บทที่ 7 การปรากฎตัวของแม่

          ข่าวในฟีดเฟซบุ๊คโชว์แต่รูปที่ศศิกานต์  คบซ้อนกับดาราสาวอยู่สองคน  มีชาวเน็ตให้สัมภาษณ์ว่าอยู่แถวย่านนั้น  และเห็นสุปรีย์กับศศิกานต์เดินด้วยกัน  กินข้าวด้วยกันบ่อยครั้ง  แต่ล่าสุดก็เจอเกลด้วย  เรียกว่าตอนนี้เสียงในเน็ตคิดว่าเขาที่เป็นคนเจ้าชู้ 

            ต้นสังกัดปวดหัวกับข่าวนี้  และต้องเรียกพวกเขามาคุยในวันซ้อมการแสดง   ผู้จัดละครยืนกอดอก  ศศิกานต์ทำหน้าซีด

            "ห้ามไปกินข้าวกันสองต่อสอง  ไม่ว่าจะกับใครทั้งนั้น"  ผู้จัดละครออกคำสั่ง

            "ค่ะ"

            ศศิกานต์ตอบ  เหลือตัวเล็กนิดเดียว

            "มีอะไรที่พี่ไม่รู้อีกไหม"

            "ค่ะ  ศศิไม่ได้คบกับทั้งสองคนค่ะ" 

            "ไอ้นี่มันบริหารเสน่ห์ใช่ไหม"  ผู้กำกับถาม  ม้วนบทละคร

มาตีมือตัวเองอย่างเอาเรื่อง

            "เปล่าคะ  คือเรายังไม่ได้รู้จักกันมากพอที่จะคบกันได้"

            "นั่นไง"

            "เรา..."

            สุปรีย์รีบจับมือกับศศิกานต์  เพื่อห้ามไม่ให้พูด  เธอเดาได้เลยว่าเจ้าตัวจะพูดเรื่องที่อยู่บ้านหลังเดียวกัน

            "ศศิยังใหม่  เดี๋ยวปรีย์สอนเขาเองค่ะ"

            "เราจะแก้ปัญหานี้อย่างไรดี"  ผู้กำกับหันมาปรึกษาผู้จัดละครซึ่งเป็นหญิงวัยกลางคน  ที่เคยเป็นอดีตดาราดัง  สวมชุด  แบรนด์เนมทั้งตัว  ผมสั้นสีดำขลับ

            "ก็ไม่ยากค่ะ  แค่ลงคลิปทีเซอร์ความรักของทั้งสามคนในละครเรื่องใหม่  ถ่ายวันนี้เลย"

.

.

            ไกลออกไปอีกเขตหนึ่ง  หญิงวัยห้าสิบกำลังจ้องข่าวในมืออย่างตื่นเต้น  เธอจำได้ทันทีว่าผู้ที่กำลังเป็นข่าวคือสายเลือดของเธอที่ถูกทิ้งไปสิบกว่าปีตั้งแต่ตอนที่ลูกสาวคนสุดท้องเพิ่งเจ็ดขวบ  เพราะศศิกานต์ยังคงใช้ชื่อเดิม  แต่เกือบไม่เหลือเค้าคนเดิม  อย่างไรก็ตามด้วยความเป็นแม่  ทำให้เธอจำหน้าได้ในทันที  และแม้รายการทีวียังไม่แสดงนามสกุล  แต่เธอก็จำได้ว่านี่คือลูกสาวเธอ  เมื่อก่อนลูกสาวคนสุดท้องมีหน้าตาอัปลักษณ์  ทั้งๆ ที่พี่สาวสองคนของเธอหน้าตาดี  คนหนึ่งเป็นนางงาม  อีกคนเป็นดารา  เธอจึงทิ้งลูกสาวคนสุดท้องไว้กับแม่  เมื่อคิดได้ดังนั้น  ก็เดินทางมายังทาวน์เฮ้าส์เพียงหลังเดียวที่แม่เธอทิ้งไว้ให้หลานสาว

            "ศศิ"  เรียกด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ  "นี่แม่ไงลูก"

