บทที่ 1

ในห้องทรุดโทรมแห่งหนึ่ง ผู้ชายคนหนึ่งกำลังสวมเข็มขัดพลางเอ่ยเสียงเรียบว่า “เธอคิดดูให้ดีๆ ก่อนนะ พวกเราจะยื่นจดทะเบียนสมรส หรือว่าทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น”

หนิงหยวนใช้มือสั่นๆ ดึงผ้าห่มที่ทั้งเก่าและขาดขึ้นมาห่มคลุมตัว ขณะที่นอนอยู่บนเตียงผุพังหลังหนึ่ง ยกมืออีกข้างหนึ่งนวดท้ายทอยเบาๆ

ชุดของเธอถูกคนฉีกทึ้งจนไม่เหลือชิ้นดี ท้ายทอยที่ถูกคนตียังเจ็บจี๊ดๆ ไม่หาย สติสัมปชัญญะยังไม่เต็มร้อย

ด้านหน้าเตียงมีผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ เปลือยกายท่อนบนอวดไหล่ผายเอวคอดและสัดส่วนกำยำ แสงไฟสลัวส่องให้เห็นผิวที่ขาวจนแสบตา

หนิงหยวนยังคงมึนงงอยู่ เธอบอกไม่ถูกเลยว่าเพราะตัวเองปวดหัว หรือว่าภาพตรงหน้ามันน่าเหลือเชื่อมากเกินไปกันแน่

เธอหลุดปากตอบไปโดยไม่รู้ตัว “แต่ระหว่างเราก็ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นอยู่แล้วนะ...”

เธอถูกคนตีสลบแล้วจับแก้ผ้า ก่อนจะโยนเข้ามาในห้องโกโรโกโสแห่งนี้ ส่วนเขาถูกคนวางยากระตุ้นอารมณ์ในเหล้า แล้วจับขังไว้ที่นี่เหมือนกัน

แต่ผู้ชายคนนี้มีความอดทนอดกลั้นเหนือว่าคนทั่วไปมาก เขาปีนลงอ่างแล้วแช่ตัวเองในน้ำเย็นเฉียบอยู่ครึ่งคืน

จนกระทั่งฤทธิ์ยาหมด...เป็นคนที่เหี้ยมมาก

เนื้อตัวและผมของผู้ชายคนนั้นเปียกปอน

เขาปัดผมหน้าม้าที่เปียกชุ่มบริเวณจมูกโด่งเป็นสันไปทัดไว้ด้านหลังหู “คนอื่นไม่มีทางเชื่อหรอกว่าชายหญิงที่เปลือยกายอยู่ด้วยกันสองต่อสองในห้อง แล้วจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย”

ดวงตาที่เดิมกำลังเหม่อลอยของหนิงหยวน กลับม่านตาหดแคบในพริบตา——

ใบหน้าของผู้ชายคนนี้ เค้าโครงเด่นชัดเรียกได้ว่าคมสัน หยดน้ำจำนวนหนึ่งไหลหยดจากปลายจมูกโด่งของเขา

ดวงตาเรียวยาวและนัยน์ตาสีดำสนิทของเขาดูห่างเหินและเย็นชา ขนตาเรียวสวยเรียงตัวเป็นแพหนา ราวกับถูกสรรสร้างจากปลายพู่กันอย่างประณีต

ใบหน้าแบบนี้หากเป็นอีกสี่สิบปีข้างหน้า จะต้องถูกสาวๆ ในศตวรรษที่ 21 ตามกรี๊ดเพราะความหล่อเหลาแน่

แต่ขมับด้านข้างของเขามีรอยแผลเป็นแห่งหนึ่ง เรียกได้ว่าเสียโฉมและไม่เป็นที่นิยมชมชอบของคนในยุคนี้

“เธอมองอะไรน่ะ!” หรงเจาหนานสังเกตเห็นสายตาของเธอ จึงขมวดคิ้วคมเข้มเล็กน้อย

เขาเกลียดการถูกคนอื่นจ้องมองใบหน้าแบบนี้มากที่สุดเลย

หรงเจาหนานดึงผมหน้าม้าลงมาบังรอยแผลเป็นบริเวณคิ้วของตัวเอง ก่อนจะหยิบแว่นตากรอบหนาสีดำขึ้นมาสวม

พอทำแบบนี้แล้ว เขาก็กลายเป็นหมอชนบทที่เย็นชาและจืดชืด ซึ่งไม่ค่อยเป็นที่นิยมในหมู่สาวๆ

หนิงหยวนหลุดจากภสังค์แล้วรีบหลับตาลง “ไม่ได้มองอะไรทั้งนั้น ก็แค่คิดว่าโลกใบนี้......มีแต่เรื่องแปลกๆ เต็มไปหมด”

อย่างเช่น......

เธอกำลังนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย พลิกดูภาพถ่ายเก่าๆ สมัยถูกเกณฑ์แรงงานไปที่ชนบทเมื่อหลายสิบปีก่อน ก่อนจะผล็อยหลับไปด้วยความเศร้าโศกเสียใจ

ทว่าตอนที่ลืมตาตื่นขึ้นมา กลับพบว่าตัวเองย้อนกลับมาในค่ำคืนชวนระทึกขวัญเมื่อสี่สิบปีก่อนเสียอย่างนั้น

ถ้าไม่ใช่เพราะความเจ็บปวดตรงท้ายทอยมันเหมือนจริงมาก

ถ้าไม่ใช่เพราะผู้ชายที่สมควรจะหลงเหลืออยู่แค่ในภาพถ่ายเก่าๆ กำลังยืนตัวเป็นๆ อยู่ตรงหน้าของตนเอง

เธอคงนึกว่าตัวเองกำลังฝันไปแล้ว ไม่ใช่การย้อนเวลากลับมาในช่วงที่ถูกเกณฑ์มาเป็นแรงงานในชนบทเมื่อหลายสิบปีก่อน

ตอนนี้ที่ด้านนอกหน้าต่าง

ห่างออกไปไม่ไกล มีคนกลุ่มหนึ่งถือคบเพลิงพากันยกโขยงบุกมารวมตัวกันที่ห้องทรุดโทรมข้างคอกวัว!

มีผู้หญิงคนหนึ่งร้องไห้โวยวายเสียงแหลม “ฉันเห็นกับตาเลย หนิงหยวนถูกไอ้หมอชนบทคนนั้นลากตัวเข้าไปย่ำยีในคอกวัวนี่ รีบช่วยเธอออกมาเถอะ!”

“ออกมานะ! เจ้าสารเลวแซ่หรง ถูกส่งตัวมาอยู่ชนบทแล้วยังกล้าทำตัวหื่นกามอีก ชั่วช้าเกินไปแล้ว!”

“แจ้งไปที่คอมมูน เร็วเข้า ข่มขืนมีโทษยิงเป้าประหาร!”

“บุกเข้าไปข้างในก่อน ช่วยเหลือยุวชนหนิงออกมาเป็นเรื่องสำคัญที่สุด!”

สีหน้าของชายหนุ่มมืดครึ้มลงทันใด หากเขาถูกจับกุมตัวด้วยโทษฐานล่วงละเมิดยุวปัญญาชนหญิง ‘กลายเป็นความจริง’ ขึ้นมา คาดว่าคงถูกยิงวิสามัญแน่

เขารีบคว้าเสื้อผ้าแห้งที่อยู่ข้างๆ ขึ้นมาสวมใส่อย่างเร่งรีบ

หนิงหยวนนวดท้ายทอยของตัวเองขณะมองเขาแล้วถามเสียงเบาว่า “คุณยังมีชุดอื่นอีกไหม? ขอฉันสักตัวสิ ตอนนี้ตัวฉันโล่งโจ้งมากเลย”

เสื้อผ้าของเธอถูกถอดออกไปหมดแล้ว ไอ้พวกชั่วนั่นแม้แต่กางเกงในก็ไม่คิดจะเหลือไว้ให้เธอ ดูก็รู้ว่าอยากให้เธอถูกผู้ชายย่ำยีจนไม่เหลือชิ้นดีแค่ไหน

หรงเจาหนานรีบหยิบชุดทำงานเก่าๆ ที่ถูกซักจนขาวซีดตัวหนึ่งจากตู้เสื้อผ้าออกมาโยนให้เธอ

หนิงหยวนรับชุดมาแล้วรีบสวมทันที หลังจากลอบฟังเสียงโวยวายจากด้านนอก เธอก็ถอนหายใจเบาๆ ช่างเป็นภาพเหตุการณ์ที่คุ้นเคยเหลือเกิน

