|PART 7| อาการของหลิวอิง

|PART 7|

อาการของหลิวอิง

ใจกลางเมืองเฉินเซินนั้นเป็นย่านธุรกิจขนาดใหญ่ ตึกสูงจำนวนไม่น้อยปลูกสร้างอยู่ที่นี่ แต่ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคงหนีไม่พ้นธุรกิจของสกุลหลิวที่ครอบครองพื้นที่ย่านนี้ไปถึงครึ่งหนึ่ง

ที่แห่งนี้นอกจากจะเป็นศูนย์กลางการค้าแล้วยังเป็นแหล่งรวมสถานบันเทิงและแหล่งอบายมุขขนาดใหญ่ที่ผู้คนมากมายทั้งในและต่างเมืองต่างพากันเข้ามาเพื่อแสวงหาความร่ำรวยเพียงชั่วข้ามคืน ซึ่งมีเพียงธุรกิจสีเทาและธุรกิจมืดเหล่านี้เท่านั้นที่สกุลหลิวเป็นรองสี่ตระกูลใหญ่

แม้จะทำงานกับสกุลหลิวมาหลายปีแต่จางหลิวซิงก็ยังไม่ชินกับสายตาของคนที่นี่สักที หลังทุกคนรับรู้ถึงฐานะและความสัมพันธ์ของเขากับหลิวอิงทายาทคนปัจจุบันแล้ว เขาก็ยังตกเป็นที่พูดถึงของคนที่นี่ไม่เลิก

ในวันทำงาน ขณะที่จางหลิวซิงมารอรับตัวแทนของเหว่ยหลางกรุ๊ปอยู่ด้านล่างยังคงมีเสียงซุบซิบดังมาเข้าหูให้ได้ยินว่าเขาไม่ใช่ลูกเลี้ยงของเจ้าบ้านสกุลหลิวแต่เป็นนายบำเรอที่มีลูกติดถึงสองคนของหลิวอิง เช่นนั้นจางหลิวซิงก็ยังคงยืนนิ่งปล่อยให้พวกเขาพูดกันไป

ย้อนไปเมื่อหลายปีก่อนได้มีพนักงานคนหนึ่งพูดถึงเขาในลักษณะเช่นนี้และรู้ถึงหูของหลิวอิงเข้า หลิวอิงโกรธมากจึงไล่พนักงานคนนั้นออกและแจ้งความฐานหมิ่นประมาท ทำให้คนอื่น ๆ ไม่กล้าพูดถึงจางหลิวซิงในทางไม่ดีอีก จนเมื่อเวลาผ่านไปก็มีคนพูดเรื่องนี้ขึ้นมาอีก จางหลิวซิงไม่อยากให้ใครต้องเดือดร้อนจึงเลือกที่จะเงียบและไม่บอกให้หลิวอิงได้รับรู้

จางหลิวซิงยืนฟังเสียงซุบซิบแบบเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา สักพักประตูกระจกอัตโนมัติบานใหญ่ได้เปิดออก ร่างสูงก้าวเข้ามาด้านใน เขาจึงออกไปต้อนรับ

"ยินดีต้อนรับครับ พี่หลิวอิงกำลังรออยู่ด้านบน เชิญตามผมมาได้เลยครับ"

จางหลิวซิงบอกกับแขกผู้มาเยือนและเดินนำไปยังลิฟต์ผู้บริหาร โดยมีร่างสูงเดินตามหลังมาติด ๆ

ที่บริษัท ตำแหน่งของจางหลิวซิงไม่ได้ใหญ่โต เขาเป็นเพียงพนักงานธุรการทั่วไป ส่วนใหญ่จะคอยทำงานตามคำสั่งของหลิวอิงเพราะคนอื่นไม่กล้าใช้งานเขา หลิวอิงเคยจะมอบตำแหน่งที่สมฐานะให้แต่ถูกปฏิเสธ เพราะจางหลิวซิงไม่อยากให้ใครมาครหาว่าสกุลหลิวนั้นเลือกปฏิบัติ