            คนตาคมมองอย่างไม่เชื่อสายตา   ศศิยังเหลือแม่อีกคน  แม่ที่ไม่เคยติดต่อกลับมา

            ทั้งสองใช้เวลาอยู่ด้วยกัน  ตั้งแต่บ่ายจนกระทั่งเย็นค่ำ

            ศศิกานต์เล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนอีกสามคนรับฟังบนดาดฟ้าเหมือนเช่นเคย  ยามกลางคืนสายลมร้อนแปรเปลี่ยนเป็นสายลมเย็นพัดมาต้องผิวกาย  พวกเขารวมตัวกันราวกับญาติสนิทที่มักพึ่งพากันและกัน 

            "แม่บอกว่าพี่สาวแต่งงานกันหมดแล้ว  พึ่งตัวเองได้หมดแล้ว  ก็เลยเป็นห่วงแค่เรา"

            "พี่ว่า  มันแปลกๆ นะศศิ  ทั้งๆ ที่รู้ว่าศศิอยู่ที่ไหนมาตลอด แต่ไม่เคยมาหาเลย  จะมาก็วันที่รู้ว่าได้เป็นดารานำ"  ซีเป็นคนคุยตรงไปตรงมาเสมอ  และเธอก็เป็นห่วงน้องสาวคนนี้จากใจจริง

            "แม่จำเป็น  พี่ซี  เลยเลี้ยงลูกได้แค่สองคน  อีกคนก็ฝากยายไว้"

            "พี่ว่าเพราะผลประโยชน์มากกว่า"

            "ถึงจะเป็นแบบนั้นก็เถอะ  การให้อภัยไม่ใช่ความอ่อนแอ  ศศิยินดีจะให้โอกาสแม่"

            "เดาว่าแม่คงมาขอเป็นผู้จัดการส่วนตัวอะไรแบบนี้ใช่มะ"  ธนูเอ่ยขึ้นอย่างรู้ทัน

            "ปรีย์ก็ไม่รู้นะว่าความจริงเป็นยังไง  แต่มีใครสักคนที่รักเราอย่างจริงใจก็ดีนะ"  สุปรีย์เอ่ยแทนใจคนตาคม

.

           ความทรงจำของศศิกานต์กลับมาอีกครั้ง

            ในร้านกาแฟที่ศศิกานต์ไปนั่งกับเพื่อนนักแสดงบ่อยครั้ง  เธอชั่งใจว่าจะพาแม่ไปคุยในบ้านหรือร้านนี้ดี  สุดท้ายเลือกร้านนี้เพราะบรรยากาศร้านสวย  อยากถ่ายภาพเธอกับแม่ไว้ดูทีหลัง  เพราะรูปสุดท้ายที่มีคือตอนเธออายุเจ็ดขวบ

            ศศิกานต์ไม่คุ้นกับการมีแม่ในชีวิต  เธอไม่รู้จะเริ่มต้นชวนคุยอย่างไร  แต่จำที่ยายเคยบอกได้ว่า  ผู้ใหญ่จะเป็นฝ่ายชวนคุยเอง  เธอแค่ตอบคำถามและถามเท่าที่อยากรู้ก็พอ

"แม่ได้คุยกับคุณเกลแล้ว  เธอสนใจลูกมาก"  อภิชญาแต่งปกเสื้อให้ลูกสาว  คนร่างสูงเอามือถือออกมารอจังหวะดีๆ เพื่อขอแม่ถ่ายรูปคู่  "แม่รู้ว่าลูกชอบผู้หญิง  ถ้าเป็นคุณเกลก็คงดี  เธอทั้งรวย  สวย  และเก่ง  ถ้าคบกันเธอจะซัพพอร์ตลูกได้"

            "แต่แม่คะ  หนูมีคนที่ชอบอยู่แล้ว"  หญิงสาวแย้ง  นึกถึงหน้าคนที่ชอบ  มือถือถูกดันออกมาจากในกระเป๋าถือ  และเธอก็ตัดสินใจเก็บมันกลับเข้าไป  เพราะเรื่องที่คุยทำให้หมดอารมณ์จะถ่ายรูปคู่กันอีก

