อดีตแม่สามีมาก่อกวนถึงบ้าน 1

“หลินอีเราตกลงกันแล้วว่าเราจะแต่งงานกันแล้วระหว่างนี้เธอก็จะส่งฉันเรียนจนจบ ฉันสัญญาว่าเรียนจบแล้วเธอจะต้องได้ดีเป็นภรรยาของฉันอย่างสมเกียรติอย่างแน่นอน” จ้าวหลินอีวางหนังสือไว้บนโต๊ะนั่งแล้วขยับหนีมือที่ยื่นมาหมายจะจับมือเธอ ชาติก่อนเขาก็พูดอย่างนี้ไม่ใช่หรือ แล้วสุดท้ายเป็นอย่างไร อย่าคิดว่าเธอจะโง่งมในความรักเหมือนชาติก่อนอีก

 “ฉันไปตกลงกับนายตอนไหน อีกอย่างฉันจะไปเรียนต่อ ส่วนนายก็ให้พ่อกับแม่นายส่งเองซิ” 

 จ้าวหลินอีปฏิเสธเสียงแข็งไม่ว่าอย่างไรเธอจะไม่เป็นคนหัวอ่อนให้คนชักจูงจมูกเหมือนชาติก่อนแน่ ๆ ประสบการณ์ชีวิตสอนเธอมาตั้งหนึ่งชาติภพแล้ว หากยังโง่งมหลงเชื่อคนอย่างกู้เหวินเฟยอีก เอาหัวโขกกำแพงตายไปเลยไม่ดีกว่าหรือ

“หลินอี เธอก็รู้ว่าพ่อแม่ฉันไม่มีเงิน หากเธอเสียสละให้ฉันฉันจะรักและดูแลเธอตลอดไป เธอคิดดูสิฉันเรียนเก่งหากเรียนจบมาต้องได้งานที่ดีเป็นหน้าเป็นตาให้เธออย่างแน่นอน” 

 “ฉันเรียนเอง จบเองได้ไม่ต้องให้นายมาเป็นหน้าเป็นตาให้ฉัน” 

 “หลินอีเธอเป็นอะไร เธอถูกแม่กับพ่อเธอบังคับใช่ไหม ฉันจะไปบอกพวกเขาให้ว่าเรารักกันจะแต่งงานกัน” กู้เหวินเฟยพยายามจับตัวจ้าวหลินอีและพยายามหว่านล้อมเธอ ทว่าเธอกลับหลบมือเขาอย่างว่องไว อีกทั้งสายตาเย็นชาที่มองมาทำให้เขาชะงักไป

 “ไม่มีใครมาบังคับฉันได้หรอก อย่าสำคัญตัวเองไปหน่อยเลย ฉันไม่มีทางแต่งงานกับคนอย่างนาย” 

 “หมายความว่ายังไง วันก่อนเธอยังบอกรักฉันอยู่ทำไมเธอถึงได้เปลี่ยนใจเร็วแบบนี้”

 “นั่นมันเมื่อก่อนที่ฉันโง่เอง นายกลับไปซะเรื่องระหว่างเราจบกันแล้ว”

 “หลินอีเธอมีเหตุผลหน่อยสิ เธอไม่พอใจอะไรบอกฉันได้ อีกอย่างพ่อแม่ฉันยินดีรับเธอเป็นลูกสะใภ้เพียงแค่ครอบครัวเธอส่งฉันเรียนให้จบ” 

 “แต่ฉันไม่อยากได้นายเป็นสามี! กลับไปซะก่อนที่ฉันจะเรียกคนมาโยนนายออกไป” 

 จ้าวหลินอีบอกเสียงดังขึ้น เธอไม่อยากแม้จะมองหน้าเขาด้วยซ้ำ หากไม่มีเธอเขาก็คงไปปลอกลอกหญิงสาวคนอื่นอยู่ดี คนอย่างกู้เหวินเฟยเคยเกาะผู้หญิงกินอย่างไรก็คงเป็นอย่างนั้น ชาติก่อนได้ดีแล้วเยียบย้ำเธอ ได้แต่งงานกับตู่จื่อหย่าลูกสาวผอ.คนนั้นก็เกาะหล่อนจนได้ตำแหน่งสูงขึ้นเรื่อย ๆ ทว่าความเจ้าชู้ของเขาก็ทำให้เธอได้ยินข่าวเรื่อยมา ทว่าด้วยอำนาจของภรรยาเขามีหรือจะกล้าหย่ากับหล่อน