"วันนี้ทำไมคุณถึงมาที่นี่ได้ แล้วเซียวหลางล่ะ"

จางหลิวซิงถามถึงประธานเซียวที่นัดกับพี่หลิวอิงของเขาเอาไว้ ครั้นพอถึงเวลากลับเป็นหวังอี้หรงที่มาแทน

"วันนี้ประธานเซียวติดธุระ เมื่อเช้าหลังคุยกับคุณอวี่หลางก็สั่งให้ผมรีบมาที่นี่ทันที"

ดวงตาเป็นประกายสีเทาภายใต้กรอบแว่นสีเข้มประสานเข้ากับดวงตาสีน้ำตาลอ่อนของจางหลิวซิง ภายในดวงตานั้นแฝงความต้องการที่ลึกซึ้งเอาไว้

"ไม่เจอกันตั้งนาน คุณไม่คิดถึงผมบ้างเลยเหรอ?"

หวังอี้หรงเอื้อมมือไปกดปุ่มคอนโทรลลิฟต์เพื่อให้มันหยุดเคลื่อนที่ก่อนขยับกายเข้าไปจนแนบชิดกับจางหลิวซิง เขายกยิ้มเล็กน้อย ระหว่างรอคำตอบที่ตรงใจจากจางหลิวซิง

"คิดถึงสิ ผมคิดถึงคุณมากกว่าประธานเซียวบ้าอำนาจคนนั้นเสียอีก" จางหลิวซิงตอบออกไป

แทนที่จะดีใจกับคำตอบหวังอี้หรงกลับทำใบหน้าบึ้งตึงใส่ พร้อมกับส่งแขนออกไปกักขังจางหลิวซิงเอาไว้

"เป็นอะไรไปหรือครับ?"

จางหลิวซิงมองท่อนแขนแกร่งพลางถามขึ้น และเพราะส่วนสูงที่ต่างกันทำให้จางหลิวซิงต้องเงยหน้าพูดกับหวังอี้หรง เขาจึงถูกหวังอี้หรงช้อนอุ้มขึ้นเพื่อจะพูดคุยกันได้ถนัด

"ไม่มีอะไรครับ"

น้ำเสียงของหวังอี้หรงมีความไม่พอใจเจืออยู่เล็กน้อย ครั้นพอเห็นแววตาซุกซนตรงหน้าแล้วก็ลืมมันไปจนหมดสิ้น ยิ่งถูกกอดด้วยท่อนแขนเรียวเล็กก็ใจอ่อนยวบลงทันทึ

"อ๊ะ..ตอนนี้ไม่นะครับคุณอี้หรง พี่หลิวอิงกำลังรอคุณอยู่"

จางหลิวซิงทาบปลายนิ้วลงบนริมฝีปากของหวังอี้หรงเมื่ออีกฝ่ายกำลังจะจูบ และบอกให้กดปุ่มเพื่อให้ลิฟต์เคลื่อนที่ เอาไว้เสร็จธุระกับหลิวอิงแล้วค่อยว่ากัน

หวังอี้หรงนั้นสุภาพกว่าเซียวหลางนัก แต่บทเอาแต่ใจขึ้นมากลับร้ายกาจไม่ต่างกัน นอกจากไม่กดปุ่มที่ลิฟต์แล้วเขายังจูบจางหลิวซิงอย่างเร่าร้อนอีกต่างหาก จนร่างเล็กในอ้อมกอดถึงกับหมดแรง

"ถ้าคิดถึง ก็อย่าขัดใจผมสิครับ"

หวังอี้หรงบอกกับจางหลิวซิงพร้อมปลดเข็มขัดและถอดกางเกงของจางหลิวซิงออก จับให้ยืนกางขาเพื่อจะร่วมรักได้ถนัด ส่วนตัวเขาดึงกางเกงลงมาไว้ใต้กล้ามเนื้อแน่นและใช้มือจับพวงแห่งบุรุษที่ทั้งใหญ่โตและแข็งแกร่งถูไถไปกับช่องทางที่เปียกเยิ้มของจางหลิวซิงก่อนกดดันเข้าไปจนสุด

"อ๊ะ! อ๊า!"

