บทที่ 10 แผนการร้ายทำลายรัก

            เพราะศศิกานต์เป็นคนเคยอ้วนจึงต้องออกกำลังกายทุกวันเพื่อรักษาหุ่นเอาไว้  เธอสวมรองเท้าปอนๆ พร้อมกับเสื้อกล้ามครอป ทับด้วยเสื้อวอร์มและกางเกงขาสั้น  วิ่งไปตามถนนแถวบ้านเธอ 

ในเวลารุ่งเช้ายังแทบไม่มีคนเดินออกมาริมถนน  เกลทราบดีกว่าศศิกานต์จะมาในเวลาไหน  จึงตั้งใจใส่เสื้อกล้าม     ครอปสีฉูดฉาดเช่นกัน  กางเกงสั้นโชว์ขาอ่อน  วิ่งตามแรร์ไอเท็มแห่งวงการ LGBTQ

            ศศิกานต์โชว์หน้าสวยและหุ่นแซ่บ  แถมดวงตาคู่นั้นยังสะกดคนไว้อยู่หมัด  แค่มองก็คิดต่อไม่ออกแล้วว่าจะต้องพูดอะไร

            เกลจำวิธีที่เธอเห็นในบทละครของเพื่อนนักแสดงได้  แค่แต่งตัวยั่วยวน  ก็ทำให้คนที่สนใจมองเห็นเธอในสายตา  เธอสะบัดผมสั้นเบาๆ  เผยให้เห็นเหงื่อเม็ดโต  เพื่อเรียกความเซ็กซี่ได้อยู่หมัด

            "อากาศร้อนนะคะ  ไปหาน้ำเย็นๆ ดื่มกันไหม"  เกลทำท่ายั่วยวน  และอีกฝ่ายก็เข้าใจท่าทีแบบนั้น  แต่เธอแค่ยิ้มตามมารยาท

            "คุณเกลกลับก่อนได้เลยนะคะ  ศศิจะคูลดาวน์ก่อน"

นักแสดงลูกครึ่งไม่พูดตอบ  แต่ดันหน้าอกหน้าใจให้เห็นชัดขึ้น  คนตาคมมองแวบเดียวเพื่อเช็ค 

          แค่แวบเดียวเท่านั้นเอง 

          ศศิกานต์ปลอบตัวเอง  เกลมองไม่เห็น  จึงเอ่ยออกมาด้วยความขัดใจ

            "ปรีย์มีอะไรที่เกลไม่มีคะ ในวงการเขารู้กันหมด  ว่าเธอเจ้าชู้จะตาย  คุณศศิหยุดเธอไม่ได้หรอก"

            "นั่นเป็นเรื่องของเราสองคน..."  ปากหยุดคำว่าคนอื่นไม่เกี่ยวเอาไว้  แต่ได้ผลไม่ต่างกับได้พูดออกไป  ลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่นหน้าแดงขัดกับผิวสีขาวละเอียด

            "ตอบมาก่อนสิคะ  ว่าปรีย์มีอะไรที่เกลไม่มี  ไม่งั้นวันนี้เกลไม่ไปจริงๆ ด้วย"

            เธอเค้นคอ  หากเป็นแฟน  ระดับความกดดันจะสูงกว่านี้

"เธอสนุก  มีเสน่ห์  น่ารัก  เจิดจ้า  แค่นึกถึงก็ยิ้มได้แล้ว"

            เกลมองดวงตาคมนั้น  ส่องประกายเมื่อนึกถึงอีกฝ่าย  ทำให้เธอแทบคลั่ง

            "กรี๊ดดดด  วันหนึ่งคุณศศิจะต้องหันมาชอบเกล  คอยดูนะคะ  ถ้าจำบทสัมภาษณ์ได้  เกลเคยให้สัมภาษณ์ในนิตยสารวัยรุ่นวัยใส  ว่าไม่มีอะไรที่เกลทำไม่ได้"

            สาวลูกครึ่งกลับไปซ้อมหน้ากระจก  บอกตัวเองให้สดใส  สนุกสนาน  เธอทักทายกระจกเป็นร้อยๆ รอบ

