|PART 9| ผลกระทบจากฟีโรโมน

|PART 9|

ผลกระทบจากฟีโรโมน

กอริลลาตัวเมียกลายพันธุ์ในร่างของหญิงสาวหุ่นนักกีฬาปีนขึ้นไปบนต้นไม้ที่อยู่สูงเหนือศีรษะของเหอไป๋เหยียน ในมือของมันถือหินก้อนใหญ่เอาไว้เพื่อรอให้เหอไป๋เหยียนมาอยู่ในจุดที่มันตั้งใจไว้ จากนั้นจึงโยนก้อนหินลงไป

เหอไป๋เหยียนไม่ทันได้ระวังตัว พอแหงนหน้าขึ้นไปมองก็เห็นหินก้อนใหญ่กำลังหล่นลงมาด้วยความเร็ว คราแรกคิดว่าคงหลบไม่พ้น จู่ ๆ หินก้อนนั้นก็เปลี่ยนทิศทางไปอีกฝั่งโดยปลายเท้าของผู้ที่ติดตามมา

"เป็นยังไงบ้าง นายบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า" เซียวเยว่ถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง

"จะเป็นอะไรล่ะ ถ้านายมาช้ากว่านี้อีกนิด ฉันคงได้ไปนอนคุยกับไส้เดือนกลายพันธุ์ที่อยู่ใต้ดินแล้ว"

เพราะกลิ่นฟีโรโมนของเหอไป๋เหยียนทำให้เซียวเยว่ตามหาตัวได้ไม่ยาก พอคิดแบบนี้ จึงรู้ว่าเครื่องติดตามที่สวมอยู่บนคอของเหอไป๋เหยียนกแทบไม่มีประโยชน์อะไร

"ขอโทษที พอดีทางนั้นมีเรื่องยุ่งยากนิดหน่อย ตอนนี้อวี่หลางกำลังจัดการอยู่"

บริเวณที่ใช้จัดงานโคมลอยมีเซียวอวี่จัดการเคลียร์พื้นที่ก่อนที่ตำรวจจะมาถึง ส่วนเซียวเยว่แยกตัวมาตามเหอไป๋เหยียนโดยอาศัยกลิ่นฟีโรโมนที่ฟุ้งกระจายอยู่ภายในป่า เมื่อมาถึงก็พบลิงกอริลลาตัวเมียกำลังลอบทำร้ายเหอไป๋เหยียนจากที่สูง จึงพุ่งตัวเข้าไปช่วยโดยอาศัยฝีเท้าของหมาป่ากลายพันธุ์ เพียงเสี้ยววินาทีก็มาถึงตัวเหอไป๋เหยียนและปกป้องเอาไว้ได้

"โฮกกก..แกเป็นใคร ถ้าไม่อยากตายก็ทิ้งตัวเมียนั่นไว้และรีบไปซะ!!"

ยังไม่ทันได้รับขวัญคนรักก็ถูกขัดจังหวะเข้าเสียก่อน สัตว์กลายพันธุ์ตัวผู้ที่กำลังติดสัดเห็นเซียวเยว่ก็คิดว่าเป็นศัตรูที่เข้ามาแย่งชิงตัวเมีย พวกมันอาศัยจำนวนที่มากกว่าพากันเข้ามารุม หารู้ไม่ว่าหมาป่าหนุ่มกำลังโกรธจัดที่พวกมันคิดจะผสมพันธุ์กับไป๋เหยียนของเขา

"หน็อย..คิดจะผสมพันธุ์กับคนของฉันเหรอ แม้แต่ปลายเส้นผมพวกแกก็อย่าหวังจะได้สัมผัสเลย"

พูดจบเซียวเยว่ก็คืนร่างเป็นหมาป่าขนสีดำสนิท ดวงตาสีเพลิงปรากฏขึ้นในความมืดก่อนกระโจนเข้าใส่สัตว์กลายพันธุ์เหล่านั้นด้วยความโกรธเกรี้ยว ไม่เปิดโอกาสให้พวกมันได้ตอบโต้ และฆ่าทิ้งโดยไม่ฟังคำอ้อนวอน สัตว์กลายพันธุ์แม้จะกลายร่างเป็นมนุษย์ได้แล้วแต่พวกมันยังไม่ทิ้งสันดานของสัตว์ป่า นับว่ายังห่างไกลจากความเป็นมนุษย์นัก ความตายเป็นสิ่งที่เหมาะสมกับพวกมันที่สุดแล้ว

"ซะ..เซียวเยว่.."