ร่างของจางหลิวสั่นไหวเมื่อถูกแท่งร้อนผ่าวแทงเข้ามาภายในอย่างดุดัน มือเล็กเกาะผนังลิฟต์ไว้แน่น ช่วงนี้ใกล้ถึงรอบติดสัดของเขาพอดี เมื่อเกิดอารมณ์จึงได้ปลดปล่อยฟีโรโมนหอมฟุ้งอบอวลไปทั้งลิฟต์

"สะ..ใส่ถุงก่อน.."

จางหลิวซิงพูดเสียงครางกระเส่า พลางเหลือบมองหวังอี้หรงที่สวนกายเข้าออกด้วยใบหน้าที่ซ่านเสียว เขาใช้เวลาไม่นานก็สามารถตอบรับแท่งร้อนที่แข็งแกร่งของหวังอี้หรงได้ทั้งหมดและบีบรัดแน่นทุกครั้งเมื่อถูกสอดใส่จนสุดลำ

"ไร้สาระ คุณก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าถุงยางอนามัยไม่มีขนาดของผม"

หวังอี้หรงกระตุกยิ้มกับความไร้เดียงสาของจางหลิวซิง และอีกอย่าง หากถ้าเขาตั้งใจให้จางหลิวซิงตั้งครรภ์ต่อให้มีถุงยางอนามัยก็ห้ามเขาไม่ได้

ขณะร่วมรักอยู่ภายในลิฟต์ กลิ่นของจางหลิวซิงได้เล็ดรอดออกมาภายนอก สำหรับมนุษย์นั้นไม่สามารถรับรู้ถึงกลิ่นนั้นได้ ยกเว้นสัตว์กลายพันธุ์ตัวผู้ที่มีความต้องการสืบพันธุ์สูง พวกมันได้มารวมตัวกันอยู่ด้านหน้าลิฟต์ในร่างของมนุษย์

หวังอี้หรงได้กลิ่นของสัตว์กลายพันธุ์ตัวผู้ เขาจึงเร่งกระแทกกายเพื่อให้จางหลิวซิงได้เสร็จสมกับกามกิจ จากนั้นจึงได้จัดแจงใส่เสื้อผ้าและกดปุ่มให้ลิฟต์เคลื่อนที่ โดยสัตว์กลายพันธุ์ตัวผู้เหล่านั้นยังคงติดตามพวกเขาขึ้นไปด้วย

"มีอะไรเหรอ?"

จางหลิวซิงถามขึ้นเมื่อหวังอี้หรงเปลี่ยนไปกดปุ่มเพื่อให้ลิฟต์เคลื่อนขึ้นไปบนดาดฟ้าแทนที่จะเป็นห้องของหลิวอิง หวังอี้หรงจึงบอกกับจางหลิวซิงว่ามีสัตว์กลายพันธุ์อยู่ในตึกนี้และพวกมันได้ติดตามเขาขึ้นมา เกรงว่าหากเกิดการต่อสู้ มนุษย์ที่อยู่ด้านล่างจะได้รับอันตรายไปด้วย

พอรู้ว่ามีสัตว์กลายพันธุ์แฝงเข้ามาปะปนกับมนุษย์จางหลิวซิงก็มีสีหน้าไม่สู้ดี และหวังอี้หรงยังบอกอีกว่าพวกมันไม่ใช่สัตว์กลายพันธุ์จากเหว่ยหลาง น่าจะเป็นพวกที่หลบหนีมาจากเกาะ

"ผมล่อให้พวกมันขึ้นไปบนดาดฟ้า เพื่อจะได้จัดการได้ถนัด"

หวังอี้หรงพูดขึ้น ตอนนี้เขาเริ่มมีความเห็นใจมนุษย์มากขึ้น ต่างจากเมื่อก่อนที่เกลียดชังมนุษย์จนถึงขั้นเห็นไม่ได้ ต้องฆ่าทิ้งทั้งหมด

