บทที่ 1 ดินคณะ

            ต้นไม้อายุร้อยปีถูกปลูกตั้งแต่เริ่มก่อตั้งมหาวิทยาลัย  ผ่านร้อนผ่านหนาวมาพร้อมกับนักศึกษา  มันตั้งตรงเป็นร่มเงาให้สิ่งมีชีวิตทั้งหลายอย่างแข็งแกร่งอยู่ไม่ไกลจากอาคารเรียนเสมือนหนึ่งเดียวกับประเพณีรับน้อง  ที่ไม่ว่าจะต่อต้านเพียงไร  ก็ยังจะดำเนินการต่อมาด้วยความแข็งแกร่ง  แสงแดดสาดส่องเข้ามาในอาคาร  สลับกับลมร้อนที่ผ่านเข้ามา  เสียงกลองดังเป็นจังหวะ  นักศึกษาใหม่เต้นสุดแรง  เสียงหัวเราะดังมาจากฝั่งรุ่นพี่  รุ่นน้องถูกทาแป้งจนขาววอก  ผูกผมชี้โด่ชี้เด่  นั่งเป็นแถวอยู่ใต้อาคารเรียน  ล้อมรอบไปด้วยรุ่นพี่ทุกชั้นปี

            ประธานรุ่นปีสองกวาดตามองเด็กใหม่  พวกเขาเรียนคณะบริหารธุรกิจ  ณ มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง 

            "พี่จะเลือกดาวประจำคณะเรา"  เขาเกริ่น  "สำหรับปีนี้ 

ดาวของเราคือใครดีครับ" 

            มีคนยกมือแล้วเอ่ยออกมา

            "สุปรีย์ครับ"

             ใต้อาคารเรียนที่เดิม  คนหน้าตาดียังเป็นที่นิยมไม่เปลี่ยนแปลง  เสียงปรบมือดังกึกก้องมาจากรุ่นน้อง  ทุกคนเห็นด้วยว่าหน้าเก๋และหุ่นดีแบบนางแบบนั่นเหมาะสมที่สุด 

ชายหนุ่มผู้เป็นประธานรุ่นปีสองเลือกเดือนของคณะ  อีกเช่นกัน  มีแต่เสียงเห็นด้วย  มติเป็นเอกฉันท์

            สำหรับการเลือกดิน  ไม่มีใครอยากอาสา  หรืออยากถูกเลือก  เพราะถ้าหากดาวเดือนส่องประกายบนฟ้า  ดินก็คือคนที่ถูกเหยียบอยู่ใต้ฝ่าเท้า  เป็นคนขี้เหร่ที่มักถูกหัวเราะเยาะเสมอ

            "คราวนี้มาถึงการเลือกดินที่พวกเรารอคอย  คอย คอย"  ชายหนุ่มใส่เสียงเอคโค่เสร็จสรรพ "พี่อยากให้พวกเราเรียกชื่อคนที่เหมาะสมมา  เราจะใช้มติรวมเช่นกัน"

            เขาไม่อยากให้คนคิดว่าการตัดสินใจเกิดจากเขา  เพราะชะตาของดินนั้นไม่สู้ดีนัก  ถ้าเป็นไปได้ก็ไม่อยากให้เป็นความผิดของตัวเอง

            ศศิกานต์รู้ดีว่า  ถ้าให้นับแล้ว  ส่วนสูงเกินกว่าระดับนางแบบนั้นเรียกความสนใจมาจากทุกคนได้  แม้แต่สุปรีย์ที่เป็นนางแบบยังสูงสู้เธอไม่ได้  ว่าที่ดินคณะกุมมือตัวเองแน่น  ภาวนาขออย่าให้โดนเรียกเลย  เธอแค่อยากใช้ชีวิตอย่างสงบสุขตลอดสี่ปีนี้เท่านั้น  หน้าตาเธอถมึงทึง  แผ่รังสีความดำมืดออกมา