            "เราคุยกับคนหลายๆ คนก็ได้  อย่าเพิ่งไปผูกมัดตัวเองกับใคร  หาคนที่ดีที่สุด  คนที่ใช่ที่สุด  แล้วก็ค่อยเลือกเป็นคนสุดท้าย  เชื่อแม่  พี่ๆ ที่แต่งงานกับผู้ชายรวยๆ ก็เพราะแม่เลือกให้  ส่วนลูกที่ชอบผู้หญิงก็ไม่เป็นไรนะ"  เธอแสดงละครอย่างแนบเนียน  ทั้งที่ในใจเตรียมจะหาทางทำให้เธอขายออกในตลาดแมส  ไม่ใช่ตลาดเฉพาะกลุ่ม

            สองแม่ลูกกอดกัน  ลูกสาวน้ำตาซึม  รู้สึกคิดถึงแม่มาตลอด  ไม่ว่าจะคุยเรื่องไหน  เธอก็อยากคุยด้วย

            "หนูเกลน่ารักนะ  แม่ถามว่าชอบลูกได้ยังไง" 

            "คะ"  ถามทั้งๆ ที่แปลกใจ  ว่าทำไมเกลถึงชอบเธอ  ทั้งๆ ที่เธอยังไม่ได้ทำอะไรให้เกลมาชอบ

            "เขาบอกว่า  ตอนที่ลูกไปแคสตัว  ลูกไม่รู้จักเธอ  ก็เลยไม่สนใจจะยิ้มให้  แต่พอได้สบตากัน  เธอก็หัวใจเต้น  เหมือนในนิยายเลยเนอะ  เขาบอกว่าลูกดูถ่อมตนและซื่อสัตย์   แม่อยากได้ลูกสะใภ้แบบนี้มานานแล้ว  คนที่มองกันภายใน"

            "ค่ะ  คือ..."

            เธอตอบตะกุกตะกัก  จนกระทั่งอภิชญาถามขึ้นอีกคำถาม  เมื่อเห็นจมูก  ตา  ปาก  และกรามที่แสนเพอร์เฟคของลูก

สาว

            "บอกแม่มาหน่อย  ที่ลูกสวยขึ้นเพราะมีดหมดใช่ไหม"

            "ค่ะแม่  หนูลดน้ำหนักด้วยค่ะ"

            "เรื่องธรรมดา  ถ้าไม่มีใครถามก็ไม่ต้องเล่าให้ใครฟัง  เชื่อแม่นะ" 

            "ค่ะ"

            ในสายตาลูกสาว  แม่ของเธอออกจะชอบบงการไปบ้าง  แต่เธอคิดว่าแม่ที่ไหนก็เห็นลูกเป็นเด็กเสมอ

            "แม่ขอโทษนะที่ไม่ได้มาตอนยายเสีย  พอดีแม่ได้ข่าวหลังเผายายไปแล้ว"

            "แต่แม่ก็ไม่ได้มาเยี่ยมหนูเลย  หนูไม่รู้จะติดต่อแม่ได้ยังไง"

           เธอตัดพ้อแม่  น้ำตาซึมเล็กน้อย

            "โธ่  คนดีของแม่  มาแลกเบอร์  แลกไลน์กันไว้นะลูกนะ"  เธอเอ่ยอยู่ฝ่ายเดียว  และยังเอ่ยต่อ  "แล้วผู้จัดการส่วนตัวละ  มีหรือยัง"

            "ก็ยังไม่ได้เซ็นต์สัญญานะคะ  แต่น่าจะเป็นพี่สกาว"

            เอ่ยอย่างซื่อๆ  เพราะเธอไม่รู้จักใคร  บางทีอาจจะปรึกษาสุปรีย์ก่อนก็ดี

            "ไม่ได้ๆ  ให้แม่จัดการเรื่องนี้ดีที่สุด"

            "ค่ะ"

            "เอาเบอร์ต้นสังกัดมา  แม่จะจัดการเอง"

            อภิชญาเอ่ย  ตามที่วางแผนมาตั้งแต่แรก  สินค้าชิ้นใหม่ของเธอกำลังจะติดตลาด  เธอจะเป็นคนที่ได้กำไรจากสินค้าชิ้นนี้  และทุกอย่างก็อยู่ภายใต้การควบคุมของเธอ  เพราะเธอเป็นคนคลอดสินค้าชิ้นนี้ออกมาเอง