            เมื่อเริ่มบ่าย  คนร่างสูงมาถึงกองถ่าย  และทั้งๆ ที่เกลไม่มีคิววันนี้  แต่ก็ยังมากอง  ขอให้ซีช่วยเปลี่ยนลุค  ถักเปียรอบหัว  ปล่อยผมด้านหลัง  ดูเหมือนเจ้าหญิงแสนอ่อนหวาน  เธอเดินไปอย่างมั่นใจ  ซีคือมือหนึ่งในวงการ  วางใจได้

            "สวัสดีค่าาาา"  ทำเสียงลากยาวเพื่อเรียกความสดใสให้

ตัวเอง

            "สวัสดีค่ะ  คุณเกล"  ศศิกานต์ไม่สนใจเธอเหมือนเดิม  หันไปท่องบทในมือ  

            เธอพยายามอย่างหนักแล้ว  เกลโกรธจัด  ขว้างรองเท้าส้นสูงใส่หลังหญิงสาว  น้ำตาไหลอาบแก้ม  ก่อนวิ่งหายไป

            คนในกองมองตามละครชีวิต  แล้วหันไปซุบซิบกัน 

            จนกระทั่งค่ำ  ศศิกานต์เพิ่งมีเวลาเช็คโทรศัพท์  แม่ไลน์หาเธอหลายสิบข้อความ  แต่เจ้าตัวไม่ได้อ่านกลับโทรหาโดยตรง

            "ค่ะแม่"  เธอถามเลิกคิ้ว

            "ไปหาคุณเกลเดี๋ยวนี้เลยนะ  ลูกไปทำอะไร  ทำไมเธอถึงเสียใจขนาดนั้น"

            "แล้วทำไมหนูต้อง...ก็ได้ค่ะ เธออยู่ไหนคะ"  ศศิกานต์ถามอย่างเสียไม่ได้  อย่างไรก็ต้องแสดงละครด้วยกัน  จะให้ไม่สนใจเลยก็ไม่ได้ 

            ศศิกานต์เดินทางมาถึงร้านคาราโอเกะ  เสียงร้องเพลงผิดคีย์ดังออกมาจากร้าน  คนตัวสูงสงสัยว่า

ใครกันนะที่ใจกล้าร้องเพลงเสียงดังขนาดนี้

          ยิ่งเดินเข้ามายิ่งเห็นว่าคนที่ร้องเพลงอย่างเสียสติคือเกลนั่นเอง  ที่บัดนี้ลิปสติกสีแดงถูกมือเช็ดจนเปื้อนปาก  ผมถักเปียถูกแกะออกจนหมด

            "นี่คุณเกลเมาเหรอคะ"  ถอนหายใจแล้วถามด้วยความเป็นห่วง

            "ม่ายยย  เกลไม่เคยเมา  เกลไม่ดื่มค่ะ"

            "แต่กลิ่นเหล้าหึ่งเลยนะคะ"

            ลูกค้าและพนักงานในร้านเห็นศศิกานต์ก็จำเธอได้  หยิบมือถือขึ้นมาถ่ายคลิปกันใหญ่  สองดาราสาวเพิ่งเป็นข่าวไม่นาน  ยิ่งทำให้คนสนใจเรื่องพวกเธอ

            "เรากลับกันเถอะค่ะ  แม่บอกให้มารับคุณเกล"

            "ถ้าแม่ไม่บอก  ก็ไม่มาเหรอค่าาาา  ฮือ...ฮือ"  ลากเสียงแล้วร้องไห้

"สนศศิอะไรเบอร์นั้น  ศศิไม่เคยทำอะไรให้คุณเกลชอบเลยนะคะ"

            "แค่เป็นคุณศศิ  เกลก็ชอบแล้ว"  ทำปากจู๋เหมือนจะจูบอีกฝ่าย  แต่โดนหันหน้าหนี  "เป็นเกลไม่ได้เหรอคะ"

          เกลใช้โอกาสที่เขาก้มลงพยุง  ดันหน้าเข้าไปจูบคนตาคมอีกครั้ง  แต่โดนผลักออกมา  ไม่รู้สึกเป็นจูบที่แสนพิเศษราวกับผีเสื้อบินในท้องเหมือนที่จูบกับสุปรีย์ 

            คลิปนี้ถูกเผยแพร่จนดังไปทั่วโซเชียล

            คนร่างบางนั่งดูคลิป  น้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัว  ไม่ว่าอีกฝ่ายจะส่งข้อความไปกี่ข้อความก็ไม่อ่าน  ศศิกานต์เดินวนไปเวียนมาอยู่ในห้องนอนตัวเอง  ก่อนดึงธนูไปคุยบนดาดฟ้าทาวน์เฮ้าส์