          ขอให้ศศิพ้นคำสาปหน้าตาอัปลักษณ์เสียทีเถอะ

            จากบรรยากาศสดชื่นเมื่อครู่  นักศึกษาปีหนึ่งเงียบกริบ  หันไปมองหน้ากันและกัน  ทุกคนสะอึกเมื่อเห็นศศิกานต์  ทั่วทั้งตัวอ้วนหนา  ใบหน้าบูดบึ้ง  จมูกลีบแบน  ปากคว้ำ  คิ้วไม่เคยได้รับการกัน  และอีกหลายๆ อย่างที่ชี้ว่าเธอคือดิน  หรือคนที่ควรโดนเหยียบใต้ฝ่าเท้า

            "ศศิกานต์ค่ะ"  เด็กใหม่ใจกล้ายกมือขึ้น 

ศศิกานต์สะดุ้งสุดตัว  และตะโกนก้องอยู่ในใจ 

ไม่นะ  ไม่เอาแบบนี้

            "มีใครจะค้านไหม" 

            ประธานรุ่นปีสองเลิกคิ้วถาม

            ทุกคนเห็นด้วย  จึงไม่มีใครเอ่ยอะไร  และยิ่งหญิงสาวไม่แม้แต่จะเอ่ยปากปกป้องตนเอง  มติจึงตกลงที่เธอ

            แสงแฟลชจากมือถือหลายเครื่องสว่างเรืองรองออกมาจากมือถือตัดกับความมืดสลัวใต้อาคารเรียน  รุ่นพี่หลายคนถ่ายรูปเธอ  แล้วโพสต์ในไลน์กลุ่มของคณะ  พร้อมแคปชั่นที่ว่าน้องกอริลลา หรือดินคณะ  ดูเหมือนคนจะให้ความสนใจเธอนับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา  ไม่ว่าจะไปไหนหรือทำอะไร  เธอก็เป็นที่จับจ้องไปหมด  และภาพของเธอจะถูกนำไปล้อเลียนในห้องนั้นเสมอ

            ศศิกานต์เดินเข้าอาคารเรียนด้วยความเร่งรีบ  อีกสองนาทีจะถึงเวลาเรียน  เธอไม่อยากมาสาย  วิชาบัญชีการเงินเบื้องต้นยากและท้าทาย  บนสุดของขั้นบันไดมีหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่  เธอเห็นแล้วว่าดินคณะกำลังมา  เมื่อศศิกานต์เดินเข้ามาใกล้  เธอก็พุ่งเข้าใส่ 

            “ว้าย!”

            ดินคณะลื่นและล้มลงจากบันได  ข้อเท้าแพลง  ความสูงระดับนั้นเจ็บแค่นี้  ถือว่าโชคดีมากแล้ว 

            “โทษทีนะ กอริลลา”

            หญิงสาวหัวเราะที่ได้แกล้งเธอ  จากนั้นก็เดินไปเข้าเรียน

            ศศิกานต์ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงโดนแกล้ง  เธอยังไม่ได้ทำอะไรให้ใครเลยสักครั้ง  หรือหน้าตาแบบนี้  ทำให้คนอยากแกล้งขนาดนั้น

            วันหนึ่งศศิกานต์เดินเข้าไปในห้องเรียน  บรรยากาศเงียบสงัดจนน่าตกใจ  แต่หญิงสาวไม่ทันได้สังเกตว่ามีบางอย่างผิดปกติ

            นักศึกษาชายคนหนึ่งโยนลูกโป่งน้ำใส่เธอ  เธออุทานอย่างเสียใจ

            “ทะ...ทำไมทำแบบนี้”

            “วู้ว  ฮ่าฮ่า” 

            เขาหัวเราะอย่างบ้าคลั่งที่ทำให้ศศิกานต์เปียก  ศศิกานต์ต้องกลับบ้าน  เพราะไม่อย่างนั้นจะเป็นไข้หวัด

            สุปรีย์เห็นเหตุการณ์มาโดยตลอด  เธอไม่สามารถตามไปช่วยศศิกานต์ได้ทุกครั้ง  จึงเตรียมการสอนดินคณะของเธอ  เธอเรียกอีกฝ่ายออกมาคุยตามลำพังใต้ตึกเรียน  เวลาเย็นนั้นนักศึกษากลับบ้านกันไปหมดแล้ว