เมื่อจัดการกับสัตว์กลายพันธุ์ตัวสุดท้ายแล้ว เสียงเรียกของเหอไป๋เหยียนก็ดังขึ้น ร่างอรชรทรุดลงกับพื้นอย่างคนหมดแรง เห็นแบบนั้นแล้วหมาป่าหนุ่มจึงเข้ามาดูอาการของเหอไป๋เหยียนโดยทันที กลัวว่าจะได้รับบาดเจ็บตอนที่เขาไม่อยู่

"ไป๋เหยียน นายเป็นอะไรไป อุ๊บ!!"

"ยังจะมาถามอีก รีบพาฉันกลับปิงเจี๋ยเร็ว!!"

เซียวเยว่เข้ามาประคองร่างของเหอไป๋เหยียนและได้กลิ่นฟีโรโมนที่เข้มข้นขึ้นกว่าเดิม จมูกของหมาป่ากลายพันธุ์นั้นไวต่อสัมผัสจนเกือบลืมตัวขย้ำอีกฝ่ายเข้า ฉะนั้น หากมีสัตว์กลายพันธุ์ตัวผู้หลงเหลืออยู่บริเวณนี้เกรงว่าคงไม่ดีกับเหอไป๋เหยียนแน่ และตอนนี้เหอไป๋เหยียนเองก็อ่อนปวกเปียกไปทั้งร่าง เรี่ยวแรงจะยืนด้วยขาของตัวเองยังไม่มี เห็นแบบนั้นแล้วเซียวเยว่จึงช้อนอุ้มร่างอรชรออกจากป่าและพาไปยังรถที่จอดไว้

"นี่ไป๋เหยียน จู่ ๆ ทำไมนายถึงมีอารมณ์ขึ้นมาล่ะ"

"ฉันจะไปรู้ได้ยังไงเล่า อย่ามัวแต่พูดมากนักเลย ตั้งใจขับรถไปเถอะน่า!!"

เซียวเยว่ถามขึ้นขณะขับรถกลับเรือนปิงเจี๋ย และถูกเหอไป๋เหยียนต่อว่ากลับมา

"อ๊ะ! ไป๋เหยียน ใจเย็นก่อนสิ"

เมื่อมาถึงเรือนปิงเจี๋ยเหอไป๋เหยียนก็โถมทั้งร่างเข้าใส่เซียวเยว่ทันที หมาป่าหนุ่มวัยเจริญพันธุ์ถูกเล้าโลมเพียงนิดร่างกายก็ตื่นตัวอย่างง่ายดาย ส่วนที่แข็งแกร่งก็ชูชันขึ้น ทั้งคู่แนบริมฝีปากเข้าหากันอย่างหื่นกระหาย พัวพันปลายลิ้นร้อนแรงอยู่ในโพรงปากกันและกัน ขณะถูกอสรพิษรูปงามดูดกลืนความหอมหวาน หมาป่าหนุ่มก็เอาแต่จับจ้องดวงตาสีมรกตอย่างลืมตัว คล้ายโดนล่อลวงให้ลุ่มหลงจนยากจะถอนตัว

"อืม..อ๊ะ.."

