ความเสียใจที่ไม่อาจหวนคืน 1

จ้าวหลินอีไอสำรอกเลือดสีแดงเข้มออกมาจนถ้าเช็ดหน้าสีขาวเปลี่ยนเป็นสีชาด ใบหน้าที่มีริ้วรอยแห่งกาลเวลาขณะนี้ซีดเผือด ดวงตาของเธอกลับไร้ประกายสดใสมันมีแต่เพียงความเจ็บปวดและความเสียใจ แม้จะเสียใจแค่ไหนแต่กลับไร้กำลังที่จะแก้แค้นให้บุตรสาวอันเป็นที่รัก

  มือหยาบกร้านที่ทำงานมาหลายปีพยายามเช็ดป้ายสุสานของลูกสาวอย่างถนุถนอม แต่มือที่เปื้อนเลือดกลับทำให้ป้ายสุสานที่ฝังร่างบุตรสาวแปดเปื้อนสีแดงเข้มนี้ไปด้วยจนเธอต้องหยุดมือแค่ก ๆ ๆ

 จ้าวหลินอีไออีกครั้งและไอติดต่อกันหลายครั้งจนแทบหายใจไม่ทัน พร้อมสำรอกก้อนเลือดสีแดงเข้มออกไปทางดำคล้ำออกมาอีกครั้ง เธอพิงศีรษะกับป้ายสุสานอย่างอ่อนแรง ความเสียใจกับการเดินเส้นทางผิดทำให้เธอเจ็บปวดรวดร้าวไปทั้งหัวใจ เพราะหลงเชื่อคารมคนรักจนต้องพบจุดจบที่น่าอนาถเช่นนี้ อยากตายก็ไม่สามารถตายได้ หากเธอตายใครเล่าจะมาปัดกวาดเช็ดถูให้สุสานให้กับหย่าหลิงของเธอ

 จ้าวหลินอีเหม่อมองท้องฟ้าอย่างเลื่อนลอย เธอหวนคิดถึงอดีตที่ผิดพลาด เธอหัวเราะออกมาเบา ๆ อย่างสมเพชตัวเอง เพราะความอ่อนแอและโง่เขลาทำให้เธอหลงเชื่อคนผิด เธอเป็นคนเรียนเก่งและมีอนาคตสดใสรออยู่ แต่เพราะชอบพอกับกู้เหวินเฟยจึงยอมสละตัวเอง 

 เพื่อให้เขาเรียนต่อจึงนำเงินในครอบครัวส่งเขาเรียนต่อแทนเธอ การแต่งงานของเธอจึงเรียบง่ายเพื่อหลีกเลี่ยงคำครหาเท่านั้น ซึ่งคนในครอบครัวของเธอไม่เห็นด้วย ต่างเอ่ยตักเตือนเธอต่าง ๆ นา ๆ แต่เพราะคำอ้อนวอนขอร้องจากเธอพวกเขาจึงยอมทำตามความปรารถนาของเธอส่งเสียลูกเขยคนนี้จนเรียนจบ

 เมื่อเขาเรียนจบมาเป็นครูในอำเภอ จ้าวหลินอียอมทนลำบากเลี้ยงแม่สามีและครอบครัวของเขาพร้อมลูกสาวที่ยังเล็กอย่างยากลำบาก เธอหวังว่าเขาเรียบจบมีงานการที่ดีทำจะได้ทำให้ครอบครัวเจริญก้าวหน้าขึ้น แต่ความหวังกลับไม่ได้เป็นที่หวัง กู้เหวินเฟยเรียนจบมีการศึกษา มีหน้ามีตาภรรยาบ้านนอกอย่างเธอกลับเป็นอุปสรรคใหญ่หลวงของเขา

  จ้าวหลินอีจึงยอมอยู่บ้านนอกเพื่อไม่ให้สามีอับอายคนอื่น และปล่อยให้สามีไปสอนอยู่ในเมืองเพียงลำพัง แต่ทุกคนในบ้านตระกูลกู้กลับไม่นึกถึงบุญคุณเธอ ทุกคนต่างดูถูกเหยียดหยามเธอไม่เว้นแต่ละวัน หาว่าเธอเรียนไม่สูงด้อยความรู้ รูปร่างผอมดำไม่เหมาะสมกับลูกชายของหล่อน ซึ่งพวกหล่อนไม่ได้จดจำเลยว่าเพราะอะไรเธอถึงไม่ได้เรียนต่อ ไม่มีการศึกษาและต้องมาทำงานในไร่ตากแดดตัวดำอย่างนี้ 