 “เกิดอะไรขึ้น นายมาทำไม” กู้เหวินเฟยยังอยากจะพูดอะไรหลายอย่าง แต่เมื่อเห็นจ้าวเทียนอี้กลับมาเขาจึงเดินกลับไปอย่างหงุดหงิดใจ หากพูดไปตอนนี้คงไม่มีความหมาย ไม่รู้ว่าทำไมจ้าวเหวินอีถึงได้เปลี่ยนไปเพียงชั่วช้ามคืนแบบนี้ หรือว่าหล่อนไปได้ยินอะไรมา หากเป็นแบบนี้เขาจะได้เงินจากที่ไหนไปเรียนต่อ

 “คนบ้านกู้มาทำไม” จ้าวเทียนอี้ถามน้องสาวอย่างสงสัย ท่าทางที่ทะเลาะกันนั้นดูรุนแรงไม่น้อย เขาไม่เคยเห็นน้องสาวที่อ่อนโยนมีปากเสียงแบบนี้มาก่อน อีกอย่างเขาอยู่ในเมืองได้ยินคนในตำบลพูดเรื่องครอบครัวตระกูลกู้บ่อยๆ และพวกเขาไม่ใช่ตัวดีอะไร เขาจึงไม่อยากให้น้องสาวคบหากับคนบ้านนั้น

 “เขามาให้ฉันไม่ให้เรียนต่อ แต่ให้ส่งเขาเรียนแทนค่ะ” 

 “อะไรนะ! ไอ้สารเลวนี่คิดว่าตัวเองเป็นใคร ไอ้หน้าตัวเมียหากรู้แต่แรกพี่คงชัดมันสักหมัด ว่าแต่เราเถอะห้ามไปคบกับคนแบบนั้น กู้เหวินเฟยไม่ใช่คนดีอะไร เห็นแก่ตัวอย่างนั้นน้องอย่างได้เชื่อฟังมันเป็นอันขาด” เมื่อได้ยินน้องสาวตอบแบบนั้นจ้าวเทียนอี้ก็โมโหจนหน้าแดงก่ำ

 จ้าวหลินอีมองหน้าพี่ชายด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน เพราะเขาหวังดีกับเธออย่างแท้จริงถึงได้โกรธมากขนาดนี้ เป็นชาติก่อนที่เธอดวงตามืดบอดบอกว่าพี่ชายไม่รักเธอถึงได้ห้ามเธอกับคนรัก จนลืมคิดไปว่าเพราะความไร้เหตุผลของเธอทำให้พี่ใหญ่ทำงานหนักส่งคนเนรคุณเรียนจนจบ สุดท้ายกลับทำให้บ้านตระกูลจ้าวตกต่ำลง

 “พี่ใหญ่ใจเย็นก่อนค่ะ ฉันไม่มีทางคิดสั้นแบบนั้นหรอกค่ะ ฉันเรียนเก่งมากทำไมต้องทิ้งอนาคตเพื่อผู้ชายเห็นแก่ตัวแบบนั้นด้วยล่ะคะ” 

 “เธอคิดได้แบบนั้นก็ดี พรุ่งนี้ฉันจะเข้าเมืองเดี๋ยวเอาจดหมายตอบรับส่งไปให้มหาวิทยาลัยหัวเฉียวก่อน เธอแค่ตั้งใจเรียนก็พอส่วนค่าเล่าเรียนไม่ต้องห่วงน้องสาวคนเดียวพี่ส่งเรียนได้” เมื่อได้ยินน้องสาวพูดอย่างหนักแน่นและแววตาที่ไม่ได้แสดงว่าใจอ่อนทำให้เขารู้สึกโล่งใจ โชคดีจริงๆ ที่น้องสาวเขาไม่ได้โง่เขลาให้ผู้ชายแบบนั้นหลอก

 โดยหารู้ไม่ว่าจ้าวหลินอีใช้ชีวิตทั้งชาติภพได้เรียนรู้ที่จะอ่านสีหน้าและนิสัยใจคอคน และใช้ทั้งชีวิตกับการเดินผิดพลาด แล้วชาติใหม่เธอจะยอมโง่งมอีกครั้งได้อย่างไร...