            "สวัสดี  เราชื่อปรีย์"  สุปรีย์แนะนำตัวเอง  แม้จะรู้ว่าใครๆ ก็รู้จักตัวเอง  แต่เธอไม่อยากเสียมารยาท

            "เราศศิ"  เธอก้มหน้างุด  "มีอะไรเหรอ"

            "เห็นอย่างนี้แล้วหงุดหงิดจริงๆ  ทำไมไม่ตอบกลับไปบ้าง  ยอมให้เขาแกล้งอยู่ฝ่ายเดียวทำไม"

            ศศิกานต์ตาโต  ที่จู่ๆ ก็ถูกขึ้นเสียงใส่

            "เนี่ย  ถ้าเขาตะคอกใส่แบบนี้  ก็ตอบกลับมาบ้างสิ  ตะโกนกลับมา"

            ศศิกานต์น้ำตาคลอ  ทั้งเคยโดนบูลลี่มาตั้งแต่เด็กๆ  แถมคนที่แกล้งเธอนั้นไม่ใช่แค่คนหรือสองคน  แต่เป็นคนทั้งคณะ  เธอจะเอาอะไรไปตอบโต้

            "เราหวังดีหรอกนะ  เธอจะได้ไม่โดนแกล้งตลอดไป  ยิ่งเธอออกอาการว่าแพ้  ก็ยิ่งสนุกสำหรับคนพวกนั้น"

            "เธอจะไปเข้าใจอะไร  ไม่ต้องมาแกล้งหวังดีหรอกนะ" 

ศศิกานต์ตะโกนออกมาอย่างหมดแรง  "เราสู้ไม่ไหว"

            "ไหนลองด่าเราสิ  ศศิลองด่าเราดู  ซ้อมก่อนจะไปเจอคนพวกนั้น"

            ศศิกานต์กำมือแน่น  รู้ว่าเธอสู้ไม่ได้  แต่อาจจะลดการกระทำพวกนั้นลงได้ 

            เอาวะ 

            คำสั้นๆ ที่สู้คนดังอยู่ในใจ

            "จอมปลอม  ทำเป็นหวังดี  ที่แท้ก็เห็นเราเป็นตัวตลก  ใช่น่ะสิ  ใครจะไปมีแต่คนรักเหมือนปรีย์ล่ะ"

            ทั้งสองคนไม่รู้เลย  ว่าชะตาได้ขีดเอาไว้แล้ว  พวกเธอถูกถ่ายคลิปไว้  และคลิปถ่ายเอาตอนหลังของการสนทนา  ตอนที่ศศิกานต์ด่าสุปรีย์  ในกลุ่มไลน์มีคลิปนี้ถูกปล่อยไป  มีแต่คนกดแชร์ไปทั่ว  ชื่อคลิปว่าดินด่าดาว

            ยอดดูนับพัน  เพิ่มขึ้นจากวันแรกจนน่าตกใจ  มีทั้งคนแชร์  คนคอมเม้นท์  และคนกดไลค์

 ตอนบ่ายวันนั้น  เธอหยิบสมุดโน้ตอยู่ตรงทางเดิน

ชั้นหนึ่ง  เพื่อเอามาอ่านก่อนเข้าเรียน  จู่ๆ ก็มีคนเทขยะใส่หัวเธอ 

            "ว้าย  ขอโทษนะกอริลลา  คิดว่าเป็นที่ทิ้งขยะเสียอีก"

            ว่าแล้วก็หัวเราะเสียงสูง  ศศิกานต์ปากสั่น  ร้องอย่างหวั่นกลัวในใจ

 ไม่เอาแบบนี้  ไม่ไหวแล้ว  จะรังแกกันไปถึงไหน

            "หยุดเลยนะ  ขอโทษศศิเดี๋ยวนี้เลย"