ประตูลิฟต์เปิดออกเมื่อมาถึงชั้นดาดฟ้า หวังอี้หรงและจางหลิวซิงก็พบกับพนักงานชายที่ทำงานให้สกุลหลิวนับสิบคนยืนรออยู่บนนั้น พวกเขาไม่ใช่มนุษย์แต่เป็นสัตว์กลายพันธุ์ที่แฝงตัวเข้ามา เพราะลำพังร่างกายของมนุษย์ทั่วไปนั้นไม่สามารถวิ่งขึ้นตึกสูงได้รวดเร็วแบบนี้

ชายหนุ่มที่ยืนรอจางหลิวซิงอยู่บนดาดฟ้ามีอาการคิดสัดทุกคน พวกเขาต้องการผสมพันธุ์กับจางหลิวซิงให้ได้

จางหลิวซิงมองภาพนั้นแล้วสั่นไปทั้งร่าง เอื้อมมือไปจับแขนเสื้อของหวังอี้หรงไว้แน่น เหลือบมองส่วนกลางร่างกายที่ตื่นตัวของสัตว์กลายพันธุ์เหล่านั้นด้วยความหวาดกลัวก่อนเบือนใบหน้าหลบไปอีกทาง เมื่อภาพความทรงจำที่เลวร้ายบนเกาะกลางมหาสมุทรย้อนกลับมาอีกครั้ง

"ไม่ต้องกลัว"

หวังอี้หรงปลอบจางหลิวซิงด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนพร้อมก้าวมายืนด้านหน้าและกลายร่างเป็นหมาป่าตัวใหญ่ที่มีขนสีดำสนิท ดวงตาสีทองแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงเพลิง

หวังอี้หรงคืออีกร่างหนึ่งของเซียวหลางเมื่อครั้งที่ลอบเข้ามาในเมืองเฉินเซินเพื่อสร้างอิทธิพลจนเป็นที่รู้จัก ทั้งยังทำให้เจ้าสกุลทั้งห้าต้องการสานสัมพันธ์ด้วย ตัวเขาได้เลือกสกุลหลิวเป็นพันธมิตรเพราะจางหลิวซิงอยู่ที่นั่น

แรงกดดันของหวังอี้หรงในร่างของหมาป่าขนดำทำให้เหล่าสัตว์กลายพันธุ์ในร่างมนุษย์เกิดความหวาดกลัว แต่เพื่อตัวเมียที่ต้องการพวกมันจึงรวบรวมความกล้าเข้าต่อสู้เพื่อแย่งชิง และต้องขาดใจตายด้วยกรงเล็บที่แหลมคมของหมาป่า

พวกที่เหลืออยู่รู้ว่าไม่มีทางเอาชนะราชาหมาป่ากลายพันธุ์ได้ พวกมันจึงกลายร่างกลับเป็นสัตว์ตามเดิม เพราะร่างเดิมนั้นมีพละกำลังมากกว่าตอนอยู่ในร่างมนุษย์หลายเท่า และพากันรุมเข้าทำร้ายหวังอี้หรงในร่างหมาป่า

แม้จะมีจำนวนที่มากกว่าแต่พวกมันก็เป็นเพียงสัตว์กลายพันธุ์ปลายแถวเท่านั้นจึงไม่สามารถเอาชนะราชาหมาป่าได้ เพียงพริบตาเดียวพวกมันก็ถูกกรงเล็บหมาป่ากะซวกจนเลือดสาดและขาดใจตายในทันที

หลังจัดการสัตว์กลายพันธุ์แล้วหมาป่าขนดำจึงคืนร่างเป็นมนุษย์อีกครั้งและลงไปพบหลิวอิงพร้อมกับจางหลิวซิงที่ด้านล่าง

"ขอโทษที่มาช้านะครับ"

เซียวหลางในร่างของหวังอี้หรงพูดขึ้นเมื่อเปิดประตูห้องเข้าไป เขาพบหลิวอิงและหวงหนิงหลงกำลังรออยู่ ครั้นพอเข้าไปใกล้ก็สังเกตเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปแวบหนึ่งของหลิวอิง จากนั้นเจ้าตัวก็แสร้งทำเป็นไม่มีอะไรและต้อนรับเขาเป็นอย่างดี

