไม่ต้องสนใจเธอ ฉันจะพาเธอไปตอนนี้เลย"

ขณะที่มองสองคนที่แนบชิดกันจนกลายเป็นหนึ่งเดียว ฉันหัวเราะเย้ยหยันออกมา

ฉันอยากรู้เหมือนกัน ว่าพวกเขาจะทำแผลกันอย่างไรในบ้านของฉัน

เสิ่นหวยเอวี่ยนขับรถด้วยความเร็วสูง จากที่ควรใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมง แต่ใช้เวลาเพียงไม่นานก็มาถึง

เขารีบเปิดประตูรถ อุ้มสวี่หลานจือและวิ่งขึ้นไปบนตึก

ทันทีที่ประตูเปิดออก สวี่หลานจือที่เคยออดอ้อน จู่ๆ ก็กลายเป็นคนละคน เธอโอบรัดเอวของเสิ่นหวยเอวี่ยนราวกับเสียสติ ฉีกทึ้งเสื้อผ้าของเขาอย่างบ้าคลั่ง "พี่หวยเอวี่ยน ฉันคิดถึงพี่..."