            สิ้นเสียง  สุปรีย์เฉิดฉายออกมาจากโถงทางเดิน  หุ่นเพรียวระหง  ใบหน้าเล็กเรียว  ข้างหลังเธอมีเพื่อนชายหญิงอีกสี่คนคอยเป็นบอดี้การ์ดให้  เสียงหัวเราะแปรเปลี่ยนเป็นความเงียบ  นักศึกษาสาวต้นเหตุหลบตาต่ำลงเล็กน้อยที่สู้ดาวมหาวิทยาลัยไม่ได้  ทั้งหน้าตาและกำลังคน  แต่ยังไม่ยอมรามือ

            "เรื่องของชั้นนะ"

            "ได้  ถ้าเธอไม่ขอโทษ  ปรีย์จะแจ้งอาจารย์ว่าเธอแกล้งศศิ  แล้วเธออาจจะโดนพักการเรียนหรือแย่กว่านั้น"  พูดเสร็จเตรียมเดินจากไป  แต่ศศิกานต์วิ่งออกไปเสียก่อนที่จะได้รับคำขอโทษเธอประทับใจความกล้าหาญและหน้าสวยนั่น  จากนั้นเดินเลี่ยงไปหลังอาคารเรียน  เธอร้องไห้  ปลอบใจตัวเองว่า 

            ฉันชื่อศศิกานต์  แปลว่าผู้เป็นที่รักของดวงจันทร์  ตอนนี้ดวงจันทร์และแม้แต่เพื่อนๆ ยังไม่รักฉัน  แต่สักวันทุกคนจะเห็นฉันในสายตาบ้าง 

            เด็กสาวขี้เหร่ปาดน้ำตาแล้วไปเข้าเรียน  บอกตัวเองว่าการศึกษาจะยื่นโอกาสให้คนเรามีที่ยืนในสังคม  เธอจึงโฟกัสกับการเรียนแน่วแน่

            เวลาผ่านไปจนถึงเวลาสอบกลางภาค  ศศิกานต์เดินมาดู

คะแนนที่บอร์ดประชาสัมพันธ์ซึ่งอยู่ใต้อาคารเรียน  ซึ่งเป็นจุดที่นักศึกษาทุกคนเดินผ่าน  สายตาเธอจดจ้องไปที่บอร์ด  กระดาษเรียงตัวกันแน่นิ่งเหมือนจิตใจของเธอที่ไม่อาจหวั่นไหวเพราะรู้ผลลัพธ์ตั้งแต่วันสอบแล้ว  เธอเอื้อมมือไปเปิดดูชื่อของตัวเอง  เธอได้คะแนนท็อปทุกวิชา  บางวิชาก็ได้คะแนนเต็ม  ทุกสายตามองเธอเปลี่ยนไป  เธอมีฉายาใหม่คือ  กอริลลาตัวท็อป

            ศศิกานต์ใจชื้นขึ้น  ถึงกับร้องในใจว่า

          เยส!!

            ในตอนนั้นเองศศิกานต์สนใจจะเดินเข้าไปหาหนังสืออ่านในห้องสมุดประจำคณะบริหารธุรกิจ  เธอหันซ้ายหันขวาก่อนนั่งริมหน้าตา  แสงแดดทำให้อากาศหนาวในห้องสมุดอุ่นขึ้น  ก่อน

หันมาสนใจหนังสือที่เลือกมา

            "สวัสดี  ศศิ"  สุปรีย์เอ่ยเสียงสดใจ  ขณะนี้เป็นเวลาบ่ายสามมีคนประปราย  ศศิกานต์ชอบที่นี่  เพราะกลิ่นหนังสือทำให้ใจเธอสงบอย่างประหลาด  และช่วงนี้คนไม่ค่อยเข้าห้องสมุด  จึงไม่ต้องแย่งกันหาที่นั่ง  ไม่เหมือนตอนช่วงใกล้สอบ