คืนนั้นในปี 1978 มีคนวางแผนจัดฉากครั้งใหญ่ พวกเขากรอกยากระตุ้นของสัตว์ใหญ่จำพวกวัวให้หรงเจาหนานกิน จากนั้นก็ตีเธอจนสลบ หวังจะบุกเข้ามาเปิดโปงเรื่องผิดประเวณีของพวกเขาถึงบนเตียง เธอจะได้เสื่อมเสียชื่อเสียงจนพลาดสิทธิ์กลับเข้าไปในเมือง

แต่เขากลับอดทนอดกลั้นได้ ขังตัวเองไว้แล้วแช่ตัวในน้ำเย็นจัด ไม่ยอมแตะต้องเธอแม้แต่น้อย แต่ชาติที่แล้วเธอกลับปล่อยให้เขาโดนรุมประชาทัณฑ์จนสูญเสียดวงตาไปข้างหนึ่ง

มันเป็นความรู้สึกผิดที่ฝังลึกอยู่ในใจของเธอตลอดชีวิต

ตอนนี้ได้โอกาสกลับมาแก้ไข เธอจะไม่ยอมให้เรื่องราวมันซ้ำรอยเดิมอีก! พวกที่ทำร้ายเธอจะต้องชดใช้อย่างสาสมด้วย

หรงเจาหนานรู้สึกตาพร่าเล็กน้อยเมื่อเห็นร่างกายขาวโพลนดุจหิมะของหญิงสาวแวบๆ ผ่านหางตา เขารีบหันหน้าหนีแล้วบอกว่า “ถ้าเธออยากรักษาชื่อเสียงอันดีงามไว้ ก็สวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วหนีออกจากประตูหลังเถอะ เดี๋ยวฉันจะช่วยเธอเอง”

หนิงหยวนกลับตอบว่า “ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น ฉันจะแต่งงานกับคุณ!”

คิ้วคมของหรงเจาหนานขมวดเข้าหากัน เขาเหล่มองหนิงหยวน “เธอว่าไงนะ?”

หนิงหยวนเห็นสายตาคมกริบของอีกฝ่าย มือที่กำลังติดกระดุมก็สั่นเบาๆ แต่ยังคงฝืนตอบว่า “ถ้าพวกเขาคิดว่าฉันยินยอมพร้อมใจจะนอนกับคุณ คุณก็จะรอดจากการถูกกล่าวหา”

หรงเจาหนานกล่าวสีหน้าเรียบเฉย “ถึงจะไม่รู้ว่าใครคิดจะใช้ผมทำร้ายเธอ แต่...ถ้าจดทะเบียนกับผม เธออาจจะไม่ได้กลับเข้าเมืองอีกเลยตลอดชีวิต แน่ใจนะว่าจะไม่เป็นไร?”

ตนเองถูกส่งตัวจากปักกิ่งมาทำงานเป็นแพทย์ประจำหมู่บ้าน ซึ่งอยู่ห่างไกลความเจริญอย่างมณฑลหนานซี เพื่อปรับทัศนคติ

บางทีเขาอาจจะต้องติดแหง็กอยู่ในชนบทนี่ไปตลอดชีวิต ทำความสะอาดคอกวัวใช้ชีวิตไปวันๆ

แต่หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้านี้ หากเขาจำไม่ผิดล่ะก็ เป็นยุวปัญญาชนที่ถูกส่งตัวมาหมู่บ้านชนบทเพื่อเข้าร่วมการพัฒนาชนบท ทุกๆ ปีจะมีคนถูกส่งกลับเมืองและมีคนอื่นจากในเมืองมาแทนที่

หากเธอเข้ามาเกี่ยวพันกับเขา ก็จะกลับเข้าเมืองไม่ได้อีก

ดวงตาเย็นชาของเขาวาวโรจน์เหมือนคมมีด ดูทรงอำนาจและเย็นชา ราวกับว่าสายตาของเขามองทะลุความคิดทุกอย่างของเธอ

หนิงหยวนหลบตาด้วยความประหม่า สูดหายใจลึกๆ แล้วบอกว่า “ไม่เป็นไร รอให้เรื่องนี้ผ่านไปก่อน พวกเราค่อยหย่ากันทีหลังก็ได้”

ทำไมเขาจะกลับเข้าเมืองไม่ได้ล่ะ?