เสียงครางของเหอไป๋เหยียนเปลี่ยนไปจากก่อนหน้าสิ้นเชิง ช่างอ่อนหวานและปลุกเร้าอารมณ์เสียเหลือเกิน ได้ฟังน้ำเสียงที่แสนจะเย้ายวนนั้นแล้วทำให้หมาป่าวัยเจริญพันธุ์หักห้ามใจไม่ขยับเอวเพื่อส่งเหล็กร้อนกลางร่างกายทิ่มแทงเข้าออกช่องทางสีสดไม่ได้

เหอไป๋เหยียนช่างสวยงามและเร่าร้อน ร่างอรชรบิดเร้าอยู่ภายใต้กายแกร่งด้วยความเสียวซ่าน เขาได้รับการปรนเปรอจากหมาป่าหนุ่มอย่างถึงใจและส่งเสียงร้องลั่นทุกครั้งที่แตะฝั่งฝัน จนเมื่อเสร็จสมเหอไป๋เหยียนจึงได้หลั่งน้ำกามออกมาไม่น้อย

"นายจัดหนักเกินไปแล้วนะ"

เหอไป๋เหยียนบ่นว่าหมาป่าหนุ่มขณะนอนคว่ำหน้าอย่างคนไร้เรี่ยวแรง ดีที่ร่างกายของเขายืดหยุ่นเป็นอย่างดีจึงรับแรงกระแทกที่หนักหน่วงได้โดยไม่มีอาการบาดเจ็บ

"นายเป็นคนร้องขอเองนะ จะมาบ่นทำไมกัน"

เซียวเยว่ว่าพลางทาบกายลงบนร่างอรชรที่นอนคว่ำหน้าด้วยความเหนื่อยล้า ตั้งใจปลุกเร้าอารมณ์เหอไป๋เหยียนอีกครั้ง

"พอเลยและลุกออกไปจากตัวฉันได้แล้ว"

ปากว่าแต่ร่างอรชรกลับพลิกมากอดรัดหมาป่าหนุ่มอย่างแนบแน่น อสรพิษมักมากในกามอารมณ์และมีความต้องการผสมพันธุ์สูงแอ่นกายเพื่อรอรับการสอดใส่จากหมาป่าหนุ่มอีกครั้ง

"อืมม..เยว่เอ๋อร์ รุนแรงอีกแล้วนะ"

เหอไป๋เหยียนกัดฟันแน่นเมื่อเซียวเยว่กระแทกกายเข้ามาจนสุด เสียงครวญครางด้วยความซ่านเสียวดังกลบเสียงรอบตัวจนทำให้ไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าของผู้มาเยือนในยามกลางวัน แต่มีอยู่คนหนึ่งที่ได้ยินแต่แกล้งทำไม่สนใจ

ชายหนุ่มร่างกำยำผิวสีเข้มเดินตามเสียงกระเส่านั้นมาด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ มือหนากำแน่นจนสั่นก่อนจะมาหยุดอยู่ที่หน้าประตู

หม่าอี้สูดลมหายใจเข้าเต็มปอดก่อนกลั้นใจผลักประตูที่ปิดอยู่ให้เปิดออก ภาพที่ปรากฏเบื้องหน้าไม่ต่างจากที่คิดไว้และดูจะเกินเลยไปเสียอีกเมื่อคนที่เขาเรียกว่าคู่หมั้นกำลังขยับกายอยู่บนร่างของหมาป่าหนุ่มอย่างเร่าร้อน โดยมีเรือนผมสีเงินสยายปกคลุมร่างอรชรไว้

"แกทำอะไรไป๋เหยียน ฮะ!!"

หม่าอี้ถามเสียงกร้าวพร้อมพุ่งเข้าไปแย่งตัวเหอไป๋เหยียนคืน แต่ไม่ทันเซียวเยว่ที่ตวัดผ้าห่มมาห่อหุ้มร่างอรชรไว้จนมิดชิดและดันให้ไปอยู่ด้านหลัง ก่อนเข้าประมือกับหม่าอี้ที่กำลังโมโหหึงสุดขีด

แม้จะมีอายุน้อยกว่าหม่าอี้แต่ฝีมือการต่อสู้ของเซียวเยว่นั้นไม่เป็นรอง เขามีสายเลือดนักล่าจากผู้เป็นพ่อ และได้รับถ่ายทอดยีนจากการกลายพันธุ์มาอย่างเต็มเปี่ยมจึงรับมือหม่าอี้ได้อย่างสูสี