            "สะ...สวัสดี  ปรีย์"  อีกฝ่ายไม่มั่นใจในตัวเอง  กดดันจนเหงื่อออกตามฝ่ามือ  เธออยากพูดอะไรเพื่อให้สุปรีย์ประทับใจในตัวเธอ  แต่จะพูดอะไรดี  ในหัวฉันมีแต่บทเรียนทั้งนั้น

            "เราเห็นแล้วนะ  ว่าศศิได้คะแนนท็อปทุกวิชาเลย"  สุปรีย์พูดต่ออย่างยิ้มแย้ม  ในใจคิดแอบเข้าข้างตัวเองว่า 

หวังว่าจะได้ผลนะ 

            "เราว่าจะขอให้เธอช่วยติวให้เราหน่อยได้ไหม  เราไม่ค่อยมีเวลาเข้าเรียน"

            "คือ...เรากลัวจะมีปัญหากับแฟนคลับของสุปรีย์  วันก่อน

เพิ่งโดนเทขยะใส่หัวมา"  ศศิกานต์บอกตามตรง

            "ถ้าเราสนิทกัน  คนอื่นจะได้เลิกเข้าใจผิดเรื่องศศิด้วยไง" 

            "ก็ได้  แต่เราสอนไม่ค่อยเก่งนะ"

            "เย้  ขอบคุณครับ"  สุปรีย์ยิ้มร่า  แทบจะเต้นตรงนั้นเลย  "เริ่มเลยไหม"

            "ได้สิ  เอาเรื่องไหนก่อน"

            พวกเธอสองคนนั่งในห้องสมุดจนห้องสมุดปิด  ก่อนไปสุปรีย์เกิดคำถามใจใน  และถามเธอเป็นคำถามสุดท้าย

            “ทำยังไงถึงจะได้คะแนนสูงขนาดนี้  ถึงอ่านหนังสือเท่ากัน   ก็ไม่ได้แปลว่าจะได้คะแนนเท่ากันสักหน่อย”

            “อันดับแรก  เป้าหมายในใจต้องชัดก่อน  ว่าเราอยากได้

คะแนนเป็นที่หนึ่ง  สองเรามีตารางวางแผนการเรียน  สามไม่ว่าจะยุ่งแค่ไหน  เราต้องแบ่งเวลามาอ่านหนังสือและทำแบบฝึกหัด  สี่  ตั้งใจฟังในห้องเรียนแล้วจดสรุปด้วยตัวเอง  ห้า ทบทวนบทเรียนเป็นประจำ  มหาวิทยาลัยไม่ค่อยมีการบ้าน  ก็เลยมีอิสระในการเรียน  ถ้าทำตามนี้ได้  คะแนนต้องเพิ่มอย่างแน่นอน  เราเคยเห็นเพื่อนคนหนึ่ง  อ่านหนังสือเตรียมสอบเอาวันสุดท้าย  แต่คะแนนเขาสูงมาก  เพราะเขามีต้นทุนทางสมองที่ดี  สำหรับศศิเอง  ไม่ได้มีต้นทุนขนาดนั้น  เลยต้องพยายามให้เยอะๆ ค่ะ”สุปรีย์พยักหน้าและจดเคล็ดลับลงสมุดโน้ตเล่มโปรด 

            ในห้องสมุดที่บรรยากาศพอเหมาะกับการอ่านหนังสือ  สองสาวนั่งติวด้วยกันบ่อยครั้ง  จนข่าวลือที่ว่าศศิกานต์แกล้งสุปรีย์ก็จางหายไป 

            ตอนนี้คนแบ่งออกเป็นสองพวก  พวกแรกไม่ได้คิดจะแกล้งดินคณะ  แต่อีกพวกชอบที่จะเห็นเธอนี้ได้รับความลำบาก  คนพวกหลังชอบนั่งใต้อาคารเรียน  เพื่อรอให้ศศิกานต์เดินผ่าน

            "มาแล้วๆ"  พวกเธอเอ่ยเบาๆ  ก่อนตะโกนเสียงดัง  "อุๆ  กอริลลามาแล้ว"