เธอรู้ว่าในอนาคตอันใกล้นี้ นอกจากหรงเจาหนานจะได้กลับเข้าเมืองแล้ว ฐานะของเขายังไม่ธรรมดาอีกด้วย เขามีตำแหน่งสูงส่ง เป็นถึงจอมพลเพียงหนึ่งเดียวของประเทศ

ถึงการหย่าจะส่งผลเสียต่อเขา แต่ก็ดีกว่าถูกตีจนตาบอดข้างหนึ่งนะ

พอได้ยินแบบนั้น หรงเจาหนานก็หรี่ลงจนดูน่าอันตราย

หญิงสาวคนนี้มีใบหน้ากลมมนจิ้มลิ้ม ดวงตาดำขลับเหมือนองุ่นดำ ทั้งกลมโตและแวววาว ดูแล้วสดใสมีชีวิตชีวาอย่างมาก

ดูท่าทางเป็นคนใสซื่อและซื่อตรง ทำไมพอเป็นเรื่องแต่งงานถึงมักง่ายได้ขนาดนี้ล่ะ

การถูกตราหน้าว่าเป็นหญิงผ่านการหย่าร้างเป็นเรื่องที่น่าอับอายมากนะ!

หรือว่า เธอพยายามใกล้ชิดเขาเพราะมีจุดประสงค์อื่น?

เขาไม่มีเวลามาคิดเรื่องพวกนี้ให้ละเอียด ก็มีเสียงดัง ‘ปัง!’ ประตูห้องถูกคนพวกนั้นถีบจนพัง

พริบตาต่อมาก็มีคนกลุ่มหนึ่งพากันยกโขยงเข้ามา

“เสี่ยวหยวน เป็นความผิดของฉันเอง เธอเลยต้องโดนไอ้คนทรยศที่ถูกส่งตัวมาปรับทัศนคตินี่ย่ำยี! ฮือ ฮือ ฮือ......”

หญิงสาวที่สวมชุดทำงานสีฟ้าเทา ใบหน้ารูปเหลี่ยมและไว้ผมยาวเท่าติ่งหูคนหนึ่งก็พุ่งตัวเข้ามา

เธอคว้าแขนของหนิงหยวนแล้วฉุดกระชากอย่างแรง ราวกับต้องการลากตัวหนิงหยวนออกจากผ้านวม

คนทั้งหมดจะได้เห็นชัดๆ ว่าหนิงหยวนถูกคน ‘ย่ำยี’ จนมีสภาพแบบไหน

หนิงหยวนถูกอีกฝ่ายดึงแขนจนเริ่มเจ็บ “ถังเจินเจิน ปล่อยฉันนะ ปล่อยมือสิ!”

ร่างกายท่อนบนของเธอได้ชุดของหรงเจาหนานมาปกปิดไว้อย่างหมิ่นเหม่ แต่ว่าท่านล่างของเธอไม่ได้สวมกางเกง!

หากถูกถังเจินเจินลากตัวออกไปจริงๆ แล้วถูกคนมากมายขนาดนี้เห็นร่างกายเปลือยเปล่า เธอคงได้กลายเป็น ‘หญิงแพศยา’ ที่มั่วกับผู้ชายไม่เลือกหน้ากันพอดีน่ะสิ!

ถังเจินเจินไม่คิดจะปล่อยโอกาสให้หลุดมือ เธอร้องไห้คร่ำครวญพลางออกแรงยื้อยุดผ้านวมกับอีกฝ่าย “เสี่ยวหนิง พวกเราเป็นเหมือนพี่น้องกัน ให้ฉันดูหน่อยเถอะว่าเธอบาดเจ็บตรงไหนบ้าง ทุกคนล้วนเป็นเพื่อนร่วมอุดมการณ์กัน ไม่ต้องกลัวนะ!”

หนิงหยวนมองใบหน้าที่แสนจะเสแสร้งจอมปลอมในความทรงจำ นัยน์ตาฉายแววรังเกียจเดียดฉันท์

ชาติก่อน ตัวเธอถูกทำร้ายจนไม่อาจกลับไปหาพ่อแม่แท้ๆ ได้ สามียังนอกใจไปมีผู้หญิงอื่น ชีวิตส่วนใหญ่จมอยู่กับความทุกข์ ถูกพ่อแม่บุญธรรมกับพี่สะใภ้กดขี่ข่มเหงจนถึงวันตาย ก็เพราะฝีมือของหรงเจาหนาน ‘เพื่อนที่แสนดี’ คนนี้แหละ!

ความดุร้ายฉายผ่านดวงตาของหนิงหยวน ก่อนจะก้มลงกัดข้อมือของถังเจินเจินอย่างแรง!