บทที่ 483

ชั่วพริบตาที่มองเห็นเขา เลือดในตัวของเสี่ยวหานเย็นยะเยือกทันที!

แม่เคยบอกให้อยู่ห่างจากเขา!

เสี่ยวหานก้าวขาเดินจากไป

“ฉินจือหาน!” ฟู่สือถิงเห็นว่าเขาหลีกเลี่ยงตนเองราวกับเขาเป็นตัวซวยจึงรีบเรียกเขาทันที

เสี่ยวหานชะลอฝีเท้าลง แต่ไม่ได้หยุดเดิน

ฟู่สือถิงทำได้เพียงรีบเดินไล่ตามเขาไป

“ฉินจือหาน ทำไมนายถึงอยู่ที่นี่คนเดียว? อิ๋นอิ๋นล่ะ?” เขาขวางทางฉินจือหานเอาไว้

“อย่ามาใกล้ผม!” ฉินจือหานไม่อยากคุยกับเขาแล้วก็ไม่อยากเห็นหน้าเขาด้วย “จำไว้ว่าคุณติดหนี้คำขอของผมอยู่นะ! รับคำขอไปเดี๋ยวนี้เลย อย่าเข้ามาใกล้ผม! อย่าได้เข้ามาใกล้ผมตลอดชีวิต!”

ฟู่สือถิงมองใบหน้าเล็ก ๆ ที่ต่อต้านเขาแล้วรู้สึกหงุดหงิดอยู่ในใจอย่างอธิบายไม่ถูก

เขาไม่อยากมีความสัมพันธ์ที่เลวร้ายขนาดนี้กับฉินจือหานเลย!

เพราะว่าพวกเขาแตกแยกกัน จึงส่งผลกระทบอย่างใหญ่หลวงต่อความสัมพันธ์ของเขากับฉินอันอัน

ถ้าหากตอนนั้นเขาไม่ได้พลั้งมือบีบคอฉินจือหาน ฉินอันอันคงไม่ห้ามเขาเข้าบ้านเธอ

“ฉันต้องขอโทษนายด้วย” ลูกกระเดือกของฟู่สือถิงขยับขึ้นลงและพูดอย่างประนีประนอม “ขอโทษนะ”

เสี่ยวหานฟังคำขอโทษของเขาแล้วคิดว่าตัวเองหูฝาดไป