            ศศิกานต์หลบหน้า  รีบเดินผ่านให้ไวขึ้น  เธอไม่ได้โกรธ  ไม่รู้สึกว่ามีสิทธิโกรธ  ตัวตนเธอเล็กและด้อยค่ากว่านั้น  แค่อยากให้คนอื่นเห็นใจเธอบ้างก็พอ   มีนักศึกษาใจกล้ายื่นเท้าออกไป  เธอไม่ทันเห็นจึงเหยียบเข้าอย่างจัง  แถมน้ำหนักตัวหลักร้อยกิโลกรัมนั่นทำให้ขาเล็กที่ยื่นออกมาแทบจะหัก

            "โอ๊ย  ยัยบ้านี่" 

            "ขอโทษ  ศศิไม่ได้ตั้งใจ"  พูดเบาๆในลำคอ  จนไม่มีใครจับใจความได้ว่าเธอพูดอะไร  ตอนนี้คนหยุดดูดินคณะที่ยืนเหงื่อตกใต้อาคารเรียน  ทำให้คนแกล้งใจชื้นว่ากำลังทำให้มวลชนสนุกเหมือนดูละครที่ตัวร้ายหน้าตาอัปลักษณ์โดนสังคมเอาคืน  แต่ผิดกันที่ว่าศศิกานต์ในชีวิตจริงไม่เคยเป็นตัวร้ายเลยสักครั้ง

            "ไม่คิดจะขอโทษอีก" 

ตวาดไม่พอ  ยกมือจะตบ

            "เขาขอโทษแล้วนี่"  เสียงหนึ่งแทรกขึ้น  "ไม่เป็นไรนะคะ  ศศิ"

            สุปรีย์พร้อมเพื่อนๆ เดินผ่านมา ศศิกานต์ร้องไห้ออกมาเมื่อมีคนให้กำลังใจ  น้ำตาไหลแต่ไม่มีการสะอื้น  และเพียงชั่วครู่เธอก็ปาดมันทิ้ง

            "เราไปทำอะไรให้  ทำไมต้องเกลียดเราขนาดนี้"

            "เพราะเธอมันประหลาด  ไม่เหมือนใคร  เห็นหน้าแล้วอยากอ้วก"  นักศึกษาคู่กรณีเอ่ยเหยียดหยัน  คนถูกเอ่ยถึงเตรียมวิ่งหนีไป  แต่สุปรีย์จับมือเธอเอาไว้

            "ไม่เป็นไรนะ"  ร่างบางถาม  จิตใจแห้งฝาดของอีกฝ่ายได้รับความชุ่มชื่นขึ้น  เธอรับรู้ตั้งแต่นั้น  ว่าหัวใจเธอเต้นผิดจังหวะเมื่อนึกถึงสุปรีย์

            ศศิกานต์นั่งบนรถสองแถวเพื่อไปเรียนยังอาคารเรียนประจำคณะของเธอ  หญิงสาวหยิบมือถือออกมา เธอแอบเข้าไปดูในห้องกลุ่มของคณะ  คลิปถูกทิ้งขยะใส่หัวยังมียอดคนดูเป็นอันดับหนึ่ง  จากนั้นเลื่อนดูไปเรื่อยๆ ก็พบว่าคลิปดินด่าดาวแทบจะไม่มีความเคลื่อนไหวแล้ว

            สุปรีย์ออกมาโพสต์รณรงค์ให้เลิกแกล้งศศิกานต์  คนร่างสูงกดเข้าไปดูโปรไฟล์  ใจอยากจะกดขอเป็นเพื่อน  แต่ห้ามมือเอาไว้  เพราะกลัวสุดใจว่าเธอจะไม่รับเป็นเพื่อน  กระแสความคิดจุดประกายขึ้นอีกครั้ง  บางทีเธอน่าจะลองเข้าอินสตาแกรมด้วย  จากนั้นกดไม่กี่ครั้งก็เจอ  รูปภาพส่วนใหญ่ของสุปรีย์เป็นรูปของกิน  เธอสองคนก็ชอบอะไรเหมือนกัน 