ถึงเซียวเยว่จะไม่ชอบขี้หน้าหม่าอี้ แต่ก็ลงมืออย่างไว้ไมตรี ไม่เคยคิดฆ่าให้ตาย เพราะอย่างน้อยหม่าอี้ก็เคยช่วยชีวิตเหอไป๋เหยียนไว้ครั้งหนึ่ง

ทั้งสองต่อสู้กันจนข้าวของภายในห้องแตกหัก จากนั้นจึงได้พุ่งตัวออกไปสู้กันต่อด้านนอก บริเวณลานสวนหินที่ตกแต่งอย่างสวยงามถูกทำลายจนไม่เหลือสภาพเดิม เหอไป๋เหยียนที่ตามออกมาเห็นท่าไม่ดีจึงเข้าห้ามและพลาดถูกเท้าคู่หลังของหม่าอี้ในร่างอาชากึ่งมนุษย์ดีดใส่จนกระเด็น ศีรษะและแผ่นหลังไปกระแทกเข้ากับเสาเรือนอย่างแรง

"ไป๋เหยียน!!"

เซียวเยว่ใช้กรงเล็บตะปบลงบนร่างของหม่าอี้ จนหัวไหล่เป็นแผลทางยาว จากนั้นจึงกระโจนเข้าไปหาเหอไป๋เหยียนที่กำลังทรุดตัวลงและกระอักเลือดออกมาคำหนึ่ง

"ปะ..ไป๋เหยียน นายเป็นยังไงบ้าง!!"

"ฉันไม่เป็นไร แค่ก!!"

เหอไป๋เหยียนกระอักเลือดออกมาอีก ทำเอาหมาป่าหนุ่มถึงกับสติหลุด ตั้งท่าจะเข้าไปทำร้ายหม่าอี้อีกครั้งแต่ไป๋เหยียนห้ามเอาไว้ก่อน ในขณะที่หม่าอี้ยืนมือไม้สั่นด้วยความตกใจ เขาไม่ได้ตั้งใจทำให้เหอป๋เหยียนบาดเจ็บ ตอนนั้นคิดแต่จะเอาชนะเซียวเยว่เพียงอย่างเดียวและไม่คิดว่าเหอไป๋เหยียนจะเข้ามาขวางไว้

"ผะ..ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ"

"ฉันไม่เป็นอะไร นายไม่ต้องคิดมากหรอก"

เหอไป๋เหยียนบอกกับหม่าอี้และขอให้เขากลับไปก่อนเพราะกลัวจะมีเรื่องกับเซียวเยว่ขึ้นมาอีก และยังบอกอีกว่าหากเหว่ยหลางซ่อมแซมเสร็จเมื่อไหร่จะกลับไปเอง อีกอย่างเขาก็ชอบอากาศที่ปิงเจี๋ย อยู่ที่นี่แล้วเหมือนร่างกายจะฟื้นฟูได้เร็วกว่า

หม่าอี้จำใจกลับเหว่ยหลางแม้จะเป็นห่วงร่างกายของเหอไป๋เหยียนและกังวลเรื่องความสัมพันธ์กับเซียวเยว่ แม้รู้อยู่เต็มอกว่าทั้งคู่ผูกพันกันตั้งแต่ลูกหมาป่าลืมตาขึ้นมาดูโลกแล้วก็ตาม

หม่าอี้คิดกังวลไปต่างๆ นานา ขณะขับรถจึงไม่ทันได้สังเกตรอบตัว มาได้สติก็เมื่อเห็นชายรูปร่างสูงยืนอยู่เบื้องหน้า เขาเหยียบเบรกอย่างแรงและบังคับรถให้ไปหยุดอยู่หน้าชายคนนั้นได้ในระยะเผาขน เหลือไม่ถึงฟุตก็จะชนเข้าแล้ว

"นี่มันกลางถนนนะ ไม่ใช่ที่ที่คุณจะมายืนแบบนี้ ถ้าอยากตายนักผมแนะนำให้คุณกระโดดลงข้างทางไปซะ!"