            "ศศิไม่เข้าใจปรีย์เลย  ธนู"  เธอระบายด้วยความอัดอั้นกับเพื่อนร่วมบ้าน

            "แบบนี้นะ  ศศิฟังธนูก่อน"  เขายกมือขึ้นให้อีกฝ่ายหยุดเดินไปเดินมา  "ตอนนี้ปรีย์คงกำลังจิตตก  เพราะศศิไปจูบกับคนอื่น  ทั้งที่เคยหวานไว้กับเจ้าตัวขนาดนั้นแล้ว"

            "นี่ธนูเคยเห็น..."  คนตาคมเขินอาย  อีกฝ่ายยิ้มยอมรับเพราะเขาได้ยินจากดาดฟ้า  "คิดอย่างนั้นเหรอ  ก็ดีนะ  ที่เขารู้สึกกับเราแบบนั้น" 

            "เธอต้องเคลียร์กันนะ  ไม่ว่าจะโกรธหรือผิดหวังแค่ไหน  เพราะแฟนๆ จะดูออกว่าพวกเธอฝืนทำดีต่อกัน"

            "แต่คลิปก็ชัดเจนแล้วนะ  ว่าเราถูกจูบ  แล้วเราก็ผลักเธอ

ออกด้วย  ปรีย์ไม่มีเหตุผลเลย"

            "ความหึงพอมันเกิดขึ้นแล้ว  ก็หน้ามืดตามัวเหมือนกันหมด  อย่าคิดเรื่องอีโก้  ให้คิดมากๆ ว่ากองต้องดำเนินต่อไปเพราะเธอทั้งสองคน"

            เช้าอีกวัน  สุปรีย์ออกมาจากบ้านพักก่อน  แต่มาถึงทีหลังศศิกานต์  ก่อนคนร่างบางจะถึงคิวแต่งหน้า  คนตาคมก็ดึงเธอเข้ามานั่งในรถติดฟิล์มมืด  ประจันหน้ากัน

            "ไม่งอนได้ไหม"

            อีกฝ่ายเงียบไม่ตอบคำถาม

            "ไม่มีอะไรจริงๆ นะ"

            "รู้แล้วว่าปรีย์ไม่มีสิทธิโกรธ  ศศิแค่มาช่วยปรีย์เฉยๆ"    สุปรีย์เอ่ย  ส่วนศศิกานต์ทำแก้มป่อง 

            "งอนแล้วนะ  พูดแบบนี้"  คนร่างสูงตัดพ้อ

            "ไปแล้ว"  เตรียมเปิดประตูรถ  ไม่สนใจเพราะกำลังมีอารมณ์

            "เดี๋ยวก่อน  แต่เขาดึงเราไปจูบ  เราผิดอะไร"  คนตาคมถาม  จ้องไปยังดวงตาของอีกฝ่ายอย่างจริงจัง  รอคอยคำตอบ

            "ก็.."  เงียบแทนคำตอบอีกครั้ง

            "ก็อะไร"  บีบแก้มคนร่างบางจนเธอทำปากจู๋  อดที่จะหัวเราะเองไม่ได้

            "ก็คนมันหึง"

            ทั้งสองคนถอนหายใจที่มีคนปากตรงกับใจ

            "น่ารัก"  ไม่พูดเปล่า  แต่ศศิกานต์จุ๊บเบาๆ ที่หน้าผากทีหนึ่ง  "งั้นดีกันแล้วนะ"

            "ก็ได้ค่ะ  ไหนๆ เราก็อยู่กับดวงใจของดวงจันทร์นี่นา 

ขนาดดวงจันทร์ยังยอมให้เป็นที่รักให้  แล้วปรีย์เป็นใคร  จะไปต่อต้านศศิได้" 

            ศศิกานต์แอบใจเต้นกับความหมายลึกซึ้งที่โดนเรียกแทนชื่อจริงของเธอ 

สุปรีย์เป็นนักล่าตัวจริง  เธอใส่ใจกับเหยื่อ  และเอ่ยคำหวาน  จนทำให้แทบจะต้านทานไม่ไหว  ศศิเองก็ติดอยู่ในวังวนเกมส์นี้สินะ  เธอบอกกับตัวเอง