อย่างกับเนื้อคู่

หญิงสาวอมยิ้ม  แต่ห้ามมุมปากไม่ให้ยกสูง  เพราะรอยยิ้มนั่นดูน่ากลัวสำหรับคนอื่น 

            ศศิกานต์มาถึงก่อนเวลา  จึงเดินมารอหน้าห้องเรียน

            “สวัสดี กอริลลา”

            เสียงทักอย่างเป็นมิตร  แต่จะดีกว่านั้นถ้าไม่มีคำว่ากอริลลา 

            ศศิกานต์หยิบหูฟังมาเสียบหู  ไม่อยากได้ยินคำเรียกชวนหดหู่นั่นอีก  แต่คนใจกล้าดึงหูฟังออก  แล้วผลักเธอ  หญิงสาวแทบเก็บน้ำตาไว้ไม่อยู่  น้อยใจว่าตัวเองโดนแกล้งอีกแล้ว  แต่ก็บอกตัวเองว่า  ถ้าไม่นั่งแถวหน้า  ก็จะมองกระดานไม่เห็น  และไม่สามารถจดจ่อกับบทเรียนได้เท่าที่ต้องการ

            บังเอิญที่ดินคณะกับดาวคณะเรียนห้องเดียวกัน  เธอพยายามห้ามตัวเองไม่ให้มองหน้าเธอ  ทั้งที่ดาวมหาวิทยาลัยคนนี้จะส่องประกายด้วยรอยยิ้ม  และห้อมล้อมไปด้วยผู้คน  แม้ว่าจะนอกเวลาที่ต้องติวหนังสือกัน  เธอก็ยังมองหา  จนเพื่อนๆ ต้องสะกิด  เมื่อเห็นว่ามีคนแอบตามเธออยู่

            "ขอ...ขอโทษ"  หลบตาต่ำ  ก่อนจะเลี่ยงไปอีกทาง  เสียงในหัวบอก

 ฉันควรเจียมตัวมากกว่านี้  แค่ได้คุยกันบ้างก็มากพอแล้ว  ยังหวังอะไรไปมากกว่านี้อีกนะ

            "ยังถูกแกล้งอีกไหม"

            "เปล่า"  ศศิกานต์ปด  เพราะไม่อยากให้เป็นห่วง

            "ขนาดผู้ชายหล่อๆ ยังพิชิตใจยัยปรีย์ไม่ได้เลย  กอริ... หมายถึง ศศิก็อย่าหวังเลยดีกว่า"  เพื่อนคนหนึ่งของร่างบางเอ่ย  ออกจะเห็นใจที่เธอโดนแกล้งและไม่อยากซ้ำเติมอีก

            "ขอ...เป็นแฟนคลับได้ไหม  เห็นว่าเป็นนางแบบด้วย"    ศศิกานต์รวบรวมความกล้าถาม  รอคำตอบอย่างกระสับกระส่าย

            "อย่าเลยแก  ไปกันเหอะ  อันตรายนะเว้ย"  เพื่อนอีกคนพูด

            "ได้ค่ะ  แต่ห้ามแอบถ่าย  ห้ามจับเนื้อต้องตัว  และห้ามคุกคาม  เราคุยกันเฉพาะเรื่องติวนะคะ"

ศศิกานต์พยักหน้าและยิ้ม  เป็นยิ้มที่สดใสที่สุดตั้งแต่สุปรีย์ได้เจอเธอดินคณะตัดสินใจบางอย่างอยู่นาน  เธออยากให้ตัวเอง

คู่ควรกับสุปรีย์  อย่างน้อยต้องมีเงิน  แต่งานไหนจะทำเงินให้เธอได้  ในเมื่อวุฒิการศึกษาเธอนั้นยังแค่อยู่ในระหว่างการเรียนมหาวิทยาลัยเท่านั้น  คำตอบผุดขึ้นในใจ   ถ้าไม่ได้ด้วยสมอง  งั้นก็ต้องใช้แรง  และการใช้แรงครั้งนี้จะทำให้ชีวิตเธอเปลี่ยนไปอีกครั้ง