อดีตแม่สามีมาก่อกวนถึงบ้าน 2

ระหว่างรอเดินทางไปมหาวิทยาลัยที่จะเปิดอีกสามเดือนข้างหน้า จ้าวหลินอีเปลี่ยนแปลงตนเองให้สวยกว่าเดิมเพราะประสบการณ์จากชาติก่อนทำให้เธอรู้ว่าคนหน้าตาดีจะสามารถทำให้คนรักและเอ็นดูได้มาก ชาติก่อนเธอทำงานตรากตรำจนตัวดำไม่เคยได้บำรุงใบหน้าหรือร่างกายเลย สุดท้ายก็ถูกต่อว่าไม่เหมาะสมกับกู้เหวินเฟย 

 และตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาครอบครัวกู้เหวินเฟยต่างก็มาที่บ้านของเธอพร้อมตัดเพ้อต้องการให้เธอส่งเขาเรียน จนทำให้ชาวบ้านต่างรู้กันเกือบทุกบ้านแล้วว่าคนบ้านกู้ต้องการให้เธอเสียสละตัวเอง บ้างก็เห็นดีด้วยเพราะผู้หญิงเรียนสูงไปก็ไร้ประโยชน์ บางคนก็ไม่เห็นด้วยเพราะไม่ใช่ญาติพี่น้องกันเสียหน่อยทำไมต้องส่งเสียลูกชายบ้านอื่นเรียนด้วย

 และตลอดเวลาจ้าวหลินอีหลบหน้าหลบตากู้เหวินเฟยตลอด เพราะกลัวว่าจะอดใจไม่ไหววิ่งเอามีดไปแทงอีกฝ่ายตายด้วยความแค้น ชาติที่แล้วเพราะอีกฝ่ายอยู่ตำแหน่งที่สูง ผู้คนรุมล้อมทำให้ไม่มีโอกาสแม้จะเข้าใกล้ แต่เวลานี้เขาเป็นเพียงชายหนุ่มที่ยังไม่มีประสบการณ์อะไร และไม่ได้มีอำนาจอะไร เธอกลัวจะเผลอไปทำร้ายเขาจนตัวเองถูกโทษประหาร

 เวลาไม่เห็นเขาทำให้จ้าวหลินอีใจเย็นมากขึ้น และช่วงหลังมานี้เขาไม่ได้มาหาเธอก็จริง แต่มารดาของเขามาหาครอบครัวเธอทุกวี่ทุกวันต่างพูดหว่านล้อมต่าง ๆ นา ๆ แต่เธอรู้ดีว่านั่นเป็นเพียงฉากหน้าเท่านั้น เมื่อไหร่หล่อนหมดความอดทนก็คงถูกหล่อนด่าเหยียบย่ำเหมือนชาติก่อนแน่นอน ทว่าไม่ทันไรสันดานเดิมนางก็ปรากฏให้ครอบครัวเธอได้เห็น

 “นี่มันใกล้จะหมดการตอบรับของมหาวิทยาลัยแล้วนะ ทำไมยังไม่ยอมส่งเหวินเฟยเรียนอีก เธอจะให้อนาคตของเหวินเฟยจบลงแบบนี้หรือไง!”

 เจิ้งฮวาเท้าสะเอวต่อว่าจ้าวหลินอีด้วยความโมโห หลังจากพูดจาดีมาหลายเดือนแต่ไม่มีวี่แววพวกเขาจะใจอ่อน ทำให้นางหมดความอดทนด้วย ลูกชายของหล่อนไม่ได้เรียนแล้วหล่อนมีสิทธิ์อะไรถึงได้เรียน หล่อนเป็นแค่ผู้หญิงที่มีหน้าที่คลอดลูกเท่านั้นทำไมถึงได้ใจจืดใจดำมองลูกชายหล่อนไม่ได้เรียนแบบนี้ เป็นแค่ผู้หญิงจะไปเรียนสูงทำไมกัน หากหล่อนไม่เห็นแก่ที่ลูกชายชอบพอกับจ้าวหลินอีหล่อนคงไม่ต้องมาร้องขอแบบนี้