หม่าอี้ที่กำลังโมโหเปิดประตูลงจากรถตรงเข้าไปต่อว่าชายหนุ่มที่ยืนขวางด้านหน้าและชี้ไปข้างทางที่เป็นหน้าผา เรือนปิงเจี๋ยตั้งอยู่บนภูเขาสูง ถนนที่ใช้สัญจรฝั่งหนึ่งเป็นป่าทึบและอีกฝั่งคือหน้าผาสูงชันที่อันตรายทำให้ไม่ค่อยมีคนใช้เส้นทางนี้ นอกเสียจากคนของสกุลหลิว

ชายหนุ่มปริศนาที่ปรากฏตัวขึ้นกะทันหันยกยิ้มเล็กน้อยเมื่อได้ฟังคำพูดของหม่าอี้ สีหน้าไม่ได้แสดงอาการโกรธเคืองแต่อย่างใด

"ขอโทษที รถผมเสียอยู่ด้านล่างเลยเดินขึ้นมาเผื่อเจอบ้านคนแต่ไม่มีสักหลัง บังเอิญเห็นรถของคุณผ่านมาก็เลย.."

ดวงตาแพรวพราวมองใบหน้าบึ้งตึงของหม่าอี้และไม่ได้พูดต่อ เดาว่าอีกฝ่ายคงไม่ให้ความช่วยเหลือแน่ ๆ และก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ เมื่อหม่าอี้ไล่เขาให้พ้นจากหน้ารถโดยไว

"ถอยไปได้แล้ว!"

หม่าอี้อารมณ์เสียหนักกว่าเก่าและเดินแทรกตัวเพื่อให้ชายคนนั้นถอยห่างจากหน้ารถ จังหวะนั้นเองอีกฝ่ายก็ได้พูดบางอย่างกับหม่าอี้ทำให้หม่าอี้ถึงกับหยุดชะงัก

"ถ้าคุณอยากคุยกับผมก็ติดต่อมาตามเบอร์ในนี้นะครับ" ชายหนุ่มปริศนายกยิ้มขึ้นอีกครั้งพร้อมส่งนามบัตรให้หม่าอี้

ไม่รู้เพราะอะไรหม่าอี้ถึงยอมรับนามบัตรนั้นมาและชายคนนั้นก็หลีกทางให้เขา

หม่าอี้กลับขึ้นไปบนรถและขับออกไปด้วยความเร็ว ดวงตาคู่คมมองกระจกหลังเห็นชายคนนั้นยืนโบกมือให้ ครั้นพอมองอีกครั้งกลับไม่เห็นแล้ว คิดว่าหมอนั่นคงกระโดดหน้าผมลงไปแล้วละมั้ง

ระยะทางร่วมยี่สิบกิโลเมตรกว่าหม่าอี้จะขับรถลงมาถึงเชิงเขา จากนั้นจึงได้ลดความเร็วลงและมองข้างทางเพื่อดูว่ามีรถจอดเสียตามที่ชายคนนั้นอ้างหรือไม่ กลับไม่พบรถจอดเสียสักคัน

"หมอนั่นต้องเป็นพวกสิบแปดมงกุฎแน่"

หม่าอี้พึมพำก่อนจะขับรถมุ่งหน้ากลับเหว่ยหลาง และตอนนั้นเองที่หางตาของเขาได้เหลือบไปเห็นชายปริศนาคนนั้นอีกครั้ง หม่าอี้ได้หยุดรถและหันกลับไปมองให้แน่ใจก็พบเพียงความว่างเปล่า จึงคิดว่าตนน่าจะตาฝาดไป