การเจรจาของพวกเขาดำเนินไปเรื่อย ๆ จนมาถึงเรื่องการลงทุนสร้างศูนย์วิจัยแห่งใหม่ที่เฉินเซิน โดยจะมีการร่วมทุนกับศูนย์วิจัยแห่งเก่าที่มีอยู่แล้ว มาถึงตรงนี้จางหลิวซิงก็มีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้น

จางหลิวซิงเคยทำงานที่ศูนย์วิจัยมาก่อน ตอนนั้นเขาเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของหยางลู่เฉิงที่เป็นคนรักเก่า ส่วนหยางลู่เฉิงที่มีอำนาจคับศูนย์วิจัยนั้นยังต้องคอยรับคำสั่งจากคนที่มีอำนาจมากกว่าอีกระดับชั้นหนึ่ง ซึ่งพวกเขาเหล่านั้นยังไม่ใช่ผู้มีอำนาจสูงสุด ส่วนผู้ที่มีอำนาจสูงสุดกลับไม่เคยปรากฏตัวให้เห็นสักครั้ง ดังนั้นจางหลิวซิงจึงไม่รู้ว่าใครเป็นผู้ก่อตั้งที่แท้จริง ทั้งข้อมูลตรงนี้ยังถูกเก็บเป็นความสูงสุดอีกด้วย

"มีอะไรหรือเปล่า?" หลิวอิงถามขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของจางหลิวซิง

"มะ..ไม่มีอะไรครับ" จางหลิวซิงตอบพร้อมกับหลบสายตาของหลิวอิง

"เรื่องสำคัญแบบนี้ผมว่าให้คุณหลิวอิงหารือกับคุณเซียวโดยตรงจะดีกว่านะครับ"

หวังอี้หรงพูดขึ้นและขอตัวกลับเพราะยังมีงานต้องทำอีกหลายอย่าง ก่อนไปเขาได้ขอพาจางหลิวซิงไปด้วย บอกว่าประธานเซียวมีธุระต้องหารือกับจางหลิวซิง ซึ่งหลิวอิงก็อนุญาต

ความสัมพันธ์ของเซียวหลางกับหลิวอิงค่อนข้างดี ยิ่งพักอยู่ที่สกุลหลิวด้วยกันก็ยิ่งทำให้สนิทกันมากขึ้น เขาอนุญาตให้หวังอี้หรงพาจางหลิวซิงไปได้และฝากบอกเซียวหลางว่าให้กลับมาทานมื้อเย็นด้วยกัน

"นะ..หนิงหลง นายช่วยเปิดระบายอากาศให้ฉันที"

หลิวอิงบอกกับหวงหนิงหลงหลังหวังอี้หรงและจางหลิวซิงออกจากห้องไปแล้ว ใบหน้าของเขาแดงก่ำและมีเหงื่อผุดออกมา

"เป็นยังไงบ้างครับ" หวงหนิงหลงเข้ามาดูอาการของหลิวอิง

"นายไม่ได้กลิ่นอะไรแปลก ๆ บ้างเหรอ?"

"ไม่นี่ คุณได้กลิ่นอะไรหรือครับ"

หลิวอิงเล่าให้หวงหนิงหลงฟังว่าจู่ ๆ เขาเกิดมีอารมณ์หลังได้กลิ่นหอมหวานที่โชยมาจากร่างของจางหลิวซิงเมื่อตอนเข้ามาในห้อง กลิ่นนั้นทำให้อุณหภูมิในร่างกายของเขาสูงขึ้นและหัวใจก็เต้นแรง ยิ่งพอมองหน้าก็เกิดต้องการอยากมีอะไรกับจางหลิวซิง

"ไม่รู้ทำไม เมื่อครู่ฉันเกือบควบคุมตัวเองไม่ได้อยู่หลายครั้ง" หลิวอิงหายใจถี่และบอกกับหวงหนิงหลง

