บทที่ 12 เหนื่อย

คนตัวโตร่างกายหนักอึ้ง สมองเบลอ ตาลอย ซีถอนหายใจเมื่อเห็นว่าขอบตาดำคล้ำ แต่ไม่มีหน้าไหนที่เธอแต่งแต้มไม่ได้ หลังจากนั้นหญิงสาวดูเหมือนนอนหลับเต็มอิ่มมาทั้งคืน มีคนสังเกตเห็นแค่ไม่กี่รายว่าศศิกานต์นอนไม่พอ

ที่จริงอยากบอกแม่ แต่เธอเกรงใจ เสียงในใจเอาแต่บอกว่า เราเพิ่งดีกับแม่ได้ไม่นาน อยากให้แม่รักศศิมากกว่าใคร เพื่อทดแทนช่วงเวลาที่ห่างหายกันไป

"ซีนวันนี้ พี่บอกเลยว่าหินมาก แล้วเรายังไม่ได้ซ้อมการแสดงด้วย" ศศิกานต์สติกลับมาอยู่กับตัว สองนักแสดงสาวตั้งใจฟังผู้กำกับบรีฟอยู่ข้างหน้าเขา "พวกเอ็งต้องร้องไห้ ฮ่าๆๆ"

หัวเราะเหมือนสะใจที่นักแสดงกำลังตกที่นั่งลำบาก

อภิชญาเดินมาบรีฟลูกสาวอีกที เธอเดินจูงมือลูกสาวไปใต้ต้นไม้ แสงแดดลอดผ่านกิ่งไม้เป็นเหมือนสปอร์ตไลท์ขนาดเล็กที่ส่องอยู่ตามหัวสองแม่ลูก ผู้คนเดินขวักไขว่แต่คนในกองไม่มีใครสนใจเพราะต่างก็ทำหน้าที่ตนเองอยู่

"ศศิ ลูกต้องนึกถึงเรื่องแย่ๆ แล้วก็ร้องไห้ออกมา คิดว่าหมาที่รักกำลังจะตาย หรือไม่ได้เจอแม่อีก อะไรทำนองนี้นะลูก พี่ๆ ลูก เขาแสดงบทน้