คฤหาสน์สกุลหลิว

ทางด้านหลิวอิงที่กลับมายังคฤหาสน์สกุลหลิวเพื่อพักผ่อน เขาหวนนึกถึงเมื่อตอนที่ได้กลิ่นฟีโรโมนจากจางหลิวซิงและนึกย้อนไปเมื่อห้าปีก่อนเมื่อครั้งจางหลิวซิงได้ย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกันแรก ๆ

มีอยู่คืนหนึ่งที่จางหลิวซิงนอนไม่หลับและเข้ามาพบกับตนในห้องทำงาน หลิวอิงเข้าใจไปเองว่าจางหลิวซิงเกิดอารมณ์จึงได้ให้ยืมอุปกรณ์สำหรับช่วยระบายความใคร่ไป ตอนนั้นเขาได้กลิ่นฟีโรโมนนี้โชยมาจากร่างของจางหลิวซิง แต่กลิ่นนั้นอ่อนมากและไม่มีผลต่อร่างกายของเขา มาคราวนี้กลิ่นนั้นกลับชัดเจนขึ้นและกระตุ้นให้เกิดอารมณ์ทางเพศ เขาต้องพยายามควบคุมสติเพื่อไม่ให้จู่โจมจางหลิวซิง ดีที่หวังอี้หรงได้พาจางหลิวซิงกลับไปก่อน

ก๊อก ๆ

เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นก่อนที่หวงหนิงหลงจะเปิดเข้ามา ในมือของเขาถือยาเข้ามาด้วย

"อาการเป็นยังไงบ้างครับ"

หวงหนิงหลงวางถุงยาลงบนโต๊ะหัวเตียงและช่วยประคองหลิวอิงขึ้นนั่ง จากนั้นจีงหยิบยาส่งให้ ครั้นพอหลิวอิงจะส่งยาเข้าปากจู่ ๆ ก็ร้องห้ามไว้

"เดี๋ยวครับ"

"มีอะไรเหรอ?" หลิวอิงถามขึ้น

หวงหนิงหลงมีท่าทีแปลกไป เขามองหน้าหลิวอิงสลับกับยาในมือพลางคิดบางอย่างก่อนจะบอกว่าไม่มีอะไร จากนั้นก็มองจนหลิวอิงกลืนยานั้นลงคอไป

"นี่หนิงหลง ตรงนั้นของฉันยังรู้สึกอยู่เลย"

หลิวอิงเปิดผ้าห่มออก ภายใต้กางเกงมีบางสิ่งกดดันอยู่ภายใน

หวงหนิงหลงขมวดคิ้วแน่น ทุกครั้งที่หลิวอิงได้ปลดปล่อยร่างกายก็จะกลับมาปกติ ทำไมคราวนี้ถึงไม่เป็นเช่นนี้นะ

"นายช่วยฉันอีกครั้งได้มั้ย"

"ผมจะไปเรียกเหม่ยฮวามาให้นะครับ"

เหม่ยฮวา คือคำใช้เรียกแทนหญิงสาวที่ให้บริการทางเพศเฉพาะคนของสกุลหลิว ซึ่งสกุลหลิวจะมีการคัดเลือกเหม่ยฮวาที่เป็นหญิงสาวบริสุทธิ์ที่เพียบพร้อมด้วยรูปลักษณ์และคุณสมบัติเพื่อมารองรับอารมณ์ทางเพศให้กับผู้ชายสกุลหลิว โดยมีเงื่อนไขว่าหญิงสาวเหล่านั้นจะต้องสมัครใจและได้รับความยินยอมจากครอบครัวเสียก่อนจึงสามารถเข้าร่วมการคัดเลือกได้

ซึ่งแน่นอนว่าครอบครัวของพวกเธอจะเห็นดีด้วยทั้งยังสนับสนุนให้ลูกสาวมาเป็นเหม่ยฮวาของสกุลหลิว เพราะนอกจากค่าตอบแทนที่สูงแล้วพวกเขายังได้รับการดูแลอย่างเป็นพิเศษจากสกุลหลิวอีกด้วย

"ไม่ ฉันอยากให้นายเป็นคนทำ"