หลังเปิดระบบระบายอากาศภายในห้องอาการของหลิวอิงกลับดีขึ้นเพียงเล็กน้อย เขาไม่รู้ว่าร่างกายได้รับผลกระทบจากฟีโรโมนของจางหลิวซิงจึงทำให้เกิดอาการเช่นนี้ หลิวอิงไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรจึงจะหายเป็นปกติจึงขอให้หวงหนิงหลงช่วย

"ผมขอไปล็อกประตูก่อนนะครับ"

หวงหนิงหลงลุกไปล็อกประตูและกลับมาหาหลิวอิงอีกครั้ง จากนั้นก็ดันร่างของหลิวอิงให้นอนราบลงบนโซฟาก่อนถอดกางเกงของหลิวอิงออก เขารู้ว่าหลิวอิงกำลังเกิดอารมณ์จึงตั้งใจช่วยปลดปล่อยเพื่อจะได้สบายตัวขึ้น

หวงหนิงหลงมองเอกลักษณ์แห่งบุรุษเพศที่แข็งตัวและชูชันขึ้น เพียงสัมผัสเบา ๆ หลิวอิงก็ถึงกับส่งเสียงครางและเร่งเร้าให้รีบทำต่อโดยเร็ว

"ซี้ดด..ช่วยฉันที หนิงหลง เร็วเข้า!"

หวงหนิงหลงรูดรั้งลำท่อนแข็งกร้าวในอุ้งมือสองสามครั้งก่อนส่งสิ่งนั้นเข้าไปในปากและดูดกลืนด้วยความช่ำชอง ลิ้นของหวงหนิงหลงตวัดเลียอยู่ภายในสร้างความเสียวซ่านให้กับหลิวอิงไม่น้อย ช่วงล่างของหลิวอิงบิดเร้าพลางแอ่นกายเพื่อส่งแท่งร้อนให้หวงหนิงหลงดูดกลืนได้ถนัด

"อื้มม!!"

มือของหลิวอิงจิกลงบนบ่าของหวงหนิงหลงอย่างแรงเมื่อคลื่นอารมณ์ใกล้กระแทกฝั่งฝัน ส่วนหวงหนิงหลงก็ขยับศีรษะเข้าออกถี่ขึ้นเมื่อเห็นอาการของหลิวอิง จากนั้นไม่นานธารน้ำรักสีขาวก็ถูกปล่อยเข้าสู่ลำคอของหวงหนิงหลง

"เป็นยังไงบ้าง รู้สึกดีขึ้นบ้างมั้ย" หวงหนิงหลงถามขึ้นหลังกลืนกินน้ำรักของหลิวอิงลงคอไปแล้ว

"ฉันรู้สึกว่าแค่นี้มันยังไม่พอ" หลิวอิงลุกขึ้นมานั่งและบอกกับหวงหนิงหลง ในขณะที่ท่อนล่างของเขายังเปลือยเปล่าและแท่งเนื้อร้อนนั้นยังตั้งชูชัน

"จะให้ผมเรียกผู้หญิงมามั้ยครับ"

หวงหนิงหลงรู้ว่าต้องทำอย่างไรผู้เป็นนายจึงจะดีขึ้น แต่หลิวอิงกลับปฏิเสธและบอกว่าเรื่องเช่นนี้ต้องเป็นหวงหนิงหลงเท่านั้น

"คุณต้องการเสียบเข้ามาในตัวผมหรือครับ" หวงหนิงหลงถามขึ้นด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียดเพราะยังไม่ได้เตรียมใจและไม่เคยคิดที่จะรับมาก่อน

"ฉันไม่มีแรงทำแบบนั้นหรอก นายรีบถอดกางเกงและเอาไอ้นั่นของนายมาให้ฉันยืมเดี๋ยวนี้เลย"

