บทที่ 484

ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมา ฉินอันอันก็กลับมาถึงบ้าน

เธอรีบร้อนเข้ามาในบ้าน ไม่สนใจแม้แต่จะเปลี่ยนรองเท้า เธอเดินตรงไปหาฟู่สือถิงแล้วถามว่า “เสี่ยวหานล่ะ? ทำไมมีแค่คุณคนเดียว?”

ฟู่สือถิงกำลังจะพูดบางอย่าง เธอกลับสังเกตเห็นว่าเสื้อผ้าของเขามีบางอย่างที่ผิดปกติ

“เกิดอะไรขึ้นกับเสื้อของคุณ?”

เสื้อเชิ้ตของเขายับยู่ยี่ เธอเดินตามส่วนที่ยับย่นนั้นไปจนถึงด้านหลังของเขาและเห็นว่าด้านหลังของเสื้อเชิ้ตถูกกัดจนหลุดขาดออกไปชิ้นหนึ่ง

ดูจากส่วนที่บวมช้ำสามารถมองเห็นว่าผิวหนังด้านในมีเลือดหยดออกมา

ถึงแม้ว่าเลือดจะแข็งตัวเป็นก้อนแล้ว แต่ก็จินตนการได้ว่ามันต้องเจ็บปวดมาก

“เสี่ยวหานกัดคุณใช่ไหมคะ?” เธอเดินมาด้านหน้าแล้วเงยหน้ามองเขา

“ผมหาเรื่องเอง” เขาหลีกเลี่ยงด้วยการเปลี่ยนเรื่อง “เขาอยู่ในห้อง”

“อื้ม ฉันจะไปดูเขาก่อน คุณรอฉันอยู่ตรงนี้นะคะ” เธอพูดพร้อมกับเดินขึ้นไปยังชั้นบน

ไมค์เดินกร่างไปทางด้านหลังฟู่สือถิง หลังจากจ้องมองบาดแผลของเขาดี ๆ แล้ว ก็ถอนใจพร้อมเอ่ยว่า “ฟันพี่หานของผมนี่คมดีจริง ๆ! คุณเหมือนโดนสุนัขกัดเลยนะเนี่ย!”

ฟู่สือถิงหันกลับมา มองไมค์ด้วยดวงตาสีดำมืด “ไมค์ ฉินจือหา