หลิวอิงไม่เคยเรียกเหม่ยฮวามาปรนนิบัติ ตั้งแต่เริ่มเข้าสู่วัยหนุ่มจะมีเพียงหวงหนิงหลงเท่านั้นที่ได้สัมผัสร่างกายของเขา

ตัวหลิวอิงไม่ได้รังเกียจผู้หญิง เพียงแต่สกุลหลิวนั้นยิ่งใหญ่และมีอิทธิพลมากที่สุดในเมืองเฉิงเซิง ทำให้มีทั้งพันธมิตรและศัตรูรอบด้าน ซึ่งหลายครั้งศัตรูมักจะแฝงมาในรูปแบบของสาวงาม

หวงหนิงหลงให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี เขาถอดกางเกงออกจากร่างของหลิวอิง ใช้มือและปากช่วยปลดปล่อยสิ่งที่อัดอั้นให้ออกมา เพื่อหลิวอิงจะได้สบายตัว

เมื่อกลางวันเขาช่วยหลิวอิงปลดปล่อยไปแล้วครั้งหนึ่ง จึงไม่เข้าใจว่าทำไมเมื่อกลับมาบ้านแล้วหลิวอิงถึงเกิดอารมณ์ขึ้นอีก หรือจะเกี่ยวกับยาที่เขาให้หลิวอิงกินไปเมื่อครู่กันนะ

"จูบฉันหน่อยสิ"

หลิวอิงเรียกร้องมากขึ้น แม้จะหลั่งออกมาแล้วแต่ยังรู้สึกไม่เสร็จสม อารมณ์ยังคงค้างคา

"แต่ผมเพิ่งใช้ปากกับตรงนั้นของคุณ.."

หวงหนิงหลงมีท่าทีลำบากใจ เกรงว่าหลิวอิงจะรังเกียจ แต่หลิวอิงกลับบอกว่าที่หวงหนิงหลงอมไปนั้นเป็นของเขาเอง จะไปรังเกียจได้อย่างไร ได้ฟังดังนั้นหวงหนิงหลวงจึงเคลื่อนกายขึ้นมาให้ใบหน้าอยู่ระดับเดียวกับหลิวอิง พลางจับจ้องใบหน้าของหลิวอิงตาไม่กะพริบ เคยคิดมาแต่เด็กแล้วว่าหลิวอิงนั้นมีใบหน้าที่งดงาม พอได้เห็นในระยะใกล้เพียงปลายจมูกเช่นนี้ถึงกับทำให้หัวใจเต้นแรงไม่หยุด

"หนิง..อุ๊บ!!"

กำลังจะต่อว่าที่ไม่ยอมจูบสักทีหลิวอิงก็ถูกริมฝีปากของหวงหนิงหลงทาบลงมาปิด ทีแรกคิดว่าหวงหนิงหลงคงไม่เท่าไรที่ไหนได้จัดว่าช่ำชองเลยทีเดียว แต่ลำพังแค่จูบของหวงหนิงหลงไม่ช่วยบรรเทาความใคร่ของหลิวอิงให้ลดลงได้ ตรงกันข้ามกลับทำให้เกิดอารมณ์มากยิ่งขึ้น ร่างกายส่วนกลางของหลิวอิงในตอนนี้ทั้งร้อนและแข็ง ชูชันขึ้นต่อหน้าหวงหนิงหลงอย่างไม่กระดากอาย

"ทำยังไงดี ฉันรู้สึกไม่พอ" เมื่อไม่เสร็จสมดังใจหวังหลิวอิงจึงมีสีหน้าเคร่งเครียดและเป็นกังวลขึ้น

หวงหนิงหลงครุ่นคิดหาวิธีช่วยหลิวอิง ที่ผ่านมาใช้เพียงมือและปากหลิวอิงก็ถึงฝั่งฝันแล้ว หรือว่าครั้งนี้ต้องมีการสอดใส่ถึงจะหาย แต่ปัญหาอยู่ที่เขาสองคนใครจะเป็นฝ่ายถูกสอดใส่กันล่ะ