อารมณ์ของหลิวอิงยังไม่ปกติและเขาก็ไม่อยากฝืนใจหวงหนิงหลงจึงยอมลดศักดิ์ศรีลงมาเอง

หวงหนิงหลงปลดเข็มขัดและถอดกางเกงออกตามคำสั่งของหลิวอิงด้วยความเต็มใจ จากนั้นจึงให้หลิวอิงขึ้นมานั่งคร่อมบนตักและให้ยืมใช้แท่งร้อนของตนที่ตอนนี้แข็งกร้าวยิ่งกว่าหลิวอิงเสียอีก

เพราะเป็นครั้งแรกของหลิวอิงทุกอย่างจึงดูเงอะงะไปหมด หวงหนิงหลงกลัวว่าถ้าเป็นแบบนี้นอกจากหลิวอิงจะไม่เสร็จสมแล้วยังจะบาดเจ็บเอาได้ จึงเป็นฝ่ายจัดการทุกอย่างด้วยตัวเอง

"นี่ก็เป็นหน้าที่ของผู้ดูแลเหมือนกัน คุณอยู่เฉย ๆ ก็พอ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ผมเอง"

พูดจบหวงหนิงหลงก็ดันร่างหลิวอิงล้มไปบนโซฟา จากนั้นจึงใช้มือกับช่องทางของหลิวอิง เมื่อทุกอย่างพร้อมจึงสอดแทรกกายดันสิ่งที่ใหญ่โตและแข็งกร้าวเข้าไปในร่างของหลิวอิง คราแรกยังติดขัดอยู่เล็กน้อย พอผ่านเข้าไปได้ทั้งหมดหลิวอิงถึงกับเสร็จออกมาทันที

"นะ..หนิงหลง ตรงนั้นของนายมันจะใหญ่เกินไปแล้วนะ"

หลิวอิงไม่คิดเลยว่ามังกรยักษ์ของหวงหนิงหลงเมื่อตื่นขึ้นจะมีขนาดใหญ่โตขนาดนี้ แต่ก็เหมาะสมกับร่างกายของหวงหนิงหลง สงสารก็แต่หญิงสาวผู้โชคดี หากถูกมันมุดเข้าไปในถ้ำแห่งบุปผาแล้วละก็ มีหวังถ้ำนั้นอาจระเบิดได้ทีเดียว

"ยังจะมีอารมณ์มาพูดเล่นอีกนะครับ"

หวงหนิงหลงขยับกายเข้าออกในร่างของหลิวอิงอย่างค่อยเป็นค่อยไป สายตาเฉียบคมมองสำรวจร่างกายขาวนวลที่แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ ภาพหลิวอิงที่เม้มริมฝีปากแน่นเพื่อกลั้นเสียงน่าอายไม่ให้หลุดรอดออกมาช่างดูน่าเอ็นดูในสายตาของหวงหนิงหลง และอดที่จะกลั่นแกล้งไม่ได้

"อ๊ะ..นะ..หนิงหลง นายทำบ้าอะไรน่ะ จู่ ๆ ก็กระแทกเข้ามา อุ๊บ!"

หลิวอิงโวยขึ้นจึงถูกหวงหนิงหลงจูบปิดปาก คราแรกหลิวอิงก็ตกใจ ครั้นเห็นว่าเป็นหวงหนิงหลงก็โอนอ่อนไปกับเขา

หวงหนิงหลงปฏิบัติต่อหลิวอิงอย่างอ่อนโยนและสุภาพ เขาทำให้หลิวอิงเสร็จสมเป็นครั้งที่สองอีกฝ่ายก็รู้สึกดีขึ้น พักสักครู่จึงชำระร่างกายและช่วยแต่งตัวให้กับหลิวอิง

"เป็นยังไงบ้าง รู้สึกดีขึ้นบ้างมั้ย" หวงหนิงหลงถามพลางเสิร์ฟน้ำชาให้กับหลิวอิง

หลิวอิงพยักหน้าและชมหวงหนิงหลงว่าลีลาดี ถ้าใครได้เป็นแฟนคงโชคดี กลับถูกตำหนิกว่านี่ไม่ใช่เวลามาพูดเล่น เขาเป็นห่วงกลัวว่าหากหลิวอิงเกิดอาการเช่นนี้ขึ้นมาอีกจะแย่เอา หากตอนนั้นไม่มีเขาอยู่ข้างกาย