 “แล้วทำไมฉันต้องสละตัวเองให้เหวินเฟยด้วยล่ะคะ” จ้าวหลินอีเอ่ยถามเสียงสูง คู่หมั้นคู่หมายก็ไม่ใช่เพียงแค่เพียงลมปากของกู้เหวินเฟยเธอจำต้องทำตามเขาหรืออย่างไร 

 “เพราะหล่อนเป็นผู้หญิง จะเรียนสูงทำไม แต่งงานมีลูกเลี้ยงลูกอยู่บ้านก็พอแล้ว” คำพูดของเจิ้งฮวาไม่ได้ทำให้จ้าวหลินอีไม่รู้สึกแปลกใจเพราะรู้อยู่แล้วว่าหล่อนมองผู้หญิงด้อยค่า โดยลืมไปแล้วว่าตัวเองก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง

 “ถึงฉันจะแต่งงาน ฉันก็ไม่มีทางแต่งงานกับลูกชายคุณหรอกค่ะ” จ้าวหลินอีตอบโต้ทันควร ความจริงเธออยากจะด่าด้วยถ้อยคำรุนแรงกว่านี้ แต่รู้ดีว่าตอนนี้เธอเป็นเพียงเด็กสาวอายุเพียงสิบเจ็ดปี ชื่อเสียงหญิงสาวที่ยังไม่ได้แต่งงานเป็นสิ่งสำคัญจึงต้องระมัดระวังในการพูด 

 “หล่อนพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง หล่อนรักและคบหาอยู่กับเหวินเฟยลูกฉันแต่บอกว่าจะไม่แต่งงานนี่นะ” 

 “ลูกสาวฉันก็บอกพวกคุณไปตั้งหลายรอบแล้วว่าหล่อนไม่คิดจะแต่งงานกับลูกชายคุณ พวกคุณออกไปได้แล้วหรือจะให้พวกฉันจับโยนออกไป” อินเยว่เจียด่ากลับอย่างหงุดหงิดคนบ้านกู้เห็นบ้านหล่อนเป็นธนาคารเคลื่อนที่หรืออย่างไร แล้วอะไรทำให้พวกหล่อนคิดว่าลูกสาวเธอจะเสียสละส่งผู้ชายที่ดูแล้วไม่ได้เรื่องเรียนแทน  

“ลูกชายฉันทั้งเป็นคนดีอีกทั้งเรียนเก่งขนาดนี้ ยอมแต่งลูกสาวบ้านหล่อนก็บุญเท่าไหร่แล้ว” 

คำพูดของอดีตแม่สามีทำให้จ้าวหลินอีหลุดหัวเราะเบา ๆ ลูกชายฉันเป็นคนดี? ช่างน่าขำเสียจริง แล้วลูกคนอื่นไม่ใช่คนดีและมีไว้ให้เหยียบย่ำหรืออย่างไร

 “บุญบ้านมารดาหล่อนสิ ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้” อินเยว่เจียด่ากลับอย่างหมดความอดทน หากเธอไม่ลงมือไล่เองลูกสาวเธอคงออกตัวไล่ตะเพิดไปแล้ว เพื่อชื่อเสียงดีงามของลูก หล่อนจะเป็นคนเลวเอง!

 “เหอะ! ถึงจะไม่มีลูกสาวหล่อน ลูกฉันได้ดีกว่านี้อีก ที่ฉันยอมรับหล่อนเป็นสะใภ้ดีแค่ไหน พวกตาต่ำไม่รู้จักสำนึกบุญคุณ” 

 จ้าวหลินอี้ไม่ได้ตกใจ เพราะรู้ก่อนที่จะย้อนกลับมาว่าคนในบ้านของกู้เหวินเฟยเป็นแบบนี้ ก่อนหน้านี้ที่เคยทำดีด้วยก็เพราะต้องการให้ส่งลูกชายของตนเรียน แต่สุดท้ายสันดานเดิมก็เปิดเผยออกมา หล่อนกระฟัดกระเฟียดจากไปอย่างไม่พอใจ

 “คนอะไรหน้าด้านจริง ๆ ลูกไม่ต้องไปสนใจหล่อน แค่ตั้งใจเรียนก็พอ” อินเยว่เจียเอ่ยปลอบลูกสาวซึ่งจ้าวเผิงเฉิงพยักหน้าเห็นด้วย เขาเป็นผู้ชายจึงไม่สะดวกด่านางกลับเหมือนภรรยา