 แม้นจะถูกต่อว่าอย่างไรเธอก็ยอมอดทนเพื่อลูก ส่วนสามีไปเป็นครูช่วงหลังห่างเหินกับเธอมากขึ้น แต่เพราะไม่มีการศึกษาที่สูงและทำให้เขาอับอายเธอจึงยอมให้ทุกคนดูถูก จนกระทั่งวันหนึ่งจุดเปลี่ยนชีวิตของเธอผลิกผันอย่างรุนแรง

 กู้เหวินเฟยกลับมาพร้อมหญิงสาวที่งดงามและสดใหม่ที่ชื่อตู่จื่อหย่า อีกทั้งหล่อนเป็นลูกสาวผอ.ในโรงเรียน ซึ่งหล่อนกำลังตั้งครรภ์ทำให้ทุกคนในบ้านตระกูลกู้บังคับให้เธอหย่าขาดกับสามี ตอนนั้นเพราะความปวดใจที่สามีนอกใจจึงยอมหย่าทั้งน้ำตา ทว่าทันทีที่เซ็นใบหย่าให้พวกเขาก็ไล่เธอออกจากบ้านตระกูล กู้ทันที แต่เรื่องเลวร้ายไม่จบเพียงเท่านี้เมื่อพวกเขาพรากลูกสาวที่เป็นแก้วตาดวงใจของเธอไป 

 กู้เหวินเฟยไม่อยากให้คนอื่นมองตัวเองไม่ดีจึงได้พาลูกสาวของเธอไปด้วย นั่นทำให้เธอตรอมใจเป็นอย่างมาก อีกทั้งไม่มีหน้ากลับบ้านเดิมเพราะครอบครัวเคยบอกเธอแล้วว่ากู้เหวินเฟยไม่ใช่คนดี เธอจึงได้แอบไปในอำเภอและเช่าห้องเล็ก ๆ ภายในเมืองและหางานแถวนั้นทำ 

 แต่เพราะการศึกษาไม่สูงทำให้เป็นแค่แรงงานชั้นต่ำในโรงงานเท่านั้น เธอตัดเย็บผ้าในโรงงานและแอบดูลูกสาวเป็นประจำอยู่หลายปี ทว่าภายหลังจึงได้รู้ว่าลูกสาวของหล่อนไม่ได้สุขสบายอย่างที่เห็นภายนอก ยิ่งพวกเขามีลูกเป็นของตัวเองหลายคน กู้หย่าหลิงยิ่งเหมือนเป็นส่วนเกินในครอบครัว เธอถูกทุกคนในบ้านรังแกทุกวัน

 จ้าวหลินอีพยายามช่วยเหลือลูกสาวทุกทาง แต่เพราะหล่อนถูกเลี้ยงดูมาในเมืองทำให้เป็นคนเย่อหยิ่งและนิสัยก้าวร้าว หล่อนไม่พอใจที่มีแม่เป็นแค่แรงงานชั้นต่ำอย่างจ้าวหลินอี หล่อนคิดแค่ว่าทำไมไม่เกิดมาเป็นลูกของตู่จื่อหย่า นั่นทำให้หล่อนโกรธแค้นโชคชะตาอีกทั้งถูกครอบครัวรังแกอยู่ทุกวัน ทำให้สุดท้ายก็ทนไม่ไหวและฆ่าตัวตายในที่สุด

 จ้าวหลินอีเสียใจมากที่ลูกสาวคนเดียวตายจากไป สิ่งที่ยึดเหนี่ยวจิตใจได้หายไป เธอจึงได้แต่เคียดแค้นอดีตสามี หากไม่พาลูกสาวเธอไปอยู่ด้วยกู้หย่าหลิงก็คงไม่พบจุดจบแบบนี้ แต่เพราะเธอเครียดมากอีกทั้งไม่ได้ดูแลตัวเองตั้งแต่ยังสาวก็เลยป่วยหนักจากการทำงานหนักมาหลายปี อีกทั้งตอนนี้ฐานะของกู้เหวินเฟยนั้นสูงมากจนคนไร้การศึกษาและเงินตราอย่างเธอไม่มีปัญญาไปแก้แค้นเขาได้

 แค่ก ๆ ๆ