"ฉันได้กลิ่นหอมหวานจากหลิวซิง จากนั้นก็เป็นอย่างที่นายเห็น"

หวงหนิงหลงมีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นและบอกว่าหลิวอิงคงจะพักผ่อนน้อยเกินไป เช่นนั้นเขาจึงยกเลิกตารางงานวันนี้ทั้งหมดรวมถึงการไปดูงานที่ศูนย์วิจัยและขอให้หลิวอิงกลับไปพักผ่อนที่คฤหาสน์สกุลหลิวก่อน ส่วนตัวเขามีธุระต้องไปจัดการจะตามกลับไปภายหลัง

ภายในห้องแห่งหนึ่ง

"วันนี้หลิวอิงมีอาการติดสัด ไหนคุณบอกว่าฟีโรโมนของตัวเมียไม่มีผลกับเขาไงครับ!"

เสียงพูดด้วยความไม่พอใจของหวงหนิงหลงดังอยู่ภายในห้องห้องหนึ่ง เบื้องหน้าของเขาเป็นชายท่าทางน่าเกรงขามนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่บ่งบอกถึงฐานะที่ไม่ธรรมดา ข้างกายยังมีหญิงสาวใบหน้าอ่อนกว่าวัยสวมเสื้อกาวน์สีขาวยืนล้วงกระเป๋าอยู่

"ฉันเองก็ไม่คิดว่าฟีโรโมนของจางหลิวซิงจะมีผลต่อเขาเหมือนกัน แต่ก็นับว่าหลิวอิงยังมีความอดทนสูงกว่าสัตว์กลายพันธุ์ตัวอื่น ๆ ที่สามารถสะกดกลั้นความต้องการผสมพันธุ์นั้นได้" น้ำเสียงเรียบเฉยบอกกับหวงหนิงหลง ในแววตาคล้ายกำลังครุ่นคิดบางสิ่งขณะจ้องมองหวงหนิงหลง

"แล้วนายจัดการกับอาการของหลิวอิงยังไงล่ะ?"

"คะ..คือ.."

คำถามของหญิงสาวที่อยู่ภายในห้องทำหวงหนิงหลงอึกอักและเบือนสายตาไปอีกทาง เห็นท่าทีของหวงหนิงหลงในตอนนี้เธอถึงกับยกยิ้ม เหมือนว่าเธอจะรู้คำตอบอยู่ก่อนแล้ว

"เอาล่ะ ๆ ไว้ฉันจะหาทางแก้ไขเรื่องนี้เอง ระหว่างนี้หากว่าหลิวอิงเกิดอาการติดสัดขึ้นมาอีกนายก็หาผู้หญิงหรือตัวเมียสักคนสองคนให้เขาระบายไปก่อน เอาไว้ฉันหาวิธีแก้ไขได้แล้วจะบอกอีกทีหนึ่ง หน้าที่ของนายคือจับตาดูหลิวอิงให้ดีหากเขามีอาการอะไรขึ้นมาอีกให้รีบมารายงานฉันทันที" ชายผู้มีอำนาจพูดขึ้น

"คะ..ครับ"

หวงหนิงหลงกำหมัดแน่นเมื่อได้ยินเช่นนั้นก่อนจะก้มศีรษะรับคำสั่ง จากนั้นจึงได้ออกจากห้องมาด้วยความคับข้องใจ

หวงหนิงหลงตั้งใจจะกลับคฤหาสน์สกุลหลิวเพราะเป็นห่วงหลิวอิงกลัวว่าจะเกิดอาการแปลก ๆ ขึ้นมาอีกตอนเขาไม่อยู่ ขณะเดินออกจากลิฟต์ก็สวนกับเสียวอวี่ที่ชั้นล่างเข้าพอดีและถูกอีกฝ่ายรั้งเอาไว้

"คุณอาหนิงหลงมาทำอะไรที่นี่หรือครับ?" เซียวอวี่ถามขึ้น