"นายจะใส่ของนายเข้ามาก็ได้นะ แต่อย่าทำฉันเจ็บล่ะ"

หลิวอิงเหมือนจะรู้ว่าหนิงหลงกำลังคิดอะไรจึงเป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อน เขาพลิกตัวโก้งโค้งและยื่นสะโพกออกมาให้หวงหนิงหลง

ทีแรกหวงหนิงหลงคิดว่าทำไม่ได้ ครั้นพอถอดกางเกงออกก็พบว่าส่วนนั้นของตนทั้งร้อนและแข็งยิ่งกว่าหลิวอิงเสียอีก ซ้ำยังขยายตัวเต็มที่ หลิวอิงที่ลอบมองพอเห็นมังกรที่หลับใหลตื่นขึ้นก็เริ่มไม่มั่นใจที่จะให้หวงหนิงหลงเป็นฝ่ายสอดใส่เข้ามา

หวงหนิงหลงใช้นิ้วสอดใส่เข้าไปในช่องทางของหลิวอิง เพียงสัมผัสแรกก็รู้ว่าตรงส่วนนี้เปลี่ยนแปลงไปจากเดิม เขามีสีหน้าที่เคร่งเครียดขึ้นพร้อมมือที่หยุดนิ่ง

"เป็นอะไรไป ทำไมไม่ทำต่อล่ะ" หลิวอิงเหลียวหลังมาถาม

"มะ..ไม่มีอะไร ผมจะใส่ของผมเข้าไปแล้วนะ"

หวงหนิงหลงปรับสีหน้าให้เป็นปกติ จดจ่อแกนกายร้อนผ่าวเข้าที่ช่องทางของหลิวอิงก่อนกดเข้าไปทีเดียวจนมิดด้าม ทำเอาหลิวอิงสั่นสะท้านไปทั้งร่าง

"กระบี่ของนายนี่ยาวใช้ได้เลยนะ แทงเข้ามาทีเดียวทำเอาฉันแทบขาดใจตายเลย"

นอกจากหวงหนิงหลงแล้วไม่มีใครที่หลิวอิงจะพูดหยอกเย้าด้วยเช่นนี้ แม้แต่เจ้าบ้านสกุลหลิวผู้เป็นบิดาก็ไม่เคย

หวงหนิงหลงเอื้อมมือออกไปลูบศีรษะของหลิวอิงอย่างอ่อนโยนและบอกให้เลิกพูดมาก เพราะจากนี้จะเอาจริงแล้ว

คืนนั้นหวงหนิงหลงได้นอนค้างที่ห้องของหลิวอิง เพราะกว่าอีกฝ่ายจะเสร็จสมก็ปาไปเกือบเช้า และพวกเขายังมีภารกิจที่ต้องทำอยู่อีกในวันถัดไป นั่นคือการไปพบกับเจ้าบ้านทั้งสี่สกุลที่มีความใกล้ชิดกับสกุลหลิวเป็นพิเศษ

คืนนั้นหลังหลิวอิงหลับไปเพราะความเพลีย ส่วนหวงหนิงหลงที่คิดว่าหลับไปพร้อมกันได้ลุกมาหยิบโทรศัพท์บนหัวเตียงและพิมพ์ข้อความบางอย่างลงในนั้น เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนตัดสินใจกดส่งมันออกไป

ติ๊ง..

เสียงข้อความเข้าดังขึ้นภายในห้องทดลองที่มีแสงสว่างจ้า เจ้าของโทรศัพท์หยิบขึ้นมากดอ่านพร้อมรอยยิ้มแฝงเลศนัยที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าจนคนอยู่ในห้องด้วยกันถึงกับต้องถามขึ้น

"มีอะไรหรือคะ?"

"หึหึ หวงหนิงหลงส่งข้อความมาบอกว่าตอนนี้ทุกอย่างพร้อมแล้ว พรุ่งนี้เตรียมการทดลองขั้นต่อไปได้เลย"