บทที่ 495

เขายืนอยู่นอกประตูลานหน้าบ้าน ยืนตัวตรงราวกับรูปปั้นประติมากรรม

หัวใจของเธอเต้นรัวขึ้นมาทันที!

เธอรีบเดินกลับไปที่เตียงแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูว่าเขาโทรหรือส่งข้อความหาเธอหรือไม่

ไม่มีเลย

เช้านี้เขาไม่ได้ติดต่อเธอเลย

‘เขามาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่?’

‘ทำไมมาเร็วขนาดนี้?’

ถ้าเธอไม่พบเขาตอนนี้ เขาก็จะรออยู่เงียบ ๆ ข้างนอกตลอดงั้นเหรอ?

เธอรีบหาชุดในตู้เสื้อผ้ามาใส่ จากนั้นจึงรีบลงไปชั้นล่าง

ตอนที่ประตูทางเข้าของวิลล่าเปิดออก ฟู่สือถิงหันไปมองด้วยดวงตานกอินทรีอันลึกล้ำของตัวเอง

ฉินอันอันที่สวมชุดสีขาวเดินออกมาจากด้านในช้า ๆ

เขายกข้อมือขึ้นแล้วมองดูนาฬิกา

ตอนนี้เพิ่งจะเจ็ดโมงเท่านั้น เธอตื่นเร็วขนาดนี้เลยเหรอ?

ว่ากันว่าผู้หญิงตั้งครรภ์จะง่วงหงาวหาวนอนไม่ใช่เหรอ?

เธอเดินไปถึงประตูลานหน้าบ้านแล้วเปิดออก

“คุณมาที่นี่ทำไม?” เธอสังเกตมองเขาแวบหนึ่ง

ในดวงตาของเขามีเส้นเลือดสีแดงปรากฏ เมื่อคืนนี้เขาน่าจะไม่ได้นอนมากเท่าที่ควร

“ผมมารับคุณไง” เขาพูดเสียงแหบพร่า “ตอนนี้ยังเช้าอยู่ คุณนอนหลับต่อได้อีกสักพักนะ”

“ตื่นแล้วก็นอนไม่หลับแล้วค่ะ”

“งั้นพวกเราไปกินข้าวเช้ากันไหม